محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830516739
ماجرای خط و نشان «سید ابراهیم» برای شهید گمنام
واضح آرشیو وب فارسی:شما نیوز: به گزارش گروه جهاد و مقاومت مشرق، هفتمین محفل فرشتگان بال گشودند با حضور همسر شهید صدر زاده از مدافعان حرم در دانشکده ولیعصر برگزار شد. در این نشست سمیه ابراهیم پور خاطرات آن شهید را بیان کرد. او صحبت خود را اینطور آغاز کرد که من اصالتا گیلانی هستم. در دبیرستان رشته تجربی خواندم و بعدا وارد حوزه شدم. 4 سال از حوزه را گذرانده بودم و در سال پنجم هنگامی که خدا فاطمه خانم را به من داد، دیگر تحصیل ادامه ندادم. من با آقا مصطفی در سال 86 ازدواج کردم و در آن زمان سال اول حوزه بودم. این همسر شهید درباره معیار و نگاه خود برای ازدواج و انتخاب همسرش گفت: در آن زمان یعنی سال 86 هم در حوزه بودم و هر فرمانده پایگاه بودم و خانواده های زیادی را اطراف خود می دیدم. یکسری از آن ها دچار مشکل شده بودند و یک سری دیگر موفق بودند. وقتی این مشکلات خانواده ها را در کنار هم می چیدم می دیدم که خانواده هایی که همسران در آن از لحاظ ایمانی و اعتقادی در سطح بالاتری هستند، موفق تر هستند. در پایگاه همیشه به بچه ها می گفتم که کسی که ایمان واقعی داشته باشد با دیدن کم و کاستی در زندگی خود، به خود اجازه نمی دهد که نسبت به مقام زن و همسر خود این کمبودها را به او نسبت دهد. پس با توجه به این چیزهایی که در اطرافم بود مهم ترین معیار من ایمان و اعتقاد بود. ابراهیم پور درباره این که آیا ارتباطی با خانواده ها و همسران شهدا و یا همسران طلبه ها داشته است یا خیر گفت: با همسران شهدا خیر ارتباطی نداشتم و در حد همین کتاب ها و مستندهایی که از تلویزیون پخش می شد، بود. اما با خانواده های طلاب آشنایی داشتم و با آن ها رفت و آمد داشتیم و چون خودم طلبه بودم با این قشر بیشتر آشنا بودم. درباره ی خانواده ای که دوست داشتم همسرم از آن خانواده باشد، باید بگویم که بیش تر یک خانواده نظامی مد نظرم بود چرا که پدرم نیز نظامی است. از نظر روش زندگی خانواده نظامی و نظم و سطح اعتقادی شان، برایم ایده آل بود و دوست داشتم که همسرم کسی بشود که نظامی باشد و یا خانواده نظامی داشته باشد. البته چون در حوزه بودم دوست داشتم که همسرم طلبه نیز باشد. در آن زمان بالاخره خواستگارهای زیادی داشتم. خاطرم هست که به فاصله 2-3 روز قبل از ایشان خواستگار دیگری داشتم که اتفاقا خانواده شان نیز نظامی بود اما ایشان را به این دلیل انتخاب کردم که شناخت بیشتری نسبت به دیگر خواستگارها ،از ایشان داشتیم. با ایشان در یک محله بودیم و برادرانمان ایشان را می شناختند و تاییدشان می کردند. ایشان در محله خودمان از نظر فرهنگی فعال بودند و هر کسی در مسجد اسم ایشان را می آورد تاییدشان می کردند. وی بیان داشت: آن موقع که ایشان به خواستگاری من آمدند طلبه بودند و 4 سال بود که در حوزه درس می خواند. ما در اردیبهشت سال 1386 ازدواج کردیم. از زمانی که مادر ایشان خواستگاریشان از من را در خانه مان مطرح کردند تا زمانی که عقد شدیم نزدیک به یک ماه طول کشید. 14 فروردین تا 13 اردیبهشت. به نظرم افرادی که در این حوزه زیاد سخت می گیرند باید بنشینند و به بعد آن توجه کنند. معمولا کسانی که در همان ابتدا به روی مادیات تاکید می کنند، بعد از ازدواج به زندگی مشترک به نگاه مادی نگاه می کنند. در حالی که اگر یک زندگی زندگی مشترک باشد مادیات در کنار آن حل می شود. شاید آقا مصطفی وقتی که برای خواستگاری آمدند از نظر مادی زیاد قوی نبودند و بعدا به مرور زمان بهتر شدند. اخلاق ایشان از نظر اعتقادی و سطح توکلشان به خدا بسیار بالا بود. ایشان چندین سال با برادران من در ارتباط بودند و از این طریق به این ویژگی های ایشان پی بردم. این گونه نبود که یک یا دو ساعت ایشان را دیده باشم. ایشان با برادران من اردو می رفتند و کارهای فرهنگی زیادی انجام می دادند. بالاخره افرادی که در یک اردو با هم باشند بهتر همدیگر را می شناسند. ایشان سطح توکل بسیار بالایی داشت و هم چنین بسیار ولایتی بودند که این موضوع برای من خیلی مهم تر بود. عامل نزدیکی ما این بود: اعتقادمان به ولایت یک جور بود این همسر شهید درباره ی این که اگر می دانستید ایشان قرار است در آینده شهید شوند، بازهم با ایشان ازدواج می کردید، گفت: اگر آقا مصطفی بود، بله. باز هم ازدواج می کردم. زندگی با ایشان در این 8 سال بسیار برای من خوب بود. این مدتی که با ایشان زندگی کردم بسیار زندگی شیرینی بود که اگر باز هم ایشان بیاید من بازهم با ایشان ازدواج می کنم. برای مثال اگر بخواهم نمونه ای از خوش خلقی های ایشان را بگویم، چند روز پیش یکی از هم رزم های ایشان منزل ما آمده بودند و درباره ی ایشان صحبت می کردند. آن رزمنده می گفت که وقتی آقا مصطفی می آمدند و نزدیک می آمدند، آن چنان عبارت «دورت بگردم» را زیبا و با محبت می گفتند که هنوز هم که یادم می آید تمام وجودم به لرزه می افتد. به نظرم ایشان بسیار زیبا و قشنگ آن چیزهایی که در درونش بود را ابراز می کرد. من شمالی هستم و آقا مصطفی خوزستانی هستند. بالاخره ما از نظر جغرافیایی خیلی با هم فرق داریم. حتی شاید شمالی ها با خوزستانی ها ذائقه شان هم فرق دارد. ما یک وقت هایی که باهم حرف می زدیم به او می گفتم که ما این قدر با هم تفاوت مختصاتی داریم اما چگونه به هم نزدیک هستیم؟ او نیز در جواب می گفت که چیزی که ما را به هم نزدیک می کند این است که اعتقادتمان نسبت به ولایت یک جور هست و همین موضوع باعث شده است که ما این قدر به هم نزدیک شویم. هم چنین وقتی دو نفر در کنار هم هستند، اگر یک نفرشان رنگ خدایی داشته باشد انگار زندگی رنگ خدایی گرفته است و این گونه زندگی شیرین می شود. ما در ابتدای زندگی خود زیاد داخل رسم و رسومات نرفتیم و بیش تر سعی کردیم آن گونه ای که خانواده هایمان راحت تر هستند، مراسم برگزار شود. اگر می خواستیم وارد این موضوعات شویم دوران عقد ما خیلی بیش تر از 6 ماهی که بود می شد. ما 6 ماه عقد بودیم و سپس عروسی کردیم. سمیه ابراهیم پور در بخش دوم صحبت های خود به نحوه آغاز زندگی خود اشاره کرد و گفت: من در چند ماه اول بالاخره مثل تمام دخترها وابستگی خاصی به خانواده ام داشتم و باید آن ها را زود به زود می دیدم. من 19 ساله بودم که عقد کردیم و تا اوایل 20 سالگی در خانه خودمان بودیم. خاطرم هست که زمانی که به آقا مصطفی می گفتم که برویم و به مادرم سر بزنیم، به من می گفت که الان من و شما با هم یک خانواده هستیم و خانواده من و خانواده تو معنی ندارد. همین موضوع باعث می شد که من آن دلتنگی را کمتر حس کنم. من خیلی روی خودم کار کردم تا بتوانم آن وابستگی که اکنون هست را ایجاد کنم. خیلی سریع به ایشان وابسته شدم و معمولا طوری برنامه ریزی می کردم که بیشتر در کنار ایشان باشم. چرا که ایشان اکثرا به دلیل کارهای فرهنگی که انجام می داد بیرون از خانه بود. برای مثال خاطرم هست که حتی وقتی ایشان می خواست مسجد برود من هم آماده می شدم و همراه ایشان می رفتم و مثلا در بعضی موارد می گفت که این جا فقط آقایان هستند و اگر شما بیایید اذیت می شوید اما من به او می گفتم که جایی که شما باشی و من هم باشم برای من آرامش بخش است. در حقیقت فکر می کنم محبت آقا مصطفی و کاری که روی خودم انجام دادم تا کنار ایشان باشم باعث شد که خیلی سریع به ایشان وابسته شوم. او ادامه داد: خاطرم هست که ما پنج شنبه عقد کردیم و ایشان روز جمعه دنبال من آمد تا با هم به نماز جمعه برویم. مسافتی نزدیک به 2-3 کیلومتری را پیاده رفتیم و هر کدام از دوستان ایشان که می گفت بیاید تا با ماشین برویم او می گفت که نه می خواهیم با هم پیاده برویم. فکر می کنم ما اکثر شهرهای ایران را رفته بودیم. یک سری از شهرها را به دلیل کاری که ایشان داشتند و به دلیل رفت و آمدها و دیدارها با دوستانشان برای کار سوریه، می رفتیم و یک سری دیگر را نیز به خاطر تفریح و گشت و گذار می رفتیم. خاطرم هست که در سال 87 و بعد از سفر به کربلا، روزی من در حوزه بودم و کلاس مباحثه من باقی مانده بود. در این زمان ایشان دنبالم آمد و در حالی که تمام لوازم سفر را آماده کرده بود از من خواست به سفر شمال برویم. این سفر یکی از بهترن سفرهایمان بود چرا که ناگهانی بود. در مورد هزینه نیز ایشان زیاد اهل حساب و کتاب نبود و معمولا آن چیزهایی که پس انداز کرده بود را در مسافرت ها خرج می کردیم. یادم هست که اگر قرار بود برای خرید یک لباس ساده مثلا 20 هزار تومانی برویم، چیزی نزدیک به 50-60 هزار تومان خرج چیزهایی می شد که در راه می خوردیم. ... با اینکه صبور بود می خواست برود با دوستش! دعوا کند ابراهیم پور سپس اضافه کرد: اولین فرزند ما سال 88 به دنیا آمد و دومین فرزند ما سال 94 به دنیا آمد. 2سال و نیم از عقد ما گذشته بود که اولین فرزندمان به دنیا آمد. ایشان برای اولین بار در رمضان 92 به سوریه رفت در آن زمان فاطمه 4 سال داشت و 6 سال از زندگی مشترکمان گذشته بود.اولین بار که گفتند می خواهند به سوریه بروند قرار بود که در آشپزخانه و تدارکات برای رزمنده ها کار کنند. من در آن زمان وابستگی زیادی به او داشتم و حتی جوری برنامه ریزی می کردم که برای خریدهای روزانه نیز با هم بیرون برویم. در این زمان وقتی برای اولین بار بحث رفتن ایشان مطرح شد، دلتنگیخودم برای ایشان جلوی چشمم آمد. وقتی که رفت، نذر کردم که یک جوری بشود که نرود و البته در همان دفعه نیز نتوانست به سوریه برود. وقتی که برگشت دیدم که خیلی نارحت است و مسیر برگشت تا شهریار را ایشان فقط گریه کرد. گریه های ایشان با صدای بلند برای من بسیار سخت بود. آن شب به من گفت که می خواهم بروم و با یکی از دوستان دعوا کنم. در حالی که ایشان اصلا اهل دعوا نبود. این حرف او برای من بسیار عجیب بود چرا که اصلا تا آن زمان ندیده بودم که او از کوره در برود. حتی یکبار از مادرش تشکر کردم که این فرزندش چه قدر صبور است. من خودم زود از کوره در می روم اما او بسیار صبور بود. او ادامه داد: در حالی که از این حرف او تعجب کرده بودم، مثل همیشه به او گفتم که من هم با تو می آیم. دیدم که او بر سر مزار شهدای گمنام رفت. حتی از پله هایی که به مزار آن شهدا ارتباط داشت بالا نرفت و با آن ها شروع به صحبت کرد. خاطرم هست که به آن شهدای گمنام گفت که اگر کار من را جور نکنی و این گونه نشود، به همه می گویم که شما کار راه نمی اندازید. در این هنگام از یک طرف وقتی بی تابی او برای رفتن را دیدم و از طرف دیگر دلتنگی خودم را می دیدم، حقیقتا کوتاه آمدم. ایشان نیز که نمی توانست سختی و اذیت شدن من را ببیند، در روز عید فطر که خانواده من به شمال می رفتند اصرار کرد که شما هم برو. وقتی ما شمال بودیم به من زنگ زد که من دارم به سوریه می روم. در حقیقت ایشان برای اولین بار عید فطر سال 92 به سوریه رفت. بار اول 45 روز در سوریه حضور داشت و 2 ماه در ایران بود. بار دوم نزدیک به 50 روز رفت و سپس 2-3 هفته در ایران بود و بار سوم 75 روز در سوریه حضور داشت و این سفرهای ایشان ادامه داشت. ابراهیم پور با بیان اینکه آن 75 روز سوم برای من خیلی سخت بود، ادامه داد: در آن 45 روز اول شوکه شده بودم اما چون می دانستم که ایشان قرار است در زیر زمین حرم حضرت رقیه(س) کار کنند ، خیالم راحت بود که خطری ایشان را تهدید نمی کند. مصطفی چندین بار مجروح شد. دفعه سوم که به مدت 75 روز در سوریه بودند برای اولین بار مجروح شد. خاطرم هست که در اردیبهشت سال 93 و همزمان با شهادت شهید حسن قاسمی دانا او نیز مجروح شد. ترکش در بدنشان پخش شده بود یکی از ترکش ها در قفسه سمت راست سینه اش بود و دیگری در بازو سمت راستش بود. هم چنین در پای سمت چپ و پای سمت راستش نیز ترکش وجود داشت.ایشان از سفر دوم به بعد دیگر در آشپزخانه حضور نداشت و به عنوان رزمنده داوطلب می جنگید. وقتی که آقا مصطفی نبود، من توسل و توکل می کردم. ایشان بالاخره این راه را انتخاب کرده بود و وقتی آدم کسی را دوست داشته باشد سعی می کند که با او همراه باشد. در طول سال هایی هم که در ایران بود به دلیل کارهای زیادی که انجام می داد همیشه سعی می کردم همراهش باشم. در حقیقت به این دلیل که ایشان این راه را انتخاب کرده بودند، سعی کردم تا تمام کارها را خودم انجام بدهم. البته پدر و مادر من و پدر و مادر مصطفی هم زحمت می کشیدند و بسیار کمک می کردند. اما خودم بیشترین سعی را داشتم که تمام کارهای خانه را انجام بدهم تا دو طرف ناراحت نشوند. از صورتم می فهمیدند که مصطفی هست یا نیست/ از زنده بودنش لذت می بردم ابراهیم پور درباره ی این که در نبود پدر چگونه برای فاطمه شرایط را آسان می کرده است، گفت: برای فاطمه حضور پدر بزرگ هایش، عمو و دایی و اطرافیان بسیار موثر و کمک کننده بود. علاوه بر این ها صحبت هایی که با فاطمه می کردیم او را بسیار آرام می کرد. به او می گفتم که بابا رفته است و من و شما باید برایش دعا کنیم تا برگردد. فاطمه آن زمان کلاس قرآن می رفت سعی کردم که او را سر کلاس ببرم تا وقتش بیشتر پر بشود تا از بی تابی های او کاسته شود. نبود آقا مصطفی خیلی برای من سخت بود. همیشه اطرافیان به من می گفتند که وقتی ایشان نیست حال و هوای خوبی نداری و وقتی که او می آید کاملا شرایطت عوض می شود. خاطرم هست یکی از افرادی که خبر شهادت ایشان را برای من آورده بود به من گفت که چگونه می خواهی ادامه بدهی؟ به او گفتم که خدا را شکر می کنم. اطرافیان می گفتند که از وضعیت صورت تو می شود فهمید که مصطفی هست یا نیست. من از زمانی که آقا مصطفی رفت دیگر درس حوزه را ادامه ندادم چرا که ایشان نبود و مسئولیت من بیشتر شده بود. زمانی که ایشان حضور داشت من نزدیک به 2 سال در مدارس به عنوان مشاور مذهبی کار می کردم که ایشان هم از این کار من بسیار استقبال می کرد اما وقتی که ایشان سوریه رفت من این کار را کنار گذاشتم چرا که احساس می کردم که آن وقتی که باید در مدرسه بگذارم را باید برای فاطمه بگذارم. او در پاسخ به این که آیا شده بود که به او بگویید به سوریه نرو، گفت: گاهی اوقات به او این حرف را می زدم اما گفتن من از ته دل نبود. مثلا به او می گفتم که بیشتر در کنار ما بمان چرا که می دانستم که او آدمی نیست که اصلا نرود. وقتی خودم را جای او می گذاشتم که اکنون چه صحنه هایی را در آن جا دیده است و در آن جا به او نیاز دارند، با خود می گفتم که اگر من هم جای او بودم نمی ماندم و می رفتم همیشه به او تاکید می کردم که بیشتر در کنار ما بمان یا این که مسیری که قرار است برود مسیری باشد که امنیت اش بیشتر باشد. می گفت: دعا کن شهید شوم تا دستم برای کمک به دیگران باز باشد ابراهیم پور با بیان اینکه در این دو سال و نیم که ایشان می رفتند و می آمدند بهشان می گفتم که مطمئن باشید هیچ وقت به مرگ طبیعی نمی میرید، گفت: هر وقت به من می گفت که برایم دعا کن می گفتم که ان شاءالله شما به مرگ طبیعی نخواهید مرد و برای شما حیف است که به مرگ طبیعی بمیرید اما به خودم هم می گفتم که امیدوارم در کنار ما باشی و در سن پیری شهید شوی. ایشان تکیه گاه ما بود. خاطرم هست که یک روز وقتی به خانه برگشت به من گفت که خیلی نگرانم چرا که یک نفر از من کمک خواست و من نتوانستم به او کمک کنم. تو رو خدا برای من دعا کن که شهید بشوم تا دستم برای کمک به دیگران باز باشد. من هم با خنده به او گفتم که هر کس که می میرد، می گویند دستش از دنیا کوتاه شده است در حالی که انگار برای شما دستتان برای کمک باز می شود. در جواب این موضوع گفت که شهدا «عند ربهم یرزقون» هستند و وقتی شهید می شوند دستشان برای کمک باز می شود. یک شوخی دو نفره درباره مقام شهدا و صابرین/ می دانستم شهید می شود اما خودم را گول می زدم او ادامه داد: خاطرم هست که بعضی وقت ها به شوخی به من می گفت که شما راضی باش تا من بروم و شهید شوم، من هم قول می دهم تا تو را شفاعت کنم. من هم در جواب او می گفتم که اگر شما شهید بشوی من هم باید صبر کنم و مقام صابرین از شهدا بالاتر است. آن زمان است که من باید شفاعت شما را بکنم. اما اکنون می بینم که واقعا به شفاعت ایشان نیاز دارم. انگار یک آمادگی بود که بالاخره این اتفاق می افتد و شهید می شود. مطمئن بودم که او شهید می شود اما خودم را گول می زدم و می گفتم نه الان وقتش نیست. سمیه ابراهیم پور به بیان حال و هوای خود در روز شهادت شهید مصطفی صدر زاده اشاره کرد و گفت: از شب تاسوعا من دلهره عجیبی داشتم. آن شب به او زنگ زدم و با او صحبت کردم. شارژ گوشی ام که تمام شد دیگر تلفن قطع شد و صحبتی نکردیم اما خوشحال بودم که هنوز مصطفی زنده است. از این که با او صحبت می کردم و می دیدم که زنده است لذت می بردم. شب ها که از خواب بیدار می شدم و برایش دعا می کردم خدا رو شکر می کردم که هنوز هست و زنده است. او ادامه داد: معمولا در این 2 سال و نیم همیشه آیت الکرسی را برای او می خواندم و ذکر همیشگی من بود. اما شب تاسوعا که بلند شدم هر کاری که کردم تا آیت الکرسی را تا آخر بخوانم نمی توانستم و دلهره من بیشتر می شد. صبح تاسوعا که از خواب بیدار شدم، فاطمه و محمد علی را آماده کردم تا هیئت برویم و کمی از دلهره من کاسته شود. سمت مسجد رفتم و پیش نماز مسجد در حال خواندن ترجمه فارسی دعای علقمه بود. مصطفی همیشه می گفت که حتما تو باید راضی باشی تا من شهید شوم. وقتی که در مورد حضرت عباس(ع) صحبت می کردند یک لحظه خجالت کشیدم که چرا دعا می کنم مصطفی سالم برگردد؟ همان جا گفتم که خدایا هر چه که می خواهی همان است البته به فاصله 4-5 دقیقه دوباره برگشتم و دعا کردم که مصطفی سالم برگردد. اکنون که ساعت شهادت ایشان را با ساعت تسلیم شدن در برابر خدا مقایسه می کنم می بینم که همان بوده است و چیزی در حدود اذان ظهر بوده است. همسر شهید صدرزاده ادامه داد: به دلیل استرسی که داشتم خواستم به دوستش پیام بدهم اما فکر کردم که اگر بپرسد آخرین بار کی با او حرف زدی؟ باید بگویم دیشب. یعنی این قدر استرس داشتم. تا ساعت 4 خودم را کنترل کردم و سپس پیام دادم. فرمانده آن ها همیشه پیام من را سریع جواب می داد چرا که از دلهره های من خبر داشت. این دفعه اما پیام من را دید اما جواب نداد و من مکررا پیام دادم تا این که در ساعت حدودا 5 به من پیام دادند که دخترم نگران نباش مصطفی طوریش نشده فقط زخمی شده است. گفتم من به زخمی بودن او عادت دارم. از چه ناحیه ای زخمی شده است؟ در جواب گفت که من پیش او نیستم و تا 2 ساعت دیگر پیش ایشان می روم و به شما خبر می دهم که چه اتفاقی افتاده است. حاضر بودم فلج باشد اما برگردد و چشم هایش کار کند او ادامه داد: در همان زمان ها شهید خاوری نیز به شهادت رسیده بود و دقیقا همین پیام را به خواهر ایشان نیز قبلا داده بودند و این جا بود که مطمئن شدم مصطفی به خواسته اش رسیده است. به پدر شوهرم خبر دادم و با صحبت های ایشان کمی آرام شدم و امیدوار شدم. در حالی که تا پیش از آن به خودم می گفتم که دیگر مصطفی نیست و شهید شده است. با این حرف های امیدوار کننده، سعی می کردم که به این حالت غلبه کنم. در این هنگام محمد علی را بغل کردم و دعا کردم که خدایا مصطفای من برگردد، حتی من راضی هستم که او فلج باشد اما فقط چشم هایش کار کند و در خانه من حضور داشته باشد. اما بعدا خبر شهادتش آمد و پیامی برای پدر شوهرم آمد که مصطفی به لقا الله پیوست. مصطفی به خواسته اش رسید. الحمدالله. گفتم برای اسلام، محمد علی و فاطمه را می دهم اما شما بمان این همسر شهید در بخش نهایی صحبت های خود و درباره این که با خانواده دیگر شهدا راجع به چه موضوعی حرف می زند، گفت: تنها چیزی که می گویم این آیه «بل احیا عند ربهم یرزقون» است. این ها زنده هستند و روزی معنوی می گیرند. ما با خانواده شهدای زیادی ارتباط داریم. من به آن ها می گویم که این ها واقعا زنده هستند. وقتی دعا می کردم که مصطفی به مرگ طبیعی نمیرد به همین دلیل بود چرا که اگر او با مرگ طبیعی می مرد، با نبود او در کنار من، من هم می مردم. خاطرم هست که وقتی او به من گفت که اسلام نیاز به قربانی دارد، سریع گفتم که ایراد ندارد. محمد علی و فاطمه را می دهیم اما شما بمان. به من خندید و گفت چه قدر سریع از بچه ها می گذری؟ در جواب گفتم که بچه ها اشکال ندارد اما اگر شما باشی آینده ما فرق می کند. او در پایان گفت: اکنون مصطفی زنده است و این زنده بودن او است که من را روی پا نگه داشته است. بعضی وقت ها در اوج دلتنگی به فکر می روم. غیر ممکن است که دلتنگ نشوم، درونم می سوزد اما رو ندارم بگویم. چرا که فکر می کنم حضرت زینب(س) چند نفر شهید داد. آیا او نسوخت و دلتنگ نشد؟ از این موضوع خجالت می کشم. در پایان این مراسم دست اندرکاران محفل فرشتگان بال گشودند از این همسر شهید، فرزندان او و مادر او تقدیر کردند. برچسب ها : ماجرای خط و نشان «سید ابراهیم» برای شهید گمنام جهت مشاهده اخبار مرتبط اینجا کلیک کنید
شنبه ، ۳۰آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شما نیوز]
[مشاهده در: www.shomanews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 9]
-
گوناگون
پربازدیدترینها