واضح آرشیو وب فارسی:ماهنامه شبکه: بهانه بی بهانه! هیچ کس با این بهانه ها به جایی نرسیده. آدم های موفق با بهانه میانه خوبی ندارند. گاه، حتی اگر این بهانه ها موجه به نظر می رسند نیز نباید به آن ها متوسل شویم. ما همیشه باید راهی پیدا کنیم که کارها را بهتر انجام بدهیم. بسیاری از بهانه هایی که ما به آن ها متوسل می شویم، در حقیقت دروغ هایی بیش نیستند.1. «امکان ندارد» چرا فکر می کنید امکان ندارد؟ اگر کاری تا به حال انجام نشده، مفهومش این نیست که اصلا امکان پذیر نست. دروغی مثل این، باعث می شود که ذهن ما از چشم انداز جامع و امکاناتی که برای به وجود آوردن موفقیت در زندگی داریم منحرف شود، به ویژه هر چه را که در اطرافمان می بینیم یادآور شکست باشد. بساط این بهانه را جمع کنیم و به امکاناتی فکر کنیم که برای موفقیت در اختیار داریم. 2. «بدون یک مدرک دانشگاهی من کاره ای نیستم» این بهانه خیلی واهی است. چرا با بهانه ای که هیچ فایده ای برای ما ندارد وقت مان را تلف کنیم در حالی که می دانیم که بدون یک مدرک دانشگاهی هم می شود موفق شد. بسیاری از مردم در جامعه خودمان از هیچ شروع کردند و موفق شدند بدون آن که حتی یک روز سر کلاس هیچ دانشگاهی نشسته باشند. 3. «برای این کار به اندازه کافی خوب نیستم» شاید فکر کنید که شما مشکل خاص فیزیکی و مالی و ... دارید که به شما اجازه نمی دهد که به رویاهایتان جامعه عمل بپوشاندید. واقعیت این است که در ابتدای کار هیچ کس به اندازه کافی خوب نیست؛ تمرین و مهارت زیادی می خواهد که در نهایت به موفقیت برسیم. این که ما امتیاز خاصی نداریم خودش می تواند دلیل و انگیزه مناسبی برای شروع باشد. 4. «به اندازه کافی پول برای این کار ندارم» به جای آنکه بنشینیم و غصه بخوریم که پول مشکل ماست، بهتر است کاری بکنیم و یا سرویسی ارایه بدهیم که پول مورد نیاز برای به متحقق کردن رویاهامان را در بیاوریم. نداشتن پول یک مشکل و مساله نیست، دروغی است که به خودمان می گوییم تا نقش قربانی را بازی کنیم. 5. «مردم چی فکر می کنند اگر من این کار را بکنم» واقعیت این است که کسی نگران و یا مواظب شما نیست. هر کس آن قدر در دنیای خودش غرق است و با مشکلات خودش گرفتار که احتمالا شما دورترین موضوعی هستید که بخواهد به آن توجه کند. حتی اگر توجهی هم به شما بکنند گذرا است. بهتر است تمرکزمان را بر راه حل های دایمی برای مشکلاتمان بگذاریم تا این که بنشینیم و فکر کنیم مردم در باره ما چی فکر می کنند. 6. «من خودم را می شناسم، من نمی توانم تغییر کنم» نمی توانید تغییر کنید؟ چرا؟ تغییر یک اصل اساسی در زندگی انسان است. آدم ها به وجود آمده اند تا با شرایط سخت سازگار شوند و زنده بمانند. اگر آنقدر جزمی باشیم و در برابر تحولات تغییرناپذیر، دیر یا زود توسط همین تحولات به خاکستر تبدیل می شویم. 7. «سنم برای این کارها خیلی بالاست» این حرف معنایی ندارد و سن مفهومی بسیار بیشتر از یک عدد است. پیله قدیمی مسن بودن را که دور خودتان تنیده اید، پاره کنید و کاری را شروع کنید که باید انجامش بدهید. کلنل سندرز کی اف سی را در 62 سالگی تاسیس کرد. چرا در مورد سن تان بهانه می تراشید. اگر منتظر هستید که کسی به شما مدالی بدهد و یا یک شرکت، برای این که کارتان را شروع کنید، برای تان خبر بد دارم: کسی نخواهد آمد. 8. «روزی که شانس را تقسیم می کردند، من غایب بودم» من بدشانس هستم. این هم یکی از آن بهانه هایی است که خیلی طرفدار دارد. اصلا مگر نام بعضی آدم ها مترادف شانس است؟ انتخاب هایی که شما در زندگی انجام می دهید تعیین می کند که بخت و اقبال با شما یار است یا نه. موفقیت یک چیز بخت و اقبالی نیست. شما بدستش می آورید. بخت وقتی به سرغ شما می آید که شما پیشاپیش به جستجویش رفته باشید. 9. «بعد از ازدواج این کار را می کنم» معنی این حرف این است که شما بعد از ازدواج هم به سراغ این کار نخواهید رفت. ازدواج نقطه عطفی در زندگی ما به حساب می آید اما ربطی به میزان موفقیت و یا شکست ما ندارد. شاید به دنبال یک مرد و یا زن پولدار هستید، اما تبدیل شدن شما به یک آدم شاد خیلی به این موضوع بستگی ندارد. بهتر است که چشم نداز بزرگ زندگی خودتان را پیش چشم داشته باشید و بهتر است که اعتبارتان را افزایش دهید تا ازدواج کنید به جای آن که ازدواج کنید تا اعتبارتان افزایش یابد. 10. «من خیلی گرفتارم» هیچ کس خیلی گرفتار نیست. به جای شکایت کردن از این که خیلی شلوغ و گرفتار هستید، بهتر است اولویت های خودتان را دوباره تعریف کنید. ما باید زمان مان را برای هدف ها و کارهای مهم باز کنیم. نه این که تا می توانیم برای خودمان کار بتراشیم و خودمان را مشغول کنیم. مشغول بودم مهم نیست، مهم این است که، در جهت هدف ها و آرمان های مان قدم برداریم. یک برداشت اجازه بدهید این یاداشت را با شماره پنجم شروع کنم. «مردم چی فکر می کنند.» بسیاری از ما، در تمام طول روز و البته بخشی از شب که بیداریم، شاید هم در خواب! به این فکر می کنیم که مردم در باره ما چی فکر می کنند. گویی ما مرکز ثقل دنیا هستیم و تمام مردم دنیا آن چنان بیکارکه محو کارهای ما هستند. بسیاری از ما اگر حتی سر سوزنی احتمال بدهیم که دیگران در فلان مورد از ما راضی نیستند، دمار از روزگار خود در می آوریم. بدترین دشنام ها و بزرگ ترین توهین ها را نثار خودمان می کنیم که چرا چنان رفتار نکردیم و بدتر از آن چرا چنان نبودیم که دیگران از ما راضی باشند. و متاسفانه، در جامعه ما، این مورد چنان رواج دارد و چنان در تار و پود شخصیت انسان ها تنیده شده است که به آن افتخار می کنند و از آن برای خود فضیلتی می سازند. این چنین بها دادن به دیگران، روی دیگر سکه خوار شمردن خویشتن است. متاسفانه اغلب ما در کودکی و پس از آن، یاد نمی گیریم که خودمان را به عنوان یک انسان دوست داشته باشیم. ضعف ما در کودکی، که در آن شرایط کاملا طبیعی است، متاسفانه در بزگ سالی نیز ما را رها نمی کند و همچنان در پی دریافت تایید از دیگران هستیم. اگر در کودکی این پدر و مادر هستند که منبع تایید ما هستند، در بزرگ سالی، همیشه یافت می شوند دیگرانی که جای پدر و مادر را پر کنند و تبدیل به منابع تایید ما شوند. شاید ذکر این نکته خالی از فایده نباشد که منظور من از دیگران، حکمی کلی مبنی بر تمام آدم ها نیست. این بسیار طبیعی است که برخی از مردم باید برای ما مهم باشند. گذشته از نزدیکان و دوستان، حتی دورترانی هم هستند که نقشی مهم در زندگی ما بازی می کنند. بیایید فرض کنیم که شما یک کارآفرین جوان هستید که کسب وکار کوچکی برای خود به راه انداخته اید. آیا نظر مشتریان تان نباید برای شما مهم باشد؟ شکی نیست که باید مهم باشد. اما نظر آن ها درباره چه؟ درباره محصول و کسب وکارتان و یا درباره خودتان؟ متاسفانه بسیاری از ما کوچک ترین نظر انتقادی در مورد محصول مان و یا حتی رفتارمان را با خودمان و شخصیت مان یکی می گیریم که در نتیجه این اشتباه، دچار واگویه های ذهنی می شویم و تمام وقت مان صرف جواب دادن به این آدم ها در ذهن مان می شود. بدیهی است که این وضعیت در نهایت به چیزی منجر می شود که در روان شناسی به آن وسواس فکری گفته می شود. یعنی فکر و یا به عبارت بهتر واگویه ای که به طور مدام به ذهن ما هجوم می آورد و ما قادر نیستیم برای مدتی طولانی آن را از ذهن مان بیرون برانیم. این نوع از وسواس، مانند همه وسواس های دیگر دو مشخصه تکرار و اجبار را در خود دارد. با وجود چنین وسواس هایی، ذهن ما فضای کافی را برای نوآوری و خلاقیت و در نهایت موفقیت نخواهد داشت. یک درخواست دفعه دیگر وقتی از گفته کسی دلگیر می شویم، در خلوت خود کمی فکر کنیم. چرا چنین آشفته شده ایم؟ آیا آن شخص اساسا انسان مهمی در زندگی ما بوده است که بخواهیم برایش چنین اهمیتی قائل شویم؟ اگر بوده است آیا گفته او رفتار ما را هدف گرفته است و یا شخصیت ما را؟ اگرهم چندان مهم نبوده است، چرا چنین آشفته شده ایم؟ پاسخ به این سوالات و تجزیه و تحلیل آن ها می تواند ما را از شر بسیاری از واگویه های درونی و حال بد ناشی از آن برهاند. ==================== از همین نویسنده: - اگر موفقیت می خواهید، این ۱۰ فهرست را تهیه کنید - ۲۰ نکته مهم که نباید در یک رزومۀ تأثیرگذار باشد - اگر موفقیت می خواهید، این ۲۵ ویژگی را از خود دور کنید - اگر می خواهید قبل از ۳۰ سالگی مدیرعامل شوید، این ۳ نکته را به خاطر بسپارید - ۸ اتفاق خوبی که پس از ترک شبکه های اجتماعی برای شما می افتد - ۱۰ نشانه اعتیاد به گوشی و ۴ راه مقابله با آن - ۱۴ جایی که می توانید رایگان و آنلاین تحصیل کنید - چرا ثروتمندترین مرد چین پیش از میلیاردر شدن شادتر بود
شنبه ، ۹آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ماهنامه شبکه]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 20]