محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831293880
مجادله عمر بن سعد و شمر قبل از شروع جنگ
واضح آرشیو وب فارسی:پایتخت: ابن سعد با خواندن نامه، شمر را مورد سرزنش قرار داد و گفت: به خدا قسم می دانم آن قدر با عبیدالله سخن گفتی که او این نامه را بنویسد و من می توانستم عبیدالله را آرام کنم و حسین کشته نشود و این را برای او هم نوشته بودم.به گزارش پایتخت ، آیت الله روح الله قرهی مدیر حوزه علمیه امام مهدی(عج) در ایام محرم به «بررسی علل واقعه عاشورا و تاریخ کربلا» که مشروح جدیدترین جلسه آن در پی می آید: عالم، مرکز عبادت برای خدا! پروردگار عالم، از همه ما به عنوان بندگان خودش تکلیف میخواهد و نتیجه هم به دست خداست، همه امور باید در راه بندگی خرج شود. خواب، بیداری، جنگ، سکوت، صدا، صلح، همه و همه باید برای خدا و در راستای بندگی خدا باشد. تمام این امور برای این است که دنیایی درست بشود که در این دنیا، مردم به آن معرفت برسند و بدانند در این دنیا باید بندگی خدا را بکنند. اتّفاقاً اوج بندگی، همین عبادات است که در بستر معرفت باشد. گرچه این عبادات ظاهری، بدون ولایت معنا نمیدهد، امّا با ولایت معنا می یابد که فرمودند: «أَنَّهَا مِفْتَاحُهُنَّ وَ الْوَالِی هُوَ الدَّلِیلُ عَلَیْهِنّ»[1] و روایتش را در جلسات گذشته بیان کردیم. و آن روایت امام موسی بن جعفر(علیه الصّلوة و السّلام) را هم بیان کردیم که فرمودند: فواحش، ظواهرش همین است و بواطنش، ائمّه ظلم است، « وَ الْبَاطِنُ مِنْ ذَلِکَ أَئِمَّةُ الْجَوْرِ »[2] و در حلال هم ظواهرش همین است و بواطنش ائمه حق است، « وَ جَمِیعُ مَا أَحَلَّ اللَّهُ تَعَالَى فِی الْکِتَابِ هُوَ الظَّاهِرُ وَ الْبَاطِنُ مِنْ ذَلِکَ أَئِمَّةُ الْحَقِّ ». با اینکه این ها هست امّا وقتی انسان، فهمید این ها برای بندگی خداست و با ولایت بود، دیگر این ها، اوج میگیرد و عالم، مرکز عبادت برای خدا، میشود. جلوات بندگی در تاسوعا اتّفاقاً روز تاسوعا یکی از جلواتش همین است، وقتی اراده جنگ کردند، حضرت، به قمر منیر بنی هاشم فرمودند: بروید و فرصت بگیرید، تا امشب را به عبادت بپردازیم، حضرت که میداند نهایت امر، شهادت است و از باب راه فرار نیست. امّا می خواهد به عالم بفهماند همه این ها برای بندگی خداست. دلایل عدم پذیرش حقّ از طرف سپاه یزید: غفلت، حبّ دنیا و قوی دانستن باطل وقایعی از امروز را محضرتان بیان میکنم، نکات مهمّی دارد. ابتدا اسناد آن را بیان میکنم: تاریخ طبری در تاریخ الأمم والمملوک، در جلد پنجم، بیان میکند: پیش از ظهر امروز، شمربن ذی الجوشن، به همراه چهار هزار نفر، به سرزمین کربلا وارد شد، جالب است، تمام این چهار هزار نفر، کسانی هستند که فقط، به واسطه یک شایعه پوچ آمده بودند. لذا انسان باید مراقب باشد فریب نخورد و طبق روایاتی که دیشب بیان کردیم، باید مراقب غفلت یا ضلالت بعد از معرفت باشد. اگر غافل بشویم دشمن، هر بار یک طوری گرفتارمان میکند. این چهار هزار نفر با شایعه ای که اعلان کردند: سپاه یزید با سپاه مسرف، دارند میآیند و وقتی برسند، به کسی رحم نمیکنند و دارای سلاح های آتشینی هستند که روی هر خانه ای بیندازند، تمام است. اگر فرار کنید، جلوی چشمانتان به همسران و دخترانتان تعرّض و تجاوز میکنند. لذا چنان دشمن را بزرگ جلوه دادند که ترس وجودشان را فراگرفت. اصلاً وقتی دشمن را قوی جلوه بدهی، خودت ضعیف می شوی. چهار هزار نفر در جمعیّت کم آن زمان، این طور فریب بخورند، مطلب کمی نیست. مجادله عمر بن سعد و شمر قبل از شروع جنگ عمربن سعد، تردید داشت، چون او او خاندان نبوّت و عترت الهی را می شناسد. می داند اباعبدالله(علیه الصّلوة و السّلام) حجّت خداست و امیرالمؤمنین(علیه الصّلوة و السّلام) هم در کوفه حاکم بوده است. جاسوس ها به ابن زیاد خبر دادند که عمر بن سعد - به تعبیر ما - خیلی سلام الله نیست. لذا شمر را به آن جا فرستاد و شمر، حامل نامه ای از عبیدالله بن زیاد به عمربن سعد بود، که در این نامه بیان میکند: یا حسین بن علی را به بیعت، وادار میکنی و یا باید با او بجنگی و اگر نمیتوانی به شمر واگذار کن. ابن سعد با خواندن نامه، شمر را مورد سرزنش قرار داد. اوّل کاری که کرد به شمر توپید، گفت: وای بر تو، خداوند تو و اهل خانه ات را مقرّب درگاه خودش نسازد و به واسطه چیزی که تو به سبب آن پیش من آمدی که مثلاً ریاست و حکومتی بگیری، تو را زشت بدارد و گرفتارت کند. به خدا قسم من می دانم تو این قدر با عبیدالله سخن گفتی که او این نامه را بنویسد و من می توانستم عبیدالله را آرام کنم و حسین کشته نشود و این را برای او هم نوشته بودم. چون خود عمر بن سعد هم نامه نوشته بود که آقا! می شود کاری کرد، یا اجازه بدهید که این ها به سمت مدینه برگردند و یا بیعت بگیریم. امّا چیزی به نام کشتن قرار ندهیم. خون این ها گردن ما می افتد و گرفتار می شویم. لذا به شمر می گوید: من داشتم امور را به سمت صلح و سازش می بردم، تو آن را تباه ساختی. من می دانم شمر به خدا سوگند، حسین هرگز تسلیم نخواهد شد. روح پدرش در کالبد اوست. امیرالمؤمنین وادار به تسلیم شدند! این ها می دانستند که امیرالمؤمنین هم تسلیم نمی شد و ایشان را وادار به تسلیم کردند. همان طور که بعد از سقیفه هم که سکوت کردند، به این دلیل بود که امام اصل دین را می دیدند و می دیدند که دین دارد شکوفا می شود و گسترش پیدا می کند و به سمت اروپا و شامات و ایران و ... می رود. یعنی هم غرب و هم شرق عالم را دارد می گیرد. امّا همین امام در مرحله اوّل هم سکوت نکردند. سلیم بن قیس بیان می کند: یک عدّه هم که خواستند به سمت امیرالمؤمنین بیایند، در ابتدا سرهایشان را تراشیدند، امّا گرچه یک عدّه بودند که وعده دادند، ولی هفت یا هشت نفر بیشتر نیامدند. یعنی یاری کننده نبود. لذا این طور هم نبود که بگوییم حضرت از ابتدا سکوت کردند، ولی بعد دیدند که نیاز به این نیست که بخواهد قیام به آن معنا کند و کسی را بکشد. چون اگر حضرت وارد به جنگ می شدند، هیچ کسی نمی توانست در مقابل امیرالمؤمنین بایستد. کما این که بعد از دفن بی بی دو عالم در روایات صحیحه داریم که گفتند: قبر کجاست؟ می خواستند تعدّی کنند که امیرالمؤمنین لباس زرد پوشید. همان طور که تاریخ الدمشقیّه و تاریخ ابن عساکر بیان می کند: پیامبر فرموده بودند: بترسید از آن روزی که علی را دیدید که بر زره خود لباس زردی را بر تن کرده است که اگر در مقابل او قرار بگیرید، همه شما را مانند برگ خزان به زمین می ریزد. یکی هم موقعی که بی بی دوعالم - به تعبیر بزرگان برای تفهیم به خلق در آینده - به تعبیری گله کرد که نشسته ای و این ها دارند هر کاری دلشان می خواهد می کنند. صدای اذان بلند شد. حضرت فرمودند: به همین اذان قسم! اگر بخواهی من بلند می شوم و می روم. و تمام سرهای این ها را مثل برگ خزان به زمین می ریزم. امّا بدان که دیگر این صدای اذان در عالم نخواهد بود. بی بی دو عالم که می داند امّا این از باب این است که بدانید! اگر امیرالمؤمنین سکوت کرد، از ترس جانش نبود؛ چون امیرالمؤمنین، کسی است که همان طور که در جلسه گذشته بیان کردیم: عمروبن عبدود را به چه سبک و سیاقی به زمین زد و خود آن ها می گویند: هیچ کس جزء امیرالمؤمنین جرأت نکرد که با عمروبن عبدود رودررو شود. چون عمرو هم تنها کسی بود که توانست با آن اسب خاصّش خندق به آن بزرگی را رد کند ولی امیرالمؤمنین او را هم به زانو درآورد. امیرالمؤمنینی که خیبر را می گشاید و ...، حالا باید سکوت کند. اصلاً دین یعنی همین که هر جا به موقعش باید سکوت و یا قیام کرد. امّا اگر بنا باشد که انسان خودسر عمل کند و مطیع دین و امام و ولایت نباشد و هر طور دلش خواست عمل کند، این دیگر دین داری نیست و عین بی دینی است. ولو به ظاهر نماز هم بخواند. پس حضرت همان حضرت است و امیرالمؤمنین را می شناسند. لذا جالب است عمر بن سعد به شمر می گوید: من می دانم این روح پدرش در کالبد اوست. امام مجتبی برای حفظ اصل دین، صلح را پذیرفتند کما این که امام مجتبی هم همین بود. من قبلاً بیان کردم، تاریخ ایشان را مطالعه کنید. ایشان چنان در جنگ صفین بی محابا جلو می رفتند که امیرالمؤمنین به محمد حنفیّه بیان کرد که مراقب او باشید. بیان کردم به خاطر همین هم بود که معاویه این بار قرآن به نی نکرد و خدعه جدید او این بود که گفت: من یک برگه می دهم، فقط هم مهر می کنم، هر چه شما گفتید، خوب است؟! معمولاً در مذاکرات دو طرفه است، امّا او گفت: من یک برگه سفید مهر شده می دهم. چون باورش نمی شد که امام مجتبی بپذیرد. می گفت: این کسی که من دیدم که این چنین در مقابل دشمنان دین، خشم و غضب می کند و بصیر است، نمی تواند سکوت کند. لذا فکر نکنید که ایشان صلح پذیر بود که برخی هم به اشتباه بیان می کنند: سادات حسنی آرام هستند و سادات حسینی ... . اتّفاقاً معاویه دیده بود که چنان شجاع است که باور نمی کرد. حضرت برای این که اصل دین و تشیّع بماند، می پذیرد. چون ایشان دیگر کسی را نداشتند. از سپاهیان خودش به ران مبارکشان شمشیر زدند. وقتی سران را یک شبه با پول و دنیاطلبی می خرند، همین می شود. لذا انسان هر چه هم مقامش بالا رفت، به قول امام راحل عظیم الشّأن باید ذیّطلبگی را حفظ کند و مراقب باشد که دنیا و جلواتش او را نگیرد و فریب نخورد. آن وزیر، وکیل، امیر و سرداری که بنا باشد خانه اش بالاتر از پاسداران باشد و زندگی اعیانی داشته باشد، در مواقع حسّاس دیگر هیچ موقع نمی رود بجنگد. آن موقعی که می رفتند می جنگیدند، همه در یک سطح بودند. مانند شهید بزرگوار باقری، همّت، خرازی و ... . این ها خانه های کوچک و زندگی های معمولی داشتند. آن موقع نه عنوانی بود، نه امیری بود، نه سرداری بود، نه سرلشگری بود. برای خدا فقط می آمدند. اگر زندگی اوج بگیرد و در مادیّات غوطه ور شود معلوم است که دیگر نمی تواند در مقابل دشمن بایستد. آن که بخواهد مولتی میلیاردر شود، معلوم است که در مواقع حسّاس سریع به دشمن باج می دهد؛ چون سود و منافع خودش از بین نرود. معلوم است دست به دست دشمن می دهد و هر چه دشمن بگوید، می پذیرد. امّا آن کسی که روح شجاعت داشته باشد، هیچ وقات این گونه نخواهد بود. اتّفاقاً یکی از مطالب داشتن روح شجاعت همین است که دست از دنیا بکشیم. امیرالمؤمنین به دنیا فرمودند: غرّی غیری، چون اصلاً وابسته به دنیا نبودند. امام مجتبی وابسته به دنیا نبود. این ها برای خدا کار می کردند و نعوذبالله برای ریاست که نمی جنگیدند. أبی عبدالله(علیه الصّلوة و السّلام) برای خدا جنگید. گاهی دو دشمن برای کسب منافع خود، اظهار دوستی می کنند لذا معلوم است این ها می دانند که روح امیرالمؤمنین(علیه الصّلوة و السّلام) در این کالبد است. می گویند: شمر به او گفت، بالاخره من این حرف ها را متوجّه نیستم، چه کار می کنی؟ فرمان امیر را اطاعت می کنی، با دشمنش می جنگی یا کناره می روی و مسئولیّت لشگر را به من می دهی؟ اتّفاقاً عمربن سعد هم یک مطالبی را در تاریخ دارد که در کوفه هم این ها خیلی با هم خوب نبودند، امّا بعدها به واسطه مسائل دنیوی با هم در ارتباط بودند. لذا گاهی این گونه است، خدا شهید بزرگوار آیت الله مطهری را رحمت کند، ایشان می فرمودند: شوروی (شوروی سابق) و آمریکا روبه روی هم هستند، امّا مثلشان، مثل قیچی است که به ظاهر رو به روی هم هستند، امّا برای بریدن یک چیز(اسلام) با هم متّحد عمل می کنند. این ها هم مقابل هم بودند، امّا برای رسیدن به قدرت و مال و منال و ریاست، بالاخره مجبورند با هم همکاری کنند. مثلاً الآن چین با آمریکا، یا روسیه با آمریکا، با هم در ارتباط نیستند، وقتی هم ببینند منافعشان ایجاب نمی کند، قطع رابطه هم می کنند. به خصوص روسیه که چندین بار دید که کلاه بسیار گشادی بر سرش گذاشتند، به عنوان مثال در باب همین شوروی که شوروی را تکه تکه کردند و هنوز عقده این مطلب را دارند، هم پوتین و هم خیلی های دیگر در روسیه عقده دارند. گورباچف خودش چند بار اقرار کرده که ما به شدّت فریب خوردیم. خوب این ها بنا بود برایشان کارهایی بکنند امّا نکردند. در مورد اوکراین، آن گونه عمل کردند. در مطالب دیگر هم مانند لیبی و ... طبق منافعشان کارهایی انجام دادند. در سودان آمدند و آن را دو قسم کردند، قسمتی را که نفت خیز بود، دست یهودی ها دادند و الآن یک اسرائیل کوچک در سودان است. وعده های زیادی به این ها دادند امّا عمل نکردند. چند وعده عجیب دیدند و عملی نشد؛ لذا این ها بد ضربه خوردند. امروز دارند انتقام ضربه هایی را که خوردند، می گیرند و إلّا شما فکر نکنید که این ها مثلاً دوست مخالفان آمریکا و ... شدند. البته برخی موارد را هم نمی توانیم بیان کنیم که مثلاً پوتین چه چیزهایی به مسئولین ما گفته که باز این ها متوجّه نیستند. کما این که حافظ اسد خودش علناً به آقای هاشمی اعلام کرده بود که تا من زنده هستم، شما این جا بیایید و هر کاری می خواهید انجام بدهید. بعد از من معلوم نیست که چه بشود، شاید برادرم بیاید که آن ها با دین مخالف هستند. شما می توانید در زمان من، در این جا تشیّع و اسلام ناب را گسترش بدهید. باصل هم علناً تشیّع خودش را اعلان کرد. در نمازی که در مکّه خواند و طوافی که کرد، مشخّص شد که شیعه است و بعد هم او را کشتند. باصل بزرگ تر از بشّار بود و اصلاً بنا بود که او بعد از حافظ، رئیس جمهور شود، او بحث نظامی داشت، امّا بشّار پزشک بود و اصلاً در این مطالب نبود. پوتین هم مطالبی گفته که حالا نمی شود بیان کرد. امّا این نیست که شما فکر کنید دیگر دوست شده است. گاهی دشمن با ما می سازد، به خاطر برخی از منافع خودش. این جا هم عمربن سعد و شمر با هم ساختند. عمربن سعد گفت: امارت لشگر را به تو واگذار نمی کنم. من تو را شایسته این مطلب نمی دانم، پس خودم این کار را به پایان می رسانم، تو فقط فرمانده پیاده نظام لشگر باش. چون بالاخره باید حکمی به او می داد. این مربوط به صبح تاسوعاست. امان نامه بردن شمر برای فرزندان ام البنین در تاسوعا شمر از آن موقعی که می خواهد بیاید، امان نامه ای را از ابن زیاد گرفته و برای فرزندان ام البنین آورده است. در تاریخ دو حالت نوشته اند: برخی گفته اند که این نامه را به عبدالله بن ابی المهل - که برادرزاده ام البنین بود - دادند و به او گفتند: تو ببر و به آن ها تحویل بده. در قسم دیگری که بیشتر این مشهور است، می گویند: خود شمر آمد. بعدازظهر بود، دیگر سپاه آرام است. خود شمر هم گفته بود که همین امروز کار را تمام کنیم. عمر بن سعد گفت: امروز صبر کنیم، تازه شما رسیدید، ببینیم برنامه چطوری است و توافق کنیم. شمر گفت: نه، من فقط کاری داریم که از امیر اجازه گرفتم و آن را انجام بدهم، دیگر حمله می کنیم. اگر هم نمی خواهی (این ناکس می خواست که لشگر همه در دست خودش باشد)، همان که امیر گفت، به من واگذار کن. عمربن سعد هم گفت: عیبی ندارد. حکمت چیست؟ گفت: این است، دست خط امیر است، من امان نامه گرفتم. لذا شمر جلو آمد و صدا زد که خواهرزاده های من کجا هستند؟! این ها یک نسبت فامیلی داشتند، امّا معمول هم همین است که بستگی داشتن را تعبیر به خواهرزادگان می کردند. شمر گفت: عبّاس و خواهرزاده های من بیایند، من با آن ها کار دارم. دارد که وجود مقدّس ابالفضل العبّاس(علیه الصّلوة و السّلام) محضر أبی عبدالله نشسته بودند و شمر سه مرتبه آن ها را صدا زد و حضرت سکوت کرد و جواب نداد. أبی عبدالله به ابالفضل العبّاس فرمودند: عبّاس جان! هر چند او فاسق است، ولی پاسخش را بده. او از بستگان مادری شماست. صله رحم حقیقی چیست؟ دارد که خیلی بر ابالفضل العبّاس سخت گذشت که یک شخص فاسقی با آن ها بستگی دارد. امام صادق فرمودند: «نحن صلة الارحام»، ما صله ارحام هستیم؛ یعنی دور ما که باشید، صله ارحام است. لذا ما هم که محبّ اهل بیت هستیم، با شرکت در مجالس اهل بیت به نوعی داریم صله ارحام انجام می دهیم. صله ارحام به نسبی بودن نیست. گرچه انسان باید آن را هم رعایت کند که خدای ناکرده قهر نکند و ...، مگر کسی که دشمن دین باشد. اگر به فرض بی حجابی و بدحجابی دارند، انسان با آن ها رفت و آمد نکند که بر خودش و خانواده اش اثر بگذارد، ولی اگر جایی دید، سلام و علیک کند و قهر نکند. لذا صله رحم این نیست که شما تصوّر کنید حتماً باید خانه همدیگر بروید. صله رحم یعنی قهر نکنید، همدیگر را دیدید، سلام کنید، احوالپرسی کنید. امّا صله رحم حقیقی اتّفاقا محبّین اهل بیت هستند. لذا روایتی در باب اخوّت و برادری دیدم که خیلی عجیب است و حالا کامل آن را به مناسبتی در درس اخلاق بیان می کنیم. حضرت می فرمایند: اگر بین دو برادر مؤمنی که حبّ ما را در دل دارند و چیزی عامل برای قهر و کینه آنان شده است، کسی آن ها را آشتی دهد و سبب رفاقت آن ها شود؛ فردا او، همسایه ماست. یکی از «هم جیرانی»ها در این جاست. یعنی حضرت این قدر دوست دارند که محبّین اهل بیت ببا هم خوب باشند، حالا گاهی اختلاف نظرهایی پیش می آید، آن اختلاف نظرها را کار نداشته باشند و بیایند تحت ظلّ حبّ اهل بیت و ولایت حضرات معصومین، با هم خوب باشند، فرمودند: این صله رحم است. نشانه حبّ و اطاعت: پذیرش آنچه کراهت داریم، به علّت امر مولا! امّا این جا حضرت اشاره ای می کند که شما بالاخره یک نسبتی با هم دارید که بر حضرت عبّاس سخت می گذرد. امّا چون امر مولاست، اطاعت می کنند. خیلی از چیزها برای انسان فی ذاته سخت است و اگر به خودش باشد، انجام نمی دهد، امّا هنگام پذیرش امر مولا این جاست. این که امام المسلمین بیان می فرمایند: فلانی نباشد، با این که برای خودش هم سخت است، ولی بگوید: چشم. یا بفرمایند: با فلانی اتّصال برقرار کن، با این که برای خودش هم سخت است، امّا دیگر بعد از فرمان مولا نباید برایش سخت باشد و باید بگوید: چشم و عمل کند. جالب این است که هر چهار برادر بیرون آمدند، هم قمر بنی هاشم، هم عبدالله، جعفر و عثمان(علیهم صلوات المصلّین). رفتند و گفتند: چه می خواهی؟ شمر هم باز با همان تعبیر گفت: خواهرزادگان من! شما در امان هستید، من برای شما از عبیدالله امان گرفتم. امان و آرامش حقیقی: عشق و معرفت به ولایت! بیان شده که در سپاه، قمر منیربنی هاشم وقتی روی اسب بود، یک سر و گردن از همه برتر و بالاتر بود و رشادت خاصّی داشت. شمر از این ها خیلی خوشش می آمد که بالاخره با هم خویشاوندی دارند. حبّ به دنیا و نداشتن معرفت باعث گرفتاری اینهاست. اگر معرفت باشد، انسان براساس معرفت، حرکتش را تنظیم میکند. خطاب کرد: ای برادرزادگان من! شما در امان هستید، من از عبیدالله امان گرفته ام و خیلی با نرمی سخن گفت، خیلی جالب است در انساب الاشراف و در تاریخ طبری و در ارشاد شیخنا الأعظم سلام الله علیه، آمده که هر چهار برادر، با هم جواب دادند که بلاذری در انساب الاشراف میگوید: شمر از این مطلب، متعجّب شد که همه با هم یک جمله گفتند: خدا تو و کسی که امان داده و امان نامه تو را لعنت کند، ما امان داشته باشیم پسر دختر رسول خدا امان نداشته باشد؟ معرفت خودشان را هم این طور بیان می کنند. شمر ناامید شد، امّا باز هم فریاد زد ولی آن ها اعتنایی نکردند. هنگام غروب بود که آماده جنگ شدند. گفت: یا خیل الله ارکبی و بجنة الله ابشری، ملعون گفت:ای لشگریان خدا! سوار بر مرکب شوید و به شما بهشت را بشارت میدهم. طبیعی است که هیاهویی داخل لشکر ایجاد میشود، امام جلوی خیمه نشسته بودند و با خدای خودشان خلوت کرده بودند و سرشان را به شمشیر تکیه داده بودند و در تفکّر بودند و صدای لشکر عمر سعد را متوجّه شد، زینب کبری علیها السلام که صدا را شنید، سراسیمه از خیمه آمد بیرون، رفت به سمت حضرت، فرمود: آیا صداها را میشنوی؟ امام سر را بلند کردند و فرمودند: الان لحظه ای جدم رسول خدا را در خواب دیدم، فرمودند: تو بزودی نزد ما خواهی آمد. این مطلب، برای زینب کبری خیلی سخت آمد - شیخنا الاعظم، خوارزمی، طبری نوشته است – تا این حرف را شنید با سیلی به صورت خود زد، واویلتا ...که حضرت فرمودند: صبر کن عزیز دلم! خدا تو را ببخشد دیگر اینطور ضجّه نزنی؟ اباالفضل العباس آمد، خبر آورد، مولای من! این سپاه دشمن است که تا این نزدیک خیمه ها آمده است، امام در حال که بر میخواست فرمود: ارکب بنفسی انت ببین برای چه پیش آمدهاند؟ حضرت با بیست سوار رفتند فرمودند: چه قصدی دارید؟ حرمله گفت: امیر گفته یا بیعت کنید، یا آماده جنگ باشید. حضرت عباس چنان تشری زد و فرمود همین جا بایستید تا من از مولایم سوال کنم و برگردم. خیلی جالب است، خوارزمی بیان می کند، حرکت نکردند و همانجا ایستادند کأنّ با تشر أباالفضل آرامش بر کربلا حاکم شد، آمد محضر حضرت و موضوع را گزارش داد، حضرت فرمودند: عباس جان اگر میتوانی جنگ را تا فردا به تأخیر بینداز تا امشب را به عبادت بگذرانیم من نماز و تلاوت کتاب خدا را بسیار دوست دارم، که آنها پذیرفتند. حضرت دارد به من و شما یاد میدهد. عزیزان! من بارها عرض کردم که سربازان امام زمان «ارواحنا فداه» حافظان قرآنند حتّی روزی یک آیه از قرآن حفظ کنید که خودش، برکاتی ایجاد میکند، ظهر نزدیک است. امام صادق فرمود: از ما نیست کسی که روزی پنجاه آیه قرآن نخواند. با قرآن انس بگیریم با زیارت عاشورا انس بگیریم. عنایت میکنند،من دیدم، بانویی هر روز تا دو بار زیارت عاشورا میخواند و خدا مزد او را هنگام احتضار ذکر یا حسین و اباالفضل و رحلت در روز تاسوعا قرار داد. این انس، معرفت می آورد، ابی عبدالله به ما دارد پیام میدهد، با قرآن و عبادات و شب خیزی انس بگیریم، برای هم دعا کنیم، خدا به همه ما این توفیق را بدهد که لذّتی دارد، اولیای خدا میفرمایند: بخاطر این است که در جامعه آرامش باشد و لذّت ببرند. مثلاً حرم ثامن الحجج میروید، چقدر آرامش و لذّت و احساس سبکی میکنید؟ اینطور است.
شنبه ، ۲آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پایتخت]
[مشاهده در: www.paytakhtpress.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 15]
-
گوناگون
پربازدیدترینها