تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836923266
ببخش که دیر به میهمانی دردهایت آمده ایم
واضح آرشیو وب فارسی:قدس آنلاین: گروه میهن - ساری – حسین احمدی – رقیه توسلی- «اِروِت» را نشنیده بودم. نمی دانستم در همسایگی شهرم، به این نام، روستایی باشد... اصلاً خیلی چیزها را نمی دانستم... مثلاً این را که با یک آدرس قرار است به خانه ای از «چهاردانگه» گره بخورم.نمی دانستم قرار است از جنگل و رودخانه بگذرم، از پاییزی که لابه لای درختان انبوه جا خوش کرده تا مرا میهمان سرای آباد تو کند، ای مادرمهربان! «اِروِت» را نشنیده بودم. باور کن نمی دانستم «محمد و پویا و افشین»ی دارند زیر آسمان خدا به آمدنم فکر می کنند و مادر نازنینی که سال هاست رنج می برد و فردا را بیشتر از امروز دوست می دارد. حالا که آمدم، می خواهم همه شهر را با خود به«اِروت» بیاورم. به خانه ای که در چوبی اش همیشه به حرمت میهمان، ساده باز می شود و چون روی ماه تان مهربان است. برای همه بگویم چطور پسران دلبندتان نخستین میزبانمان می شوند و بعد سمیرایی که خواهرانگی و گذشت را عجیب از شما به ارث برده است. صدیقه بانو! حالا که آمدم، دوست دارم به همه بگویم که وقتی از مزرعه آمدید و کنار پسرانتان نشستید، دلم چقدر حالش بهتر شد، بهتر به این خاطر که خدا می دانست شما را به مادری این کودکان برگزید. شما را که از خودگذشتگی بلدید و می دانید وفاداری چه عاقبت نیکی دارد... . دلم وقتی دید شما خستگی تان را پشت حصار چوبی خانه می اندازید و صبح و ظهر و عصر، مردانگی می کنید و پی روزی حلال با آب و باد و خاک و آتش می جنگید، نفس تازه کرد و مثل خودتان بی امان و پنهانی گریست. وقتی از معلولیت گفتید و از درآمدی که کفاف هزینه های سه معلول را نمی دهد، از زمستان های سرد روستایتان و بهای نفتی که گاهی مهیا نمی شود، به یاد خدایی افتادم که همین نزدیکی هاست. وقتی فرزندانتان را دیدم که همه فصلها، چشم به در خانه می مانند تا آمدنتان، تا تر و خشک شدنشان، پدرانگیتان را اشک ریختم. من «اروت» را نشنیده بودم و خانواده ای را که سالهاست در سوز آذر و دی و بهمن تنهایند. نمی دانستم گاهی صلح، بودن در جهانی است که محمدها و پویاها و افشین ها در آن دم و بازدم می کنند. صدیقه بانو جان! حالا دیگر پسرانت تکه هایی از افکار من هستند و سمیرا برایم تنها نامی غریب از یک دختر بیست و یک ساله نیست. مادر فداکار عاشق! مرا ببخش که دیر به میهمانی دردهایت آمده ام و سالهاست که اِروتِ همسایه را، نمی دانستم. شرمنده ام که میان کوچه و خیابانهای شهر گم شده بودم و آدرس خانه ات مرا پیدا کرد. خانه ای با 17 سال معلولیت «نگهداری مادر فداکار کیاسری از سه فرزند معلول». خبر کوتاهی بود که به دستم رسید. سه شنبه ای را هماهنگ می کنیم تا به اتفاق همکارمان به محل زندگی این خانواده برویم. آدرس این خانه در روستای 41خانواری «اِروت» در 25 کیلومتری شهر کیاسر است. با هماهنگی خانم علیزاده، مدیر«مؤسسه خیریه خیمه گاه اهل بیت چهاردانگه» که شناسایی این خانواده مازندرانی توسط ایشان صورت گرفته است، راهی می شویم. پس از 60کیلومتر دور شدن از ساری، تابلوی روستاهای «اَزنی، کنتا، لسورم و اِروت» را می بینیم و پس از 10کیلومتر جاده خاکی! و عبور از جنگل های سرسبز و چشمنواز، «اروت» خودش را به ما نشان می دهد. در دل «اروت» خانه ای می بینیم با دری چوبی که نه قفلی دارد و نه زنگی! وارد حیاط خانه ای می شویم که سربالایی تندی دارد. این پرسش در ذهنمان نقش می بندد که کودکان معلول این خانه چگونه این مسیر را طی می کنند؟ محمد و پویا در ورودی در خانه رو به ایوان نشسته اند. گویا انتظار کسی را می کشند! نخستین پرسشمان این است: مادر کجاست؟ می گویند، سَرِکار. گویا آنها روزها را به تنهایی سپری می کنند تا شب ها مادر را ببینند! محمد رایانه اش را نشان مان می دهد تا توانایی هایش را ببینیم. پویا را که توان جابه جایی ندارد، با خود به اتاق می بریم. خانم علیزاده می گوید: علاقه زیادی به رایانه داشتند و توسط یک نیکوکار از شهر قم، این رایانه برایشان خریداری شده است و با چند ساعت کلاس آموزشی حالا دیگر خودشان با آن کار می کنند. روزهای اول باید موس را با کِش به دستشان می بستیم تا کار کنند، ولی حالا به راحتی این کار را انجام می دهند. در این هنگام «سمیرا» تنها خواهر خانواده وارد اتاق می شود و با او به گفت وگو می نشینیم. او که تا کلاس دوم دبیرستان خوانده، به خاطر کمک به مادر برای نگهداری از برادرانش، سه سال است که دیگر به مدرسه نمی رود. سمیرا می گوید: محمد 17سال و پویا 14سال و افشین 9سال سن دارند. محمد و پویا معلول جسمی وحرکتی بوده و افشین، معلول ذهنی است. از افشین می پرسیم که او می گوید: رفته مدرسه. اکنون سه سال است کلاس اول را می خواند. محمد و پویا هم تا کلاس اول خوانده اند. بانویی که مردانگی می داند هنگام غروب، محمد و پویا را تنها می گذاریم و به اتفاق سمیرا به محل کار مادرشان در زمین های اطراف روستا می رویم. در مسیر با زنان پرتلاش این سرزمین روبه رو می شویم که از کار مزرعه برمی گردند. از دور صدیقه بانو را می بینیم که به استقبالمان می آید. با وجود خستگی، با رویی گشاده در جمعمان قرار می گیرد. از سمیرا حال بچه ها را می پرسد. گویا تلفنش تنها وسیله ارتباطی که با آن از حال فرزندانش باخبر می شود، خراب است! از مادر می پرسیم، مشغول چه کاری بودید؟ می گوید: کارم در مزرعه توتون به پایان رسیده و می خواستم هیزم برای بخاری خانه جمع کنم. حالا که شما آمدید، باشد برای فردا. اینجا نفت کمیاب است و پول نفت را هم ندارم، هر تانکر نفت 300 هزارتومان است. بچه ها زود سردشان می شود و اگر خانه گرم نباشد، بیمار می شوند. صدیقه بانو درست می گفت؛ در عصری پاییزی و درمیان این کوه های سربه فلک کشیده، سرما طبیعی است و هرچه به شب نزدیک تر می شدیم، سوزناکی هوا بیشتر می شود. به همراه هم به خانه می رویم و مادر با قرار گرفتن در کنار بچه ها، دلش آرام می گیرد و لبخند گرمی بر صورت خسته اش می نشیند. محمد و پویا را محکم در آغوش می گیرد و می پرسد: ناهار چی خوردید؟ پویا در پاسخش می گوید: نون. از پویا می پرسیم، چه آرزویی دارد، در پاسخمان می گوید: تبلت. مادر می گوید، علاقه زیادی به تبلت دارد. صدیقه بانو می گوید: بچه ها همیشه به مراقبت نیاز دارند و اگر کسی خانه نباشد به آنان سخت می گذرد. تابستان که سرکار بودم، تشنگی عذاب شان می داد. آخر نمی توانستند از یخچال آب بردارند. بچه ها اگر تحت درمان قرار گیرند، وضعیت جسمی بهتری پیدا می کنند. فاصله 70 کیلومتری تا ساری، درمان فرزندانم را مشکل کرده است. در روزهای گذشته که برای خرید داروهایشان رفته بودم، در راه بازگشت مجبور شدم دو ساعت مسیر خاکی روستا را با پای پیاده طی کنم. می پرسیم، چرا پیاده؟ می گوید: آن موقع شب که ماشینی نیست. پول هم نداشتم. صدیقه بانو ادامه می دهد: زمین کشاورزی ندارم و در مزرعه های برنج و گندم و خیار و توتون هم محلی ها کار می کنم و اگر کار باشد، روزانه 25هزارتومان دستمزد می گیرم. زمستان ها هم از کار خبری نیست. این مادر فداکار تنها خواسته اش را سکونت در ساری برای درمان فرزندانش ذکر می کند و می گوید: اگر ساری باشیم، سمیرا هم می تواند به درسش ادامه دهد و فرزندانم علاوه بر درمان، می توانند درس بخوانند. آخر آنها سواد دارند. در سال گذشته معلم افشین از مشق هایش تعجب کرده بود و بعد فهمیدیم کار پویاست و او سرمشق هایش را می نویسد. چو عضوی به درد آورد روزگار... در این هنگام خانم علیزاده مدیر «مؤسسه خیریه خیمه گاه اهل بیت چهاردانگه» به میان صحبتمان می آید و می گوید: در تدارک ساخت خانه ای در ساری برای خانواده سیده صدیقه خانم هستیم که زمینش را پدربزرگ خانواده واگذار کرده است. درهفته گذشته به اتفاق بچه ها، شهردارکیاسر، اعضای شورای شهر کیاسر و بخشدار چهاردانگه کلنگ احداث خانه را زدیم. از این بانوی خیر در رابطه با هزینه ساخت این واحد مسکونی می پرسیم و می گوید: با رعایت مسایل فنی برای ایجاد شرایط بهتر برای بچه ها، حدود 50 میلیون تومان نیاز است و آماده ایم با همکاری خیران این اقدام خداپسندانه را به پایان برسانیم. وی اضافه می کند: خیران می توانند کمک های خود را به حساب « 0109841503005 به نام مؤسسه خیریه خیمه گاه اهل بیت چهاردانگه » واریز کنند تا با کمک آنان، ساخت این خانه را تا پایان سال به اتمام برسانیم. از خانم علیزاده در رابطه با فعالیت های مؤسسه خیریه چهاردانگه می پرسیم که می گوید: تاکنون 300 خانوار نیازمند را تحت پوشش قرار داده ایم و 80 میلیون کمک نقدی، 50 میلیون تومان جهیزیه و 10 میلیون تومان کمک های غیرنقدی میان نیازمندان توزیع شد. مدیران بهزیستی در «اروت» با مدیران بهزیستی مازندران هماهنگی می کنیم تا طی بازدیدی ازخانه صدیقه بانو، از نزدیک با مشکلات بچه ها آشنا شوند. در یک روز پاییزی به همراه آقای قلندری، معاون توانبخشی بهزیستی مازندران و موسوی، رئیس بهزیستی ساری و خانم علیزاده بار دیگر مهمان خانه شان می شویم. مادر به استقبال مان می آید و بار دیگر محمد و پویا را می بینیم که با لبخندهای گرم شان ما را پذیرا می شوند. خوش و بش دوستانه ای میانمان شکل می گیرد و مدیران بهزیستی مازندران در جریان مشکلات این خانواده قرار می گیرند.گویا تنها دو فرزند خانواده تحت پوشش بهزیستی هستند که آقای قلندری دستور پوشش قرار دادن فرزند سوم خانواده را نیز صادر می کند. آیا...!؟ در نگاه همراهان مان چیزی پیداست. گویا در این فکرند که چرا زودتر به سراغ این خانواده نیامدند؟ همان پرسشی که در نخستین ملاقات به ذهن ما خطور کرد. بی تردید پاسخ این پرسش و پرسش های دیگرمان در گرو تلاش های مدیران بهزیستی و انجام تعهداتشان، مدیران شهری و در گرو دستان نیکوکار شما مردم ایران است. مخاطبان گرامی! لطفاً نظرات خود را در خصوص این مطلب به شماره 300072305 پیامک کنید.
شنبه ، ۲آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: قدس آنلاین]
[مشاهده در: www.qudsonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 20]
-
گوناگون
پربازدیدترینها