تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835653016
نبرد با استکبار جهانی تمام شدنی نیست
واضح آرشیو وب فارسی:بولتن نیوز: مسئله ی ما با استکبار جهانی ب خاطر این است که ما با آنها سرِ جنگ داریم. هر جایی که ببینیم شان، با آنها دعوا می گیریم. اصلاً در کتاب خدا نوشته که هر کجا ردپایی از کفر عنود دیدید، مبارزه تنها تکلیف شماست.گروه سیاسی - آبان ماه. سیزدهم آبان ماه. روز دانش آموز. با این عنوان ش کاری نداریم. کار ما با مسئله ی بزرگ تر این روز خداست. مسئله ای که حتی کشتار آن همه طفل بی گناه، ب خاطر نشدنش انجام شد. مسئله ای که آن همه دانش آموز، برای عمل کردن به گوشه ای از آن، خودشان را جلوی دهان مسلسل های ارتش پهلوی قرار دادند. مسئله ی "مبارزه با استکبار جهانی". مبارزه. بله، مسئله ی ما با استکبار جهانی ب خاطر این است که ما با آنها سرِ جنگ داریم. هر جایی که ببینیم شان، با آنها دعوا می گیریم. اصلاً در کتاب خدا نوشته که هر کجا ردپایی از کفر عنود دیدید، مبارزه تنها تکلیف شماست. و مگر کفر، از سر کبر نیست؟ "کبر"ی که عبدالله را به ابلیس تبدیل کرد، رئیس همه ی کافران. بله، نسبت ما با هر کبر ورزِ مستکبری، مبارزه است. به گزارش بولتن نیوز به استکبار می رسیم، اما مبارزه. قضیه از این قرار است که مبارزه کردن، مثل کردنِ هر کاری، شرایط دارد. اهلش را می خواهد. چون سپردن کار مبارزه به نااهل، اولین قدم استحاله ی مبارزه است. اولین شرط مبارزه، درک عمیق و عالمانه ی دین خداست. تعجب کردید؟ اما همینی ست که هست. روزی به پیغمبر خدا گفتند، اینها که در رکاب تو می جنگند و غزوات را پیش می برند، اهل علم و معرفت نیستند. که اگر بودند، در رکاب تو نبودند. جواب پیامبر جالب بود. فرمود: از شمشیر ایشان "فقه" می چکد. یعنی سربازان من آنهایی هستند که در امر دین، معرفت عمیق دارند. چون اگر این نوع خاص از معرفت نباشد، جای دوست را با دشمن عوضی می گیری. مثل برخی حضرات سیاسیون که در این روزهای ما، دوست و دشمن و زمین مبارزه را عوضی گرفته اند: «برخی، نقطه ی درگیری با دشمن را اشتباه می گیرند و توپخانه خود را به سمت آن نقطه به کار می اندازند در حالیکه دوست در آنجا قرار دارد نه دشمن. برخی رقیب انتخاباتی خود را شیطان اکبر به حساب می آورند در حالیکه شیطان اکبر، آمریکا و صهیونیزم است نه رقیب جناحی و انتخاباتی. 25/7/1391 بیانات رهبر انقلاب در اجتماع بزرگ بسیجیان خراسان شمالی» شرط دیگر مبارزه، دل نبستن است. روزی با یکی از اساتیدم در خیابان های شهر قدم می زدیم. از جلوی رستوران هایی گذشتیم که مردم در آن، مثل از قحطی برگشتگان می خوردند. و شکم ها، چون کوه اورست بر روی یک تکه سنگ. حضرت استاد حرف جالبی زد. گفت: "اینها اهل مبارزه نیستند و نخواهند شد، چون دلبستگی زیادی دارند. اگر آنهایی که هشت سال برای این مملکت جنگیدند، این همه دلبستگی داشتند که نمی توانستند بجنگند." حالا یکبار این دلبستگی شکمی ست و مبتلا به ما، یکبار هم لقبی ست و سازمانی، و مبتلا به از ما بهتران. آدمی که مثلاً عنوان دار است و جزء سلسله ی فخیمه مدیران، و برای کسب مدال مدیریت جدال های فراوان کرده و پس از پیروزی در مسابقات کسب عنوان، سازمانش را به میمنت ریاست خویش، به هر نوع ظواهر مدرن مدیریتی آراسته نموده (که این روزها می گویند از ابزار کار است)، هیچ وقت اهل مبارزه نخواهد شد. چه بخواهد این مبارزه از نوع سفت و سختش باشد، چه از نوع نرم و فرهنگیش یا اقتصادی که اقتصاد مقاومتی را می طلبد. انصافاً، آیا مدیری که هر روز سوار اتومبیل آنچنانی می شود، در دفتر چند صد میلیونی اش مستقر می شود، حقوق و مزایای فراوان می گیرد و ... می تواند از قید همه ی اینها بگذرد و برود وسط میدان بجنگد؟ حالا جنگیدن در وسط میدان پیش کش، می تواند از قید اجناس وارداتی دور و برش بگذرد و در این تحریم ها، از پشت خم نکردن حرف بزند و از حرف مهم تر، مبتنی بر اقتصاد مقاومتی عمل کند؟ مبارزه بس است. برویم سر وقت استکبار، یا همان موضوع مبارزه. استکبار بر وزن استفعال، یعنی کسی که کبر می ورزد و خواهان غرور است. درد خود برتربینی دارد. پس مبارزه ی ما و دعوای ما با آنهایی ست که غرور دارند. خودشان را برتر از همه می بینند. دیگران را موجوداتی پایین تر از آدم و خودشان را فراتر از انسان فرض می کنند. و همه ی این ها یعنی صفت شیطانی دارند. این "رانده شده" تنها ب خاطر آن رانده شد که خودش را برتر دید، همین. نه دزدی کرده بود، نه به کسی تهمت زده بود، نه عملیات تروریستی انجام داده بود و نه چیز دیگری. شیطان، از مقام عبداللهی تنها به این دلیل سقوط کبری کرد که به خودش مغرور شد و کبر ورزید. دعوای ما هم با او، و همه ی امثال اوست. در روزگار ما، امریکا تبدیل شده به سمبل استکبار. یعنی جوری شده که امریکا همان استکبار است و استکبار همان امریکا. مثلاً اگر به کسی بگویند فلانی امریکایی شده عین این است که بگویند فلانی چقدر مغرور شده. دولتی که مدیریت دنیا را تنها لایق خویش می داند و از رسیدگی به وضع مهاجران کوبا تا نرخ بنزین در کویت را از سلسله وظایف خودش تلقی می کند، چیزی جز کبر و غرور ندارد. می گویند نژادپرست نیستیم، اما هستند. ملت پرستند. ملت امریکایی را تنها موجودات خوب می دانند. بقیه هیچ، بروند در سطل آشغال خلقت. برای توسعه ی کبر و غرورشان هم هر کاری می کنند. هر کاری می کنند تا دیگران ب جای خدا به او سجده کنند، مثل شیطان. ولی نمی دانند: «به بال و پر مرو از ره که تیر پرتابی – هوا گرفت زمانی ولی به خاک نشست.» اما یادمان باشد که از این منظر، امریکا یک مفهوم است نه یک مصداق. یعنی همان طور که گفتیم امریکا با اعمالش کار را به جایی رسانده که جای استکبار نشسته. و هر کس که چنین اعمالی داشته باشد، امریکایی ست و مستکبر. حال می خواهد این "هر کس"، من نویسنده باشم، بقال سر کوچه باشد یا هر موجود دوپای دیگر و سازمان های مطبوع شان. اینجا دیگر اسم مطرح نیست، رسم آدم ها مهم است. هر کس، در هر جایی بر اساس کبر و غرور عمل کرد، امریکاست و سیب مقابل ما. و اگر روزی امریکا از اعمال مستکبرانه اش دست برداشت و گذشته را جبران نمود، دیگر امریکا به مهفوم مستکبرش نیست. می شود یک کشور معمولی مثل بقیه ی کشورها. و سر آخر، مبارزه با استکبار "جهانی". چون که صد آمد نود هم پیش ماست. یعنی ما با بزرگتر های دنیای غرور سر جنگ داریم و با عظیم ترین منیّت ها در مبارزه ایم. پس این امریکاهای کوچک و ای خواهش های حقیر نفسانی، حساب کار دست تان باشد. طرف مقابل تان مبارز با استکبار جهانی ست. البته به این شرط که همین جمله، باعث غرورمان نشود.
سه شنبه ، ۱۲آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: بولتن نیوز]
[مشاهده در: www.bultannews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 15]
-
گوناگون
پربازدیدترینها