تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833805250
«شاهزاده ی روم» حاصل تلاش انیمیشن سازان ایرانی با دست خالی است؛؛هدف مان این است که در بازارهای جهانی اکران بگیریم؛؛انیمیشن آمده تا کاستی های سینمای پس از انقلاب را جبران کند
واضح آرشیو وب فارسی:انوار نیوز: با پرداختن به انیمیشن، سینمای ایران به لحاظ تکنیکی و منابع مالی رشد می کند و می تواند اقتصاد سینما را احیا کند. دهه ای که در آن هستیم دهه ی انیمیشن ایران است. به نظرم هر چه سینمای ایران در این ۳۵ سال انقلاب سستی کرد، انیمیشن می تواند این کاستی ها را جبران کند. نه ما، کلاً منظورم سینمای انیمیشن است. سوء برداشت نشود. ما در قصه های رئال مان حرف جهانی نداریم.انوارنیوز به نقل از رجانیوز : «شاهزاده روم» این روزها پرفروش ترین فیلم روی پرده سینماهای ایران است. این اولین انیمیشن ایرانی است که بدون استفاده از ستاره های سینما یا سابقه حضور شخصیت هایش در برنامه های تلویزیونی توانسته با چنین استقبالی مواجه شود و این می تواند سرآغاز یک جریان در سینمای ایران باشد. «شاهزاده روم» با دست مایه قرار دادن داستان زندگی مادر عظیم الشان امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) برای مخاطب کودک و نوجوان، توسط کارگردان جوانی به نام «هادی محمدیان» ساخته شده است که پیش از این نمایش آثارش در جشنواره عمار با استقبال بالایی مواجه شده بود و داوری دوره ی پنجم این جشنواره را هم برعهده داشته است. رجانیوز، پیش از این و در آخرین جشنواره فیلم فجر مصاحبه ای با کارگردان این انیمیشن انجام داده است که به بهانه اکران عمومی آن و استقبال مردمی بازنشر می شود: یک عشق سینما که مجبور شد گرافیک بخواند مختصری از خودتان بگویید. متولد چه سالی هستید؟ در چه رشته ای تحصیل کرده اید؟ من متولد مهر ۱۳۶۱ هستم و در رشته ی گرافیک درس خوانده ام. ابتدا در «دانشگاه هنر» تحصیل کردم و سپس به «دانشگاه شاهد» رفتم و در آنجا مدرک کارشناسی گرافیک گرفتم. من از دوران نوجوانی عاشق سینما بودم و دوست داشتم در این رشته تحصیل کنم. اما بنا به دلایلی در کنکور «سینما» موفق نبودم، برای همین به رشته ای رفتم که با سینما مرتبط تر باشد و به همین دلیل «گرافیک» را انتخاب کردم و تا مقطع کارشناسی پیش رفتم و تحصیل را رها کردم و فعلاً هم قصد ندارم ادامه تحصیل بدهم. چون کار ما به نحوی است که در حین کار تجربه ی بیشتری کسب می کنیم. همچنین در حوزه ی انیمیشن، در ایران فضای آکادمیک خوبی نداریم. دانشگاه های فعال در این حوزه مانند دانشگاه صداوسیما ، همین طور دانشگاه هنر و دانشگاه تربیت مدرس، بیشتر به بحث های تئوری و محتوایی می پردازند و خیلی به فضای حرفه ای و کارهای عملی توجهی نمی کنند. در واقع ایران مثل خارج از کشور که انیمیشن در آن جدی گرفته می شود، نیست. اگر هم ادامه تحصیل بدهیم برای مدرک است که در بخش خصوصی فعلاً به دردمان نمی خورد. اما با این وجود، من از ترم دو و سه به صورت خودجوش کار انیمیشن را شروع کردم و طرحی را نوشتم و به مرکز «صبا» بردم. هر هفته به این مرکز سری می زدم تا نهایتاً طرحم تصویب شد و به این ترتیب اولین کار انیمیشنم را آغاز کردم. غیر از انیمیشن به چیز دیگری فکر نمی کردم اشاره کردید به فضای سینما علاقه داشتید اما نشد که در این رشته ادامه تحصیل بدهید و به سراغ گرافیک رفتید. چرا به سینما علاقمند بودید ؟ ابتدا به طراحی صحنه خیلی علاقه داشتم. زمانی که جوان تر بودم و فیلم های تاریخی را می دیدم به طراحی صحنه خیلی علاقمند شده بودم. چون در دوره ی جوانی کارهای دکوراسیون هم انجام می دادم، احساس کردم می توانم در این مقوله فعالیت کنم. بعد با عکاسی آشنا شدم و عکاسی کردم. سپس قدری با فیلمبرداری آشنایی پیدا کردم و اول که وارد دانشگاه هنر شدم، فقط به خاطر فعالیت در رشته ی فیلمبرداری بود. بعد که کم کم با گرافیک آشنا شدم، فهمیدم این مدیا قوی تر از همه ی اینهایی است که تجربه کرده ام. در دوره ای هم آرشیو خیلی خوبی از تمام انیمیشن های دنیا جمع کرده بودم که شامل انیمیشن های تاریخ سینمای قدیمی، سبک های «زاگرب»، «ژاپنی» و «مانگا» بود و کارم این شده بود که شبانه روز آنها را نگاه می کردم. جوری شده بودم که غیر از انیمیشن به چیز دیگری فکر نمی کردم. ما در جاهایی داریم زیادی دین را هزینه می کنیم معمولاً افرادی که کارهایشان تم مذهبی دارد و با روحیات مذهبی شروع به کار کرده اند، نحوه ی ورودشان را به عرصه هنر را این گونه بیان می کنند که دغدغه ای داشتیم و پیش خودمان فکر کردیم حرف مان را چگونه می توانیم بزنیم و دیدیم بهترینش این عرصه است، ولی ظاهرا نحوه ی ورود شما تفاوت هایی دارد. فرض اولیه ای را که شما می فرمایید، یعنی دغدغه داشتن را امری بدیهی می دانم. همه ی آدم ها دغدغه دارند و مگر می شود کسی بدون دغدغه زندگی کند. اما در کنار این دغدغه، راستش انیمیشن و سینما علاقه ی شخصی من بود، چون زبان جذاب و سرگرم کننده ای دارد و اول از همه خودم سرگرم می شوم و خودم دوستش دارم. بعد به این می رسیم که حالا چگونه می توانیم از این ابزار استفاده کنیم. وقتی فرد به ابزار تسلط پیدا می کند، قرار نیست شعار بدهد و دغدغه هایش را در کارش بیاورد. زمانی که در ناخودآگاهش آنها باشد، در نوشتن فیلمنامه خود به خود دغدغه هایش در درون آن جریان دارد. ولی برعکس، بعضی ها این اعتقادات را در فیلم می گنجانند، در حالی که شاید اصلاً اعتقادی هم نداشته باشند و این کار توی ذوق می زند. ما در جاهایی داریم زیادی دین را هزینه می کنیم که بعداً برایمان هزینه ایجاد خواهد کرد. به جای اینکه از این راه وارد شویم، انسانی و طبیعی برخورد کنیم و در جاهایی برای نمک کار و نشانه گذاری هایی می توانیم از جملات و کلام ائمه استفاده کنیم. برای شخص خود من سعی کردم دغدغه ها و باورهایم در خودم حل و قدری ته نشین شود و وقتی آن اعتقادات در من نشست و با من عجین شد، غیر از نوشتن فیلمنامه و فیلم ساختن، وقتی خرید می کنم، تاکسی سوار می شوم و در روابط اجتماعی ام این فرض وجود دارد که دارم یک کار فرهنگی و درست انجام می دهم. در انیمیشن فضایی است که حالا حالاها سینمای رئال باید دنبالش بدود تا بدان برسد با توجه علاقه ای که در گذشته به سینما داشتید، الآن دیگر حاضر نیستید وارد سینمای رئال شوید؟ در واقع الآن دوست دارم از دریچه ی انیمیشن وارد سینما شوم. چون در انیمیشن چیزی پیدا کردم که احساس می کنم که حالا حالاها سینمای رئال باید دنبالش بدود تا بدان برسد. در انیمیشن دست مان خیلی باز است و همه چیز در ابتدا خلاء و هیچ است و هر چه شکل می گیرد، از تخیل سازندگان آن اثر است. چنین وضعیتی، هم تهدید است و هم فرصت. تهدید از این نظر که انیماتور اگر مسلط به کارش نباشد، ممکن است هزار تا اتفاق بد بیفتد، ولی از این نظر فرصت است که شما می توانی دنیایی بسازی که وجود خارجی ندارد. البته در سینمای جهان مرز بین سینمای رئال و انیمیشن کم شده است، اما در سینمای ایران این کم شدن فاصله فعلاً دیده نمی شود. در حال حاضر در سینمای جهان بین CG، انیمیشن و فیلم رئال فضای متفاوتی وجود ندارد، فیلم هایی را می بینیم که تقریباً همه اش انیمیشن است، یعنی فضای CGدارد. دنیای انیمیشن خیال انگیز و از آن طرف به دنیای کودکان بسیار نزدیک است جذابیت بسیاری دارد. برای کسانی که در کار انیمیشن هستندو تجربه ی ساختاثری را پیدا می کنند ، وقتی بازخورد آن را از بچه ها و نوجوانان می گیرند، فکر نکنم هیچ وقت سمت کار رئال برود. «شاهزاده ی روم» ما را تبدیل به یک تیم کرد موسسه ی «پویا مهر» که تهیه کننده ی انیمیشن «شاهزاده ی روم» است، چگونه شکل گرفت؟ دو مؤسسه ی انیمیشن «سلوک افلاکیان» و «هفت سنگ» با یکدیگر تلفیق شده و مؤسسه ی مشترکی را به نام «هنر پویا» تشکیل داده اند. ما دو گروه، تیم و دو دفتر مستقل بودیم که جدا از هم کار می کردیم و به برکت پروژه ای که برای امام زمان(عج) شروع شد، دو تیم کنار هم قرار گرفتند تا پروژه زودتر تمام شود. اما این قدر اتفاقات خوب در این پروژه برای این دو تیم رخ داد که به یک تیم تبدیل شدیم و احساس کردیم با هم بهتر می توانیم مسیر را جلو ببریم. همان طور که می دانید گروهی کار کردن خیلی سخت است، و در جاهایی بچه ها پا روی نفس شان گذاشتند، کوتاه آمدند و خدا کمک کرد که این دو تیم در کنار هم قرار گرفتند و اولین بار بود که این دو تیم منافع کاملاً مشترکی پیدا کردند. ان شاءالله قرار است از این به بعد به طور مشترک با نام «هنر پویا» با هم کار کنیم، چون واقعاً در «شاهزاده روم» تجربه ی بسیار خوبی کسب شد. حضور یک روحانی در راس یک موسسه ی انیمیشن نکته ی جالب گروهتان این است که مسئول آن یک روحانی است. بله، مدیرعامل «سلوک افلاکیان» حاج آقای «ودود» بودند. نحوه ی شکل گیری «سلوک افلاکیان» هم جالب است. «حاج آقا ودود» استاد معارف دانشگاه شاهد بودند و یک ترم با ایشان کلاس داشتیم. وقتی حاج آقا به دانشگاه آمد با او ارتباط گرفتم و از این طرف با ایشان و از آن طرف با آقایان اسماعیلی و جنتی دوست شدم. دوستان پیشنهاد دادند بیایید کار فرهنگی کنیم و همین باعث ملحق شدن ما به هم شد. بعد که درس مان تمام شد گفتیم کار فرهنگی کنیم و یک مؤسسه تشکیل دادیم و جا گرفتیم و فعالیتمان هم در زمینه ی انیمیشن، کمیک استریپ و برنامه های تلویزیونی شد. حاج آقا معلم بوده و هست و دوستان در کنار هم آمدند و آن مؤسسه تشکیل و کار فرهنگی شروع شد. نمی خواستیم آقا بالا سر داشته باشیم خیلی عجیب است یک روحانی رییس یک موسسه انیمیشن باشد این طوری که فکر می کنید نیست، ایشان سابقه ی تدریس در دانشگاه هنر را دارند و به واسطه ی روحیه ی خوب شان، بچه ها را در دانشگاه هنر خیلی خوب درک می کنند و از روحانی های هستند در کنار بچه ها قرار گرفتند و با دانشجوها اخت شدند. بنابراین این دوستی که شکل گرفت، حاج آقا هم احساس کرد می شود با بچه ها کار کرد. آن موقع که با ایشان صحبت می کردم می گفتم حاج آقا ما می توانیم کار هنر خوبی را ارائه بدهیم، ولی بسترش فراهم نیست، یعنی فضایی که بچه ها بیایند و آسوده خاطر به فعالیت بپردازند، چون بچه های هنر اکثراً جذب بازار دولتی می شوند و کار خراب می شود. ما فضای خصوصی ایجاد کردیم که هر چقدر پول و بودجه هست، دست خودمان باشد و نمی خواستیم آقا بالا سر داشته باشیم. یعنی از بالا به ما دیکته نمی شود که این قدر بودجه آمده است و باید این کار را انجام بدهیم. شخصاً دغدغه داریم و همین «شاهزاده ی روم» که ساخته شد، واقعاً دغدغه مان بود و هیچ کس نمی تواند به ما تهمت بزند که چرا پول حرام کردید؟ کاری بود که دغدغه مان بود و در فضای خصوصی خودمان به سامان رساندیم. به نظر من استقلال گروه به این ترتیب راحت تر حفظ می شود. «پرواز تا بی نهایت» را برای کسب تجربه ساختیم خب به سراغ آثاری که تولید کردید برویم. «پرواز تا بی نهایت» اولین کار جدی شما محسوب می شود. انیمیشنی که ساختار استاندارد و حرفه ای دارد. چگونه به سراغ ساخت اثری با موضوع عملیات های هوایی در دفاع مقدس رفتید؟ «پرواز تا بی نهایت» اولین کارم بود و سعی کردم یک مقدار استانداردهای روز انیمیشن را در آن رعایت کنم. هر چند تجربه ی اول بود و ایرادهای زیادی دارد، ولی اولین تجربه جدی و حرفه ای ام بود که می توانم راجع به آن صحبت کنم. در تجربه های پیش از آن، شرایطی نظیر بودجه، زمان یا پیمانکار دخیل بود که اجازه نمی داد آن اتفاقی که باید، بیفتد. اما چون تولید «پرواز تا بی نهایت» دست خودمان بود، سعی کردیم در پنج ماه هر آنچه را که فکر می کنیم درست است انجام بدهیم و اولین کاری است که به آن اعتقاد دارم و می توانم راجع به آن صحبت کنم. البته «پرواز تا بی نهایت» برای ما یک آزمون و خطا محسوب می شد و برای کسب تجربه این اثر را ساختیم و فکر نمی کردیم نتیجه ی کار این چنین مطلوب شود و مخاطبان از آن استقبال کنند. ما گروه جوانی بودیم که اولین کارمان تا عمق روستاهای بوشهر رفته بود «پرواز تا بی نهایت» را به «جشنواره ی عمار» فرستادید. حضور این انیمیشن با چنین کیفیتی در آن جشنواره اتفاق عجیب و غریبی بود. چه شد که آن را به جشنواره فرستادید؟ وقتی کار ساخته شد در صدد بودیم آن را در جشنواره های مختلف شرکت بدهیم. یکی از این جشنواره ها، عمار بود. آن موقع ها چندان با آن آشنا نبودم و فکر می کنم دوره ی دوم یا سومش بود و هنوز مثل حالا پا نگرفته بود. اتفاق خوبی که برایم افتاد و باعث شد بیشتر با «جشنواره ی عمار» آشنا شوم، این بود که هنوز اکرانش ادامه داشت و دارد و بازخوردهایی که می گرفتم فوق العاده بود، پیامک هایی که دوستان جمع می کردند و برایم ایمیل می کردند، یا نشستی که با اکران کننده های مردمی گذاشته بودند و من هم رفته بودم. باورم نمی شد و گفتم هر فیلمسازی که اثری را خلق می کند بزرگ ترین آرزویش این است که با مخاطبانش روبه رو شود. شاید برای کارگردان هایی که در ایران کار می کنند یک آرزو باشد که در فلان روستا، فلان شهر یا فلان آبادی آن طرف ایران کارش دیده شود. ما گروه جوانی بودیم که اولین کارمان تا عمق روستاهای بوشهر رفته بود. تحسین ها و حتی انتقادها برایم بسیار خوب و جالب بود که کاری ساخته ایم که دیده شده است. سه چهار ماه پیش آقایی از ایذه به من زنگ زد و خودش را معرفی کرد و گفت کارتان را در جشنواره دیدم، خیلی خوب بود، خودم فیلمنامه نویسی را شروع کرده ام، من هم یک سری کتاب های فیلمنامه نویسی به او معرفی کردم و بعضی مواقع فیلمنامه هایی را که می نویسد برایم می فرستد. این وجه جشنواره ی عمار برایم جذاب بود و هنوز هم هست و اگر کار داشته باشیم، دوباره حتماً در این جشنواره شرکت می کنیم، چون در سطح وسیع کار پخش می شود و به دست مخاطب اصلی می رسد. جشنواره عمار باید محیطی برای ظهور و بروز استعدادها باشد در دوره ی پنجم «جشنواره عمار» شما داور بخش مسابقه ی انیمیشن بودید. کیفیت انیمیشن هایی که در بخش مسابقه حضور داشتند را چه طور ارزیابی کردید؟ از نگاه کیفی نباید به انیمیشن هایی که در «جشنواره عمار» می آیند نگاه کرد. چرا؟ چون کار دانش آموزی است و چند نوجوان دور هم جمع شده اند و بیش از کیفیت اثر، تلاش اینها مهم است. الان کسی از آنها انتظار ندارد کاری را بسازند که در یک جشنواره ی معتبر جایزه کسب کند؛ چون در سن و سال و تجربیات و تحصیلاتی هستند که کسی از آنها چنین انتظاراتی ندارد. همین که ریسک و به این چیزها فکر می کنند ارزش دارد، چون خودمان در دبیرستان که بودیم به تولید انیمیشن فکر نمی کردیم، به عنوان مثال، دو دانش آموز دختر مقطع راهنمایی بودند که درباره ی ورود امام به ایران انیمیشن ساخته بودند که اگر به من نمی گفتند این را دو تا دانش آموز مقطع راهنمایی ساخته اند، به عنوان یک اثر کاملاً حرفه ای با آن برخورد می کردم، چون کار کاملاً درست و قابل قبول بود. مثال دیگر تیمی بود که ۲۰ دقیقه کار راجع به طبس تولید کرده بود که خیلی آن را دوست داشتم؛ اما خب کار چندان کیفیتی نداشت و حتی دوبله اش را هم با وسایل موجود خودشان گرفته بودند. به هر حال، جشنواره ی عمار باید محیطی برای ظهور و بروز استعدادها باشد و به کیفیت آثار بعد از این نکته اهمیت بدهد. ممکن بود در پیشگاه امام زمان(عج) شرمنده شویم شما بعد از ساخت یک انیمیشن جنگی به سراغ ساخت اثری تاریخی و آن هم با یک موضوع بکر و ناب رفتید که تا به حال کسی به آن نپرداخته است. ایده ی ساخت انیمیشن «شاهزاده ی روم» از کجا آمد؟ ایده ی اولیه توسط یک گروه لبنانی بدست ما رسید و بعد از آن یک گروه تحقیقاتی به مسئولیت آقای «مطهرنیا» کارهای جمع آوری منابع را به عهده گرفتند و فیلمنامه سر و شکل اولیه ای گرفت. بعد که بنده به تیم اضافه شدم، در جلسات فیلمنامه به این نتیجه رسیدیم که یک مقدار ساختار کار را تغییر بدهیم و به سمت کار کودک و نوجوان برویم؛ چون آن موقع که راجع به کار صحبت می شد تِم اثر جدی بود. این کار تاریخی، سنگین و خیلی حساس بود. به دلیل اینکه «نرجس خاتون»، همسر امام «حسن عسگری»، هم کُفو ایشان و مادر امام زمان(عج) هستند و کار ما خیلی سخت بود. زیرا بخش هایی از زندگی ایشان در تاریخ بود و بخش هایی نبود و همین قسمت های جا افتاده ی تاریخ درباره ی زندگی ایشان، ما را دچار مشکل کرد. از آن مهم تر نمی توانستیم ایشان را به عنوان شخصیت اول در قصه بیاوریم، چون اگر راجع به ایشان حرفی زده می شد که صحت نداشت، اولاً خودمان در پیشگاه امام زمان(عج) مقصر شناخته می شدیم و ثانیاً حرف و حدیث های زیادی ایجاد می شد، به همین دلیل سعی کردیم قصه را به سمت فضای کودکانه و ماجراهایی که قبل از ازدواج ایشان می افتد، ببریم. ضمن اینکه قسمت هایی را هم که در تاریخ آمده است به کار اضافه کنیم و بخش هایی را بیاوریم که دچار مشکل نباشد. پس شما در قسمت تحقیقات و نگارش فیلمنامه متفاوتی روبه رو شدید. این مرحله از ساخت انیمیشن چه قدر از شما زمان گرفت؟ زمانی که آغاز به کار کردیم سیزده ماه تا جشنواره ی فیلم فجر مانده بود و فیلمنامه تقریباً در مرحله ی سیناپس قرار داشت. یک ماه و نیم نگارش فیلمنامه طول کشید که همزمان با آن طراحی شخصیت ها و فضا از دل سیناپس در آمد و تیم طراحی کاراکترها و فضا توانستند کارشان را شروع کنند و این دو همزمان با هم جلو رفتند و این طور نبود که برای طراحی شخصیت ها و فضا منتظر پایان نگارش فیلمنامه باشیم. به نظر من یکی از نعمت ها و اتفاقات خوبی که افتاد تا پروژه در زمان کمتری به اتمام برسد، این بود که من نویسنده بودم و وقتی می خواستم بنویسم با این دید می نوشتم که قرار است اینها ساخته شود و در ذهنم دکوپاژهای اول شکل می گرفت، مواقعی هم میزانسن می کردم و بعد می نوشتم. حیات مؤسسه «هنر پویا» به این است که پول ساخت اثر برگردد مدت زمانی که برای خودتان در نظر گرفته بودید، صرفاً به خاطر این بود که به جشنواره فجر امسال برسد؟ نه دلیلش این بود که کار در بخش خصوصی انجام شد و ما حمایت های دولتی نداشتیم. خیلی جاها بعضی از دوستانی که کار دولتی می کنند، بابت فروش کار چندان دغدغه ای ندارند که آیا هزینه ی این کار برمی گردد یا نه؟ می فروشد یا خیر؟ اما ما از ابتدا این برنامه ریزی را کردیم که کار بازگشت مالی داشته باشد، چون حیات مؤسسه ی «هنر پویا» به این است که این پول برگردد، در غیر این صورت باید سراغ فضای دیگری می رفتیم. برای همین به این فکر می کردیم که این کار دیده شود. یکی از جاهایی که کار دیده و به صورت رایگان برایمان تبلیغ می شود، جشنواره ی فجر است؛ منتقد و خبرنگار می آیند؛ اکران های مردمی دارد، در برنامه های مختلف تلویزیونی راجع به آن صحبت می شود و اینها برای ما مهم هستند. البته ما قصد داشتیم دو، سه ماه قبل از جشنواره فجر کار به اتمام برسد، ولی همین طور که جلو می رفتیم کیفیت کار اجازه نمی داد از بعضی مسائل کوتاه بیاییم، چون از همان اول طی کرده بودیم که به هر نحوی باید کار به جشنواره ی فجر برسد، ولی همین طور که جلو می رفتیم دلمان نمی آمد و می گفتیم عیب ندارد؛ خدا بزرگ است، خدا کمک می کند. تا اواخر مهر و اوایل آبان تولیدش طول کشید. پس از آن با مشکل بزرگی مواجه شدیم که فکرش را هم نمی کردیم و آن مسئله ی خروجی گرفتن از کار بود و فکر می کردیم با دستگاه هایی که در ایران و حداقل در تهران موجود است، مشکلی نداریم. اول قرار گذاشته بودیم مثل کارهای خارجی کار را با کیفیت ۸k خروجی بگیریم، منتهی وقتی در دستگاه های موجود از دانشگاه صنعتی شریف گرفته تا صدا و سیما تست کردیم، واقعاً نتوانستند خروجی بگیرند و قدرت نداشتند. بعد رفتیم ۴K را تست کردیم و دیدیم نمی شود،. بعد از ۲K به full HD رسیدیم. این موانع ما را اذیت کرد که کار قدری طول کشید. تقریباً سه ماه شبانه روز زمان برد که از انیمیشن خروجی بگیریم با این مشکلات چه قدر طول کشید که از انیمیشن تان خروجی بگیرید؟ تقریباً سه ماه شبانه روز زمان برد. واقعاً سخت افزار و زیرساخت سخت افزاری ما، امکان تولید کار با کیفیت را ندارد. همین الان برای کار بعدی داریم چاره اندیشی می کنیم که اگر بخواهیم کاری را بسازیم که به بازارهای جهانی برود، چه کار باید بکنیم؟ اصلاً روی کیفیت دستگاه های موجود نمی شود حساب کرد. یکی از سخت ترین مراحل پروژه همین خروجی گرفتن بود که اتفاقاً راحت ترین جا بود، چون می بایست دست سیستم می دادیم و خودش کارها را انجام می داد، ولی واقعاً در این مرحله اذیت شدیم. ان شاءالله در کارهای بعدی جبران می شود. یکی از آرزوهایم این است که دو سال در یک پروژه کار کنم زمان کوتاهی که برای تولید انیمیشن گذاشتید، روی کیفیت انیمیشن چقدر تأثیر گذاشت؟ مطمئنا اگر دو سال فرصت داشتید قطعاً کار بهتری تولید می کردید. همین طور است. در بخش خصوصی این حرف دارد به طنز تکرار تبدیل می شود. در بخش خصوصی پول خیلی مهم است و زمان می خرد. اگر زمان داشته باشیم، کار با کیفیت تولید می کنیم. گاهی سر ده، پانزده روز تأخیر کار، با تهیه کننده ی اثر آقای «جعفری» جر و بحث می کردیم و واقعاً هم امکانش نبود. این پروژه واقعاً در سختی انجام شده است. یکی از آرزوهایم این است که دو سال در یک پروژه کار کنم و از بعد از نگارش فیلمنامه ۲۲ یا ۲۴ ماه بتوانیم تولیدش را انجام بدهیم. ولی باید به این نکته توجه کرد که این کار زمانی دارد شکل می گیرد که در مملکت مان سینمای انیمیشن و کار با کیفیت نداریم. این اولین تجربه ی با کیفیت کار انیمیشن در سطح سینمایی با همه ضعف هایش هست. باید به عنوان یک کار اول با آزمون و خطا و ریسک بالا به آن نگاه کرد. فرصت کم باعث شد کیفیت «شاهزاده ی روم» از ایده آل ما پایین تر باشد کار ساخت یک انیمیشن معمولا در سایر نقاط دنیا چه قدر طول می کشد؟ هر کاری چهار سال طول می کشد: دو سال پیش تولید و دو سال تولید. حالا ما می گوییم دو سال پیش تولید را نمی خواهیم و کلاً پیش تولید و تولید دو سال بشود. میزان و طول مدت فعالیت بخش خصوصی در تولید انیمیشن ارتباط مستقیمی با پول دارد و یک ماه هم برای ما کلی هزینه است، برای همین هر چه زمان کمتر می شد کیفیت کار افت می کرد. حتی این اواخر که کار داشت به جشنواره نزدیک می شد، خیلی کار کوتاهی گرفتیم و سعی کردیم از معیارها و ایده آل هایمان پایین بیاییم تا کار انجام شود، چون اگر به جشنواره ی فجر نمی رسید، پروژه در اکران دچار مشکل می شد. از این رو آن قدر زمان را کم کردیم که در جاهایی به کارمان ضربه خورد. آرزویمان این است که روزی برسد این پروژه دو باره احیا شود و کاری را انجام بدهیم که زمان بیشتری داشته باشیم. مقایسه ی کارهای ایرانی با انیمیشن های آمریکایی، قیاس نابرابری است شما اگر همان سخت افزارهای کمپانی های آمریکایی را داشتید، می توانستید اثری با کیفیت آن ها تولید کنید و آیا دانش ساخت چنین اثری در کشور ما وجود دارد؟ دو مقوله ی مجزا و مهم وجود دارد: یکی فیلمنامه و دیگری بحث های تکنیکی. فلیمنامه به بحث های سخت افزاری مربوط نیست و یک فضای آزمون و خطا و بحث های تئوریکی است که کلاً در این عرصه در ایران عقبیم. به نظر من باید مسیر دیگری طی شود تا به کیفیت مطلوب برسیم، ولی در بحث های فنی به جرئت می توانم بگویم واقعاً نه تنها چیزی از آنها کم نداریم، بلکه از آنها بهتریم. چرا؟ البته قدری اغراق است، ولی شرح می دهم ببینید درست است یا نه. برای کاری مثل Frozen، Brave و Hero چهار سال زمان می گذارند و یک تیم ۲۰۰۰ نفری با بودجه ۱۰۰ میلیون دلاری در آن فعالیت می کنند. مثلاً بودجه انیمیشن Tangled ، ۱۴۰ میلیون دلار بود. مبلغی که ما هزینه کرده ایم یک صد و چهلم بودجه های کلان آنها هم نیست، به اضافه اینکه زمان ما یک چهارم زمان آنهاست و در بهترین حالت تیم تولیدی ما ۱۰۰ نفر است که یک دویستم آنها می شود. یعنی اعداد و ارقام عجیب و غریبی است، ولی کیفیت تصویرها را که با هم مقایسه می کنید، ۶۰ درصد کیفیت آنها را داریم. وقتی ما آن امکانات را داشته باشیم می توانیم آثاری با کیفیت مطلوب تولید کنیم. نمی خواهم بگویم جنگ نابرابر، ولی مقایسه ی کارهای ایرانی با آن کارها قیاس نابرابری است. تمجید «صدرعاملی» و «رضاداد» از «شاهزاده ی روم» پس از اینکه «شاهزاده روم» را به «جشنواره ی فجر» فرستادید، از افرادی که در هیئت انتخاب بودند و دست اندرکاران جشنواره بازخوردی گرفتید؟ آقای «امینی» خوشش آمده بود و البته به فیلمنامه ایراداتی گرفته بودند. آقای «صدرعاملی» هم از کار تعریف کردند. به نظرم می آید هیئت انتخاب بیش از اینکه نگاه کیفی به این کار داشته باشند، مثل نگاهی که در جشنواره ی عمار وجود دارد، به عنوان یک تجربه و تلاش جدید برای ورود به این عرصه ی سینما که کار سختی هم بود، بدان نگریستند. کسانی که در هیئت انتخاب اثر را دیدند و حتی در آینده منتقدان که می خواهند کار را ببینند، باید با این نگاه به آن نگاه کنند. یعنی به این فکر نکنند که یک چوب دست مان بگیریم و آن را با یک کار امریکایی مقایسه کنیم که اگر بد بود آن را بزنیم. این اثر تلاش بچه های ایرانی با دست خالی و یک پیشرفت رو به جلوست. شاید این نکته برای هیئت انتخاب پررنگ تر از کیفیت بود و کیفیت در مرحله ی دوم قرار گرفت. به نظرم همین طور بود. برای آقای «رضاداد» هم همین نکته مهم بود. اگر در ده سال آینده توانستیم ۲۰، ۳۰ تا انیمیشن داشته باشیم، در آن صورت می توانیم آنها را با هم مقایسه کنیم و کیفیت آثار را بسنجیم. این ویژگی برای هیئت انتخاب جشنواره ی فجر مهم بود، به همین دلیل آن را در جشنواره پذیرفتند. امیدوارم «شاهزاده ی روم» این امید را در افراد زنده کند، چون یک سری از بچه های دست اندرکار تولید انیمیشن دارند به سمت تیزر و کارهای دیگر می روند و از ورود به این فضا پشیمان و دلسرد شده اند. وقتی «مبارک» را دیدم، خیلی خوشحال شدم که کار دیگری هم هست. مایلم سینمای انیمیشن شکل بگیرد، چون بچه دارم و دغدغه های شخصی ام هم همین است. هر چه این فضا وسیع تر و تولیدات بیشتر باشد به نفع مردم کشورمان است. اینکه اثر من باشد یا دیگری چندان مهم نیست. به بنده خدایی می گفتم کدام پدر و مادر ایرانی با هر طرز تفکر و اعتقادی Ben ۱۰، مرد عنکبوتی و هالک را به قصه های خودمان مثل رستم و سهراب، پوریای ولی، ریزعلی دهقان فداکار و بسیاری از قصه های دیگر ترجیح می دهد. این کار فرهنگی است و مردم ما آدم های فهیمی هستند. امیدوارم فضایی به وجود بیاید که سینمای انیمیشن شکل بگیرد. تفاوت «شاهزاده روم» با «تهران ۱۵۰۰» شما مدام تأکید می کنید که «شاهزاده ی روم» یک کار جدید است. شاید این سئوال در فکر مخاطب هایمان شکل بگیرد که قبل از کار شما یک انیمیشن به اسم «تهران ۱۵۰۰» ساخته شده. تفاوت های این دو انیمیشن چیست؟ آیا قالب و سبک شان فرق می کند؟ آن هم تلاش خوبی بود. به نظر می آید مخاطب باید خودش به سینما برود و این را تشخیص بدهد که این کار با آن یکی فرق می کند یا نه. حرف زدن راجع به «تهران ۱۵۰۰» و کاری که قبلاً انجام شده است، شاید صحیح نباشد و سازندگانش باید بیایند و مشکلات تولید اثر را بگویند، چون می دانیم ساخت انیمیشن چقدر سخت بود. به نظر می آید «شاهزاده روم» نسبت به «تهران ۱۵۰۰» یک گام رو به جلوست. اینها پله هایی است که سینمای ایران دارد طی می کند و تجربیاتی است که در مقاطع مختلف دارد انجام می دهد که هر کدام به نوبه ی خودش ارزشمند است. «تهران ۱۵۰۰» در نوع خودش با وجود نواقصی که داشت کار خوبی است و در زمانی که هنوز انیمیشن به آن صورت مطرح نبود، عرضه شد. مستمر بودن و امتداد داشتن این آثار اهمیت دارد. تفاوت کار ما با «تهران ۱۵۰۰» یک مقدار در گرافیک آنهاست، «شاهزاده روم» از نظر گرافیک، معادل ها، گفتگوها و موقعیت های طنزی که در قصه به کار بردیم، به فضای کودک و نوجوان نزدیک تر شده است، ولی «تهران ۱۵۰۰» از نظر قصه، گرافیک، شوخی هایی که در آن می کردند برای فضای کودک نبود. انیمیشن دنیای نوستالژی و رفتن به دنیای کودکی است ولی قاعدتا اگر یک بزرگسال هم انیمیشن شما را ببیند، نباید زده شود. اصلاً انیمیشن دنیای نوستالژی و رفتن به دنیای بچگی است. انیمیشن جزو محصولات پیشرو در دنیاست. اگر می بینید پرفروش ترین رکورد برای انیمیشن است به همین دلیل است، چون بزرگ ترها با آن ارتباط برقرار می کنند، ولی عکس آن صادق نیست. وقتی فیلم رئال را برای بچه پخش می کنید، نمی تواند با آن ارتباط برقرار کند. نکته ی مهم این است که وقتی بچه ای به سینما می رود، سه چهار نفر را هم با خودش می برد و ده بار می رود فیلمی را می بیند و پدر و مادر هم در کنارش می روند و می بینند . به همین دلیل، لایه ی اول قصه «شاهزاده روم» سرگرم کردن بچه ها و حتی بزرگ ترها در سینماست. در لایه ی دوم یک سری حرف ها زده می شود و چنانچه دقت شود برای مخاطب بزرگسال هم حرف هایی برای گفتن دارد. به نظرم با یک تیر دو نشان زدن است، هم مخاطب کودک و نوجوان و هم مخاطب بزرگسال را مد نظر قرار دادن است. وقتی دخترم تلویزیون می بیند به مواردی می خندد که اصلاً تصورش را نمی کنم راجع به مخاطب کودک خیلی صحبت کردید. این نشان می دهد که شما هیچ گاه انیمیشنی نخواهید ساخت که کودک از آن لذت نبرد. این فرض اول است و انیمیشن باید برای کودک و نوجوان باشد. البته ما هم داریم تجربه می کنیم و ممکن است کسی «شاهزاده روم» را ببیند و بگوید خیلی هم برای کودک نیست و بیشتر مناسب نوجوان و جوان است. نوشتن فیلمنامه کلاً سخت است و سختی اش مضاعف می شود وقتی بخواهید برای کودک و نوجوان بنویسید. خنداندن بچه ها خیلی سخت است. بزرگ ترها با دیالوگ طنزی که نوستالژی دارد کلی می خندند، ولی چون بچه پاک، صادق و بی آلایش است خنداندنش خیلی سخت تر می شود. در «شاهزاده روم» نسبتاً موفق نبودیم و باید کار پخته تر از این شود. مثل خمیری است که باید حسابی آن را ورز بدهیم. رسیدن به قصه ای برای کودک و نوجوان که سرگرم کننده و جذاب باشد، نیاز به این دارد که سازندگان آن دو سه تا انیمیشن بسازند و بازخورد بگیرد و بعد بفهمند چه اتفاقی افتاده است. به نظر من نوشتن فیلمنامه برای کودک و نوجوان واقعاً کار سختی است. وقتی دخترم تلویزیون می بیند با چیزهایی می خندد که اصلاً تصورش را نمی کنم و من از چیزهایی می خندم که او اصلاً خوشش نمی آید. تلویزیون بیشتر به پر کردن آنتن فکر می کند وقتی مخاطب «شاهزاده ی روم» را ببیند متوجه می شود که با تمام محدودیت هایی که گفتید، می شود اثری با کیفیت بالا در کشور تولید کرد. حال این سوال پیش می آید که چرا تا الان تلویزیون، مرکز «صبا» و امثالهم انیمیشنی با این کیفیت تولید نکردهاند؟ نقد این قضیه ماجرا دارد. به نظرم تلویزیون چندان به دنبال کیفی سازی نیست و بیشتر پر کردن آنتن مد نظرش هست. افتادن صدا و سیما در این مسیر باعث شده است از کیفی سازی دور شوند و به سمت کمی سازی بروند. هیچ وقت نباید از تلویزیون انتظار داشت که یک کار با کیفیت پخش کند. از یک طرف وقتی می بینیم سینمای رئال این قدر دچار ضعف تکنیک و از این نظر از سینمای دنیا عقب است، نباید انتظار داشته باشیم کار انیمیشن از آن در بیاید. مهم ترین نکته این است که در فضای موجود سینما و تلویزیون ایران اعتماد وجود ندارد، یک سری بودجه هست و عده ای می روند آنها را می گیرند و کار می سازند و اصلاً کیفیت کار برایشان مهم نیست، منتهی در «شاهزاده روم» برای پلان به پلانش پول خرج کردیم و برایمان مهم است هزینه هایمان برگردد. وقتی به برگشت مالی اثر فکر می کنید کیفیت برایتان مهم می شود، چون مخاطب قرار است به سینما برود و برایش پول بدهد. اینها معادلاتی است که درست برقرار می شود، ولی وقتی بودجه خصوصی نباشد و دولتی باشد، دیگر فروش برای سازنده اش مهم نیست. مهم ترین ویژگی انیمیشن سرگرم کردن کودک است آیا این نکته را قبول دارید که اگر بشود یک کار را به صورت رئال ساخت، نباید انیمیشنش ساخته شود؟ اوایل این اعتقاد را داشتم و فکر می کردم تصویر دنیای خیالی طوری است که نباید بشود فیلمش را ساخت، اما کم کم که جلو رفتم، متوجه شدم در انیمیشن ظرفیت هایی وجود دارد که خیلی محدود نیست. یک داستان تاریخی، مذهبی، دینی و حتی اخلاقی را می شود با انیمیشن بازگو کرد، چون قرار است برای بچه ها باشد و یک بچه به خنده، موقعیت طنز، ناراحتی و حتی عصبانیت -البته با مدیای خودش یعنی فضای تلطیف شده بچگانه ـ نیاز دارد. یک انیمیشن باید، فضا و دنیایی را برای بچه ایجاد کند که باورپذیر باشد، حالا به هر شکل ممکن. یک وقتی داستان یک خطی است، ولی به قدر فضا، رنگ ها و شخصیت ها جذاب هستند و وقتی داستان جلو می رود موقعیت طنز و موقعیت های مختلفی دارد که برای بچه جذاب است و پای آن انیمیشن می نشیند. به نظر من مهم ترین چیز در انیمیشن سرگرم کردن بچه است، به همین دلیل فکر نمی کنم اگر موضوعی که بشود فیلمش را ساخت نشود انیمیشنش را ساخت؛ مهم این است که چگونه آن انیمیشن را ساخت و به آن نگاه کرد. قطعاً نباید کیفیت اثر بعدی از «شاهزاده روم» پایین تر باشد شما در دو مؤسسه ی متفاوت با هم همکاری کردید و یک مؤسسه واحد را تشکیل دادید. آیا به فکر تربیت نیرو و گسترش اعضای گروه تان هستید یا ترجیح می دهید با همین افراد موجود کار کنید؟ به نظرم هر چه جلوتر می رویم، قطعاً نباید کیفیت اثر بعدی از «شاهزاده روم» پایین تر باشد. قاعدتاً این امر باعث می شود تیم موجود را تقویت کرد، چون با تیم موجود می شود همین کاری را که کردیم انجام بدهیم. دنبال این هستیم که افراد جدیدتر را جذب کنیم و آموزش بدهیم، چون فضای آکادمیکی وجود ندارد که از آنجا جذب شوند. به فکر این قضیه هستیم و چند سال هم این کار را کرده و دو سه تا نیروی خیلی خوب جذب کرده ایم که در حال آموزش دیدن هستند. الان برنامه را بر این گذاشته ایم که در بازارهای جهانی اکران بگیریم، نه فقط در جشنواره. قصدمان این است کارمان را در اکران جهانی و سینماهای مختلف جهان و بخش های تلویزیونی بفروشیم. وقتی داریم در این سطح و به کیفیت بالا فکر می کنیم، قاعدتاً به نیروی انسانی هم فکر می کنیم. البته دغدغه ی دیگرم این است که بچه های حزب اللهی که دغدغه کار فرهنگی دارند، چندان سمت اول سینما و دوم انیمیشن نمی روند. یک دلیلش خانواده ها هستند. انیمیشن فضای استریلیزه تری نسبت به سینما دارد. در مقایسه با سینما از آن سرتر و از جهاتی سالم تر از آن فضاست. اگر این اتفاق بیفتد و فضا برای بچه ها و خانواده ها باز شود، استقبال خواهد شد و بچه هایشان را می آورند. شخصاً دختر یا پسرم وقتی به سنی برسند که بخواهند وارد بازار کار شوند، قبول کردن اینکه وارد فضای سینما شود برایم سخت است، ولی اگر تربیتش درست باشد که خودکار برود و آن را درست انجام بدهد، مشکلی نیست. به هر حال پدر و مادر نگران هستند. چنانچه بستر برای فعالیت در زمینه انیمیشن فراهم شود، فضای مناسبی برای ورود بچه های حزب اللهی به این عرصه است. مهم تر این است که خانواده ها بچه ها را سمت انیمیشن و سینما تشویق کنند و سوق بدهند. آیا اثر بعدی سینمایی تان مشخص است؟ ببینید ما تیمی هستیم که نمی توانیم بایستیم، یعنی بودجه ای نداریم که بگوییم دو سه ماه بیکار هستیم تا بعد ببینیم چه می شود. تقریباً از شش ماه پیش راجع به آن صحبت کرده ایم که کار بعدی چیست، منتهی چون خودم، آقای جعفری و سایر دوستان درگیر پروژه بودیم قدری عقب افتاد و از یک ماه پیش شروع شد و از این ماه یک مقدار کار قوت گرفت و به مرحله فیلمنامه می رویم و ان شاءالله ماه آینده سیناپس کار تمام می شود. کار انیمیشنی هست به اسم «سرزمین قصه ها» که به نظرم تحول دوباره ای در صنعت انیمیشن ایران به وجود می آورد. به طور خلاصه راجع به موضوع آن هم بگویید. راجع به قصه های ایرانی است. به نظرم این اثر، یک تحول اساسی در اکران انیمیشن ایرانی است و در ایران و خارج از ایران می تواند اکران های جهانی را به دست بیاورد. حالا فعلاً داریم روی این قضیه کار می کنیم و مشکلاتی هم داریم، ضمن اینکه هنوز این پروژه فروش نرفته و آن پروژه هم شروع شده است. دنبال این هستیم که با جدیت منابع مالی مورد نیازمان را فراهم کنید تا ان شاءالله پروژه به نتیجه برسد. دهه ای که در آن هستیم دهه ی انیمیشن ایران است حرف آخر و اگر سئوالی مانده است بفرمایید. با پرداختن به انیمیشن، سینمای ایران به لحاظ تکنیکی و منابع مالی رشد می کند و می تواند اقتصاد سینما را احیا کند. دهه ای که در آن هستیم دهه ی انیمیشن ایران است. به نظرم هر چه سینمای ایران در این ۳۵ سال انقلاب سستی کرد، انیمیشن می تواند این کاستی ها را جبران کند. نه ما، کلاً منظورم سینمای انیمیشن است. سوء برداشت نشود. ما در قصه های رئال مان حرف جهانی نداریم. دوستی که آمده بود و یک فیلم ایرانی را دیده بود، باید برایش ترجمه می کردیم که اصلاً چی به چیست. در لایه بعدی اصلاً حرف جهانی نداریم. برای یک نه فقط مسلمان امریکایی بلکه یک مسیحی امریکایی و فرانسوی چه حرف جدیدی دارید؟ می خواهید به او چه بگویید؟ مثلاً یک عشق دو نفره در گوشه... این به چه درد او می خورد؟ بهتر از آن را دیده است. به نظر من انیمیشن و قصه های ما حرف جهانی دارد. کدام آدم در دنیا هست که باور نمی کند و دوست ندارد وقتی ببیند یک پهلوان یا قهرمان ـ شبیه هالک ـ در جایی با یکی گلاویز شده است و خودش را به زمین می زند و شکست می خورد و همه او را سرزنش می کنند که چرا این کار را کردی؟ و او می گوید مادرش داشت نگاهش می کرد. حرف جهانی در انیمیشن فراوان است و امیدوارم حمایت شود، حداقل وقتی در تولید پشتیبانی نمی شود در سخت افزاری و اکران کمک شود. در پروژه ی «شاهزاده ی روم» نتوانستیم از منابع دولتی حمایت بگیریم، منتهی افرادی مثل طلافروش یا مغازه دار هر کدام در حد توانشان یکی دو سکه دادند، چون پروژه برایشان مهم بود. هر کسی که هر کمکی که از دستش برمی آید به خاطر بچه های ایران زمین و فرهنگمان بیاید وسط و حمایت کند. در دهه پیش رو در عرصه انیمیشن به افق های گسترده ای خواهیم رسید.
پنجشنبه ، ۲۸آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: انوار نیوز]
[مشاهده در: www.anvarnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 40]
-
گوناگون
پربازدیدترینها