محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831287828
احمدی نژاد حساسیت ها را از بین برد!
واضح آرشیو وب فارسی:دزنیوز: سبحانی از مارپیچ سکوتی که در جامعه شکل گفته ابراز نگرانی می کند و می گوید این روند در ایران سبقه ای طولانی دارد که با روی کارآمدن محمود احمدی نژاد، رئیس جمهور دولت های نهم و دهم، تشدید شد و به نوعی طیف گسترده ای از مسئولان به پاسخگوبودن بی تفاوت شده اند و حتی از سکوت مردم و نخبگان در برابر فشارهایی که از نظر اقتصادی به مردم وارد می شود، بهره می برند. او معتقد است در این شرایط که مردم دل زده از مسائل، معمولا سکوت می کنند، نخبگانی هستند که به لحاظ سیاسی هم خط دولت ها هستند و بنا به مصلحت سکوت می کنند. از این سکوت به بهانه مصلحت کم لطمه ندیده ایم؛ آنجا که سکوت جایز نبوده است. او می گوید: «در این شرایط نخبگانی هستند که مستقل اند یا خط سیاسی شان هم راستا با دولت نیست و انتقاد خواهند کرد. بدیهی است که پاسخ منتقدان مستقل هم سکوت خواهد بود و پاسخ منتقدان سیاسی مخالف دولت نیز، تخریب و اتهام زدن برای بدکردن دولت در منظر مردم است». البته او تنها به این موضوع اشاره ندارد. ارائه ندادن برنامه ششم از سوی دولت تاکنون مسئله ای است که سبحانی درباره آن هشدار می دهد. به گفته او که خود نماینده دوره های پنجم، ششم و هفتم مجلس نیز بوده، روندی که دولت در پیش گرفته نشان از آن دارد که حتی اگر دولت هم اکنون به ارائه برنامه اقدام کند، تا نیمه دوم سال آینده، این برنامه در مجلس بررسی نخواهد شد؛ چراکه مجلس دهم روی کار آمده و مشغول تصویب اعتبارنامه هاست. در نتیجه، سال ٩۵ سالی بی برنامه خواهد بود که این اقدام دولت را غیرقابل دفاع می داند. با نگاهی به روند تدوین و اجرای «برنامه»ها در کشور، به نظر شما تاکنون این برنامه ها کارایی لازم را داشته است یا خیر؟ نمی توان گفت برنامه هایی که در ۶٠ سال گذشته در ایران طراحی و اجرا شده، کارایی نداشته است. البته می توان پرسید چقدر کارایی داشته. آنچه مسلم است بعضی از آنها با کارایی بیشتر و بعضی هم با کارایی های خیلی پایین، عمر خودشان را به پایان رسانده اند. برنامه های اخیر مانند برنامه های چهارم و پنجم تغییرات زیادی را در کشور ایجاد نکرده و حتی به اهداف طراحی شده نزدیک هم نشدند اما درعین حال برنامه، کار بیهوده ای نیست. چه باید کرد که بتوان از ظرفیت کامل برنامه ها استفاده کرد؟ باید طبقه بندی کرد. به نظر می آید در یک طبقه برنامه هایی قرار می گیرند که در تدوین، مشکلات خیلی زیادی داشته اند. البته مشکلات کشور فقط تدوین نامناسب برنامه ها نبوده ولی برنامه ها هم نامناسب تدوین شده اند. به عنوان مثال می توانم به برنامه های ١۵ سال اخیر (سوم تا پنجم) اشاره کنم که اگر تجزیه و تحلیل کنید ملاحظه می کنید با مفهوم و انتظاری که از برنامه و برنامه ریزی می رود فاصله زیادی دارند. یک سؤال همیشه می تواند موضوعیت داشته باشد؛ اینکه چه ویژگی هایی از نظر فنی باید در یک نوشته باشد که بتوان به آن برنامه اطلاق کرد. منطق این است کشوری که برنامه ریزی می کند اولویت هایی دارد که باید به طریق ویژه به آن رسیدگی شود. باید برای آن اولویت ها، برنامه ریزی کرد که سریع تر به آن دست یابند و نتیجه کار سکویی شود تا بعدها به اولویت های بعدی برسند. اگر این طور فکر کنیم می توان گفت برنامه مجموعه ای از اولویت های یک دوره زمانی در کشور است که برای اجرایش علاوه بر تدوین خوب، به نیروی انسانی و سرمایه مناسب نیاز است. اگر روی این اتفاق نظر داشته باشیم می توان پرسید چه تعداد اولویت در یک برنامه پنج ساله معنا دارد. ممکن است یک نفر بگوید ١٠ یا ١۵ اولویت باید در نظر گرفته شود اما در این حدود باید به یک اتفاق نظر رسید. اما اگر کسی بگوید در برنامه هزارو ۵٠٠ اولویت داریم، کسی که می شنود می گوید هزارو ۵٠٠ اولویت که دیگر اولویت نیست، بلکه فهرستی از همه کارهاست. برنامه های ١۵ سال اخیر برنامه هایی از این دست بوده یعنی کتابچه نسبتا حجیمی که در آن به همه امور کشور پرداخته و به همه چیز اولویت داده است. یعنی شاید بیش از هزارو ٢٠٠ اولویت در هر برنامه بتوانید پیدا کنید. این در حالی است که این تعداد اولویت یعنی هیچ چیز در اولویت نیست و مجریان انگیزه ای ندارند برای اینکه موارد خاصی را دنبال کنند چون همه چیز برایشان خاص تعریف شده و این با امکانات، نیروی انسانی و مسائلی که در کشور وجود دارد، هم خوانی ندارد. بنابراین به نظر می آید برنامه ها به جای اینکه یک کتاب قطور ۴٠٠ ماده ای باشند، باید عملا به صورت یک سند کم حجم ١٠، ١۵ صفحه ای تنظیم شوند و برخی از مسائل خیلی کلیدی و مهم دوره ای را در نظر بگیرند که در این صورت، این برنامه ها قابل رصد و ارزیابی اند. برخی معتقدند حال که برنامه تابه حال در ایران کارایی لازم را نداشته، چه نیازی به برنامه است. نظر شما در این رابطه چیست؟ البته این بحث حقیقتا بی ربط نیست اما نباید استنباط اشتباه کرد. در حقیقت کسانی که این حرف را می زنند روی دیگر حرفشان این است که چرا تلاش نمی کنید برنامه کارآمد تدوین کنید تا مفید فایده باشد؟ به این معنا نیست که چون برنامه ناکارآمد است آن را کنار بگذاریم. شاید تلویحا به این معنی است که اگر قرار است یک برنامه ناکارآمد باشد، بود و نبودش فرقی ندارد. گاهی اوقات یک کارشناس اصولا نظر قطعی به نبودن یک مطلب دارد اما گاهی می گوید اگر قرار است به این صورت باشد، بهتر است نباشد. من هم به این جمله قائل هستم که اگر قرار است مانند گذشته حرکت کنیم، به نسبت تلاشی که می کنیم ثمره کمتری می بینیم. با وجود این از نظر نظام کارشناسی در کشور توانایی تدوین «برنامه» مناسب را داریم و به این خاطر باید نسبت به تغییر در شیوه ها حتی با تغییر در نگاه مسئولان برنامه ریزی کشور به تدوین مناسب برنامه برسیم. بنابراین استنباط من توقف برنامه نیست، بلکه تلاش بیشتر برای دستیابی به نتیجه است. به نظر شما دولت یازدهم برای تدوین برنامه ششم به موقع اقدام کرده است؟ به نظر می رسد با روندی که دولت پیش می رود، تا سال آینده هم برنامه ای در کار نباشد. بر اساس قانون برنامه و بودجه مصوب سال ١٣۵١ هر دولتی باید تا شش ماه قبل از پایان برنامه قبلی لایحه برنامه را به مجلس بدهد تا بررسی و تصویب شود، آیین نامه ها نوشته شود و از اول سال بعد کشور برنامه داشته باشد. روند موجود نشان می دهد حساسیت نسبت به این وضعیت اگر وجود دارد هم پررنگ نیست. به نظرتان این حساسیت وجود دارد؟ به هرحال ما نمی توانیم نیت خوانی کنیم، اما امیدوار هستم که واقعا دولت در عمل نشان دهد که این نیاز را حس می کند و لایحه برنامه ششم را در زمانی که امکان بررسی داشته باشد ارائه دهد. اگر بخواهیم عملکرد دولت را در این زمینه به طورکلی ارزیابی کنیم به نظر می آید دولت خیلی موضوع را جدی نگرفته زیرا زمستان امسال سال انتخابات مجلس است که شرایط خاصی را در مجلس ایجاد می کند. بودجه سال ٩۵ هم مطرح است، یکی، دو طرح مهم دیگر هم تا جایی که اطلاع دارم در دستور است. دولت باید با پیش بینی این شرایط لایحه برنامه ششم را تهیه و منتشر می کرد تا نظام کارشناسی در مورد آن اظهارنظر کرده و بر اساس آن نظرات، لایحه تکمیل شده و به مجلس تقدیم می شد اما حتی پیش نویسی هم از لایحه پیشنهادی ندیده ایم. به نظر شما آثار بی برنامگی دولت نهم و دهم مانده است؟ بله، چنین حسی دارم که دولت به شدت درگیر روزمرگی ها شده است. البته اداره کشور در شرایطی که داریم کار ساده ای نیست. اما در کنار اداره امور جاری، تعیین روندها و سنگ بناهایی که تا حدودی آینده را نشانه گیری کند مهم است. هم ساختار سازمان مدیریت و برنامه ریزی، هم بدنه کارشناسی و مدیریتی و هم رویکردهای اقتصادی دولت نشان می دهد تلاش می کنند مسائل را روزمره حل کنند و این تصور را نشانه بروند که با حل مسائل هسته ای و تحریم ها، اوضاع درست می شود. یعنی بر این باورند که این مسائل مهم تر است؟ لااقل خودشان فکر می کنند حل مسائل کشور با خارج، مسائل اقتصادی را حل وفصل خواهد کرد. درحالی که همه می دانند رفع چالش ها با خارج از کشور در حقیقت برخی موانع را از سر راه برمی دارد اما بنیه یک اقتصاد وقتی قوی می شود که از درون بجوشد. ما تحریم داشته باشیم یا نداشته باشیم اگر از درون، کار مربوط به رونق اقتصادی انجام نشود گشایش بیرونی تعیین کننده نخواهد بود. البته بنده جزء کسانی هستم که معتقدم تحریم لطمات زیادی به اقتصاد ما زد و اگر هرچه زودتر با روندهای صحیح به نفع منافع ملی حل و فصل شود، بندهایی از پای اقتصاد برداشته می شود اما برداشتن این بندها در حدی نیست که ما را به یک دونده موفق تبدیل کند مگر اینکه از درون تصمیمات متناسب با اقتصاد بگیریم که این تصمیمات دیده نمی شود. بارها گفته ام دولت ها اصولا به فکر توسعه تجارت هستند و ترتیباتی که برای رفع موانع تجاری و بازرگانی می دهند، به مراتب بیشتر از ترتیباتی است که برای رفع موانع تولید می دهند، درحالی که اگر تولید نباشد، بازرگانی هم معنا ندارد. به نظرم دولت ها به تجار متمایل ترند تا به تولیدکنندگان. بدیهی است که این حرف من اهمیت کار بازرگانی و تجارت را کم نمی کند، منظورم این است که باید تولید را تقویت کرد. با فرض اینکه دولت برنامه ای ارائه ندهد و تا نیمه دوم سال آینده هم بی برنامه باشیم، خسارتی که این بی برنامگی به کشور می زند چقدر خواهد بود؟ دو نکته وجود دارد؛ یکی اینکه چقدر به کشور خسارت وارد می شود. دیگر اینکه دولت اجازه می دهد در کشور قانون اجرا نشود. چون دولت فقط در اقتصاد خلاصه نمی شود. دولت به لحاظ سیاسی نماینده جمعی است که باید ویژگی های برجسته ای داشته باشند؛ از جمله حرمت گذاشتن به قانون و اجرای آن. اجرای قانون احترام به حقوق ملت است که اجرای آن به دولت سپرده شده است. وقتی قرار است تا مدتی معین قانون برنامه ارائه شود و این کار انجام نمی شود این می تواند عدول از قانون گرایی تلقی شود. بدیهی است اگر این اتفاق بیفتد، چون در سال آینده در شش ماه اول یعنی بعد از پایان عمر مجلس نهم، در چهار ماه خرداد تا اواخر شهریور، مجلس جدید باید اعتبارنامه ها را تصویب کند و اصولا آماده قانون گذاری نیست و نمی توان لایحه ای مانند لایحه برنامه را در ماه های اول فعالیت مجلس تصویب کرد، بنابراین به آن لایحه عملا یا به خوبی رسیدگی نمی شود یا به نیمه دوم سال کشیده خواهد شد. بنابراین سال ٩۵ سالی بی برنامه خواهد بود. به این معنا که ارزیابی فعالیت ها مشکل خواهد شد چون سندی برای فعالیت وجود ندارد. علاوه بر آنکه چنین اقدامی می تواند روش های گذشته را مبنی بر نادیده گرفتن قانون تقویت کند، درحالی که از این اتفاق کم خسارت ندیده ایم. خسارت ناشی از رویه یک دولت در دوره خود آن دولت، خلاصه نمی شود، قبل و بعد دارد. چنین اقدامی از سوی دولت غیرقابل دفاع است. این امر تا چه اندازه زمینه ساز فساد در کشور خواهد بود؟ روزمره عمل کردن تبعاتی ازجمله نپرداختن به شیوه علّی به مسائل کشور دارد. فساد مناشی عمده ای دارد که یکی از مناشی، کاهش تولید و رونق رباخواری است. جامعه الان این مشکل را دارد که در تولید و خدمات غیربانکی دچار رکود شده و اگر اندک رونقی وجود داشته باشد، در فعالیت های بیمه و بانک است. بازدهی پول در بانک با بازدهی پول در تولید قابل مقایسه نیست. روزمرگی باعث استمرار این وضعیت می شود. بی کاری بیشتر و عرضه کم می شود. کشور به دلیل نبود تولید فقیرتر می شود و چه کسی است که تردید کند در فقر و بی کاری، فساد وجود نخواهد داشت؟ آیا نداشتن برنامه، مخالفان دولت را به واکنش وانمی دارد؟ یک جمله صریح در مورد سؤال شما نمی توانم بگویم. کسانی که با دولت مواجه می شوند مجموعه ده ها میلیون نفری توده های مردم و مردم متوسط هستند که رأی همان ها در انتخاب این دولت مؤثر بوده است. این مجموعه مخالفتی نمی کنند به این دلیل که اصولا در این سیستم سیاسی کسی پاسخ گو نیست. بارها و بارها افراد مخالفت و استدلال می کنند و کسانی که باید پاسخ گو باشند با سکوت مسئله را از موضوعیت می اندازند. شما پاسخ گونبودن مسئولان را دست کم نگیرید. من خودم به دلیل اینکه معلم هستم استدلال هایی مکتوب دارم و کسی نمی گوید این حرف ها درست یا اشتباه است. شاید حرف های من بی ربط باشد اما سکوت می کنند، گویی چنین حرفی وجود نداشته. چون در فضای سیاسی ما چنین موردی است، توده های مردم دل زده از مسائل، معمولا سکوت می کنند. در این شرایط نخبگان هم دو دسته می شوند. نخبگانی که به لحاظ سیاسی هم خط دولت ها هستند به مصلحت سکوت می کنند. از این سکوت به بهانه مصلحت کم لطمه ندیده ایم، آنجا که سکوت جایز نبوده است. ادامه سکوت را پیش بینی می کنید؟ بله، این یک روند شده. البته نخبگانی هستند که مستقل اند یا خط سیاسی شان هم راستا با دولت نیست و انتقاد خواهند کرد. بدیهی است که پاسخ منتقدان مستقل باز هم سکوت خواهد بود. این در عرف ما وجود دارد مگر اینکه خلافش ثابت شود. حساسیت ها نسبت به برخی مشکلات کم و کمتر شده که متأسفانه این روند مربوط به یک دولت نیست. این روند از چه زمانی شروع شده؟ شاید نتوان آغاز دقیقی برای آن ارائه داد، اما در دولت های نهم و دهم این روند به شدت گسترش یافت. همه را در این مسئله به نحوی ذی نفع می بینم، چراکه در این زمان بود که تا حدودی قانون گریزی مُد شد و قوانین رسمی کشور رسما ابلاغ نشد. به تدریج قبح قانون گریزی و عمل نکردن به قانون کم شد. وقتی شوک های اقتصادی و سیاسی پررنگ شدند اما به واسطه تکرار، حساسیت ها نسبت به دفعات آنها از بین رفت. مثلا وقتی افزایش قیمت ١٠ تا ١۵ درصدی داشتیم، انتقادهایی به آن شد اما وقتی این رویه تکرار شد و به انتقادها هم توجه نشد، وقتی بنزین از ۴٠٠ تومان به هزار تومان رسید، افراد اعتراض نکردند. همین اتفاق در مورد دلار نیز افتاد. دلار از هزارو ١٢۶ تومان به سه هزار تومان رسید و کسی هم پاسخ گو نبود و حالا اگر این اتفاق به دفعات تکرار شود، فردا مردم آماده هستند کالاها را گران تر خریداری کنند، البته اگر بتوانند خریداری کنند. ریزش حساسیت ها یکی از مسائلی است که پاسخ گونبودن را تشدید می کند. این دقیقا همان مارپیچ سکوت است که در ارتباطات مطرح می شود. به نظرتان باید در مقابل چنین معضلی چه واکنشی نشان داد؟ راهکارهای متعددی وجود دارد. باید گفت در میان نخبگان و فعالان سیاسی و افرادی که در مجلس و دولت تصمیم می گیرند، بعد از جنگ در ایران به لحاظ اقتصادی یک خط بیشتر وجود نداشت و آن خط، خط سرمایه داری بود. هر دولتی که روی کار آمده، اقتصاد سرمایه داری را پیگیری کرده و مجالس هم همین اقتصاد را تقویت کرده اند. البته بعضی دولت ها به لحاظ سیاسی و فرهنگی با هم متفاوت بوده اند، اما خط اقتصادی شان بدون شک یکی است. با اینکه این خط اقتصادی را نمی پذیرم و به نظرم به ضرر کشور بوده و دلیلم شاخص های موجود اقتصاد ایران است، اما حال که یک خط اقتصادی وجود دارد، دلیلی ندارد گروه های مختلف سیاسی و نخبگان روی چگونگی این خط اقتصادی واحد اتفاق نظر کنند. به این معنا که اگر کسی برنامه جدیدی ارائه نمی دهد یا برنامه اش مشکل دارد، در اصلاحات اقتصادی با هم ائتلاف داشته باشند. این به نفع کشور است و به این ترتیب، برنامه اقتصادی کشور ارتقا پیدا می کند و دیگران نمی توانند منتقدان را تحت عنوان اینکه به لحاظ سیاسی با ما مخالف هستند دور کنند. اگر برنامه های اقتصادی متفاوت بود و اختلاف نظرها تجلی پیدا کرد، معنی پیدا می کند اما این خط مش اقتصادی در ٢۵ سال گذشته طراحی شده و هم اینک نیز ادامه دارد. دلیلی ندارد روی یک موضوع واحد اختلاف داشته باشیم. پس همه باید تلاش کنیم که آن را تقویت کنیم. در واقع می خواهم بگویم اصلاح طلب ها یا اصولگرایان هرکدام که در قدرت بودند، برنامه تعدیل ساختار را پیش برده اند و این دولت هم همان رویه را انجام می دهد. بنابراین تمامی طیف ها باید به بد و خوب این برنامه حساس باشند و جایی که باید، نقد کنند تا رویه بهتر شود و جایی که لازم است هم حمایت کنند. اشاره کردید که بی برنامگی موجب فقیرترشدن مردم خواهد شد. این بحث را بازتر می کنید؟ به هرحال، مردم به پذیرش وضع موجود عادت می کنند. اکنون در دو، سه دهه، تورم میانگین ١۵ درصدی از طرف همه پذیرفته شده. چون تورم های بیشتری را هم تجربه کرده اند. نمی خواهم زحمت دولت را نادیده بگیرم اما حساسیت مردم به تورم های دورقمی کم شده و عادت کرده اند نرخ بی کاری شان ١١ درصد باشد. وقتی می گوییم رکود وجود دارد یعنی رشد اقتصادی منفی است یا وقتی می گوییم تورم وجود دارد یعنی سرمایه گذاری ، گران تمام می شود و فرصت اشتغال برای این مجموعه ها به وجود نمی آید. اکنون سالانه ٧٠٠، ٨٠٠ هزار نفر وارد بازار کار می شوند. وقتی کار در مزرعه و کارخانه که بخش های خدماتی مولد هستند، وجود ندارد، افراد ناچارند تن به کارهایی دهند که ظاهرا کار است. در ٢٠ سال اخیر نسلی شکل گرفته که تحصیل کرده هستند و کار مناسب با تحصیلاتشان پیدا نکرده اند و به این خاطر تن به کارهایی داده اند که مناسب شئوناتشان نیست اما چاره ای نداشته اند. مثلا خرید و فروش، واردات و صادرات، پاساژداری یا حتی در مواردی از نبودن اطلاعات هم درآمدهای مناسبی کسب کرده اند. عادت کرده اند که تولید نکنند. این اتفاق مهمی است که اگر فردا رونقی هم گرفت، نسلی را خواهیم داشت که مزه درآمد ناشی از کار نکرده یا غیرمتناسب با کاری که کرده را چشیده و به سختی می تواند به تولید برگردد. نباید از این موضوع به سادگی گذشت. سال ها که بگذرد افراد به خاطر گرفتاری هایشان ناگزیرند توانشان را کمتر ببینند و تن به فعالیتی دهند تا بتوانند با آبرومندی زندگی کنند. در این صورت می توان گفت مردم بی تفاوت شده اند؟ به هرحال مظاهری دیده می شود. به نظر من درعین حال شعور سیاسی مردم نسبت به دهه های گذشته خیلی بالاتر رفته است. درک قضایا وجود دارد، ملاحظه برخی مسائل مهم سیاسی باعث می شود آنها مطالباتشان را به خوبی ابراز، نکنند اما در کنار این درک سیاسی و عدم ابراز نوعی بی تفاوتی در برخی مسائل وجود دارد. اینها با هم شکل گرفته. حال اینکه سنگینی وزن کدام بیشتر است، شاید در موضوعات مختلف متفاوت جلوه کند. به عقیده من کسانی که بخواهند برنامه را به موقع دهند، توجه به واکنش های عمومی دارند، کمااینکه اگر بخواهند به موقع آن را ارائه ندهند، تلقی ای از افکار عمومی بی تفاوت شده دارند. اینها می تواند زمینه ساز اقدامات دولتی ها و چگونگی اعمال اقدامات آنها باشد. به نظرتان نتیجه چه خواهد شد؟ ما بنا را باید بر این بگذاریم که این جامعه به لحاظ استقلال سیاسی مراتب بالایی دارد. حتی اگر این استقلال سیاسی در مواردی تصمیم اشتباه می گیرد، اما از نظر سیاسی ما مستقل هستیم. همیشه با خودم می گویم مردمی که به لحاظ سیاسی مستقل شده اند در شأنشان نیست که درآمد سرانه پایین داشته باشند و فقیر زندگی کنند. در کشور ما می تواند شرایط بهتری مهیا شود. بنابراین باید از طریق ارتقای مدیریت، کنارگذاشتن تعصبات و با انتخاب یک نگاه که جامعه ٨٠ میلیونی را دربر بگیرد، بتوان وضع مردم را بهتر کرد. اصولا کرامت افرادی که رشد سیاسی شان این طور است، ایجاب می کند فقیر نباشند. ما قدر استقلال سیاسی کشور را خوب می دانیم اما در کنار این استقلال سیاسی باید کاستی ها هم جبران شود. به برنامه ریزان و نمایندگان مجلس توصیه می کنم لزوما روش های گذشته را تنها روش برای برنامه ریزی نبینند. ممکن است من مقامی باشم که به خاطر سابقه خودم در مسائل اقتصادی فکر کنم همان روش های چند دهه گذشته به درد این مرحله از کشور می خورد. بنابراین به روش های خودم رجوع کنم، درحالی که در کشور دیدگاه ها و نیازهای مختلف وجود دارد. در روش های بررسی برنامه در مجلس و شیوه برنامه ریزی در کشور باید تجدیدنظر شود که برایند آن رسیدن به یک سند بسیار مختصر دارای حدود ٢٠ اولویت است که قابل سنجش و ارزیابی باشد. اگر این کار را اصل بدانیم، می توانیم به سندی برسیم که کارایی اش از سندهای قبلی بیشتر است.
شنبه ، ۹آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دزنیوز]
[مشاهده در: www.deznews.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]
-
گوناگون
پربازدیدترینها