واضح آرشیو وب فارسی:مشرق نیوز: یک پژوهشگر ادبی گفت: رسانه ها در زمینه کتاب تنها به حاشیه می پردازند و پدرخوانده ها هم مثل بختک روی ادبیات افتاده اند؛ البته شبکه های مجازی، کمی کمبود رسانه های کتاب را جبران کرده اند.به گزارش مشرق، فیض شریفی درباره تاثیر رسانه ها بر کتاب اظهار کرد: پرداختن به کتاب به صورت تبلیغ و نقد بسیار تاثیرگذار است، اما متاسفانه در حال حاضر رسانه های ایران بسیار کم به کتاب می پردازند. درباره خود من تنها در مواردی که خبرنگاران شعر می گویند و از این طریق با من آشنایی دارند، آثارم را معرفی می کنند. او با بیان این که رسانه ها درباره کتاب تنها به حاشیه می پردازند، اظهار کرد: متاسفانه بیشتر رسانه ها به مسائل حاشیه ای بیشتر می پردازند؛ به عنوان نمونه زمانی که کتاب «شعر زمان ما» در 12 جلد منتشر شد، بیشتر در موج های خبری به این مسئله می پرداختند که شهریار شعر «علی ای همای رحمت» را از شاعر دیگری سرقت کرده است. یا مثلا به این پرداخته می شود که استاد شفیعی کدکنی درباره نیما گفته که متاثر از استاد خانلری بوده و برخی آثار نیما کار خودش نیست. این حرف ها خیلی جدی نیستند، زیرا خود استاد هم از لفظ احتمالا استفاده کرده است. در واقع در رسانه ها بیشتر به حواشی می پردازند تا اصل ادبیات. این شاعر درباره تاثیر رسانه ها بر شناخته شدن مولفان و مترجمان بیان کرد: من که حدود بیست و چند کتاب در اکثر نمایشگاه ها دارم، بعضی از روزنامه های شهرم (شیراز) مرا سانسور کرده اند. نه تنها من بلکه همه بچه هایی که مولف و مترجم هستند باید دور از نگاه خاص معرفی شوند. در تهران من را بهتر از شهر خودم می شناسند. دلیل این مسئله فعالیت رسانه هاست. اگر رسانه ها پرشتاب تر و متعهدتر کار کنند، افرادی که دلسوزانه کار می کنند شناخته می شوند. او پرداختن جناحی به کتاب را آفت دانست و بیان کرد: پرداختن جناحی به حدی می رسد که برخی از روزنامه ها حتی به آثار من نمی پردازند اما از من مطلب می خواهند. بعضی از روزنامه ها حاضر نیستند از شاعران و نویسندگانی که با آن ها زاویه دارند، نامی بیاورند. شریفی همچنین افزود: متاسفانه مشکل زیاد است اما نمی دانم چطور گله کنم و این معضل بزرگی برای جامعه ادبی ما محسوب می شود. رادیو و تلویزیون هم همچون رسانه های مکتوب کم کاری می کنند. واقعا تا امروز با یکی چون من تماس نگرفته اند. یک بار چند سال پیش یکی از رادیو درباره آثارم با من صحبت کرد. بعد از آن نه خودم آن مصاحبه را شنیدم و نه تاثیرش را در جامعه دیدم. این منتقد ادبی همچنین متذکر شد: رسانه ها فضای خبری خود را مساوی و عادلانه تقسیم نمی کنند. نویسندگان و شاعرانی که مستقل کار کرده و در عرصه های سیاسی و اجتماعی از طیف خاصی حمایت نمی کنند، هیچ تریبونی برای نمود پیدا کردن ندارند. او همچنین گفت: این کار عادلانه نیست زیرا اکثر نویسندگان، شاعران و مترجمان ما سیاسی کار نیستند و با جوهر هنر و ادبیات سر و کار دارند؛ اما صاحبان رسانه ها بیشتر آثار همراهان و دوستان خودشان را منتشر می کنند. به عنوان نمونه افرادی که جزو حوزه هنری هستند تنها کار دوستان خودشان را پوشش می دهند. فیض شریفی گفت: ما مدام تکرار این اتفاقات را می بینیم و این تکرار ما را زجر می دهد. نپرداختن به کتاب در رسانه ها به علت نبود علاقه مردم و جناحی کاری ها رخ می دهد. البته فضای مجازی تا حدی تبعات این نپرداختن را جبران می کند. شبکه های اجتماعی با تمام نقاط ضعف، نکات مثبتی هم دارند. این شاعر ادامه داد: این شبکه ها محفل بعضی روزنامه های باندگرا را کمرنگ می کند. دیگر رسانه ای به راحتی نمی تواند از یک نفر که صلاحیت ندارد قله بسازد. این فضاهای مجازی باعث شده جوانانی که عضو هیچ دسته و گروهی نبودند و شعرشان هیچ جایی چاپ نمی شد، خودشان را به نحوی نشان بدهند. من خودم در 10 تا 12 گروه عضو هستم و می توانم بدون نیاز به روزنامه خاص کتابم را معرفی کنم. او زمینه تاریخی را در فاصله گرفتن از کتاب موثر دانست و اظهار کرد: جامعه ادبی و فرهنگی ما کم حوصله است و مطالب عمیق و سنگین را درک نمی کند. از دیگر سو این نپرداختن به کتاب زمینه تاریخی دارد. ملت ما ضربه های سنگینی از کتاب خورده است. بسیاری از ما جمله های «صمد بهرنگی نخوان؛ سیاسی است، دستگیرت می کنند» و یا «هدایت نخوان، دیوانه می شوی» را یادمان هست. شریفی افزود: در واقع نسبت به کتاب در ایران حساسیت خاصی وجود دارد و آن طور که باید و شاید، به آن توجه نشده است. در دهه 70 و 80 شاهد موج پرفشاری - البته نه جریان - بودیم اما ادامه پیدا نکرد. اکنون روزنامه ها سبک ادبی تولید نمی کنند. این پژوهشگر ادبی در ادامه گفت: یادم است شاملو «سیاسنبو»ی محمدرضا صفدری را در «کتاب جمعه» چاپ کرد. او بسیاری از نویسندگان همچون هوشنگ مرادی کرمانی را کشف و معرفی کرد و به آن ها اعتماد به نفس داد و از این طریق بسیاری از نویسندگان را پرورش داد. شریفی خاطرنشان کرد: اکنون این طور نیست و کمتر می بینم که کسی به فکر رشد دادن شاعران و نویسندگان جوان باشد. مجلات سعی دارند کار خوب انجام دهند ولی در مجموع ریل مشخصی ندارند و نمی توانند استعدادهای خاص را تشخیص دهند. او دلیل اصلی را صاحبان رسانه ها دانست و اظهار کرد: افرادی که در این حوزه کار می کنند، آدم های برجسته ای نیستند و تنها تعداد خاصی را معرفی می کنند. پدرخوانده های ادبی هم مانند بختک روی مجلات و روزنامه ها افتاده اند و هرکدام کار خودشان را می کنند. این شاعر درباره پدرخوانده ها تشریح کرد: به عنوان مثال اگر یکی از این پدرخوانده ها کتاب مرا در مجله خود معرفی کند توقع دارد من هم کتاب دوستانش را نقد کنم. ادبیات مبادله پایاپای نیست و این کار فرهنگی محسوب نمی شود. شاملو زمانی که «سیاسنبو» را چاپ کرد، صفدری را نمی شناخت و حتی اصطلاحاتی را که از خورمج بوشهر در این اثر استفاده شده بود متوجه نمی شد. این منتقد ادبی در پایان گفت: اگر کسی بتواند چند نویسنده را به جامعه معرفی کند، کار بزرگی انجام داده است.
دوشنبه ، ۲۵آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مشرق نیوز]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 9]