محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1828753347
نجات معجزه آسا جوان ایرانی ازدست داعش
واضح آرشیو وب فارسی:ناطقان: از چند قدمی مرگ برگشته. داعشی های نفوذی می خواستند سرش را بیخ تا بیخ ببرند. در مرز ترکیه و یونان گرفتار شد و معجزه آسا از مرگ گریخت. به قول خودش می خواسته زرنگی کند و قاطی آوارگان و پناهجویان سوریه ای به اروپا برود که ... .ناطقان :بابک 28 ساله از پای مرگ برگشته و با یادآوری حوادث تلخی مثل مرگ آوارگان و بدرفتاری پلیس ترکیه و ... که در طول مسیر مهاجرت به یونان برایش اتفاق افتاده رنگش مثل گچ سفید می شود. از بی غذایی و بی آبی و خوابیدن روی آسفالت در سرمای جانسوز بیابان می گوید و از اینکه چطور می خواسته اند قیمه قیمه اش کنند! یک ماه می شود از سفر پرخطرش برگشته، با کلی خواهش و اصرار که نامش را برای کسی فاش نمی کنیم و هویتش محفوظ می ماند و ... قرار می گذاریم برای ساعت 11 صبح جلو مغازه خودش در بازار تهران. سر وقت حاضر می شوم. مغازه شال و روسری فروشی دارد، با ویترینی جذاب، البته برای خانم ها. جلوی در می ایستم تا سرش خلوت شود. مشتری هایش مدام در حال امتحان کردن شال و روسری هستند. پس از چند دقیقه اشاره می کند که آماده ام. کار را به شریکش می سپارد و می آید. اصرار می کند که به کافه ای برویم تا راحت تر گپ بزنیم اما دوست دارم قدم زنان برایم تعریف کند. این طور راحت ترم و کسی هم به حرفمان گوش نمی کند. می خواهم از همان ابتدای تصمیم گیری برای مهاجرت تا بازگشتش به خانه را تعریف کند: مهاجرتی خطرناک همراه با پناهجویان سوری «دایی ام در آلمان زندگی می کند، حدود 28 سالی می شود. هر وقت می آید ایران از وضعیت آنجا برایمان می گوید. راستش دوست داشتم یک روزی به اروپا بروم ولی چند ماه پیش که در اخبار دیدم آوارگان و مهاجران سوری از طریق ترکیه به اروپا می روند تصمیم گرفتم که خودم را به منطقه «ادرنه» - شهرمرزی نزدیک به یونان - برسانم و همراه آنان به یونان بروم. موضوع را با یکی از دوستانم در میان گذاشتم و قرار شد او هم مرا در این سفر همراهی کند. سه هزار دلار ردیف کردم و به شریکم گفتم که می خواهم به آلمان بروم و اگر برنگشتم حق شراکتم را بدهد به خانواده ام. بعد از اینکه ساک و وسایلم را جمع و جور کردم راهی شدم به سوی استانبول. شهری زیبا و البته خیلی شلوغ، خیابان های استانبول پر از مسافران ایرانی، افغانی و سوریه ای بود. چند روزی را در این شهر گذراندیم و قرار شد به شهر ادرنه برویم. پلیس تردد اتوبوس ها را به این شهر ممنوع کرده بود. چاره ای نداشتیم جز اینکه با تاکسی ادامه سفر بدهیم. با 250 دلار خودمان را رساندیم به شهر مرزی «کشان» که فکر کنم یک ساعت و نیم راه بود، حدود ساعت 6 عصر رسیدیم. به دنبال مسافرخانه ای می گشتیم که شب را آنجا بمانیم. زبان ترکیه ای را خوب بلدم ولی با هرکس صحبت می کردم متوجه می شدند که ترکیه ای نیستم، به خاطر اینکه نمی توانستم با لهجه خودشان حرف بزنم. چند نفری از من پرسیدند اهل کجا هستی؟ اگر سوریه ای هستی هیچ کمکی نمی کنند و باید سریع آنجا را ترک کنیم ولی اگر ایرانی هستیم می توانند ما را از طریق رودخانه مرزی به یونان رد کنند. آنجا هرکس قیمتی می داد؛ از هزار تا دو هزار دلار. راستش مانده بودیم قبول کنیم یا نه. به هر حال ما آمده بودیم که برویم. با یکی قول و قرار گذاشتیم که نفری 1500 دلار بگیرد و ما را بدون خطر از رودخانه کم عرض ولی خروشان و پر عمق رد کند. تا جنگل نزدیک مرز راهی نبود و راه بلد اصرار می کرد که باید یک شب را در جنگل بمانیم. راستش در غربت اعتماد کردن کار بیجایی است. راه بلد چهره غلط اندازی داشت و ترسیدیم که برود و با چند نفر دیگر برگردد و چندهزار دلارمان را سرکیسه کند. به همین خاطر قبول نکردیم، همان شب تصمیم گرفتیم خودمان را به ادرنه برسانیم تا با مهاجران سوری به سمت مرز برویم. هیچ اتوبوس و «دون»ی حق رفتن به مناطق مرزی نداشت و البته پلیس می دانست کسانی که به سوی مرز می روند اهل این کشور نیستند و برای مهاجرت به اروپا آمده اند. دوباره تاکسی گرفتیم و به ادرنه رفتیم. دو ساعتی در راه بودیم تا اینکه به ترمینال رسیدیم. هوا خیلی سرد بود. شب را در همان ترمینال صبح کردیم. ساعت 9 صبح به سوی پلی یک کیلومتری که مرز بین یونان و ترکیه بود رفتیم ولی پلیس جلویمان را گرفت. راه بسیار کمی داشتیم تا یونان اما نشد.» با حسرت می گوید "ای کاش پلیس اجازه خروج می داد، تا این همه سختی و بدبختی نمی کشیدیم". بعد ادامه حرفش را می گیرد: «به مأموران پلیس گفتیم ما گردشگر هستیم و می خواهیم برویم از پل بازدید کنیم ولی اصرارمان نتیجه ای نداد و دست آخر رفتیم و گفتیم که ایرانی هستیم و می خواهیم برویم یونان. آنها هم ما را سوار ماشینشان کردند و گفتند که بهتر است از مرز دیگری برویم چون آن طرف، مرزبانان یونانی ایستاده اند و به هرکس که غیرقانونی وارد خاکشان شود تیراندازی می کنند. بعد با هم صحبت کردند و گفتند که مسیر خطرناک است و بهتر است برویم استانبول و برگردیم ایران. آنها ما را به ترمینال رساندند که برگردیم. توی ترمینال حدود دو هزار سوری بودند که می خواستند پیاده بروند سمت یکی از مرزهایی که احتمال موفقیت برای رفتن به یونان زیاد بود. ما هم همراهشان رفتیم. به دوستم گفتم که تو ترکیه ای بلد نیستی و من هم عربی؛ پس بهتر است ادای لال ها را دربیاوریم تا کسی متوجه نشود ما ایرانی هستیم. می دانستیم راه طولانی در پیش داریم. از قبل آجیل، شکلات، کاکائو و بیسکویت و نان داخل کوله هایمان گذاشته بودیم. همراه پناهجویان پیاده راه افتادیم و رفتیم. سه شبانه روز توی راه بودیم. روزها راه می رفتیم و غروب هرکجا بودیم، می ماندیم تا صبح. روزها خیلی گرم بود و شب ها هم خیلی سرد. زن و مرد و پیر و جوان و کودک شب ها کنار هم می خوابیدند تا با گرمای بدن همدیگر گرم بمانند و از سرما خشک نشوند. خبری از دستشویی و حمام و کمک مسئولان ترکیه ای هم نبود. جلوی کاروان ما سه اتوبوس خالی با چند ماشین پلیس بود تا ما را در کنترل خود داشته باشند. بالاخره بعد از سه روز رسیدیم به مرز. آنجا دسته دیگری پلیس ایستاده بودند و اجازه خروج نمی دادند و مدام می گفتند باید خودمان را به کمپی که چهار کیلومتر آنطرف تر هست برسانیم. مثل اینکه آنجا هم چند هزار نفری بودند که می خواستند در صورت اجازه اتحادیه اروپا وارد یونان شوند. البته درصورتی که به آنها ملحق می شدیم، کار برای من و دوستم سخت می شد چون که باید پاسپورت نشان می دادیم و به زبان عربی هم تسلط می داشتیم. به هرحال پناهجویان قبول نکردند به آن کمپ بروند و اصرار داشتند که باید از این مرز خارج شوند. چهار روز آنجا ماندیم و در این چند روز سوری ها با شعار دادن یا برهنه شدن و حتی درگیری با پلیس می خواستند از مرز عبور کنند ولی تلاششان نتیجه ای نداشت. جیره آب و غذای من و دوستم تمام شد و هیچی نداشتیم برای خوردن. حتی خواهش های من از مأمور پلیس برای گرفتن یک بطری آب به جایی نرسید. می گفت دستور آمده به ما هیچ کمکی نکنند. با این وضعیت سخت که خیلی از مردم حالشان بد می شد و از حال می رفتند و کارشان به بیمارستان می کشید، دوستم تصمیم گرفت برگردد. حالش بد بود و تحمل این وضعیت برایش خیلی خیلی سخت بود و رفت.» حرف هایمان به درازا کشیده بود و حواسمان نبود که دوبار بازار را بالا و پایین کرده ایم. حالا به جلو مغازه اش رسیده ایم. بابک داخل مغازه می رود تا ببیند چه خبر است و بعد صدایم می کند که مشتری در مغازه نیست و بهتر است گپمان را آنجا ادامه دهیم. غافلگیر شدن از سوی داعشی های نفوذی روی میز کلی روسری و شال ریخته که باید مرتب شود و تا بخورد و برود توی قفسه. او در حالی که یک به یک شال ها را مرتب می کند، ادامه می دهد: «یک ساعت از رفتن دوستم نمی گذشت که از تشنگی توانی برایم نمانده بود. روی زمین دراز کشیده بودم که دیدم مردی بطری به دست به آنهایی که حالشان خوب نیست جرعه جرعه آب می دهد. خودم را به او رساندم. بعد از اینکه جرعه ای آب خوردم و به طرف کوله پشتی ام برمی گشتم. مردی با ریش بلند و سبیل تراشیده از من به عربی پرسید که اهل کجا هستم، بعد با دستش خانه ای را روی هوا ترسیم کرد که وطنم کجاست؟ راستش از شدت ترس دست و پایم با آن حال نزارم می لرزید. خودم را به لال بودن زدم و روی هوا نقشه جمهوری آذربایجان را ترسیم کردم. چیزی نفهمید و مرا پیش سه جوان که لال بودند، برد. آنها با ایما و اشاره از من سؤال کردند و من چون آشنایی با این علامت ها نداشتم نتوانستم جواب بدهم و لو رفتم که من لال نیستم. آن مرد با خشونت یقه ام را گرفت و سرم داد کشید. مدام می گفت ایرانی، ایرانی؟ من می گفتم نه، آذربایجانی، آذربایجانی! با شنیدن صدای مرد عرب 20 - 30 مرد عرب زبان که قیافه شان خوفناک بود دورم جمع شدند. آنها را در طول مسیر بارها دیده بودم، زن و بچه ای همراهشان نبود. به ترکی گفتم که می خواهم به اروپا بروم. یکی از آنها که ترکیه ای بلد بود از من پاسپورتم را خواست و من به دروغ گفتم، ندارم. بعد ادامه داد که اگر پاسپورتی از داخل کوله ام پیدا کند مرا برهنه خواهد کرد و سرم را خواهد برید. چاره ای جز گفتن حقیقت نداشتم. گذرنامه را از داخل جیب جلویی کوله درآوردم و تحویلش دادم. وقتی برایشان مشخص شد ایرانی ام، سرو صدایی بلند شد که کم مانده بود سکته کنم. پیش خودم گفتم بابک، کارت تمام است و چند دقیقه دیگر سرت را بیخ تا بیخ می بُرند. در همان چند لحظه به گذشته ام، به آینده ای که پیش خودم همیشه تصور می کردم، به پدر و مادر و خانواده ام که مرا دیگر نخواهند دید فکر می کردم که مرد سوری پرسید می دانی ما سَلَفی هستیم؟ با شنیدن سَلَفی، برق از سرم پرید و مطمئن شدم که کارم تمام تمام است. گفتم نه به خدا. من چهار شبانه روز می شود که با شما می آیم تا به یونان و از آنجا پیش دایی ام به آلمان بروم. گفت دروغ می گویی و تو نفوذی نیرو های اطلاعاتی هستی! به بغض افتادم و گفتم نه من مهاجرم و می خواهم برای ادامه زندگی به اروپا بروم.» بابک حرف هایش را قطع می کند و آب می نوشد و می نشیند روی چهارپایه و عرق سردی را که روی پیشانیش نشسته پاک می کند. انگار هنوز هم یادآوری این خاطرات برایش آزاردهنده است و ترسناک. نجات از دست تکفیری ها «بین مردهای سوری که قیافه شان به داعشی ها شبیه بود بحث شده بود و حرف هایی مثل ذبح، اعدام، قطع رأس و ... می زدند که نفسم را به شماره انداخت. مردی که ترکیه ای بلد بود به من گفت این چند نفر داعشی هستند و برای نفوذ به اروپا می روند و تصمیم دارند تو را بکشند. کمی عقب تر بایست تا ببینم می توانم نجاتت بدهم یا نه؟ آرام آرام خودم را عقب کشاندم ولی در آن بیابان مگر راه فراری بود؟ پلیس هم فاصله زیادی با ما داشت و کاری هم از دستشان برنمی آمد. مرد سوری آن جمعیت را همراه خود چند ده متری آن طرف تر برد و مشغول صحبت با آنها شد. پس از چند دقیقه معلوم شد اختلاف دارند و با هم دعوا می کنند به حدی که دست به یقه شدند. هر از گاهی با غضب به من نگاه می کردند و هر نگاه آنها چند کیلو از وزنم را کم می کرد. انگار یک پادگان سرباز توی دلم رژه می رفتند. بعد از 10 دقیقه طرفم آمد و با خشم و عصبانیت گفت شانس آورده ام. گفت مردان داعشی می خواستند مرا به قتل برسانند و او آنها را متقاعد کرده که این کار باعث می شود پلیس به داعشی بودن آنها شک کند. پاسپورتم را به طرفم پرت کرد و گفت بدو تا جایی که می توانی، چون این جماعت دست بردار نیستند و هر فرصتی به دست بیاورند حتماً تو را خواهند کشت. پاسپورتم را برداشتم و در حالی که نگاهم به نگاه داعشی ها بود فقط دویدم. فکر کنم یک ساعتی از ترس دویدم. از شانس بد، ماشینی هم رد نمی شد که سوارم کند. چند ساعتی پیاده روی کردم تا اینکه صدای ماشینی شنیدم. تشنگی امانم را بریده بود و اگر در جاده می ماندم حتماً خوراک گرگ ها می شدم. وقتی نور ماشین را در سیاهی شب دیدم وسط جاده ایستادم تا راننده توقف کند که همین کار را هم کرد. ماشین هلال احمر ادرنه بود. با زبان ترکی از آنها خواهش کردم مرا هم به شهرشان ببرند. وقتی به من آب دادند و کمی جان گرفتم توضیح دادم که چه بلایی سرم آمده است. راننده و تیم پزشکی از تعجب شاخ درآورده بودند که خدا به من رحم کرده که کشته نشده ام چون جسدهای زیادی را در این چندماه پیدا کرده اند که در این مسیر به قتل رسیده بودند.» امتحان شانس این بار از دریا وقتی به ترمینال رسیدم از آنجا با 40 دلار رفتم استانبول. یکی دو روز ماندم و استراحت کردم. توی هتل به سرم زد این بار از دریا بروم. با خودم گفتم من که تا اینجا آمده ام و تا چند قدمی مرگ هم رفته ام، حالا یک بار هم دریا را انتخاب کنم. فردای آن روز رفتم مرکز شهر. جمعیت زیاد بود. بیشتر از خود مردم استانبول، افغانی ها و سوری ها بودند. البته ایرانی ها را هم می شد پیدا کرد. 100 تا قاچاقچی و مسافرپران جلو آدم را می گرفتند که حاضرند شما را به اروپا ببرند. بعضی از آنها ادعا می کردند با شش هزار دلار و با جعل پاسپورت آن هم تضمینی، مسافران را هوایی به اروپا می فرستند. بعضی هم با قایق های لاستیکی بزرگ موتوردار نفری 1500 دلار می گرفتند و مسافران را به یکی از ساحل های یونان می بردند که این کار با آب مواج و سردی که دریا داشت ریسکش زیاد بود و پشیمان شدم. البته اخبار ترکیه نشان می داد، برخی از این قایق ها که بیشتر از ظرفیت مهاجر سوار کرده بودند به خاطر طوفان در دریا غرق شده اند. من چاره ای نداشتم جز برگشت به خانه. - پشیمانی از بازگشت؟ نه، ولی دوست داشتم می رفتم. - چقدر درس خوانده ای؟ فارغ التحصیل رشته برق هواپیما هستم. - پس چرا در رشته خودت کار نمی کنی؟ (در جوابم می خندد.) - درآمد شال و روسری چطور است؟ برای این 9 متر مغازه ماهی 16 میلیون تومان کرایه می دهم. ته درآمدمان چقدر می خواهد بشود که آن هم تقسیم بر دو شود! - هنوز دوست داری مهاجرت کنی؟ بله. اگر فرصت پیدا کنم. - با داعشی ها؟! خدا نکند. آن دفعه هم ناخواسته با آنها همسفر شده بودم. خدا رحم کرد که زنده ماندم، مدیون دعاهای مادرم هستم. در دلم می گویم مهندس برق هواپیما! به مادرت بگو دعا کند همین جا عاقبت به خیر شوی وگرنه تو تنها یک چشمه اش را دیده ای.
دوشنبه ، ۱۱آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ناطقان]
[مشاهده در: www.nateghan.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 21]
-
گوناگون
پربازدیدترینها