محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1826666938
برای سالروز تولد محمود استادمحمد
واضح آرشیو وب فارسی:همشهری: - همشهری آنلاین: امروز ۳ آبان ماه تولد محمود استادمحمد است، همان نمایش نامه نویسی که می گفت: "من در ۲۰ یا ۳۰ سالگی ام خیلی پیرتر از این ها بودم ..."به گزارش ایسنا؛ محمود استادمحمد نمایش نامه نویس و کارگردان تئاتر 3 آبان سال 1329 در تهران به دنیا آمد، نمایشنامه نویسی که یکی از طلایه داران تئاتر اجتماعی ایران بود و باعث شد زبان کوچه و بازار به صحنه تئاتر راهی باز کند و نمایش نامه هایی مانند "آسید کاظم"،"شب بیست و یکم"،"دیوان تئاترال"،"عکس خانوداگی"،" تهرن"،"سپنج رنج و شکنج"،"خونیان و خوزیان"، "دقیانوس امپراتور شهر اقیانوس"،"آخرین بازی" و "قصص القصر"، "آنها مأمور اعدام خود هستند" و ... نوشته شود. استادمحمد که زاده سومین روز دومین ماه پاییز است، سوم مرداد سال 92 در سومین روز دومین ماه تابستان بعد از یک دوره بیماری در بیمارستان جم درگذشت و در قطعه هنرمندان بهشت زهرا (س) برای همیشه آرام گرفت. خبرنگار تئاتر ایسنا به انگیزه سالروز تولد این هنرمند مروری دارد بر بخشی از سخنان او درباره نمایش نامه نویسی. این مطالب با عنوان "نمایش نامه نویس مقام خداوندی دارد" در کتاب کانون (کانون کارگردانان خانه تئاتر) منتشر شده است که در ادامه می خوانیم: "نویسنده باید با کلمه خویشی و خویشاوندی پیدا کند، باید رابطه ی خانوادگی پیدا کند. تا پیدا نکند ، نویسنده نیست. می نویسد اما نویسنده نیست؛ تا با کلمه هم جنس نشود، نویسنده نیست. و این چیزی ست که الان وجود ندارد و الان کسی اصلن دنبال اش نیست. فراموش شده ست. به این دلیل ، که، فرمولی درست شد- اتفاقا در جماعت اهل قلم- این که نویسنده فقط باید تکنیک نوشتن بداند این دانستن تکنیک نوشتن، خیلی معنا دارد،معنای بسیار تاثیرگذاری دارد. یعنی درست ضد آن چیزی است که ماهیت یک نویسنده را شکل می دهد و به وجود می آورد. به همین دلیل هم هست که نوشتن الان آسان شده ، خیلی هم آسان شده ؛ به خصوص در نمایش نامه نویسی... ...نمایش نامه نویس یک مقام خداوندی دارد و خالق است. اگر نمایش نامه نویس باشد، و بشود با جرات نوشت آقا یا خانم فلان، نمایش نامه نویس اند. او، صفت خدایی دارد و قدرت خداوندگاری ؛ و اگر نداشته باشد نمایش نامه نویس نیست. یک چیزی این وسط هاست که می نویسد. چون باید، آدم بزاید و خلق کند. جنس زن ، یکی دو تا می یاید و فرتوت می شود؛ نمایش نامه نویس در یک نمایش 10 تا آدم به معنای واقعی باید بزاید. اگر این زایندگی اتفاق نیفتد، نمایشنامه اتفاق نمی افتد اصلن و اگر اتفاق بیفتد آن وقت همین می شود که بکت ، با یک نمایش نامه می شود بکت ؛ خداوندی خودش را ثابت می کند و جان اش را هم روی آن می گذارد. من ،این طور فهمیدم ، یعنی در انواع نوشتن ، همه آن فعل نوشتن و روح نویسندگی و صفت خداوندگاری را دارند، اما در نمایش نامه نویسی ، نمایش نامه نویس با خلق آدمیزاد روبه روست. باید آدم خلق کند و به همین دلیل است که از خودش می کند. هر بچه ای که می زاید ، یک قسمت از وجودش را می گذارد . پس تا کسی هنر را نفهمد و به مقام هنرمندی نرسد ، امکان ندارد ، بتواند نمایش نامه بنویسد... ... در دوره ای، هر چه اطراف ات می بینی پر از تعفن و لجن است. اگر نویسنده باشی ، همان است که تو را انتخاب می کند و می گوید مرا بنویس. اگر نویسنده ای باید زنده بمانی و زندگی باید داشته باشی الان وظیفه ات است که من را بنویسی ؛ لجن را و تعفن را. اگر بالعکس یک دوره عاشقانه و زیبا داری و زندگی زیبا با معشوق ات و لحظات لطیف و ظریف ، آن هم می گوید مرا بنویس. من وقتی "دیوان تئاترال" را می نوشتم ، یکی از زیباترین لحظات عاشقانه در زندگی ام به وجود آمده بود و خود به خود زبانم آن گونه شده بود؛ پر از خوش بویی و خوش رنگی و زیبایی. بالعکس در "شب بیست و یکم" هرچه لجن است ، ریخته شده در آن و من آن نمایش را پشت در یک توالت نوشتم. یکی از چیزهایی که در نمایش "آسیدکاظم" برای من مهم است ، این است که در عکس هایم پیداست که من در 20 یا 30 سالگی ام خیلی پیرتر از این ها بودم ؛ من آن دوره به دلیل زندگی ام که داشتم و رفقای خیلی خیلی صمیمی و آمیخته ی من ،اکبر مشکین ، نصرت رحمانی و... که همه اصلن پیرمرد بودند، خود به خود ، روی من تاثیر گذاشته بودند. مونولوگ کوتاهی ست در آن نمایش که مال پهلوان است و امروز که می خوانم اش ، می بینم چه قدر آن موقع من پیر بودم که این گونه نوشتم ؛ یعنی زبان ، زبانی پیر است. حرف آخر ؛ تئاتر ، باور است و اگر به من بگویند تئاتر چیست ، می گویم باور است. باور زندگی و لحظه و اتفاق . تو اگر توانستی آن چه را که تخیل می کنی، خودت باورش کنی همان را می آوری روی کاغذ ؛ اما این باور ،کار هر کسی نیست."
یکشنبه ، ۳آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: همشهری]
[مشاهده در: www.hamshahrionline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 12]
-
گوناگون
پربازدیدترینها