محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830129254
وقتی تلگرام بی بی سی فارسی بازاست پارازیت یعنی چه؟!
واضح آرشیو وب فارسی:البرزبان: اگر برخی مسئولین واقعاً به این نتیجه رسیده باشند که عضویتِ مردم ایران در کانال تلگرامیِ بی بی سی فارسی اشکال چندانی ندارد، توجیهِ هزینه ی بیت المال برای ارسال پارازیت روی تلویزیون ماهواره ای بی بی سی و هزینه برای اعمال فیلترینگ روی سایت فارسی این رسانه چیست؟به گزارش پایگاه تحلیلی خبری البرزبان دست کم 15 سال از فراگیر شدن رسانه های آنلاینِ فارسی زبان می گذرد. اکثر شبکه های خبری که می شناسیم سال هاست روی شبکه جهانی خانه دارند و از این طریق ارتباطی آسان، سریع و ارزان با مخاطبان خود دارند. در مقابل، فناوری های «کنترل محتوا» نیز همواره مطرح بوده اند. یعنی همیشه این امکان وجود داشت که محتواها تحت یک کنترلِ عادی «در سطح فروشندگان خدمات اینترنتی» قرار داشته باشند و شرکتی که پهنای باند را در اختیار مخاطب می گذاشت می توانست برخی از ارائه کنندگانِ محتوا را از دسترس مشتری خود خارج نگاه دارد. اقدامی که در تمام جهان به «فیلترینگ» موسوم شد. اندک اندک دولت ها بنا بر باورها، انگیزه ها و وضعیت اجتماعی-فرهنگی جوامع خود دست به سطوح مختلفی از کنترل محتوا زدند. برخی کار را آسان تر گرفتند و برخی سخت تر؛ اما بی تردید کشوری را نمی توان یافت که هیچ محدودیتی روی شبکه اعمال نکرده باشد. و طبعاً به موازات محدودیت های دولتی، فن آوری هایی نیز در سطوح و قیمت های متنوع برای «عبور از فیلترینگ» ساخته و ارائه شدند. تولیدکننده ی بی شمار، مخاطبِ بی شمار! در ادامه اما ماجرا کمی متفاوت شد. به عنوان نمونه، دیدیم که آخرین موجِ ارتباطاتِ آنلاین، شکلی «بسیار تعاملی» به خود گرفت و این بار «تولیدکننده های محتوا» نیز مانند مصرف کنندگانِ آن نامحدود و بی شمار شدند! حادثه ای که به خصوص در «شبکه های تازه تأسیس اجتماعی» خودش را نشان داد. قصه این بود که اگر قبلاً کنترل محتوا عبارت بود از شناسایی «معدودی از تولیدکنندگان محتوا» و محدود کردن دسترسی مشتری به آن ها، در شبکه های اجتماعی تولیدکننده محتوا دیگر نه «معدود» بود و نه الزاماً «مشخص!» و هر کاربر می توانست تولیدکننده ی محتوا باشد. و طبعاً در صورت هرگونه «اعمال محدودیت»، کاربر قادر خواهد بود «با شناسه ای جدید و مستعار»، تولید محتوای خود را ادامه دهد. دولت جمهوری اسلامی که متکی بر باورهای دینی بود، انگیزه های جدی تربیتی داشت و مسئولیت اداره یک جامعه ی فرهنگیِ متفاوت با اکثر کشورهای جهان بر دوشش بود، البته نمی توانست به «از دست رفتنِ امکانِ کنترلِ حداقلی محتوا» بی تفاوت باشند. گرچه مسئولین ما می دانستند که همان کنترل های معمولیِ سابق نیز با کمک فناوری های عبور از فیلتر عملاً کارایی «دقیقی» ندارند اما برخی آمارها نیز نشان می داد که وقتی تارنمایی در ایران فیلتر می شود، مخاطبانِ داخلیِ آن «به نحو معناداری» کاهش پیدا می کند[1] و همین مسئله «ادامه فیلترینگ» را موجه و منطقی می نمود؛ گرچه کسی توقع تأثیرگذاری قطعی نداشت. با فراگیری شبکه های اجتماعی اما، محدود کردنِ چند تولیدکننده محتوا نه کفایت می کرد نه حتی ممکن بود! یا تولیدکنندگانِ فیلترشده فوراً با شناسه هایی جدید وارد سیستم ها می شدند، و یا نرم افزارهای ارتباطی «امکان تفکیکِ تولیدکنندگان» را نمی دادند. آمیخته شدنِ این وضع جدید با انگیزه های تربیتی و دینیِ جدی دولت به اینجا انجامید که تقریباً در مواجهه اولیه با اغلب شبکه های جدید - از شبکه های اجتماعیِ تحت وب گرفته تا شبکه های اجتماعی موبایلی – رویکرد «مقابله با اصلِ امکانِ ارتباطی» و یا دست کم «محدود کردنِ پهنای باندِ نرم افزارها» در دستور کار قرار گرفت. از اورکات تا تلگرام... داستان تولد جوامع سایه! برخی یادشان می آید که روزگاری سیستمی بنام «اورکات» هم وجود داشت که به نوعی پدر شبکه های اجتماعی جدید محسوب می شد و اخیراً نیز شرکت سازنده ی آن فعالیت خود را به کلی خاتمه داد؛ اما در فرایند موردنظر ما، به طور مشخص فیسبوک و توئیتر که به فاصله دو سال از یکدیگر (در 1382 و 1384) راه افتادند به کلی فیلتر شدند؛ گوگل-پلاس که تنها 4 سال است راه افتاده با اختلال جدی روبرو شد؛ و وقتی وارد موج شبکه های موبایلی شدیم، واتس.اَپ، وایبر، وی.چت، تلگرام، لاین، نیمباز، تانگو و خلاصه تجمعی بزرگ از نرم افزارهای رقیب، همه به نوعی طعم محدودیت های ارتباطی را چشیدند. واقعیت این بود که تعدد و شناسایی ناپذیر بودنِ تولیدکنندگان محتوا به سهولت می توانست به تشکیلِ «جامعه ی سایه» بینجامد. جامعه ای که مهم ترین ویژگی اش «ناتوانی دولت ها» در اعمال کنترل بود و «امکان تبادل محتوایِ مضر» تنها یکی از تبعات تشکیل این جوامع محسوب می شد. تبعات گسترش اجتماعاتِ موسوم به «جوامع موازی» یا «جوامع سایه» هنوز در سراسر دنیا در حال مطالعه و بررسی است و به نظر می رسد هنوز هیچ دولتی به «راهکاری جامع» در اعمال نظارت های حداقلی بر آن دست پیدا نکرده است. با توسعه این جوامع مجازی حتی کنترل جرائم عادی نیز دشوار شد چراکه مجرمان می توانستند با قدری آشنایی با شیوه های پنهان کاری، قربانی های خود را دچار آسیب های جدی کرده و نهایتاً از معرکه بگریزد. اساساً یکی از علل تشکیل پلیس ها و بلکه ارتش های سایبری (با هزینه های کلان) دقیقاً همین «به مخاطره افتادنِ ابعادِ حاکمیتی دولت ها» در محیط های اجتماعی جدید بود. جامعه ای که فقط «جمعیت» دارد! جدیدترین اتفاق این حوزه «همه گیر شدن» و حتی «شبه دولتی شدنِ» استفاده از خدمات یکی از ابزارهای جدید بنام تلگرام است. تلگرام می گوید نزدیک به 20 میلیون کاربر ایرانی دارد! صحت و سقم این ادعا قابل بررسی نیست اما اگر این حتی نزدیک به عدد واقعی باشد باید بدانیم که یک «جامعه ی سایه» در ابعاد بسیار جدی شکل گرفته است. جامعه ای که طبیعتاً هم نیاز به «جامعه شناس» دارد، هم «پلیس»، هم «پدافندی» که بتواند از مردم در مقابل حملات (مثلاً هکرها) دفاع کند، هم «دستگاه قضایی مناسب» که بتواند به شکایات مردمی رسیدگی کند، هم «دستگاه قانون گذاریِ روزآمد» که بتواند امور این جامعه را در انضباط قانونی درآورد؛ هم یک «مجریه قوی» که بتواند برنامه های این جامعه به پیش ببرد. امکاناتی که با تقریب خوبی می شود گفت «تلگرامِ فارسی» هیچ کدام را ندارد! بازگشت به عصر پیشافیلترینگ! تلگرام «ایرانی» نیست و اطلاعات در داخل کشور نگهداری نمی شوند. همین به سادگی یعنی محدود شدنِ شدیدِ قدرتِ دولت برای پوشش و ارائه خدمت در این جامعه. بعلاوه، خصلتِ «متعدد بودنِ تولیدکننده محتوا» به قوت خود باقی است و روزبه روز ابعاد وسیع تری به خود می گیرد. (انواع روبات ها و غیره...) ضمناً، اغلب بوق های تبلیغاتی «استکبار» نیز در این سیستم کانال رسمی دارند. به این ترتیب، حتی می توان گفت به دوران پیشافیلترینگ بازگشته ایم! به عنوان نمونه، بی بی سی فارسی در جامعه ی موازیِ تلگرامی دیگر محدودیتی را که در جامعه ی دیجیتالی سابق بر آن وضع کرده بودیم ندارد. و این را باید در کنار آزاد بودنِ تأسیس کانال جدید گذاشت و ادامه داشتنِ بازی موش و گربه ی «بساز و فیلتر کُن!» پتانسیل های مدیران تلگرام! (+ مشخصات هفتگانه سیستم) وزارت ارتباطات ایران اخیراً از تلگرام خواسته بود که کانال های حاوی محتوای پورنوگرافی را مسدود کند. با این فرض که مدیرانِ این شبکه، این اقدام را به درستی انجام داده باشند، خیلی بعید است که بشود آن ها را در خصوص کانال هایی مثل بی بی سی، صدای آمریکا و رادیو فردا نیز قانع کرد! یادمان نمی رود که مدیران کنونی تلگرام از فعالیت در روسیه نیز به این دلیل منع شدند که حاضر به همکاری با دولت آن کشور نشده بودند. علاوه بر این ها، رئیس تلگرام چند هفته پیش «پتانسیل ویژه ای» از خود به نمایش گذاشت! او که نرم افزارش در ایران با اختلالی چندساعته روبرو شده بود با وقاحتی «بی سابقه» به تعبیر وزیر ارتباطات «فرار به جلو» کرد و به مسئولین جمهوری اسلامی تهمت زد که قصد جاسوسی از شهروندان خود را داشته اند و علت اختلالات این است که تلگرام در این زمینه با آنان همکاری نکرده است! ازاین رو به نظر می رسد مدیران تلگرام به «تعداد کاربران ایرانی خود» پشت گرم هستند و صدایشان روی مسئولین کشورمان بلندتر از رقباست. مجموعه این عوامل را که کنار هم می گذاریم با سیستمی مواجه می شویم که 1- همه خصلت های نسل های قبلی ارتباطات را دارد. 2- تولیدکننده محتوا نیز مانند مصرف کننده آن غیرقابل شناسایی و عملاً بی شمار است. 3- محل نگهداری اطلاعات شخصی کاربران خارج از قلمرو نظارتی کشور است. 4- امکان هرگونه استفاده آماری و استخراج داده های امنیتی مانند «گراف ارتباطی جمعیت»[2] برای گروه های غیر حاکمیتی و حتی متخاصم وجود دارد. 5- تعداد مخاطب داخلی آن بسیار وسیع شده است. 6- مدیرانی جسور، بلکه مدعی و اتهام زن بر آن نظارت می کنند. 7- حتی اگر روی قیدهای اخلاقی با دولت ایران به تفاهم برسند، زیر بار قیدهای سیاسی-اجتماعی ایران نخواهند رفت و به عنوان نمونه ممانعت از شکل گیری چیزی شبیه به فتنه 88 را وظیفه خود نخواهند دانست! مخاطب: نهادها، و نه مردم! با این وضعیت، پیشنهاد نویسنده مقاله به نهادهای شبه دولتی (و حتی دولتی!) که اخیراً به نحوی پرشور به جمع استفاده کنندگان از این شبکه پیوسته اند این است که روی «ادامه ی این روند» قدری بیشتر تأمل و پژوهش کنند. مخاطبِ این یادداشت مردم ایران نیستند. مخاطب، مسئولینی هستند که دست کم 15 سال است روی انواع و اقسام فناوری ها متمرکز بوده اند و محدودیت های منطقی خود را درباره آن ها وضع کرده اند. اگر امواج متوسط و حتی کوتاهِ رادیوهای بیگانه را سال هاست با ارسال امواجِ «هم فرکانس» مخدوش کرده ایم و به لزوم هزینه برای این کار معتقدیم؛ اگر روی فرکانس های باند ماهواره ای «امواج هم فرکانسِ اخلالی» موسوم به پارازیت می اندازیم و به لزوم هزینه برای این کار معتقدیم؛ اگر در مرزهای کشورمان هنوز سامانه های موسوم به «دیوار فرکانسی» داریم که از تأثیر رادیو-تلویزیون های همسایه بکاهیم و به هزینه برای این کار معتقدیم؛ اگر هنوز روی شبکه وب، سامانه جامع فیلترینگ را داریم و هنوز تارنماهای سیاسی و اعتقادیِ گمراه کننده را علاوه بر محتواهای غیراخلاقی مسدود می کنیم و پای هزینه های مادی و معنوی این کار ایستاده ایم و به آن اعتقادداریم؛ حتماً باید بدانیم که «پرمخاطب بودنِ تلگرام» نمی تواند توجیه مناسبی برای ورود دست جمعیِ نهادها(!) به جامعه ای باشد که تقریباً هیچ کدام از محدودیت های مشابه را «نمی توان» بر آن وضع کرد. شایان ذکر است که نویسنده آن اندازه نادان نیست که با فواید فناوری های ارتباطی (اعم از آسانی، ارزانی، سرعت و فراوانی به وجود آمده) مشکلی داشته باشد(!) و یا به تفاوت های ضمنیِ تلگرام با برخی سیستم های ارتباطیِ «آلوده تر» آگاه نباشد؛ بلکه حتی فی الجمله می پذیریم که این برنامه وضعیتی «به نسبت بهتر» از برخی دیگر سیستم ها داشته است. پس درواقع از «پتانسیل ها» حرف می زنیم و لزومِ «سازگاریِ تصمیم ها در تمام عرصه ها»، نه فقط از وضع موجود یا فواید استفاده از سیستم های جدید. چه بسا تلگرام در وضع فعلی واقعاً بتواند خیرالموجودین(!) تلقی شود اما وقتی از «آنچه ممکن است رخ بدهد» حرف می زنیم، یا وقتی «سازگاری تصمیم ها در همه عرصه ها» را مطالبه می کنیم، درواقع از مدیریتِ معقول میگوییم و از برنامه ریزی برای آینده. این یادداشت را با این پرسش به پایان می برم که راستی، اگر برخی مسئولین واقعاً به این نتیجه رسیده باشند که عضویتِ مردم ایران در کانال تلگرامیِ بی بی سی فارسی اشکال چندانی ندارد، توجیهِ هزینه ی بیت المال برای ارسال پارازیت روی تلویزیون ماهواره ای بی بی سی، هزینه برای اعمال فیلترینگ روی سایت فارسی این رسانه، هزینه برای ارسال پارازیت روی امواج رادیویی متوسط و کوتاهِ بی بی سی، و هزینه های مادی و معنویِ محروم کردنِ این رسانه از «داشتنِ خبرنگار» در داخل ایران چه خواهد بود؟ آیا با آزاد بودنِ دسترسی به بی بی سی در تلگرام، مجموعه ی اقدامات و هزینه های کنترلی ما «مجموعه ای سازگار» خواهد بود؟ پانوشت: [1] - «آمار بازدیدکنندگانِ یک پایگاه فارسی زبان که در ایران فیلتر می شود تا 90 درصد افت می کند.» مهدی صرامی، معاون مرکز توسعه اطلاعات و رسانه های دیجیتال وزارت فرهنگ ارشاد اسلامی؛ اردیبهشت 1389 | اینجا [2] - مثلاً کارشناسان علوم ارتباطات بر این باورند که برای انتشارِ بهینه ی یک شایعه، بهترین ابزار کمکی، «گراف ارتباطیِ جمعیتِ هدف» است. از طریق این گراف روشن می شود که برای انتشار شایعه به «سریع ترین نحو»، نشرِ آن را از «چه افراد و گروه هایی» باید آغاز کرد. منبع: فرهنگ نیوز
پنجشنبه ، ۷آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: البرزبان]
[مشاهده در: www.alborzban.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 13]
-
گوناگون
پربازدیدترینها