تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1805665230
رزمندگان در دوران اسارت چگونه برای امام حسین(ع) عزاداری می کردند؟/ از «استقامت در مسیر» تا «مثل پرنده»
واضح آرشیو وب فارسی:ایبنا: به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) دفاع مقدس با تاثیرپذیری از فرهنگ عاشورا توانست در یاد ها باقی بماند. به غیر از نوای مداحی ها که همواره زینت بخش شب های جبهه بود، رزمندگان در دهه نخست محرم با سیه پوش کردن چادرها و سنگرها و حتی توزیع نذری یاد یاران و عظمت قیام حضرت اباعبد الله حسین علیه السلام را در دل خود زنده و علیه دشمن متجاوز ایستادگی می کردند. ایبنا «محرم» جبهه را در کتاب های «مثل پرنده» و «استقامت در مسیر» مرور کرده است. «استقامت در مسیر» «استقامت در مسیر» نوشته طاهر موذن است که زیرنظر شورای پژوهشی موسسه خانه اندیشه جوان تالیف شده و از سوی مرکز مطالعات و تحقیقات جنگ در 1379 روانه بازار نشر شده است. خاطرات محرم در جبهه ها را می توان از لا به لای این کتاب مرور کرد. در صفحه 111 این کتاب آمده است: «ایام محرم است و چند روزی تا عاشورا باقی مانده. اردوگاه اسلام سیاهپوش شده. گرد غم چهره نورانی رزمندگان را پوشانده. اگرچه نیروها نمی توانند سیاه بپوشند. ولی هر کس به فراخور حال خود تکه ای پارچه مشکی به نشانه عزاداری همراه خود دارد. عده ای شال سیاه به گردن آویخته اند و عده ای دیگر یک تکه پارچه سیاه را به روی سینه و روی جیب سمت چپ دوخته اند. حسینیه گردان ها مظهر سوگواری برای سالار شهیدان شده. هر کجا می رویم شور و عزای حسین برپاست. هر شب بعد از نماز مغرب و عشاء در گردان ها تا پاسی از شب مراسم نوحه سرایی و سینه زنی برگزار می شود. گردان ها به صورت دسته های عزاداری به دیدار یکدیگر می روند و مانند همان رسم و رسوم کوچه پس کوچه های قدیمی شهر، با اسپند و صلوات و شور «خوش آمدید اهل عزا امشب...» به استقبال و بدرقه یکدیگر می شتابند. اشک، تنها گوهر یاری دهنده غم، در دامان همه رزمندگان جاری است. نام حسین(ع) در این ایام سوزناکتر شده. یک «یا حسین» کافی است تا شیون سر بگیرد. هیچ مداحی نیاز ندارد، روضه خود را با چند غزل و مثنوی و چند دیوان شعر شروع کند. نام کربلا آتش می زند. می سوزاند. نام مقدس ابی عبدالله الحسین، اختیاز از کف می برد. زیرا اینجا نیز کربلاست. اینها هم یاران حسین اند. ما هم تا شب عاشورا فاصله ای نداریم. با این تفاوت که تا آخر ایستاده ایم و قصد نداریم در شب عاشورا، از اردوگاه حسین بن علی(ع) شبانه خارج شویم. بلکه تصمیم داریم شبانه به اردوگاه خصم حمله کنیم و دل شکسته زینب را تسلی بخشیم. نمی دانم اگر حسین(ع) امروز و در کربلای ایران حضور عینی می یافت، از رزمندگان می خواست که شبانه از خیمه ها خارج شوند و به عقب برگردند یا نه؟ من که فکر نمی کنم. شاید ما ثابت کرده باشیم که ما اهل کوفه نیستیم. قبلاً هم گفتم، آنهایی که دو کوهه و اردوگاه اسلام را دیده اند، در لیست یاران واقعی حسین(ع) ثبت نام کرده اند. ما عقب نماندیم تا تنها شعار بدهیم. ما به دستور امام عزیزمان پای در شط خون گذاشته ایم و دجله را در عملیات بدر خونین کردیم. عاشورا خیلی زیباست. شعارها باید تبدیل به شعور شود. حرف ها تبدیل به عمل می شود. بچه ها گل بر سر و شانه هایشان می مالند و دستمال اشک را با گریه شان می شویند. هرچه به روز عاشورا نزدیک تر می شویم، شدت عزاداری بیشتر می شود. گویی عاشورای سال 61 قمری می خواهد اتفاق بیفتد. پرچم های عزا، پیشاپیش صبحگاه بچه ها به حرکت درمی آید. محوطه اردوگاه با پرچم سیاه مزین شده و صدای نوحه و عزاداری از بلندگوها به گوش می رسد. امشب قرار است گردان عمار برای عزاداری به گردان ما بیاید. از بعدازظهر همه مشغول تدارک این سوگواری شدند. حسینیه توسط عده ای از نیروهای گروهان یک، آب و جارو می شود. بعد از نماز مغرب و عشاء بچه ها در حسینیه می نشینند و منتظر ورود گردان عمار می شوند. صدای عزاداری و نوحه خوانی از تمام گردان های لشکر به گوش می رسد، اما یک صدا نزدیک و نزدیک تر می شود. از بیرون حسینیه می توان یک ردیف فانوس را مشاهده کرد که در حال حرکت به سوی ماست. بله، خودشان هستند. نیروهای گردان عمار، فانوس در دست به سوی ما می آیند. عجب صحنه زیبایی است. مثل شام غریبان شده، ولی امشب شب عاشوراست. صدای نوحه و سینه زنی گردان عمار به وضوح شنیده می شود. آنها به سه دسته تقسیم شده اند و یک ترجیع بند را در سه قسمت می خوانند و پاسخ می دهند و آهسته و قدم به قدم به ما نزدیک می شوند. امشب شهادتنامه عشاق امضا می شود، فردا ز خون عاشقان، این دشت دریا می شود/ امشب کنار یکدیگر بنشسته آل مصطفی، فردا پریشان جمعشان، چون قلب زهرا می شود/ امشب کنار مادرش، لب تشنه اصغر خفته است/ فردا خدایا بسترش آغوش صحرا می شود/ امشب به خیل تشنگان عباس باشد پاسبان، فردا کنار علقمه، بی دست، سقا می شود/ امشب گرفته در میان اصحاب ثارالله را، فردا عزیز فاطمه، بی یار و تنها می شود/ امشب به دست شاه دین باشد سلیمانی نگین، فردا به دست ساربان، این حلقه یغما می شود. جایی برای توصیف باقی نمانده. دیگر نباید قلم در دست داشت. باید این انگشتان در پنجه جای گیرد و محکم بر سینه ها کوفته شود. مگر می شود پسر رسول خدا را چنین ذبح کرد؟ فردا حسین را می کشند. فردا قیامت می شود. فردا اسارتنامه زینب چو اجرا می شود، فردا عزیز فاطمه بی یار و تنها می شود. فردا قاسم از اسب سرنگون می شود. دست علمدار حسین از پیکر جدا می شود. فردا اصغر تشنه لب، در آغوش پدر جان می دهد. فردا به زیر خارها، گمگشته پیدا می شود. فردا دریغ این گوشوار از گوش او وا می شود. فردا چه خواهد شد؟ پس گریه کنیم و بر سر زنیم. سینه ها را چاک نماییم و در سوگ خون خدا اشک بریزیم. الحق و الانصاف گردان عمار سنگ تمام گذاشته. اکثراً از حال رفته اند. حسینیه گردان در حال انفجار است. بر سر می زنیم و درون حسینیه می چرخیم. مانند کودکانی که در روز عاشورا سراسیمه به این سو و آن سو می دویدند. بدن های عریان شده از ضرب سینه زدن، سرخ و نیلی شده. تجسم صورت سیلی خورده زهرای اطهر(س) و صورت کوچک دختر حسین(ع)، قلب را می سوزاند و این سرخی و کبودی را به جان و دل می خریم. باز هم سینه می زنیم. سینه می زنیم. گریه می کنیم. آخر حسین را فردا می کشند. باید عزاداری کرد. شاید همین حالا امام بزرگوارمان در حسینیه جماران دستمال اشک را جلوی چشمانش گرفته و شانه هایش بالا و پایین می شود. او هم برای جد بزرگوارش اشک می ریزد. ما هم برای سیدالشهدا اشک می ریزیم. همین اشک هاست که ما را حسنی کرده. همین گریه هاست که ما را نیرومند ساخته. در دین مبین اسلام و در مذهب فوق کمال تشیع، مرگ وجود ندارد، و گریه، انسان را پیروز می کند. همان گونه که خون بر شمشیر پیروز است؛ گریه هم بر شمشیر پیروز است. گریه بر حسین یعنی حماسه و استقامت. یعنی بزرگداشت خون عزیزانی که برای رضای خدا بر زمین ریخه شده. ما برای مظلومیت حسین گریه می کنیم. ما گریه می کنیم تا یاد عاشورا زنده بماند. ما می گوییم عاشورا بار دیگر اتفاق خواهد افتاد. ما می گوییم همیشه حق بر باطل پیروز است، اگرچه پسر رسول خدا را سر ببرند. ما می گوییم خون مظلوم از بین نمی رود و خطبه حضرت زینب(س) کاخ کفر و نفاق را منهدم می کند. پس گریه می کنیم. به عشق حسین گریه می کنیم. وفاداری را از ابوالفضل العباس و استقامت و پایداری را از زینب کبری می آموزیم. ما دلمان برای قطعه قطعه شدن علی اکبر می سود، جگرمان در شهادت قاسم خون می شود، طاقت شنیدن کشته شدن علی اصغر را نداریم ولی، آمده ایم و آماده ایم تا اگر لازم باشد این گونه در راه خدا فداکاری کنیم. ما درس می آموزیم. ما فریاد شهادت را از کربلا می شنویم و ما هم می گوییم «احلی من العسل» عزاداری با چند دعا و «امن یجیب...» به اتمام می رسد و هر دو گردان در حسینیه به صورت چهار نفر، چهار نفر می نشینیم و غذا در سینی تقسیم می شود. بعد از اتمام غذا، گردان عمار راهی می شود و به مقر خود بازمی گردد. شب زیبایی بود. خیلی حال داد. خصوصاً بچه های گردان عمار که خیلی با صفایند. روز عاشوراست دسته های سینه زنی از گردان ها راه افتادند و به سوی تبلیغات لشکر می روند. از هر گوشه خیل عظیم رزمندگانی را مشاهده می کنی که سینه زنان خود را به جلوی محوطه از پیش تعیین شده می رسانند. حدود ظهر، عزاداری عمومی شروع می شود و پس از مراسم، نماز جماعت خوانده می شود و بعد از صرف غذاگردان ها به سوی چادرهایشان بازمی گردند. شکوه و عظمت این صحنه ها هیچ گاه از خاطره ها نخواهد رفت. شاید اصیل ترین عزاداری در همین اردوگاه و در سپاه اسلام برگزار شود. چون به آنچه می گویند عمل می کنند. عقب نمانده اند که فقط به فکر هیأت بازی های مرسوم باشند و چشم و همچشمی به دنبال بار گذاشتن چند دیگ بیشتر آب جوش باشند. از حرف های بچه گانه خبری نیست. فردا همین جوان ها کربلا می آفرینند و باید در مقابل صف مزدوران چند ملیتی دشمن بایستند و با دست خالی نبرد کنند. به هر حال حقیقت همین جاست. جایی که در لباس رزم باشی و اشک هم بریزی. نمیشود لباس خارجی بر تن داشته باشی و با حسین(ع) پیمان ببندی. نمی توان گفت نی سلم لمن سالمکم و حرب لمن حاربکم و در عین حال بر سر سفره هر کس و ناکشی نشست. باید راست گفت. اگر راست می گویی پاشو و بیا.» «مثل پرنده» کتاب «مثل پرنده» پنجاه و سومین جلد از مجموعه دفتر ادبیات و هنر مقاومت است که به خاطرات آزادگان و رزمندگان جانباز استان گیلان اختصاص دارد. این خاطرات از دوران اسارت در زندان های روایت شده اند. در صفحه 13 تا 14 کتاب «مثل پرنده» می خوانیم: «شب های محرم دوران اسارت، فراموش نشدنی است. دور از چشم نگهبانان، مراسم نوحه خوانی و حتی تعزیه برپا می کردیم. شب عاشورا قرار گذاشتیم رأس ساعت نه تکبیر بگوییم. سر ساعت، بانگ «الله اکبر» تمام سالن های اردوگاه را به لرزه انداخت. چند دقیقه بعد، بعثی های هراسان، هجوم آوردند و با تو مخوران مفصلی راه افتاد! تمام حرکات و برنامه های ما توسط چند روحانی و پاسدار رهبری می شد که گروه کوچکی را به نام «حجربن عدی» تشکیل داده بودند. هر سالن نماینده ای مؤمن و مطمئن را برای حضور در این جمع انتخاب می کرد تا همگی در جریان برنامه ها و مراسم خاص قرار گیرند. من هم در طول اسارت، لنگ لنگان در مراسم مختلف شرکت می نمودم تا شاید از کاروان معرفت و ایمان عقب نمانم.» برای دریافت اطلاعات بیشتر برای کتاب «استقامت در مسیر»به نشانی زیر مراجعه کنید: برای دریافت اطلاعات بیشتر برای کتاب «مثل پرنده» به نشانی زیر مراجعه کنید:
شنبه ، ۲آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایبنا]
[مشاهده در: www.ibna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 117]
-
گوناگون
پربازدیدترینها