محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830788367
شعر گفتن برای ائمه(علیه السلام) فراخوان عاشقی است
واضح آرشیو وب فارسی:قدس آنلاین: ملیحه پژمان - علیرضا قزوه، شاعر نام آشنا متولد ۱۳۴۲ در شهرستان گرمسار است. دیپلم تجربی را در این شهر گرفت و سپس برای ادامه تحصیل روانه قم شد و تا سال ۱۳۶۹ در این شهر سکونت داشت...لیسانس حقوق قضایی خود را از دانشگاه قم گرفت و تحصیلات تکمیلی اش را در رشته ادبیات فارسی در دانشگاه آزاد واحد تهران مرکز گذراند و تحصیلات خود را در مقطع دکتری رشته فیلولوژی در دانشگاه دولتی ملی تاجیکستان ادامه داد. وی مدتی در رسانه های کشور از جمله روزنامه جمهوری اسلامی، روزنامه اطلاعات، مجله امید انقلاب، ادبستان و اهل قلم و برنامه های ادبی رادیو کار کرده است. قزوه از سال 1377 تا 1379 به عنوان وابسته فرهنگی ایران در تاجیکستان خدمت کرده است. این شاعر نام آشنا همچنین با راه اندازی نخستین جشنواره شعر فجر قدمی جدی برای معرفی و ارتقای شعر ایران برداشت. قزوه به مدت یک سال نیز عهده دار ریاست شورای شعر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بود. وی از سال 1386 تاکنون به عنوان وابسته فرهنگی و مدیر مرکز تحقیقات فارسی دهلی نو مشغول به فعالیت است. از قزوه حدود 40 کتاب شعر و نقد و سفرنامه و نثر و تحقیق به چاپ رسیده است و کتاب های از «نخلستان تا خیابان»، «شبلی در آتش»، «این همه یوسف»، «عشق علیه السلام»، «قطار اندیمشک»، «با کاروان نیزه»، «سوره انگور» و «انگشتری سوم خاتم» از مجموعه های شعری اوست. قزوه در زمینه سفرنامه نویسی نیز دو اثر «پرستو در قاف» (سفرنامه حج) و «قونیه در قطار» (سفرنامه قونیه) را چاپ کرده است. تصحیح نسخه خطی بیدل به انتخاب بیدل را به همراه پروفسور شریف حسین قاسمی، چاپ دیوان دوجلدی بیدل نسخه رامپور(قدیمی ترین و معتبرترین نسخه بیدل با 251 غزل با دستخط خود وی) و تصحیح تذکره کلمات الشعرای سرخوش و کتاب خورشیدهای گمشده (معرفی شعر تاجیکستان در یکصد سال اخیر) از دیگر کارهای پژوهشی وی است. آثار شعر و نثر این شاعر در کتاب های درسی نیز به چاپ رسیده است. ضمن آنکه اشعاری از این شاعر در دفترهای مستقل و جمعی، به بیش از 10 زبان زنده دنیا ترجمه شده است. وی همچنین سفرهای فرهنگی و شعرخوانی به چندین کشور دنیا داشته است. اما زیباترین شاهکارهای شاعرانه قزوه به آثاری اختصاص دارد که در رثای ائمه هدی(ع) و بخصوص امام حسین(ع) سروده است؛ سروده هایی که دل و روح انسان را با خود به اعماق تاریخ نورانی امامت و مسیر هدایت این امام معصوم(ع) و مظلوم می برد. قزوه در بخشی از ترکیب بند عاشورایی خود با عنوان «با کاروان نیزه» که بیانگر لحظات شهادت سیدالشهدا(ع) و اسارت خاندان آل ا... است، این چنین سروده: گودال قتلگاه پر از بوی سیب بود تنهاتر از مسیح، کسی بر صلیب بود سرها رسید از پی هم مثل سیب سرخ اول سری که رفت به کوفه، حبیب بود! مولا نوشته بود: بیا ای حبیب ما تنها همین، چقدر پیامش غریب بود مولا نوشته بود: بیا دیر می شود آخر حبیب را ز شهادت نصیب بود مکتوب می رسید فراوان ولی دریغ خطش تمام کوفی و مُهرش فریب بود اما حبیب، رنگ خدا داشت نامه اش اما حبیب، جوهرش «امن یجیب» بود یک دشت، سیب سرخ به چیدن رسیده بود باغ شهادتش به رسیدن رسیده بود... گفت وگوی ما را با علیرضا قزوه در حال و هوای شاعرانگی برای اهل بیت(ع) و امام حسین(ع) بخوانید. جناب قزوه! سال هاست که زندگی شما با شعر گفتن عجین شده، اما از نگاه شما، شعر ولایی و به قولی اهل بیت(ع) پسند چه جایگاهی دارد؟ - شعر ولایی در حقیقت فرصتی است برای تبیین جایگاه شخصیتی و معارف ارزشمند و الهی بر جا مانده از ائمه هدی(ع). لازمه سرودن شعر ولایی، شناخت است؛ شناختی که در زیارتنامه های ائمه(ع) از آن به معرفت یاد شده است. معرفتی که همراه یقین باشد حاصلی جز شعر دلنشین و تأثیرگذار ندارد. و این معرفت در روح شاعر آیینی چگونه متبلور می شود؟ - ما شیعیان انس دیرینه ای با ائمه هدی(ع) داریم، هر وقت به حرم های شریف این بزرگواران مشرف می شویم، دریا دریا معرفت و معنویت روی ما باز می شود و ما چون قطره ای در این دریا غوص می کنیم که همین شرایط معنوی، آثار بزرگی را در روح و جانمان بر جا می گذارد. یادمان باشد همه ما درجاتی از معرفت در وجودمان نهفته شده و به میزان اخلاصی که در هنگام زیارت و توسل به ائمه(ع) داریم، این درجات روحی تغییر می کنند، شاعر آیینی هم در این دایره قرار دارد و هر چقدر درجات روحی و معرفت به خدا و امامان معصوم(ع) در وی مستتر باشد، برآیند آن را در اشعارش می بینیم. در حال حاضر جایگاه شعر آیینی را چطور ارزیابی می کنید و مهمترین آسیب ها در این حوزه، شامل چه مواردی هستند؟ - شعر آیینی در سرزمین ما، سابقه ای چند هزار ساله دارد و قوم ایرانی در روزگاران پیش از اسلام حتی قومی موحد بوده که نام ایزد را سرآغازی برای هر کاری قرار می داده و پس از اسلام نیز انس و الفتی عمیق میان ایرانیان و خاندان نبوت و امامان بزرگوار برقرار می شود و این حمایت نه تنها در کلام که با خون و جان و بذل مال همراه است. از آن روزگاران دور و دیر، تاکنون این علقه و انس و الفت و دوستی و مودت هر روز بیشتر و بیشتر شده و واسط العقد این محبت و دوستی، حضور شمس الشموس امام علی بن موسی الرضا(ع) در قلب و جان ایران است. اما اهمیت این محبت و دوستی و مقام رفیع آن بزرگواران معصوم باید همواره ما را از آسیب های سطحی نگری دور نگه دارد و بدانیم که گفتار آن بزرگان باید سرلوحه گفتار و کردار ما باشد و خوب ترین و عمیق ترین گفتار و پیراسته ترین و شیواترین شعر را باید به آن بزرگان اختصاص دهیم. سرودن شعر موضوعی خاصه برای اهل بیت(ع)، اغلب از چه ماهیتی پیروی می کند؟جوشش است یا کوشش؟ - بی تردید جوششی است و مطمئناً جوشش از جایگاه بالاتری نسبت به کوشش برخوردار است، اما پرواضح است که جوشش توأم با کوشش نیز می تواند مقامی بالاتر از جوشش تنها داشته باشد. به هر حال کوشش نیز از افعال انسانی است که ریشه در تعقل و تفکر دارد و مقام عقل و فکر و جهد، مقامی بس ارجمند است که می تواند در خدمت جوشش باشد. به نظر شما سرودن شعر برای ائمه(ع) در چه قالب های شعری مطلوب تر است؟ - به عقیده من در تمام قالب ها و ظرف ها می توان این محبت را ریخت و پیمانه کرد، گاه در ظرفی کوچک و گاه در ظرفی بزرگ. گاه در پیمانه ای قدیمی و گاه در پیمانه ای جدید. و این محبت ظرف نمی شناسد و در هر ظرف و قالبی زیبا و نوشیدنی و ماندنی است. بشخصه شعرهای سپید و نو و نیمایی زیبایی از شاعران معاصر و نوگرای امروز دیده ام که در مقام مقایسه با شعرهای کلاسیک همان حظ و شیرینی شعر گذشتگان را با حلاوتی تازه تر به یاد می آورند. فارغ از مسأله جوشش و کوشش که در سرودن شعر ولایی به آن اشاره کردید، آیا شعر گفتن برای ائمه هدی(ع) دعوت هم محسوب می شود؟ - پرسش جالبی است، به نظر من دعوت است و اعتقاد راسخ دارم که بدون اذن دعوت این بزرگواران هیچ لحظه ای از زندگی ما طی نمی شود و حتی نفس کشیدن های ما هم به یمن عنایت امامان معصوم(ع) است. بنابراین باید به میهمانی حقیقت دعوت شوی تا از حق بگویی. من عاشق دعوت شاعرانگی برای ائمه هدی(ع) و بخصوص امام حسین(ع) هستم. و این دعوت برای شما چه رنگ و بویی دارد؟ - شعر گفتن برای ائمه(ع) دعوت عاشقی است و این دعوت ها به منزله رسیدن به مسیر رستگاری است و رستگاری مسیر سترگی است که سیدالشهدا(ع)، شهادت، قرار گرفتن سر مبارکش بر فراز نیزه و اسارت خاندان ارجمند و بلند مرتبه اش را به جان و دل خرید. شما هم تجربه بسیار زیادی از این دعوت ها دارید، یکی از آن زیباترین ها را بگویید. - بگذارید در دلم محفوظ بماند، اما همین قدر بگویم هر چه دارم پس از خدا از خوان پر کرامت ائمه هدی(ع) و بخصوص انس با امام حسین(ع) است. در کارنامه شاعری شما برای اهل بیت(ع) یک قصیده نازنین به نام «قصیده نفس» است؛ قصیده ای که در رثای حضرت زهرا(س) سروده اید. از حال و هوای سرودن این شعر بگویید. - این قصیده را در رثای مادر هستی حضرت زهرای مرضیه(س) سرودم و البته این شعر در حال و هوای متفاوتی به ذهنم آمد. اسفندماه سال 1391 به علت بیماری تنفسی پنج روز در اتاق 213 بیمارستان خاتم الانبیا(ص) بستری بودم و بعد متوجه شدم عدد 213 نام مبارک حضرت زهرای مرضیه(س) است و شفای این نفس هم به دست مبارک ایشان محقق می شود و این ابیات در قالب شعر به ذهنم روانه شد: نیست پیدا با چه آهی می کشم پنهان نفس از نفس حیران منم از دست من حیران نفس بی نفس مُردم خدایا سنبلستانت کجاست تا بریزد بر سرم یک غنچه خندان نفس و شعر ادامه پیدا می کند تا این جا که در ادامه می گویم: دستگیر این نفس هر لحظه یک دست دعاست با دعا بالا و پایین می رود هر آن نفس، تک سواری خسته ام زین کرده اسب آرزو لنگ لنگان می رود هر شب از این دالان نفس ای خدایی که نفس در اختیار دست توست یا نفس را زیر و رو گردان و یا بستان نفس عطر یا قدوس و یا سبوح در جانم بریز زنده کن روح مرا با یک بغل ایمان نفس حضرت زهرا(س) به داد این دل تنها رسید یک دو روزی می شود دل می کشد آسان نفس... که البته شعر طولانی است و من بخش هایی ازآن را انتخاب کردم. و ادبیات آیینی یا به بیان بهتر ادبیات سرودن برای اهل بیت(ع) باید معرف چه شاخصه هایی باشد؟ - ادبیات آیینی آن چنان که از نامش پیداست، به نوعی از ادبیات گفته می شود که دین محور است و با نگاهی آیینی تمامی وجوه زندگی را می بیند. در این گونه ادبیات، ویژگی ها و شاخصه های مشخصی به چشم می خورد که از آن جمله می توان به تقدس گرایی، اسطوره گرایی و ارزش باوری اشاره کرد. جناب قزوه! بخشی از ادبیات آیینی ما به اشعار عاشورایی اختصاص دارد، پیشینه این گونه اشعار به چه دوره ای برمی گردد؟ - همان طور که می دانید، عاشورا بخش بزرگی از فرهنگ ما را تشکیل می دهد. ادبیات عاشورایی هم نقش بارزی در توسعۀ این فرهنگ ایفا کرده و از همین روست که شعرعاشورایی، پیشینه ای کهن دارد؛ یعنی این گونه شعر برآمده از وقایع پس از شهادت امام حسین(ع) و انقلاب عاشوراست و شاید نخستین سروده عاشورایی، منظومه ای باشد که بشیر به فرموده امام سجاد(ع) به نظم درآورده که در آن، ماجرای شهادت امام و یارانش را به اطلاع مردم مدینه می رساند. اما این گونه شعری، شاخه ای از ادبیات آیینی است که انقلاب عاشورا و وقایع پس از شهادت امام حسین(ع) را در قالب مدح و مرثیه ارایه کرده است. پرداختن به زوایای مختلف قیام بزرگ حسینی، شاخصه شعر عاشورایی محسوب می شود و سرمنشأ همه قیام های حق طلبانه، عاشورای 61 تجری قمری است. بنابراین هرگونه شعری که در راستای اهداف نهضت عاشورا خلق شود، در طبقه ادبیات عاشورایی جا می گیرد. و اوج تحول ادبیات عاشورایی در کشورمان به چه دوره ای اختصاص دارد؟ - این گونه شعری همسو با انقلاب اسلامی دستخوش تغییراتی اساسی شد و با به میدان آمدن شاعران جوان و ایجاد پیوند میان آن ها و شعر عاشورا، حوزه های معنایی و فنی این شعر، تحول پیدا کرد. اما اوج تحول ادبیات عاشورایی از اواسط دهه شصت آغاز شد. در این دوره پیوندی عمیق میان شاعران جوان و شاعران میانسال و پیشکسوت شکل گرفت که در تعامل این دو گروه سنی اشعاری ارزشمند خلق شد. در صحبت هایتان بارها به انس با سیدالشهدا(ع) اشاره داشتید و البته آثار قابل توجهی هم از شما در رثای ایشان سروده شده است، از نگاه شما برای شعر گفتن درباره سیدالشهدا(ع) توجه به چه نشانه هایی ضرورت دارد؟ - نشانه ها برای هر شاعری، خاص خودش تعریف می شود؛ چون شعر گفتن برای ائمه(ع) و بخصوص امام حسین(ع) برآمده از جوشش درونی شاعر است، نمی شود یک نسخه بپیچی و بگوییم همه شاعران باید از آن تبعیت کنند، اما همین قدر بگویم که هر چقدر ارتباط و انس بیشتر داشته باشی، دریچه های ارزشمندی از معرفت حسینی به رویت گشوده می شود. شعر گفتن برای امام حسین(ع) فراتر از بازی کردن با کلمات است، بلکه شاعر باید از عمق خود وجودش تصویرهایی جان دار از عاشورا و نهضت حسینی ارایه کند تا تأثیرگذاری آن برای مخاطب، توسعه معرفت و شناخت حسینی باشد. چه آسیب هایی شعر عاشورایی را تهدید می کند؟ - به نکته خوبی اشاره کردید، درکنار نکات مثبت شعر عاشورایی، آسیب هایی نیز به این گونه اشعار رسوخ کرده است که اگر شاعران ما مراقب این آفت ها نباشند، بی تردید ادبیات عاشورایی دستخوش تحریفات خواهد شد. مهم ترین آسیب در این اشعار به کمرنگ شدن حماسه بزرگ امام حسین(ع) و یاران ایشان در سایه پرداختن به وجه مظلومیت قهرمانان کربلاست. در بسیاری از اشعار بیش از آنکه حماسه سازی سیدالشهدا(ع) به تصویر کشیده شود، مظلومیت ایشان در برابر سپاه کفر توصیف شده و این مسأله با اقتدار و شجاعت امام معصوم منافات دارد. نکته دیگر به غلبه عواطف در اشعار عاشورایی اختصاص دارد و حال آنکه طرح حماسه عاشورا به عنوان یک نهضت انسان ساز و الهی مغفول مانده است. اما یکی دیگر از آسیب ها در این عرصه ترویج سفارشی نویسی شاعران است و حال آنکه شعر عاشورایی برآیند شور و ارادت شاعر است و نمی تواند در قالبهای سفارشی بگنجد. و آیا این آسیب های عنوان شده در حوزه ادبیات عاشورایی، در نوحه مداحان هم دیده می شود؟ - بله صد در صد، زیرا بخشی از ادبیات عاشورایی به نوحه سرایی ها در رثای حضرت سیدالشهدا(ع) و شهادت حضرت و یاران ایشان اختصاص دارد و همین نوحه ها در مجالس عزاداری خوانده می شوند و اگر در برخی محافل عزاداری احیاناً اشعاری کم مایه از سوی مداح ارایه می شود، به همین مقوله برمی گردد و همین آسیب در مداحی ها هم دیده می شود. و توجه به چه نکاتی شاعران عاشورایی را از این آسیب ها دور نگه می دارد؟ - شاعران ما باید به فرهنگ عاشورا مسلط باشند و این مهم تنها با مطالعه و تحقیق محقق می شود که در چنین شرایطی اشعار عاشورایی دقیق و به دور از آسیب های مطرح شده سروده خواهند شد. نکته دیگر اینکه انجمن های ادبی هم باید کارگاهی برای توسعه فرهنگ عاشورا باشند و نباید جلسات این انجمن ها صرفاً به موزون کردن وزن و قافیه اشعار اختصاص داشته باشد. جناب قزوه! موافقید کمی هم در فضای ترکیب بند عاشورایی شما با عنوان «با کاروان نیزه» صحبت کنیم؟ - بله حتماً. این ترکیب بند متفاوت را در چه حال و هوایی سرودید؟ - برای سرودن این قصیده حس و حال متفاوت و خوبی داشتم. خوابی دیدم و بعد آن هم حضور در یک فضای زیارتی را تجربه کردم، خوب یادم هست که در خوابم آجرهای داغ و سرخی بود که فکر کردم روی آن ها راه می روم و حرکت به سمت کربلا دارم که پایم را نمی سوزاند و بعد در همان عالم شروع به گفتن این ترکیب بند کردم. این قصیده کار دل بود و امام حسین(ع) هم عنایت ویژه داشتند. خدا را شکر که توفیق داشتم این شرایط را تجربه کنم. و چه نکاتی را در این ترکیب بند مورد توجه قرار دادید؟ - تلاشم این بود که حقیقت کربلا، عظمت قیام عاشورا و پیام اسرای کربلا را در چهارده بند به زبان شعر عرضه کنم. نکته دیگر اینکه «باکاروان نیزه» به نظرم یک شعر هیأتی است؛ چون در هیأت خوانده می شود و شور حسینی بیشتری ایجاد می کند. در یکی از ابیات این چنین سروده اید «وز حلق تشنه سوره قرآن برآمده است» انتقال چه مفهومی مورد توجه شما بود؟ - این بیت نشان دهنده اوج اقتدار همراه با رأفت امام معصوم(ع) برای هدایت بشر از گمراهی است، سر مطهر امام حسین(ع) با لب تشنه بریده شد، اما آن هنگام که سر مطهرشان بر فراز نیزه بالا رفت، از حنجر تشنه و رگ های پاره پاره گلوی حضرت، صوت قرآن شنیده می شد و این نشانه کرامت سیدالشهدا(ع) نسبت به بشریت آن روز و امروز است. اینکه حجت خدا برای هدایت و رستگاری بشر در هر شرایط کلام حق می گوید، حتی اگر حنجرش بریده و سرش بر فراز نیزه باشد. این بیت نشانه دیگری است بر این نکته مهم که ولایت پذیری در هر شرایطی بر ما واجب است، چنانکه برخی فریب خوردگان سال 61 هجری پس از شنیدن صوت قرآن حسینی بر فراز نیزه، پشیمان شدند و در مسیر حق قرار گرفتند. بنابراین راه حق همیشه پیش روی ما قرار دارد و نباید غفلت کنیم. برخی عقیده دارند با خواندن این ترکیب بند عاشورایی می شود چهارده قرن شیدایی شعر عاشورایی را دوره کرد، نظر خودتان چیست؟ - من این ترکیب بند را به ساحت قدسی امام شهیدان حضرت اباعبدا... الحسین(ع) پیشکش کردم و اگر تأثیری در مخاطب ایجاد می کند و یا این که دلی را با خود به کربلا و نینوا می برد، برآیند عنایت حضرت ثارا... است و این بنده کمترین، نقشی در این شرایط ندارم که هر چه هست از اوست. استاد! غزل دیگر شما با عنوان «اذان به وقت گلوی بریده» روایت دیگری از شیدایی شما در برابر امام حسین(ع) است، درباره این غزل بگویید. - این غرل هم مربوط به چند سال پیش است که در رثای سیدالشهدا(ع) این چنین سرودم: به بام بر شده ام از سپیده تو بگویم اذان به وقت گلوی بریده تو بگویم اذان به وقت گلویی که قطعه قطعه غزل شد غزل غزل شده ام تا قصیده تو بگویم غزل غزل شده ام ای شهید عشق که چون گل ز عاشقان گریبان دریده تو بگویم هزار مرتبه آتش شدم نشد که غروبی ز خیمه های به آتش کشیده تو بگویم.... به بام برشده ام با عقیق، آینه، سبزه مگر ز دیدن ماه ندیده تو بگویم به بام بر شده ام تشنه، با صدای بریده اذان به وقت گلوی بریده تو بگویم این غزل حکایت لحظه هایی است که می آیند و می روند و قرن هایی است که گذشته اند و می گذرند، اما نام امام حسین(ع) همچنان بر بلندای تاریخ می درخشد و هر بار که از مأذنه ها صدای اذان می آید، تجلی نمازی است که سیدالشهدا(ع) در دل جنگ با کفر اقامه کرد. هر صدای اذان یادآور حنجری است که برای احیای حق بریده شد. در بیت «مگر ز دیدن ماه ندیده تو بگویم» اشاره کرده ام به وجود مقدس ماه تابان اهل بیت(ع) حضرت مهدی(عج) که منتقم حقیقی خون جدشان هستند و این تأکیدی بر این نکته است که پیرو حقیقی امام حسین(ع) باید در هر شرایطی برای ظهور منتقم شهید کربلا دعا کند و البته منتظر راستین باشد. جانکاه ترین صحنه عاشورا از نگاه شما؟ - به اعتقاد من تمامی صحنه های عاشورا دشوار و دردناک هستند، اما جانکاه ترین صحنه ها، لحظات شهادت حضرت علی اصغر(ع) و حضرت عباس(ع) هستند. علی اصغر(ع) خردسال ترین سرباز ولایت و حضرت عباس(ع) وفادارترین سرباز به ولی خدا و برادر. تأثیرگذارترین شعری که تا به حال درباره عاشورا و کربلا خوانده اید؟ - پس از ترکیب بند معروف «باز این چه شورش است که در خلق عالم است...» محتشم کاشانی شعر استاد حسان چایچیان که در رثای آخرین شب زندگی امام حسین(ع) و یاران ایشان سروده است با عنوان «امشب شهادتنامه عشاق امضا می شود، فردا ز خون پاکشان این دشت دریا می شود.... مهم ترین آرزو و دغدغه استاد قزوه از کودکی تا امروز؟ - مهم ترین آرزویم از کودکی تا به امروز که در دهه پنجم عمرم هستم، حضور در فضای هیأت و عاشورا و نوحه بوده و تاکنون از آن نیز جدا نشده ام. امیدوارم خداوند تا آخرعمر من را در همین فضا حفظ کند و خدمتگزار سیدالشهدا(ع) باشم. از عزاداری ها و حضورتان در هیأت های عزاداری محرم در دوران کودکی خاطره ای به ذهن دارید؟ - بله، دورترین خاطره ای که از کودکی ام دارم، گمشدنم در دسته های عزاداری در مشهد است که همراه پدرم در هیأت ها حضور می یافتم. هنوز آن حال و هوای عزاداری های سنتی را به خاطر دارم. به نظر شما برای توسعه فرهنگ عاشورا توجه به چه نکاتی ضروری است؟ - اول معرفت و اندیشه بعد سوگواری. فکرکردن و تدبر داشتن در عظمت عاشورا، بال پرواز ما در سوگواری های حسینی است و کسانی که گمان می کنند اندیشیدن و تدبر کردن مزاحم عزاداری است، اشتباه می کنند. اگر عظمت و حقانیت پیام قیام عاشورا در پس عزاداری صرف ما محبوس بماند، در حق امام حسین(ع) جفا کرده ایم. بنابراین باید تلاش کنیم عزاداری های ما همراه معرفت و شور حسینی باشد. کدام نقطه از کربلا برای شما حال معنوی ویژه دارد؟ - دو نقطه در کربلا برای من تکان دهنده و تأثیرگذار است که هر وقت آنجا وقوف می کنم، حال معنوی خاصی برایم حاصل می شود؛ اول تل زینیبه که غم لحظه شهادت سیدالشهدا(ع) برایم تداعی می شود و دیگری حرکت در مسیر بین الحرمین. و یک آرزو؟ - حسینی بمانیم و عظمت حسینی را نشر دهیم.
دوشنبه ، ۱۱آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: قدس آنلاین]
[مشاهده در: www.qudsonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 30]
-
گوناگون
پربازدیدترینها