محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1853522476
ماجرای دیدار با رهبر معظم انقلاب و شهید چمران در منطقه «آب تیمور»
واضح آرشیو وب فارسی:سنگر ما: راننده رزمنده ای بود که محاسن بلندی داشت و عینکی بر صورت، چفیه ای هم گردنش بود. فرد کناریش هم لباس نظامی بدون درجه بر تن داشت و سر و ظاهرش شبیه راننده بود. آقایی هم کنارمان حضور داشت. سوال کردند: از بچه های کدوم گردان هستید؟ گفتم: ارتشی هستم، از گردان ۲۳۱ زرهی تانک. به گزارش سرویس ایثارومقاومت “سنگرما” روایت های زیر خاطرات ستوان یکم بازنشسته «رمضان فخریانی» از دوران دفاع مقدس است. تحویل سال در تانک برای انجام ماموریت به منطقه ی آب تیمور واقع در ۲۵ کیلومتری اهواز اعزام شدیم. فاصله ی ما با عراقی ها حدود ۷۰۰ متر بود و در بعضی از خاکریزها به ۲ کیلومتر می رسید. ماموریت گردان مان در آن منطقه تا آذر سال ۵۹ ادامه پیدا کرد. عراق تک بزرگی در تنگه ی چزابه زده بود. ایران به خاطر حساسیت آن منطقه که شهرهای بستان و سوسنگرد را نیز در بر می گرفت اقدام به پاتک کرد. ما نیز حضور داشتیم. مدتی در منطقه ماندیم تا این که در ۲۷ اسفند ۶۰ به شوش رفتیم. روزهای پایانی سال بود. شب عید سال ۶۱ را در تانک و با یک رادیو تحویل کردیم. مجروحیت در عملیات فتح المبین عملیات جدیدی پیش رو داشتیم. در شوش از پل کرخه نور گذر کردیم. روز اول فروردین سال ۶۰ به منطقه مورد نظر رسیدیم و تانک ها را مستقر کردیم. به جز گردان ما، نیروهای زیادی در آن منطقه حضور داشتند. سرگرد مسعودی فرمانده ای نترس، شجاع و دلیر بود که مسئولیت گردان ۲۳۱ تانک با ایشان بود. وی نیرو هایش را جمع و همگی را نسبت به عملیات توجیه کرد. اعلام کردند یک گردان پیاده از سپاه هم با شما ادغام می شود. پس از سازماندهی در تاریخ ۲ فروردین ۶۱ عملیات فتح المبین آغاز شد. وارد عملیات شدیم. در پایین تنگه ای به نام رقابیه در حال حرکت بودیم. دو تانک از دشمن در دهانه ی بالای تنگه حضور داشتند و نیروهای ما را از بالا می کوبیدند. به کمک بچه های مخلص و فداکار بسیج آن دو تانک را منهدم کردیم. حضور بسیجیان در منطقه چشمگیر بود و بسیار فعالیت می کردند. در حین حرکت گلوله ی توپی به تانک خورد و شنی(زنجیر) تانک در رفت. از تانک خارج شدم. ناگهان گلوله ی توپی کنارم زمین خورد. از ناحیه ی پا و سر به شدت زخمی شدم . چند نفر دیگر هم زخمی شدند. به بیمارستان اهواز و از آنجا به بیمارستان لقمان اعزام شدم. پس از ۲۵ روز استراحت و بهبودی دوباره به اهواز برگشتم. رانندگی تانک با پای مجروح پشت جاده ی اهواز – خرمشهر گاراژی به نام گاراژ AEG بود که گردان ما آنجا استقرار داشت. به گردان رفتم. با دوستان احوالپرسی کردم و خبر از حال و هوا و اوضاع گردان گرفتم. گفتند: بچه ها به دارخوین رفته اند. برای شرکت در عملیات یک گردان تانک به دارخوین اعزام شده بود. تاریخ ۲ مهر ۶۱ بود که به یگانم در دارخوین رسیدم. فرمانده ی گردان حالم را پرسید و گفت: «شما بهتر است برگردی و به خاطر حال نامساعدت در عملیاتی که پیش رو است شرکت نکنی.» گفتم: «نه من حالم خوب است و می مانم. دوست دارم در عملیات شرکت کنم.» سازماندهی شدیم. پس از انسجام و آمادگی فرمانده ی گردان صدایم زد و گفت: «یکی از تانک ها راننده ندارد. می توانی رانندگی کنی؟» گفتم: «پایم آسیب دیده ولی دستانم سالم است. بله می توانم.» پس از سازماندهی مجدد تانک M60A1 تحویلم دادند. نهم اردیبهشت ۶۱ بود. امیر صیاد شیرازی جهت بازدید از یگان های حاضر در منطقه که پشت کارون مستقر بودند وارد منطقه ی عملیاتی شد . ایشان در خلال صحبت هایش گفت: بچه های مهندسی ارتش، برادران جهاد و سپاه بر کارون پلی شناور تهیه و نصب کرده اند. گردان شما گردانی زرهی است که باید از این پل رد شوید. او توصیه های ایمنی، برای عبور تانک ها از پل متذکر شد و همگی را به حفظ آرامش دعوت کرد. نماز را خواندیم و یگان به سمت کارون حرکت کرد. گردان های پیاده سپاه و ارتش هم حضور داشتند. گردان ۲۳۱ زرهی زیر نظر لشکر ۹۲ زرهی و لشکر نیز زیر نظر قرارگاه فتح بود. قرارگاه های فجر و نصر هم حضور داشتند. تمام قرارگاه ها زیر نظر قرارگاه کربلا بودند. عملیات آغاز شده بود. عراق فکر نمی کرد ایران از سمت کارون حمله کند. جزو اولین یگان هایی بودیم که در ساعت سه و بیست دقیقه به جاده ی اسکورته اهواز – خرمشهر که به خط سر پل معروف بود رسیدیم. آنجا یگانی به نام یگان جمع آوری اسرا بود، که اسرای عراقی را جمع آوری می کرد. آنجا خیلی از نیروهای عراقی به اسارت درآمدند. عملیات به گونه ای بود که آن ها باور نمی کردند که ایران از سمت کارون دست به حمله ای گسترده بزند. ما حتی از آب خنک موجود در سنگرها هم استفاده کردیم. تا آمدند به خود بیایند جاده ی اهواز – خرمشهر را تصرف کردیم. اولین یگانی که به جاده رسید قرارگاه فتح بود که شامل لشکر ۹۲ زرهی، تیپ ۵۵ هوابرد شیراز و سه تیپ از سپاه پاسداران بود. عراق به دنبال این حمله، تک شدیدی برای باز پس گرفتن جاده کرد ولی موفق نشد و بدین وسیله مرحله ی اول عملیات به اتمام رسید. بوسیدن جاده ی خرمشهر – اهواز استوار صفر حیدری یکی از دوستانم از اهواز بود. به دنبال این پیروزی مدام می گفت: «آقای فخریانی، خیلی وقته جاده ی اهواز – خرمشهر را ندیدم، بیا بریم زمینشو یه ماچ کنم.» گفتم: «نمی شه، منطقه زیر آتیشه. توپ و تانک بی امان می کوبه». گفت: «من اگر نبینم دیونه میشم.» آنقدر گفت که راضی شدم تا با هم برویم. وقتی به جاده رسیدیم سرش را روی آسفالت گذاشت. زمین را بوسید. سپس دستانش را بلند کرد و با چشمانی که اشک از آن سرازیر شده بود، خدا رو شکر کرد. بلندش کردم. گفتم: ان شاءالله کل جاده و خرمشهر آزاد می شود. عملیات با چراغ خاموش تانک مرحله ی دوم عملیات در تاریخ ۱۶ اردیبهشت ۶۱ آغاز شد. ساعت ۳۰/ ۵ صبح روز هفدهم، یگان های قرارگاه فتح و از جمله گردان ما به خط مرزی رسیدیم و مستقر شدیم. موانع دشمن در منطقه بسیار زیاد بود و آتش سنگینی نیز اجرا می کرد. در بین راه چاله ها و کانال های بزرگی حفر کرده بودند تا مانع از پیشروی ایران شوند. درگیری شدید بود. نیروهای ارتش، سپاه، نیروی هوایی و هوانیروز و جهاد استقامت می کردند. بچه های جهاد سازندگی در این عملیات نقش بزرگی را ایفا نمودند. آن ها شب و روز کار می کردند. خاکریز، سنگر، تانک و… ایجاد می کردند. لشکر ۵ و۶ عراق در منطقه ی آب تیمور و پادگان حمید مستقر بودند. وقتی ما سر ِ مرز رسیدیم، عراق به خاطر ترس از قیچی شدن نیروهایش از آن مناطق عقب نشینی کرد و بدین وسیله مناطق جفیر و طلائیه از اشغال دشمن خارج شد. غروب شده بود. دستور رسید کل گردان زرهی چراغ های تانک های خود را روشن کنند. گفتیم: اگر دشمن کوچکترین نوری ببیند ما را زیر آتش می گیرد. سروان جهانگیر محمدی فر گفت: دستور از بالا است. همگی باید چراغ های تانک های خود را روشن کنید. پس از مدتی دیدیم کل منطقه روشن شده است. به غیر از گردان و لشکر ما دیگر قرارگاه ها این اقدام را انجام داده بودند. این کار باعث شد رعب و ترس زیادی در دل عراق ایجاد شود و فرار کنند. در حین فرار در همان چاله ها و کانال های حفر شده ی خودشان افتادند. زندگی در تانک نمازهای مان را با پوتین می خواندیم. قبله را هم نمی دانستیم. قبل از عملیات، جیره ی ۴۸ ساعته و ۷۲ ساعته به ما داده بودند. غذا هم به طور نامنظم از قرارگاه می آمد. برنج، مرغ، خورشت و… را در پلاستیک فریزر می ریختند و به ما می رساندند. وقت غذا خوردن نداشتیم. در فرصتی که پیش می آمد در تانک غذا را صرف می کردیم. نکته ی جالب این بود که در تمامی مراحل عملیات نیروهای بسیج حضور داشتند. در زمان استراحت ما در تانک، آن ها به زیر تانک می رفتند و استراحت می کردند. زمان حرکت که می شد سربازم را که فشنگ گذار تانک بود به بیرون می فرستادم تا بسیجی ها را از زیر تانک خارج کند. آزادی خرمشهر پس از ۲۶ روز توقف در خط مرزی در تاریخ ۲۹ اردیبهشت ۶۱ به سمت خرمشهر حرکت کردیم. دیگر همگی انتظار آزادی خرمشهر را می کشیدند. قرارگاه کربلا دائم اطلاعیه می داد و از طریق رادیو از فتح های ایران می گفت و ما هم پر شورتر و راغب تر می شدیم. مرحله ی سوم عملیات بیت المقدس پیشرو بود. گردان ما به سمت مرز شلمچه و جاده ی خرمشهر – شلمچه ماموریت پیدا کرد. ماموریت مان قطع کردن این جاده به منظور جلوگیری از ورود امکانات، مهمات، تجهیزات و نیروهای دشمن به خرمشهر بود. وارد عملیات شدیم، در کنار ما تیپ محمد رسول الله(ص) سپاه و تیپ ۵۵ هوابرد ارتش حضور داشتند. پس از یک نبرد جان فرسا و نفس گیر در حالی که دشمن سخت مقاومت می کرد جاده در تاریخ ۱خرداد تصرف و در اختیار قوای اسلام قرار گرفت. آن منطقه در ۵ کیلومتری خرمشهر قرار داشت. قرارگاه فتح از شرق نهر عرائض به سمت خرمشهر در حال پیشروی بود. دیگر تانک نمی توانست وارد شهر شود و ما در همان جاده مستقر شدیم. در ساعت سی دقیقه نیمه شب دوم خرداد، ایران در شمال جاده ی خرمشهر – شلمچه فشار زیادی بر دشمن وارد کرد. لشکر ۱۱ عراق در خرمشهر مستقر بود و شدیداً مقاومت می کرد. ساعت ۱۵/ ۶ دقیقه روز دوم خرداد بود که قرارگاه فتح به اروند که در شمال خرمشهر بود رسید و محاصره ی خرمشهر را کامل کرد. قرارگاه فجر نیز از جنوب وارد عمل شده بود. درگیری و آتش به اوج خود رسیده بود. ساعت ۱۱ صبح روز سوم خرداد قرارگاه فجر در شمال نهر خَیّن با دشمن درگیری شدیدی ایجاد کرد. قرارگاه فتح از سمت غرب خرمشهر وارد شهر شد. مقاومت دشمن بسیار ضعیف شده بود. در ساعت ۱۲ روز سوم خرداد قرارگاه فتح اعلام کرد نیروهای دشمن در خرمشهر به صورت ستونی تسلیم شده و به پیش می آیند. دیگر هیچ راهی برای فرار نمانده بود. سرانجام ساعت ۱۶ روز ۳ / ۳ / ۶۱ خرمشهر به طور کامل آزاد شد و به تصرف نیرو های اسلام در آمد. ما در این عملیات شهیدان بزرگی تقدیم کردیم. خرمشهر با خون و اهدای جان های شیرین بسیار آزاد شد. شهید حمید طاهری از ناحیه سر ترکش خورد. ستوان اهرامی در داخل تانک مورد اصابت گلوله هلی کوپتر قرار گرفت. شهید سیامکی از آبادان و دوستان دیگرم در این عملیات به شهادت رسیدند. شهید امیر منفرد نیاکی فرمانده ی لشکر ۹۲ زرهی و در راس شهید امیر صیاد شیرازی زحمت های زیادی در این عملیات متحمل شدند. ما نظامی بودیم و طبق دستور حرکت می کردیم . از فرماندهی خواستیم تا اجازه دهند پس از مدت ها برویم و خرمشهر را ببینیم. فرمانده گفت: سر فرصت مناسب خودرویی در اختیار شما قرار می دهیم و چند نفر چند نفر بروید. با کسب اجازه از فرمانده به خرمشهر رفتیم. شهر غیر قابل توصیف بود. تمام شهر ویران و با خاک یکسان شده بود. دشمن خودروهای اسقاطی را به صورت عمود بر زمین گذاشته بود تا مانع از هِلی بُرن شود. ولی خوشحال بودیم که شهر زیبای خرمشهر را از دشمنان باز پس گرفتیم. دیدار با آقا و چمران در منطقه «آب تیمور» اواخر سال ۶۰ بود. یگان ما در منطقه ی آب تیمور بنا به ضرورتی که احساس می شد مستقر بود. به اتفاق یکی از دوستان برای تماس با خانواده و انجام امور دیگر به اهواز رفتیم. پس از اتمام کار نزدیکی های عصر بود که قصد بازگشت به منطقه کردیم. بین راه لندروری برایمان توقف کرد و ما از در عقب سوار شدیم. راننده رزمنده ای بود که محاسن بلندی داشت و عینکی بر صورت، چفیه ای هم گردنش بود. فرد کناری اش هم لباس نظامی بدون درجه بر تن داشت و سر و ظاهرش شبیه راننده بود. (محاسن بلند و عینک روی صورت). آقایی هم کنارمان حضور داشت. سوال کردند: از بچه های کدوم گردان هستید؟ گفتم: ارتشی هستیم. از گردان ۲۳۱ زرهی تانک. آقایی که کنار راننده نشسته بود برایمان دعا کرد و گفت: دست شما درد نکنه خسته نباشید. ان شاءالله به سلامت به آغوش خانواده تان برگردید. حدود ۵ کیلومتر مانده به آب تیمور جاده ای بود که به سمت منطقه ای به نام دُبّ حَردان می رفت. آن ها عذرخواهی کردند و گفتند: ما به این سمت می رویم. زحمت بقیه ی راه بر دوش شماست. تشکر کردیم و پیاده شدیم. پس از چند روز خبر دادند دکتر چمران در منطقه ی دهلاویه به شهادت رسیده است. برای ادای احترام به دهلاویه رفتیم. به ناگاه عکس آن راننده را قاب شده در منطقه دیدم. فهمیدم شهید چمران همان راننده بوده است. در همین حین آن آقایی که کنار راننده (شهید چمران) نشسته بود را آن جا دیدم. با شلوغی دوروبرش دریافتیم ایشان آیت الله خامنه ای است. این خاطره از خاطرات فراموش نشدنی من بود. دفاع پرس
پنجشنبه ، ۷آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سنگر ما]
[مشاهده در: www.sangarema.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 35]
-
گوناگون
پربازدیدترینها