محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830207759
سردار همدانی، با بازداشتی های فتنه نفر به نفر صحبت و آزادشان می کرد
واضح آرشیو وب فارسی:عصر امروز: بابایی می گوید: 13 مهر با آقا قرار ملاقات داشتیم. سردار همدانی 12 مهر به سوریه پرواز داشت. وقتی باخبر شد، سفرش را به تاخیر انداخت. به دوستان گفته بود «برویم برای آخرین بار آقا را ببینیم.»سردار سرتیپ دوم گلعلی بابایی، رئیس سازمان هنری و ادبیات دفاع مقدس بنیاد حفظ آثار و نشر ارزش های دفاع مقدس را بیشتر با همان عنوان «گلعلی بابایی»، نویسنده دلسوز عرصه ادبیات و تاریخ دفاع مقدس می شناسند. چرا که بیشتر یک چهره فرهنگی است تا یک آدم نظامی. مردی که با انگیزه شخصی و عزم محکم پای کار روایت گری، خاطره نگاری و ثبت و ضبط تاریخ هشت ساله دفاع مقدس و قهرمانان آن ایستاد. او خاطره از رهبر معظم انقلاب دارد مبنی بر این که «در جلسه ای حضرت آقا درباره کتاب های همپای صاعقه و ضربت متقابل سه بار فرموده بودند: این ها خیلی خوب است.» او می گوید «حاج حسین همدانی به ما می گفت: شما چقدر آدم های بی احساسی هستید. ما نظامی ها اگر آقا یک خوب بهمان بدهد کلاهمان را هوا می اندازیم.» سال ها دوستی و همراهی فرهنگی گلعلی بابایی با سردار شهید حسین همدانی دلیل خوبی بود تا با او درباره «حبیب سپاه» گفت وگو شود. مشروح این گفت وگو را در ادامه می خوانید: اولین آشنایی شما با سردار شهید حسین همدانی مربوط به چه زمانی است؟ وقتی داشتیم کتاب همپای صاعقه(جلد اول کارنامه عملیاتی لشکر 27 محمدرسول الله(ص)) را با آقای حسین بهزاد می نوشتیم در خلال اسناد به یک نوار صوتی مکالمات بیسیم برخوردیم که مربوط به مرحله دوم عملیات بیت المقدس بود. عملیات در آن مرحله در دژ مرزی گره خورده و با مشکل مواجه شده بود. نیروهای خودی عقب نشینی می کنند و کل عملیات به خطر می افتد. محسن وزوایی فرمانده محور عملیاتی محرم به شهادت رسیده و حسین خالقی جانشین وی شده بود. محمود شهبازی نیز فرمانده محور سلمان بود و حاج حسین همدانی معاونش. وقتی که کار گره می خورد یکی از فرماندهان گردان های محور حسین خالقی پشت بیسیم می آید و می گوید که ما داریم اینجا از بین می رویم و قتل عام می شویم. حسین خالقی می گوید "الان یک شیر برایت می فرستم، شما با کد همدانی پشت بیسیم صدایش کنید. او به آنجا بیاید خیلی از کارهایتان را حل می کند." همدانی پشت خط بیسیم می آید. با هم ارتباط می گیرند و عملیات سر و سامانی می یابد. اینجا در ذهن ما آمد که علاوه بر متوسلیان، همت و شهبازی یک نفر دیگر هم در تیپ 27 است که یل است. علاوه بر اینکه وزوایی و امثالهم نیز خود یلی بودند. دنبال این فرد می گشتیم تا با او گفت و گو کنیم. این مربوط به چه سالی است؟ سال 77-78 است. ما قبل از آن حاج حسین همدانی را نمی شناختیم البته اسم او را شنیده بودیم چرا که در چارت سازمانی تیپ، محمود شهبازی فرمانده محور بود و جانشین اش حسین همدانی بود. ایشان آن وقت معاون نیروی مقاومت سپاه بود. به سراغش رفتیم و گفتگویی کردیم. بعدش که فرمانده لشکر محمد رسول الله(ص) شد، چون مسئول معاونت فرهنگی نیرو بودم ارتباطم خیلی تنگاتنگ شد و بیشتر آشنا شدیم. به قول ابوالفضل سپهر، جذبه فرماندهی همدانی مثل پلنگ بود اما مرد فرهنگ بود شما جایی گفته بودید که حاج حسین هرجا که می رفتند بر بحث های فرهنگی خیلی تاکید داشتند. باتوجه به اینکه خود در مقطعی در مسئولیتی فرهنگی با وی همکاری داشتید، درباره تاکیدات ایشان در حوزه فرهنگی بفرمایید. شهید همدانی دید بازی داشت و علاوه بر اینکه کارهای نظامی را خیلی با جدیت پی می گرفت و به قول شاعر مرحوم ابوالفضل سپهر، قیافه اش شبیه پلنگ بود (کنایه از جذبه فرماندهی)، نسبت به انجام کارهای فرهنگی از جمله بحث خانواده اهتمام خاصی داشت. همچنین نگاهش نسبت به سربازان این بود که این ها مهمان 2 ساله ما هستند و باید با این ها تعامل فرهنگی داشته باشیم که وقتی دوره شان تمام شد، بسیجی بشوند. مهمترین دغدغه اش تدوین تاریخ جنگ بود. می گفت «ما هر چه داریم از هشت سال دفاع مقدس و تجربیات آن است و نباید آن را از دست بدهیم. من قبل از انقلاب شغلم رانندگی بود اما به واسطه جنگ فرمانده نظامی شدم.» وقتی کتاب همپای صاعقه درآمد، ایشان خیلی خوشش آمد ولی گفت «این کتاب یک نقص دارد و آن اینکه تنها به بچه های تهران اختصاص یافته است.» وقتی تیپ 27 تشکیل شد سه تا ضلع داشت. یک ضلعش بچه های مریوان به فرماندهی احمد متوسلیان، یک ضلع بچه های پاوه به فرماندهی شهید همت و ضلع دیگرش بچه های همدان به فرماندهی محمود شهبازی بودند. حاج حسین گفت «شما به نیروهای همت و متوسلیان که بیشتر تهرانی بودند پرداختید ولی از بچه های همدان مغفول شدید. لذا یک کار دیگری انجام بدهید تا به آن ها نیز توجه شود. علاوه بر آن باید کارنامه عملیاتی لشکر را تا آخر جنگ بنویسید و من پای کار هستم.» همیشه می خواست «حسین بهزاد» را حفظ کند با حسین بهزاد دوست شده بود. همین که کسی بتواند از رده فرماندهی با حسین بهزاد ارتباط برقرار کند، خیلی مهم است. سردار همدانی، ساعت ها در اتاق حسین بهزاد می نشست و از خاطراتش می گفت در حالی که حاج حسین مشکل شیمیایی داشت و حسین بهزاد مرتب سیگار می کشید. همدانی نیز هیچ گلایه ای نداشت برای اینکه می خواست حسین بهزاد را برای مجموعه و برای هدفی که دارد حفظ کند و هدفش تدوین کتاب های دفاع مقدس بود. خیلی وقت ها آن وقتی که همکاری داشتیم، جر و بحث هایی داشتیم. بر سر خیلی چیزها با همدیگر اختلاف نظر پیدا می کردیم ولی ایشان جذبه خودش را داشت که برگرفته از صداقتش بود. سردار همدانی آن زمان اردوهایی نظامی به نام شعبانیه در کوه های فیروزکوه برگزار می کرد. در آن شرایط به من می گفت به سپهر بگو برای مراسم صبحگاه بیاید و شعر بخواند. اردو نظامی بود اما نگاه فرهنگی داشت. سپهر نیز دیابت داشت اما چون به حاج حسین همدانی علاقه پیدا کرده بود، می آمد. نمی دانم سپهر چه در ذهنش می گذشت که یک بار به من گفت «می خواهم تخریب را از صفر تا 100 یاد بگیرم.» گفتم «من خودم هم تخریب بلد نیستم و در جنگ نیروی پیاده بودم.» یک روز این موضوع را به حسین همدانی گفتم، گفت کاری ندارد. رضا گرشاسبی که اکنون فرمانده تیپ قائم است را صدا زد و گفت «آقای گرشاسبی از امروز هفته ای دو جلسه از صفر تا 100 تخریب را به آقای سپهر آموزش دهید و در انتها نیز برای او مانوری بگذارید و ببینید که یاد گرفته است یا خیر.» سپهر در ذهنش از این چیزها بود و روحیات خاصی داشت و از این نظر خیلی به حاج حسین علاقه پیدا کرده بود. اگر حاج حسین به او می گفت بیا کوه قاف هم می رفت. با آن شرایط سخت بدنی به کوه های فیروزکوه می آمد و در مراسم صبحگاه شعر می خواند. سپهر وقتی شعر می خواند مانند محمدرضا آقاسی بود. آقاسی هرجا می رفت اولش او را جدی نمی گرفتند ولی پنج دقیقه بعد همه از گریه وا می رفتند. سپهر هم این گونه بود و شعرهایش وقتی اوج می گرفت برای بچه ها تاثیرگذار بود. همدانی «حواریون احمد» را زنده کرد یک کار دیگری هم که آن موقع برای اولین بار انجام گرفت این بود که وقتی ایشان فرمانده لشکر شد ما می خواستیم یادواره حاج احمد متوسلیان را برگزار کنیم. سردار همدانی گفت که امسال یادواره را در مریوان برگزار می کنیم. گفتیم سخت است تا آنجا برویم و امکانات نیست. گفت «مگر حاج احمد به تنهایی حاج احمد شد؟ او تعدادی حواریون و اعوان و انصار داشت که آن ها حاج احمد را حاج احمد کردند. ما باید برویم آن پیشمرگان کرد غریب را زنده کنیم.» لذا دستور داد تا آمار دقیق شهدای مریوان را استخراج کنیم و برای هر کدام بنر، پلاکارد و زندگی نامه تهیه کنیم. طی مقدماتی دو سه ماهه این کار را انجام دادیم. در سال 81 به مریوان رفتیم و یادواره شهدای مریوان را با محوریت احمد متوسلیان برگزار کردیم. سال بعد گفت باز بروید سراغ مریوانی ها چرا که مغفول مانده اند. همچنین ما هر سال یادواره شهید شهبازی را در سالن دعای ندبه بهشت زهرا(س) برگزار می کردیم. یک سال همان برنامه ها را در همدان برگزار کردیم و یاد شهید محمود شهبازی و بچه هایی که از همدان به تیپ 27 آمده بودند را گرامی داشتیم. سردار همدانی نگاهش همه جانبه بود و جزئی نبود. دنبال کار تاثیرگذار بود و حقیقتا چند کاری هم که انجام داد، تاثیرگذار بود و الان در ذهن خیلی ها است. با بازداشتی های فتنه 88 نفر به نفر حرف می زد، ماجرا را توضیح می داد و بعد آزادشان می کرد در رابطه با فتنه سال 88 به نقش امنیتی حاج حسین زیاد پرداخته شده است اما می خواهیم شما به نقش فرهنگی حاج حسین در آن روزها بپردازید. اینکه چه اقدامات فرهنگی انجام دادند و یا چه رویکرد فرهنگی در مقابله با آنان داشتند. در زمان فتنه به دلیل اغتشاشاتی که در تهران بود هر روز تعدادی را بازداشت می کردند و به جاهای مختلف می بردند. دختر و پسرهایی از قشرهای مختلف بودند. حاج حسین روی آدم ها خیلی دقت داشت. اصلا قائل به این نبود که این ها باید بازداشت بشوند. خیلی از این ها را خودش می رفت و صحبت می کرد و می دانست طرف مشکلی ندارد و ماجرا برایش به شکل دیگری جلوه کرده و به اصطلاح گول خورده و جوگیر شده برای همین بعد از صحبت کردن و توضیح دادن اصل ماجرا، آن فرد را آزادش می کرد. لذا از بین هر 50 نفری که آورده می شدند، بیش از 45 نفر را بعد از صحبت کردن و توضیح دادن ماجرا رها می کرد. نگاه فرهنگی اش این گونه بود که این هایی که به خیابان ها آمدند آگاهی آنچنانی ندارند و تحت تاثیر یک موج رسانه ای عمل می کنند و فریب خورده اند، لذا خودش را مقید می دانست که صبغه نظامی اش را کنار بگذارد و به عنوان یک پدر با این ها صحبت کند و وقتی صداقت طرف مقابل، برایش مسجل می شد، می گفت این برود و نیازی نیست که اینجا بماند، حتی اگر شیشه ای شکسته بود یا جایی را به آتش کشیده بود. بعد از فتنه 88 شاهد هجمه ای علیه ایشان بودیم و حتی همین الان هم عده ای مغرض از شهادت ایشان ابراز خوشحالی کردند. شهید همدانی برخوردش با این مدل هجمه ها چگونه بود؟ اگر امروز حضور داشتند با این افراد چه می کردند؟ خیلی برایش پاپوش درست کردند و اگر رفتارهای مغرضان غیر از این می بود، باید شک می کردیم. بالاخره وقتی یک سری آدم ها که هویتشان مشخص نیست و صداقتی در کارشان نیست به امثال شهید همدانی فحش می دهند، ما به حقانیت این شهید بزرگوار پی می بریم. در آن زمان بحث های مختلفی برای ضربه به ایشان درست کردند، اکنون هم بی احترامی می کنند، ماجراهایی هم به عنوان پاپوش برایش درست کردند ولی خوب ایشان چون پرونده اش پاک بود از همه این چیزها سربلند بیرون آمد. حضرت آقا در منزل سردار همدانی فرمودند «شما ببینید چه تشییع باشکوهی در تهران و همدان داشتند و این نتیجه صداقت آقای همدانی است که برخی از کارها را خداوند مزدش را در این دنیا می دهد.» ایشان از سال 84 تا 88 کجا بود؟ جانشین قرارگاه ثارالله(ع) بود. البته در آن مقطع به نظرم مسئولیتی نیز در نیروی زمینی داشت. پیگیری ثبت خاطرات دفاع مقدس را وظیفه خودش می دانست بحث ترجمه کتاب های دفاع مقدس قبل از اینکه ایشان به سوریه بروند، شروع شد؟ در بحث کتاب یک چیزی که ایشان خیلی به آن اصرار داشت این بود که علاوه بر نگارش تاریخ خاطرات رزمندگان استان تهران باید خاطرات رزمندگان استان همدان نیز نگاشته شود. با سماجت و پافشاری که ایشان نسبت به ما داشت توانستیم 3 کتاب را به کمک آقای بهزاد در رابطه با استان همدان دربیاوریم. یکی از "اروند تا قراویز"، یکی "بهار 82" و دیگری "مهتاب خین" که این کتاب را آقای بهزاد به تنهایی کار کرد. آن موقع کارگاه هایی با هدف انتقال تجربه برای ثبت تاریخ شفاهی در سراسر کشور برگزار می شد که ما را دعوت می کردند. در این کارگاه ها من همیشه مثال آقای همدانی را می زدم و می گفتم تا در این استان محوری مانند سردار همدانی نباشد، کار پیش نمی رود. اکنون نیز شاهد هستیم که اکثر استان ها در بحث ثبت تاریخ نتوانسته اند کار خوبی بکنند. سردار همدانی واقعا دغدغه داشت و این دغدغه صنفی هم نبود. او وظیفه خود می دانست. از آنجایی که خودش موسس تیپ 32 انصارالحسین(ع) استان همدان بوده است، به سراغ رزمندگان استان همدان رفت و عده ای را برای کار تاریخ نگاری بسیج کرد و به نظرم 8 کتاب درباره این تیپ در حال تدوین نهایی است که حتی از لشکر 27 نیز جلوه زده اند. ولع سرلشگرهای سوری برای خواندن کتاب های دفاع مقدس ایران سردار همدانی جزو هیئت امنای مرکز نشر لشکر 27 است. بعد از اینکه به سوریه رفت در جلسه ای گفت: «وقتی من برای سوری ها از دفاع مقدس تعریف می کنم، دهنشان وا می ماند. آن ها به دفاع مقدس علاقه دارند و برایشان جذابیت دارد. من از بیت المقدس، فتح المبین، سرپل ذهاب و درگیری های ابتدای جنگ برای آن ها می گویم و حیف است که این خاطرات منتقل نشود. ما باید موضوع ترجمه کتاب های دفاع مقدسی را جدی بگیریم و در مرحله اول این کار را برای عرب زبان ها انجام بدهیم.» ابتدا 2 کتاب با موضوع احمد متوسلیان و شهید همت که نوشته من بود برای ترجمه انتخاب شد. در انتخاب متون این کتاب نیز سردار همدانی خیلی دقت داشت. در جایی از کتاب شهید همت آمده است که وقتی قوای محمد رسول الله(ص) در سال 61 به سوریه می رود تا به آن ها کمک کنند، چند روزی در پادگان زبدانی الاف می شوند و سوری ها بازی شان می دهند. همت سخنرانی می کند و می گوید سوری ها مرد جنگ نیستند. ما باید فکر دیگری برای خودمان بکنیم و به یکی از سوری ها می گوید ما می دانیم که شما مرد جنگ نیستید و خیال می کنید که ما نیز مانند خودتان هستیم و برای نمایش به اینجا آمدیم تا تبلیغات سیاسی انجام بدهیم. اگر می خواهید بدانید که واقعا ما برای چه به اینجا آمده ایم بروید از بازار نجارهایتان بپرسید که ما چه چیزی را سفارش دادیم. ما 400 تابوت سفارش دادیم و می دانیم راهی که آمدیم برگشتی ندارد و باید برویم با اسرائیل بجنگیم ولی شما مرد جنگ نیستید.» آقای همدانی می گفت این بخش حذف شود چرا که ممکن است به روحیه ملی این ها خدشه وارد شود. او یک دقت های این چنینی داشت. سردار همدانی کتاب ها را خودش به سوریه برد و توزیع کرد. در یک مرحله 12 هزار جلد برد و وقتی هم که برگشت گفت خیلی تاثیرگذار بوده است و من دیدم که سرلشکرهایشان با چه ولعی این کتاب ها را می خوانند. کتاب های دیگری نیز ترجمه شد؟ کتاب زندگی حاج همت و «در هاله ای از غبار» زندگی نامه احمد متوسلیان به سوریه رفت. "مهتاب خین" و "گردان نهم" نیز در مرحله ترجمه است و اولویت بر ترجمه به زبان های عربی است. قرار است این کتاب ها نیز به سوریه ارسال بشود؟ بله. چطور سردار همدانی حکم اعدام برای اقامه نماز در ارتش سوریه را هوا کرد؟ سردار همدانی در تشکیل دفاع وطنی چه اقداماتی را انجام داد که با وجود اختلاف فرهنگ ها این کار صورت گرفت؟ علاوه بر تشکیل دفاع وطنی دیگر فعالیت های فرهنگی ایشان در آنجا چه بود؟ سردار همدانی اوایل خیلی اذیت می شد و می آمد اینجا درد و دل می کرد و می گفت: «در ارتش سوریه نماز خواندن حکمش اعدام است. در این فضا بایستی با چه ترفندی اول بگوییم نماز بخوانید و بعد در پادگان هایتان نماز را به جماعت اقامه کنید.» ایشان در چنین فضایی که توسط حزب بعث ایجاد شده بود با نرمش قهرمانانه توانست این ها را با خود همراه کند. در بحث میدانی سوریه در آن مرحله، فشار از سوی عربستان و قطر نیز زیاد شده بود و سوریه به مرحله ای رسید که سقوطش حتمی بود. سردار همدانی می گفت: «در آن وضعیت به ما گفتند، خانواده ها را بفرستید تا بروند و بشار هم برود کشوری پناهندگی بگیرد چرا که کار تمام است. من آن شب در کاخ بشار اسد بودم گفتم حال که می گویند کار تمام است من یک پیشنهاد نهایی دارم شاید چاره افتاد. گفتم درب اسلحه خانه را به روی مردم باز کنید تا مردم خودشان در مقابل معارضین بایستند. بشار قبول کرد و صبح دیدیم وضعیت جور دیگری است و ورق برگشته است و این شروعی برای تشکیل دفاع وطنی بود.» با مشاوره هایی که سردار همدانی می داد و تجربه هایی که در سازماندهی نیروها داشت توانست کار را به جایی برساند که سوری ها همچون بسیجی های خودمان در زمان جنگ، حنا ببندند و به میدان نبرد با تکفیری ها بروند و نماز خواندنی که در ارتش سوریه حکمش اعدام بود به یک کار رایج فرهنگی تبدیل شد. این ها نشان می دهد که سردار همدانی با نگاه فرهنگی توانست کار را پیش ببرد. تاسیس خیریه برای کمک به «آیلان»های سوری بعد از اینکه سردار همدانی ماموریتش در سوریه تمام شد و فرد دیگری جایگزین وی شد، در یکی از جلسات هیئت امنای خیریه شهدای دوکوهه که بنده و سردار کوثری نیز عضو آن هستیم، موضوع سوریه را مطرح کرد و گفت: «الان در سوریه جنگ سختی است و خیلی ها بی خانمان شده اند و فرزندانی پدر و مادرشان را از دست داده اند. من کودکی را در یکی از روستاهای سوریه می شناسم که 2 پایش قطع شده و پدر و مادرش نیز شهید شدند. او تنهاست و کسی را ندارد. ما وظیفه داریم علاوه بر این خیریه که به اسم شهدای دوکوهه است و طبق اساسنامه باید به رزمندگان و پیشکسوتان لشکر خدماتدهی داشته باشد، خیریه دیگری درست کنیم تا بتوانیم از آنان نیز حمایت کنیم.» جلسات بسیاری را با مسئولان کشوری برگزار کرد و مرکزی را جهت انجام حمایت های پشتیبانی از مردم سوریه ایجاد کرد. کمک های مردمی را جذب، سازماندهی و با نظارت خودش به آنان می داد. مردم سوری وقتی می دیدند اینگونه حمایت می شوند، دیگر دلیلی نداشت که فرار کنند و به اروپا بروند و کودکانشان همچون «آیلان» به آن وضعیت دچار شوند. برخی از کودکان را هم به تهران آورد و مورد حمایت قرار داد و کارهای تفریحی برای آنان انجام داد. گفت وگوی آخر با «حضرت آقا» اگر خاطره دیگری از سردار همدانی دارید، بفرمایید. دوشنبه 13 مهر با حضرت آقا قرار ملاقات داشتیم. سردار همدانی یکشنبه برای سوریه پرواز داشت. وقتی از دیدار با رهبری باخبر شد، سفرش را به تاخیر انداخت. من نشنیدم اما دوستان گفتند که حاج حسین می گفت: «بروم برای آخرین بار حضرت آقا را ببینم.» روز دوشنبه با لباس نظامی آمد. ردیف جلو، من، سردار کاظمینی، سردار همدانی و سردار محقق نشسته بودیم. حضرت آقا با لبخند و گرمی از ایشان و دیگران احوالپرسی کردند. جلسه که تمام شد، حضرت آقا به بازدید از آثار نشر 27 که در پستویی از بیت روی میزی چیده شده بود، پرداختند. رهبری به کتاب "مهتاب خین" رسیدند و فرمودند: این چیست؟ گفتیم: خاطرات آقای همدانی است. سرشان را برگرداندند و گفتند: آقای همدانی کو؟ سردار همدانی جلو رفت و گفت این خاطرات من است که من گفتم و آقای حسین بهزاد نوشت. حضرت آقا پرسیدند: تا آخر جنگ است؟ گفت: نه تا فتح خرمشهر است. گفتند: پس بقیه اش چی؟ حاج حسین گفت: بقیه اش در حال تدوین است. گفتند: پس حتما ادامه بدهید. سردار همدانی در ادامه گفت: حضرت آقا اجازه بدهید من یک توضیحی درباره کتاب های ترجمه شده نیز بدهم. کتاب هایی که در سوریه خیلی تاثیر دارد. آقا فرمودند: چه کسی ترجمه کرده است؟ حاج حسین گفت: یک مترجم مصری این کار را کرد. رهبری نیز پاسخ دادند: این خوب است چون ترجمه را باید بومی ها انجام بدهند. اگر ایرانی ها ترجمه کنند شاید برای آن ها قابل فهم نباشد. و توصیه کردند که این کار را انجام بدهید. سپس سردار همدانی حضرت آقا را بغل کرد و پیشانی ایشان را بوسید. پس از آن دیدار سردار همدانی خیلی روحیه گرفت و بعد از ظهر راه همان روز به سوریه رفتند و 3 روز بعد به شهادت رسیدند. «آبی خاکی ها»؛ جلد سوم کارنامه عملیاتی لشکر 27 محمد رسول الله(ص) جلد دوم کتاب خاطرات سردار همدانی تا کجاست؟ جلد دوم خاطرات مربوط به سال های 61 تا 64 زندگی سردار همدانی است که طی 90 ساعت مصاحبه کامل شده است. از 64 به بعد جسته و گریخته بچه های همدان موضوعی از حاج حسین مصاحبه گرفته اند. در رابطه با عملیات کربلای 5 نیز چون آن وقت فرمانده لشکر 16 قدس گیلان بوده است، بچه های استان گیلان خاطراتی از وی دارند. آن روزی که خدمت حضرت آقا رفتیم، ایشان در مورد کتاب «همپای صاعقه» تعریف و تمجید کردند و تشکر کردند و فرمودند «این کتاب خواندنی است و از این کتاب می شود 20 رمان در آورد.» حاج حسین روی ادامه کار خیلی اصرار داشت و به من و حسین بهزاد می گفت: «هر کاری دستتان است ول کنید و بروید این ها را ادامه بدهید.» ما نیز شروع به نگارش کتاب سوم کردیم که عنوانش «آبی خاکی ها» و مربوط به 2 عملیات خیبر و بدر است. در جلسه ای حضرت آقا درباره کتاب های «همپای صاعقه» و «ضربت متقابل» سه بار فرموده بودند:«این ها خیلی خوب است.» حسین همدانی به ما می گفت: «شما چقدر آدم بی احساسی هستید. ما نظامی ها اگر آقا یک خوب بهمان بدهد کلاهمان را هوا می اندازیم. آقا به شما سه تا خیلی خوب داده است بعد شما هنوز دارید این دست و آن دست می کنید؟» لحظه شنیدن خبر شهادت حسین همدانی چه احساسی داشتید؟ صبح جمعه داشتم از مسافرت بر می گشتم. یکی از دوستان شبش به من پیام داده بود اما من نخوانده بودم. در مسیر که داشتم می آمدم ساعت 7 صبح، دکتر شکری زنگ زد و گفت «خبر را شنیدی؟ حاجی شهید شد.» باورم نمی شد. شوکه شدم. روز تشییع پیکرش که به همدان رفتیم، باقر سیلواری یکی از بچه های قدیم جنگ همدان که مدتی نیز آزاده بود، خیلی بی تابی می کرد و می گفت: یک کشیده زیر گوش من بزن تا باورم بشود که خواب نیستم. خاطره تلخ از آخرین دیدار حسین بهزاد و حسین همدانی آن روز قبل از آن که خدمت حضرت آقا برویم. سردار همدانی به مرکز نشر 27 آمد و گفت پس حسین بهزاد کو؟ گفتم حسین بهزاد نمی آید. گفت: چرا نمیاد؟ گفتم: «میگه حالم خوب نیست و بعضی ها رو دیدم حالم خراب شده.» رفت در اتاق بهزاد را زد. گفت: بیا برویم. بهزاد گفت: من نمی آیم. دست حسین بهزاد را گرفت، سوار ماشین خودش کرد و رفتیم. از نشر 27 که رفتیم من گفتم این حسین بهزادی که با این حال می رود، برمی گردد. به ورودی بیت رسیدیم: سردار همدانی رد شد. حسین بهزاد سر یک موضوعی دم در با چند نفر جر و بحثش شد و داخل نیامد. رفتیم داخل حاج حسین به من گفت برو حسین بهزاد را راضی اش کن تا بیاید، وقتی آمدم دیدم حسین نیست. آن جلسه تمام شد و به سازمان برگشتم. دیدم حسین بهزاد خیلی درهم است. گفت: من چقدر خر شدم. اگر توی سرمم می زدند باید می آمدم. می ترسم آخرین بار حاج حسین از من ناراحت شده باشد. مردی مردمی تشییع شهید همدانی برای من تازگی داشت. از 10 کیلومتری شهر پلاکارد نصب شده بود. اصلا همه شهر حاج حسین شده بود و تمام کارها مردمی بود. بنرها را مردم زده بودند. من بنرهای تسلیتی زیادی دیدم که زیرشان نوشته شده بود، مکانیکی و تهیه غذایی و بنگاهی فلان. من تاکنون ندیده بودم که یک فرمانده شهید بشود و مردم خودجوش برایشان بنر بزنند. من به همراه سردار همدانی بسیار به همدان رفته بودم. در هر سفر محال بود که به رزمندگان سر نزند و به سراغ افرادی می رفت که حتی تیپ و قیافه شان هم به بسیجی ها نمی خورد. در کتاب "مهتاب خین" سردار همدانی خاطره ای مربوط به یک آدم معلول که در جبهه سرپل ذهاب می جنگید، آورده است. این معلول بعد از جنگ در یکی از خیابان های همدان دوره گردی می کرد. حاج حسین وقتی این ماجرا را می بیند. احساس می کند که برای رزمندگان افت دارد. لذا همان موقع برایش یک مغازه گرفت و بساط دوره گردی اش را به مغازه تبدیل کرد. سردار همدانی خودش را مقید می دانست که حتما به خانواده های شهدا سر بزند. خانواده ها هم خیلی به او علاقه داشتند و هر وقت او را می دیدند احساس می کردند که فرزند خودشان را دیده اند.
پنجشنبه ، ۲۸آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عصر امروز]
[مشاهده در: www.asremrooz.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 9]
-
گوناگون
پربازدیدترینها