محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830023623
روایت برادر شهید و آزاده قلعه‌گنجی از دوران اسارت برای زنده‌ماندن خمیر داخل نان را خشک کرده و مصرف می‌کردیم
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: روایت برادر شهید و آزاده قلعه‌گنجی از دوران اسارت
برای زنده‌ماندن خمیر داخل نان را خشک کرده و مصرف می‌کردیم
آزاده قلعه‌گنجی گفت: برای اینکه بتوانیم خود را در دوران اسارت زنده نگه داریم، خمیر داخل نان را روی پارچه‌ای خشک کرده و مصرف می‌کردیم.
به گزارش خبرگزاری فارس از قلعه‌گنج، روستای گجگ از توابع دهستان سرخ‌قلعه و بخش مرکزی قلعه‌گنج در حاشیه تالاب بین‌المللی جازموریان واقع شده، روستایی که برای حفظ میراث امام راحل تاکنون دو شهید، سه آزاده و سه جانباز تقدیم کرده است و اکنون جمعیتی بالغ‌بر 200 خانوار دارد که شغل همه آنها کشاورزی و دامپروری است. چراغ خاکی‌نهاد یکی از آزادگان این روستاست، مردی میانسال با قدی بلند و رشید که در نخستین روز آذر ماه سال 1337 در روستای گجگ متولد شده و چند کلاسی را شبانه تحصیل کرده است. وی ازدواج کرده و با کشاورزی امرار معاش می‌کند تا اینکه جنگ شروع شده و برادرش در سال 62 در نبرد با دشمن به شهادت می‌رسد؛ از اینجای قصه را از زبان حاجی‌چراغ می‌شنویم...
فارس: بفرمایید از چه زمانی عازم جبهه شدید؟ برای سالگرد شهادت برادرم از طرف شورای روستا برای بازدید از مناطق جنگی در سال 63 اعزام شدیم، ما به مناطق بستان و سوسنگرد رفته و مردم مقاوم آنجا را دیدیم که چگونه در برابر دشمن ایستاده و در دفاع از کشور جان خود را تقدیم کشور کردند، همچنین به مزار 72 شهید زن گمنام رفتیم، شیرزنانی که بعد از تصرف بستان و سوسنگرد برای حفظ شرافت و حیای خود جانانه ایستادگی کردند. بعد از این بازدید به روستا ،اما دلم حال و هوای جنگ داشت و با اینکه متأهل بوده و دو فرزند داشتم، اما دوباره به مناطق جنگی برگشته و در عملیات بیت‌المقدس شرکت کردم، بعد از عملیات به مرخصی آمده و 13 روز در روستا بودم و سپس برگشتم.
فارس: شما که دین خود را با تقدیم یک شهید به انقلاب ادا کردید، چرا باز هم به خط مقدم رفتید؟ وظیفه ما حفظ و حراست از مرزها و کشور است و تا آخرین قطره خون حتی اگر خانوادگی جان بدهیم، باز هم کم است.
فارس: در کدام عملیات و چگونه به اسارت دشمن درآمدید؟ بعد از مرخصی به منطقه برگشتم و از گردان منحله 419 به گردان 415 منتقل شدم، در منطقه شلمچه خط توسط تک دشمن شکسته شد، کنار رودخانه دارخوین به عقب برگشتیم، اما محاصره شده و در تاریخ 31 تیرماه سال 67 به اسارت گرفته شدیم. ما را به پادگان طلائیه عراق بردند و بعد از 24 ساعت اقامت به بغداد و از آنجا به اردوگاه نهروان بردند، در طول 48 ساعت آب هم به ما ندادند در این اردوگاه با 72 نفر دیگر اسارت را تحمل کردیم و بعد از 9 ماه بر اساس حروف الفبا تقسیم شدیم و من را به اردوگاه تکریت بردند. در بدو ورود ما را در یک اتاق به همراه 34 نفر اسیر دیگر محبوس کردند، از ساعت هشت تا 11 صبح هواخوری داشتیم و تا هشت صبح روز بعد حبس بودیم.
فارس: از شکنجه‌های دشمن در دوران اسارت بگویید؟ 34 انسان زخمی و اسیر در یک اتاق 12 متری و بدون تهویه و ... شرایط زندگی را خیلی عذاب‌آور می‌کند، نهار آبگوشت بود، البته گوشت با آب خالی، صبحانه عدسی بود برای هر نفر 13 دانه عدس، برای صبحانه هم دو تکه نان بود به اندازه کف دست و سیاه رنگ، برای اینکه بتوانیم خود را زنده نگه داریم، خمیر داخل نان را روی پارچه‌ای خشک کرده و برای آبگوشت مصرف می‌کردیم. آزارهای جسمی زیادی به ما می‌رساندند و از طرفی چون اسامی مفقودان در دست صلیب سرخ نبود با روش‌های مختلف فشارهای روانی و روحی زیادی وارد می‌کردند. بعد از یک‌ماه، ما را از این اتاق به یک سوله بردند، سوله‌ای که باید 360 نفر آدم زخمی را در خودش جای می‌داد، بعضی شب‌ها با اینکه بدن خیلی از اسرا زخمی بود، لباس‌های پاره بر تن داشتند و روی سیمان استراحت می‌کردیم به بهانه‌های مختلف وارد سوله می‌شدند و با کابل به جان اسرا می‌افتادند. ============== گفت‌و‌گو از : علی اکبرزاده ============== انتهای پیام/80004/الف30
94/08/25 - 11:57
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 25]
-
گوناگون
پربازدیدترینها