محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830498048
27سال عاشقانه های یک مادر با فرزند نوجوانش +عکس
واضح آرشیو وب فارسی:شفاف: این اتاق محل آرامش من است. همه عکس هایی که از او دارم را به درودیوار اینجا زدم و لوازمش اعم از لباس دوران کودکی، لباس ورزش رزمی، پوتین و پلاک، تقویم و دفترچه شعر، رادیو، پارچه آغشته به خونش و... را در اینجا گذاشته ام. در این 27 سال به آن ها نگاه می کنم و آرام می شوم.قاصد نیوز: شنیدیم مادری مشهدی اتاقی را در منزل خود با یاد نوجوان شهیدش به فضایی روحانی و معنوی تبدیل کرده است. همراه گروه مصاحبه به جایی که بوی خوش و نور سبز و طراحی زیبایش انسان را آسمانی می کرد، رفتیم. این اتاق داستان هایی جالب دارد که در ادامه از زبان مادر شهید محمدحسین چاووشی خواهید خواند. مادر محمدحسین در آخر این دیدار ما را با یک هدیه ویژه غافلگیر و شرمنده کرد. این هدیه چیزی نبود جز قطعه ای از پارچه آغشته به خون مطهر شهید که 27سال از آن نگهداری کرده بود. خوابی از رهبر معظم انقلاب که به واقعیت پیوست این اتاق محل آرامش من است. همه عکس هایی که از او دارم را به درودیوار اینجا زدم و لوازمش اعم از لباس دوران کودکی، لباس ورزش رزمی، پوتین و پلاک، تقویم و دفترچه شعر، رادیو، پارچه آغشته به خونش و... را در اینجا گذاشته ام. در این 27 سال به آن ها نگاه می کنم و آرام می شوم. سال گذشته در عالم خواب دیدم که رهبر معظم انقلاب منزل ما تشریف آوردند و وارد اتاق حسین شدند. بعد از پذیرایی از آقا، زمانی که می خواستند بروند برگشتند و گفتند که بدون وضو وارد این اتاق نشوید. این جمله را در خواب رهبری به من گفتند. سال بعد یعنی اول فروردین سال 94 رهبر انقلاب دقیقاً در همان روزی که سالگرد شهادت حسین بود، ایشان واقعاً بدون اطلاع قبلی به منزل ما تشریف فرما شدند. همان جا هم برگشتم و این خواب را برای آقا تعریف کردم، ایشان هم فرمودند که ما به خانه هیچ شهیدی بدون وضو وارد نمی شویم. دست نوشته رهبر باور کنید خود من هم اگر روزی چند بار در این اتاق کار داشته باشم، حتماً با وضو وارد می شوم. چون هم خوابش را دیدم و هم آقا گفتند که بدون وضو وارد نشوید. از آقا سؤال کردم که خیلی از خانم ها و جوان ها که بالاخره تشریف می آورند تا اینجا را ببینند چه کار کنیم تا حواسشان به این مسئله باشد؟ رهبری عزیز فرمودند یک کاغذی بنویسید و در پشت در نصب کنید که بدون وضو وارد نشوید. سپس ایشان دقیقاً همان طور که در خواب دیدم وارد اتاق شدند و صلواتی فرستادند و رفتند. تک خوان خوش صدا ، بی سیم چی نوجوان اولین حضور محمدحسین در جبهه در سن 14سالگی رقم خورد. دفعه اول با توجه به اینکه صدای خوبی داشت به عنوان تک خوان گروه سرود به مناطق عملیاتی رفته بود. ولی دو سال بعد یعنی در 16 سالگی خودش تصمیم گرفت به جبهه اعزام بشود. با توجه به سنش با هر مصیبتی که بود عازم شد. در سال های بعد، هم پسر و هم پدر باهم به مناطق عملیاتی رفتند. محمدحسین در اول فروردین سال 1367 در منطقه ماووت عراق شهید شد. به گفته دوستانش گویا هفت نفر بودند که در بالای کوه های آن منطقه به شهادت می رسند و پنج روزی هم پیکرش در بالای کوه مانده بوده و حتی آن منطقه را شیمیایی کرده بودند ولی شکر خدا پیکرش سالم به ما رسید. می گفتند او در جبهه بی سیم چی فرمانده بوده است. لوازم شهید چاوشی نشانه های شهادت محمدحسین به طور متعدد در بیداری و خواب برایم هویدا شده بود چند روزی آمده بود مرخصی. همان موقع که داشتند کاروان بزرگ محمدرسول الله را برای اعزام آماده می کردند. حسین هم با آن ها دوباره می خواست برگردد که آن روز من و پدرش هم برای بدرقه با او رفتیم. حسین برگشت و گفت که بیایید همین جا که عکاسی هم هست عکس بگیریم؛ اولش گفتم که نمی خواهد ولی خیلی اصرار می کرد و می گفت یادگاری می ماند. خلاصه عکس گرفتیم و عکاس هم گفت بعد از چند روز بیایید و عکستان را تحویل بگیرید. ما هم بعدش نرفتیم و گفتیم خود حسین آقا می آید و می گیرد. از چند روز قبل شروع کرده بود و یک جورایی داشت ما را آماده می کرد، به یک شکلی می گفت که من شهید می شوم. می آمد و به من می گفت که مادر جان وقتی خبر شهادت من را دادن شروع به ناله و شیون و بی تابی نکنید ها! دشمن شادکن نشید ها! من هم سریع می گفتم که از این حرف ها نگو، باز برمی گشت می گفت مادر جان خمپاره که بیاد که من و دیگران رو که تشخیص نمیده بخوره خورده دیگه! تأکید هم می کرد که اگر هم می خواهی گریه کنی، در مراسم های روضه و برای امام حسین علیه السلام گریه کن و نه برای من؛ که خوب سخت بود دیگر و نمی شد که چنین کاری کنم، بالطبع مادرش بودم و گریه هم کردم. پارچه خونی شهید چاوشی زمانی که می خواستند خبر شهادت حسین را به من بدهند من کاملاً اطلاع داشتم و خوابش را هم دیده بودم. تقریباً پنج روز مانده بود به عید آن سال، خواب دیدم که با حسین بالای کوهی هستیم؛ من و حسین هر دو نفرمان لباس رزم پوشیده بودیم و یک آن دیدم که خمپاره ای آمد و درست جلوی ما افتاد. ترکشی به حسین خورد. با هر سختی که بود کشاندمش به سمت پناهگاهی در کوه و بعدش از خواب بیدار شدم. این خوابم را به همسرم و عمه حسین آقا گفتم که چنین خوابی دیدم و حسین شهید شده، آن ها هم برای اینکه من را آرام کنند می گفتند چون خیلی به فکرش هستی برای همین هم، خواب های آشفته می بینی و خیالات تو را برداشته! ولی من همچنان می گفتم که نه شهید شده و خودم را برای اینکه خبر شهادتش را بدهند کم کم داشتم آماده می کردم. روزی که حسین را به معراج شهدا آورده بودند، شب قبلش خواب دیدم که خبر شهادتش را دادند. در خواب دیدم به معراج شهدا رفته ام و قریب به 30 شهید دیگر هم را به ردیف گذاشته بودند. دیدم که خیلی شلوغ است و همه خانواده ها و بستگان آمده اند، با خودم گفتم که الآن بروم خوب نمی توانم بچه ام را ببینم؛ قرار شد به عنوان نفرات آخر من بروم. بالاخره بعد از یک مدتی رفتم بالای سرش و پارچه را کنار زدم، ناخودآگاه دادی کشیدم در عالم خواب و گفتم تو حسین مادری؟ دیدم این بچه تا نصف تابوت بدنش بلند شد دستانش را باز کرد و از این طرف هم من دستانم را باز کردم و همدیگر را بغل گرفتیم. همین طور که بچه ام در بغلم بود از خواب بلند شدم. دیگر آن شب برایم یقین شد که حسین شهید شده است. به همسرم هم گفتم. شب بعدش هم خبر شهادتش را آوردند. بعد چند روز از این ماجرا رفته بودیم بهشت رضا(علیه السلام) همین طور که داشتیم می رفتیم، رسیدیم به قبور شهدا؛ رسیدیم به قبر شهید کاوه که مادر و بستگانشان بر سر مزار او بودند، در حین اینکه داشتیم فاتحه می فرستادیم تصاویر شهدا را نگاه می کردم، حس عجیبی داشتم یک دفعه دیدم که عکسی از حسین هم لابه لای عکس های شهدای دیگر هست. دوباره با دقت نگاه کردم، گفتم بله این تصویر حسین من هست که قاب گرفتند و گذاشته اند کنار شهدای دیگر. این صحنه را که دیدم نتوانستم خودم را کنترل کنم و شروع کردم به اشک ریختن. تعدادی از فامیل ها هم متوجه شدند و داشتند دلداری می دادند. دیگر من نتوانستم قدم بردارم، نای راه رفتن نداشتم و چنددقیقه ای ایستادم و تکیه دادم. کبوترانه گِرد مادر دو سالی بود که حسین شهید شده بود. پیش خودم که با او صحبت می کردم می گفتم که با این لباس دوست دارم به خوابم بیاید که در خواب این اتفاق افتاد و می نشستیم با هم صحبت می کردیم و علاوه بر رابطه مادری و فرزندی خیلی باهم رفیق بودیم. شب هایی که خیلی دلم برایش تنگ می شد به خوابم می آمد و سرش را روی پاهایم می گذاشت و شروع به صحبت می کرد. آن زمان اغلب شب ها تا صبح کارم این بود که برایش اشک بریزم یک شب در ماه رمضان بود که قبل از اذان صبح در حیاط منزلمان که بزرگ هم بود داشتم راه می رفتم، که یک لحظه دیدم میان درخت ها یک پرنده ای که شبیه کبوتر بود ایستاده، من هم در حال خودم بودم و به یاد حسین داشتم اشک می ریختم. یک لحظه این پرنده آرام آمد و دو بار خودش را زد به قلب من! نمی دانم که این ماجرا چه بود و می خواست چه بگوید. سرم را بالا گرفتم و گفتم میدانم که تو حسین منی اینجا هم آمدی که سربه سر من کنی. به یک باره آن کبوتر ناپدید شد. شوخ طبع، خجالتی، بچه مسجدی، اهل نماز اول وقت و قرآن حسین خیلی شوخ طبع بود و هر موقع که در خانه بود ما هیچ غم و غصه ای نداشتیم. می گفت مادر دو سال دیگر بیشتر مهمان شما نیستم و الآن دارم می گم بعد دو سال آماده باشی ها! این پسر خیلی آرام بود و ساده پوش. به هیچ وجه راضی نمی شد که با پدرش به خرید برود و چیزی برای خودش بخرد. می گفت: "روم نمیشه و خجالت می کشم که پدرم برام پول خرج کنه و به زحمت بیفته." موقعی با دوستانش در کوچه ها فوتبال بازی می کردند به محض این که اذان می شد بچه ها را برمی داشت، به مسجد می برد و می گفت اول نماز بخوانیم و بعد بازی را ادامه بدهیم. یک روز دیر کرده بود، من هم خیلی زود نگران می شدم رفتم دنبالش و دیدم با بچه های خیلی کوچک تر از خودش داشت بازی می کرد. پیش خودم خجالت کشیدم و بعدازاینکه آمد، گفتم: حسین جان اگر همسایه و آشناها تو را ببینند پیش خودشان میگویند این پسر با این سن و سالش چرا با بچه های کوچک تر از خودش بازی می کند؟ برگشت و گفت: وقتی بچه ها اصرار می کنند بیا و کمی با ما بازی کن، من نمی توانم دلشان را بشکنم. مادر من، ما که ازپیامبر بالاتر نیستیم، ایشان امام حسن و امام حسین علیهم السلام را به دوششان می گرفتند و با آن ها بازی می کردند. باور کنید که با همان سن و سالی که داشت به من این گونه جواب می داد. همیشه نگاه می کرد و اگر می دید که کاری از دستش برمی آید را برای مردم انجام می داد و به یک شکلی گره کارشان باز می کرد. حسین از همان چهار پنج سالگی با پدرش به مسجد می رفت، از هفت سالگی نماز را به صورت کامل انجام می داد و از 9 سالگی قرآن می خواند. اغلب که می خواست قرآن بخواند نوار کاست می گرفت و صدای خودش را ضبط می کرد و البته صدایش هم خیلی خوب بود . پرچم توحید را بر فراز قدس عزیز، کاخ کرملین، کاخ سفید و تمام بلاد غیر اسلامی برمی افرازیم رهبر معظم انقلاب که در اولین فروردین امسال منزل ما تشریف فرما شدند در مورد حسین سؤال می کردند، به ایشان گفتیم که حسین وصیت نامه صوتی دارند، آقا فرمودند بگذارید تا گوش کنیم. بعدازآنکه تمام شد خواستند یک نسخه از این نوار را به ایشان بدهیم که بعداً گروهی آمدند و این نوار را گرفتند و بردند. ان شاءالله خداوند سایه ایشان را از ما کم نکند تازنده باشند و این پرچم را به دست آقا امام زمان سلام الله علیه بدهند. شهید محمدحسین چاوشی در ادامه بخش هایی از وصیت نامه صوتی شهید نوجوان محمدحسین چاووشی می آید: خداوند تبارک وتعالی می فرماید: "آن کس که مرا طلب کند، مرا می یابد و آن کس که مرا یافت، مرا می شناسد و آن کس که مرا شناخت، مرا دوست می دارد و آن کس که مرا دوست داشت، به من عشق می ورزد و آن کس که به من عشق ورزید، من نیز به او عشق می ورزم و آن کس که من به او عشق ورزیدم، او را می کشم و آن کس را که من بکشم، خون بهای او بر من واجب است و آن کس که خون بهایش بر من واجب شد، پس خود من خون بهای او هستم." ...خداوندا از تو خواهانم مرگ مرا شهادت در راه خودت و در کنار اولیائت قرار دهی و از تو خواهانم که دشمنان تو و پیامبرت و دین پیامبرت را به دست رزمندگان اسلام نابود گردانی. این اولین وصیت نامه ای است که در تمام عمرم می نویسم و اگر خداوند بخواهد انشاالله آخرین آن نیز خواهد بود... اکنون می روم تا به یاری خدا و رهبری امام مهدی(عج) پرچم لا اله الا الله و محمد رسول الله را بر فراز قدس عزیز و کاخ کرملین و کاخ سفید و تمام بلاد غیر اسلامی برافرازیم. ما دست از مبارزه نخواهیم کشید تا آن روز را شاهد باشیم و یا اگر خداوند نظر لطفی بر این بنده حقیر و ناتوانش داشته باشد و فوز عظیم شهادت را در این راه نصیبم فرماید در آن هنگام قطرات ناچیز خونم با پیوستن بر دریای بیکران دیگر خون شهیدان اسلام راهگشای عبور کشتی های ظهور انقلاب اسلامی که ثمره خون هزاران شهید و مجروح خواهد بود. شما ای کسانی که در مجلس روضه خوانی حسین با ریختن اشک های فراوان فریاد برمی آورید که ای کاش من هم در صحرای گرم و سوزان کربلای حسینی بودم و پسر پیغمبر را یاری می کردم. اینک به هوش باش و به پا خیز که اگر به خود نیایی دیگر متوجه نخواهی شد هرچه زودتر تصمیمت را بگیر. اینک تاریخ صدور اسلام تکرار شده است و بدان نشستن و سستی کردن در امور جنگ و مقابله با ضدانقلاب خدانشناس و چه جنگ با کافران بعثی خیانت به اسلام است. پس بدان ای برادر و آگاه باش و اگر می توانی حرکت کن و به پا خیز که لحظه ای دیگر دیر است. هم اکنون تو در بوته آزمایش قرارگرفته ای و اسلام را یاری کن...امروز تمام کفار چه شرقی و چه غربی علیه اسلام و مکتب و شرف و انسانیت ما به پا خاسته اند و بدانید اگر این نهضت خدای ناکرده شکست بخورد همان طور که امام عزیزمان فرمود دیگر نمی توانیم از اسلام سخن بگوییم. ...و تو ای مادر عزیزم کفنم را بیاور بپوشم که خون من از خون امام حسین(ع) و علی اصغر و علی اکبر و دیگر شهدای اسلام به خون خفته اند رنگین تر نیست. به شرق و غرب بگویید که اگر خانه ام را به آتش بکشند و قلبم را سوراخ کنند، آرزوی اظهار ضعف و شکست اسلام و دینم را به گور خواهند برد و اگر پیکرم را زنده زنده و قطعه قطعه و پاره پاره کنند و پاره های تنم را بسوزانند باز فریادخواهم زد اسلام پیروز است، کفر و نفاق نابود است. ...ای خدای مهربان دیگر خسته شده ام، تا کی باید زنده باشم و شاهد باشم که بهترین دوستانم ویاران امام همچون مجید رمضانی، جلیل علی محمدی، عبدالله صادق و... در کنارم شهید شوند و من دم نزنم...پدر و مادر عزیزم! از شما تنها خواهشی که دارم این است که شهادت را افتخاری بزرگ برای من بدانید و در شهادت من اشک نریزید، مانند امام که در سوگ فرزندش اشک نریخت و من را ببخشید که فرزند خوبی برای شما نبودم و شما را همیشه اذیت کرده ام... به دوستان و اساتیدم و معلمانم و همکلاسی هایم می گویم که هر کاری که می کنید حتی کوچک ترین کارها مانند غذا خوردن، خوابیدن و ... را برای رضا خدا انجام دهید . درس برای خدا یاد بدهید و یاد بگیرید. تا همیشه در زندگی تان موفق باشید.
چهارشنبه ، ۱۳آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شفاف]
[مشاهده در: www.shafaf.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 25]
-
گوناگون
پربازدیدترینها