محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1826688917
روایت سه گانه از «زنان خیابانی» در تهران
واضح آرشیو وب فارسی:دانا: روزنامه ایران در شماره امروز خود گزارشی از زنان خیابانی منتشر کرده و در آن، سه روایت مختلف را مطرح کرده است.به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا ؛ در مطلب این روزنامه می خوانیم: ساعت 11 شب - یکی از خیابان های اصلی تهران زن ابروهای تاتو شده اش را بالا می اندازد و به مرد همراهش اشاره می کند که یعنی «نه!». مرد این پا و آن پا می کند. زن اما مصمم به نظر می رسد. رویش را برگردانده و حواسش به ماشین ها است. یکی شان ترمز می کند. زن سراغ ماشین می رود. سرش را خم می کند و چیزهایی می گوید و بعد خودش را کنار می کشد تا احتمالاً راننده بتواند چهره زن را بهتر ببیند. زن توجه خاصی ندارد. عاقبت به توافق می رسند. مردی که همراهش است، اشاره ای می کند و زن می رود و دستش را روی دستگیره در ماشین می گذارد. هنوز در را باز نکرده که مرد در گوشش چیزی می گوید. زن دستش را پس می کشد. راننده بوق می زند. زن سوار می شود و ماشین راه می افتد. چهره مردی که همراه زن بود. در تاریکی چندان معلوم نیست؛ نه آنقدر که چهره زن بود، کرم پودر روشن روی صورتش برق می زد و رژ لب زرشکی اش از دور معلوم بود. مرد خمیده راه می رود. سیگار نیم کشیده توی دستش است و با یک حالت شل و وِلی آن را بالا می آورد و به لب می رساند و پک می زند. می رود و کنار خیابان روی موتور قراضه ای می نشیند و باز پک می زند. شروع مکالمه با او نباید کار راحتی باشد. نمی شود همین طوری رفت جلو و پرسید: «شما و آن خانم کارتان چیست؟!» اما می شود حدس زد که احتمالاً اینجا نشسته تا خانم برگردد. شاید هم نه. برای فهمیدنش باید منتظر شد و از داخل ماشین زیر نظرش گرفت. 20 دقیقه بعد از اینکه زن سوار ماشین می شود، یک پراید سفید درست همان جایی که مرد روی موتور نشسته و به خیابان چشم دوخته، ترمز می کند. زنی از صندلی پشت ماشین پیاده می شود. زن قبلی نیست. لاغر و ریز اندام است. مانتوی بلند مشکی پوشیده با شال سفید. صورتش زیاد معلوم نیست توی تاریکی. دو نفر جلو نشسته اند. مرد از روی موتور خیلی چالاک، طوری که به وضعیتش نمی خورد، پایین می پرد و خودش را به پراید می رساند. کسی که کنار راننده نشسته دستش را بیرون می آورد و چیزی به او می دهد. مرد پول را می گیرد و می شمارد و دستش را به نشانه تأیید بالا می آورد و به سمت سرنشینان پراید تکان می دهد. راننده پراید گازش را می گیرد. زن معطل همانجا ایستاده. مرد چیزی می گوید و روی موتور می نشیند. زن ترکش سوار می شود و با هم می روند. ساعت یک بعدازظهر - ایستگاه متروی سعدی خودش خواسته که توی ایستگاه مترو قرار بگذاریم. ساعت یک، وقت خوبی است. صبح ها تا دیروقت می خوابد. تا خودش را جمع و جور کند ساعت دوازده، دوازده و نیم می شود. تا برسد به ایستگاه متروی سعدی، همان یک می شود. نازی را به چهره نمی شناسم. می گوید شال آبی سر می کند با مانتوی طوسی راه راه. چشمم دنبال زن های با شال آبی می گردد. یکی می آید. مانتوی او طوسی نیست اما می خورد که خودش باشد. بی اعتنا از کنارم رد می شود. منتظر می مانم. قرار است کنار باجه فروش بلیت ایستاده و کوله پشتی ام را یک وری روی دوشم انداخته باشم. چیز دیگری به ذهنم نرسیده بود آن وقت که تلفنی با نازی حرف زده بودم؛ نازی که نمی دانم اسم واقعی اش چیست و شماره اش را از یکی از دوستان مددکار گرفته ام، 36 ساله است. نمی دانم اهل کجاست. اهمیتی هم ندارد. تنها اطلاعاتی که از نازی دارم همین است و اینکه خانه اش احتمالاً حوالی ایستگاه سعدی است. نازی سر می رسد. شال آبی فیروزه ای سرش کرده و مانتوی طوسی راه راه پوشیده؛ همانجور که گفته بود. با لبخند سراغم می آید. یک اسکناس هزاری دستش گرفته تا بلیت بخرد. می رود بازار. همراهش می شوم. 13 ساله بوده که شوهرش داده اند. می گوید: «اصلاً حالی ام نبود که شوهر چه هست! تا آمدم به خودم بیایم دیدم آینه و شمعدان آورده اند و تور سفید را انداخته اند روی کله ام. بچه بودم دیگر. کدام دختر بچه ای است که دوست نداشته باشد عروس شود؟ کفش سفید را پایم می کردم و توی اتاق رژه می رفتم. به خیالم همه اش همین است. نقل و تور و آینه و شمعدان. همه بیایند و قربان صدقه ام بروند که چه عروسی! چه عروسکی! عروسک ها را چیده بودم در اتاقم. یک اتاق داشتیم خانه مادر شوهر. پر عروسک بود اتاقم.» ایستگاه امام خمینی(ره) شلوغ است. خیلی ها پیاده می شوند و خیلی ها سوار. نازی کیفش را توی بغلش سفت نگه داشته. «شوهرداری بلد نبودم زیاد. اول خرجمان یکی بود با مادر شوهرم. هرچه درست می کردند همه با هم می خوردیم. یک روز گفتند خرجتان را سوا کنید. همان وقت ها بود که شوهرم تازه مواد را شروع کرده بود، با دوست هایش. غذا درست کردنم زیاد خوب نبود. غذا را می سوزاندم یا برنج را شفته می گذاشتم توی سفره. شوهرم کتکم می زد و غذا را پرت می کرد از پنجره بیرون. زیاد کتک می خوردم، سر هر چیز. وقتی خمار بود، بیشتر. دوست هایش را می آورد خانه. می نشستند به کشیدن. آن موقع 18 سالم بود. بچه نداشتم. آخر سر هم نفهمیدم بالاخره مشکل از کی بود ولی تا سه سال بعدش که جدا شدم، خبری نشد که نشد. شاید بچه که می آمد، شوهرم ترک می کرد. با یک چمدان از خانه اش درآمدم. پرتم کرد بیرون چون مادرش بهم تهمت زده بود که با مردها ارتباط دارم. اصلاً اینجور نبود. دوست های عوضی اش همه نظرناپاک بودن اما من...» چشم های نازی یک باره حالت غمگینی به خود می گیرد. تا آن وقت تلاش می کرد خودش را به اصطلاح شاد و شنگول نشان دهد. یک باره اما پرت می شود به گذشته: «بعد از طلاق دو بار صیغه شدم. جفتشان زن و بچه داشتند. خانه پدرم نانخور اضافی نمی خواستند. گفتند یا برگرد خانه شوهر یا دوباره شوهر کن. شوهر صیغه ای هم شوهر است دیگر! فقط موقت. یکی شان زنش فهمید و قشقرق راه انداخت. آن یکی مدت صیغه که تمام شد، تمدید نکرد. گفتم این بار فقط ازدواج دائم. یک مورد هم پیدا شد. ازدواج کردم. این یکی هم معتاد از آب درآمد. اما فرقش با اولی این بود که هیچ تعصبی نداشت که زنش با مردها ارتباط داشته باشد. اوایل برایم سخت بود. نمی توانستم باور کنم. گریه ها کردم. چاره ای نداشتم. کم کم عادت کردم. دیگر برایم مهم نبود. یکی بهم گفت چرا این کار را می کنی؟ طلاق بگیر و برای خودت کار کن تا مجبور نشوی خرج مواد این لندهور را بدهی. همین کار را کردم.» قطار ایستگاه 15 خرداد می ایستد. نازی پیاده می شود. از پنجره نگاهش می کنم. انتظار دارم برگردد و مثلاً برایم دست تکان دهد. شال فیروزه ای بین جمعیت گم می شود. ساعت 10 صبح - مرکز مشاوره کسانی که اینجا می آیند یک وجه مشترک دارند. بیشترشان زنان و دختران آسیب دیده هستند؛ همان هایی که نام «خیابانی» را یدک می کشند. معصومه کمکشان می کند. مددکار است. اینجا یک اتاق دارد برای مشاوره. شاخه آسیب های اجتماعی - زنان خیابانی که حالا خیلی هایشان دوست شده اند با معصومه. یکی شان نازی است که دو هفته ای است شماره موبایل قبلی اش را کنار گذاشته و حالا یک شماره جدید دارد؛ همان شماره ای که با آن تماس گرفته بودم. معصومه می گوید:« این ها بیشترشان خانواده های نابسامان دارند. پدر و مادر معتاد یا بزهکار. خیلی هایشان 14، 15 سالگی از خانه فرار کرده اند. بعضی ها از خانه پدر و بعضی ها از خانه شوهر. شوهرهای معتاد و بیکار که بعضی وقت ها زن هایشان را مجبور به تن فروشی کرده اند؛ مثل نازی. حالا قرار است در یک کارگاه خیاطی کار کند. خودش راضی است. می گوید خسته شده ام. بعضی هایشان اما اینجوری نیستند. به این کار عادت کرده اند. خرج بچه هایشان را با پولش می دهند. خیلی غم انگیز است.» او ادامه می دهد: «ما اینجا قرار نیست به جهت قانونی با این زن ها برخورد کنیم. هدفمان کاهش آسیب است. بهشان آموزش می دهیم که چطور مراقب خودشان باشند. هرکس را هم که بخواهد، به زندگی عادی برگردد تا جایی که می توانیم کمکش می کنیم. کمک مالی از دستمان برنمی آید. باید برایشان جلسه های مشاوره بگذاریم. اگر شد، برایشان کار پیدا کنیم، چون این ها به خاطر نیاز مالی به این کار تن می دهند. البته مواردی هم هست که فرد، دوست دارد چنین روابطی داشته باشد و حتی به لحاظ مالی هم آنچنان محتاج نیست. این هم نوعی مشکل روانی است که باید با تراپی و جلسه های متعدد روی آن کار شود. به هرحال ما هرکاری از دستمان برمی آید می کنیم تا این آسیب اجتماعی به حداقل برسد اما مسأله این است که تا این مسأله به صورت ریشه ای درمان نشود، نمی توان به بهبود وضعیت امید داشت.» معصومه به یکی از مددجویان اشاره می کند که 24 ساله است و تا به حال سه بار خودکشی ناموفق داشته. می گوید در کودکی مورد سوء استفاده جنسی قرار گرفته و وقتی 16 سالش بوده با پسر مورد علاقه اش فرار کرده تا مثلاً با او ازدواج کند. پسر هم او را در یکی از شهرهای مرزی رها کرده و دنبال کارش رفته. بقیه اش هم که دیگر معلوم است. آوارگی و تن فروشی. معصومه صدایش را پایین می آورد و می گوید: «دختر بیچاره ایدز دارد.» نفسم می گیرد. تلاش می کنم چهره دختر را در ذهنم مجسم کنم. هیچ تصویری ندارم. به جایش دوباره چهره نازی می آید جلوی چشمم، با شال فیروزه ای.
چهارشنبه ، ۶آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دانا]
[مشاهده در: www.dana.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 22]
-
گوناگون
پربازدیدترینها