واضح آرشیو وب فارسی:روزنامه ستاره صبح: علی اسفندیاری متخلص به نیما یوشیج پدر شعر نو فارسی است؛ کسی که معیارهای شعر کلاسیک فارسی را در هم شکست و شعر نو را به نام خود در دل ادبیات ایران به ثبت رساند. به گزارش ایسنا، نیمای شعر فارسی بیست ویکم آبان ماه سال ۱۲۷۶ در میان کوه های البرز در روستای یوش از توابع نور مازندران چشم به جهان گشود و پس از ۶۲ سال خاموش شد. پدرش ابراهیم خان اعظام السلطنه از خانواده های قدیمی مازندران بود. او در یوش خواندن و نوشتن را از آخوند ده آموخت و در ۱۲ سالگی به تهران کوچ کرد. در تهران روبه روی مسجد شاه سابق ساکن شد، جایی که یکی از مراکز مشروطه خواهان به شمار می آمد. بعد از مدتی نیما در مدرسه «سن لویی» به تشویق شاعر و معلمش «نظام وفا آرانی» به شعر گفتن ترغیب شد. او شعر گفتن را از سبک خراسانی آغاز کرد. نیما «افسانه» را به نظام وفا تقدیم کرد. «افسانه» سنگ بنای شعر نو فارسی شد و شعر را از رکود و تکرار خارج کرد. شعر نو عنوانی بود که خود او بر مانیفست شعری خودش گذاشت. نیما بعد از اتمام تحصیلش در وزارت دارایی به کار مشغول شد ولی پس از مدتی کار را رها کرد. او در سال ۱۳۰۰ نام خود را به نام نیما که نام یکی از اسپهبدان طبرستان بود تغییر داد و تمام شعرهای خود را با این نام امضا کرد. او در همین سال منظومه «قصه رنگ پریده» را در هفته نامه «قرن بیستم» میرزاده عشقی چاپ کرد. نیمای جوان زندگی عاطفی پرتلاطمی داشت و سرانجام در اردیبهشت سال ۱۳۰۵ با عالیه جهانگیر، فرزند میرزا اسماعیل شیرازی و خواهرزاده نویسنده نامدار میرزاجهانگیر صوراسرافیل ازدواج کرد. نیما سارق ادبی است؟ به رغم جایگاهی که همگان برای نیما قائل اند، شفیعی کدکنی از منتقدان نیماست. سوای صحت و سقم گفته های کدکنی، در ادامه بخش ی از آرا ی این شاعر و منتقد را که بیشتر دلبسته قوالب کلاسیک شعری است، به نقل از مقدمه کتاب «گزیده اشعار پرویز ناتل خانلری» که چندی پیش منتشر شد می خوانید: «من جست وجویی در مطبوعات آن سال ها ندارم ولی تصور می کنم که نیما یوشیج شعر «با غروب» را پس از خواندن شعر خانلری در سخن، شماره ۱۱ و ۱۲، به تاریخ مرداد ۱۳۲۳ سروده است و تاریخ قدیمی تری - فروردین ۱۳۲۳ - زیر شعر گذاشته است و تا آن جا که می دانم تاریخ نشر آن شعر نیما سال ها بعد از نشر شعر خانلری بوده است. واقعا چقدر «بُت تراشی» و «بُت پرستی» در این مملکت رواج دارد که آدم از طرح کردن چنین مطلب ساده ای، آن هم در حد یک پرسش و احتمال باید چندین بار استغفار کند که معجزه امام زاده نیما یوشیج زبان او را لال نکند! احتمال این که نیما بعد از شهریور ۱۳۲۰ از کارهای خام و پخته شاگردانش مایه هایی گرفته باشد و تاریخ بعضی شعر ها را به قبل از شهریور یا سال هایی قبل از تاریخ آن شعر ها بُرده باشد، هست. روان شناسی پنهان در یادداشت های روزانه نیما چنین کاری را متاسفانه، متاسفانه، متاسفانه تایید می کند. مقایسه این دو شعر که در یک وزن، یک قالب و در یک زمان سروده شده اند و مضمون اصلی آن ها تقریبا یکی است، میزان روشنی بیان و سلامت اسلوبِ خانلری را در قیاس با بیان پیچیده نیما یوشیج نشان می دهد. حال ممکن است کسانی باشند - که بسیارند و شاید هم حق با آن هاست - و عقیده داشته باشند که بیان پیچیده نیما «شعر تر» است از بیان روشن و استوار خانلری. با چنان سلیقه هایی هرگز بحث به جایی نمی رسد.» آثار به جامانده از نیما از نیما یوشیج مجموعه شعرهایی به نام های قصه رنگ پریده، منظومه نیما، خانواده سرباز، ای شب، افسانه، مانلی، افسانه و رباعیات، ماخ اولا، شعر من، شهر شب و شهر صبح، ناقوس قلم انداز، فریادهای دیگر و عنکبوت رنگ، آب در خوابگه مورچگان، مانلی و خانه سریویلی و شعرهای طبری با نام روجا به جای مانده است. آثار دیگری که از نیما یوشیج در زمینه هنر، شعر و شاعری انتشار یافته شامل ارزش احساسات در زندگی هنرپیشگان، تعریف و تبصره، حرف های همسایه، مقدمه خانواده سرباز، نامه به شین پرتو، شعر چیست؟، از یک مقدمه، یک مصاحبه، درباره جعفرخان از فرنگ آمده و یک دیدار است. سایر آثار که نامه های او را نیز دربر می گیرد، دنیا خانه من است، نامه های نیما به همسرش - عالیه جهانگیر - و کشتی توفان است.
شنبه ، ۲۳آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: روزنامه ستاره صبح]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 11]