محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827786715
چرا ادبیات معاصر ما جهانی نمی شود؟
واضح آرشیو وب فارسی:بولتن نیوز: آیا شما هم بر این باورید که ادبیات ایرانی، ادبیاتی است محصور همین مرز و بوم؟ ما می توانیم ادبیات مان را هم مثل پسته صادر کنیم؟به گزارش بولتن نیوز به نقل از هنرآنلاین، روز دوشنبه هفته جاری بود که در رسانه ها خبری خواندیم با عنوان:" رونمایی از طرح حمایت از ترجمه آثار فارسی" و با این توضیح که سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی طرح حمایت از ترجمه و نشر آثار فارسی به زبان های دیگر (TOP) را رونمایی می کند. آنچه در این خبر برای ما اهمیت دارد طرح حمایت از ترجمه و نشر آثار فارسی به زبان های دیگر (TOP Translation of Persia) به همت مرکز ساماندهی ترجمه و نشر معارف اسلامی و علوم انسانی است. این گام هرچند کوچک، می تواند یکی از گام های موثر در بین المللی کردن آثار مهم ما باشد. روز گذشته وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در آیین رونمایی از طرح (TOP) گفت: با اجرایی کردن طرح تاپ می توان نقشی مهم تر در معرفی فرهنگ ایران و اسلام به عهده گرفت و راهی برای ورود هوشمندانه به عرصه نشر بین الملل باز کرد. جنتی گفت: در گذشته و حال، کتاب های ایرانی با عاملیت نهادهای فرهنگی فعال در خارج از کشور و با هزینه دولتی ترجمه و منتشر می شد، این روشی است در دسترس و آسان و دور از تلاش و زحمت فرهنگی. وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی معتقد است: ترجمه و نشر کتاب باید در جریان یک تعامل و رابطه فکری و فرهنگی با اهالی ترجمه و نشر در کشور مقصد شکل بگیرد و مطابق با شرایط و اقتضائات همان کشور و با تکنیک ها و ابزارهای روزآمد آن منتشر و توزیع شود. به هر حال می توان گفت که طرح تاپ گامی است برای برون سپاری ترجمه و نشر کتاب به ناشران فعال بین المللی و ناشران بومی خارج از کشور. با اجرای شیوه برون سپاری ترجمه و نشر آثار در خارج از کشور، با حمایت های تعریف شده از سوی جمهوری اسلامی ایران، می توان به نتایج درخشانی رسید در میان فهرست محصولات و اقلام صادراتی ایران به کشورهای جهان همه جور چیزی پیدا می شود اما خبری از محصولات ادبی نیست. آیا این موضوع به ذات زبان فارسی برمی گردد؟ اینکه تعداد فارسی زبانان دنیا در جهان آن قدر کم است که می شود گفت ادبیات ما مخاطب ندارد؟ آیا این موضوع برمی گردد به نبود کمپینی از مترجمان که آثار فارسی را به زبانی بین المللی برگردانند؟ آیا اصلا ادبیات ما ارزش ترجمه به این زبان بین المللی را دارد؟ به نظر می آید پاسخ هرکدام از این سوال ها می تواند بر مبنای دریچه فکری پاسخ دهنده متفاوت باشد اما آنچه برای ما مبرهن است، این است که ادبیات ایران معاصر، چه شعر و چه داستان در منزوی ترین حالت خود به سر می برد. علیرضا ایرانمهر، منتقد و داستان نویس در وبلاگش در این باره می نویسد: "مسلما معرفی شدن ادبیات ایران به جهان بسیار خوب است. اولین جذابیت این مسأله، بازار بزرگی است که به اقتصاد راکد و مرده انتشارات ادبی، جانی دوباره می بخشد و سود آن متوجه نویسندگان خواهد شد. در شرایطی که تیراژ کتاب های شعر و داستان در ایران به زحمت از مرز سه هزار نسخه می گذرد، زیستن از راه نوشتن و خلق اثر ادبی، امری ناممکن به نظر می رسد. بنابراین شاعر و نویسنده به انجام کارهای دیگری ناچار است. همیشه توصیه بزرگان ادبی این بوده که نویسندگان فقط بنویسند. اگر در شرایط امروز ایران، این مسأله را یک رویای خوش بینانه فرض کنیم، حداقل شاعر و نویسنده ساعاتی در روز را باید مجال داشته باشند تا به تحقیق و مطالعه بپردازند اما متأسفانه چنین امکانی برای نویسندگان (با توجه به شرایط اقتصادی موجود) کمتر فراهم می شود. حاصل این مسأله، تولید آثار شتابزده ای است که شکل نازیبایی به ادبیات معاصر داده است. آنچه مسلم است این است که ادبیات معاصر، فاصله زیادی با جریان جهانی روز دارد. نویسندگان، منتقدان و هنرمندان دلایل زیادی را برای معرفی نشدن ادبیات معاصر ما به جهان، مطرح می کنند. اصلا خودمان، خودمان را می شناسیم؟ ابوتراب خسروی معتقد است: "برای اینکه جهان را بشناسیم، باید خودمان را بشناسیم اما در حال حاضر چه تعداد از دانشجویان زبان و ادبیات فارسی، نویسندگان معاصری مثل چوبک، جمالزاده، ساعدی و... را می شناسند و آثارشان را خوانده اند؟ ! در کشورهای دیگر برای ادبیات، سرمایه گذاری می کنند و چهره های ادبی شان را معرفی می کنند، اما در کشور ما برای جهانی کردن یک نویسنده اقدامی صورت نمی گیرد." سینما، ادبیات و جهانی شدن حامد فرحبخشی در گزارشی با عنوان "آن ها ادبیات ما را نمی شناسند" سخنی از نویسنده معاصر ما ضمیمه گزارش اش کرده. مندنی پور می گوید: "یکی از علت های مهجور ماندن ادبیات ما، مساله ی تنهایی و انزوای زبان فارسی در بین زبان های دنیاست و مساله ی بعدی، نبود ترجمه های خوب از آثار معاصر ماست. بدیهی است که اگر سینما به ادبیات رو بیاورد و بتواند فیلم نامه های خوبی از این داستان پیدا کند و فیلم های خوبی بسازد، به طور غیر مستقیم، ادبیات ما را هم مطرح خواهد کرد." او می گوید: "نمی خواهم ادعا کنم که ادبیات جهانی بسیار درخشانی داریم؛ اما در این چند دهه، حداقل در حوزه ی داستان کوتاه و داستان نسبتا بلند، به نسبت چند قرن عقب ماندگی که از ادبیات جهان داشتیم، بد عمل نکردیم. امروزه، تعدادی داستان کوتاه داریم که در سطح ادبیات جهان ارزشمندند و شاید اتفاقاً بسیاری از همین داستان ها جزو آن داستان هایی هستند که برای تبدیل شدن به فیلم، مناسب اند." انزوای زبانی؛ مسئله این است بلقیس سلیمانی اما در این باره می گوید: "انزوای زبانی، نمی گذارد ادبیات ایران همسو با ادبیات جهان حرکت کند، زیرا در جهان سه کشور به زبان فارسی صحبت می کنند. بسیاری از داستان های ایرانی قابل ترجمه شدن نیست زیرا استعاره، تمثیل و کنایه هایی که در داستان ها مورد استفاده قرار می گیرد قابل انتقال به زبان دیگری نیست. ممکن است عده ای آمریکای لاتین را مثال بزنند، اما آمریکای لاتین با کشور ما متفاوت است. داستان نویسان آمریکای لاتین تحت تأثیر فرانسه و اسپانیا هستند اگر این نویسندگان به زبان اسپانیایی دسترسی نداشتند نمی توانستند به این میزان پیشرفت دست پیدا کنند، زیرا بیش از نیمی از قاره آمریکا به زبان اسپانیایی که پیشینه فرهنگی قوی دارد، تکلم می کنند، اما کشور ما چنین پشتوانه ای ندارد." سلیمانی می افزاید: "بسیاری از کشورها، مدرنیته را تجربه کرده اند و وارد عصر پسامدرن شده اند اما کشور ما فقط مظاهر تمدن را پذیرفته و هنوز وارد عصر مدرنیته هم نشده است. این مسأله، شرایط ایده آلی را برای نویسندگان ما فراهم نمی کند. نویسندگان ما در شرایط فعلی، باید نیازهایشان را بشناسند و این مرحله شناخت نیازها ، مرحله سختی است که نویسندگان باید از آن عبور کنند. " زبان مهجور، آثار کم رمق یا مسئله ترجمه؟ نمی توان به یقین پاسخی برای چراییِ جهانی نشدن ادبیات ایرانی معاصر یافت. با اینکه زبان فارسی، زبانی نیست که چندان مخاطب داشته باشد اما نمی توان این عامل را عامل اساسی این مهم دانست. مگر نه این است که ژاپنی ها هم جمعیت چندانی به لحاظ مخاطب زبان ژاپنی ندارند. پس چرا بسیاری از نویسندگان ژاپنی مثل هاروکی موراکامی، کوبه آبه، یوکیو میشیما یا کنزابورو اوئه جهانی شده اند؟ آیا آثار ما، آثاری کم رمق است؟ به یقین چه در زمینه شعر و چه در زمینه داستان آثاری در این دیار خلق شده اند که می توانند مخاطبی بین المللی داشته باشند؟ بسیاری از شاعران بزرگ معاصر ما می توانستند وجهه ای بین المللی داشته باشند که ندارند و البته نویسندگان بزرگی داریم که همچنان تنها در همین مرز وبوم شناس هستند. اسماعیل نوری علا معتقد است اگر زبان فارسی زبانی بود نظیر زبان اسپانیولی و لاتین نام شاملو هم آوازه نام هایی چون نرودا و لورکا بود، و از طرفی بسیاری بر این گمان اند که صادق هدایت تنها به واسطه "بوف کور" می توانست نویسنده ای با آوازه جهانی باشد. به نظر می آید فقدان نهاد یا موسسه ای که صرفا به دنبال ترجمه آثار ارزشمند معاصر ما باشد به شدت در جامعه ادبی ما محسوس است. این مسئله شاید بتواند ذره ای از این عقب افتادگی جهانی را جبران کند.
چهارشنبه ، ۶آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: بولتن نیوز]
[مشاهده در: www.bultannews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 13]
-
گوناگون
پربازدیدترینها