واضح آرشیو وب فارسی:ایران اکونومیست: وقتی از او درباره همکاری پنهانی بین ایران و اسرائیل پرسیدم برآشفته شد و این موضوع را رد کرد. او همچنین حضور نظامی ایران در سوریه را نیز رد کرد.ایران اکونومیست - «بن آندونی» روزنامه نگار آلبانیایی تباری است که علاقه زیادی به ایران دارد. او بعد از سفری که به ایران داشته یادداشت هایی را راجع به سفرش نوشته است و به بیان خاطرات خود درباره بازدیدش از تهران، شیراز و تخت جمشید می پردازد. به گزارش شرق، او در گزارشش، روز بازگشت خود از ایران به کشورش را «روز جدایی از سرزمین داریوش و حافظ» می خواند و از این بابت متأسف است. او در بخشی از گزارش سفرش به ایران که عنوان «ایران را الان همه دوست دارند» را برایش انتخاب کرده است از پیشی گرفتن شرکت های بزرگ غربی برای سرمایه گذاری در ایران و ایفای نقش در بازار آن صحبت می کند و آن را نتیجه توافق هسته ای ایران با غرب دانسته و می نویسد: «ایرانیان افتخار می کنند که توافق را طبق خواسته خود مدیریت کرده اند». در بخش دیگری از گزارش خود، آندونی از حجاب زنان صحبت می کند و می گوید مدرنیته در همه جا به چشم می خورد و البته فقر نیز در مناطق دورافتاده دیده می شود. او ایران را آماده پیشرفت دیده و می نویسد: «ایران آماده گشایش است، ولی تنها براساس آموزه های امام خمینی، رهبر تاریخی آنها». او درباره هنر ایرانیان می نویسد که هنر آنها فوق العاده است و هنر ایرانی را دارای هویتی منحصر به فرد می بیند. او غنای زبان فارسی را می ستاید و از شاهنامه و بوستان و گلستان به نیکی یاد می کند. او به نقل از تعدادی از دختران ایرانی و با اشاره به افزایش تعداد دانشجویان دختر در دانشگاه ها می نویسد: «آموزش، بزرگترین دستاورد انقلاب اسلامی بوده است». در زیر گفت وگوی «شرق» و «بن آندونی» را درباره ایران می خوانید. ایران چقدر با تصورتان منطبق بود؟ من ایران را همان طوری یافتم که فکر می کردم. تهران از نظر حمل ونقل شهری کمی به هم ریخته اما بسیار رنگارنگ بود. من همیشه اعتقاد داشتم که انسان های سرزنده ای مثل ایرانیان پویا هستند. این تصور بعد از حضورم در ایران مرا ناامید نکرد. من از نظر انرژی فیزیکی و برنامه اقتصادی خودم را خوب برای این سفر آماده نکرده بودم. از طرف دیگر، من وجود این همه مکان های باستانی و شگفتی های فرهنگی را پیش بینی نکرده بودم. ایران واقعا باید به میراث شگفت آور خود افتخار کند؛ میراثی که دیگر فقط بخشی از ایران نبوده و جایگاهی بین المللی دارد. چه چیزی بیشتر شما را در ایران جذب کرد و چرا؟ مکالمه با جوانان برایم خیلی جالب بود. من پیش از سفرم به ایران به سفارت این کشور در تیرانا، پایتخت آلبانی، رفتم و درباره اینکه آیا این امکان وجود دارد که من مباحثی را به صورت درس نامه هایی پیرامون کشور آلبانی به دانشجویان ایرانی ارائه دهم با ایشان صحبت کردم. متأسفانه این فرصت در اختیار من قرار داده نشد. مکالمه با دانشجویان و جوانان بسیار خوب بود. من متوجه نشدم چرا کسانی که ما را همراهی می کردند به من اجازه نمی دادند که این مکالمات طولانی تر شود. جوانان شما اتحاد فوق العاده ای دارند. من چند مرتبه خودم از گروه جدا شده و با آنها مستقیما صحبت کردم. این برایم خیلی لذت بخش بود؛ چراکه اکثرا آنها خوب انگلیسی صحبت می کردند و روشنفکر بودند. آنها از من نیز سؤالاتی پرسیدند اما چیز زیادی راجع به کشور آلبانی نمی دانستند. آیا با مقام های ایرانی دیدار داشتید؟ در این صورت، این دیدار با چه کسانی و چطور بود؟ ما نشست های زیادی داشتیم. دیدار با یک نماینده مجلس زن، معاون کمیسیون حقوق بشر و نماینده مجلسی با اصالت ارمنی - نماینده اقلیت های ایران در مجلس - برایم جالب بود. سیاست مداران شما با وجود اینکه در نهایت ادب با ما برخورد کردند اما خیلی انعطاف پذیر و صمیمی به نظر نمی رسیدند. ما تمایل داشتیم با مخالفان نیز گفت وگو کرده و آنها را ملاقات کنیم. دیدار با سخنگوی وزیر امور خارجه برایم بسیار جالب بود. او خانمی بود که با آمادگی خوبی به ملاقات من آمد و بسیار بااحتیاط رفتار می کرد. وقتی از او درباره همکاری پنهانی بین ایران و اسرائیل پرسیدم برآشفته شد و این موضوع را رد کرد. او همچنین حضور نظامی ایران در سوریه را نیز رد کرد. لطفا از تعاملاتتان با مردم ایران بگویید. آنها چیز زیادی درباره آلبانی نمی دانستند. من از آنها درباره زبان های خارجی و اینکه ایران بعد از برداشته شدن تحریم ها چطور خواهد بود پرسیدم. برایم خیلی تعجب آور بود که پیرمردی در شیراز اطلاعات خیلی خوبی درباره کشور آلبانی داشت و حتی «انور خوجه» را می شناخت. او به رادیوی کمونیست های آلبانی در زمان رژیم کمونیستی آلبانی گوش می داد. من با مردم عادی درباره سیستم حقوق، تحصیلات، خدمت سربازی و یک بار درباره نحوه مدیریت یک رستوران صحبت کردم. از دختران درباره حجاب و نقش شان در زندگی و از پسرها راجع به تحصیلات و تصورشان از آینده زندگی پرسیدم. برای من ملاقات با چند سرباز و روحانی در شیراز جالب بود. روحانی ها کمی جدی بودند اما بسیار جالب و باهوش. سربازان و جوانان نیز از خدمت سربازی اجباری ناراضی بودند. لطفا نظرتان را درباره مردم ایران بگویید. من آرزو دارم که به ایران برگردم اما دوست دارم امکانی محقق شود که این بار درباره کشورم صحبت کنم. من خیلی دوست دارم که در میان مردم عادی قدم بزنم و میان آنها بنشینم. مردم ایران خیلی اجتماعی و خونگرم هستند. در حالی که آنها مردمی مغرور هستند، بسیار اجتماعی بوده و سعی می کنند در هر لحظه کاری کنند که شما احساس آرامش و راحتی داشته باشید. ایرانیان خیلی پی گیر مسائل سیاسی هستند. آیا مردم آلبانی هم اینچنین هستند؟ خیلی زیاد. آلبانیایی ها البته به همین علت که به صورت افراطی سیاست را دنبال می کنند نابود شده اند. دلیلش این است که اگرچه سیستم قانون گذاری ما در نظر بسیار دموکراتیک است، اما در واقعیت فقط به سه حزب اصلی اجازه پیروزی داده می شود؛ البته در حقیقت دو تا از آنها پیروز می شوند چراکه حزب سوم به حزب دیگری که در قدرت است می پیوندد. این سیستم بسیار فاسد است و آلبانیایی ها با مشکلات و بی مسئولیت های بی شمار سیاست مداران شان دست وپنجه نرم می کنند. آنها حرف زیاد می زنند اما هیچ گاه به مبارزه با امتیازات انحصاری نپرداخته و برای اقتصاد کشور عاقلانه نمی اندیشند. آلبانیایی ها با سیاست عجین هستند چراکه سیاسی بودن به معنای استخدام شدن است. همان طوری که اطلاع دارید اخیرا برخی اعضای گروه تروریستی منافقین از عراق به کشور شما آمده اند. از آنجایی که آنها مشکلات فراوانی را برای کشورهایی که به آنها پناه می دهند ایجاد کرده اند، آیا آنها چنین مشکلاتی در آلبانی هم به وجود آورده اند؟ مردم آلبانی راجع به آنها چه فکر می کنند؟ آلبانیایی ها نسبت به آنها بسیار بی تفاوت هستند، اما آنها خودشان نیز از مردم عادی جدا هستند. آنها کارهای کوچکی انجام داده اند. تا به امروز آنها زیاد با مردم عادی قاطی نشده اند، چون شرایط اقتصادی آنها زیاد خوب نیست. مردم آلبانی خیلی زود رنج هستند و این گروه نیز دوست ندارند قاطی آ نها شوند. به هرحال، آنها به آرامی کار خود را انجام می دهند و توسط دولت آلبانی به شدت حمایت می شوند که زندگی ساده ای را برایشان مهیا کرده است. آلبانیایی ها چیزی درباره گذشته شان نمی دانند و این مسئله حتی برخی اوقات از رسانه ها هم شنیده می شود، اما همین مسئله که مردم عادی می دانند آمریکا از دولت آلبانی خواسته است تا به آنها پناه دهد کافی است که برخی رفتار متظاهرانه شان را باور کنند.
یکشنبه ، ۲۴آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایران اکونومیست]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 11]