تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835635260
سیاست اقتصادی در فروش نفت و راضی کردن آمریکا
واضح آرشیو وب فارسی:اقتصاد آنلاین: ابراهیم رزاقی اقتصاددان با تأکید بر محدود شدن سیاست اقتصادی به فروختن نفت و تلاش برای راضی کردن آمریکایی ها معتقد است، عده ای دانسته و یا ندانسته با تبعیت از سیاست های مطلوب آمریکا در حال براندازی هستند.شاید یکی از مهمترین کنشهای دولت در برابر شرایط بغرنج اقتصادی، بسته سیاستی بود که یکشنبه گذشته رونمایی شد. در نگاه اول پیچیدگی و تعدد مؤلفه های این بسته، جمع بندی از موفقیت یا عدم موفقیت این طرح را مشکل می کند، اما با نگاهی عمیقتر به نظر می رسد علی رغم تبلیغات صورت گرفته، به کارگیری این بسته "پولی" مخدری است که در کوتاه مدت به کرختی اقتصادی ــ و البته گذر دولت از پیچ انتخابات انتهای سال ــ منجر شده و در میان مدت و بلندمدت مشکلات فعلی را به صورت فزاینده ای شتاب خواهد بخشید. حل مسائل اقتصادی کشور کماکان در گروی رونق تولید، اتکا به ظرفیت های بومی و قابلیتهای درون زای اقتصاد ایران است. به گزارش اقتصاد آنلاین به نقل از تسنیم، در مصاحبه تفصیلی با دکتر ابراهیم رزاقی، اقتصاددان و استاد بازنشسته دانشگاه، به بررسی این مسأله پرداخته است. وی با نگاه انتقادی به مبانی فلسفی نگاه دولت به اقتصاد، معتقد است نگاه و عملکرد اقتصادی دولتها در دو دهه گذشته، امتداد سیاستهای لیبرالی تعدیل اقتصادی دهه 70 بوده که هیچ نسبتی با مبانی اندیشه های امام راحل، قانون اساسی و اسلام ندارد، و نسخه برگردان شده اقتصاد نئولیبرال آمریکایی است. مشروح این مصاحبه در دو شماره منتشر می شود. راهبرد اقتصادی دولت نمونه ای ناقص از سیاستهای لیبرالی است با سلام و خیر مقدم خدمت حضرتعالی و تشکر از اینکه قبول زحمت کردید و دعوت ما را پذیرفتید؛ روز یکشنبه بسته اقتصادی به نام تسریع رونق اقتصادی منتشر شد، فارغ از پرداختن به جزئیات فنی این بسته سیاستی، دید کلی دولت را نسبت به حل مسائل اقتصاد چگونه ارزیابی می کنید؟ من هم متقابلاً سلام عرض می کنم. درخصوص سؤال شما باید عرض کنم این دیدگاه از سالهای بعد از جنگ شکل گرفت. پس از رحلت حضرت امام و اتمام جنگ تحمیلی، دولتها راهبردهایی را در اقتصاد ایران پی گرفتند که واقعاً هیچ ربطی به قانون اساسی جمهوری اسلامی و اندیشه های حضرت امام نداشته است. در این مدت چهار رئیس جمهور داشته ایم که گرچه دید سیاسی شان متفاوت بوده، اما عملاً در راهبرد اقتصادی همین سیاست را پیش گرفتند؛ گذشته از دولتها حتی مجلس و شورای نگهبان هم بدون اینکه نامی از این سیاست آورده شود عملاً قوانینی با همین رویکرد را تصویب کرده اند. ما در سراسر این 25 سال همین سیاستهای اقتصادی را پی گرفته ایم. ممکن است در این خصوص بیشتر توضیح دهید؟ ببینید! فلسفه اقتصادی حاکم بر آمریکا از حدود 200 سال پیش و بعد از انقلاب صنعتی، توسط انگلیسها پایه گذاری شد. این فلسفه اقتصادی مؤلفه های متعددی دارد؛ اول اینکه در این فلسفه نه دین و آیین، نه اخلاق و نه هیچ قید ارزشی دیگری را در اقتصاد دخالتی نمی دهند؛ به جز اینکه ارزش اساسی کسب حداکثر سود، پول و لذت قرار می گیرد. این مبنای افتراق بین اندیشه اقتصادی اسلامی و آمریکایی است. فرد عاقل در این مکتب کسی است که باید فارغ از هر محدودیتی (جز قانون) حداکثر سود و مصرف را تحصیل کند. انسانها را طوری پرورش می دهند که به دنبال حداکثر سود خودشان باشند. برخی نویسنده های خودشان از این شرایط به برده داری جدید تعبیر کرده اند. برده داری قدیم با زور و شکنجه بوده؛ اما شکل برده داری الآن تغییر کرده است. به این صورت که در فرد احساس نیاز ایجاد می کنند، پس از این احساس نیاز هرچه بگویید گوش می کنند، دیگر نیازی هم به شکنجه نیست؛ چون معتاد به مصرفند و مصرف آنها را با خودش می کشد؛ همه چیزشان را می دهند؛ خود آمریکاییها و غربیها را می بینید که در چه وضعیتی هستند. دوم اینکه این دیدگاه دولت را مجاب می کند که در اقتصاد دخالت نکند؛ بلکه شرایطی را فراهم کند که به اصطلاح شرایط کاملاً رقابتی باشد، یعنی فرض کرده اند که رقابتی است کاملاً. پیش از آن دولت در اقتصاد دخالت می کرد ولی بحث اصلاح ساختاری می گفت، دولت باید دستش را از اقتصاد بردارد و آن را به بخش خصوصی واگذار کند. خوب! این بحث اصلاح ساختاری با یک تفاوت بین کشورهای توسعه یافته و عقب افتاده پیاده شد؛ کشورهای توسعه یافته از تولید داخلی شان صیانت می کردند، ولی در کشورهای دیگر صدور مواد خام و واردات نیازها در دستور کار قرار گرفت. این سیاست در 180 کشور پیاده شد. البته آشکار نگفته اند اما در این سیر حرکت کرده ایم. اصلاح هم یعنی آنچه آمریکاییها درست می دانند و از طریق صندوق بین المللی پول پیگیری، دیکته یا تشویق می کنند. دامنه این مسأله از سیاستهای کلی تا حتی تدوین بودجه ریزی و برنامه های عمرانی و ... را شامل می شود. فارغ از اینکه پشتوانه هر اقتصادی یک فرهنگ و جهان بینی است؛ اما سرمایه داری لیبرال فقط خودش را قبول دارد. این دیدگاه فلسفی مشکلات عظیمی را به وجود آورده است. چه مشکلاتی؟ این دیدگاه به چه مشکلاتی منجر می شود؟ خوب عملکرد را از روی نتیجه اش نقد کنید! نتیجه این شده که ما طی این مدت 1300 میلیارد دلار درآمد داشته ایم؛ که عمدتاً به نفع سرمایه داری لیبرال، صرف واردات شده و به ازای آن تنها 13 میلیون شغل ایجاد کرده ایم؛ در حالی که طبق ضوابط سازمان ملل متحد به ازای هر 10هزار دلار باید یک شغل ایجاد شود؛ یعنی ما باید با همین پول 130 میلیون شغل ایجاد می کردیم، این خود نشان می دهد این نظریه در چه وضعی است؛ یا نتیجه اش برای ایران چگونه است. یک مبلغ بزرگی از ثروت ملی صرف واردات شده و اندکی صرف اشتغال و تولید، ضمن اینکه بخش قابل توجهی از آن 13 میلیون هم صرف مشاغلی می شود که غیرمولد است. با این شرایط، این نظریه به لحاظ عملکرد به هیچ عنوان قابل دفاع نیست. اصل 43 می گوید وظیفه دولت خوراک، پوشاک، مسکن، بیمه و این نیازهای پایه است. خوب؛ وقتی 15 میلیون بیکارند، 30 میلیون فقیرند و 34هزار روستا از جمعیت خالی شده، نشان می دهد که این اصل به هیچ وجه اجرا نشده است. پیگیری این دیدگاه به صورت عمدی و آگاهانه بوده؟ حالا ما می گوییم روی عدم آگاهی بوده! درصورتی که همه آگاهند جز مسئولین! نگرش مقابل این دیدگاه چیست؟ در قانون اساسی ما بحثهای گوناگونی در تقابل با این نگرش مطرح است، که دوتای آنها عمده و اصلی است: اول "استقلال" است؛ چون استقلال اقتصادی نداشته باشید، استقلال سیاسی و فرهنگی هم نمی توانید داشته باشید. در مقابل سرمایه داری می گویند همه دولتها ادغام شوند و اصلاً نگاه مثبتی به استقلال ندارد. نگاه قانون اساسی و اندیشه های امام این نیست. دوم نقطه افتراق دیگر اندیشه های امام و قانون اساسی با این دیدگاه نئولیبرال، "وسیله بودن اقتصاد برای انسان" است. حتی بخش خصوصی هم در این قانون نمی تواند پول پرست باشد؛ در مورد وظایف دولت هم، به خلاف نظام نئولیبرال که اقتصاد را به بهانه نظام رقابتی و عرضه و تقاضا به خود وامی گذارد، اصل 44 دولت را مکلف کرده است که ایران را صنعتی کند. وظیفه دولت ایجاد شرایطی است که ما استقلال نظامی و دفاعی داشته باشیم؛ درواقع دولت سیاست گذار است. در حقیقت قانون اساسی می خواهد نمونه صنایع دفاعی ما در بقیه اقتصاد هم تسری پیدا کند. بهترین شیوه برای اجرای این نوع از اقتصاد هم روش تعاونی ها هستند، این تعاون در اواخر وصیتنامه امام آمده است، تعاونی یک شکلی است که نه به خصوصی سازی و نه به کارفرمایی مطلق منجر نمی شود. همین نقش را در غرب سندیکاهای کارگری یا صنفی به عهده ندارند؟ نه؛ آنها تعاونی نیستند، چون سود ندارند، بیشتر اهداف اقتصادی سیاسی دارند، اما تعاونیها اهداف اقتصادی دارند. برای روشن شدن مطلب ببینید مثلاً یک تعدادی کشاورز برای امورات زمینشان، تراکتور اجاره می کنند؛ بعد تعاونی تشکیل می دهند که با پول خودشان، برایشان تراکتور بخرد و کار کنند. تعاونی منافع ایشان را با تعاون خودشان تأمین می کند. در نظام ارباب رعیتی قبل از اصلاحات ارضی، چند تا خانواده با هم روی یک زمین کار می کردند و ارباب سهمش را برمی داشته؛ از این جهت بین خانواده ها تعاونی بوده است. در این حرکت کمک و یاری به هم و دوست داشتن انسان و کمک حتی به دیگران هم اصل بود؛ نه تحصیل حداکثر سود فردی. یا چوپانهایی که گوسفندهای کم تعداد مردم را جمع می کنند و بعد که یک گله کامل شد، می برند برای چرا؛ این طوری هزینه چوپان بین افراد سرشکن می شود، یا در یک مورد پیراهن دوزها تعاونی تشکیل دادند که برایشان پارچه وارد کند؛ بعد گفتند: چرا وارد کنیم؟ تعاونی رفت مجوزش را گرفت و برای این صنف پارچه بافی بنا کرد، خوب، تنهایی که نمی شد؛ ضمن اینکه دولتی هم نیست. در سراسر دنیا مثلاً در کشورهایی مثل هند و فرانسه تعاونیها نقش مهمی دارند. جالب است بدانید حدود 800 میلیون نفر در کشورهای مختلف عضو تعاونیها هستند، اما متأسفانه در جمهوری اسلامی ایران رابطه سرمایه داری؛ رابطه تضاد و رقابت و در برابر هم قرار گرفتن شکل گرفت. این نگاه در دولت هم هست. در اسلام دولتمردان باید نقش خدمتگزار رابازی کنند؛ ساده زندگی کنند؛ مثل آنچه امیرالمؤمنین می فرماید؛ نه اینکه مثل الآن دچار تکاثر ثروت و سود بشوند. نقص موجود ناشی از نگرش دولتها به اقتصاد لیبرال است خوب، این چطور ممکن است؟ یعنی چگونه است که چند دولت در جمهوری اسلامی، طی ربع قرن اندیشه دیگری را پیگیری می کنند؟ این یک حقیقت است که دولتهای ما طی این سالها طوری اداره کرده اند که به قانونی اساسی جمهوری اسلامی و اندیشه های حضرت امام هیچ ربطی نداشته؛ ولی البته نتایج این عملکرد را به عهده نظام اسلامی می گذارند؛ به پای انقلاب می گذارند. این روند به نتیجه مطلوب نمی رسد؛ برای مثال مسئولین ما دائماً صحبت از دانش اقتصادی می کنند؛ خوب؛ یکی از معانی کار علمی این است که اگر کاری کردید و نتیجه نداد، در آن دانش تجدید نظر کنید؛ حالا خروجی این عملکرد این شده که این قدر بیکاری و فقر و خالی شدن روستاها و غیره در اقتصاد ما وجود دارد؛ 850هزار میلیارد پول دست مردم هست که به سمت تولید هدایت نمی شود؛ وضعیت مسکن مردم، که امام این همه تأکید داشتند، یک بحث دیگری است؛ 60% نیازهای محصولات کشاورزی از خارج می آید؛ 90% مواد اولیه روغن از خارج می آید. خوب؛ دولتها با این خروجی و در این شرایط چرا در روشهایشان تجدید نظر نمی کنند؟ در حالی که دولت باید از فعالیتهای غیرتولیدی مالیات بگیرد و از تولید حمایت کند؛ اصلاً چیزی که تولید نمی کنیم چرا مصرف کنیم؟ چرا همّ و غمّ مسئولین به واردات است؟ نفت را می فروشند و دلارهای به دست آمده از خام فروشی ارزان را به نفع تولید کننده خارجی به واردات کالای ساخته شده اختصاص می دهند، حتی به اصطلاح صنعتی شده ها هم وابستگی به واردات دارند؛ مواد اولیه شان وارداتی است؛ علوفه، مرغداری یا روغن و ... در این زمینه توجه دولتها اصلاً به استقلال داخلی نبوده است. با این احوال آیا می شود گفت جمهوری اسلامی در مقوله اندیشه اقتصادی یا حداقل عملکرد اقتصادی دچار مشکل جدی است؟ ببینید؛ این سؤال فوق العاده مهم است، اتفاقاً به خلاف اینکه این 4 رئیس جمهور این مسائل را به سکوت گذرانده اند، و رسانه ها هم به مردم نگفته اند؛ آنچه در اقتصاد به سر مردم آمده ناشی از به کارگیری فلسفه اقتصادی و مکتب اقتصادی لبیبرال آمریکایی در این 25ساله است؛ نظام اسلامی در حقیقت مبرا از این بی عدالتی ها است، اما مسئولین چون به مسئولیتشان مطابق قانون اساسی جمهوری اسلامی و اندیشه های امام عمل نکرده اند، دچار این مشکلات شده ایم. البته خروجی این نظام اقتصادی برای مردم مهم است؛ آنها که ستم دیده اند، می گویند اسلام این بوده است. نکته مهمی است که اگر آگاه سازی نکنیم اسلام زیر سؤال می رود. رسانه های داخلی و خارجی هم دست آنهاست و کمکشان می کند. بدون اینکه بگوید این بی عدالتی ناشی از جهان بینی سرمایه داری لیبرال است. افرادی که در این 25ساله حکمرانی کرده اند، به قانون اساسی و اندیشه های حضرت امام کاری نداشتند. یعنی می فرمایید با این شرایط حاکم بر دولتها راه نجات نداریم؟ چرا؛ اتفاقاً جاهایی داشته ایم که در همین اثنا موفق شده اند که الگو ارائه کنند، مثلاً مدیران واقعی با اندیشه های اسلامی ایرانی را می شود در صنایع دفاعی پیدا کرد. ما از همین آب موجود می توانیم برای حدود 300 میلیون ایرانی مواد غذایی تهیه کنیم، این را یکی از وزرای سابق کشاورزی اذعان کرد. وزیر نیروی فعلی هم می گوید راندمان الآن ما 33% است. خوب؛ اینها قابل اصلاح است. اما دولت می گوید خشکسالی است، چرا؟ این که خشکسالی داریم و آب نداریم برای راضی کردن و قبولاندن به مردم است که اگر بیکار می شوند و ما به واردات دامن می زنیم، بهانه ای تحویلشان بدهیم که مشکلی پیش نیاورند. باید توجه داشته باشیم که در گذشته فضای قبلی ایران این طوری نبود. حتی آمریکاییها هم از تولید داخلی شان حمایت محکم و سنگینی می کنند؛ به بخش کشاورزی شان سالی 100 میلیارد دلار یارانه می دهند؛ اروپاییها 80 میلیارد دلار؛ و نظارت جدی هم دارند بر این بخش، پس این مسائل قابل حل است. آیا این بسته اقتصادی اخیر دولت را هم در همین چارچوب ارزیابی می کنید؟ بله؛ آنچه دولت ارائه کرده، یکی از شیوه های حل بحران در اقتصاد سرمایه داری لیبرال است، کینز هم بنیانگذار این قضیه است که بین جنگ اول و دوم گفت کمک کنید؛ پول بدهید تا رونق پیدا کند. در هر دو نسخه ایرانی و خارجی هم افراد، فریفته و شیدای حداکثر سود هستند. فقط بسته دولت با روش کینز یک تفاوت دارد؛ در ایران وقتی سود واردات چندین برابر سود تولید است؛ حالا شما این وامها و اعتبارات و تسهیلات را می دهید حتی به تولید کننده؛ مگر همین الآن از تولید برای سودآوری استفاده می کنند؟ بعد از این هم این پول می رود در همان مراکز سودده؛ و نه تولید، آن هم با این فضایی که دولت دخالت و نظارت نمی کند (در حالت انفعالی غیرتوسعه یافته). دولت الآن خود را مسئول این می داند که نفت و مواد خام را بفروشد و آمریکاییها را راضی نگه دارد و یک عده خاصی پولدار شوند؛ فقرا هم که تقصیر خودشان است! او اصلاً خودش را مسئول اقتصاد نمی داند. حالا ما آمدیم و با انواع تدابیر تزریق نقدینگی و امکانات کردیم؛ از کجا معلوم می رود در تولید؟ چرا نرود به فعالیت غیرتولیدی ــ مثلاً واردات ــ که چندین برابر سود دارد؟ این یک خیال است. خوب؛ اگر هم رفت چه اتفاقی می افتد؟ دلالی افزایش می یابد؛ قیمتها احتمالاً افزایش می یابد؛ و دولت به صورت موقت مسکنی زده است. عین نسخه غربی؛ فقط آنها یک ساختار اقتصادی دارند که سیاست انبساطی در مورد آنها مؤثر است. اگر این بسته تا این حد دچار مشکل است، چرا باید کارشناسان اقتصادی دولت به این جمع بندی برسند که چنین بسته ای ارائه شود؟ این نکته ای است که مردم را آرام کنیم، که امیدوار باشید که ما داریم کاری می کنیم؛ چون این دولت دو سال و خردی وقت تلف کرده و هیچ اقدام دفاعی در برابر تهاجم اقتصادی غرب نکرده و مرتباً هم شرایطی را به وجود آورده که نیازهای کاذب را هم از خارج تأمین کرده ایم؛ مثلاً دلار ارزان داده ایم که گردشهای خارجی و تفریحمان هم ارزان در آمده است، چرا؟ چون می بینیم که دولت خودش به جای دفاع اقتصادی همکاری می کند با مهاجم اقتصادی؛ از چه راهی؟ هم و غمش این است که مردم را آرام کند که وضع بهبود پیدا خواهد کرد؛ و مثلاً تمام مشکلات ما بر اثر توافق برجام درست خواهد شد، یعنی نه تنها اقدامی نمی کند بلکه کمک می کند به مهاجم؛ خوب؛ حالا آن طور که می گفتند ــ و البته دروغ می گفتند ــ تصویب شده؛ حالا می بینیم مشکلات حل نمی شود، چون این مشکل اصولاً بحث داخلی است و نه آمریکایی؛ یعنی درمان مشکل ما در درون است. او از خدا می خواهد ما این طوری بازی کنیم که همه چیزمان را به این وابسته کنیم؛ خانم معاون وزیر خارجه آمریکا که مذاکره کننده همین توافق هم بود، گفت که کاری که مجلس دارد می کند همانی است که آمریکا می خواهد؛ ببینید تا کجا داریم پیش می رویم، که مجلس را هم به معنای واقعی دخالت نداده ایم، پس، چاره ای نمی ماند جز اینکه به مردم وعده بدهیم که در آینده می شود؛ حالا به شما قول می دهم قبل از اینکه نارسایی این برجام هم مشخص شود یک بهانه دیگری را مطرح خواهند کرد. هدف ارائه دهندگان این مسیر اقتصادی براندازی از درون است چرا باید چنین رویه ای در پیش گرفته شود؟ به نظر من علاوه بر بهره برداری در انتخاباتهای خبرگان و مجلس و ریاست جمهوری آینده، اینها دارند می برند به این سمت که اکثریت مردم را که در شرایط بد زندگی هستند ناراضی کنند و تحت تأثیر قرار بدهند، این آگاهانه یا ناآگاهانه ممکن است اتفاق بیفتد، به این دلیل که عده ای برانداز در این میان وجود دارند که بویی از وفاداری به نظام و انقلاب نبرده اند؛ انقلابی که دنیا را دارد تحت تأثیر قرار می دهد. بالاخره خوب است انسان اگر دین هم ندارد آزاده باشد؛ بعضیها این آزادگی را هم ندارند. آیا اگر براندازی از این کانال پیگیری شود مؤثر خواهد بود؟ بله؛ قطعاً مؤثر است؛ برای اینکه کسانی که از این انقلاب دفاع می کنند عموماً جزو طبقات فقیر هستند؛ آگاهی کافی هم ندارند؛ نمی دانند دوست و دشمنشان کیست. ممکن است کمی بیشتر مسأله را بشکافید؟ این براندازی چطور ممکن است؟ مثلاً در سال 88 فرض کنیم یک میلیون نفر آمدند در خیابان؛ که نبودند به نظر من؛ دویست سیصد هزار نفر بودند؛ همه که دنبال براندازی نبودند. اوکراین هم همین اتفاق افتاد. همه تظاهرکنندگان براندازی اوکراین مدنظرشان نبوده؛ اما عملاً در زمین آمریکا بازی کردند؛ خیلی شان هم حتی نمی دانستند بازی خورده اند. آمریکاییها کارشان را بلدند؛ تجربه جهانی دارند در براندازی از درون. وقتی کسی انتقاد داشته باشد، و دیدی نداشته باشد که اشکال از کجاست، ممکن است به اصل نظام بتازد. ببینید من انتقادات جدی دارم؛ اما نه به اصل نظام و آیت الله خامنه ای؛ اما ممکن است کسی ــ که با انواع مشکلات از فقر و اعتیاد و طلاق و اینها دست به گریبان است، و آگاهی کافی هم ندارد ــ این اشکالات را به اصل نظام نسبت دهد.
سه شنبه ، ۵آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اقتصاد آنلاین]
[مشاهده در: www.eghtesadonline.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 29]
-
گوناگون
پربازدیدترینها