واضح آرشیو وب فارسی:پارس فوتبال: اذعان کنیم که شهرآورد خوبی را برگزار کردند و تماشا کردیم! اقرار کنیم که شاهد فوتبالی بودیم که دلپذیر بود و به توقعات نزدیک!به گزارش خبرگزاری فوتبال ایران پارس فوتبال دات کام ؛ بپذیریم که وقت مان تلف نشد و مغبون هم نشدیم! بعد از مدت ها، بلکه بعد از سال ها، از نمایش برابر دو بزرگ لذت بردیم! بعد از مدت ها، دیدیم که بازی بدون برنده هم می تواند بازنده نداشته باشد! بعد از مدت ها دیدیم که نتیجه برابر، می تواند شیرین باشد! دیدیم که لذت بازی، تنها به گل- آن هم از انواع بادآورده اش- منوط نیست! در یک جمله، مختصر و مفید، خلاصه و کامل: فوتبالی بود که معرف فوتبال ما بود! فوتبالی بود که تماشایش، خواب از چشم همه گرفت! حتی آقای کارلوس کروش هم نتوانست پلک روی پلک بگذارد! سرعت و حرکت، چالش و درگیری، «کل» بازی، کلیت بازی، همه چیز داشت! بازی بزرگ، کوچک نشد! بازی بزرگ در ابعاد فوتبال ایرانی، بزرگ برگزار شد! هم درون زمین که بازیکنان بهتر از همیشه توجیه شده بودند؛ هم پیرامون زمین که حلقه ای صدهزار نفره، خود نگین اصلی شهرآورد هشتاد و یکم بود! بازی خوب، همه را خوشحال و همه را خوب حال کرده بود! در بازی پرسپولیس، عنصر امید و خودباوری بیشتر نمایان بود! در بازی استقلال آثار به هدف رسیدن را به شکل قدیمی، به شیوه ای کهنه، به رسم سنتی بر موارد دیگر سایه انداز دیدیم! استقلال، زود گل نزد اما زود به قالب دفاع فرو رفت و دفاعی کمتر دفاعی و بیشتر توپ دفع کن و شیوه ای توپ دورکن را برگزید! استقلال برای دفاع از گل زیبایی که زد، از حفظ توپ چشم پوشید! استقلال در این راستا بود که به اشتباه، دست به تعویض هایی زد! استقلال در این حالت بود که هم توپ را داد و هم میدان را! استقلال گویی همه بار دفاعی بازی اش را به دوش مهدی رحمتی بار کرده بود! استقلال، در این دقایق، هرچه می کرد- و بدتر از همه، لو دادن توپ، بازی را به حریف سپردن- دلخواه پرسپولیس بود! پرسپولیسی که لحظه به لحظه بر شتاب و سرعت بازی اش می افزود! پرسپولیسی که می دانست باید از تمام پهنای زمین استفاده کند اما دنبال سانتر کردن و ارسال نباشد و نبود! پرسپولیسی که فقط از پس توپ گیری ها و شیرجه های بلند سیدمهدی رحمتی برنمی آمد! پرسپولیسی که به درستی، فشار را متوجه مرکزی ترین نقطه های دیوار دفاعی استقلال کرده بود! استقلالی که توپ را با زحمت از پای حریف درمی آورد تا با سرعت حداکثری آن را به مردان برانکو، تقدیم کند! استقلال اول بار، اینجا بود که به دلخواه پرسپولیس عمل کرد! دومین اقدام پرسپولیس خواسته ای که استقلال انجام داد- تا امید بیشتری را نصیب حریف و بازی پاک بازانه اش بکند- تعویض های به راستی طلایی در چارچوب نیازهای آقای برانکو بود! بیرون بردن خسرو حیدری- که از ماه ها بازی بی غلطی را انجام می داد- اولین هدیه بود و از بازی خارج کردن شهباززاده، حکم تیر خلاص را داشت! تیر خلاص به قدرت تهاجمی استقلال! تیر خلاص به همه آن بخش از بازی استقلال، که پرسپولیس را می ترساند! تیر خلاص، به واهمه و بیمی که پرسپولیس را وامی داشت با 4 دفاع چهارچشمی مواظب حرکات گهگاهی استقلال باشد! اما استقلال، اشتباه بزرگتری هم داشت: توپ را نخواستن! توپ را دوست ندانستن! توپ را دوست نداشتن! توپ را و بازی را به حریف سپردن! زیر فشار خودخواسته ای رفتن! خود را پیاده و هافبک های پرحوصله پرسپولیس را سوار بازی کردن! آن قدر بر این شیوه اصرا ورزیدن، تا گل تساوی را خوردن! اجر و پاداش بازی نمایان «رحمتی» را به او ندادن! دانستگی بیشتر آقای برانکو ایوانکوویچ را امضا و تأیید کردن! پرسپولیس متحول شده ای را تحویل گرفتن! به چشم خود- و با دیدگان تحسین گر- صحه گذاردن بر این واقعیت که پرسپولیس پوست انداخته؛ که پرسپولیس عوض شده؛ که پرسپولیس دوران «ناتیم» بودن را سپری کرده است! اتفاقی که باید برای استقلال- تیم پرمهره، تیم پربازیکن- هم رقم بخورد! شهرآورد هشتاد و یکم، نقطه عطف بود! شهرآورد هشتاد و یکم، اتفاق مبارکی بود! اتفاقی که سر سوزنی هم بر حسب حادثه و اتفاق رخ نداد!
یکشنبه ، ۱۰آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پارس فوتبال]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]