محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827032587
روایت نماینده مجلس از پشت صحنه بررسی و تصویب برجام در مجلس؛ ۱۶ آبان ۹۴ در ملاقات ۱۰ دقیقه ای توکلی با ظریف چه گذشت؟
واضح آرشیو وب فارسی:ماسال نیوز: این گزارش که طبق معمول برای شفاف شدن نحوه ایفای وظیفه خدمت گزاری مردم در مقام نمایندگی تقدیم می شود، گوشه هایی از این ماجرای تاریخی را نیز روشن می سازد که ثبت و انتشار آن ها خود وظیفه مستقلی است. در این قسمت کارکرد مجلس در این عرصه و اثر آن بر سرمایه اجتماعی و بخشی از اقدامات بنده در این ارتباط را ملاحظ می فرمایید. سه پرسش دیگر در قسمت پایانی پاسخ داده می شود.به گزارش پایگاه خبری تحلیلی ماسال به نقل از فارس، احمد توکلی نماینده مردم تهران در مجلس شورای اسلامی در گزارشی به بیان سیر پرونده برجام پرداخت. متن این گزارش به شرح ذیل است: بسم الله الرحمن الرحیم گزارش به مردم – ۲۴ قسمت نخست احمد توکلی ۹۴/۸/۱۵ در فرایند بررسی برجام در مجلس چه گذشت؟ بر سر سرمایه اجتماعی چه آمد؟ به عنوان یک نماینده چه کردم؟ قصه نقض عهد و واکنش هایش چه بود؟ چرا به طرح مشروط کردن برجام رأی دادم؟ چه اشکالات قانونی بر روند رسیدگی وارد است؟ این گزارش که طبق معمول برای شفاف شدن نحوه ایفای وظیفه خدمت گزاری مردم در مقام نمایندگی تقدیم می شود، گوشه هایی از این ماجرای تاریخی را نیز روشن می سازد که ثبت و انتشار آن ها خود وظیفه مستقلی است. در این قسمت کارکرد مجلس در این عرصه و اثر آن بر سرمایه اجتماعی و بخشی از اقدامات بنده در این ارتباط را ملاحظ می فرمایید. سه پرسش دیگر در قسمت پایانی پاسخ داده می شود. روز یکشنبه ۱۲ مهر ۱۳۹۴ در مجلس دو موضوع در ارتباط با برجام رخ داد: قرائت گزارش کمیسیون ویژه بررسی برنامه جامع اقدام مشترک (برجام) و تقاضای دو فوریت برای طرح “اقدام متناسب و متقابل دولت در اجرای برجام”. مجلس به شدت متشنج شد و رئیس در اداره جلسه دچار مشکل بود. رفتارهای مغایر با شئونات نمایندگی مکرراً صحنه هایی را رقم زد که به حیثیت مجلس آسیب جدی زد. چرا این گونه پیش آمد؟ این صحنه های تلخ با کیفیت بدتری در روزهای یکشنبه ۱۹ و سه شنبه ۲۱ مهر۹۴، حین بررسی کلیات و جزئیات طرح مذکور تکرار شد. چرا؟ داستان از نگاه یک هموطن که ماجرا را از صدا و سیما و رسانه ها به طور مستقیم و غیرمستقیم پیگیری می کرد، گیج کننده، تأسف بار و سؤال برانگیز است. ملاحظه بفرمایید: در ۲۸ مرداد کمیسیون ویژه ای برای رسیدگی به برجام تشکیل می شود. اعلام می کنند که این کمیسیون با توافق همه فراکسیون ها با ترکیب ۷ نفر از رهروان به مدیریت عملی آقای لاریجانی ۶ نفر از فراکسیون اصولگرایان به مدیریت آقای حداد و ۲ نفر از اصلاح طلبان برگزیده می شوند. در این میان رهبری بزرگوار ضرورت دخالت مجلس در تصویب یا عدم تصویب را یادآور می شوند و تأکید می کنند مبادا برجام اسباب تفرقه در کشور شود. هموطن تماشاگر صحنه تا اینجا گر چه از دولت علاقه ای به تمکین به قانون جهت تقدیم لایحه نمی بیند ولی ظاهراً در مجلس کارها دارد با وفاق کامل پیش می رود. در روز یکشنبه ۱۲ مهر ، در حالی که نقوی حسینی دارد گزارش قوی و مستدل کمیسیون ویژه در نقد برجام را می خواند، طرحی با قید دو فوریت تقدیم صحن می شود. مخالفان مدعی می شوند که طرح جدای از نتایج گزارش تهیه شده است. در مسیر بررسی دوفوریت جنجالی به پا می شود. رئیس مجلس و برخی از جبهه پایداری یکدیگر را با دادن اخبار متفاوت تخطئه می کنند. آقای لاریجانی می گوید این طرح با هماهنگی دبیرخانه شورایعالی امنیت ملی و دوستان فراکسیون اصولگرا تهیه شده و آنان تعهد سپرده بودند که نتیجه را امضاء کنند. اعتراضات پی در پی چند نماینده جبهه پایداری در ضمن اخطار و تذکر رئیس را به واکنش وامی دارد تا به راحتی وقت اخطار و تذکر ندهد. همین مسئله تشنج را دامن می زند. به جای نمایش همدلی و وحدت، مانور تفرقه به چشم می خورد؛ آن هم نه بین دولت و مجلس و نه بین اصلاح طلبان و اردوگاه اصولگرایان، بلکه بین خودِ اردوگاه به اصطلاح اصولگرا. دو فوریتی به رغم مطرح شدن از زبان بروجردی و دفاع لاریجانی و توکلی، رأی نمی آورد و پس از تصویب یک فوریت، طرح بر خلاف معمول، به جای کمیسیون ویژه، به کمیسیون امنیت ملی ارجاع می گردد. کمیسیون فردای آن روز آن را با سرعت در یک جلسه تصویب می کند و اعلام می کند ۲۰۰ پیشنهاد را بررسی و رد کرده است! گزارش کمیسیون امنیت ملی صبح یکشنبه ۹۴/۰۷/۱۹ در صحن مطرح می شود. جنجال شدیدتر از هفته پیش است. تلخ ترین قسمت، تخطئه متقابل رئیس مجلس و رئیس کمیسیون ویژه و دفاع بسیار هیجانی دکتر صالحی از خود و تیم مذاکره کننده و بیان تهدید دفن در بتن است. بالاخره کلیات طرح با ۱۳۹ رأی موافق و ۱۰۰ رأی مخالف و ۱۲ رأی ممتنع از ۲۵۳ نماینده حاضر در جلسه تصویب می شود. بحث در جزئیات به سه شنبه ۲۱/۰۷/۹۴ موکول می گردد. آن روز آقای لاریجانی با تصلب سختی اجازه مطرح شدن هیچ پیشنهادی از ۲۰۰ و اندی پیشنهاد چاپ شده را نمی دهد. در حالی که حق مسلم قانونی نمایندگان بود. با فشار لاریجانی، طرحی که معلوم بود ده ها سال سرنوشت کشور را رقم می زند، طی حدود ۲۰ دقیقه به تصویب می رسد! شورای نگهبان نیز با سرعت غیرمتعارف در اینگونه موارد، فردای آن روز مصوبه مجلس را تأیید می کند. واقعاً مردم حق دارند سرگیجه بگیرند!! سرمایه اجتماعی بر باد رفته به دلیل این گونه رفتار توجیه ناپذیر حاکمان چگونه جبران می شود؟ به عنوان یک نماینده چه کردم؟ در ۱۲ فروردین امسال طی نامه ای به آقای رئیس جمهور ضمن تشکر از زحمات آنان دو نکته را تذکر دادم یکی این که ” بیانیه یا هر عنوان دیگری که به نتیجه مذاکرات داده شود، اگر برای ایران الزام آور باشد بعداً از قبول و اجرای آن گزیری نیست. این معنا در حقوق بین المللی امری پذیرفته شده است. بنابراین مراقبت جدی در این باره حیاتی است، تا خدای ناخواسته از مکر دشمن آسیبی به ایران عزیز نرسد.” و دیگری ضرورت تقدیم نتیجه مذاکرات برای تصویب به مجلس بود. یکشنبه ۱۶ فروردین ۹۴ دکتر ظریف برای ارائه گزارش از مذاکرات لوزان به کمیسیون سیاست خارجی آمده بود. آقای کریمی قدوسی نخستین نماینده ای بود که در اعتراض به مذاکرات در نوبت خود به آقای ظریف متعرض شد و خطاب به وی چیزهایی را از حضرت آقا نقل کرد که دکتر ظریف ۲ بار گفت دروغ است و در بار سوم از جایش برخاست و در حالی که می گفت من در جلسه ای که به آقا دروغ می بندند، نمی نشینم، قصد خروج کرد که با اصرار همکاران دوباره نشست. آقای کریمی هم با خواهش من و آقای نبویان ادامه نداد. افراد مختلف سخن گفتند. معمولاً دوستان رهروان در دفاع و جبهه پایداری در مخالفت. از جمله برادرم آقای نبویان به استناد بیاناتی از رهبری آقای ظریف را به عدم رعایت نظرات ایشان متهم کرد. در انتها آقای کامران وقت خویش را به بنده داد. چون حملات به دکتر ظریف خیلی تند بود، برای آنکه با روحیه آسیب دیده از کمیسیون نرود ابتدا از طرف خودم و حضار از زحماتش تشکر کردم و برجستگی های مهمی از مذاکرات را بیان کردم بعد به گفتن ضعف ها پرداختم. در عین حال از اظهار عقیده آزادانه برادران مخالف نیز دفاع کردم. در انتها خطاب به برادران پایداری اضافه کردم تصویری از رهبری که در کلامتان ارائه می شود، رهبری ضعیفی است و با واقعیت اصلاً نمی خواند. ظریف کیست که جرأت کند خلاف آقا در این امر مهم کاری بکند؟ مگر می تواند؟ حتی اگر بخواهد. اینجا نه ظریف و نه هیچ کس دیگری جرأت مخالفت با رهبری را ندارد! ماجرا به خوشی پایان یافت. صبح روز بعد در یک ملاقات ۱۰ دقیقه ای ۲ مطلب را به دکتر ظریف عرض کردم. نخست گفتم شما که حرف تلخ دشمنان را با متانت گوش می دهی چرا دیروز بی صبری نشان دادی؟ وزیر خارجه باید سنگین تر از این باشد. قبول داشت. البته خستگی از سر و رویش می بارید. گفتم شاید دلیلش این باشد. تصدیق کرد و گفت بسیاری از شب ها به خاطر نگرانی از سنگینی مسئولیت خوابم نمی برد. دوم، پیشنهاد کردم که تمام مخالفانی را که مبنا دارند از حسین آقا شریعتمداری و مانند ایشان در رسانه ها و آقای نبویان و مانند وی از نمایندگان و همچنین از دانشگاهیان را زود دعوت کن و خواهش کن صریح حرف بزنند و تو خودت شنونده باش و اگر خواستی آخر کار کمی توضیح بده. این کار اولاً عیوب کار شما را بر خودتان آشکار می کند؛ ثانیاً روابط داخلی را تلطیف می نماید، استقبال کرد. شش روز بعد از توافق وین، در ۲۹ تیرماه شورای امنیت سازمان ملل قطعنامه ۲۲۳۱ را تصویب کرد. با این قطعنامه، شش قطعنامه تحریمی پیشین علیه ایران لغو مشروط شد که در واقع تعلیق بود. و در عین حال برجام را تصویب کرد. روز بعد، سه شنبه ۳۰ تیر آقای دکتر ظریف به مجلس آمد و گزارشی از برجام و حواشی آن، از جمله قطعنامه ۲۲۳۱ تقدیم مجلس کرد. ۴ سؤال نوشتم و برای رئیس جلسه، آقای لاریجانی فرستادم. این از حقوق نمایندگان است که سؤال خود را از مسئولانی که گزارش تقدیم مجلس می کنند به رئیس جلسه بدهند و او باید بخواند و پاسخ بخواهد. آقای لاریجانی سه تا را خواند و دکتر ظریف پاسخ داد. از جمله پرسیدم در حالی که لااقل ۴ بار لفظ تعلیق صراحتاً در برجام آمده است چرا آقای وزیر چند بار با تأکید گفتند تمام تحریم ها لغو شده است؟ با کمال تعجب وزیر محترم در پاسخ گفت: “اصلاً تعلیق هیچ جا نیامده، در هیچ جای برجام تعلیق نیامده، هر کس تعلیق ترجمه کرده اشتباه کرده، هیچ جای برجام تعلیق نیامده. کلمه تعلیق وجود ندارد. لغو کرد… لغو، تمام شد.” من کلمه انگلیسی “suspend “را در متن برجام با ماژیک برجسته کردم و چون خودم منتظر اجازه اخطار بودم، از آقای دکتر نجابت خواهش کردم برود آنها را به دکتر لاریجانی نشان دهد. لاریجانی که مطمئن شد به نجابت گفت برو به ظریف نشان بده. آقای دکتر ظریف در واکنش به دکتر نجابت گفت من ندیده بودم! عذر بدتر از گناه. بالاخره نوبت اخطار به من رسید که طبق اصل ۷۴ قانون اساسی در باره ضرورت تقدیم لایحه برای بررسی برجام اخطار دادم. رئیس مجلس در پاسخ گفت: این موضوع را در هیأت رئیسه بررسی خواهیم کرد. در جلسه یکشنبه بعد ۰۴/۰۵/۱۳۹۴ باز هم اخطار دادم که چرا دولت لایحه نمی دهد. و اضافه کردم : ” بر اساس فرمایش مقام معظم رهبری و قانون اساسی، دولت باید توافق را بررسی کرده و در هیأت وزیران به تصویب رسانده و رسماً به مجلس ارائه کند تا قابل بررسی باشد. باید توافق با دقت بررسی شود تا کاری کنیم که تحریم ها واقعا رفع شود.” لاریجانی در پاسخ به این اخطار گفت: . . . حرف شما صحیح است و من قبلاً نیز حرف شما را تأیید کرده ام ولی گزارش دادن وزیر به مجلس ایراد قانونی ندارد. یک هفته پس از گزارش دکتر ظریف، در تاریخ ۰۶/۰۵/۹۴ بر اساس مطالعه متن اصلی برجام نطقی در مجلس تقدیم داشتم. در این جا دستاورد بزرگ تسلیم غرب در برابر حق غنی سازی را ستودم و در باره دیگرخواسته برحق ملت که لغو تحریم های ظالمانه مقدم بر، یا همزمان با اجرای تعهدات ما بود، به روشنی نشان دادم که لغو اندکی از تحریم ها و تعلیق بقیه تنها پس از انجام ۳۹ تعهد ایران انجام می گیرد و ابزار چانه زنی از دستمان می رود و هشدار دادم تعهدات بازگشت ناپذیر ایران خطرات جدی را متوجه منافع ملی می کند. در پاسخ از راه حل، ضمن تأکید مجدد بر لزوم تقدیم لایحه گفتم :” • باید پیش از آن که قدرت چانه زنی را از دست بدهیم با هر تدبیری هست غرب بدعهد پیمان شکن را به لغو، نه تعلیق تحریم های ظالمانه وادار کنیم تا فشار بر مردم خوبمان کاهش یابد. در این راه باید به این دستور حکیمانه رهبری عمل کنیم که طی این دو هفته چند بار به الفاظ مختلف تکرار شده است. دستور این است: “لازم است متنی که فراهم آمده با دقت ملاحظه و در مسیر قانونی پیش بینی شده قرار گیرد و آنگاه در صورت تصویب، مراقبت از نقض عهدهای محتمل طرف مقابل صورت گرفته و راه آن بسته شود.” • در طول مذاکرات ۲۳ ماه گذشته طرف آمریکایی مدام تکرار کرده است گزینه نظامی روی میز است پرسش اساسی این است که چرا این تهدید عملی نشده است؟ اگر توان دفاعی ایران مانعی مهم در این خصوص بوده، که قطعاً چنین بوده است، آیا پذیرش محدودیت هایی، مانند آنچه در قطعنامه ۲۲۳۱ آمده، صلح و امنیت را برای کشور به ارمغان می آورد یا جنگ و ناامنی را؟ اینجانب هشدار می دهم. پذیرش هر گونه محدودیت در حوزه دفاعی کشور، فرو ریختن سد استوار در برابر تحمیل جنگی دیگر بر ملت ایران است.” در ۲۶/۰۵/۹۴ نامه ای خطاب به آقایان دکتر روحانی و دکتر ظریف نوشتم. در این نامه که خصوصی برای این دو برادر فرستاده شد، پس از ذکر جهت گیری های درست دولت، به صراحت تمام اشکالات فرایند ۲۳ ماهه را برشمردم. در مقدمه گفتم: “بررسی کلی و دقت در برجام و قعطنامه ۲۲۳۱ شورای امنیت ۲ احساس متضاد را در یک مسلمان انقلابی وطن دوست بر می انگیزد.” احساس سربلندی ناشی از تسلیم غرب در برابر ایستادگی ملت برای کسب حق غنی سازی با ذکر مکرر عبارت ” برنامه هسته ای ایران شامل غنی سازی” یک طرف است که قهراً بر نفوذ ایران در جهان و به ویژه در منطقه می افزاید. این، در کنار جلوه مصاف سیاسی یک به ششِ مذاکرات که نماد برجسته اعتماد به نفس ایران اسلامی بود، احساس عزت را بر می انگیزد. طرف دیگر احساس سرافکندی ناشی از “تعهداتی است که با ادبیات ذی ربط برگردن گرفته ایم یا بالملازمه بر گردن ما بار می شود، در مقایسه با تعهداتی که آنان پذیرفته اند. در این عرصه نیز باور دارم برادران سعی داشتند گام به گام پیش روند و وجب به وجب پس بنشینند. ولی در عین حال نتیجه در برخی موارد آزاردهنده و بعضاً غیرقابل فهم است”. نوشتم که اصرار دولت برای تعقیب راه دیپلماتیک، که به دنبال تلاش آمریکا برای مذاکره و نامه های اوباما به رهبر انقلاب و وساطت سلطان قابوس مطرح بود، و حمایت مشروط رهبری و هدایت ایشان را به همراه داشت و نیز راهبرد برد – برد که پیامش قبول نوعی بده بستان بود از مثبتات رویکرد دولت بود. از آن طرف، گره زدن اصلاح همه امور به مذاکرات و نتایج مفروض آن، که طمع و فشار دشمن را زیاد کرد، اشتباه بزرگی بود. “وقتی آقای رئیس جمهور به درستی ظریف و گروهش را در میدان منازعه ای نابرابر معرفی می کرد باید رجز می خواند نه آن که اظهار عجز و نیاز کند.” چنانکه سران آمریکا ضمن مذاکره فرصت رجزخوانی را هیچگاه فرو نمی گذاشتند. اشتباه بعدی اظهار شعف غیرمتعارف و تلقی بزرگترین پیروزی را در مردم ایجاد کردن بود. اشتباه سوم بی توجهی به تفاوت بین اختلافات داخلی بین گروه های مسلمان، و تخاصم با دول جنگ طلب و زیاده خواه بود که باعث شد تا بین تفاهم و ترک مخاصمه و صلح مسلح فرق گذاشته نشود. گفته معاون اول که “مذاکرات تفاهم را جای تخاصم نشاند، که به لطافت در برخی سخنان رئیس جمهور گرامی نیز وجود داشت، نادرست است که به همین دلیل واقع شده است. این اشتباه اعتقادی که احتمالاً در پیدایش برخی نتایج تلخ برجام مؤثر بوده است، اگر اصلاح نگردد، در اجرای احتمالی آن آسیب های بیشتری در پی دارد.” و میتوان معبر نفوذ آتی دشمن باشد. عدم بهره گیری از تمام ظرفیت ملی را اشتباه دیگر خواندم و پرسیدم ” چه اشکالی داشت افراد با سابقه ای مانند آقایان محمد جواد لاریجانی، احمد جلالی و کمال خرازی از ابتدا تا انتها تیم را همراهی می کردند؟” در ادامه این نامه بزرگترین گناه در این عرصه را عدم رعایت راستی و درستی در گزارش رسمی از ماجرا به مردم و نمایندگان مردم شمردم و به عنوان نمونه دو مورد از دعاوی رئیس جمهور و وزیر خارجه را مستند به برجام و قطعنامه تشریح کردم. نامه با چند پیشنهاد تمام می شود. بحمدالله سه چهار هفته بعد پاسخ دکتر ظریف صادر شده در تاریخ ۲۲/۰۶/۹۴ را دریافت کردم. ظریف عزیز ضمن آنکه برخی اشکالات را متواضعانه می پذیرد، سعی می کند آنچه را که سوءتفاهم می خواند، توضیح دهد و در مواردی نیز موفق می شود. این دو نامه را بعد از قرائت گزارش کمیسیون ویژه با توافق دکتر ظریف منتشر ساختم. تلاش های مربوط با طرح قانونی اقدام متقابل و ماجراهای مربوط را ضمن قسمت های دیگر خواهید خواند. در ادامه به این سه پرسش پاسخ می دهم : ۱) قصه نقض عهد و واکنش هایش چه بود؟ ۲)چرا به طرح مشروط کردن برجام رأی دادم؟ ۳) چه اشکالاتی قانونی در مسیر پیش آمد؟
شنبه ، ۱۶آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ماسال نیوز]
[مشاهده در: www.masalnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 32]
-
گوناگون
پربازدیدترینها