واضح آرشیو وب فارسی:روزنامه اعتدال: رُوِیَ عَن عَلی علیه السلام قال: عَلَیْکُمْ بِدَوَامِ الشُّکْرِ وَ لُزُومِ الصَّبْرِ فَإِنَّهُمَا یَزِیدَانِ النِّعْمَةَ وَ یُزِیلانِ الْمِحْنَةَ. در روایت از امیرالمؤمنین علیه السلام منقول است که حضرت فرمودند: بر شما باد به دوام شکر، هیچگاه از شکر خدا غفلت نکنید، «عَلَیْکُمْ بِدَوَامِ الشُّکْرِ». شکر مراتبی دارد که عبارتند از: شکر قلبی، لفظی و عملی. * شکر قلبی؛ یعنی انسان نسبت به نعمت هایی که در این دنیا از آن متنعّم می شود، در هر قسمش، مادّی، معنوی، متّصل و منفصل، همه را از ناحیه خدا ببیند و مُنعِم حقیقی را او بداند. * شکر لفظی؛ یعنی به وسیله زبان با جملاتی چون «الحَمدُ لِلَّه» و «شُکرًا لِلَّه»، که وارد شده و همه می دانند خدا را شکر کنی. *شکر عملی؛ یعنی اینکه انسان نعمت ها را در راه رضای مُنعمش مصرف کند؛ بطور مثال: نعمت های متّصله، اعضاء و جوارح و قوا را - نعوذ بالله- در راه معصیت بکار نگیرد، بلکه در راه اطاعت خدا مصرف کند. نعمت های منفصله، مثل امور مالی را هم همین طور، در حرام مصرف نکند بلکه در راه رضای خدا که منعم حقیقی است مصرف کند. در نتیجه، این دوام شکر خیلی معنادار می شود؛ یعنی تمام لحظاتت مراقب باش، نعمت های خدا را از خدا بدان! نه تنها شکر لفظی کن و «الحَمدُ لِلَّه» بگو، بلکه همه نعمت ها را در راه رضای او مصرف کن، این گونه نیست که انسان گاهی از دستش کار بکشد، گاهی از چشمش، گاهی از گوشش، گاهی از زبانش و ... بلکه هر لحظه از نعمت های خدا استفاده می کنیم، پس هر لحظه مراقب باش که شکر خدا را بجا آوری. این اوّلین توصیه بود، دومین سفارش این است که: « وَ لُزُومِ الصَّبْرِ»؛ صبر پیشه کن. دنیا همیشه بر وفق خواسته های ما نیست، بلکه فراز و نشیب دارد، خوشی و ناخوشی دارد و گاهی پیشامدهایی ناگوار برای انسان رخ می دهد. اینجا باید چه کنیم؟ صبر پیشه کن. یک وقت - نعوذ بالله- لب به شکایت نگشائید! «لزوم صبر» معنایش این است، سختی را تحمّل کن. حال این «دوام شکر» و «لزوم صبر» که حضرت آن ها را در کنار هم گذاشتند، چه نتیجه ای در پی خواهد داشت؟ نتیجه این است که: «فَإِنَّهُمَا یَزِیدَانِ النِّعْمَةَ وَ یُزِیلانِ الْمِحْنَةَ»، این دو موجب می شوند خدا نعمتش را بیافزاید و از آن طرف گرفتاری ات را برطرف کند. نکته ای درباره شکر: ما در باب شکر داریم، در قرآن هم همین است، «لَإن شَکَرتُم لَأزیدَنَّکُم». در باب صبر هم هست: «الصَّبرُ مِفتاحُ الفَرَج». امّا اینجا امیرالمؤمنین علیه السلام نکته ای فرموده اند که من جای دیگر ندیدم به این صورت آمده باشد. حضرت فرموده اند: شکر، هم نعمت را افزایش می دهد، هم محنت را از بین می برد، «فَإِنَّهُمَا یَزِیدَانِ النِّعْمَةَ وَ یُزِیلانِ الْمِحْنَةَ». یعنی شکر و صبر هر دو به نعمت می افزایند، از آ ن طرف هر دو، ناآرامی و گرفتاری را هم برطرف می کنند. بله، اگر انسان صبر کند گرفتاری اش برطرف می شود، امّا شکر را من جایی ندیدم که شکر هم گرفتاری را برطرف کند. حضرت می فرمایند: تو را به «دوام شکر» و «لزوم صبر» سفارش می کنم، چرا که این دو موجب می شوند نعمتت افزوده شود و از آن طرف محنت و گرفتاری ات برطرف گردد. *پی نوشت: غررالحکم، ص278 روایت 6142
یکشنبه ، ۳آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: روزنامه اعتدال]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 17]