محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829557551
زندانیان ایرانی مبتلا به آسم، هپاتیت و بیماری های قلبی شده اند
واضح آرشیو وب فارسی:مرآت: به نمایندگان مجلس گفتیم "شما چند سال است جواب نامه های ما را نمی دهید، می گویید طرف ترکمنی با ما همکاری نمی کند. الآن که ترکمنستان قرارداد انتقال محکومین را در مجلسش هم تصویب کرده، شما چرا پیگیر نمی شوید؟"به گزارش مرآت نیوز به نقل از مشرق ، روز دوشنبه 25 آبان 94 خانواده زندانیان ایرانی در ترکمنستان در تجمع مقابل مجلس شورای اسلامی خواستار پیگیری وضعیت بستگان خود شدند. تجمع کنندگان که تعداد آنها به 30 نفر می رسید خواستار دیدار با یکی از نمایندگان مجلس بودند که بعد از گذشت چند ساعت سخنگوی کمیسیون قضایی مجلس سراغ خانواده زندانیان آمد. این تجمع بهانه ای شد تا با همسر چند نفر از زندانیان ایرانی در ترکمستان گفتگو کنیم. سؤال:: ماجرای شایعه انتقال زندانی های ایرانی در ترکمنستان به کشور چه بود و از کجا شروع شد؟ چند هفته پیش، خانم «رضازاده» از خانواده های زندانیان، به من زنگ زد. گفت شوهرم تماس گرفته و از قول مسئولان زندان گفته می خواهند منتقلشان کنند به ایران. بعد از آن، همسر یکی دیگر از زندانیان هم زنگ زد و گفت شوهر من هم تماس گرفته و همین مطالب را گفته است. خانم «لنگری» هم تماس گرفت. من وقتی دیدم چند نفر تماس گرفتند، زنگ زدم به سرکنسولگری ایران در مرو. به آقای «ضرغام» گفتم چه خبر از زندانی ها. اظهار بی خبری کرد و گفت ما فقط برای آنها که به دارو نیاز داشتند دارو هایشان را رسانده ایم. گفتم: «اتفاقاً خانواده ها به من زنگ زدند و گفتند که زندانیان را دارند جابه جا می کنند. شما اطلاعی دارید؟» گفت: «خانم، این حرف ها چیست؟ چرا شایعه پراکنی می کنید؟ این شایعات را نباید باور کنید.» به آن ها التماس کردم که یک نفر را بفرستید برود، پیگیری کند ببیند این خبرها صحت دارد یا نه. گفتند فردا یک نفر را می فرستند. فردایش من زنگ زدم و پرسیدم که نتیجه چه شده گفتند: «بله این ها را منتقل کرده اند.» گفتم: «یعنی بدون هماهنگی با شما زندانیان ایرانی را منتقل کرده اند به یک زندان دیگر؟» گفتند: «این ها دیگر مربوط به مأمورین ترکمنستانی می شود. خودشان می دانند چه کار باید بکنند.» گفتم: «این ها آن قدر برای شما ارزش قائل نشده اند که مثلاً بگویند سرکنسولگری ایران بیاید و نظارت کند. ببینید چه قدر ایرانی ها را آن جا کوچک کرده اید که نه ارزشی برای شما قائل هستند و نه برای زندانی.» به من گفتند زندانی ها را برده اند «سیدی». من گفتم واقعاً آن ها را برده اند «سیدی» یا برده اند «عشق آباد»؟ گفتند «سیدی». خانواده ها دوباره به من زنگ زدند که «خانم کریمی، سرکنسولگری دروغ می گوید. این ها را برده اند عشق آباد.» خود خانواده ها به زندانی ها زنگ زده بودند و آن ها گفته بودند که ما را به عشق آباد می آورند. بعضی از این خانواده ها سه روز رفته بودند در مرز «باجگیران» مانده بودند به امید این که زندانی هایشان را می خواهند به ایران بیاورند. من خودم هم به آقای «نجفی» (مسئول دفتر نمایندگی وزارت خارجه در مشهد) زنگ زدم و گفتم که خانواده ها زنگ زده اند و چنین خبری را به من داده اند. او هم گفت: «خانم شایعه پراکنی نکنید. زندانی ها سر جایشان هستند.» من گفتم: سرکنسولگری ما در مرو این خبر را تایید می کند. این دفعه گفت: «خانم ما داریم پیگیری می کنیم. کارمان را انجام می دهیم.» گفتم: «شما که گفتید این ها سر جایشان هستند. پس چه چیزی را دارید پیگیری می کنید؟ معلوم می شود شما هم خبر دارید.» باز گفت: «نه ما در جریان نیستیم. بگذارید به سرکنسولگری زنگ بزنیم ببینیم ماجرا چیست.» یعنی چند بار حرف خودش را عوض کرد. با خانواده ها تصمیم گرفتیم خودمان برویم و از زندانی هایمان خبر بگیریم. حدوداً 30 نفر بودیم که مقابل دفتر وزارت خارجه جمع شدیم. اول آقای نجفی قبول نمی کردند جواب ما را بدهند. می گفتند «نامه بنویسید بدهید خانواده ها امضا کنند. ما هم پیگیر می شویم.» گفتیم: «این همه نامه نوشته ایم و قرار شده شما پیگیری کنید. از کجا معلوم این نامه را پاره نکنید و دور نریزید؟» خیلی پافشاری کردیم و حتی وارد ساختمان دفتر شدیم. وقتی این طور شد، آقای «عافیت طلب» را فرستادند و گفتند دو سه نفر به نمایندگی از همه بیایند و با ما صحبت کنند. خانواده ها قبول نکردند. گفتند ما همه برای گرفتن جواب درباره زندانیان مان آمده ایم. باز گفتند: «شما نامه بزنید ما پیگیری می کنیم.» گفتیم: «شما چند سال است جواب نامه های ما را نمی دهید، می گویید طرف ترکمنی با ما همکاری نمی کند. الآن که ترکمنستان قرارداد انتقال محکومین را در مجلسش هم تصویب کرده، شما چرا پیگیر نمی شوید؟» آقای نجفی گفتند الآن مسئله برجام و هسته ای است. مجلس الآن درگیر آن هاست. اولویتشان مسئله هسته ایست.» گفتیم: «پس چرا مسئله جان انسان ها را در اولویت قرار نمی دهند؟ هم جان زندانی هایی که دارند از بین می روند، هم جان خانواده هایشان. شما به عنوان نماینده ما به مجلس بروید. حرف ما برای آن ها سند نیست، چون شما الآن نماینده دولت در منطقه ما هستید. ما هم هر جا برویم می گویند بروید پیش نماینده تان.» گفتند: «ما تا جایی که مسئولیتمان بوده، پیگیری کرده ایم و قرارداد امضا شده است. بقیه اش را باید از تهران پیگیری کنید. بروید مجلس، بروید وزارت کشور، بروید دادگستری.» ما باز هم پافشاری کردیم و گفتیم: «همه این ها را مراجعه کرده ایم. خانواده ها را به هم پاس ندهید.» بالأخره ما را به نمازخانه بردند و آقای نجفی گفت ما نامه می دهیم و شما هم نامه بدهید. سؤال:: وضعیت زندانیان تان در ترکمنستان الآن چگونه است؟ برای آن ها پول می فرستید؟ خورد و خوراک آن ها و وسایل مورد نیازشان را همه ما برای آن ها می فرستیم: از بند رختشان گرفته تا لامپ بالای سرشان. اگر لامپ زندان بسوزد، مأمورین به آن ها لامپ نمی دهند. مجبور می شوند در تاریکی بمانند. حتی بعضی وقت ها برق را خودشان قطع می کنند. می گویند باید شمع روشن کنید. من خودم بارها برای شوهرم شمع فرستاده ام. مسئله پول هم به شکلی است که اگر به یکی از این ها پول نرسد، ممکن است در زندان بمیرد. مجبور هستند هر چه را که می خواهند خودشان بخرند. یا این که ما برایشان روغن و برنج و ماکارونی و غیره را می فرستیم. دارو هم همین طور. به آن ها هیچ چیزی نمی دهند. همین چیزهایی را هم که می فرستیم، ترکمن ها یک مقداری را برای خودشان برمی دارند. قبلاً راننده های ایرانی این ها را می بردند و در ترکمنستان پست می کردند که رایگان هم بود. الآن می گویند بارها را وزن می کنیم. اگر از 10 کیلو بیش تر بود، هزینه دارد. یعنی مثلاً ما 300 هزار تومان جنس برایشان می خریم و می فرستیم، حدود 200 هزار تومان هم به پول خودمان هزینه پست آن می شود. بعد از همه این ها هم چیزهایی مانند رب گوجه یا ماکارونی را که چشمشان را می گیرد، برای خودشان برمی دارند. من خودم از هر چیزی دو تا می گذارم. می گویم یکی را اگر خودشان بردند، یکی را هم برای شوهرم بگذارند. بعضی وقت ها شوهرم می گوید اگر رب گوجه یا مثلاً چایی برایم می فرستید، توی پلاستیک بریزید و بفرستید، چون اگر قوطی داشته باشد، برای خودشان می برند. وضعیت خود ما هم به گونه ای است که با قرض از دیگران باید این چیزها را بخریم. یا مثلاً یارانه هایمان را کنار می گذاریم و برای زندانی مان می فرستیم. الآن دختر خود من دارد کار می کند و خرج ما را می دهد. 900 هزار تومان در ماه درآمد دارد. 600 هزار تومان اجاره می دهیم. کل ماه را با 300 هزار تومان سر می کنیم. دختر من هم الآن عقد کرده است. مسئله دیگری که مهم است، بحث های بهداشتی است. هیچ گونه نظارت پزشکی در زندان های آن جا وجود ندارد. زندانی ما الآن بیش از یک سال و نیم است که مریض است، اما کسی به درمان او اهمیتی نمی دهد. بیش تر زندانی ها آسم گرفته اند. هیچ دکتری هم نیست که مثلاً به زندان بیاید و آن ها را معاینه کند یا بگوید چه قرصی باید مصرف کنند. آقای «امینی» یکی از زندانیان ایرانی که الآن 8 سال است در زندان ترکمنستان است، هم ناراحتی قلبی دارد و هم هپاتیت ب. در ایران تحت درمان بود، اما از وقتی این اتفاق افتاده، کسی به وضعیت او رسیدگی نمی کند. خودش می گوید سَرم و گوش هایم سوت می کشد. الآن کبدش هم مشکل پیدا کرده است و تمام سیستم ایمنی بدنش در خطر است. آقای کریمی یکی دیگر از زندانیان می گوید: «به خاطر آب غیربهداشتی در زندان، اکثر زندانیان همیشه دل درد دارند.» آبی که به آن ها می دهند، رنگ گل است. خودشان آن را می جوشانند شاید کمی بهتر شود. من خودم آن جا برای ملاقات رفته ام؛ خیلی محیط آلوده ای دارد. آقای غلامی هم یکی دیگر از زندانیان است که دیابت شدید دارد. وقتی ایران بود با سرنگ، انسولین می زد. الآن برایش قرص می فرستیم آن هم از طریق سفارت که مطمئن شویم به دستش می رسد. این چند وقتی که خبری از او نداریم دیگر نمی دانیم سرنوشتش چه شده است. بر اساس خبری که در زندان به آن ها داده بودند، زنگ زد به من و گفت دارم می آیم مشهد. من هم از خوشحالی همه جا زنگ زدم و گفتم همسرم دارد می آید ایران. بعد خانواده همسرم زنگ زدند و گفتند چرا دروغ گفتی. چرا با احساسات ما بازی کردی. سؤال:: شما چه زمانی به دیدار زندانی خود رفتید؟ از نظر دریافت ویزا و مسافرت مشکلی نداشتید؟ سال گذشته بعد از اربعین بود. برای ویزا نه، اما پلیس ترکمنستان خیلی ما را اذیت می کند. به خصوص سر بازرسی ها. ببخشید که این را می گویم، اما حتی زن ها را هم کامل برهنه می کردند و می گفتند 25 بار بشین و پاشو برویم. من بعداً به نهاد ریاست جمهوری گفتم که چنین بازرسی هایی از ما شده است. اصلاً خبر نداشتند. گفتم «اگر بار دیگر این گونه خواستند بازرسی کنند چه کار باید بکنم؟» گفتند بگویید با سرکنسولگری تماس بگیرند و اجازه بگیرند. دفعه بعدی که به مرز رفتم، دوباره به من گفتند باید برهنه شوم. به آن ها گفتم: «با سرکنسولگری ایران تماس بگیرید. اگر آن ها گفتند، من برهنه می شوم.» دیگر چیزی نگفتند. فقط گفتند مانتویت را دربیاور. همان طور با بلوز و شلوار بازرسی کردند و گفتند برو. معلوم شد چون سفارت ما از این وضعیت خبری نداشته و نظارتی نمی کرده، این ها هم زنان ایرانی را مجبور می کرده اند کامل جلویشان برهنه شوند، در حالی که حتی قانون خودشان هم اصلاً چنین چیزی را نخواسته است. حتی یک دستگاهی هم داشتند که تمام بدن را اسکن می کرد. مثل یک اتاقک بود. تا استخوان های آدم را نشان می داد. من به کنسولگری که گفتم، گفتند از این دستگاه ها هم نباید رد می شدید، چون این ها برای بدن ضرر دارد. به نظر می رسد این سخت گیری ها برای آن است که دولت ایران مجبور شود امتیازی را که دولت ترکمنستان می خواهد، به آن ها بدهد. سؤال:: وزارت خارجه بعضاً می گوید این ها زندانی های مواد مخدر هستند و ما هم کاری به پرونده های آن ها نداریم. به نظر شما این که دادگاه ترکمنستان حکم به محکومیت زندانیان ایرانی داده، دلیل بر مجرم بودن آن هاست؟ همسر من تعریف می کند، می گوید: «دادگاه بدون آن که یک کلمه به ما بگوید از خودمان دفاع کنیم، یا مثلاً آقای گلپایگانی سفیر ایران در دادگاه حضور داشته باشد، حکم را صادر کرد.» وکیلی که سفارت برای آن ها گرفته بود، طرف دادگاه را می گرفت. به جای آن که از متهم ایرانی دفاع کند، حرف های دادگاه را تأیید می کرد. به شکلی بود که پلیس به وکیل می گفت چه بنویسد و او هم می نوشت. سؤال:: خیلی از خانواده ها می گویند اتهام های پلیس ترکمنستان ساختگی است و پاپوش است. شوهر من می گوید: «من چند دقیقه برای دست شویی پیاده شدم. وقتی دوباره برگشتم و راه افتادم، دیدم ماشین های پلیس ترکمنستان دنبالم می آیند. تعجب کرده بودم که در جاده دنبال چه چیزی هستند. کمی که جلوتر رفتیم، دیدم جلوی تریلر خود من پیچیدند. بعد هم بدون این که بار من را بگردند یا داخل کابین را نگاه کنند، مستقیم رفتند سراغ منبع آب زیر تریلر. یک پلاستیک درآوردند که تویش مواد مخدر بود. همان جا با خودشان ترازو هم داشتند. پلاستیک را همان طور خیس، وزن کردند. عکس و فیلم هم گرفتند که در پرونده من بگذارند.» بعد از آن، سه ماه تمام شوهر من در بازداشتگاه بود و ما خبری از او نداشتیم. اگر خودمان پیگیری نمی کردیم، هیچ وقت خبری به ما نمی دانند. آن قدر زنگ زدیم به سفارت ایران و پایانه عشق آباد و بیمارستان های عشق آباد و این ها، تا بالأخره فهمیدیم که چنین اتفاقی برای او افتاده است. هیچ کس به ما نگفت که چگونه باید وکیل بگیریم و در دادگاه چه کار بکنیم. روند وکیل گرفتن آن جا چگونه است؟ ظاهراً یک بار یا دو بار وکیلی که از طرف سفارت معرفی شده و ترکمنی است، آمده و با متهم ایرانی دیدار می کند و حتی به حرف هایش هم گوش نمی دهد. بعد هم که در دادگاه به نفع دولت ترکمنستان حرف می زند. وکیل ایرانی هم قوانین ترکمنستان اجازه نمی دهد که در دادگاه این کشور حضور داشته باشد یا از موکل دفاع کند. در مورد «علی اصغر امیرقلی پور» که او هم از زندانیان ایرانی است، بار تریلر کاملاً پلمب بوده است. مواد مخدر را در بار پیدا کرده اند و راننده را دست گیر کرده اند. قوانین بین المللی می گوید این بار میان ایران و ترکمنستان بوده، به راننده ترانزیت ارتباطی ندارد که در بارش چه بوده است. این بار متعلق به یک صاحب کار گرگانی بوده که الآن حکم اعدامش هم صادر شده، اما متأسفانه هنوز اعدام نشده است. آقای امیرقلی پور وقتی بار را باز می کنند و مواد را می بینند، در جا غش می کند. بعد که به هوش می آید، از او تست اعتیاد می گیرند و معلوم می شود که اعتیاد ندارد. چرا او را متهم می کنند؟ می گویند چند بار با صاحب بار در ترکمنستان تماس گرفته، پس معلوم می شود می دانسته که در بار، مواد مخدر هست. در صورتی که آقای امیرقلی پور می گوید: «روال کار راننده ها این است که قبل از رسیدن به مقصد، تماس می گیرند و می گویند که من فلان جا هستم. خودتان را برای تخلیه بار آماده کنید.» آن روز، هر چه آقای امیرقلی پور با صاحب بار تماس می گیرد، گوشی او خاموش است. کاملاً معلوم است همه چیز از قبل هماهنگ شده است. به محض آن که تریلر وارد گمرک می شود، آن را به محلی هدایت می کنند. در همه گزارش ها آمده که پلمب بار را خود پلیس ترکمنستان باز می کند. بعد تماس می گیرند و می گویند مثلاً کیسه پنجم در ردیف فلان. مستقیم سر همان کیسه می روند و مواد مخدر را بیرون می آورند. سپس مأمورین گمرک در عرض چند دقیقه همه بار تریلر را غارت می کنند. دادگاه آقای امینی که او را هم به همین روش گرفتار کرده اند، دو روز کشید. روز اول، قاضی به آقای امینی می گوید شما آزاد هستید. روز دوم حکم از عشق آباد می آید که شما به چند سال زندان محکوم شده اید. آقای امینی می گوید خود قاضی در دادگاه گریه می کرد. در گزارش خودشان نوشته اند که پلمب سالم بوده، اثر انگشت راننده روی پلمب نبوده، راننده هم معتاد نیست. زمانی که من دخترم را عقد کردم... این درد همه ما خانواده های زندانیان ایرانی است. در جشن عقد دختر من همه به جای آن که خوشحال باشند، فقط گریه می کردند. نوه ام که به دنیا آمد، هر کس بغلش می کرد، به جا آن که تبریک بگوید، گریه می کرد. من خودم اولین باری که به ملاقات شوهرم رفتم دخترم چند ماهش بود. شوهرم دست روی سر بچه ام کشید، گفت: «به جان همین بچه، من هیچ کاری نکرده ام. چرا باید بیایم مواد مخدر قاچاق کنم؟!» امسال الآن دختر من مدرسه می رود. هنوز شوهرم در زندان است. بچه ام می گوید: «بابا کی می آید خانه؟» من جواب بچه ام را چه باید بدهم؟ سؤال:: برای حل پرونده آقای امیرقلی پور تا کنون به کجاها مراجعه کرده اید؟ بعد از آن که خانواده این آقا پیش آقای حسن قشقاوی (معاون کنسولی، امور مجلس و ایرانیان وزارت خارجه) می روند و می گویند برای پدرشان حکم 24 سال حبس صادر شده است، قرار بر این می شود که ابتدا برای صاحب بار که گرگانی بوده، در ایران پرونده ای تشکیل شود. خود خانواده آقای امیرقلی پور مجبور می شوند بدون آن که دولت کمکی به آن ها بکند، شخصاً پرونده ای را تشکیل بدهند مبنی بر این که صاحب بار مجرم بوده و راننده بی گناه است. بعد از پیگیری ها در دادگاه، ابتدا حکم حبس ابد صاحب کار گرگانی صادر می شود. بعد از آن که متهم به حکم اعتراض می کند، دادگاه استیناف تشخیص می دهد که حکم باید اعدام می بوده، نه حبس ابد. همان جا حکم بی گناهی آقای امیرقلی پور هم صادر می شود. خانواده آقای امیرقلی پور دوباره به وزارت خارجه می روند و از آن طریق با طرف ترکمنستانی تماس می گیرند، اما دادگاه ترکمنستان می گوید این حکم برای آن ها قابل قبول نیست، چون جرم در ترکمنستان اتفاق افتاده است. خانواده این راننده ایرانی سپس به آقای متکی وزیر خارجه وقت مراجعه می کنند و او به آقای قشقاوی دستور می دهد که هر طوری هست بروید این راننده و ماشینش را آزاد کنید. وقتی این راه هم به نتیجه نمی رسد، خانواده آقای امیرقلی پور چند ماه بعد در یکی از دیدارهای مردمی آقای احمدی نژاد در سال 90 این موضوع را با او مطرح می کنند. رئیس جمهور وقت دستور می دهد که آقایان صالحی (وزیر خارجه وقت) و جعفرزاده (معاون وقت امور بین الملل نهاد ریاست جمهوری) شخصاً بررسی کنید. اسناد محکومیت صاحب کار گرگانی به ترکمنستان ارائه گردد و تلاش شود ایشان آزاد شود. دقیقاً این عبارت را هم می نویسد که «مهم است. جدی پیگیری شود. اگر نمی توانید به من بگویید با رئیس جمهور ترکمنستان صحبت کنم.» حتی این دستور هم در وزارت خارجه پیگیری نمی شود. وقتی خانواده آقای امیرقلی پور از نتیجه ماجرا خبر می گیرند، وزارت خارجه جواب می دهد که «ترکمنستان به ما پاسخ هایی داده که نمی توانیم به شما بگوییم. در این صورت امنیت ملی به خطر می افتد.» از آن زمان تا کنون هم وزارت خارجه می گوید ترکمنستان به حرف ما گوش نمی دهد. کسی نیست بگوید خب الآن که ترکمنستان سند انتقال محکومین را نهایی کرده و در مجلسش هم تصویب کرده است، پس چرا شما کاری نمی کنید. حتی اسفند سال گذشته که خبر امضای توافق نامه انتقال محکومین منتشر شد، یک سال قبلش یعنی سال 92 هم خبر آمده بود که سند انتقال محکومین میان دو کشور نهایی شده است. اما مدتی بعد از آن خبر، خبر جدیدی آمد که این سند هنوز نهایی نشده است. معلوم نشد داستان آن خبر هم چه بوده است. یک سال ظاهراً اجرای این توافق متوقف شده بود. الآن هم که ترکمنستان همه مراحل انتقال محکومین را طی کرده است، از این طرف ما خودمان معلوم نیست چه کار داریم می کنیم. چرا این توافق نامه را به مجلس نمی فرستند تا تأیید شود؟ وزارت خارجه به ما می گفت اگر این توافق نهایی شود، قول می دهیم ظرف سه ماه، زندانی ها را به ایران بیاوریم. می دانند که چه بلایی دارد سر زندانیان ما می آید. در همین یک سال اخیر، دو نفر از زندانی های ایرانی جان خودشان را از دست داده اند. اما باز هم دولت هیچ کاری نمی کند. سؤال:: دلیل کشته شدن این دو نفر چه بوده است؟ یکی از این ها آن طور که همسرش تعریف می کرد، در عشق آباد دچار خون ریزی معده می شود. حالش که خیلی بد می شود او را به بیمارستان می برند، اما دیگر دیر شده است. نفر دوم هم در زندان مریض می شود. همسرش چند بار تقاضای ویزا و گذرنامه می کند تا برای ملاقات شوهرش به ترکمنستان برود. اول نامه می دهد و درخواست می کند که شوهرش اجازه دهد گذرنامه بگیرد. نامه اش بعد از چهار ماه تأیید می شود و می آید. چهار پنج ماه دیگر هم طول می کشد تا گذرنامه اش صادر شود. بیش تر از سه ماه دیگر هم صدور ویزا طول می کشد. بعد از همه این ها که به دفتر امور خارجه می رود تا برگه اش را بگیرد و به سرکنسولگری ببرد تا بگذارند شوهرش را در بیمارستان عشق آباد ببیند، می گوید برگه را نمی دهیم. وقتی می پرسد چرا؟ به او خبر می دهند که شوهرت فوت کرده است. این ها هر کدام که فوت می کند، بدنش چهار پنج روز روی زمین در زندان می ماند. بعد، سرکنسولگری یک میلیون یا یک و نیم میلیون می گیرند تا بدن هایشان را از زندان بردارند و تحویل خانواده هایشان بدهند. مأمورین زندان ترکمنستان بدن این هایی را که در زندان فوت کرده اند، چند روز روی زمین گذاشته اند بدون آن که حتی پارچه ای روی آن ها بکشند. به زندانی ها هم گفته اند بیایند جسدها را ببینند. زندانی ها را ظاهراً شکنجه جسمی نمی دهند، اما شکنجه روحی می دهند. شوهرم می گوید بعد از چند روز، خودمان روی جسدها پارچه کشیده ایم. بعد مأمورین ترکمنستان آمده اند جسدها را برده اند. آن هم نه همین طور معمولی. قبل از آن که جنازه ها را از زندان بیرون ببرند چه کار می کنند؟ میخ می آورند و به دست ها و پاهای آن ها میخ می کوبند که اگر کسی خودش را به کشتن زده باشد یا مثلاً دارویی خورده باشد که چند روز بی هوش باشد، متوجه شوند و از زندان خارجش نکنند. شما تصور کنید بقیه زندانی ها با دیدن این صحنه ها چه حالی می شوند. سؤال:: آیا شما در انتخابات مجلس هم شرکت می کنید؟ انتظارتان از نماینده هایی که در شهرها تبلیغ می کنند و به دنبال رأی مردم هستند تا وارد مجلس شوند، چیست؟ بله. ما در همه انتخابات ها شرکت کرده ایم. انتظار من از نماینده ای که از من رأی می خواهد و من هم به او رأی می دهم این است که اگر مشکلی برای من پیش آمد، نماینده من هم به مشکلم به عنوان یک هم وطن رسیدگی کند. حداقل جواب تلفن من را بدهد. من چند دفعه با نمایندگان مشهد تماس گرفته ام. وقت ملاقات از آن ها گرفته ام. گفته اند هر وقت از تهران بیایند، به شما زنگ می زنیم. چرا هیچ وقت تماس نگرفته اند؟ چند دفعه با خود نماینده تماس گرفته ام. هیچ وقت جواب من را نمی دهد. اگر این نماینده ها بخواهند به همین شکل با ما رفتار کنند، جواب ما را ندهند، مشکل ما را پیگیری نکنند، چرا باید دوره بعدی دوباره به همین ها رأی بدهیم؟ من تا الآن هر چه رأی گیری بوده شرکت کرده ام. چون می گویم این جا کشور من است. وظیفه دارم. اما وقتی نماینده من این گونه برخورد می کند و جواب من را نمی دهد چه کار باید بکنم؟ وقتی جمع می شویم جلوی وزارت خارجه و مجلس، می گویند دارید شلوغ کاری می کنید. پس ما کجا باید برویم؟ اگر به دولت خودمان رو نیاوریم، برویم به آمریکا رو بیندازیم؟ خانم تقوی همسر جواد امینی زندانی ایرانی در ترکمنستان می گوید: شوهر من الآن تقریباً 60 سالش است. مگر چند سال دیگر می خواهد زندگی کند؟ من در 57 سالگی سکته کردم. همه این هایی که من را می شناسند می دانند، چند ماه است زبانم دوباره باز شده است. بچه هایم همه زندگی خودشان را دارند. من یک زن تنها در خانه، شب ها از ناراحتی و وحشت گریه می کنم. من و شوهرم اگر قرار است دو سال دیگر زنده باشیم، نباید این دو سال را پیش هم باشیم؟ من جلوی دفتر وزارت خارجه در مشهد ایستاده بودم، یک نفر آمده می گوید شما می خواهید ما از قاچاقچی ها حمایت کنیم؟ خود شخص آقای گلپایگانی هم همین حرف را به من زد. هر جا که می رویم به ما می گویند قاچاقچی. من سیم کارت شوهرم را که می خواستم بسوزانم، نامه ای که به من دادند نوشته بود، این خانم همسر فلانی است که به «جرم قاچاق مواد مخدر» در ترکمنستان زندانی است. آدم خجالت می کشد این نامه را به کسی تحویل بدهد. دوستان بچه های من در مدرسه همه می گویند پدر تو قاچاقچی است. خواستگار می خواسته برای دختر من بیاید، آن قدر به آن ها توضیح داده ایم که بروید تمام پرونده های وزارت خارجه را نگاه کنید، پدر این دختر بی گناه است. یک سال اول پیگیری کرده اند، بعد تازه آمده اند خواستگاری. بعد می گویند آمده اید شلوغ کاری کنید. نمی گویند من وقت اضافی دارم؟ بی کار هستم؟ چرا باید بیایم شلوغ کاری کنم؟ سؤال:: در این چند سالی که اعضای خانواده شما در زندان هستند، چه کسی به شما کمک مالی یا غیرمالی کرده است؟ هیچ کس جز خدا و اهل بیت. من برای نهاد ریاست جمهوری نامه نوشته ام که مستأجر هستم و دو دختر دم بخت دارم. شوهرم گرفتار شده و خرجی ما الآن زمین مانده است. پسری هم ندارم که نان آور خانه باشد. خدا شاهد است که تا مدتی خرج من را دوستان شوهرم می دادند. زندگی ام داشت متلاشی می شد. پای دخترم را سال پیش مجبور شدم، عمل کردم، شش میلیون هزینه روی دستم گذاشت. بیمه های همه ما قطع شده است. چون چند سال است حق بیمه ما رد نمی شود، دفترچه هایمان هم باطل شده است. ما ماهی 70 هزار تومان هم به حساب بیمه واریز می کنیم، اما راننده ها یک کارت شارژی دارند که هر ماه باید آن را پر کنند. چون آن کارت پر نمی شود، بیمه از ما حمایت نمی کند . آیا وقتی چنین اتفاقی برای راننده می افتد، نباید یک صندوقی در بیمه وجود داشته باشد که به ما کمک کند. حتی ما گفته ایم حاضریم تمام حق بیمه را خودمان پرداخت کنیم، اما می گویند چون خود شخص حضور ندارد، نمی شود. با هزار گریه و زاری و التماس از ستاد دیه وام گرفته ام تا خرج دخترم کنم. امسال رفتم دفتر ترانزیت درخواست وام کردم، به من ندادند. حتی با آن ها دعوا کردم. گفتم شما از همین راننده ها نان سر سفره خانواده هایتان می برید. کاری کنید که این نانتان حلال باشد. فرمان داری رفتم، تقاضای وام از آقای کریمی (محمود کریمی معاون فرماندار مشهد) کردم. به من ندادند. الآن دو سال است نامه من آن جاست. هر وقت زنگ می زنم، می گویند هنوز به ما بودجه نداده اند. وام من چه قدر بوده؟ 10 میلیون. برای جهیزیه دخترم وزارت خارجه نامه داد به امور زندان ها که پنج میلیون تومان وام به من بدهند. دختر من الآن دو سال است سر خانه و زندگی خودش رفته، این ها هنوز وام به من نداده اند. سازمان زندان ها قبول نمی کند. می گوید ما بودجه نداریم. می خواستم رئیس این سازمان را ببینم، به من اجازه ملاقات ندادند. وزارت خارجه می داند که وضعیت خانواده های ما چگونه است و زندانیان ما در ترکمنستان چه وضعیتی دارند. می داند که بی گناه هستند. از پرونده آن ها به طور کامل با خبر است، اما نمی گویند برویم به خانواده های این ها سر بزنیم اگر نیازی دارند به آن ها کمک کنیم. من برای شوهرم 50 هزار تومان دارو گرفتم. دادم به یکی از راننده ها در مرز ترکمنستان که به دست شوهرم برساند. همان جا گمرک ترکمنستان 150 هزار تومان هزینه گرفته بود. فرستاده بودند به اداره پست این کشور، آن جا اداره پست اجازه نداده بود، داروها به زندان فرستاده شود. همان راننده مراجعه کرده بود، حتی اداره ترکمنستان پست، داروها را نداده بود راننده برای من پس بیاورد. در این چند سال، هیچ کس به ما کمکی نکرده است، در حالی که شوهر من خودش خَیر بود. ما آن قدر که به دخترهای دیگران جهیزیه داده بودیم، برای دختر خودم نتوانستیم جهیزیه تهیه کنیم. ما که آن وضع را داشتیم به جایی رسیدیم که مجبور شدم به روستا بروم. آن جا در خانه مردم کار می کردم تا درآمد مختصری داشته باشم. انتهای پیام/ http://meraatnews.com/ ">پایگاه خبری تحلیلی مرآت نیوز استان سمنان
جمعه ، ۲۹آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مرآت]
[مشاهده در: www.meraatnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 18]
-
گوناگون
پربازدیدترینها