محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827672550
چرا مردم رسانه ها را جدی نمی گیرند؟
واضح آرشیو وب فارسی:قدس آنلاین: گاهی تصور می کنم چرا در سال های اخیر نسبت به همین گذشته های نزدیک که صاحب همین قلم به یاد دارد، تأثیر رسانه ها در انتقاد و یا تأیید و تمجید وقایع و مسایل جاری کشور، به طور محسوس کاهش یافته است. مثلاً ده ها بار ده ها رسانه از قاچاق انبوه کالاهای رنگارنگ می نویسند و هشدار می دهند که تأثیر این رویه تا چه اندازه هولناک خواهد بود. دقیق آدرس می دهند که ورشکستگی بسیاری از صنایع و رواج روز افزون بیکاری از این رهگذر است. اما آب از آب تکان نمی خورد. از بدهکاران بانکی می گویند. بدهکاران گردن کلفتی که با قلدری، گاه صدها و حتی هزاران میلیارد تومان به شبکه بانکی بدهکارند و کسی هم نمی تواند به آن ها چپ نگاه کند. از رشوه خواری و فساد دستگاه ها خبر می دهند و... با تمام این احوال، همه این پرده دری ها هیچ کس را تکان نمی دهد. انگار بخش تأثیرپذیر، دچار نوعی بی حسی شده، انگار کسی به این هشدارها وقعی نمی گذارد و ناچار در بر همان پاشنه می چرخد؟ چرا؟ شاید در پاسخ، توماری از دلایل را بتوان ردیف کرد. اما به گمان این قلم علت اصلی، بی اعتمادی مخاطب عام و خاص ما به این اخبار است. روزگاری خبرهایی بسیار ساده تر و کم اهمیت تر و افشاگری های بسیار معمولی تر، موج هایی عظیم را در جامعه مخاطب سبب می شد که امید اصلاح از آن می رفت و خطاکاران را می ترساند، اما چرا این بی اعتمادی رایج شده است؟ بی شک علت مستند نبودن یا معتبر نبودن اخبار نیست، زیرا نظر به ارتباطات گسترده امروزی آن هم به برکت فضای مجازی، برخلاف گذشته، مخاطب خبر خیلی دقیق تر صحت و سقم آن را درمی یابد و البته خیلی سریع تر هم. پس چرا باز هم فقط تماشاگر می ماند و حتی گاه ترجیح می دهد اصولاً از شنیدن و مواجهه با این نوع خبرها دوری گزیند؟ چندی پیش در فضای مجازی و برخی از رسانه ها، خبری درباره پسر شهید لاجوردی دست به دست شد مبنی بر اینکه در یکی از خیابان های تهران با یک اتومبیل دیگر تصادف کرده. ایشان نقل کرده بود در مسیر معمول سرگرم رانندگی بود، اما خودرویی گران قیمت به رانندگی خانمی با ایشان تصادف می کند. به گفته ایشان آن خانم خلاف می آمده و اما پس از تصادف و با اعتراض ایشان، ناگهان در پی تلفن آن خانم، فردی مسلح خودش را به صحنه رسانده و کلتش را به رخ وی کشانده و سبب شده او از خیر خسارت و پیگیری ماجرا بگذرد. من نمی دانم اساس قصه چه بوده و قصد واکاوی آن را هم ندارم. از نقل این خبر منظور دیگری دارم. فرزند شهید لاجوردی پس از این برخورد در فضای مجازی گلایه ای کرده بود، زیرا خانم راننده گویا از وابستگان یکی از دولتمردان سرشناس بوده و طبیعی بود ایشان دلگیر شود و گلایه کند. در صحنه تصادف باید پلیس راهنمایی بیاید و آن را که مقصر است جریمه کند بنا نیست اگر ما از اقوام دولتمردان بودیم. نقض قوانین راهنمایی نیز برایمان مباح شود. در کمال تأسف برخی رسانه های مخالف آن دولتمرد سرشناس، چنان جنجالی از این ماجرا ساختند و آن را بهانه حمله به یک چهره و در ادامه یک جناح سیاسی ساختند که سرانجام فرزند شهید لاجوردی طاقت نیاورد و گلایه دیگری در فضای مجازی منتشر کرد و از آن ها خواست به این رفتارشان پایان دهند! تصور کنید دفعه بعد اتفاقی بدتر از این و بلایی سخت تر هم اگر بر سر ایشان یا دیگری بیاید از ترس سوءاستفاده جناح رقیب، جرأت نقل آن و پیگیری احقاق حق خود را هم نخواهد داشت. حالا متوجه شدید گیر کار کجاست؟ به جای اصلاح، بسیاری از خبر رسانه ها با انگیزه مچگیری انجام می شود. بنابراین مخاطب آن را جدی نمی گیرد. این گونه است که طرح مهم ترین معضلات کشوری تا حد دعواهای جناحی نزول می کند و مردم که حوصله شان از این دعواها سر رفته است، اساسی ترین خبرها را نیز جدی نمی گیرند. با کمال تأسف برخورد مسؤولان هم اغلب با خبرهای حساس حوزه مسؤولیتشان از همین رهگذر است. یعنی وقتی انتقاد و ایرادی هر چند مهم در گستره مسؤولیت آن ها طمع می شود، با این پیشفرض که از سوی رقیب و برای خراب کردن آن ها طرح شده، از کنارش می گذرد و هیچ ترتیب اثری نمی دهند. آخرین نمونه اش همین ماجرای تأسفبار نمایشگاه مطبوعات بود که در یادداشت پیشین هم به آن اشاره کردم. جمعی از رسانه های مهم و مؤثر کشور به نشانه اعتراض شرکت نکرده اند، زیرا کلی گلایه صنفی و انتقاد کاری (درست یا غلط) به شیوه مدیریت مطبوعاتی کشور داشته اند. اما وزیر مربوطه که باید با نگرانی این خبر را دنبال کند و علتش را بیابد، چون پیشاپیش همان تصور که گفتم را دارد، در پاسخ خبرنگاران با کنایه می گوید: عدم شرکت آن ها ثلمه ای به اسلام وارد نمی کند! شاید آن وزیر هم تقصیری ندارد، چون این رویه، بدبختانه در کشور نهادینه شده و انگار هیچ کس باور ندارد، ممکن است فرد یا افراد و رسانه یا رسانه هایی باشند که مستقل و بدون توجه به جناح آن آقای مسؤول، مشکلی را مطرح و انتقادی را بیان کنند. تداوم این روش و منش از یکسو مردم را بی تفاوت می کند و از سوی دیگر منتقدان را دلسرد می سازد. رسانه ها و چهره های مستقل در چنین فضایی بیشترین صدمه و آسیب را می بینند و مغضوب هر دو جناح می شوند و کم کم از پا در می آیند. بیایید نگذاریم کار به آنجا برسد که اگر رسید خیلی چیزها از دست می رود.
یکشنبه ، ۲۴آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: قدس آنلاین]
[مشاهده در: www.qudsonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 36]
-
گوناگون
پربازدیدترینها