محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1803848072
حسین انواری در گفت‌وگو با فارس: سعی داشت سران فتنه را به توبه و بازگشت تشویق کند
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: حسین انواری در گفت‌وگو با فارس:
سعی داشت سران فتنه را به توبه و بازگشت تشویق کند
پیشینه دوستی و ارتباط فقید سعید، حبیب الله عسگراولادی با آیت‌الله محی الدین انواری، به دوران مبارزات نهضت ملی باز می‌گردد. شمه‌ای از روایت‌ها این دوستی را در گفت وشنود با فرزند آیت الله انواری بیان شده‌اند.
به گزارش خبرنگار تاریخ خبرگزاری فارس،پیشینه دوستی و ارتباط فقید سعید،مرحوم استاد حبیب الله عسگراولادی با مرحوم آیت‌الله محی الدین انواری، به دوران مبارزات نهضت ملی باز می‌گردد.شمه‌ای از روایت‌ها و خاطرات این دوستی طولانی، در گفت وشنود پیش روی توسط حسین انواری فرزند آیت الله انواری بیان شده‌اند.امید آنکه مقبول افتد.
*جنابعالی ازچه مقطعی و چگونه با مرحوم استاد عسگراولادی آشنا شدیدوچه خصالی را در ایشان برجسته دیدید؟ از دوران نوجوانی ایشان را می‌شناختم. ایشان با مرحوم آیت‌الله محی‌الدین انواری ارتباط داشتند و آشنایی بنده با ایشان، از این طریق میسر شد، منتهی چون سنی نداشتم، طبیعتاً در جلسات آنها حضور نداشتم. در دبیرستان بودم که ایشان و مرحوم انواری دستگیر شدند و از آن به بعد ارتباط ما در ساعات ملاقات در زندان بود. بعد هم که به برازجان تبعید شدند، به آنجا سفر و از نزدیک با این بزرگواران ملاقات کردم. بعد به خارج از کشور رفتم و پس از پیروزی انقلاب برگشتم و از آن به بعد، در بعضی از جلسات حضور پیدا می‌کردم، ولی باز هم ملاقات‌ها طولانی نبود تا سال 70 که این ارتباط مستمر شد و تا پایان عمر شریف ایشان ادامه یافت. در این مدت، هفته‌ای دو سه بار با ایشان جلسه داشتم و در جریان مسائل مربوط به کمیته امداد قرار می‌گرفتم. *اشاره کردید در زندان برازجان به ملاقات این بزرگواران رفتید. این دیدار، در چه سالی بود و شرایط آنجا چگونه بود؟ اواخر سال 1348 و قبل از عید بود. دانشجو بودم و برای اولین بار تنها سفر می‌کردم. یکی دو روز در زندان در خدمت این بزرگواران بودم. زندان شرایط بسیار سختی داشت و هوا فوق‌العاده گرم بود. شهید عراقی برای ناهار چلوکباب تهیه کرده بودند و فضای بسیار بانشاط و گرمی بود و هیچ‌کدام افسرده و مغموم نبودند. در آن دوره،بیشترین ارتباط با آیت‌الله انواری را از طرف خانواده داشتم. خانواده نهایتاً هفته‌ای یک روز به ملاقات می‌رفتند، ولی من بیشتر می‌رفتم. *پیغام هم می‌بردید و می‌آوردید؟ گاهی هم‌بندی‌های مرحوم آقای انواری پیغام داشتند که باید به بیرون منتقل می‌شد و این کار را برایشان می‌کردم. در کمیته مشترک که به ملاقات می‌رفتم ،با شهدای مؤتلفه از نزدیک آشنا شدم و مخصوصاً شهید بخارایی که فوق‌العاده جوان بود، رویم تأثیر زیادی داشت. *از این ملاقات‌ها خاطره خاصی یادتان هست؟ بله، یک بار به ملاقات مرحوم آیت‌الله انواری رفته بودم و خانمی هم در صف ملاقات‌کنندگان بود و با هم وارد اتاق ملاقات شدیم. حاج‌آقا بسیار با نشاط و خندان بودند، ولی همسر آن آقا بسیار گرفته و افسرده بود. وقتی بیرون آمدیم آن خانم از من پرسید: «حاج‌آقا تازه زندانی شده‌اند؟» جواب دادم: «خیر، چطور مگر؟» گفت: «شوهر مرا سه ماه است که زندانی کرده‌اند و پاک خود را باخته است!» گفتم: «حاج‌آقا از هشت سال پیش زندانی هستند!» آن خانم واقعاً یکه خورد! خاطره جالب دیگر مربوط به زمانی است که می‌خواستند این بزرگواران را به زندان برازجان ببرند. به شمس‌العماره رفتم که بدرقه‌شان کنم و دیدم آنها را با وضع بدی، با دستبند می‌برند. شهید عراقی به یکی از آنها گفت: «مثلاً حاج‌آقا با این نعلین‌ها چطوری می‌خواهد فرار کند که به ایشان دستبند زده‌اید؟» مرحوم انواری وسط راه خیلی عصبانی می‌شوند و می‌گویند: «ان‌شاءالله پنچر شوید!» هنوز حرف حاج‌آقا تمام نشده بود که ماشین پنچر می‌شود! گروهبان محافظ آنها چنان وحشت می‌کند که تا آخر سفر از کنار آنها تکان نمی‌خورد که نکند آنها یکمرتبه غیب شوند یا پرواز کنند! *اشاره کردید بعد از سال 70 همکاری نزدیکی با مرحوم آقای عسگراولادی داشتید. این آشنایی و همکاری به چه شکل بود؟ همان‌طور که اشاره کردم هفته‌ای سه بار به شکل خصوصی، عمومی و گردهمایی با ایشان جلسه داشتم. *چه ویژگی‌هایی در ایشان برای شما ارزشمندتر و برجسته‌تر بود؟ مرحوم آقای عسگراولادی مجموعه‌ای از ویژگی‌های یک انسان مسلمان، شریف، کارآمد، باهوش و خوشفکر را در خود داشتند. در برابر سختی‌ها و مشکلات فوق‌العاده صبور بودند. خودشان می‌گفتند: در زندان همیشه به این فکر می‌کردم هیچ کار خدای متعال بی‌حکمت نیست و ما با تحمل این دشواری‌ها قرار است چه وظایفی را در آینده به عهده بگیریم؟ این نوع نگاه به زندگی و مشکلات آن، به انسان آرامش خاطر، روحیه و نشاط می‌دهد. مرحوم آقای انواری همیشه می‌گفتند: ما در زندان زندگی می‌کردیم و قبول کرده بودیم باید برای تقویت نهضتی که امام آغاز کرده‌اند، سختی‌ها را تحمل و تکلیف خود را ادا کنیم، به همین دلیل برنامه مفصل مطالعاتی داشتیم. یکی دیگر از ویژگی‌های مرحوم آقای عسگراولادی نظم و برنامه‌ریزی ایشان بود و دیگر کلام و سخن منطقی و مستدل. برخی از افراد به بهانه سیاستمدار یا مبارز بودن، مغلطه می‌کنند و دروغ می‌بافند، اما مرحوم عسگراولادی بی‌آنکه با کسی خصومت بورزند، سعی می‌کردند نظر خود را حتی اگر مخالف نظر جمع بود در کمال متانت و تواضع مطرح کنند. ویژگی دیگر ایشان فروتنی اصیل و کم‌نظیر ایشان بود. بنده این افتخار را داشتم که گاهی در سفرهای داخل و خارج، در خدمتشان باشم و از نزدیک شاهد تواضع ایشان حتی در برابر کوچک‌ترها هم بودم. حافظه ایشان فوق‌العاده قوی بود و همه حوادث تاریخی را با تمام جزئیات آن تا آخر عمر شریفشان به یاد داشتند. مرحوم آیت‌الله انواری گاهی که در باره رویدادی از ایشان سئوال می‌شد، ما را به مرحوم آقای عسگراولادی ارجاع می‌دادند و می‌گفتند: ایشان همه چیز به یادشان مانده است. دیگر ویژگی ایشان انس دائمی با قرآن بود. همیشه جلسات، سخنرانی‌ها و محافل را با آیاتی از قرآن همراه با ترجمه و تفسیر آنها شروع می‌کردند. انس با قرآن به انسان شادی و امید اصیل و عمیق می‌دهد و ایشان لحظه‌ای از قرآن منفک نبودند. از دیگر ویژگی‌های ایشان دوراندیشی و عاقبت‌نگری بود. خیلی‌ها فقط به اکنون فکر می‌کنند، اما ایشان همواره افق بلندی را فراروی خود داشتند و عاقبت‌اندیش بودند. این در واقع یک نوع نگاه استراتژیک به مسائل است که می‌توان بر اساس آن امور مختلف را تنظیم کرد.ایشان ادبیات خاصی داشتند و برای جذب مخاطب از آیات قرآن استفاده می‌کردند. *بین ایشان و آیت‌الله انواری چه ویژگی‌های مشترکی را می‌بینید؟ هر دو در صحنه‌های سیاسی و اجتماعی در کنار حضرت امام بودند. پدر پس از آزادی از زندان، حتی لحظه‌ای وقت فراغت نداشتند. ایشان پس از تشکیل هیئت‌های مؤتلفه توسط حضرت امام در سال 1342، نماینده امام در این هیئت بودند و لذا بیشترین ارتباط را با شهدای مؤتلفه و مرحوم آقای عسگراولادی داشتند، لذا هر دو در کنار هم مسیر مبارزه را پیمودند و هر دو هم زندان طولانی مدت را در کنار هم سپری کردند و لذا به زیر و بم اخلاق و روحیه هم آشنا بودند. همواره نعمت‌های الهی را شکر می‌کردند و هرگز از ایشان گلایه‌ای نشنیدم. همین روحیه شکرگذاری باعث می‌شد همواره نشاط و امید داشته باشند. ما انسان‌ها نوعاً عادت داریم به آنچه که نداریم بیندیشیم و در نتیجه افسرده می‌شویم، ولی ایشان همواره به داشته‌هایشان فکر می‌کردند و از اینکه خداوند به ایشان توفیق خدمتگزاری به بندگان محروم خود را داده بود، پیوسته شکر می‌کردند و این را برای خود یک توفیق می‌دانستند. مهم‌ترین ویژگی ایشان این بود که در خدمت به نظام هرگز به این موضوع که متعلق به کدام جناح یا خط فکری هستند فکر نمی‌کردند، در حالی که کاملاً معلوم بود دبیرکل حزب مؤتلفه هستند و خط فکری و سیاسی ایشان هم کاملاً مشخص بود. این رویکرد به‌قدری روشن بود که حتی گاهی دوستانشان هم به ایشان اعتراض می‌کردند. ایشان به‌راستی مصداق کامل آیه «أَشِدَّاء عَلَى الْکُفَّارِ رُحَمَاء بَیْنَهُمْ»(1) بودند و در برخوردهایشان تلاش می‌کردند حداکثر جاذبه و حداقل دافعه را داشته باشند و همواره به وحدت دل‌ها فکر می‌کردند. ایشان از یک سال قبل از رحلت تلاش کردند دلگیری‌هایی را که در سطح جامعه و به‌خصوص مسئولین وجود داشت، کاهش بدهند و نامه‌نگاری‌هایی هم کردند و یادداشت‌هایی را هم نوشتند که بعضاً اعتراضاتی را هم برانگیخت. تحلیل شما از این رویکرد چیست؟ ایشان تلاش می‌کردند سران فتنه را به توبه و بازگشت تشویق کنند و از برخوردهای تند و افراطی هر دو طرف بسیار رنج می‌کشیدند و سعی می‌کردند همه را به حفظ تعادل، انصاف و میانه‌روی دعوت کنند. بسیار انسان عاطفی و با محبتی بودند و حتی برای مخالفین خود هم کم نمی‌گذاشتند. ایشان در عین حال که این روحیه لطیف را داشتند، اما در برابر دشمنان داخلی و خارجی نظام که عمداً و آگاهانه شیطنت و دسیسه می‌کردند، ابداً اهل مماشات و مصلحت‌اندیشی نبودند و به‌درستی دیانت ایشان عین سیاست و سیاست ایشان عین دیانتشان بود. سیاست همراه با تقوا و پارسایی در تمام رفتارهای سیاسی ایشان تجلی داشت. *از روحیه خدمتگزاری ایشان به محرومین چه خاطراتی دارید؟ ایشان خدمت به محرومین را یک تکلیف دینی می‌دانستند. اغلب تلاش می‌کردند محرومین را پیدا و به مشکلات آنان رسیدگی کنند، به همین دلیل سفرهای زیادی به نقاط محروم می‌کردند و به قرض‌الحسنه اعتقاد زیادی داشتند و به‌جای کمک‌های بلاعوض، همواره بر قرض‌الحسنه تأکید می‌کردند و بخشش و کمک بلاعوض را، فقط مختص موارد بسیار ضروری می‌دانستند تا بدین ترتیب کرامت انسان‌ها حفظ شود و برای تأدیه دین خود به تلاش بپردازند. به همین دلیل سیاست خودکفایی را در کمیته امداد دنبال کردند تا افراد به مدد کار و تلاش خود بتوانند به زندگی‌شان سر و سامان ببخشند، نه اینکه با خرد کردن شخصیت خود، منتظر کمک این و آن بمانند. به همین دلیل هم می‌بینیم در مورد ایتام هم از تکریم یتیم یاد می‌شود، نه از تغذیه یتیم. ایشان در دوره طولانی خدمت در کمیته امداد همواره تلاش کردند کارآفرینی کنند و اعتقادی به کمک‌های بلاعوض جز در موارد فوق‌العاده ضروری نداشتند. *بخش بین‌الملل کمیته امداد هم با همین هدف ایجاد شد؟ بله، اولین حرکت به دستور حضرت امام و برای کمک به محرومین لبنان صورت گرفت. این امداد به معنای سیر کردن شکم آنها نبود، بلکه بدین معنا بود که دستشان را بگیریم و کمکشان کنیم که کار کنند و زندگی شرفتمندانه‌ای داشته باشند. در سفرهایی هم که در خدمت مرحوم آقای عسگراولادی بودیم هدف همین بود. یک بار می‌خواستیم به یک کشور افریقایی برویم و خدمت ایشان عرض کردم که نگرانیم شما نتوانید این سفر طولانی را تحمل کنید. ایشان فرمودند: «اگر بیایم حالم خوب می‌شود.» با اینکه وضعیت جسمی خوبی نداشتند و سفرهای طولانی با هواپیما خسته‌شان می‌کرد، اما کمتر راضی می‌شدند بمانند و استراحت کنند و راه‌های طولانی را برای رسیدگی به محرومین طی می‌کردند. وقتی مشکلی برای کسی پیش می‌آمد، همه ذهن و فکر ایشان مشغول می‌شد و تا حل نمی‌کردند، آرام نمی‌نشستند. حتی افرادی نامه‌هایی را دم در منزل ایشان تحویل می‌دادند و ایشان تلاش می‌کردند مشکل همه را به‌نوعی حل کنند و وقت زیادی می‌گذاشتند و می‌فرمودند هر یک از این نامه‌ها یک هدیه الهی است و یک نامه و درخواست معمولی نیست. شاید نتوانیم اجابت کنیم، ولی باید حتماً توجه کنیم. ایشان حتی به هنگام سخنرانی هم می‌فرمودند باید حقوق مخاطب را رعایت کرد و وقتش را با سخنان بیهوده نگرفت. به همین دلیل قبل از هر سخنرانی مطالعه و سخن خود را جمع و جور کنید تا به زیاده‌گویی نیفتید و حقوق مردم ضایع نشود. *برخورد ایشان با مردم عادی و مسئولین تفاوتی هم داشت؟ ایشان ارتباطات فوق‌العاده وسیعی داشتند و در تمام آنها متانت، تواضع و محبت را رعایت می‌کردند. هرگز کسی ندید ایشان حتی به مخالفین خود هم اهانتی کرده باشند. به همین دلیل طیف‌ها و اقشار مختلف به ایشان علاقه داشتند که نشانه بارز حضور همه آنها را در مراسم تشییع ایشان مشاهده کردیم. پی‌نوشت: 1ـ سوره فتح، آیه 29 انتهای پیام/
94/08/14 - 00:01
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 11]
-
گوناگون
پربازدیدترینها