واضح آرشیو وب فارسی:فردا نیوز: دل خیلی ها از خدمات پس از فروش خون است؛ معمولاً گارانتی وسیله تمام شده و خریدار خبر ندارد یا آن طرف ها نمایندگی ندارد. اگر به هر دلیل نامعلومی قرار شد استادکار به منزل تشریف بیاورند، کرایه رفت و برگشت و پول چایی را می گیرند؛ بماند که طرف با موتور خودش آمده و از صاحب خانه کرایه آژانس می خواهد. بعضی وقت ها گارانتی یک چیز است، پول تعمیر یک چیز دیگر. همه اینها را که کنار بگذاریم تعمیرکار اغلب از سر راه برای تماشای وسیله آمده و جعبه ابزار ندارد یا اینکه برای تعمیر پکیج آمده اما عیب کولر را پیدا کرده و از این حرف ها... نمایندگی فلان یخچال می گوید: - همه یخچال ها صدا دارند... کار می کند بعد از یک مدت موتورش نرم می شود! جناب چه صدایی؟ انگار هجده چرخ توی خانه پارک کرده اند. - خانم دقیقاً چه صدایی دارد؛ قلیان، موتورگازی یا صدای موج رادیو؟ جناب دقت نکردم اما شب تا صبح خواب مان نبرد صدای تریلی می داد. مگر قرار نبود خودتان برای راه اندازی تشریف بیاورید؟ سه روز بدون یخچال بودیم هرچه زنگ زدیم کسی نیامد تا اینکه دیشب مجبور شدیم خودمان بزنیم به برق... - خب اشتباه کرده اید. الان من می توانم قبول نکنم اما به خاطر انسانیت کسی را می فرستم... آن طرف ها نماینده نداریم اگر... محسن رجب زاده مدیر سازمان پشتیبانی و خدمات پس از فروش لوازم خانگی در گفت و گو با «ایران» یکی از عوامل این آشفتگی را بهم ریختگی و بلبشوی بازار، بویژه بازار کالاهای کوچک وارداتی می داند. ورود مارک های متفرقه، اوراق کردن تعدادی از کالاهای وارداتی برای استفاده در خدمات پس از فروش و نیز ورود بی رویه کالای چینی یا برندها و مارک های اروپایی که در اصل چینی هستند و به نام آلمانی یا ایتالیایی و فرانسوی وارد بازار می شوند: «دولت باید یک مرکز مشاوره تخصصی لوازم خانگی تأسیس کند. مرکزی که مشاوران و متخصصانش به مارکتینگ تسلط داشته باشند. یعنی تمام برندها و مارک ها را به طور کامل بشناسند و به موارد فنی آگاهی کامل داشته باشند. علم کافی داشته باشند نه فقط صرفاً مدیر باشند تا مردم بتوانند از این مرکز به صورت رایگان مشاوره خرید کالا بگیرند. از طرفی طرح تولید کننده یا وارد کننده باید به تأیید این مرکز برسد. بارها اشخاص زیادی بوده اند که به خاطر اطلاعات و داده های غلط دوستان شان تمام سرمایه خود را از دست داده اند.» می پرسم مگر سازمان استاندارد ملی ایران مهر تأیید روی کالا نمی زند؟ مهر استاندارد یعنی همه چیز کالا از هر نظر استاندارد است. یعنی اینکه مشتری می تواند با خیال آسوده بخرد. اما او می گوید: «استاندارد در ایران یعنی یک کالا خطر آفرین نباشد همین. سازمان استاندارد ایران کاری به خدمات ندارد.» سعید لیلاز اقتصاددان و استاد دانشگاه با تز ایجاد مرکز تخصصی مشاوره لوازم خانگی مخالف است. او در گفت و گو با «ایران» می گوید:« اگر یک فضای رقابتی سالم و دور از انحصار ایجاد شود مصرف کننده و تولید کننده در بازار همدیگر را پیدا می کنند. ایجاد چنین مراکزی به مثابه این است که فلان مارک را بخرید یا فلان مارک را نخرید. آن وقت بحث پارتی بازی و رشوه هم به میان می آید. از طرفی فساد و ناکارآمدی و بوروکراسی هم بیشتر می شود. وقتی سازمان استاندارد ملی ایران هست نیازی به چنین مرکزی نیست و اگر این سازمان درست کار نمی کند بدین معنی نیست که باید مرکز دیگری ایجاد شود. وظیفه دولت این است که سازمان استاندارد را قوی کند تا استانداردهای اجباری نیرومند اعمال شود. همچنین جلوی ورود کالاهای قاچاق گرفته شود تا فضای کسب و کار سالم شود. البته مردم باید بدانند که کالای قاچاق را نباید بخرند که درنهایت خودشان ضرر خواهند کرد. بنابراین باید همه چیز را به بازار سپرد. رابطه کیفیت و قیمت را بازار تعیین می کند. چرا کالای چینی ارزان تر از کالای کشورهای پیشرفته است؟ چون کیفیت پایین تری دارد.» با سازمان ملی استاندارد ایران تماس می گیرم. با این سؤال مشخص که آیا این سازمان تنها با ایمنی سر و کار دارد یا خدمات؟ آیا همین که مشخص شد یک وسیله برقی با متصل شدن به برق آتش نمی گیرد کافی است تا مهر استاندارد را دریافت کند؟ اما با وجود تلاش بسیار و پیگیری مداوم، کارشناس نظارت بر اجرای استاندارد این سازمان از پاسخگویی سرباز می زند و موضوع را به بخش حقوقی ارجاع می دهد. گرچه تلاش برای ارتباط با این سازمان بی نتیجه ماند اما بنا بر «منشور اخلاقی استانداردسازی» که در سایت این سازمان قابل مطالعه است، سازمان ملی استاندارد ایران قرار است همپای خانواده بزرگ استاندارد جهانی از «کالای با کیفیت» و «حقوق مصرف کننده» حمایت کند. نشناختن کالاهای مصرفی علاوه بر شرکت های خدمات پس از فروش چند مغازه لوازم خانگی در میدان شوش نظرم را جلب می کند. خانمی برای قیمت کردن جاروبرقی پشت ویترین وارد یکی از مغازه ها می شود. فروشنده اصرار دارد که این برند یک برند روز دنیاست با گارانتی 18 ماهه و اینکه آنقدر موتورش قوی است که فرش را از جا بلند می کند. زن جوان از مغازه بیرون می آید. از او می پرسم چرا جارو برقی را نخرید؟ می گوید: «دو روز است توی بازار دنبال یک جاروبرقی با قیمت مناسب می گردم. کاملاً گیج شده ام. هر کس چیزی می گوید و مارکی را پیشنهاد می دهد. نمی دانم ولتاژ 4 هزار بهتر است یا کمتر از 4 هزار. به هر مغازه ای هم که می روم مارک پیشنهادی آن یکی مغازه را رد می کند و می گوید آشغال است.» رجب زاده مدیر سازمان پشتیبانی و خدمات پس از فروش لوازم خانگی می گوید: «متأسفانه مردم فکر می کنند هر چقدر تعداد وات دستگاهشان بالا باشد بهتر است. این فلسفه که جارو برقی باید فرش را از جا بلند کند، خیلی اشتباه است. جارو بالای 2 هزار و 200 وات بی مورد است. سیستم برق منازل ما برای مصرف 25 آمپر طراحی شده. شرکت ما یک آزمایشگاه بزرگ دارد. ما تمام دستگاه ها را تست آزمایشگاهی می کنیم. مثلاً سخت ترین شرایط برای یک مخلوط کن این است که در مقابل خرد کردن یک قالب یخ مقاوم باشد. نه اینکه مقدار وات آن بالا باشد. اما نه مصرف کننده اطلاعات کافی دارد و نه فروشنده. حتی ما که طراح برند هستیم از طرف بازار تحت فشاریم که اگر وات دستگاه بالا نباشد خریدار آن را نمی خرد.» برخی از تاجران ایرانی یک شرکت صوری در یکی از کشورهای پیشرفته اروپایی ثبت می کنند و بعد به اسم آن شرکت برند سازی می کنند. گاه خریدار قدرت خرید بالایی هم دارد و علاقه مند است جنس مرغوبی از یک برند اروپایی بخرد اما باز او نیز با معضل دیگری روبه روست؛ کمبود قطعات یدکی که نسبت به فروش کمتر است. یکی از مشتری های اتوی بخار یک مارک معروف که به سازمان پشتیبانی و خدمات پس از فروش لوازم خانگی آمده از اینکه سه ماه است دنبال قطعه ای خراب شده می گردد شکایت دارد. رجب زاده حرف او را تأیید می کند: «بالاخره هر چیزی عمری دارد. اما شرکت های برندهای معروف در این مورد دچار ضعف شده اند. مثلاً یک چایی ساز 5 سال کار می کند. اگر حبابش بشکند قطعه یدکی اش پیدا نمی شود. وضعیت شهرستان های دور افتاده هم که اسفبار است اصلاً قطعه یدکی پیدا نمی شود.» ضمانت با جنس اوراقی خنده تان نگیرد اما اوضاع و احوال مارک های چینی در بازار از همه بهتر است حداقل قطعاتش به وفور یافت می شود. البته بازار گارانتی و خدمات پس از فروش مارک های چینی هم بحث خودش را دارد. برخی از فروشنده ها می گویند خودشان جنس ها را به ایران می آورند و اوراق می کنند. بعد با یک شرکت گارانتی قرارداد می بندند و جنس های اوراقی را به آنها می فروشند تا وقتی خریدار مجبور به مراجعه شد دست خالی برنگردد. مدیر عامل یکی دیگر از شرکت های معروف هم در سازمان پشتیبانی و خدمات پس از فروش لوازم خانگی حضور دارد. او می گوید: «ما تمام قطعات برندمان را خودمان وارد می کنیم و از اوراق هم خبری نیست. اعتبار ما در کار ماست.» پیگیری و شکایت خیلی از وارد کننده های لوازم خانگی اصلاً کاری به گارانتی ندارند یک بار آبمیوه گیری وارد می کنند یک بار چرخ گوشت و می فروشند. در چنین وضعیتی دیگر پیگیری و شکایت معنا ندارد. تازه اگر بعضی ها حال و حوصله شکایت داشته باشند اول به بخش خدمات پس از فروش مراجعه می کنند و جواب می گیرند: «تحریم هستیم و هیچ کاری از دست ما ساخته نیست. دعا کنید برجام به سرانجام برسد.» در صورتی که دقیقاً به دلیل تحریم ها بیشترین سود را با کمترین خدمات برده اند. یادتان باشد کارت گارانتی باید جدای از جنس در اختیار مشتری قرار گیرد و برچسبی به نام گارانتی، ضمانت یا خدمات پس از فروش قانونی و قابل پیگیری نیست.
شنبه ، ۱۶آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فردا نیوز]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 38]