تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835521637
روایت محمد هاشمی از حاشیه سازی علیه برادرش، عملکرد صداوسیما و برخورد تندروها با برجام
واضح آرشیو وب فارسی:افق نیوز: محمد هاشمی رفسنجانی می گوید: روزی که برادرم ترور شد، امام ۱۵هزار تومان برداشتند و به عنوان صدقه زیر تشک شان گذاشتند و دستور دادند که برای بهبود آقای هاشمی گوسفند قربانی کنند. امام این کار را برای هیچکس نکرد.مریم محمدپور: آرام و شمرده سخن می گوید، حتی وقتی موضع تندی می گیرد تن صدایش بالا نمی رود. محمد هاشمی رفسنجانی تنها رئیس سازمان صداوسیما نبوده، او تجربه هایی نظیر قائم مقامی وزیر امور خارجه را نیز در رزومه کاری اش دارد. در کنار اینها شاید یکی دیگر از دلایل سیاست ورزی او تجربه ای است که پیش از انقلاب در آمریکا به دست آورده است. او با ویزای دانشجویی کشور را ترک می کند و از آنجا که بازگشتش با زندانی شدن مترادف بوده، برای تمدید ویزا در پنج رشته مختلف تحصیل می کند و در کنار تحصیل در تشکیلات مبارزاتی علیه رژیم سابق ایران فعال بوده است. محمد هاشمی در آن زمان رابط برادرش با نهضت آزادی، انجمن اسلامی دانشجویان، نهضت سوسیالیست های خداپرست و جنبش مسلمانان مبارز بود. او پس از ۹ سال زندگی در خارج از ایران، در ۱۲ بهمن ۵۷ با هواپیمایی که امام را به ایران برگردانده، به وطنش برمی گردد. کوچکترین برادر اکبر هاشمی رفسنجانی را در اتاق کارش در مرکز جامع سرطان می بینم. این مرد ۷۳ساله اکنون مدیر اجرایی این مرکز است. برای ورود به ساختمان مرکز جامع سرطان باید کفش ها را بکنی و با دمپایی های مرکز درآنجا تردد کنی. مرکز خلوتی است و اتاق هاشمی در طبقه دوم قرار گرفته است. سخن با او را از مقایسه حاشیه های زندگی اش با برادرش آغاز می کنم. موضوع حول زندگی برادرش ادامه می یابد اما دوباره به زندگی خودش برمی گردیم، به ویژه در دو حوزه صداوسیما و کارگزاران. در این بین از تندروها که به تعبیرش «بی ترمز» هستند سخن می گوییم و اشاره ای هم به اتفاقات سال ۸۸ می شود. مشروح گفت و گوی خبرآنلاین با محمد هاشمی را در ادامه می خوانید: شما مناصب زیادی در کشور داشته اید اما هیچگاه حاشیه هایی که در زندگی برادرتان بروز کرده، نمودی در زندگی شما و فرزندان شما نداشته است. ریشه این تفاوت در کجاست؟ چه تدبیری اندیشیدید که شما دچار این حاشیه ها نشدید؟ حاشیه های زندگی بزرگان به بزرگی آنها و میزان تاثیرگذاری ای که در جامعه دارند برمی گردد. به دنبال این تاثیرگذاری، رقیب، دشمن و مخالف بیشتری پیرامون زندگی بزرگان جمع می شوند. اینگونه افراد شروع به تخریب آن بزرگ می کنند و برای رسیدن به هدف خود یا ترور شخصیت می کنند یا ترور شخص. اگر بخواهیم درباره آیت الله هاشمی رفسنجانی این پدیده را بررسی کنیم، می بینیم که ایشان جزو اولین کسانی بود که بعد از پیروزی انقلاب مورد ترور قرار گرفت. گروه فرقان در سال ۵۸ پس از ترور شهید مطهری و تیمسار قرنی، به سراغ آیت الله هاشمی رفسنجانی رفتند. در آن زمان بحث حفاظت از شخصیت ها خیلی جدی نبود، حتی آقای هاشمی خودشان به نانوایی می رفتند و ماشین پژو ۴۰۴ قدیمی هم داشتند و با همان ماشین در سطح شهر تردد می کردند. راننده نداشتند؟ نه، خودشان رانندگی می کردند. بعد از اینکه ایشان را ترور کردند و ترور ناموفق بود، امام دستور دادند که برای ایشان محافظ بگذارند و خانه شان را عوض کنند. وقتی در ترور شخص موفق نشدند، به سراغ ترور شخصیت رفتند و شروع به شایعه پراکنی و حاشیه سازی کردند. اینکه می پرسید چرا این اتفاقات نسبت به من اتفاق نیفتاده است، من کسی نبودم که چندان در نظام تاثیرگذار باشم، نمی گویم هیچ کاری نکرده ام، خدمات کوچکی در گوشه و کنار داشته ام ولی به قول معروف، می گویند دانه فلفل سیاه و خال مهرویان سیاه/ هر دو جان سوزند اما این کجا و آن کجا. من کجا و آیت الله هاشمی کجا؟ منشاء اصلی رفتاری که با ایشان می شود، تاثیرگذاری ایشان است. تاثیری که آقای هاشمی در نهضت اسلامی، انقلاب اسلامی، تثبیت نظام، مدیریت جنگ و سایر مسائل داشتند، طبعا باعث دشمن سازی و رقیب سازی می شود. دشمن وقتی اخلاق اسلامی نداشته باشد، از هر راهی وارد می شد. در خاطرات نقل شده از آقای هاشمب و دیگران، نزدیکی رابطه ایشان با امام را می بینیم. اما اکنون برخی اصرار دارند که بگویند آقای هاشمی با امام فاصله زیادی داشتند به عنوان مثال آقای ذوالنور می گویند که امام با ایشان زاویه داشتند. در برابر اینگونه سخنان، ایشان هیچوقت هیچ موضعی نگرفتند. دلیل این سکوت چیست؟ رویکرد و روش آقای هاشمی در برخورد با اینگونه موضوعات، مثبت گرایی به جای منفی بافی است. دیگران حرفی را می زنند، ایشان در برابرش سکوت می کنند اما دو روز بعد یا یک هفته بعد، خاطره یا سندی را رو می کند که در حقیقت جواب مدعی داده می شود، یعنی بدون اینکه خودشان وارد عرصه شوند، می گویند امام چگونه بوده اند. اینکه عده ای نسبت به خاطرات آقای هاشمی ایراد می گیرند برای این است که می ترسند آقای هاشمی به تدریج واقعیات و حقایق را منتشر کند. قرآن می گوید که «انسان خودش می داند چیست و چه کار کرده است، اما ممکن است عذر بیاورد». مخالفان آقای هاشمی هم می دانند که خودشان چه بودند و چه کردند. بنابراین آقای هاشمی تلاش می کنند به گونه ای کار کنند و حرف بزنند که در نسل جوان تردید به وجود نیاید. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی ترورهای زیادی داشتیم اما وقتی آقای هاشمی ترور شد امام پیام دادند و در پیامشان گفتند: «بدخواهان بدانند هاشمی زنده است چون نهضت زنده است» یعنی آقای هاشمی را مترادف نهضت اسلامی دانستند. امام آن روز ۱۵هزار تومان برداشتند و به عنوان صدقه زیر تشک شان گذاشتند و دستور دادند که برای بهبود آقای هاشمی گوسفند قربانی کنند. امام این کار را برای هیچکس نکرد. ایشان واقعا مورد اعتماد امام بودند، این اعتماد بعد از پیروزی انقلاب شکل نگرفته بود؛ وقتی آقای هاشمی ۱۳ساله بودند برای ادامه تحصیل از روستایمان به قم رفتند. ایشان در کوچه یخچال قاضی و در خانه ای درست روبروی خانه امام زندگی می کردند و از همان سنین با امام آشنا شدند. بعد از مدتی درس را در محضر امام شروع می کنند و وقتی امام از خانه خارج می شدند همراه امام تا کلاس می رفتند و سوالاتشان را مطرح می کردند. در سال ۱۳۴۰ وقتی پدر ما مرحوم شدند، امام ۵۰۰ شاگرد داشتند و درس بسیار مهمی داشتند، اما درسشان را تعطیل کردند و به احترام آقای هاشمی آمدند و بر جنازه پدر ما نماز خواندند و در تشییع جنازه شرکت کردند. همه اینها به علت علاقه ای بود که به آقای هاشمی داشتند و نبوغی که در ایشان دیده بودند. آن رابطه تا زمان حیات حضرت امام ادامه داشت و هنوز هم آقای هاشمی به راه امام ارادت زیادی دارد. درباره رابطه ایشان با رهبری، آقای هاشمی از عباراتی مانند رفیق و برادر استفاده می کنند اما عده ای تلاش می کنند ماجرا را طوری نشان دهند که اختلافات بین این دو نفر جدی است. انگلیسی ها می گویند تفرقه بینداز و حکومت کن. این اعمال سیاست انگلیسی است که توسط عده ای به کار می رود. از منظر شما این افراد از نظر منش سیاسی به انگلیسی ها شباهت دارند؟ شیوه کارشان این است. نمی گویم آنها انگلیسی هستند. این سیاست بیشتر از ۳۰۰ سال سابقه دارد و عنوان تئوری شان این است که تفرقه بینداز و حکومت کن. اخیرا شاهدیم تصویر آقای هاشمی را در تلویزیون نشان نمی دهند. مثلا در مراسم تشییع جانباختگان منا. گریزی بزنیم به زمانی که شما مسئولیت صداو سیما را برعهده داشتید. در آن زمان دستوری وجود داشت که چهره فردی از صداوسیما نشان داده نشود ؟ به ویژه آنکه در آن زمان که صداوسیما رقیب رسانه ای جدی نداشت و تاثیر عملکردش بسیار بیشتر از امروز بود. من اصلا یادم نمی آید که این قبیل موارد را کسی به صداوسیما دستور داده باشد. ببینید در آن زمان چندین شورا داشتیم مثل شورای برنامه، شورای سیاسی، شورای فرهنگی و… در شورای سیاسی جمعی از سیاسیون کشور یعنی افرادی از وزارت اطلاعات، وزارت کشور، نیروی های مسلح، وزارت خارجه، نخست وزیری و ریاست جمهوری حضور داشتند و در آنجا بررسی می کردیم که مسائل سیاسی در صداوسیما چگونه باشد. عمده مدیریت من هم در زمان جنگ بود و اولویت ما با مسائل جنگ بود یعنی اگر به کسی کمتر یا بیشتر می پرداختیم به این بستگی داشت که موضع گیری اش در قبال جنگ چگونه است. مسائل کمتر دستوری بود که به ما بگویند فلانی را نشان بده یا نشان نده. تفاوتی که من از نظر تخصصی بین این زمان و آن زمان می بینم، این است که صداوسیمای آن زمان مثل امروز نبود، محدودیت بود؛ تعداد کانال ها محدود بود، ساعت پخش محدود بود، شبکه های رادیویی محدود بود و از آن طرف هم امکانات رسانه ای مثل امروز وجود نداشت، امکاناتی مثل اینترنت، فضای مجازی و ماهواره یا اصلا وجود نداشت یا بسیار کم بود. بنابراین ما این امکان را داشتیم که برای مخاطبان خود برنامه ریزی کنیم. برنامه ای که می خواستیم بسازیم و پخش کنیم، اعم از سیاسی، فرهنگی، اجتماعی و اقتصادیجامعه هدف مشخصی داشت. برای این منظور در صداوسیمای آن زمان «۱۶چه» داشتیم مثل چه مقدار، چگونه، چه زمان، چه هدفی، چه پیامی، برای چه کسی و… برای هر برنامه دست کم باید به هفت تا از این چه ها پاسخ می دادیم. این چه ها وجود داشت چون ما جامعه هدف داشتیم بنابراین ما کمتر سراغ سانسور می رفتیم. الان اتفاقی که افتاده این است که بخش عمده ای از جامعه ایرانی، جامعه هدف صداوسیما نیستند چون این رسانه به گونه ای رفتار می کند که مردم دیگر به آن اعتماد نمی کنند و از آن روی گردان شده اند. حالا مردم کانال گردی می کنند، اما چیزی نمی یابند و وقتی چیزی نمی یابند به سراغ بی بی سی، صدای آمریکا یا من و تو می روند. اکنون دیگر برای صدا وسیما جامعه ایرانی مساله نیست. چون نمی تواند برای جامعه ایرانی برنامه جذابی داشته باشد. این سخن رهبری که درباره جنگ نرم فرمودند، واقعیتی است. جامعه ما با جنگ نرم مواجه است اما صداوسیما با رفتارهایی دارد که بستر لازم را برای دشمنان می سازد تا آنها موفق شوند. حداقل بسترسازی می کند تا آنها بتوانند پیامشان را برسانند. سانسورها و برخوردها با شخصیت های ملی، فراجناحی و حتی بین المللی که در صداوسیما انجام می شود فقط در مورد آقای هاشمی نیست. ما امروز ده ها شخصیت مثل آقای ناطق یا سیدحسن آقای خمینی داریم که به هر دلیلی مورد بغض مسئولان صداوسیما هستند و مورد سانسور قرار می گیرند و مهم نیست که کجا حضور پیدا کرده اند. حتی وقتی در تهیه برنامه ای گروه های افراطی نقش دارند، می بینیم که در برنامه تهیه شده به این افراد اسائه ادب می شود و توهین می کنند. این کارها بسترسازی برای دشمنان ملت و انقلاب است که بتوانند موفق شوند و پیامشان را به مردم برسانند. معلوم نیست این کار را عمدی می کنند یا از روی عدم توجه؛ این را باید خودشان جواب بدهند. احتمالا عمدی است. صداوسیما به نظر من یک رسانه جناحی و گروهی شده است که در اختیار گروهی خاص قرار گرفته است و برخی افراد هم به طرقی در آنجا نفوذی دارند و می توانند برخی از خواسته هایشان را اعمال کنند. اگر مقایسه ای داشته باشیم بین دوره های ریاست آقایان لاریجانی و ضرغامی، به نظر شما کدامیک موفق تر بودند؟ من خیلی وارد اینگونه مقایسه ها نشدهم اکه بتوانم به این سوال پاسخ دهم. تلویزیون نگاه می کنید؟ گاهی بعضی برنامه ها و برخی اخبار را نگاه می کنم، اما به این دلیل که خبر دارم برخی از اخباری که می گویند، تا چه حد عاری از حقیقت است، کمتر به تلویزیون توجه می کنم. ماهواره چطور؟ خیر. ما هیچوقت در خانه مان ماهواره نداشتیم و الان هم نداریم. نگاهی هم به فعالیت شما در حزب کارگزاران داشته باشیم. شما در اوایل تشکیل این حزب کلاس هایی با موضوع اندیشه امام برگزار می کردید، درست است؟ در حزب جمهوری اسلامی که بودیم من مسئول بخش روابط بین الملل حزب بودم. حزب جمهوری علاوه بر این مسئولیت ها، یک سری کلاس های آموزشی نیز داشت. من مسئول گروه سیاسی و معلم تحلیل سیاسی در حزب بودم. بعدها در کارگزاران هم به صورت موردی و نه منظم کلاس هایی گذاشته می شد. فکر می کردند که من درباره این مسائل اطلاعاتی دارم و من هم یک چیزهایی می گفتم. جدایی شما از حزب ارتباطی با این کلاس ها داشت؟ گفته می شود آقای مرعشی چندان موافق برگزاری چنین کلاس هایی نبودند. خیر. اختلاف من در حزب موضوع کلاس های آموزشی نبود. مسائل خاص خودش را داشت که من وارد آن حرفها نمی شوم. اما آن نکته ای که درباره آقای مرعشی برجسته شده، این است که ایشان مصاحبه کرد و گفت که حزب کارگزاران لیبرال دموکراتیک است، من می گفتم که لیبرالیسم با اسلام قابل جمع نیست. شعار آرمانی حزب ما «عزت اسلامی» و برنامه ما از نظر رفتاری «تداوم سازندگی برای ایرانی آباد» است و اگر ما تابع قانون اساسی هستیم و اگر به اسلام فکر می کنیم، اسلام و لیبرالیسم مقابل یکدیگر هستند. دو مکتب فکری جداگانه و در برخی موارد متضاد و متعارض هم هستند. بنابراین کسی نمی تواند بگوید من مسلمان هستم و لیبرال هم هستم. و جواب ایشان چه بود؟ با هم که بحث نمی کردیم. این حرفها رسانه ای بود. من زمانی که در آمریکا بودم، فرصت می کردم ریشه های مکاتب فکری را مطالعه کنم. در آمریکا گروهی بودند که می گفتند سوسیالیست های خداپرست هستند. اینها را می توان به نوعی توجیه کرد که از نظر اقتصادی آنها ایده سوسیالیست یعنی تساوی را قبول دارند و در کنارش می توانند خدا را هم قبول داشته باشند اما ما دیگر لیبرال مسلمان ندیده بودیم. بیش از یک سال است که شما از کارگزاران جدا شده اید. به نظرتان عملکرد این حزب دراین یک سال چگونه بود و می تواند در انتخابات مجلس دهم تاثیرگذار باشد؟ من اصلا هیچ اطلاعی از درونشان و جلساتشان ندارم. و اخبارشان را هم پیگیری نمی کنید؟ نخیر. خودم را راحت کردم. چرا؟ شما عضو موسس این حزب هستید. غصه این چیزها را نمی خورم. آقای هاشمی، نگاهی هم به نمود بداخلاقی های سیاسی در بین مسئولان داشته باشیم. اینگونه رفتارهای سیاسی اکنون نمایان تر شده و در برابر چشم مردم قرار گرفته است، یکی از نمودهای آن اتفاقاتی است که در رابطه با برجام در مجلس رخ داد. این بداخلاقی های سیاسی در حال تبدیل شدن به یک بحران در جامعه است. در اوایل انقلاب در دهه شصت شاهد بودیم که برای عبور از بحران ها مجمعی به نام مجمع عقلا شکل گرفت و جمعی از بزرگان کشور با سلایق مختلف سیاسی گرد هم نشستند و برای حل مشکلات چاره اندیشیدند. به نظر شما امروز شکل گیری جمع مشابهی می تواند به حل بحران ها کمک کند؟ بله. اوایل انقلاب اصطلاحی وجود داشت که هم بار دینی و اخلاق اسلامی داشت و هم بیان عوامانه ای داشت که برای مردم قابل فهم باشد و این بود که گروه های تندرو ترمز بریده اند. بنابراین به هر جا می زنند و تابع عقلا هم نخواهند بود چون ترمز ندارند. بار دینی این امر کجاست؟ در اسلام بسیار به تقوا توصیه می شود. شما در نمازجمعه ها هم می بینید که خطبا ابتدا به تقوا توصیه می کنند. تقوا یک عبارت عربی است که معادل فارسی اش ترمز می شود یعنی انسان بتواند بر خودش و نفسش کنترل داشته باشد. یعنی همان کاری که ترمز در یک ماشین انجام می دهد تقوا برای انسان انجام می دهد. عقل هم همین معنا را دارد که از نظر لغتی از عقال می آید و عقال زانو بندی بوده که به پای شتر می زنند تا کنترلش کنند. عقل مفهوم وسیع تری از تقوا دارد، تقوا مشخصا به معنای کنترل کردن است. حضرت امیر در نهج البلاغه حکمتی دارند که می فرمایند اگر خشم به تو رو آورد، اگر در حرکتی بایست، اگر ایستاده ای بنشین و اگر نشسته ای بخواب تا بتوانی بر خودت مسلط شوی. این کار در برابر خشم کار ترمز را می کند، اما وقتی ترمز یا تقوا وجود نداشته باشد انسان هر کاری می کند، شما ترمز یک ماشین را بردارید و در سراشیبی رهایش کنید، می رود یا به کوه می خورد، یا در دره می افتد، یا به درخت یا اگر انسانی جلویش باشد می زند و می کشد. اگر کسی ببیند چنین ماشین به سمتش می آید باید خودش را کنار بکشد تا ماشین به او نزند. این رفتارها به این وضعیت تشبیه می شود و منشاء آن در فرهنگ اسلامی بی تقوایی است. حالا اینکه عقلا بتوانند کاری بکنند بی تاثیر نیست اما به شرط آنکه تاثیرپذیری در طرف مقابل وجود داشته باشد. ما مثلی داریم که می گوید روزی فردی از جویی آب می خورده و برای این کار خوابیده بود و شبیه به حیوانات آب می خورد، حکیمی این صحنه را می بیند و به او می گوید که اینگونه آب نخور برای عقلت خوب نیست اما او می پرسد که عقل چیست؟ حکیم هم می گوید، چیزی نیست، تو ادامه بده و آبت را بخور. حالا شما به اینها بگو تابع عقلا باشید می پرسند، عقل چیست، عقلا کی هستند؟ خب ادامه می دهند دیگر. مگر اینکه جریمه های بازدارنده وجود داشته باشد که از قانون بترسند، الان هم قانون وجود دارد اما اعمال قانون ضعیف است. حرفهایی که در مجلس زده شد، صحبت هایی که به شخصیت بسیار محترمی مثل آقای صالحی توسط بعضی از این آقایان گفته شد، مسائلی نیست که بدون مجازات باشد،باید به این گفته ها رسیدگی شده و مطابق آیین نامه برخورد شود. البته در مورد صحنه ای که در آن یکشنبه در مجلس اتفاق افتاد، تعبیر من این است که ما در آنجا زشت و زیبا را با هم دیدیم، از یک طرف حرکت زشت تندروهای افراطی را دیدیم اما در کنارش حرکت مدیریتی قوی آقای لاریجانی را هم دیدیم که بسیار زیبا بود و توانست مسئله را کنترل کند. کارهای مجلس با وجود رسانه ها مقابل دیدگان همه است. بنابراین در آن روز ما هم زیبایی اعمال مدیریت خوب در جمع کردن قضیه که با متانت بود را دیدیم و هم حرکت زشتی که بر خلاف فرمایش حضرت امیر، آن صحنه تندروانه را دیدیم که از صندلی هایشان بلند شده و به سمت تریبون آقایان حمله ور شده بودند. سال ۸۸ اتفاقاتی در کشور ما افتاد که منشاء فتنه و تنش های زیادی در کشور شد. البته از سال ۹۲ به بعد اندکی فضا آرام شد. اما همچنان این موضوع مورد بحث قرار می گیرد و هر دو طرف مطالباتشان را مطرح می کنند. به نظر شما بهترین اتفاقی که می تواند به این تنش ها پایان دهد، چیست؟ این قضیه بسیار دنباله دار است. اصل قصه در خصوص مسئله انتخابات بود و اختلاف نظری که درباره آن وجود داشت. انتخابات به شکلی انجام شد که عده ای معترض بودند و عده ای طرفدار بودند. مسائلی در صحنه انجام شد اما بررسی جامع و بیطرفانه نشد. قانون تکلیف را روشن کرده و اینگونه مسائل باید در محکمه قضایی انجام شود. هر کسی خطایی کرد مطابق با خطایی که کرده مجازات شود و اگر هم حق دارد، حقش داده شود. ما هیچوقت از طریق محکمه به این قضیه رسیدگی نکردیم. همیشه بر اساس بیانیه و سخنرانی برخورد سیاسی شده است. این طرف گفته آن طرف فتنه گر است و آن طرف هم گفته که تو خودت فتنه را درست کردی. یکشنبه بعد از انتخابات آقای احمدی نژاد که کاندیدای پیروز بود در میدان ولیعصر چه کرد؟ چه حرف هایی به مردم گفت؟ مردم را خس و خاشاک خواند اما چقدر به این حرف رسیدگی شد؟ آقای احمدی نژاد در مناظره چه اتهاماتی به چه شخصیت هایی زد؟ چقدر رسیدگی شد یا اصلا چقدر اجازه دادند که طرف مقابل حرفش را بزند؟ این یک جانبه گرایی در قضیه یک مقداری ابهام به وجود آورد. پس پیشنهاد شما محکمه قضایی است؟ البته الان دیگر خیلی دیر است. آبروهای زیادی رفته است و افراد زیادی دچار محرومیت های اجتماعی شدند. در برابرش چه شد؟ یکی از فاسدترین دولت ها شکل گرفت. متاسفانه در این ماجرا ما به قانون عمل نکردیم. قانون تکلیف را روشن کرده است. در خصوص انتخابات باید محکمه ویژه ای هم وجود داشته باشد. محکمه ویژه ای که خارج از نوبت به موضوع رسیدگی کند و این مسئله هم در قانون آمده است. زیربنای فکری ما اسلام است و پیامبر اسلام می فرماید رسالت من برای تکامل اخلاق است. قبل از انقلاب وقتی در خارج از کشور با چپی ها درباره حکومتی که می خواهیم تشکیل دهیم، بحث می کردیم هر سوالی از ما می پرسیدند که فلان مسئله را چگونه حل می کنید، می گفتیم با اخلاق چراکه اسلام همه چیز را با اخلاق حل می کند. حتی مسائل اقتصادی را با اخلاق حل می کنیم. مثلا در دین ما بر انفاق تاکید شده که غیر از خمس و زکات و مالیات است و کمکی داوطلبانه است. حالا در این ماجرا چقدر اخلاقی رفتار شده است؟ موضوعی سیاسی بوده که هنوز مشخص نیست چه کسی چقدر در آن مقصر بوده است چون هیچ محکمه ای به آن رسیدگی نکرده است. برای پایان گفت و گو می خواهم یکی از خاطرات دوران خدمت خود را بازگو کنید. خاطره ای را می گویم که این روزها هم مصداق دارد و به رادیو و تلویزیون برمی گردد. در آن زمان در سال ۶۴ یا ۶۵ نمازجمعه را از رادیو پخش مستقیم می کردیم. معمولا قبل از ساعت دو نمازجمعه تمام می شد. در خبر ساعت دو در رادیو مفصل درباره نمازجمعه صحبت می کردیم. در تلویزیون ساعت هشت شب خبر بود و مفصل به آن می پرداختیم. خطبه ها را ضبط می کردیم و از تلویزیون پخش می کردیم. یک روز که یا شنبه بود یا یکشنبه، سید احمدآقای خمینی به من زنگ زد که بیا، امام کارت دارد. معمولا همینگونه بود که وقتی امام با من کار داشت، می گفت و من می رفتم خدمتشان. آن روز هم من رفتم. داخل اتاق شدم، امام روی تخت کوچک نیمکت مانندی نشسته بودند و عرق چین شان سرشان بود. من سلام کردم و خواستم دست امام را ببوسم امام دستشان را بلند کردند و گفتند ابتذال را به اوج رسانده ای، خیلی جا خوردم، پرسیدم آقا چی را می فرمایید؟ فرمودند نمازجمعه را می گویم، پخش مستقیم می کنید، و بعدش در همه خبرها می گویید، مردم چه گناهی کرده اند؟ گفتم چشم آقا می روم و درستش می کنم. می خواهم بگویم افراط در هر چه باشد، ولو خطبه های نمازجمعه، زیاد به آن پرداختن مناسب نیست و به جای تاثیر مثبت، تاثیر منفی دارد. اینکه حالا می بینیم کسی سراغ صدا وسیما نمی رود، به دلیل همین افراط کاری هاست، تصور می کنند که دوست مردم هستند اما این از دوستی های خاله خرسه است. عکس ها از پدرام شعبانی
یکشنبه ، ۱۰آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: افق نیوز]
[مشاهده در: www.ofoghnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 11]
-
گوناگون
پربازدیدترینها