تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837644648
معمار معاصر ایران: نمای رومی، یک فاجعه بزرگ فرهنگی است
واضح آرشیو وب فارسی:خبرگزاری آنا: معماری سنتی ایران تأثیراتش را بر دنیا گذاشته و هنوز هم جایگاه والایی دارد؛ اما آیا معماری معاصر ما می تواند راه های جهانی شدن را طی کند و داستانی نو در گوش جهانیان بخواند! در این باره با منوچهر سیدمرتضوی، معمار معاصر ایرانی مقیم آلمان گفت وگو کردیم. به گزارش گروه رسانه های دیگر خبرگزاری آنا، روزنامه شرق نوشت: کومار سینگ، پژوهشگر هنر، می گوید: «جهانی سازی برای هنرهای ما مصیبت به نظر می رسد؛ زیرا مانند توفانی ممکن است بسیاری را ریشه کن کند، زیرا هنر برای بازار ها تولید خواهد شد، نه برای نیازهای فرهنگی؛ ولی از نگاهی دیگر، جهانی سازی را می توان فرصتی شگفت آور برای ملت هایی دانست که از نظر فرهنگی غنی اند. هنرهای ما پیش می آیند تا بر دنیا تأثیر بگذارند». معماری سنتی ایران تأثیراتش را بر دنیا گذاشته و هنوز هم جایگاه والایی دارد؛ اما آیا معماری معاصر ما می تواند راه های جهانی شدن را طی کند و داستانی نو در گوش جهانیان بخواند! در این باره با منوچهر سیدمرتضوی، معمار معاصر ایرانی مقیم آلمان گفت وگو کردیم. معماری از نظر شما چیست؟ جواب این سؤال جنبه های مختلفی دارد؛ ولی اول باید در آغاز به یک سؤال دیگر جواب بدهم. سؤال این است که چه توانایی ای در شغل معماری، منحصربه فرد است؟ به چه علت ما در جامعه به معمار احتیاج داریم؟ وظیفه منحصربه فرد معمار، تفکر، پژوهش و تولید فضای معماری و شهری متأثر از بستر و زمینه و حس های انسانی برای زندگی آنهاست. به همین دلیل تفکر، پژوهش و تولید فضای معماری و شهری وزن اصلی را در کار معماری دارد؛، توانایی ای که در هیچ رشته دیگری وجود ندارد. یک کشور هرچه بیشتر طراحان باکیفیت و باحساسیت داشته باشد، فضاهای معماری و شهری اش انسانی تر و انسان دوستانه تر خواهد شد. در حقیقت مهم ترین و اولین وظیفه معماری بالابردن کیفیت زندگی انسان هاست. نکته مهم دیگر در کار یک معمار این است که معمار فقط به کارفرما جواب گو نیست؛ بلکه به تمام جامعه پاسخ گوست؛ چراکه هر بنا، شهر را تغییر می دهد و متأثر می کند (کم یا زیاد) و از این طریق، بناها با هم فضای شهری را که عموم مردم در آن حرکت می کنند، تعریف می کنند. معماری یک وظیفه فرهنگی است که تمام جامعه را در بر می گیرد. نگاه معماران اروپایی چگونه است و فکر می کنید نگرش معماران معاصر ایران با دیدِ آنها همسو است؟ امروز در اروپا دیگر کسی به معماری به عنوان یک ایدئولوژی نگاه نمی کند؛ ایدئولوژی ای که می خواهد همه را به یک سمت خاص بکشاند. روش های طراحی معماری مختلفی در جریان است؛ ولی کلا یکی از مهم ترین بحث های کشورهای آلمانی زبان که من بیشتر آنها را می شناسم، درنظرگرفتن بستر معماری و تشخیص آن است. پارامترهای زیادی بستر را تعریف می کنند، از جمله فرهنگ، دین، شهر، همسایه، اقتصاد، صنعت، قوانین و...؛ ولی هر معماری روش و روند خود را برای طراحی به کار می برد. در این کشورها (آلمان، اتریش و سوئیس) معتقدند، معماری بر شهر و فضای شهر تأثیر می گذارد. می گویند ما درباره این زمین، این خیابان و این شهر سؤال داریم و باید جوابی مناسب پیدا کنیم؛ برای مثال زومتور و زاها حدید هرکدام روش های طراحی جداگانه ای دارند و با هم در کشاکش هستند. زاها حدید به بستر به عنوان پارامتری برای طراحی اهمیت نمی دهد. او معماری را بیشتر به عنوان دیزاین می بیند؛ اما زومتور که از بخش آلمانی زبان سوئیس می آید، بستر را خیلی مهم می داند و معتقد است اصلا طراحی از همان جا آغاز می شود. قبل از هر نکته باید فرهنگ، شهر، اقلیم، صنعت، قوانین و...، را تجزیه و تحلیل کنید و بشناسید و بعد می توانید نه فقط در معماری، که جواب مناسبی برای هر سؤالی پیدا کنید. وقتی ما برای شهر فرانکفورت طراحی می کنیم که بستر متفاوتی با تهران دارد، نمی توانیم همان طراحی را در تهران یا جای دیگر انجام دهیم. هر بستری مثل یک اثر انگشت است و با بستر دیگر فرق دارد. اگر این تفاوت ها را تجزیه و تحلیل کنیم، خودبه خود طراحی ما هم برای هر بستر خاص می شود. بستری که از آن سخن می گویید، می تواند پهنای یک کشور را در بر گیرد؟ خب، مثلا تهران و یزد خود در یک بستر کلی تر قرار دارند که همان ایران است. کشور هم جزء یکی از پارامترهایی است که بستر را تعریف می کند؛ ولی در هر کشوری هم تفاوت های زیادی وجود دارد؛ از نظر فرهنگی، دینی، زبان، اقلیم، بافت شهری و...؛ مثلا در آلمان شما اگر بخواهید یک کلیسا بسازید، باید بدانید مردم این کشور متعلق به دو کلیسای متفاوت کاتولیک و پروتستان هستند و اول باید بدانید داستان هرکدام چیست، چگونه زندگی می کنند، چه جشن هایی دارند، چه مراسمی در کلیسا برگزار می شود و غیره. وقتی می خواهید برای ایران مسجد بسازید هم باید در نظر بگیرید که با جامعه ای با اکثریت شیعه روبه رو هستید یا برای یک منطقه سنی نشین طراحی می کنید. شما باید اطلاعات کافی درباره مساجد شیعه و سنی داشته باشید، فرهنگ مسجدساختن را بدانید و سابقه تاریخی اش را مطالعه کنید. باید تاریخ آن شهر را مطالعه کنید. بعد از جمع آوری اطلاعات تازه می توانید وارد مرحله طراحی شوید. در معماری معاصر ایران تا چه حد این نگرش رعایت می شود؟ به نظرم، البته از راه دور، دید به بستر اگر هم وجود داشته باشد، خیلی به ندرت مشاهده می شود و خیلی ضعیف است. به رابطه بین معماری و شهرسازی در ایران اهمیت زیادی داده نمی شود؛ حتی در دانشگاه ها. در آلمان کارشناسی ارشد معماری و شهرسازی پیوسته است. این دو رشته را جدا نکرده اند؛ چون این دو را در رابطه ای تنگ و نزدیک با هم می بینند؛ همین طور دید نسبت به بستر و زمینه در معماری. چه نقدی به معماری معاصر ایران دارید؟ چون خیلی وقت است در ایران زندگی نمی کنم، از بیرون به آن می نگرم. معتقدم معماران ایرانی هنوز رابطه سنت و مدرنیته را حل نکرده اند. به نظر می آید سنت را در مخالفت با مدرنیته می بینند. من این طور فکر نمی کنم. اگر معماری سنتی یزد را در نظر بگیرید، می بینید آنها در زمان خودشان خیلی هم مدرن بودند چون مسائل و مشکلات عصر خود را به نحو عالی و با امکانات موجود زمان خود حل کرده اند. وقتی کمبود آب دارند قنات درست می کنند که یک کار عظیم مهندسی است. یا به وسیله بادگیر مشکل گرمای خانه هایشان را تا حدی حل کرده اند. این راه حل حتی نماد شهری شده، یعنی با کمترین امکانات و فقط به وسیله معماری بیشترین بهره برداری را کردند. این نکته در استفاده از مواد ساختمان سازی تا شهر سازی صادق است. این طرز فکر در زمان خودش خیلی پیشرفته و مدرن بوده. مشکل ما اینجاست که معماران مدرن ما مدرن نیستند. یعنی جواب احتیاجات مردم را به طریق مطلوب نمی دهند و این باعث تضاد می شود. مثلا نماهای رومی، یونانی و... را در ایران در نظر بگیرید. یک فاجعه عظیم فرهنگی. وقتی خانه های قدیمی یزد را می بینید احساس غرور می کنید، چون آنها ریشه در فرهنگ معماری خودمان دارند که در زمان خود بسیار پیشرفته بوده اند. اگر ٥٠ سال دیگر مردم به دستاوردهای معماری امروز ایران نگاه کنند، می پرسند چه چیزی از فرهنگتان در معماری شما دیده می شود و باید بگوییم نماهای رومی و یونانی دوهزار سال پیش! امروز ما باید از سنت الهام بگیریم و این بدان معنا نیست که آن را کپی برداری کنیم. به نظر من کپی از سنت هم یک اهانت به سنت است؛ چرا؟ چون مشکلات و خواست های آنها با زمان ما متفاوت است. منظور از الهام گرفتن این است که از طرز فکر آنها الهام بگیریم و با درنظرگرفتن «بستر»، طراحی کنیم، نه اینکه از معماری اروپایی، آن هم یونان و روم باستان، کپی برداری کنیم، کپی ای که از فهم کم ما از معماری در اروپا سخن می گوید. اگر آگاه شویم که مشکلات امروز جامعه ما چیست، می توانیم جواب درخوری هم برای آن بیابیم. به نظر می رسد نمای رومی هم از یک نوع خواست ریشه می گیرد که باید دید این خواست دقیقا چیست؟ مردم ایران و جهان برای چه به یزد و اصفهان سفر می کنند؟ برای اینکه می دانند چیزی در این معماری هست که در رابطه نزدیک با فرهنگ این کشور است. مردم کیفیت را تشخیص می دهند، ولی به صورت لفظی شاید نتوانند بیان کنند. ما معماران وظیفه داریم که این حس و خواست بیان نشدنی را با طراحی خود به واقعیت برسانیم. اگر ما معمارها به مردم جواب مناسب بدهیم آنها هم کیفیت را احساس خواهند کرد؛ اگرچه نتوانند بیان کنند. مردم با نماهای رومی و یونانی (متأسفانه حتی اسم این نما هم غلط است) درگیر نبوده اند و معماران بدون اینکه فهمی از ریشه این نما در اروپا داشته باشند به عنوان نمای مدرن و اروپایی استفاده می کنند؛ غرب زدگی معماری از منفی ترین طریق آن. این ضعف خیلی بزرگ معماری در ایران است. هنرهای دیگر ما مثل سینما و مجسمه سازی و عکاسی خیلی پیشرفت کرده و جایگاه ویژه ای در کشورهای اروپایی دارد. در رشته ای مثل سینما استادان در اروپا به شاگردان توصیه می کنند فیلم ایرانی نگاه کنند، اما درباره معماری این حرف را نمی زنند. چون معماری ایران از بسترش جدا شده و با آن حتی در تضاد است. جایگاه معماری معاصر ایران در سطح جهان چگونه است؟ چطور به معماری ما نگاه می کنند؟ قبلا گفتم در مقابل هنرهای دیگر (معماری به عنوان هنر کاربردی) جایگاه مهمی ندارد. البته استثناهایی وجود دارد. معماری معاصر ما قابلیت جهانی شدن دارد؟ کارهایی از نسل جوان دیده می شود که نوید آینده ای بهتر را می دهند، ولی تردید دارم که این تعداد انگشت شمار معمار کافی باشد. به نظر من مشکل اصلی آموزش معماری در دانشگاه هاست که تفاوت عظیمی با دانشکده های بیرون از ایران دارد. معماری مانند رشته های مهندسی دیگر نیست. هدف اصلی تدریس معماری باید آموزش طراحی باشد. برای پیشرفت بیشتر باید پایه مستحکم تری داشته باشیم. این پایه باید در دانشگاه به وسیله استادانی که فهم طراحی بالای دارند تدریس شود. هرچه تعداد طراحان با حساسیت بالا داشته باشیم، به معماری و شهرسازی با کیفیت بالاتری می رسیم. اقلیت معماری که خواسته اند راه تازه ای ببیند چه جایگاهی دارند؟ گفتم نسل جوان هستند اما انگشت شمارند و این کافی نیست برای جهانی شدن. من یک مثال از ادبیات بزنم. یک نویسنده ایرانی مثل محمود دولت آبادی می تواند در جهان مطرح باشد، چرا؟ چون داستانی که می نویسد در بستر جامعه ایران است. فرض بگیریم آقای دولت آبادی رمانی در بستر جامعه آلمان بنویسد، خب به نظر خنده دار خواهد بود. معمار تفاوت زیادی با یک شاعر یا نویسنده ندارد. معماری باید داستان خودش را در بستری که در آن احاطه شده، بنویسد. وقتی داستان معماری در ایران کپی داستان معماری آلمان یا هر کشور دیگری است لزومی نیست از جهانی شدن صحبت کنیم. به نظر شما می توان در ایده پردازی موفقیت های بالایی کسب کرد بدون اینکه هم زمان تکنولوژی ساخت آن پیشرفت کرده باشد؟ سؤال خوبی است. صنعت هم جزو بستر است. اگر صنعت بناهای آلمانی را ندارید اشتباه است آن را در ایران اجرا کنید. نه فقط کیفیت بدی خواهد داشت، بلکه در درازمدت باعث مشکل خواهد شد. یک مثال سطحی؛ چون تولید صنعت را ندارید نمی توانید به بهترین شکل در دراز مدت از معماری حفاظت کنید و به این معنا نیست که چیزی یاد نگیریم، اما باید به طور کامل یاد بگیریم. اگر می خواهیم صنعتی را به ایران وارد کنیم باید درست آن را بیاموزیم و تولیدش کنیم. اگر تولید و اجرای نماهای شیشه ای با کیفیت استاندارد بالا ندارید، مشکل ایجاد می شود. نماهای شیشه ای زیادی در تهران هستند که هم از نظر طراحی و هم از نظر اجرائی اشتباه و در نتیجه برای اقلیم ایران نامناسب هستند، تا حدی که خطر جانی هم دارند. ازطرف دیگر به مسئله نگاه کنیم. فرض کنیم حتی طراحی و ایده ، خوب بوده اما وقتی اجرا شد، چون صنعت آن در ایران نبوده، مشکل شده است. یعنی حتی یک طراحی با کیفیت بالا، ممکن است به خاطر نبود صنعت به یک فاجعه تبدیل بشود. طراحی، اجرا و صنعت باید با هم رشد کند. اگر صنعت عقب بماند، طراحی رویاپروری می کند. باید ببیند چه تکنیک هایی به صورت کامل صنعت کاران و کارخانه ها و شرکت ها، توان ایجادش را دارند و یک مقدار هم باید بیشتر بخواهید. بیشتر از آن چیزی که صنعت فکر می کند توانایی اش را دارد بخواهید که آنها هم ترغیب بشوند این کار را بکنند و یک خط و یک قدم جلوتر برویم اما نه این که صد قدم فاصله داشته باشیم. چقدر معماری معاصر ایران را مدرن می دانید؟ اگر مدرن را این طور تعریف کنیم که ما امروز برای مشکلات و خواست جامعه بهترین طرح و ایده را پیدا می کنیم و مشکلات را با زبان امروز برای آینده حل می کنیم، باید گفت اکثر معماری های اجراشده در ایران مدرن نیستند. مشکلات را افزون می کنند که حل نمی کنند. برای همین گفتم طرز فکر و عمل معماران سنتی ما در زمان خود مدرن بوده است. به طور مشخص با معماری سنتی مان چه کنیم؟ چون تنها ایده ای که درحال حاضر وجود دارد تخریب است تا از دستشان خلاص شویم... . مسلما نگهداری و حفاظت از معماری سنتی یکی از وظایف مهم جامعه است. معماری یکی از ستون های مهم هویت فرهنگی هر کشوری است. نابودی آن یعنی نابودی هویت فرهنگی. وقتی تخریب از یک مرز بگذرد دیگر فهم کلی از معماری گذشته را ندارید که این معماری سنتی یا تاریخی روند تکاملش چه بوده. نگهداری معماری سنتی واجب فرهنگی است. ولی این به این معنی نیست که فقط معماری سنتی ارزش نگهداری و حفاظت دارد. باید معماری باکیفیت در همه قرن ها و دهه ها، حفاظت شود. هر زمانی و هر نسلی معماری خود را به وجود می آورد و یک حلقه از زنجیر تاریخ معماری هر کشوری است. نابودی بدون اصول این حلقه ها، فهم معماری یک کشور را در روند تکامل، تنزل یا تفاوت فرهنگی اش در زمان های مختلف، غیرممکن می کند. تنها معماری صد یا ٢٠٠سال پیش نیست که برای فهم فرهنگ معماری ایران یا هر کشور دیگری مهم است. اینجا بیشتر مسئله فهم و دانش مردم از فرهنگ معماری مهم است. حتی در کشورهای اروپایی مردم علاقه به این مسائل به اندازه کافی ندارند و فرهنگ معماری اهمیت چندانی در زندگی روزمره مردم بازی نمی کند. اگر هم اهمیت این مسئله برای آنها روشن باشد قادر به تشخیص کیفیت معماری و بناها را ندارند. مخصوصا تشخیص کیفیت در معماری مدرن به خاطر نزدیکی زمانی دوچندان دشوار است- حتی برای بعضی از معماران تشخیص کیفیت معماری مدرن دشوار است- قانون و پشتیبانی قانونی از مراکز حفاظت از بناهای تاریخی که بیشتر معماران در آنها مشغول به کار هستند باعث جلوگیری تخریب می شود. به همین خاطر در کشورهای اروپایی به مراکز حفاظت از بناهای تاریخی از طرف قانون گذاران به این سازمان ها قدرت اجرائی و مالی بزرگی داده می شود. سرمایه دار امکان ازبین بردن و تخریب معماری ای را که این مراکز، با ارزش تشخیص داده اند ندارد. فقط از نظر قانون و اجرای آن می توان جلوی تخریب این گونه بناها را گرفت. حتی در کشورهای اروپایی هم به ندرت این اتفاق می افتد که فشار سرمایه و سرمایه دار، سیاست مداران شهری را به زانو درمی آورد؛ و این تخریب بیشتر در کلان شهرها اتفاق می افتد (مثال شهر فرانکفورت آلمان مرکز مالی و بانک های آلمان و اروپا). تا زمانی که سرمایه حاضر است به صاحب یک بنای ارزشمند پول هنگفتی بپردازد تا از تخریب و ساخت بنای دیگری، سرمایه را افزایش دهد بیشتر انسان ها بناهای خود را خواهند فروخت. حتی اگر از ارزش بنای خود آگاه باشند. قوانین و اجرای کامل آن و کمک به صاحبان این بناها و یا خرید مستقیم دولت شهری این بناها توانایی جلوگیری از تخریب معماری با ارزش را خواهد داشت. برای مثال در آلمان از طرف دولت به صاحبان این نوع بناها از نظر مالیاتی کمک می شود و ازطرف دیگر تغییر کاربری ها اگر به نگهداری این بناها کمک کند امکان پذیر است؛ البته اگر افزایش فهم فرهنگ معماری در مردم و معماران افزایش پیدا کند اجرای این قوانین ر احت تر خواهد بود. ولی اگر قانونی نباشد، سرمایه اصولا علاقه ای به تاریخ و فرهنگ و حفاظت آن ندارد. سرمایه فقط به فکر افزایش سرمایه است. ما معماران هستیم که باید قانون گذاران را از ارزش و حفاظت فرهنگ معماری در زمان های مختلف آگاه و قانع کنیم. کدام معمار ایرانی را می پسندید؟ پویا خزائلی که دو یا سه کار بیشتر در ایران انجام نداده و فکر کنم مدتی در سوریه بود و برای جنگ زده ها ساختمان نمونه ساخته. یک ویلا در شمال ایران ساخته که از نظر من خیلی جالب است. ساختمان به شکل مربع و بر روی چهارستون قرار دارد که نه در گوش های مربع بلکه وسط ضلع ها قرار دارند. طبقه همکف در حقیقت فقط باغ ساختمان است. شما اول وارد باغ شده و از این طریق به بنا نزدیک می شوید، بنا در اصل از طبقه اول شروع می شود. پله ای به آرامی شما را از باغ راهی طبقه اول می کند. درست مثل خانه های سنتی قدیم که ابتدا وارد هشتی می شدید یا راهرویی که اول شما را وارد حیاط می کند و بعد وارد خانه. در طبقه اول یک نورگیر مربع شکل قرار دارد که نور را مستقیم وارد خانه می کند. پشت بام بنا با دیوارهای بلندش در حقیقت حیاط مرکزی این ویلا است. حیاط در طبقه دوم قرار دارد. این معمار ایده حیاط مرکزی خانه های سنتی ایران را در حقیقت در چند طبقه روی هم طراحی کرده است. البته به لحاظ اجرائی نقدهایی به آن وارد است که می تواند دلایلی متفاوت داشته باشد. چه نقدی به آموزش معماری در ایران دارید و چه تفاوتی با دانشکده های خارج از ایران دارد؟ قبلا کمی در این مورد صحبت کردیم. تفاوت خیلی زیاد است. به نظرم وزن «طراحی» در آموزش معماری ایران کم است و بیشتر روی «پژوهش» تمرکز دارد. در آلمان که من تحصیل کردم، وزن کار و آموزش تا کارشناسی ارشد، طراحی و فهم طراحی است. هر بخش از دانشکده معماری چه بخش سازه، تاریخ، تئوری، طراحی، هنر، ... تلاش دارند که دانشجو تا پایان مقطع کارشناسی ارشد فهم طراحی بالایی به دست آورد. در ایران معماری، پژوهشی است و آموزش طراحی وزن اصلی را بازی نمی کند. گفتم معماری یک هنر کاربردی است و با دیگر رشته های مهندسی تفاوت اساسی دارد. یعنی می خواهم بگویم معماری، هم هنر و هم مهندسی است. به همین خاطر باید آموزش آن نسبت به رشته های دیگر مهندسی تفاوت داشته باشد. برای مثال دکترا در رشته معماری در کشور آلمان اهمیت اساسی ندارد و برای پیشرفت کاری در شرکت های معماری نقشی بازی نمی کند (اینجا ما فقط در مورد معماری صحبت می کنیم). کسانی دکترا می گیرند که در آینده بخواهند در بخش تئوری (در موزه ها، انتشارات و مجله ها و نه در بخش طراحی) کار کنند. معمار طراح باید پهنای دانش خود را افزایش دهد. دکترا در حقیقت افزایش عمق در یک موضوع خاص است و به کیفیت و استعداد طراحی شما ربطی ندارد و به شما در طراحی کمک زیادی نخواهد کرد. اگر در کارشناسی ارشد طراح خوبی نبودید، با دکتراگرفتن هم طراح خوبی نخواهید شد. برای مثال در اجرای کار پایانی کارشناسی در دانشگاهی که من کارشناسی ارشد معماری و شهر سازی گرفتم، دانشجویان هر ترم می توانند بین دو پروژه معماری و یک پروژه شهرسازی انتخاب کنند. بعد از انتخاب، کار پایانی به صورت یک مسابقه معماری بین دانشجویان انجام می شود. شما نه کتابی می نویسید و نه نوشته ای دارید. طرح شما، روند کاری شما، اسکیس ها و ماکت اتود شما بازگو کننده توانایی تان در طراحی است. به نظر من سیستم تدریس معماری در ایران باید از پایه عوض شود. نمی خواهم دانشگاه ها را زیر سؤال ببرم اما به نظر می رسد مشکلاتی پایه ای وجود دارد. فارغ التحصیلان معماری باید در آخر تحصیل، توانایی بالای طراحی داشته باشند. ولی وقتی اکثر کارهای دانشجویان را می بینید، متوجه می شوید طراحی را خوب نمی شناسند و فهم و روند طراحی را نیاموخته اند. بعد وقتی تحصیل به اتمام می رسد تقصیر را گردن کارفرما و مردم می اندازند. ما هستیم که باید کارفرما را قانع کنیم. مشکل از دانشگاه شروع می شود. این تضادهایی که در جامعه و شهر می بینید از آنجا شروع شده است. طراحی با دست و طراحی با کامپیوتر دو گونه متفاوت در معماری است؟ بعضی دوستان معتقدند کامپیوتر استفاده از ابزارهای کلاسیک دیگر را مثل ماکت و اسکیس بی معنا کرده است. من نظر دیگری دارم. معتقدم از کامپیوتر استفاده کردن و توانی کار با کامپیوتر لازم است. کامپیوتر به عنوان ابزار مدرن، امکانات جدیدی را برای ما ایجاد می کند. اما در نهایت با هر ابزاری که کار کنید باید طرح شما کیفیت بالایی داشته باشد. ما باید از تمام ابزارها برای بالابردن کیفیت طراحی و اجرا استفاده کنیم. وقتی ماکت می سازید، به یک مشکل برمی خورید و با کامپیوتر مشکل دیگری را می بینید و اسکیس نکات جدیدی را آشکار می کند. ابزارهای مختلف امکان دید جدید از زاویه متفاوتی در روند طراحی را امکان پذیر می کنند. چقدر مسابقه معماری را ضروری می دانید؟ من همه جا تبلیغ می کنم مسابقه معماری بگذارید. چون از جنبه های مختلف مفید است. اول از هر چیز اگر مسابقات با ضوابط و قانونمند اجرا شوند، می تواند یکی از راه های جلوگیری از فساد اقتصادی در صنعت ساختمان سازی باشد. برای کارفرما مفید است چون می تواند چندین جواب مختلف برای کارش بگیرد. برای جامعه خوب است چون هر چقدر رقابت بیشتر باشد، کیفیت هم بهتر خواهد شد. برای معمار خوب است، چون امکان می یابد خودش را نشان دهد و بدون معروف بودن پروژه ای را به دست آورد، همین طور مفید است چون معمار می تواند درباره مسائل تازه تر فکر کند و از چرخه تکرار بیرون رود. برای دانشجوی معماری هم خوب است چون می تواند پروژه ها را ببیند و دلایل انتخاب شدن و ردشدن هر پروژه را در مجلات و... ببیند و بخواند. ولی قانونمندبودن مسابقات اساس کار است. آلمان در این حوزه سابقه طولانی دارد و بیش از ٢٥٠ سال سابقه مسابقه معماری در این کشور وجود دارد. قوانین مسابقات با همکاری سیاست مداران، صنف معماری و شرکت های اجرائی، هر چند سال یک بار تغییر و با خواست های زمانه تطبیق داده می شود. این قوانین برای مسابقات دولتی اجباری است؛ ولی بخش خصوصی هم می تواند این قوانین را برای مسابقات انتخاب کند و این باعث ایجاد اطمینانی قانونی برای مسابقات خصوصی می شود. بدون این اطمینان قانونی، مسابقه معماری مسخره است. اجرا و نظارت می تواند زیر نظر صنف معماران باشد. تخلف از قانون و مجازات باید زیر نظر دولت باشد. قانون خصوصی اصلا معنی ندارد. در مسابقات معماری شرکت کرده اید؟ زمان دانشجویی و بعد از آن در ۴۰ تا ۵۰ مسابقه معماری، مستقیم یا غیرمستقیم شرکت کردم. حدود ١٠ پروژه موفق با رتبه و تقدیر داشتم که چندتا آنها از ساخته شدند. مسابقات انجام شده در کشورهای آلمان، اتریش، سوئیس، چین و ترکیه بوده است. کدام یک از کارهای تان را بیشتر می پسندید؟ نخستین موضوع مسابقه ای که در آن اول شدیم، طراحی یک سالن اجتماعی برای یک کلیسای پروتستان در شهر کوچکی در آلمان بود. این بنا برای من مهم ترین است. برای من تجربه خیلی خوبی بود که به عنوان یک مسلمان برای یک جامعه پروتستان پروژه ای را طراحی و اجرا کنم. طبیعتا آنها هم ترجیح می دادند یک پروتستان کارشان را انجام دهد؛ اما طرح دفتر اول شده بود و من اصولا علاقه زیادی به فهم و درک فرهنگ ها و دین های دیگر دارم و این یک موقعیت استثنائی بود. چه ویژگی هایی داشت؟ کلیسا بالای یک تپه قرار داشت و زمین اطراف کلیسا به دلیل تفاوت ارتفاعی زمین به صورت تراس هایی با ارتفاع مختلف بود. این تراس ها پارامتر مهمی بودند که این بستر را تعریف می کردند. به علاوه دیوارهای قدیمی ای موجب ثبات این تراس ها می شدند. تصمیم ما برای طراحی سالن این بود که بنای ما هم تراسی خواهد بود در میان یکی از همان تراس ها. در واقع سقف سالن، تراس مصنوعی ای بود در میان تراس های طبیعی زمین. دیوارهایی که این تراس را نگه می داشتند، گسترش دادیم و در آنها فضاهای جنبی مثل دفتر و اتاق های لازم را قرار دادیم و سالن اجتماعی به عنوان کاربری اصلی، بین این دیوارها قرار گرفت. در واقع مرواریدی بود میان دیوارها. ایده ای برای برگشتن به ایران و فعالیت در اینجا ندارید؟ علاقه من به ایران هیچ وقت خاموش نشده است و در فکر بازگشایی یک دفتر در ایران بوده و هستم. امروز این آرزو در حال به واقعیت پیوستن است. دفتر maap در آینده ای نه چندان دور در تهران بازگشایی خواهد شد. وقتی خانه های قدیمی یزد را می بینید، احساس غرور می کنید، چون آنها ریشه در فرهنگ معماری خودمان دارند که در زمان خود بسیار پیشرفته بوده اند. اگر ٥٠ سال دیگر مردم به دستاوردهای معماری امروز ایران نگاه کنند، می پرسند چه چیزی از فرهنگ تان در معماری شما دیده می شود و باید بگوییم نماهای رومی و یونانی دوهزار سال پیش.
شنبه ، ۱۶آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبرگزاری آنا]
[مشاهده در: www.ana.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 13]
-
گوناگون
پربازدیدترینها