محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830256859
کتابی که رهبر انقلاب بارها از آن تمجید کرده است
واضح آرشیو وب فارسی:خبرگزاری تسنیم: آیت الله خامنه ای بعدها گفته بودند: «کار بسیار خوبی است و نگاه درستی به عاشورا دارد و جذابیت داستانی دارد. دو صفحه از کتاب را که خواندم، احساس کردم داستان جذابی دارد و ادامه دادم. هر کسی می خواهد فتنه 88 را بشناسد، این کتاب را بخواند.به گزارش گروه رسانه های خبرگزاری تسنیم ، آغاز مطرح شدن کتاب به نقل قولی از رهبر انقلاب باز می گشت که از آن تمجید کرده بودند: «هر کسی می خواهد فتنه 88 را بشناسد، این کتاب را بخواند.» البته این تنها اظهار نظر ایشان نبود. سیدمهدی شجاعی هم به نویسنده گفته بود که تعدادی از کتب متون فاخر نیستان را در جلسه ای به رهبری اهدا کرده است. آیت الله خامنه ای بعدها به سیدمهدی شجاعی گفته بودند: «کار بسیار خوبی است و نگاه درستی به عاشورا دارد و جذابیت داستانی دارد. دو صفحه از کتاب را که خواندم، احساس کردم داستان جذابی دارد و ادامه دادم.» نامیرا شرح تذبذب و برزخ میان حق و باطل است. داستان تردید فردی که میان همراهی یا عدم همراهی با امام حسین(ع) در کربلا، مردد مانده است. داستان نامیرا کاملا تخیلی است با این حال شخصیت های آن واقعی هستند ولی در یک بستر تخیلی رفتار می کنند. نامیرا به قلم صادق کرمیار و در 36 صفحه منشر شده است. «نامیرا» داستانی شخصیت محور است؛ رمانی با خرده روایت هایی از تغییر روش، هدف، آرزو و عاقبت آدم ها. این روزگار است که آدم ها را در محک انتخاب شدن و انتخاب کردن می گذارد و نویسنده نامیرا فقط تصویرساز صادق این رویدادهاست. نویسنده ، کتاب را به سبک رمان های کلاسیک با شروعی آرام آغاز می کند، تصویرسازی می کند، شخصیت ها را یک به یک وارد داستان می کند، آن ها را معرفی می کند و با داستان پیش می برد. «نامیرا» اسیر اختلاف روایت های تاریخی نشده و البته از عقبه تحقیقی درستی بهره برده است. این کتاب را صادق کرمیار نوشته است. نوشتن داستانی که مخاطب، آخرش را می داند کار آسانی نیست. و اینجاست که کرمیار با نگاه درست به عاشورا و استفاده از عنصر «رمانس» به خوبی بهره گرفته است. بیش از هر چیز اسم کتاب است که خواننده را مشغول می کند؛ ابتدا به ذهن می رسد «نامیرا» فقط اسمی هنری است که برای جلب مخاطب انتخاب شده و یا ناشر و نویسنده خواسته اند ابهام داستان را زیاد کنند. اما کتاب را که تا انتها بخوانی معلوم می شود «نامیرا» ریشه در مفهوم «کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا» دارد. مفهومی که می گوید پهنه ی سرزمین کربلا به اندازه ی کل زمین وسعت پیدا کرده و عاشورا همیشه نامیراست. «نامیرا» داستانی شخصیت محور است؛ رمانی با خرده روایت هایی از تغییر روش، هدف، آرزو و عاقبت آدم ها. این روزگار است که آدم ها را در محک انتخاب شدن و انتخاب کردن می گذارد و نویسنده ی نامیرا فقط تصویرساز صادق این رویدادهاست. نویسنده ی کتاب را به سبک رمان های کلاسیک با شروعی آرام آغاز می کند، تصویرسازی می کند، شخصیت ها را یک به یک وارد داستان می کند، آن ها را معرفی می کند و با داستان پیش می برد. «نامیرا» اسیر اختلاف روایت های تاریخی نشده و البته از عقبه ی تحقیقی درستی بهره برده است. نوشتن داستانی که مخاطب، آخرش را می داند کار آسانی نیست. و اینجاست که کرمیار با نگاه درست به عاشورا و استفاده از عنصر «رمانس» به خوبی بهره گرفته است. دریغ جدی اینجاست که ای کاش سریال «مختارنامه» را بعد از خواندن «نامیرا» می دیدیم تا باورمان شود در کوفه ای که 18هزار نامه برای امام حسین علیه السلام ارسال می شود چطور یکباره ورق بر می گردد و آدم هایی که تا دیروز مشتاق استقبال از پسر پیامبر و علی علیهماالسلام بودند، ناگهان با زرق و برق سکه های پسر مرجانه پشت او را خالی کردند، سفیرش را کشتند و بزرگان کوفه ناگهان یار قدیمی ابن زیاد شدند؟ آن وقت بود که می فهمیدیم که عمرو بن حجاج -از سردرمداران دعوت امام به کوفه- که سعی می کرد سپاهی برای امام تهیه کند، چگونه با یک جلسه نشست و برخاست با والی خناس کوفه یک شبه از دوست به دشمن تبدیل می شود و سعی و همتش را بر این می گذارد که مقابل یاران امام حتی اگر دختر و دامادش باشند، بایستد؟ در «نامیرا» است که می فهمی بخشی از انبوه مردمی که به امام نامه نوشتند حضور امام را برای منافع شخصی خود می خواستند. امضاها به خاطر درد دین نبود بلکه برای طایفه ای سؤال این بود که چرا معاویه شام را برتر از کوفه دانسته است. وقتی که ابن زیاد سر کیسه را شل کرد و از بیت المال کیسه های طلا بخشید، دیگر آمدن امام فایده ای برای این قوم نداشت. قصور معاویه را یزید جبران کرده بود، شاید اگر امام می آمد به کوفه و زعامت قوم را برعهده می گرفت اینان باز هم مخالفت می کردند. هرچند ابن زیاد هلاکشان کرد و دستشان را به خون پسر پیامبر آلوده کرد. «نامیرا» یک مشخصه ی بارز دارد. نامیرا یک دوره ی فتنه شناسی است برای کسانی که در پی حق هستند و می خواهند بدانند که حق و باطل چگونه جابه جا می شوند. که حتی «عبدالله بن عمیر» با آن همه سابقه در جهاد با کفار تردید می کند که چرا پسر پیامبر به مقابله با یزید برخاسته است؟ «نامیرا» داستان عاشقانه هم دارد و نویسنده آگاهانه درام و رمانس را در کتابش خوب پرداخته است. «عشق» در نامیرا عشق بازاری نیست؛ آنجایی که سلیمه دختر عمرو بن حجاج با ربیع پیمان زناشویی می بندد و خوشحال است که همسرش محب علی و اولاد اوست و خشمگین می شود که چرا پدرش به حسین علیه السلام پشت کرده است. این عشق آن قدر قوی است که وقتی ربیع کارش به تردید می کشد، سلیمه هشدار می دهد که پیوند آن دو از سر حب علی و حسین علیهماالسلام است. در داستان کسانی را می بینیم که در لحظه های آخر به کاروان امام می رسند و البته چه خوش می رسند. اینان مدیون یک لحظه محاسبه ی درست هستند تا بسوی امام بروند و البته می روند و می توانند با امام باشند. داستان «نامیرا» تمامی ندارد اما تو باید تا انتهای کتاب بخوانی تا حس کنی چرا «اَنَس بن حارث کاهلی» خیلی قبل تر از واقعه ی عاشورا در کربلا به انتظار امامش نشسته است. اَنَس این قدر افق بلندتری دارد که به «عبدالله بن عمیر» هم هشدار می دهد حرامیان و مسلمانان و مشرکان به زودی یکی می شوند! و بر بهترین خلق خدا هجوم می آورند. آثار فاخر ادبیات دینی در انتشارات «کتاب نیستان» یک رویکرد ماندگار خواهد بود. جریانی آهسته ولی با چگالی جدی جریان سازی در ادبیات انقلاب اسلامی ایران. دانلود در راستای تسهیل برای دستیابی به این کتاب ارزشمند و همچنین درس آموزی و آشنایی همگان با ابعاد مختلف قیام جاودانه حضرت ابا عبدالله الحسین (علیه السلام) و ترویج فرهنگ کتابخوانی، پویش مطالعاتی روشنا در حرکتی مردمی و با همیاری ناشر، مراکز پخش و کتابفروشان و با صرف نظر نمودن از حقوق مادی و کاهش قیمت از 17000 تومان به 6000 تومان، کتاب نامیرا را به مردم گرامی تقدیم می کند. جوایز ارزنده ای نیز مانند سفر به عتبات عالیات، موبایل، تبلت و ... نیز به خوانندگان گرامی اهدا می شود. علاقه مندان به تهیه کتاب به صورت پیامکی می توانند با ارسال عدد 72 یا کلمه نامیرا به سامانه پیام کوتاه پاتوق کتاب فردا به شماره 3000330006992 این کتاب را در اسرع وقت با هزینه پست بسیار اندک و پرداخت 8000 تومان در مجموع تهیه نمایند. همچنین می توانند از طریق سایت پاتوق کتاب فردا و با مراجعه به صفحه کتاب نامیرا در این سایت یا دانلود اپلیکیشن اندروید پاتوق کتاب فردا و سفارش کتاب از طریق آن اقدام به ثبت سفارش و تهیه کتاب نمایید. بخشی از کتاب نامیرا به انتخاب نویسنده: ماه کم کم از زیر ابری تیره بیرون می آمد. پای برکه ای کوچک، آتش بلندی برپا بود و عبدالله بن عمیر و ام وهب کنار آتش نشسته بودند و پای سفره ای مختصر شام می خوردند. اسب های آن دو به درختی در حاشیه برکه بسته بود. تنها صدای هرم آتش و سوختن خس و خاشاک و چوب های خشک درون آتش به گوش می رسید. ام وهب میل چندانی به خوردن نداشت و این را عبدالله درک می کرد، اما به سکوت می گذراند. بی میلی ام وهب کم کم کلافگی او را شدت داد و یکباره از پای سفره برخاست و به کنار برکه رفت و به زانو نشست. به عکس ماه در برکه چشم دوخت. ام وهب زانو به بغل خیره ی آتش بود. عبدالله ناگهان صدای چکاچک شمشیرها و نیزه ها را شنید. یکباره از جا پرید و به ام وهب نگریست که هم چنان آرام نشسته بود و به آتش می نگریست. صدا قطع شد، اما عبدالله آرام به سراغ شمشیرش رفت و آن را از نیام بیرون کشید. ام وهب از رفتار او حیرت کرد و با تعجب برخاست. عبدالله گفت: «شنیدی؟» «نه! چیزی نشنیدم.» عبدالله به اطراف چشم انداخت و در تاریکی بیابان اطراف را پایید بار دیگر صدای سم اسب به گوش رسید و این بار هر دو شنیدند و با دقت به جهت صدا رو برگرداندند. از عمق تاریکی، سواری نزدیک شد. عبدالله به ام وهب اشاره کرد که کنار اسب ها پناه بگیرد و خود آرام به سمت سوار رفت. سوار نزدیک تر شد و وقتی عبدالله را در حالت هجوم دید، همان جا ایستاد و گفت: «سلام برادر، من مسافری هستم از راهی دور؛ می خواهم به کوفه بروم از راه آمده مطمئن نیستم.» عبدالله با بدگمانی به او نگریست و سپس اطراف را زیر نظر گرفت و انگار به دنبال سواران دیگری بود که با غریبه همراهند. سوار ام وهب را دید. گفت: «من تنها هستم برادر راه کوفه را به من نشان بده، زحمت دیگری برایت ندارم!» ویکباره اسبش -که معلوم بود راه درازی را یک نفس آمده بود- نقش زمین شد و سوار را بر زمین زد. سوار که دست کمی از اسب نداشت، پایش زیر اسب ماند و فریاد کشید. عبدالله هنوز تردید داشت. ام وهب جلو آمد و با تعجب به خیرگی عبدالله نگریست: «عبدالله!» عبدالله تازه به خود آمد و به کمک مرد رفت. ام وهب نیز دوید و دهانه اسب را گرفت و آن را جابه جا کرد و عبدالله زیر بغل مرد را گرفت و او را بیرون کشید. غریبه بی حال و خسته روی دست عبدالله ماند. او را کشان کشان تا پای آتش برد و ام وهب، مشک آب را آورد و عبدالله به او آب داد. کمی به حال آمد و وقتی خود را پیدا کرد، سراسیمه دستی به سینه اش کشید و از وجود چیزی در زیر لباسش مطمئن شد. عبدالله و ام وهب به یکدیگر نگاه کردند. مرد دوباره از حال رفت. عبدالله او را روی پلاسی خواباند. ام وهب رواندازی آورد و به عبدالله داد. گفت: «پیداست چیز گرانبهایی با خود دارد.» «خدا به او رحم کرد که گرفتار راهزنان نشد.» عبدالله روانداز را روی مرد کشید و خود کنارش نشست و به درخت تکیه داد. بعد رو به ام وهب گفت: «تو استراحت کن که فردا راه درازی در پیش داریم! من مراقب او هستم.» ام وهب زیر تخته سنگی دراز کشید و عبدالله در حالی که به مرد می نگریست و می اندیشید، کم کم به خواب فرو رفت و دوباره رویایی را دید که پیش تر دیده بود. همان غبار و دود و آتش و برق تیز شمشیرها و نیزه هایی که بالا و پایین می رفتند و خون آلود می شدند، رودی خروشان، تیرهایی که از هر طرف به آسمان می رفتند، سم اسبانی که در میدان جنگ در هم می آمیختند، خیمه هایی که در آتش می سوختند، رودی خروشان که آب در آن سرخ و خونرنگ می شد. یکباره عبدالله وحشت زده چشم باز کرد و ام وهب را کنار خود دید که سعی می کرد او را بیدار کند. عبدالله جای مرد را خالی دید و به هراس افتاد. ام وهب به کنار برکه اشاره کرد. مرد کنار برکه زانو زده بود و سر و صورت خود را می شست. عبدالله با احتیاط بلند شد و منتظر ماند. ام وهب احساس کرد که عبدالله ترسیده است. گفت: «این مرد تنهاست عبدالله! تاکنون ندیده ام از مردی تنها و خسته این گونه بترسی!» عبدالله به تندی سر گرداند و به ام وهب نگریست. گفت: «ترس؟! نه! من از او نمی ترسم! اما... اما حضور او مرا از چیزی می ترساند. دوباره همان کابوس، خدایا این چه دلشوره ای است که سینه ام را می درد.» مرد آرام از کنار برکه بلند شد. به سراغ اسبش رفت و به سر و گوش او دست کشید. با مشک، آب به صورت و دهان اسب پاشید. بعد با مهر به عبدالله نگریست و گفت: «اهل کوفه اید، یا شما هم مسافرید؟» «ما اهل کوفه ایم، اما تو که از راه دوری آمده ای، از کوفه چه می خواهی؟» «من همان می خواهم که همه ی اهل کوفه می خواهند.» و کنار آتش که اکنون رو به خاموشی داشت، نشست و به اسبش نگاه کرد. عبدالله گفت: «پس تو هم خبر حمله ی مسلم و یارانش را به قصر ابن زیاد شنیده ای!» مرد جا خورد. به تندی از جا پرید: «مسلم دست به تیغ برده؟! چرا منتظر ورود امام نشد؟!» و مستأصل به اسب نگریست. ام وهب گفت: «ابن زیاد هانی را کشت و راهی جز جنگ برای کوفیان نماند!» مرد ناباور نگاهی به عبدالله و همسرش انداخت و بعد به تندی به سراغ اسب رفت و کوشید آن را از جا بلند کند، اما اسب بی حال تر از آن بود که بتواند برخیزد. عبدالله به سوی مرد رفت. حالا کاملاً دریافته بود که مرد غریبه، مسافری عادی نیست. پرسید: «تو که هستی مرد؟!» مرد ملتمس رو به عبدالله برگشت. گفت: «اسبت را به من بفروش! هر بهایی بخواهی می دهم.» عبدالله گفت: «اگر برای یاری مسلم این چنین عجله داری. بدان که بی تو هم بر این زیاد چیره خواهند شد!» مرد گفت: «اما من می خواهم مسلم و کوفیان را از جنگ باز دارم تا امام به کوفه برسند.» ام وهب پیش آمد و گفت: «پیش از تو عبدالله این کار را کرده، اما بی فایده است.» «عبدالله؟!» «آری من بسیار کوشیدم تا کوفیان را از جنگی بی حاصل باز دارم، اما کینه های کهنه، چشم های آنان را کور کرده، تا مسلم را به ریختن ابن زیاد وا داشتند؛ که اگر چنین شود، بار دیگر میان شام و کوفه جنگی خونین به راه خواهد افتاد.» مرد گفت: «پس شما در این بیابان چه می کنید؟» عبدالله گفت: «ما به فارس باز می گردیم، تا شاهد جنگ میان مسلمانان نباشیم.» مرد لحظه ای در چشمان عبدالله خیره شد. بعد گفت: «شما از چه می گریزید؟! اگر همه ی ما کشته شویم، بهتر از آن است که مردی چون یزید را بر جایگاه رسول خدا ببینیم.» و با پای پیاده به راه افتاد و دور شد. عبدالله مبهوت ماند و لحظه ای بعد به تندی دوید و خود را به مرد رساند. گفت: «صبر کن غریبه!» مرد ایستاد. عبدالله گفت: «من اسبم را به تو می دهم و هیچ بهایی نمی خواهم، فقط به شرطی که بگویی تو کیستی؟!» «من بنده ای از بندگان خدا هستم که به یگانگی و رسالت محمد شهادت داده ام و اکنون حسین بن علی را امام و مولای خویش قرار دادم تا یقین کنم آنچه می گویم و آن چه می کنم، جز سنت رسول خدا نیست، حتی اگر به بهای جانم باشد.» عبدالله بر سر مرد فریاد کشید. گویی می خواست خود را از گناهی که در وجودش احساس کرد برهاند: «مسلمانی ات را به رخ من مکش! که من با مشرکان بسیاری جهاد کردم؛ و این زن که پابه پای من تا مازندران و قسطنطنیه آمده، بهترین شاهد است که می داند، جز برای خدا و رسولش شمشیر از نیام بیرون نکشیدم.» مرد آرام و خونسرد به عبدالله تلخ لبخند زد. گفت: «لعنت خدا بر آنان که ایمان شما را بازیچه ی دنیای خویش کردند؛ و وای بر شما که نمی دانید بدون امام، جز طعمه ی آماده، در دست اراذلی چون یزید و ابن زیاد هیچ نیستید؛ حتی اگر برای رضای خدا با مشرکان جهاد کنید. آیا بهتر و عزیزتر از قرآن و حسین، یادگاری از پیامبر بر روی زمین باقی مانده است؟» و دوباره به راه افتاد و رفت. عبدالله مستأصل ماند و اکنون ام وهب نیز کنارش ایستاده بود. نگاهی به او انداخت و دوباره فریاد کشید: «صبر کن!» مرد ایستاد و دوباره رو به عبدالله برگشت. عبدالله به سوی او رفت. گفت: «من هم پسر فاطمه را شایسته تر از هم برای خلافت می دانم، اما در حیرتم که حسین چگونه به مردمی تکیه کرده که پیش از این، پدرش و برادرش، آن ها را آزموده اند و اکنون نیز به چشم خویش دیدم کسانی را که او را دعوت کردند، به طمع بخشش های ابن زیاد چگونه به پسر عقیل پشت کردند و هانی را تنها گذاشتند. به خدا سوگند تردید ندارم که این مردم حسین را در مقابل لشکر شام تنها خواهند گذاشت. یزید به خونخواهی ابن زیاد خون ها خواهد ریخت.» مردم آرام گفت: «آیا حسین بن علی اینها را نمی داند؟!» «اگر می داند، پس چرا به کوفه می آید؟» مرد گفت: «او حجت خدا بر کوفیان است که او را فراخواندند تا هدایت شان کند.» عبدالله گفت: «چرا در مکه نماند، آن هم در روزهایی که همه ی مسلمانان در آن جا گرد آمده اند. آن ها نیاز به هدایت ندارند؟» مرد گفت: «آن ها که برای حج در مکه گرد آمده اند، هدایت شان را در پیروی از یزید می دانند و یزید کسانی را به مکه فرستاد تا امام را پنهانی بکشند، همانطور که برادرش را کشتند. و اگر ما را در خلوت می کشتند، چه کسی می فهمید، امام چرا با یزید بیعت نکرد؟» عبدالله گفت: «می توانست به یمن برود یا مصر یا به شام برود و با یزید گفتگو کند.» مرد گفت: «اگر معاویه با گفتگو هدایت شد، فرزندش هم هدایت می شود؛ و اما اگر به یمن یا به مصر می رفت، سرنوشتی جز آنچه در مکه برایش رقم زده بودند، نداشت. اما حرکت او به کوفه، آن هم با اهل بیت، بیش از هر چیز یزید را از خلافتش به هراس خواهد انداخت و مسلمانان را به فکر.» خواست برود لختی مکث کرد و دوباره رو به عبدالله برگشت و گفت: «و اما من! هرگز برای امام خویش تکلیف معین نمی کنم، که تکلیف خود را از حسین می پرسم. و من حسین را نه فقط برای خلافت، که برای هدایت می خواهم. و من... حسین را برای دنیای خویش نمی خواهم، که دنیای خویش را برای حسین می خواهم. آیا بعد از حسین کسی را می شناسی که من جانم را فدایش کنم؟» و رفت. عبدالله مات ماند. وقتی مرد دور شد، عبدالله لحظه ای به خود آمد. برگشت و اسب خویش را آورد و مرد را صدا زد: «صبر کن، تنها و بی مرکب هرگز به کوفه نمی رسی!» مرد ایستاد و افسار اسب را گرفت و گفت: «بهای اسب چقدر است؟» «دانستن نام تو!» مرد سوار بر اسب شد: «من قیس بن مسهر صیداوی هستم. فرستاده ی حسین بن علی!» و تاخت. عبدالله مانند کسی که گویی سال ها در گمراهی بوده و تازه راه هدایت را یافته بود، به زانو نشست و سرش را میان دست ها گرفت. منبع:مشرق خبرگزاری تسنیم : انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانه های داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای بازنشر می شود. بازگشت به صفحه رسانه ها بـــــرای دریــــــافـــــت آخــــریــــن اخــــبـــــار عــضـــو کــــانــــال تــــســـــنـــیــــم در تـــــلـــــگــــرام شــــویـــد
جمعه ، ۸آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبرگزاری تسنیم]
[مشاهده در: www.tasnimnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]
-
گوناگون
پربازدیدترینها