محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1847304852
تحریف های پیشرفته هاشمی از رهبر معظم انقلاب
واضح آرشیو وب فارسی:شهدای ایران: به گزارش شهدای ایران ، «.. من البته در موارد متعددی با آقای هاشمی اختلاف نظر دارم، که طبیعی هم هست؛ ولی مردم نباید دچار توهم بشوند، چیز دیگری فکر کنند. البته بین ایشان و بین آقای رئیس جمهور [احمدی نژاد] از همان انتخاب سال ۸۴ تا امروز اختلاف نظر بود، الان هم هست؛ هم درزمینه مسائل خارجی اختلاف نظر دارند، هم درزمینه نحوه اجرای عدالت اجتماعی اختلاف نظر دارند، هم در برخی مسائل فرهنگی اختلاف نظر دارند؛ و نظر آقای رئیس جمهور به نظر بنده نزدیک تر است.» به گزارش نشریه رمز عبور، این جملات رهبرمعظم انقلاب در نمازجمعه تاریخی ۲۹ خرداد ۸۸ را می توان سرآغاز اعلام علنی اختلاف نظر ایشان با هاشمی رفسنجانی دانست. اختلاف نظری که سابقه ای چند ۱۰ساله دارد و در سال های حاکمیت دولت سازندگی نیز بروزهایی داشته و جنسش نه از جنس تفاوت دیدگاه دو شخصیت روحانی، بلکه از جنس اختلاف بین ولی فقیه جامعه و یکی از کارگزاران نظام است. اختلاف نظر و تفاوت دیدگاه با ولی فقیه جرم نیست که حالا پس از سال ها به خاطرش کسی مورد ملامت و سرزنش قرار بگیرد، بلکه این مسأله وقتی مهم می شود که ریشه، چگونگی و نتیجه آن ها توسط راویانِ ناصادقِ تاریخ تحریف شده و منجر به ارائه روایتی غیرواقعی از تاریخ انقلاب شود. با مروری بر سخنان رهبرمعظم انقلاب می توان تعابیر بی نظیری را در تعریف و تمجید از شخصیت آقای هاشمی رفسنجانی مشاهده کرد. چه هنگامی که از او در قامت رئیس جمهور تعریف می کنند و چه هنگامی که از او به عنوان یک فرد انقلابی دفاع می کنند. اما حفظ و پاسداری از اصول انقلاب و راه امام خمینی برای آیت الله خامنه ای مهم تر از هر چیزی است و بنابراین اگر مرزبندی و اعلام مخالفتی با جریانی یا شخصیتی می کنند، آنجایی است که برای نقض این اصول احساس خطر کنند. نگاهی به مواضع و عملکرد هاشمی رفسنجانی و مواضع رهبری طی ۱۰ سال اخیر نشان می دهد همان طور که رهبرانقلاب گفته اند هاشمی در سه زمینه « مسائل خارجی، نحوه اجرای عدالت و برخی مسائل فرهنگی» دیدگاه های متفاوتی دارد. او در سیاست خارجی معتقد به تنش زدایی –به معنای غربی و لیبرال کلمه و کوتاه آمدن در برابر دشمنان-، در مسائل اقتصادی معتقد به مدل توسعه غربی- که بهترین نمودش همان جمله معروف برخی باید زیر چرخ های توسعه له شوند است- و درزمینه مسائل فرهنگی معتقد به تسامح و تساهل لیبرالیستی است. در مقابل رهبرانقلاب در سیاست خارجی معتقد به پیگیری سیاست خارجی پویای معتقد بر اصول اساسی انقلاب و امام یعنی عزت، حکمت و مصلحت، در مسائل اقتصادی معتقد به پیشرفت همراه با عدالت، و درزمینه مسائل فرهنگی معتقد به عدم تسامح و تساهل و پایبندی و تأکید بر اصول اسلامی هستند. این اختلاف نظرها در حالی است که در کارنامه عملکرد هاشمی در دوران حیات امام نیز اختلاف نظرهایی با امام در موضوعات مهم ازجمله جنگ –که شاید مهم ترین بروز آن در دو شعار« جنگ جنگ تا رفع کل فتنه از عالم »و » جنگ جنگ تا یک پیروزی » قابل مشاهده است. وجود اختلاف نظر بین مسئولان نظام امری طبیعی است و فی ذاته مضر نیست، اما اگر این اختلاف نظر به صف بندی و تشکیل جناحی در مقابل رهبری منجر شود آن وقت است که می توان آن را مضر دانست. روایتی که هاشمی از این اختلافات – چه در زمان امام و چه خصوصاً در زمان رهبرمعظم انقلاب- ارائه می دهد، تصویری خلاف واقع است. به تعبیر روشن تر او برای اثبات ادعای امروز خود، همه واقعیتی را که در گذشته اتفاق افتاده نمی گوید. خطر این مسأله وقتی بیشتر می شود که این روایت ها به خاطر راوی شان بر تاریخ غالب شوند. نامه بی جواب من به امام یعنی موافقت امام الف) شاید بتوان مهم ترین نمونه این تحریف و مصادره غلط را خاطره هاشمی راجع به نظر امام درباره رابطه با امریکا دانست. او بهار ۹۱ در مصاحبه ای گفت: « من در سال های آخر حیات امام (ره) نامه ای را خدمتشان نوشتم، تایپ هم نکردم. برای اینکه نمی خواستم کسی بخواند و خودم به امام دادم. در آن نامه ۷ موضوع را با امام مطرح کردم و نوشتم که ... گردنه هایی است که اگر شما ما را عبور ندهید، بعد از شما عبور کردن مشکل خواهد بود. یکی، جنگ عراق علیه ایران بود. نوشتم شما در زمان حیات خودتان جنگ را تا بیست سال و تا آخرین نفس مطرح کرده اید. آیا معنی آن این است که آن هایی که پیرو شما هستند باید تا آخرین نفس بجنگند؟ …مسأله بعدی…. مسأله دیگر، شورای نگهبان بود…مسائل دیگری هم بود که من از ایشان خواستم ازجمله مسأله رابطه با امریکا بود. نوشتم بالاخره سبکی که الان داریم که با امریکا نه حرف بزنیم و نه رابطه داشته باشیم، قابل تداوم نیست. امریکا قدرت برتر دنیا است. مگر اروپا با امریکا، چین با امریکا و روسیه با امریکا چه تفاوتی از دید ما دارند؟ اگر با آن ها مذاکره داریم، چرا با امریکا مذاکره نکنیم؟ »۱ نامه ای که از سوی امام بی جواب می ماند، اما سکوت و بی پاسخ گذاشتنش از سوی تیم همسو با هاشمی به موافقت امام تعبیر می شود. با افزایش انتقادات نسبت به این سخنان هاشمی، محمد هاشمی در مصاحبه ای اینگونه به دفاع و توجیه خاطره مذکور برمی آید: « در شرایطی که آیت الله هاشمی رفسنجانی آن نامه را به محضرامام (ره) نوشتند، به اصل مذاکره هم ایرادی نبوده است، چون شیوه امام خمینی (ره) نفی مذاکره نبود. من در این مورد خاطره هایی از حضرت امام دارم که نقل آن می تواند مفید باشد »۲ این ها در حالی است که امام راحل در ماه های پایانی عمرشان همچنان بر ضدیت با امریکا و استکبار تأکید داشته اند و نامه ها و سخنرانی های ایشان مؤید این مطلب است. ضمن اینکه اگر امام نظرات نامه هاشمی را درست می دانستند، ترتیب اثر می دادند ولی نه در مواضعشان و نه در عملکردشان هیچ تغییری در مواضع ضدامریکایی شان و تلاشی برای بهبود روابط نمی کنند. َ دادگاه واقعی، اعدام خیالی ب) تابستان ۹۳ مصاحبه ای از سردار رحیم صفوی منتشر شد که شامل انتقاداتی صریح از مدیریت هاشمی در جنگ بود. مدتی بعد هاشمی دریکی از سخنرانی های خود با اشاره به این مصاحبه، با طرح موضوع دادگاه های پایان جنگ ادعاهای جدیدی را مطرح می کند. غلامعلی رجایی از قلم به دستان اطراف هاشمی سخنان او را اینگونه روایت می کند: « کی از فرماندهان - سردار-که من آخرین بار او را خوب نجات دادم این روزها می بینم گاهی حرف هایی می زند! سپس گفت وی فاو را با آن همه امکانات و اموال گذاشت و برگشت از روی پلی که با زحمت ساخته بودیم. می گفت پس از این عقب نشینی که برای سامان دادن نیروهای جبهه به جنوب رفته بود، مرحوم خلخالی به او مراجعه کرده و گفته بود آمده است بخاطر از دست دادن فاو دادن تلفات زیاد سه نفر از فرماندهان سپاه و جنگ را اعدام کند چون باعث این همه خسارت و ضرر به کشور ضرر شده و کشور را در وضعیت بسیار بدی قرار داده بودند. می گفت به آقای خلخالی گفتم شما که الآن قاضی دادگاه جنگ نیستی، قاضی دادگاه انقلابی. گفت بالاخره قاضی منصوب امام که هستم گفتم دلایلت را برای محاکمه بنویس و استدلال کن تا آخر جنگ که دادگاه تشکیل شود. می گفت حتی در آخر جنگ که امام دادگاه رسیدگی به تخلفات فرماندهان را زیر نظر من تشکیل دادند که متشکل از چند نفر از قضات برجسته بودند و زیر نظر من کار می کردند، تمایل بود بعضی ها را اعدام کنند علت این تصمیم به عملیات خیبر برمی گشت که در آن الحاق بین نیروها از جزیره و بیرون جزیره ممکن نشد و یک گردان نیروی ما به کلی نابود شد. می گفتند خیلی از بزرگان -ازجمله رئیس جمهور وقت- می خواستند فرماندهانی که باعث این تلفات شده بودند اعدام شوند اما من اجازه ندادم که دادگاه نظامی با این نیروها که با خلوص جنگیده بودند و البته گاهی هم ضعف نشان داده بودند برخورد کند. عملاً می گفت وی باعث نجات جان آن ها از اعدام شده است ولی حالا اینگونه با او رفتار می کنند » طرح ادعای « برخورد دادگاه های پایان جنگ با فرماندهان مقصر ناکامی های چند ماه آخر جنگ » دستمایه گزارشی مفصل برای سایت بی بی سی فارسی می شود که با اتکای به این سخنان هاشمی، عملکرد فرماندهان دفاع مقدس را زیر سؤال می برد. همچنین ادعای هاشمی درباره موافقت رئیس جمهور وقت -آیت الله خامنه ای- با این برخورد نیز موردتوجه قرار می گیرد. مدتی بعد سایت رهبرمعظم انقلاب، اقدام به انتشار گزارشی تفصیلی با عنوان « قصورِ بدون مقصر»کرده و به بازخوانی ماجرای دادگاه های پایان جنگ و موضع آیت الله خامنه ای نسبت به آن می پردازد. نهایتاً مشخص می شود که اولاً هیچ برخوردی از جانب این دادگاه ها با فرماندهان عالی جنگ صورت نگرفته و آیت الله خامنه ای نیز در آن زمان از مخالفین برخورد با برخی فرماندهان به عنوان « مقصرِ ناکامی ها » بوده اند و حتی طرح بحث قصور بدون مقصر توسط ایشان در نمازجمعه نیز طراحی مشترک ایشان و هاشمی برای زیرفشار قرار نگرفتن فرماندهان عالی جنگ بوده است. حجت الاسلام والمسلمین رازینی رئیس دادگاه مذکور نیز در مصاحبه ای ادعاهای هاشمی را رد می کند. معلوم نیست طرح این ادعاهای نادرست و خلاف واقع توسط هاشمی، ناشی از کهولت سن و فراموشی ناشی از آن بوده یا آگاهانهو عامدانه بوده است. خاطره ای که یکسال بعد تکذیب شد ج) شهریورماه ۹۳ هاشمی در بازدید از منزل شهیدقدوسی، مدعی می شود آیت الله مصباح مبارزه با رژیم شاه را حرام می دانسته و آیت الله خامنه ای به همین خاطر از سال ۴۸ تا پیروزی انقلاب با او قهر بودند. سایت هاشمی سخنانش را اینگونه روایت می کند: « نام شخصیتی را هم می برد در مصداقش -که البته من نمی نویسم!- شخصیتی که این روزها خیلی از اسلام و انقلاب می گوید. از امام می گوید ولی در سال ۴۸ در اوج غربت امام گفت: من دیگر مبارزه نمی کنم. مبارزه حرام است! می خواهم کار علمی و فرهنگی کنم. هاشمی می گوید از کم فروشی این آقا کار بجایی رسید که رهبری ۱۰ سال -تا ابتدای انقلاب- با او قهر بودند. هاشمی می گوید این ها خون به دل امام کردند... آقای هاشمی خاطره ای هم در همین ارتباط تعریف می کند. خاطره ای از همراهی با آقای خامنه ای برای مجاب کردن همین آقا برای ادامه مبارزه. موضوع خاطره هم مربوط به سال ۴۸ است. هاشمی می گوید دونفری -به اتفاق آقای خامنه ای- صبحانه رفتیم منزل آقای قدوسی. این آقا هم آنجا بود. نشستیم تا ظهر با او بحث کردیم تا قانعش کنیم. برای ادامه مبارزه. آخرش هم گفت من این مبارزه را حرام می دانم، به جامعه مدرسین هم گفته ام مبارزه با شاه حرام است! آقای خامنه ای از او پرسیدند: دلیلت چیه؟ آن آقا در جواب گفته بود: مبارزه ای که مجاهدین و چپی ها در آن باشند، حرام است! آقای خامنه ای هم به تلخی به او گفته بود: اگر اهل مبارزه نیستی خب مبارزه نکن ولی لااقل مبارزه را با این حرف ها خراب نکن! آقای هاشمی در ادامه می گوید رهبری از سال ۴۸ تا سال ۵۷ با آن آقا یک کلمه هم حرف نزد. » پس از انتشار این خاطره، جریان رسانه ای همسو با هاشمی، حملات خود علیه آیت الله مصباح را حول « قهر ۱۰ ساله رهبری باآیت الله مصباح » سامان دادند. غافل از آنکه آیت الله مصباح در مصاحبه با اولین شماره نشریه « یادآور »در خرداد ۱۳۸۷ ماجرای این ملاقات و واقعیت های آن را توضیح داده اند. ماجرا از این قرار است که با وجود مخالفت امام با تأیید سازمان مجاهدین خلق، هاشمی رفسنجانی و تعدادی دیگر از روحانیون مبارز انقلابی مشی تأیید این سازمان و تأمین نیازهای مالی آن ها را در پیش می گیرند. آیت الله مصباح که به خاطر مشی التقاطی آن ها و مخالفت امام با این جمع همکاری نمی کند به مخالفت با مبارزه متهم می شود. آیت الله مصباح در همین مصاحبه با ذکر خاطره ای از دیدارشان با آیت الله خامنه ای در سال ۶۰ گفته اند: « در اولین ملاقاتی که بنده در آن مقطع با رهبر معظم انقلاب داشتم، ایشان فرمودند: « آن آقایی که یک وقتی از این ها حمایت و حتی به آن ها کمک مالی می کرد، حالا به اشتباه خودش پی برده و درصدد جبران برآمده». گویا این دیدار، ملاقاتی را که قبل از انقلاب با ایشان و با آن شخص داشتیم، تداعی کرد. در آن دوران، آن شخص، مرا بسیار تشویق می کرد که با مجاهدین همکاری کنم. و من می گفتم: من این ها را نمی شناسم و تا کسی را نشناسم زیر علم او نمی روم. آقا هم ناظر مذاکره ما بودند و فقط سکوت کردند» چه کسی با عفو مهدی مخالفت کرد د) تیرماه ۱۳۹۴ پس از آن که بالاخره مهدی هاشمی رفسنجانی محاکمه و راهی زندان شده بود، پدرش به نقل خاطره ای درباره نامه نگاری مهدی با رهبری درباره عفو پرداخت. سایت هاشمی در ۲۳ تیرماه خاطره دیدارش با مهدی را اینگونه روایت می کند: « مهدی به من گفت که اینان می گویند دو راه داری، یا در چند خط از رهبری تقاضای عفو کن و یا باید این پرونده طولانی و چند هزار صفحه ای را ادامه دهی. ایشان افزود: خود مهدی به من گفت علی رغم اینکه خود چنین میلی ندارم چون می دانم جرمی مرتکب نشده ام، اما اگر شما و رهبر معظم انقلاب بخواهید این کار را می کنم که من به ایشان گفتم بگذارید با آقا مشورت کنم. آیت الله هاشمی رفسنجانی با تشریح ملاقات خویش با آیت الله خامنه ای در این خصوص، گفت: به ایشان عرض کردم که راضی به این نیستم که ایشان تقاضای عفو کند و شما بپذیرید، چون در نگاه جامعه انعکاس خوبی نخواهد داشت هم می گویند رهبر چرا به تقاضاهای عفو زندانیان دیگر توجه نمی کنند و هم می گویند هاشمی در پرونده پسرشان اعمال نفوذ کرد. رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام با تأکید بر اینکه آیت الله خامنه ای استدلال حرف های من را پذیرفتند، گفت: بعد از آن بود که به مهدی خبر دادیم هر طور که خودت می دانی، عمل کن و ایشان هم بر این نکته تأکید می کرد که چون می دانم گناهی نکرده ام بگذارید همه بفهمند و اگر هم گناهی کرده ام، بگذارید در همین دنیا محاکمه شوم و به مجازات برسم که سخت از مجازات آخرت می ترسم. » پس از انتشار این سخنان هاشمی، یکی از مطلعین پرونده در مصاحبه با خبرگزاری فارس سخنان هاشمی را تکذیب کرده و ماجرا را اینگونه روایت می کند: « بیش از یک ماه از بازداشت مهدی گذشته بود که به اسناد و مدارکی تازه که از سوی سازمان بازرسی وقت ارسال شده بود دست یافتیم.» وی افزود: متعاقب دستیابی به این اسناد بار دیگر به مهدی هاشمی تفهیم اتهام شد و مهدی هاشمی با توجه به اطلاع از کشف این اسناد از ما خواست تا با پدر خود تماس بگیرد. متهم در این تماس به پدر خود گفت: این ها (منظور افراد مسئول در پرونده) به اسنادی دست یافتند که جرم مرا بسیار سنگین می کند. در این تماس تلفنی مهدی از پدرش خواست برای گفتن پاره ای از مطالب با وی ملاقات حضوری کند. این در حالی بود که آقای هاشمی در بیشتر روزهای بازداشت مهدی حداقل یک بار به صورت تلفنی با وی صحبت می کرد. با توجه به درخواست مهدی از پدرش آقای هاشمی ابتدا از دستگاه قضایی خواستند که مهدی را در جای دیگری غیر از زندان و دادسرا برای ملاقات بیاورند که این موضوع مورد موافقت قرار نگرفت زیرا دستگاه قضایی معتقد بود باید مانند سایر متهمین با وی برخورد شود. پاسخ دستگاه قضایی به آیت الله هاشمی این بود که اگر شما ملاقاتی با فرزند خود می خواهید مثل سایر مردم به دادسرای مربوطه مراجعه کنید. این فرد مطلع گفت: آقای هاشمی به دادسرای شهید مقدس آمدند و با اصرار خود در حیاط دادسرا با مهدی حدود یک ساعت ملاقات کردند. مهدی خودش عنوان کرد که در این ملاقات از پدرش خواسته بوده تا با توجه به سنگین شدن جرایمش نامه ای بنویسد که این اتفاق افتاد و مهدی نامه را مستقیماً به تیم حفاظت پدرش تحویل داد. متهم بعداً عنوان کرد: از پدرم خواسته ام تا به واسطه نامه ای که می نویسم از رهبر معظم انقلاب برای من در این مرحله درخواست عفو نماید. وی افزود: روز چهارشنبه بعد از ملاقات یعنی باگذشت چند روز از آن دیدار مهدی در تماس تلفنی با پدرش نتیجه درخواستش را جویا شد که آقای هاشمی گفت: آقا (مقام معظم رهبری) با عفو شما موافقت نکردند. این فرد گفت: در این لحظه مهدی با شنیدن این خبر طبیعتاً ناراحت شد و به گریه افتاد.> ملاحظه می شود که اینبار نیز روایت هاشمی از رهبرانقلاب با آنچه در واقع اتفاق افتاده کاملاً مغایرت دارد. چرخش در وقتِ اضافه ه) ماجرای انتخاب آیت الله خامنه ای به رهبری نیز یکی از مسائلی است که هاشمی با تحریف آن، تعریف خاطرات از تأکیدات امام را عامل اصلی رأی آوری ایشان معرفی کرده است. در حالی که مروری بر خاطرات سایر اعضای خبرگان، ثابت می کند هاشمی و هیأت رئیسه خبرگان و تعدادی دیگر به دنبال رأی آوری شورای رهبری بوده اند و هاشمی نیز از ابتدای جلسه از بازگویی خاطرات و تأکیدات امام، خودداری می کرده است. آیت الله مجتهد شبستری در این باره می گوید: « آقای هاشمی در مقابل نقل نظر امام خمینی درباره آیت الله خامنه ای مقاومت می کرد و با اصرار برخی از نمایندگان در انتهای جلسه آن خاطرات را نقل کرد. در واقع نقل خاطرات آقای هاشمی اولاً در انتهای جلسه صورت گرفته بود و در واقع از جو حاکم بر مجلس خبرگان، نتیجه نهایی مشخص شده بود. ثانیاً نقل این خاطرات نه به میل شخصی آقای هاشمی، بلکه با نامه نگاری های نمایندگان و اعتراض بلند آن ها در صحن مجلس روی داد. آیت الله مجتهد شبستری درخصوص این وقایع می گوید: بعد از ظهر جلسه تشکیل شد. ابتدا راجع به شورایی شدن رهبری صحبت شد زیرا آن موقع در قانون اساسی، رهبر یا شورای رهبری قید شده بود. در آن جلسه چنین مطرح شد که اگر شورای رهبری رأی بیاورد، کشور به واسطه شورا اداره شود. من بر اساس این صحبت ها فهمیدم که کار به درازا می انجامد. لذا یادداشتی نوشته و به هیأت رئیسه فرستادم و نوشتم این بحث را کوتاه کنید و مطالبی را که امام در مورد آیت الله خامنه ای فرموده بودند، مطرح شود. من یادداشت را به آقای طاهری خرم آبادی [منشی جلسه] فرستاده بودم و او هم نوشته مرا به آقای رفسنجانی داده بود. آقای رفسنجانی گفته بود فعلاً صبر کنید بحث شورا به جایی برسد و اگر شورا رأی نیاورد و افراد مطرح شدند، این موضوع را مطرح می کنیم. من ساکت نشستم تا بحث شورا به اتمام برسد. شورا بالاخره رأی نیاورد. البته عده ای در اقلیت مایل به رهبری شورا بودند اما من از همان ابتدا با رهبری شورا موافق نبودم و با مخالفان بحث کردم و عوارض رهبری شورا را برایشان توضیح دادم که با اختلاف نظر بین شورا مملکت فلج می شود؛ پس بهتر است رهبری واحد حاکم باشد. پس از روشن شدن تکلیف بحث شورا افراد را مطرح کردند. عده ای آیت الله گلپایگانی را پیشنهاد کردند و من دوباره از جا برخاستم و با صدای بلند به آقای هاشمی اعتراض کردم و گفتم من یادداشتی را به شما داده ام و الآن وقت قرائت آن رسیده، پس آن را بخوانید. آقای رفسنجانی نوشته مرا خواندند و گفتند آقای شبستری می خواهد من که حضور داشتم و جز شهود بودم توصیه های امام را در مورد آیت الله خامنه ای نقل کنم. من شنیده بودم که وقتی آیت الله خامنه ای به کره رفته و آنجا سخنرانی کرده بودند، تلویزیون پخش می کرد و حاج احمدآقا نیز در خدمت امام بود. حاج احمدآقا گفته بود ماشاءالله آیت الله خامنه ای خوب صحبت می کند و جلسه را خوب قبضه کرده است. پس از این حرف حاج احمدآقا، امام فرموده بود آقای خامنه ای شایستگی رهبری را دارد. علاوه بر این زمانی که آقای منتظری از قائم مقامی رهبری عزل شد، به امام گفته بودند حال که او را عزل کردید بعداً ما گرفتار خواهیم شد. امام در جواب این حرف فرموده بود: با وجود آقای خامنه ای شما غصه ای نداشته باشید. من این دو مورد را شنیده بودم و می دانستم که آقای رفسنجانی (به همراه آقای موسوی اردبیلی) جزو شاهدان است. لذا در آن یادداشت از آقای رفسنجانی خواستم که شهادت بدهید امام چنین مطلبی را بیان کرده بودند. آقای رفسنجانی رو به اعضای خبرگان کرد و گفت آقای شبستری از من می خواهند سخنان امام را به شما بگویم، آیا شما موافق هستید؟ همه اعضا گفتند: بله بگویید، اگر الان نگویید، پس کی می خواهید بگویید! آقای رفسنجانی موضوع را مطرح کردند و شهادت دادند و گفتند که آن موقع آقای موسوی اردبیلی نیز شاهد بود. البته اگر شهادت آن ها هم نبود و اگر توصیه امام هم نبود، خواه ناخواه ما نمی توانستیم فردی اصلح تر از آیت الله خامنه ای پیدا کنیم، یعنی اگر توصیه امام هم مطرح نمی شد بالاخره آقای خامنه ای رأی می آورد منتها با مطرح کردن این امر، انتخاب ایشان به رهبری با سرعت و با رأی اکثریت قاطع اعضا انجام گرفت. » ۳ مصادره به مطلوب یا سوءاستفاده و) این یکی از عادات سیاسی همیشگی هاشمی است که ابتدائاً می کوشد با گرفتن تأییدی از امام یا رهبرانقلاب، هزینه آن اقدام را بردوش آن ها بیندازد. اگر موفق به گرفتن تأییدی نشد سکوت یا عدم نظردادن امام یا رهبرانقلاب را « تفسیر به موافقت» می کند. روایتی که هاشمی از ورود و ثبت نام خود در انتخابات ریاست جمهوری ۹۲ ارائه می کند نیز، گویای تلاشی است که او برای گرفتن تأییدی از رهبرانقلاب داشته است. او در مصاحبه با مجله مثلث می گوید: « وقتی قانع شدم، گفتم : باید از رهبری بپرسم . چون معمولاً در کارهای مهم با ایشان مشورت می کنم. شب به ایشان تلفن کردم و موفق نشدم. صبح شنبه که به دفتر آمدم، اولین کارم این بود که گفتم : تلفن آقا را بگیرید تا صحبت کنم. گرفتاری داشتند و گویا جلسه ای بود که افراد زیادی بودند؛ تا ظهر وصل نشد. عصر خواستم که بگیرند و گفتند: موفق نشدیم. خودم به آقای حجازی در دفتر ایشان زنگ زدم و گفتم : با این ادله می خواهم نام نویسی کنم تا حماسه سیاسی خلق شود. شما به آقا اطلاع بدهید. قبلاً به ایشان گفته بودم که نمی آیم و نمی خواستم از رسانه ها بشنوند که من آمدم. آقای حجازی گفت : من فعلاً به آقا دسترسی ندارم. گفتم: من ساعت ۵ می روم و پیش از آن حتماً به ایشان بگویید. ۲۰ دقیقه بعد بود که گفت: من حرف شما را به رهبری گفتم و ایشان فرمودند پشت تلفن که نمی توانیم حرف بزنیم. بعداً همدیگر را می بینیم؛ این بود که رفتم ثبت نام کردم» این طبیعی است که رهبرمعظم انقلاب تابه حال در پاسخ به سؤال هیچ فردی نمی گویند شما در انتخابات ثبت نام نکنید و در خاطرات هیچ یک از سیاسیون نیز چنین چیزی بیان نشده است. اما تلاش هاشمی برای فرار از هزینه اقداماتش و انداختن این بار به روی دوش امام و رهبری بارها در تاریخ ثبت شده است. نمونه دیگر این تلاش ها و گره زدن اقدامات خود با تأییدات رهبری در مسأله سفر به عربستان مطرح می شود. سال ۹۲ و ۹۳ بارها بحث دعوت عربستان از هاشمی و سفر احتمالی اش به عربستان سوژه رسانه های همسو با او بود. اما هاشمی در پاسخ به سؤالات دراین باره، سفر را مشروط به موافقت رهبرانقلاب می کرد. محمدهاشمی نیز در یادداشتی با تیتر چرا هاشمی به عربستان نمی رود نوشت: « لازمه حل یک مشکل سیاسی، بین المللی و منطقه ای، دارابودن اختیارات است و باید امکانات و ابزاری داشته باشد و تنها رابطه شخصی دو نفر نمی تواند به حل موضوع کمک کند. با درنظر گرفتن این مسائل آقای هاشمی اظهارنظر کردند که وقت زیادی از آن نمی گذرد. آقای هاشمی گفت اگر رهبری بخواهند من می روم و معنایش این است که اگر رهبری بخواهند حتماً آقای هاشمی باید اختیارات و ابزاری داشته باشد که بنشینند و مذاکره کنند. چند کمیته تشکیل دهند و اهدافی را تعیین و به راه حل هایی برسند چون الان دیگر مسائل ایران و عربستان مثل گذشته مسائل دوجانبه نیست که می توانست با صحبت های آقای هاشمی که رئیس جمهور بودند و اختیاراتی داشتند و دستور ملک عبدا... که پادشاه بود، انجام شود » البته این تاکتیک « جوسازی، فشار و امتیازگیری» جواب نمی دهد و هیچ پالسی از جانب رهبرانقلاب برای اعطای اختیارات ویژه به هاشمی داده نمی شود. نکته جالبی که در رفتارشناسی سیاسی هاشمی به چشم می خورد این است که می کوشد با گره زدن تصمیمات و اقدامات خود به نظر رهبری، هزینه آن را به دوش ایشان بیندازد؛ اما توصیفش از اقدامات سایرین –اعم از دولت ها و شخصیت های سیاسی- طوری است که گویی رهبری در سایر تصمیمات و اقدامات نظام، ورودی ندارند. او درباره آخرین سفرش به عربستان می گوید: « قرار گذاشتیم که ۷ کمیسیون تشکیل بدهیم. این راه حل هنوز هم معنا دارد. ولی زمان دولت قبل بود. اختلاف ما بر سر این شد که وقتی ما این طرح را به ایران آوردیم، با رهبری مطرح کنیم. ملک عبدالله در همانجا به من گفت که طرف من احمدی نژاد نباشد. رهبری طرف من باشد. رهبری طبق اصولی که دارند، گفتند: من دولت نیستم و بهتر است در مسائل اجرایی دخالت نکنم. ملک عبدالله هم خودش را رهبر عربستان می دانست و کسی را بالاتر از خودش نمی دانست. رهبری گفتند: این کار دولت است و من دولت را دور نمی زنم. آقای سعود فیصل برای اینکه مسأله را اجرایی کنند، به ایران آمد که دولت احمدی نژاد استقبال نکرد و طرح به هم ریخت. ملک عبدالله درست می دانست که اجرای این طرح در اداره دولت ایران نیست.» این سخن هاشمی شاید در لایه اولش تقصیر را متوجه دولت احمدی نژاد کند، اما در لایه زیرینش تقصیر به راه حل نرسیدن بهبود روابط را متوجه رهبری می داند که « من دولت نیستم و بهتر است در مسائل اجرایی دخالت نکنم». به عبارت روشن تر نتیجه این حرف این است که « ملک عبدالله درست می دانست که اجرای این طرح در اداره دولت ایران نیست » اما رهبری با نرفتن زیر بار طرح هاشمی-ملک عبدالله و سپردنش به دولت این فرصت را هدر داد. مثال دیگر، روایت هاشمی از تأییدات رهبری برای ورود کارگزاران به صحنه سیاسی کشور است. سایت او سخنان هاشمی در گردهمایی سراسری کارگزاران در مرداد ۹۴ را اینگونه نقل می کند: « طبیعی بود که برای تهران از دو جناح و مستقل ها نیروهایی را معرفی کنیم، اما روحانیت مبارز که از یک جناح بودند، مایل بودند که هر ۳۰ نامزد از جناح راست انتخاب شوند. آیت الله هاشمی رفسنجانی با تأکید بر این نکته که نفوذ، قدرت و شخصیت روحانیت در وحدت و محبوبیت بین مردم است، به منطق خویش در آن مقطع اشاره کرد و گفت: من می گفتم روحانیت باید حالت پدرانه خود را حفظ کند. ایشان در ادامه گفت: در جلسات روحانیت مبارز قبول کردند که ۵ نفر از نیروهای خارج از جمع آن ها باشند که تصویب شد، اما بعدها آقای ناطق نوری خبر داد که اعضای گروهای همسوی جامعه می گویند ما خودمان رأی داریم و چرا باید رأی خود را به دیگران بدهیم. رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام با بیان سخنان خود و ناطق نوری در این باره گفت: وقتی به نتیجه نرسیدیم، قرار شد با رهبری در میان بگذاریم که ایشان گفتند چرا می خواهید دست دیگران را ببندید و آن ها هم نامزد معرفی کنند که در این صورت با رقابت انتخابات واقعی تر و صندوق های رأی پر می شود. آیت الله هاشمی رفسنجانی با اشاره به بیانیه آغازین کارگزاران گفت: دو بیانیه، زلزله ای در فضای انتخاباتی جامعه انداخت و رقبا ترسیدند که متوسل به رهبری شدند. ایشان با یادآوری شروط رهبری برای ورود و عدم ورود وزرا در لیست کارگزاران، گفت: وقتی کارگزاران شروط را شنیدند، پیش من آمدند و گفتند اگر رهبری راضی نیستند، ادامه ندهیم که من با رهبری تلفنی صحبت کردم و ایشان از زاویه پر کردن صندوق ها گفتند که معاونان و شهردار تهران می توانند برای نامزدها لیست بدهند. آیت الله هاشمی رفسنجانی با تأکید بر اینکه «منطق من حفظ جایگاه روحانیت و عدم القای اختلاف بین من و رهبری بود>، گفت: وقتی دیدم آن ها دارند برای بیانیه امضا می گیرند، ماجرا را به رهبری گفتم و ایشان هم دوباره تأکید کردند که مانع حضور این گروه نشویم» این سخنان در حالی است که ناطق نوری روایتی دیگر از این ماجرا دارد. او در خاطرات خود می گوید: « در رابطه با مجلس پنجم، قبلأ کار کارشناسی انجام و لیست هم تهیه شده بود. همچنین قرار شد در شورای مرکزی جامعه روحانیت، رأی گیری مخفی یا علنی هم برای انتخاب عده ای انجام شود. تا اینکه مطرح شد جریان های دیگری هم هستند و می خواهند لیست بدهند. استنباط من این است که – ظاهراً با آقای هاشمی – صحبت کرده بودند و تصمیم داشتند که یک تشکیلاتی راه بیندازند و فقط به دنبال بهانه بودند که توجیهی برای تشکیلاتشان بیابند. آقای هاشمی گفتند: یک عده ای هستند که خواست هایی دارند و اگر شما به خواسته هایشان عمل کنید، آن ها لیست نخواهند داد. در غیر این صورت، آن ها اقدام به تهیه لیست می کنند. خواسته آن ها این بود که حداقل پنج نفر از افرادی را که معرفی می کنند ما در لیست خودمان قرار دهیم. واقعیت این است که قبل از برنامه ها ردیف بود و آن ها هم کسانی را پیشنهاد داده بودند که ما نمی توانستیم همه را به راحتی قبول کنیم. آقای هاشمی ادامه دادند: آقایان امامی جمارانی، توسلی، محمدعلی انصاری، محجوب و یک نفر دیگر که بعداً گفتند عبدالله نوری. ابتدا اعضای جامعه این اسامی را نپذیرفتند و بیان کردند که بعضی از این ها از مجمع روحانیون هستند، مگر آن ها کسی از ما را در لیستشان می گذارند، ولی در عین حال می گفتیم اگر هم قرار شد این ها بیایند، یک هماهنگی می شود و جریانی به وجود نمی آید. به دنبال این رفتیم که ببینیم جریان چیست؟ خودم به آقای امامی جمارانی تلفن کردم. ایشان گفت: من اصلاً کاندید نیستم و نمی خواهم به مجلس بیایم>؛ آقای توسلی و آقای انصاری هم همینطور. بنابراین معلوم شد که اصلاً موضوع چیز دیگری بوده و آن بحث کارگزاران بود که آقای هاشمی آن ها را مطرح کرده بود. آقای محجوب می پذیرفت و رد نمی کرد، ایشان در لیست آن طرف بود و خوب چه بهتر که در لیست این طرف هم باشد. آقای عبدالله نوری را هم آقای هاشمی – در مجلس ختم مادرشان – گفت که در لیست بگذارید. در شورای جامعه روحانیت، این مسأله مطرح شد و تأیید گردید که این افراد را آقای هاشمی معرفی کرده اند. پس از رأی گیری در شورا، آقای محجوب رأی آورد، اما آقای عبدالله نوری رأی نیاورد که در لیست قرار بگیرد و آقایان دیگر هم در جامعه روحانیت اصلاً آن را نپذیرفته بودند. آقای هاشمی از این قضیه متأثر شدند، اما من گفتم که در جامعه رأی نیاورد. بالاخره ما یک جهت داریم، یک خط داریم، به آن ها می گفتم: اگر می خواهید کار سیاسی کنید، باید جهت دار حرکت کنید. ما نمی پذیریم که آقای عبدالله نوری ولایی فکر کند و همین بهانه ای شد که کارگزاران اعلام موجودیت کنند. یقیناً در مورد این جریان، قبلأ برنامه ریزی و مطالعه شده بود زیرا یک حزب به این زودی تشکیل نمی شود و نمی تواند به این سرعت آن چنان سریع وارد میدان شود و تبلیغات گسترده ای راه بیندازد. آقای هاشمی در یک مقطعی، به من گفتند: فائزه – دختر ایشان- را هم در لیست بگذارید. من گفتم اصلاً جامعه روحانیت با این تفکر نمی سازد، آقای مهدوی و دیگران ایشان را قبول نمی کنند؛ در واقع معرفی این نامزدها بهانه ای برای اعلام موجودیت کارگزاران بود. وقتی کارگزاران سازندگی اعلام موجودیت کرد، رهبر معظم انقلاب یک برخوردی با آن ها کرد و فرمود: « آن هایی که وزیر هستند و مسئولیت دارند نمی توانند در این تشکیلات باشند»، لذا چند وزیر که در لیست کارگزاران بودند، کنار رفتند و دیگرآن که ماندند وزیر نبودند، بلکه افرادی همانند مرحوم نوربخش رئیس بانک مرکزی، آقای کرباسچی شهردار تهران و آقای محمدعلی نجفی که آن موقع در آموزش وپرورش خدمت می کرد، بودند. کارگزاران بدین نحو تشکیل و مدتی بعد هم وارد میدان تخریب شدند. » علی محمد بشارتی وزیر وقت کشور نیز در مصاحبه ای می گوید: « اعضای کارگزاران ازجمله آقایان کرباسچی، مهاجرانی، حسین مرعشی و مرحوم نوربخش در سال ۷۴ نزد من آمدند و گفتند : مقام معظم رهبری فرموده اند باید نشاط انتخاباتی در کشور به وجود بیاد و شما بیایید به ما مجوز بدهید تا فعالیت کنیم . من هم گفتم : به سهم خودم از شما تشکر می کنم چراکه هرقدر مردم بیشتری در انتخابات شرکت کنند افتخاری برای وزیر کشور و وزارت کشور است. شما نیز اساسنامه و مرامنامه خود را بنویسید و بیاورید تا ما بررسی کنیم. آن ها گفتند : ما برای نوشتن اساسنامه و مرامنامه وقت نداریم و شما از اختیاراتی که دارید استفاده کنید و به ما مجوز دهید. من هم گفتم : در قانون انتخابات و در هیچ ماده و تبصره ای از آن و یا تبصره ای از قانون احزاب نیامده است که وزیر کشور اختیار دارد بدون اینکه یک تشکل، اساسنامه و مرامنامه تنظیم کند مجوز حزب بدهد» گفتند : شما می توانید . من گفتم : حال که اینطوری است اگر می توانستم هم انجام نمی دادم. بنده چنین کارهایی را بلد نیستم. آیت الله خامنه ای؛ رفیقِ قدیمی یا ولی فقیه؟ مروری بر روابط ترسیم شده توسط هاشمی بین او و رهبرمعظم انقلاب، نشان می دهد او همیشه کوشیده این رابطه را بیشتر یک رابطه شخصی، فردی و دوستانه نشان دهد. اگر از تقابل های هاشمی با امام بر سر ادامه یا پایان جنگ و رابطه با امریکا بگذریم، باید گفت هاشمی پس از رحلت امام در سه زمینه « سیاست خارجی، مسائل فرهنگی و مسائل اقتصادی» نسخه ای متفاوت با نسخه رهبرمعظم انقلاب پیچیده است. پیگیری این اهداف مستلزم اقدامات و جهت گیری هایی است که در میدان عمل، با جهت گیری هایی که رهبر معظم انقلاب به عنوان ولی فقیه برای کشور توصیه می کنند تعارض دارد. تعارضی که شاید مشهورترین بروزهای آن، خود را در انتقادات رهبرانقلاب از سازندگی و اشتباه گرفتن آن با مادی گرایی توسط برخی مسئولین وقت نشان می دهد. اما وقتی روابط از فاز رابطه ولی فقیه و یکی از کارگزاران نظام اسلامی به فاز رابطه دو رفیق و دوست قدیمی ِ پنجاه وچندساله تقلیل یافت، دیگر مخالفت هاشمی با آیت الله خامنه ای نه به معنای مخالفت با ولایت فقیه و تقابل با ایشان، بلکه به معنای اختلاف نظر دو رفیق صمیمی و قدیمی معنا می شود. همچنین یکی از وجوه پنهان آن که شاید عامدانه بطور علنی بیان نمی شود ولی القاء می شود، ترسیم چهره ای به دروغ منفعل، ضعیف و دنباله رو از رهبری نظام در مسائل حکومتی و چهره ای دوراندیش و زیرک از هاشمی است. ولی فقیهی که از قضا خیلی از مقاطع ازجمله رهبری اش را مدیون هاشمی است و در خاطرات هاشمی نیز، نه یک کنشکر انقلابیِ فعال؛ بلکه یک فرد مسکوت یا دنباله رو بوده و در ایام رهبری نیز تنها وقتی کنشگر و فعال و فصل الخطاب است که نظرش با نظر هاشمی همسان باشد. منطق برخورد دوگانه هاشمی با رهبری این است که آیت الله خامنه ای در ۸ سال دولت احمدی نژاد و هشت ماه فتنه ۸۸ حرفش فصل الخطاب نیست، اما پس از روی کار آمدن دولت روحانی مخالفان و منتقدان باید ساکت شوند چون مذاکرات زیرنظر رهبر معظم انقلاب است! سخنان رهبرمعظم انقلاب در سالگرد رحلت امام در ۱۴ خرداد ۹۴ مبینی بر اینکه برخی می خواهند امام فقط یک شخصیت محترم تاریخی باشد هشدار صریحی بود که پس از دوسال روندِ تحریفِ امام با خاطرات شاذ و نادر که خلاف واقع بودن اغلب آن ها ثابت شده است او را هدف گرفت. اما هاشمی مدت هاست تحریفِ شخصیت و عملکرد رهبرمعظم انقلاب را به نحوی خزنده در پیش گرفته است و می خواهد « رهبری »را نیز « یک شخصیت محترم سیاسی» نشان دهد که همیشه از روابط دوستانه و قدیمی شان تعریف و تمجید کنند و بگویند عشقم آقای خامنه ای است؛ ولی نه در سیاست خارجی نه در مسائل فرهنگی و نه در مسائل اقتصادی راه مدنظر خود را روند. تحریفی که معلوم نیست چند وقت دیگر مثل تحریف امام با هشدارهای رهبرانقلاب مواجه شود...! *رجا
چهارشنبه ، ۶آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شهدای ایران]
[مشاهده در: www.shohadayeiran.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 7]
-
گوناگون
پربازدیدترینها