محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829822440
نقد و بررسی ۱۰ فیلم کوتاه در خانه هنرمندان
واضح آرشیو وب فارسی:نسیم آنلاین: / ۱۰ فیلم کوتاه برگزیده هفدهمین جشن خانه سینما و ششمین جشن فیلم کوتاه به روی پرده تالار استاد شهناز خانه هنرمندان ایران رفتبه گزارش «نسیم»، در یکصد و سی و چهارمین برنامه سینماتک خانه هنرمندان ایران که با همکاری انجمن فیلم کوتاه ایران پنج شنبه 14 آبان در تالار استاد شهناز خانه هنرمندان ایران برگزار شد، ده فیلم کوتاه برگزیده هفدهمین جشن خانه سینما و ششمین جشن فیلم کوتاه به روی پرده رفت. فیلم های «کشتارگاه» ساخته بهزاد آزادی، «تاریک روشن» به کارگردانی بهنام عابدی، «بیماری» ساخته مشترک میلاد ستوده و سجاد ستوده، «نفس» به کارگردانی منا مرادی، «چله» ساخته داوود خیام، کوتاه «جای منو توی اتاق بنداز» به کارگردانی امیر توده روستا، «روشویی» ساخته جابر رمضانی، «قمارباز» به کارگردانی کریم لک زاده، «آرداک» ساخته اسماعیل منصف و «کودکان ابری» به کارگردانی رضا فهیمی فیلم هایی بودند که در این برنامه به نمایش در آمدند. در ادامه نیز نشست نقد و بررسی فیلم ها با حضور یاشار نورایی و کارگردانان برگزار شد. نورایی در ابتدای این نشست به فیلم «بیماری» پرداخت و گفت: «بیماری» به عنوان یک فیلم کوتاه، جهشی بسیار بلند محسوب می شود. با دیدن چنین فیلمی می توان فهمید که با توجه به امکانات محدود در ایران و فضایی عمومی که مدام در حال تغییر است، چطور می توان از آنچه در اختیار داریم به بهترین شکل بهره بگیریم. ایده مرکزی فیلم یک بیماری عمومی فراگیر یعنی از دست دادن سایه است که به نوعی همان تقابل خیر و شر محسوب می شود. اگرچه شباهت هایی میان این فیلم با فیلم «sin city» یا فضای فیلم های بلاتار نیز به چشم می خورد. در ادامه میلاد ستوده در پاسخ به این سوال نورایی که آیا فیلم حول ایده شکل گرفته یا فضا، گفت: از نظر جنس سینما متکی به کمیک استریپ آمریکایی نیستیم و اگر شباهتی وجود دارد اتفاقی است. تمام لوکیش های فیلم واقعی است و اگر فیلمی مثل «sin city» انباشتی از حادثه های دراماتیک است، ما تمرکز را بر روی میزانس ها گذاشته ایم و از نظر قاب بندی، ریتم و.. از آن فیلم متمایز هستیم. ایده برای ما در مرکزیت قرار داشت و بعد به سراغ این رفتیم که چه گرافیک و عناصر سینمایی می توانند این ایده را باورپذیر کنند. انتخاب داستان خطی نیز به دلیل حجیم بودن تصویری فیلم بود؛ در واقع قصد نداشتیم با بکارگیری یک زبان نامتعارف، از ظرفیت فیلم کوتاه فراتر برویم و انتقال آن به مخاطب را به خطر بیندازیم. سجاد ستوده نیز گفت: در حالی که بسیاری از دوستان معتقد بودند اجرای این فیلم در لوکیشن واقعی امکان پذیر نیست، اما ناچار بودیم سراغ فضایی استریلیزه برویم و امیدواریم در اینکار موفق بوده باشیم. میلاد نورایی هم چنین در پاسخ به این سوال که آیا استفاده از بابک حمیدیان به عنوان یک بازیگر حرفه ای برای شما مشکلی ایجاد نکرد، گفت: حمیدیان رفتاری حرفه ای دارد و علاوه بر بازیگری، در دیگر بخش های تولید نیز به ما کمک کرد. مشکلی که به طور عمومی وجود دارد این است که حتی بهترین بازیگران سینمای ایران از نظر حرکات بدنی مثل خندیدن، راه رفتن و.. در فیلم های مختلف، یک جور عمل می کنند. این آسیب را باید کارگردان کنترل کند و البته حمیدیان روی بدنش کنترل داشت و از این بابت دچار مشکل نشدیم. نورایی سپس به فیلم «کشتارگاه» پرداخت و گفت: اگرچه در فضای عمومی فیلم های به نمایش در آمده، ارتباط با زندگی و روند عادی آن کمتر به چشم می خورد، اما در این فیلم با فضایی پر احساس و شاد روبرو هستیم. سبک فیلمبرداری روی دست نیز با آنچه به تصویر درآمده انطباق دارد. در شرایط فعلی ایران گویی فیلم کوتاه تبدیل به مشقی ابتدایی برای ساختن فیلم بلند شده است و در این فضا استفاده از دوربین روی دست در فیلم کوتاه را نیز اشتباه می دانند. اما به گمان من چنین نگاهی هیچ مبنای محکمی ندارد، چرا که بسته به آن چیزی که قرارست به تصویر در بیاید، می توان از شیوه های مختلف فیلمبرداری بهره گرفت. در «کشتارگاه» شاهد یک اقلیم و مشکلات موجود در آن از جمله فقر گسترده، بیکاری و.. هستیم. اما این مسائل شکل شعاری پیدا نکرده اند، بلکه به شکلی ضمنی در فیلم مطرح می شوند و این نقطه قوت فیلم به شمار می آید. فیلم دارای عناصری است که آن را پویا و غنی می کند، اگرچه به ظاهر ممکن است مسائلی حاشیه ای به نظر برسند. پس از آن آزادی به ارائه توضیحاتی در خصوص فیلمش پرداخت و گفت: کار من جدای از زندگی واقعی ام نیست و در واقع در مورد زندگی خودم و تجاربی که داشته ام فیلم می سازم. فضای فیلم را در دوران نوجوانی به طور کامل تجربه کرده بودم و قصد داشتم زندگی نوجوانان در کردستان را به عنوان دغدغه شخصی به تصویر بکشم. آنچه برای من در اولویت قرار داشت آدم هایی بودند که در فیلم می بینیم و نه داستان و اتفاقاتی که در آنجا رخ می دهد. ضمن اینکه علاقه دارم فیلم حاوی المان هایی باشد که داستان را برای بیننده به روز کند. در شرایطی که داعش در حال جنگ افروزی در منطقه است، قصد داشتم نشان دهم که انتخاب های افراد در زندگی شان، چطور بر سرنوشت آنها تاثیر می گذارد. آزادی در ادامه و در پاسخ به سوال نورایی در مورد دشواری استفاده از نابازیگران در فیلم گفت: به غیر از فیلمبردار و صدابردار، تمام عوامل فیلم برای اولین بار در تولید یک فیلم حضور داشتند. به شخصه نمی توانم با بازیگر حرفه ای کنار بیایم در حالی که نابازیگر مثل خمیر مجسمه سازی است که می توان ذره ذره به آن شکل داد. البته لازم است پیش از فیلمبرداری با آنها صحبت کرد تا به خوبی توجیه شوند. ضمن اینکه رابطه دوستانه نابازیگر با کارگردان، به واقعی شدن فیلم کمک بسیاری می کند. این فرم فیلم است که تعیین می کند از بازیگر حرفه ای یا غیرحرفه ای استفاده شود. نورایی سپس ضمن اشاره به فیلمبرداری حرفه ای و تصاویر چشم نواز فیلم «نفس» گفت: به عنوان فیلم اول یک کارگردان، رفتن به سراغ فضای انتزاعی و پرسپکتیوهای غریب ممکن است دشوار باشد، اما کارگردان فیلم به خوبی از عهده این کار برآمده است. در عین حال به نظر می رسد برخی از شیوه های اجرایی، با لحن مبهم فیلم هم خوانی ندارد. به عنوان مثال در این فیلم شخصیت ها وضوح چندانی ندارند اما شاهد تبدیل زوم به زوم بک هستیم که کارکرد آن در فیلم چندان مشخص نیست. یا برخی از تصاویر آرشیوی از مجروحین جنگی، فیلم را از انتزاع دور کرده و به آن صراحت می بخشد. وی به طرح این پرسش از مردای پرداخت که آیا صرفا به دنبال تجربه شیوه های اجرایی مختلف بودید و آیا از قبل به همه آن فکر کرده بودید؟ فیلم گویی مجموعه ای از تصاویر و کنش هاست و یک خط داستانی مشخص ندارد. مرادی در پاسخ به سوال منتقد برنامه گفت: در فرآیند ساخت این فیلم تلاش کردم تجربه ها و ذهنیتم را به فیلم وارد کنم تا تاثیر آن را بر روی فیلم و مخاطب فیلم بسنجم. تصاویر آرشیوی بکار رفته را نیز از زمان نوشتن فیلمنامه مدنظر داشتم. فیلم در واقع در دو فضای متفاوت تعریف می شود و قصد داشته ام خواب یک جنین و فضای ذهنی او را وارد دنیای واقعی کنم. اولین قربانیان جنگ کودکان و زنان هستند، و می خواستم در مورد حق انتخاب برای وارد شدن به چنین دنیایی سوال مطرح کنم. اگرچه مخاطبان بعد از تماشای فیلم خوانش های دیگری نیز داشته اند که آن نگاه ها را هم منفی نمی دانم. از ابتدا تا انتهای فیلم فضا به طور کامل انتزاعی نیست و در انتهای فیلم شاهد واقعی ترین تصاویر آن هستیم و به همین دلیل از چنین پلان هایی استفاده کرده ام. پس از آن نورایی به فیلم «جای منو توی اتاق بنداز» اشاره کرد و گفت: این فیلم در عین خارج شدن از قالب فیلم کوتاه، از نظر دکوپاژ، انتخاب بازیگر و حفظ منطق داستانی موفق است. کارگردان به شیوه ای قطره چکانی اطلاعات را منتقل می کند و فیلم هم خیلی راحت جلو می رود. در حالی که در بسیاری از فیلم های بلند هم داستان در موقعیت باقی می ماند و کلیت واحدی شکل نمی گیرد، اما در این فیلم ایده به خوبی در آمده است. در واقع کارگردان توانسته یک سری عناصر کوچک را وارد جریان عادی زندگی کرده و از این طریق دیدگاه خود را در فیلم بگنجاند. نکته مثبت دیگر فیلم این است که حسی در فیلم وجود دارد که آن را ایرانی و دلنشین کرده است. توده روستا در توضیح مسائل مورد اشاره گفت: سعی کردم در انتخاب بازیگر و روابط میان افراد دقت فراوانی به خرج دهم و به همین دلیل پیش تولید هم طولانی شد. انتخاب بازیگر در رده های سنی بالا کار دشواری است؛ از یکسو به دنبال بازیگرانی بودم که زیاد مطرح نباشند و بشود با آنها کار کرد و از طرف دیگر خودشان هم از نظر ذهنی درگیر کلیشه ها نباشند. به همین دلیل سراغ بازیگران کم تجربه تر رفتم. بر روی فیلمنامه هم زیاد کار کردم و سعی کردم از دیالوگ های مستقیم پرهیز شود. به جز یکی دو مورد که در تمرین ها و دورخوانی ها دچار تغییر شد، بقیه موارد همگی در فیلمنامه در نظر گرفته شده بود. نورایی سپس به فیلم «روشویی» پرداخت و گفت: در «روشویی» شاهد استراتژی یک فیلم بلند هستیم. در فیلم از خلوتِ فضای کارواش برای عیان کردن یکسری مسائل پنهان استفاده شده و حرکت دوربین نیز کاملا منطبق بر حرکت اجزاء کارواش است. چرخش دوربین و اسکن کردن عنصر مثبت «روشویی» است که اجرای آن در آن شرایط، کار دشواری به نظر می رسد. رمضانی نیز در پاسخ گفت: ایده داستان بر اساس کانسپت کارواش چیده شد و در حالی که ماشینی که از کارواش بیرون می آید خیلی تر و تمیز است، اما این ظاهر ماجراست و در داخل ماشین اتفاقات دیگری رخ داده است. وضعیت بازیگرها در داخل ماشین سخت بود، ضمن اینکه امکان نورپردازیِ خاصی نداشتیم. البته نور بسیار کمی که به کار گرفته شد کمک می کرد تا فضای چرک فیلم بهتر شکل بگیرد و بارِ زیرزمینی پیدا کند. البته کارواش به عنوان مکان، در لایه های دیگری نیز عمل می کند که در فیلم به شکلی گنگ نمایش داده شده است. فیلم بعدی که مورد بررسی قرار گرفت، فیلم «قمارباز» بود. نورایی در خصوص این فیلم گفت: کارگردان تلاش می کند با تمرکز روی فضاهای به ظاهر مرده، مفهومی را پردازش کند. این مفهوم در فیلم قمارباز از دل یک نوع نگاه به هستی که مضحک و بی ارزش بودن مسائل را نشان می دهد، به خوبی شکل گرفته است. در واقع قمار تبدیل به عنصر اصلی زیست افراد حاضر در فیلم شده است تا جایی که حتی روی زندگی خودشان هم شرط می بندند. نکته دیگر فیلم شکل دادن به فضاهای وهم آلود، با استفاده از نورهایی متعلق به دوران بدویت است. این نورهای کم رنگ به چیزهایی اشاره می کنند که در گذشته وجود داشته اند، اما در حال حاضر وجود ندارند. این حرکت پاندولی بین بودن و نبودن، از دیدگاه و اندیشه ای نسبت به هستی شکل می گیرد که از چارچوب فیلم فراتر به نظر می رسد. پس از لک زاده به بیان نظرات خود پرداخت و گفت: با تعریف تیزرگونه فیلم کوتاه که در آن گفته می شود «باید در کمترین زمان ممکن، بیشترین معنای ممکن را انتقال داد» به شدت مخالفم. چرا که چنین تعریفی صرفا بر مبنای کمیت است و از همین رو سعی کرده ام خلاف چنین تعریفی حرکت کنم. معتقد نیستم فیلم کوتاه به عنوان یک اثر هنری لزوما باید به دنبال انتقال معنا باشد. به شخصه علاقه خاصی به رئالیسم جادویی دارم که در ادبیات ما نیز از قدرت بالایی برخوردار است. به دنبال این هستم که چطور می توان این رئالیسم جادویی را وارد سینما کرد بدون اینکه وجوه آبجکتیو سینما خود را در فیلم بروز بدهد. نورایی در پایان به ویژگی های فیلم «آرداک» اشاره کرد و گفت: این فیلم از لحاظ اجرایی ما را به یاد «طبیعت بی جان» شهیدثالث می اندازد. در «طبیعت بی جان» شاهد آدم هایی هستیم که به ظاهر در آستانه «دروازه تمدن» قرار گرفته اند اما در واقع در وضعیتی قهقهرایی به سر می برند. در این فیلم نیز پرت افتادن آدم ها صرفا یک مفهوم انتفادی نیست، بلکه تصویرگر یک موقعیت انسانی است. فیلم بر ضد تصور تماشاگر نسبت به یکسری اقلیم های خاص در کشور عمل می کند؛ به این معنا که ممکن است طبیعت سرسبز را معادل خوشی و حضور آدم ها بدانیم، اما منصف در فیلم و در موقعیتی به ظاهر نرمال، اصل غیاب را حاکم می کند. حس فیلم خوب است و عنصر حضور و غیاب به خوبی در فیلم شکل گرفته است. مخاطب نیز به خوبی می تواند با شخصیت تنهای فیلم ارتباط برقرار کند و تجربه های مشترکش را به ذهن بیاورد، هر چند شخصیت فیلم تلخ و مسخ شده است. البته ممکن است سوالاتی نیز در فیلم بی پاسخ بماند که این موضوع با فضای بدوی به نمایش در آمده سازگار است. در واقع پاسخ دادن به سوالات بر اساس عقلانیت، ماحصل دنیای مدرنی است که در آن همه چیز سر جای خود قرار دارد. منصف نیز ضمن تایید تلخ بودن فیلم گفت: نمی توانستم فیلمی با مضمونی تلخ را در اتمسفری تلخ بسازم و تلخی آن را مضاعف کنم. بنابراین سراغ چنین طبیعتی رفتم، اما در عین حال کلبه های تک افتاده را به کار گرفتم تا انزوای انسان ها را به شکلی تشدید شده تصویر کنم. قصدم این بود که بگویم در چنین اتمسفرهایی هم می توان شاهد حالِ بد آدم ها بود. پیش از آن، فیلمنامه چندین بار نوشته شد که در مراحل اولیه اجتماعی تر بود و داستان و گره های بیشتری داشت. اما همه ی آنها گره ها را در همان فیلمنامه گشودم و فقط یک گره باقی ماند که آنهم در همان ابتدای فیلم باز می شود. پس سعی کردم به شکلی هایکووار حالِ این آدم و ماجراها را ببینم. آن فضای پرت و دور افتاده نیز به این موضوع کمک می کرد و اساسا چنین شخصیتی که با زمین و زمان قهر است را تنها در آن موقعیت جغرافیایی می توانستم تعریف کنم.
جمعه ، ۱۵آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نسیم آنلاین]
[مشاهده در: www.nasimonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 35]
-
گوناگون
پربازدیدترینها