محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1847304747
آخرین ساعات زندگی علامه طباطبایی(ره) به روایت همسرش/ واکنش علامه به خبر شهادت شاگردانش
واضح آرشیو وب فارسی:شما نیوز: به گزارش خبرگزاری فارس، این روزها بعضی افراد قصد دارند چهره ای از عده ای علما نشان دهند که گویی مخالف انقلاب بوده اند. یکی از این علما مرحوم علامه طباطبایی است. به همین مناسبت و به منظور سالروز رحلت علامه طباطبایی (24 آبان 1360)، ماهنامه فرهنگ و علوم انسانی «عصر اندیشه» با منصوره روزبه همسر علامه طباطبایی به گفت وگو نشسته است: *لطفاً پیرامون برخی مسائل مناقشه آمیز روشنگری فرمایید. بعضی موضوعات مربوط به سال های ابتدایی نهضت است، مانند مهاجرت علما به تهران بعد از دستگیری حضرت امام (ره) - بله، ایشان هم رفته بودند. گفتند: «امام اظهار مرجعیت نفرموده بود، اما شاه می خواست حکم اعدام بدهد. جمع شدیم به تهران رفتیم و گفتیم، مجتهد را نمی شود اعدام کرد.» شاه هم گفت: «این از ملت من نیست. این ها از هندوستان آمدند.» منظورش امام بود! آقا زیاد صحبت نمی کرد، مگر در مواقع لزوم، اما جریان امام را برایم گفتند. خیلی علاقه داشتند کار تفسیر زود تمام شود و همه وقتش را صرف این کار می کرد. حتی اخوی «مرحوم روزبه» هم به من می گفت: «وقت آقا را نگیری.» *گویا پیشنهادهایی در مورد ریاست دانشگاه و دکترای افتخاری از طرف رژیم پهلوی به ایشان شده بود. در این باره چیزی به شما نگفته بودند؟ -ایشان فرمودند: «دانشگاه من را خواسته که بروم تهران، همین اصطلاح علامه که داده اند بس است. نمی خواهم دیگر استاد هم بشوم.» *عکس العملشان نسبت به فعالیت های جوانان انقلابی چه بود؟ -اواخر انقلاب بود که همسایه ها «الله اکبر» می گفتند و تیراندازی هم می شد. حاج آقا گفت: «من می ترسم. این ها خیلی بی حیا هستند، می ترسم بیایند همسایه ها را بگیرند و ببرند.» من گفتم: «حاج آقا نمی شود حرف زد، اگر چیزی بگوییم می گویند ضد انقلاب هستیم!» گفت: «دلم برای این ها می سوزد که جوان هستند.» بعد من به خانم سبحانی گفتم حاج آقا ناراحت است و او هم به پسرش گفته بود این کارها را نکنید، حاج آقا حال ندارد و ناراحت است. علامه هیچ وقت ضد انقلاب نبود. *از روابط بعد از انقلاب و علامه طباطبایی بگویید. -امام سال 1357 و بعد از تبعیدشان که تشریف آوردند، علامه در مدرسه علوی به دیدنشان رفتند. *یعنی به تهران آمدند؟ -بله، من هم همراهشان آمدم. من رفتم خانه برادرم. آن ها هم رفتند دیدن امام. آقا تشریف بردند مدرسه علوی، امام را دیدند و امام هم وقتی آمدند قم بازدید ایشان را پس دادند. ما با امام خمینی (ره) رفت و آمد داشتیم. من هم به دیدن خانم امام می رفتم و ایشان هم خانه ما می آمد. با دختر امام همسر آقای اشراقی همسایه بودیم. یک دفعه دخترشان به من گفتند: «ما مثل اینکه هم باید دیدنت بیاییم و هم بازدیدت!» چون روضه ای داشتند و من نتوانستم بروم. ما با امام همسایه بودیم. آقای یزدی خانه شان را خالی کردند و به امام دادند. امام آنجا ساکن شدند و خیلی هم سر و صدا بود، هر روز طبل و شعار می زدند. ختم آقای مطهری که شد، حاج آقا فرمودند: «من از پله های مسجد که بالا می رفتم و امام هم پایین می آمدند که تشریف ببرند، سلام و علیک کردیم و امام خندید و گفت من اگر جای شما بودم از سر و صدا شکایت می کردم.» با هم شوخی می کردند و به هم علاقه داشتند. *علامه از شهادت شهید مطهری چگونه مطلع شدند؟ آقای قدوسی به من گفت خبر شهادت مطهری را آرام آرام به حاج آقا بگو. فردا صبح که به علامه گفتم چنان اشکی ریختند که نمی توانستند جلوی آن را بگیرند. گفتند: «دیگر مغز مطهری نیست، این ها مغز بودند.» برای شاگردانش خیلی ناراحت بود. شهادت دکتر مفتح را نگفته بودیم، اما خودشان فهمیدند! حالا از کجا می فهمید، دیگر خدا می داند! علامه طباطبایی با شنیدن خبر شهادت شهید مطهری چنان اشکی ریختند که نمی توانستند جلوی آن را بگیرند، گفتند: دیگر مغز مطهری نیست، این ها مغز بودند در مورد شهید قدوسی، ایشان از طرفی داماد علامه بودند و از طرفی در نظام جمهوری اسلامی مسئولیت بزرگی داشتند. علامه اگر می خواستند مخالفتی داشته باشند طبیعتاً می گفتند. شما در این باره از علامه تایید یا مخالفتی شنیدید؟ آقای قدوسی که بعداً از قم تشریف آوردند تهران، هر 15 روز می آمدند قم به دادگستری سرکشی می کردند. شخصی به آقا گله کرده بود. حاج آقا هم به آقای قدوسی گفت: «این کار چیست؟» ایشان هم فرمود: «حاج آقا جوان ها این طور می کنند. جوان ها داغ هستند.» یک دفعه ایراد گرفتند و ایراد دیگری نداشتند. *شنیده شده مرحوم علامه از برخوردهای اول انقلاب انتقادهایی داشتند، آیا اساس انقلاب را قبول داشتند؟ -بله، شاهد این امر که ایشان انقلاب را قبول داشتند این است که آقای مطهری شاگرد حاج آقا بودند و درس انقلاب را از علامه گرفته بودند. 42 نفر از سران و فعالان انقلاب که بعضی از آن ها بعد انقلاب شهید شدند، همه از شاگردان علامه طباطبایی بودند. 42 نفر از سران و فعالان انقلاب که بعضی از آن ها بعد انقلاب شهید شدند، همه از شاگردان علامه طباطبایی بودند اتفاقاً خودشان هم همیشه به این نکته اشاره می کردند و می گفتند این ها شاگردهای «من» [با تاکید بر کلمه من] هستند. یک روز به دماوند رفته بودیم و ایشان یک باغی اجاره کرده بودند. حاج آقا عصرها در باغ قدم می زدند. یک روز که ایشان در حال قدم زدن بودند، من هم همراهشان بودم که یک وقت ساختمان را گم نکنند، باغ بزرگی بود. حرف و صحبتی نبود، اما یک دفعه برگشتند و گفتند: «بهشتی را که می دانم شهید کردند، از آقای خامنه ای خبر ندارم.» هیچ کس این موضوع را به ایشان اطلاع نداده بود، اصلاً روزی که در خیابان سرچشمه این اتفاق افتاد، ما به دماوند رفته بودیم. من خودم به آقای مناقبی گفتم که پیش حاج آقا حرفی نزنید و او هم نگفت و فردایش ما آمدیم دماوند و دیگر با حاج آقا حرفی نزدیم. چهلم شهدا هم گذشته بود که ایشان چنین حرفی به من زد. من گفتم: «چه کسی گفته بهشتی را شهید کردند؟!» گفت که خودت را فریب نده و اصلاً خوشش نیامد که من زیر بار نمی روم. گفتم: «آقای خامنه ای خیلی وقت است که در نماز جمعه پیش نماز شدند»، یک لبخند زد و با خوشحالی گفت: «راست می گویی؟» گفتم: «اگر باور نمی کنید از آقای قدوسی که الان می آید بپرسید.» *گویا خبر شهادت برخی از این بزرگواران، حال ایشان را بد می کرد... -بله، در مورد آقای قاضی جریان این طور شد که ایشان را ترور کردند. آقای قاضی هم فامیل ما بود و هم شاگرد. آقا اصلاً طاقت نداشت کسی شهید بشود. آقای قدوسی به من گفت که آقای قاضی را ترور کرده اند به حاج آقا بگو. من هم گفتم بعد از اینکه صبحانه را به ایشان دادم، می گویم. سفره را پهن کردم. ایشان فقط نان و پنیر با یک چای شیرین، می خورد. در خانه را زدند. حاج آقا چایش هنوز تمام نشده بود. من رفتم در را باز کنم که دیدم پسر آقا سید حسین قاضی است. سلام و علیک کردیم گفت آمدم تسلیت بگویم به آقا. گفتم آقای قاضی، حاج آقا نمی داند. اگر هم خواستید بگویید خیلی آرام بگویید. من آمدم به حاج آقا گفتم آقای قاضی است و ایشان هم رفتند سمت در، اما سریع برگشتند! گفتم: «حاج آقا چایت مانده.» گفت: «نمی خورم.» گفتم: «چرا؟ باز چه شده؟» گفت: «آقای قاضی را هم شهید کردند.» بعد از این جمله حالشان بد شد و فشارشان پایین آمد. من هم در خانه تنها بودم تا اینکه همسر آقای قدوسی آمد و به او گفتم حاج آقا حال ندارد و فشارش افتاده. روز جمعه بود و دکترها نبودند. همسر آقای قدوسی به داماد آقای خزعلی زنگ زد و ایشان برای معاینه آمد و گفت: «طوری نشده، چون فشارش پایین آمده، حواسش دیگر پرت شده. دوا می دهم، اما 24 ساعت طول می کشد تا حالش جا بیاید.» *وقتی آقای قدوسی به شهادت رسید، علامه چطور مطلع شدند؟ -به حاج آقا نگفتیم، اما خودشان فهمیدند. چهلم آقای قدوسی، ختم حاج آقا بود. 14 شهریور 1360 و 24 آبان ماه همان سال. ما حاج آقا را از دماوند یکسره به بیمارستان قلب آوردیم، چون اصلاً حالشان مساعد نبود. من رادیو را باز کرده بودم که خبر شهادت آقای قدوسی را اعلام کردند. همین که خبر را شنیدم، رادیو را خاموش کردم. حاج آقا همان روز از حال رفت و سریع به بیمارستان قلب تهران بردیم. یک هفته بیمارستان بودند. بعد ایشان را به قم منتقل کردیم. دکترها ممنوع الملاقاتشان کردند و گفتند از ایشان سوالاتی می کنند که برای مغزشان ضرر دارد. یک روز ناهار مهمان داشتیم و من پیش مهمان نشسته بودم. یک خانمی بود به همراه دختر شهید قدوسی. یک وقت دیدم حاج آقا من را صدا زد! وقتی مهمان بود صدا نمی زد، خودم سر می زدم. رفتم دیدم از خواب بلند شده اند و حال ندارند. قبا را عوضی پوشیده بودند و نمی توانستند در بیاورند. من قبا را درآوردم و دوباره پوشاندم. دوقلوهای شهید قدوسی تقریباً دو سالشان بود و خیلی به من علاقه داشتند. حاج آقا به من گفت: «به بچه ها رحم کن و با بزرگترها مدارا.» سفارش این بچه ها را به دخترشان که همسر آقای قدوسی بود هم کرده بودند. ما فهمیدیم که حاج آقا دو دفعه سفارش بچه ها را کرده، می داند منتها نمی گوید. دخترش هم می گفت هر وقت من مشکی تنم بود، حاج آقا می گفت چرا مشکی پوشیدی؟ اما من دیگر می آمدم و او هم چیزی نمی گفت! خلاصه فهمیده بودند که آقای قدوسی را شهید کردند. دختر علامه می گفتند هر وقت من مشکی تن می کنم حاج آقا می گفت چرا مشکی پوشیدی، الا وقتی که آقای قدوسی شهید شده بود *از آخرین ساعات زندگی علامه برایمان بگویید. -من پیش ایشان بیمارستان مانده بودم. شب آخر پسر حاج آقا آمد و گفت: «قرار است فردا هلی کوپتر بیاید. امام فرموده که حاج آقا را بیاورید اینجا معالجه کنند.» *یعنی امام خبردار شده بودند که ایشان حالشان خوب نیست؟ -بله، خبر داشتند. می خواستند برایش دکتر هم بفرستند. حتی آقای برقعی کتاب فروش به من گفت حاج آقا که به هوش نیست، شما چرا خودت را زحمت می اندازید می آیید اینجا؟ گفتم دلم طاقت نمی آورد. من به آقا عبدالباقی گفتم حال حاج آقا بد است، نگو ایشان رفته کنسل کرده و گفته خانواده اش راضی نمی شوند به تهران بیایند! برادر کوچکم به من تلفن زد و گفت چرا مانع شدید حاج آقا را به تهران بیاورند؟ من گفتم چنین حرفی نزدم و تنها گفتم حال ایشان بد است و ممکن است در هلی کوپتر تمام کند. برادرم گفت شما کار نداشته باش. گفتم خیلی خوب. شب تلفن زدم به آقای عبدالباقی گفتم قرار شد هلی کوپتر بیاید من کجا بیایم؟ ایشان گفت از تهران دکتر فرستادند و الان هم بیمارستان اند. فهمیدم دو ـ سه دکتر آمده است. من رفتم بیمارستان که البته دکترها اجازه ندادند داخل شویم و چرخ دارو هم از اتاق بیرون بردند. بعد نیم ساعت دکتر آمد و گفت: «حالا می خواهی بروی داخل، برو.» ما رفتیم و دیدیم ایشان تمام کرده است و بعد هم خیلی سریع به سردخانه انتقالشان دادند. آمدیم خانه؛ نمی دانم همان روز بود یا فردایش که یک نفر آمد دم در و گفت: «امام فرموده که اگر راضی هستید، من در حرم به حاج آقا قبر بدهم؟» ما هم گفتیم اختیار با امام است. گفتند نه، باید از ورثه اجازه بگیرند. من هم گفتم هرچه امام فرموده قبول دارم. البته که حرم بهتر است. بنابراین، قبر حاج آقا را امام تهیه کرد. *جناب آقای روزبه! ضمن تشکر از اینکه فرصت این مصاحبه را فراهم کردید، با توجه به اینکه شما نیز به اقتضای نسبت فامیلیتان، محضر مرحوم علامه را درک کرده بودید، نظر شما درباره علامه و انقلاب اسلامی و... چیست؟ -مواردی که در بعضی از نقل قول ها به ایشان نسبت داده شده، با روحیات ایشان سازگار نیست. یک روز وقتی ایشان در باغ احمدآباد دماوند ساکن بودند، من رفتم جلوی حوض وسط حیاط و در عالم بچگی هر چه که توانستم ماهی های حوض را اذیت کردم. آقا من را زیر نظر داشتند و می دانستند که من ماهی را آزار می دهم. یک روز با نهایت آرامش به من گفتند: «محمود آقا این ماهی ها گناه دارند.» همین یک جمله آنقدر برای من سنگین بود که اکنون با وجود آنکه 40 سال از آن زمان می گذرد، هنوز در گوشم است و از هر تنبیهی برایم بدتر بود. بعضی جمله هایی که از جانب علامه نقل شده اصلا منبعش مشخص نیست آنوقت به چنین انسانی با این روحیات، چیزهایی نسبت داده اند که واقعاً ظلم است. من یک بار در مراکز بهداشتی و بیمارستان ها پوستری دیدم که از قول علامه نقل کرده بودند: «من حاضرم تمام عبادت هایم را با یک شب مراقبت و پرستاری از بیمار ها عوض کنم.» از چندین نفر پرسیدم آیا علامه واقعاً چنین سخنی گفته اند یا خیر! که کسی از ایشان این جمله را نشنیده بود. نمی خواهم بگویم آیا نفس این حرف درست است یا غلط؟ بحثم این است که بعضی جمله ها از جانب ایشان نقل شده که اصلاً منبعش مشخص نیست. *مثل جمله «انقلاب ما انفجار نور بود» که این جمله را اصلاً امام نگفته است. جمله یاسر عرفات است، ولی همه جا از قول امام می زنند... -بله، همین طور است. در هر حال ایشان برای شهدای انقلاب اسلامی ارزش و اهمیت قائل بود. بعد از ماجرای هفتم تیر، عمه به ما سفارش کرده بودند که مواظب باشید کسانی که می آیند، در رابطه با انفجار حزب و شهادت شهید بهشتی چیزی به حاج آقا نگویند. ما هم سعی می کردیم که به هر کسی که می خواست نزد حاج آقا برود، تذکر بدهیم. یک روز عمه خانم با نگرانی به من و آقا مجتبی (پسر یکی از عمه های دیگرم) گفتند: «جریان آقای بهشتی را کسی به آقا گفته؟» گفتیم: «نه، چطور مگر؟» گفتند: «آقا گفته اند آقای بهشتی حیف شد!» روز یکشنبه هشت شهریور سال 1360، ساعت سه بعد از ظهر، ما لب حوض ایستاده بودیم که علامه آمدند در ایوان و دستشان را تکیه دادند به ستون چوبی و گفتند: «آقای رجایی و آقای باهنر طوری شده اند؟» ما هم که از همه جا بی خبر بودیم گفتیم نه! تازه شب اخبار گفت که این ها مجروح شده اند، حتی نگفت شهید شده اند. آن موقع فهمیدیم داستان شهید بهشتی را از کجا می دانند. دیگر برای ما معما حل شده بود. برای شهیدحسن قدوسی در مدرسه عالی شهید مطهری ختم گرفتند. علامه طباطبایی بودند، شهید قدوسی و شهید بهشتی و خیلی های دیگر حضور داشتند. سخنران مراسم هم آقای حسن روحانی بود. علامه علیرغم اینکه برای وقتشان ارزش زیادی قائل بودند، اما از اول تا آخر ختم نشستند. برچسب ها : آخرین ساعات زندگی علامه طباطبایی(ره) به روایت همسرش/ واکنش علامه به خبر شهادت شاگردانش جهت مشاهده اخبار مرتبط اینجا کلیک کنید
دوشنبه ، ۲۵آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شما نیوز]
[مشاهده در: www.shomanews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 22]
-
گوناگون
پربازدیدترینها