تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1848372536
گزارش تصویری ۱۲: عاشورا، تصویرها و کلماتی از بغض
واضح آرشیو وب فارسی:گراشنا: گریشنا: در این گزارش فاطمه ابراهیمی، دوربین به دست در روز عاشورا به میان عزاداران حسینی رفته و علاوه بر نوشتن از سوژه هایش، از آن ها عکس یادگاری گرفته است. او در این گزارش از عزاداران، کودکان، مادران و آیلین دختر سه ساله گراشی که بعد از سفر به کربلا و مراجعه به پزشک شفا پیدا کرده است، نوشته است. این گزارش و عکس ها را با هم می بینیم. گزارشگر گریشنا: فقط چند ماهش بود. تماما قنداق پیچ. قنداق و سربندی سبز. مادرش می گفت: «فرزندم را آورده ام تا نذر امام حسین(ع) و شش ماهه اش کنم.» نوزاد را میهمان قاب دوربینم می کنم و دنبال سوژه ناب دیگری می روم. پیاده رو، خیابان، پارک، پشت بام ها و حتی دالان های خانه ها را از نظر می گذرانم. مردم خودشان را ردیف به هم چسبانده اند تا نکند از قافله ی عزاداران جا بمانند. کودکی با لباس و شال عربی محو تماشای سینه زنی سنتی شده است. آرام و بی سر و صدا از پشت سر او را سوژه می کنم و عکس می گیرم. کمی آن طرف تر به دور از هیاهوی عزاداری عزاداران، بچه ها در پارک خودشان را از بالای سرسره به پایین هل می دهند. یکی شان که لباس عربی پوشیده است به سختی پله های سرسره را بالا می رود. نزدیک تر می روم و با زبانی کودکانه می گویم: «چرا با این لباس عربی قشنگت نمی روی سینه زنی؟» می گوید: «کمی که بازی کنم می روم.» من محو دنیای ساده و کودکانه او می شوم. همان جا روبه روی سرسره روی یکی از صندلی ها می نشینم و سینه زنی به راه خودش دقیقا از روبه روی من ادامه می دهد. سمت راستم برای پذیرایی از عزاداران دوغ می دهند. مادری در حالی که لیوان دوغ را به بچه اش می داد توجه ام را جلب می کند. تمام صورت و لباسش کثیف شده است. چهره کودکانه اش را میهمان دوربینم می کنم. امروز کوچکترها خیلی بزرگند. آنقدر بزرگ که من با هر شات زدن کم می آورم و پشت بندش هم پای مادرش اشک می ریزم. خودم را از پارک لاله به پیاده رو روبه روی حسینیه اعظم می رسانم. مادری نوزادش را در آغوش گرفته و هق هق می زند. گفتم می شود احساس زیبایتان را با قاب دوربینم شریک کنید؟ می گوید: «دلم نمی خواهد اشک هایم جز برای حسین برای کسی یا چیز دیگری باشد.» با لبخندی او و احساس نابش را تنها می گذارم و پیاده رو را با سختی اما آرام آرام طی می کنم. آنقدر آرام که مدام از پشت سر کسی به من می خورد و با کلمه ببخشید خودش را از من رد می کند. درگیرم. دلم یک سوژه ناب می خواهد. یا مثلا یک چیزی که مرا بتکاند. دلم را، خودم را در هم بشکند. از پشت سر کسی چادرم را می گیرد و حواس پرتم را جمع می کند و می گوید:«می شود ار بچه ام عکس بگیری؟» گفتم لباس فرزندت هیچ نمادی از محرم ندارد. مهلت نمی دهد حرفم را تمام کنم و می گوید:«یک لحظه صبر کن.» پشتش را به من می کند و ازکیفش چیزی را بیرون می آورد. برمی گردم و محو سینه زنی و احساس عزاداران می شوم که باز دستی مرا تکان می دهد و از حال خودم جدا می کند. دخترش را مقنعه و چادر پوشانده است. خدای من این دختر چقدر معصوم شده است. عکسش را می گیرم و مادرش می گوید: «آیلین دخترم سه ساله است. پاهایش مادرزادی کوتاه بود. تمامی مطب های پیشنهادی را رفتیم اما هیچ به هیچ. تا این که چند ماه قبل به همراه خانواده به کربلا سفر کردیم. آن جا مردی بود که با دیدن اوضاع فرزندم دکتری را به ما پیشنهاد داد. در همان سفرمان از رقیه سه ساله شفای دخترم را عاجزانه خواستیم. به ایران برگشتیم و به همان دکتر مراجعه کردیم.» مادر اشک می ریزد و حالا بریده بریده ادامه می دهد؛«حالا که پاهای آیلین خوب شده است اربعین امسال با پیاده می رویم کربلا. می دانم که رقیه سه ساله او را شفا داده است.» حالا دیگر مادر تاب حرف زن و نای ایستادن ندارد. مادر دست آیلین را می گیرد و با چشمانی اشک بار به راه خودش ادامه می دهد. من می مانم و چشم های بارانی و دوربینم. عکس آیلین را مدام برمی گردانم و آنقدر نگاهش می کنم که صفحه دوربینم خیس از اشک می شود. حالا شکستم. هم خودم هم دلم. حالا دیگر کم آورده ام. این ناب ترین سوژه ی امروزم بود. نمی دانستم کجا بروم. باید تنها بشوم با خودم، تا خودم را پیدا کنم. آن وقتی که گم می شوم تنهایی بهترین کار ممکن است. گاهی یکی آن طرف قصه ات گم می شود. می شود همان گم شده تو باشی. به خودم که می آیم می بینم روی یکی از صندلی های پیاده رو نشسته ام. سینه زنی دور آخرش را می زند و خودش را به سمت حسینیه اعظم هدایت می کند. دوربینم را با سربند یا صاحب الزمان(عج) که به دور لنزش پیچیده است را کنار می گذارم و محو تماشا می شوم. یا حسین یا حسین یا حسین یا حسین را هم نوای عزاداران می خوانم. آن ها می روند و من هنوز همان جا نشسته ام. از شدت گرما حواس پرتی ام جمع می شود. خودم را در مسیر حسینیه قرار می دهم. کمی آن طرف تر از من ماشین هایی پارک شده اند که با آب فشانی از گرمای هوا می کاهند. اینجا بود که یکبار دیگر فاجعه منا، حسن خواجه پور و تشییع پیکر پاکش مرا در هم می شکند. آن روز تشییع، انگار عاشورا بود. و امروز عاشورا مرا به یاد منا انداخت. بغضی بیخ گلویم چسبیده است. درگیری ذهنی ام هنوز با من کلنجار می رود. هنوز گمشده ای بیش نیستم. به خانه برمی گردم. ساعت حدود چهار بعدازظهر است که بیقراری دلم مرا به میدان تعزیه می رساند. تعزیه هیات عاشقان سید الشهدا(ع)، بازیگران این تعزیه ردیف نشسته اند تا موعد تمرینشان برسد. آنجا کمی حال و هوایم آرام می گیرد. طوفان دلم کم کم جایش را به آرامش می دهد اما هنوز خودم را پیدا نکرده ام. من باید در این تعزیه بازی کنم. از محمد رستم پور کارگردان این تعزیه میدانی می خواهم مرا حتی به عنوان سیاهی لشکر در بازی راه دهد. با یک ساعت تمرین خودم را برای اجرا آماده می کنم. بعد از مراسم است که احساس می کنم منِ وجودی ام پیدا شده است. حالا آرام گرفته ام. حالا قصه ام را از سر می نویسم تا عزادارانی که شبیه من بوده اند خودشان را پیدا کنند. یکی با اشکی، دیگری با دیدن ذوالجناح و آن یکی هم با عکاسی از ناب ترین سوژه.
سه شنبه ، ۵آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: گراشنا]
[مشاهده در: www.gerishna.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 17]
-
گوناگون
پربازدیدترینها