تور لحظه آخری
امروز : شنبه ، 26 آبان 1403    احادیث و روایات:  پیامبر اکرم (ص):هر كس از مرد يا زن مسلمانى غيبت كند، خداوند تا چهل شبانه روز نماز و روزه او را نپذ...
سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون شرکت ها

تبلیغات

تبلیغات متنی

صرافی ارکی چنج

صرافی rkchange

سایبان ماشین

دزدگیر منزل

تشریفات روناک

اجاره سند در شیراز

قیمت فنس

armanekasbokar

armanetejarat

صندوق تضمین

Future Innovate Tech

پی جو مشاغل برتر شیراز

لوله بازکنی تهران

آراد برندینگ

خرید یخچال خارجی

موسسه خیریه

واردات از چین

حمية السكري النوع الثاني

ناب مووی

دانلود فیلم

بانک کتاب

دریافت دیه موتورسیکلت از بیمه

طراحی سایت تهران سایت

irspeedy

درج اگهی ویژه

تعمیرات مک بوک

دانلود فیلم هندی

قیمت فرش

درب فریم لس

زانوبند زاپیامکس

روغن بهران بردبار ۳۲۰

قیمت سرور اچ پی

خرید بلیط هواپیما

بلیط اتوبوس پایانه

قیمت سرور dl380 g10

تعمیرات پکیج کرج

لیست قیمت گوشی شیائومی

خرید فالوور

بهترین وکیل کرج

بهترین وکیل تهران

خرید اکانت تریدینگ ویو

خرید از چین

خرید از چین

تجهیزات کافی شاپ

نگهداری از سالمند شبانه روزی در منزل

بی متال زیمنس

ساختمان پزشکان

ویزای چک

محصولات فوراور

خرید سرور اچ پی ماهان شبکه

دوربین سیمکارتی چرخشی

همکاری آی نو و گزینه دو

کاشت ابرو طبیعی و‌ سریع

الک آزمایشگاهی

الک آزمایشگاهی

خرید سرور مجازی

قیمت بالابر هیدرولیکی

قیمت بالابر هیدرولیکی

قیمت بالابر هیدرولیکی

لوله و اتصالات آذین

قرص گلوریا

 






آمار وبسایت

 تعداد کل بازدیدها : 1830093936




هواشناسی

نرخ طلا سکه و  ارز

قیمت خودرو

فال حافظ

تعبیر خواب

فال انبیاء

متن قرآن



اضافه به علاقمنديها ارسال اين مطلب به دوستان آرشيو تمام مطالب
 refresh

نقشۀدشمن برای نفوذ درمراسم عزای اهل بیت


واضح آرشیو وب فارسی:عقیق: آیت الله قرهی گفت: دشمن نفوذ می کند! نفوذ آن ها چگونه است؟ با قمّه بر سر خود بزنید! تا بگویند این ها یا دیگران را می کشندیا خودشان را. این ها تشنه خون هستند واگر دستشان به کسی نرسد، خودشان را می کشند.عقیق : سخنرانی شب هشتم محرم آیت الله قرهی؛ در پی می آید. دز جلسات گذشته، روایتی را از باب الحوائج(ع) بیان کردیم که فرمودند: حرام ظاهری، همان حرام هایی است که در قرآن بیان شده است و باطن فواحش وحرام، ائمّه جور است «وَ الْبَاطِنُ مِنْ ذَلِکَ أَئِمَّةُ الْجَوْرِ» [۱] و ظاهر حلال، همان حلال های است که در قرآن آمده، امّا به حقیقت یعنی باطن حلال، امام حقّ است که بدون آن ها، نماز و روزه­ای معنا ندارد و هیچ عملی از اعمال صالحه مقبول نیست. بیان کردیم: اصلاً پروردگار عالم، ظاهر و باطن زمین و خلقت را امام قرار داد و بدون امام، هیچ چیزی قابل درک نیست. در جلسه گذشته هم نکاتی را بیان کردیم که ما در تاریکی و غبار، زندگی می­کنیم، منتها عادت کردیم. مثل همین وضعیّت آب و هوائی که انسان کم کم عادت می­کند، لذا ما به غبار و بدی، عادت کردیم و در چنین وضعی هم زندگی می­ کنیم. اولیاء خدا بیان می­ فرمایند: کسی که با حیوانات زندگی می­کند، یا مانند بعضی از قصّاب ها، مدام با جنازه حیوانات در ارتباط است، یا فردی که دبّاغ است و مدام مشغول کاری است که با پوست و روده حیوانات سر و کار دارد؛ اگر از بازار عطّارها رد شود، مدهوش می­شود. مولوی، این را به صورت شعر درآورده و بیان می­کند: فردی که کارش، دبّاغی پوست بود، در بازار عطر فروش ها آمد، مدهوش شد و روی زمین افتاد. عطر فروش ها، دور او را گرفتند، یکی عطر یاس، جلوی مشام او قرار داد تا به هوشش بیاورد. یکی عطر گل محمّدی آورد، یکی عطر دیگری آورد و همین طور افراد دیگر هر چه داشتند، آوردند، امّا دیدند به هوش نمی­آید. شخصی که این آقا را می­شناخت، آمد و دید آن فرد دبّاغ است که مدهوش شده، دور او را گرفتند و می­خواهند شامّه او را با این عطرهای مختلف معطّر کنند تا او را به هوش بیاورند.  فریاد زد: دست نگه دارید، من درمانش می ­کنم. دوان دوان به بازار دبّاغ ها رفت، یک پوست حیوان گرفت و آن را آورد و روی صورت او انداخت. همین که انداخت، حالش جا آمد و به هوش آمد. همه تعجّب کردند! آن شخص گفت: او یک عمر است، به این عادت کرده و حال که از بازار شما گذشت، حالش بد شد.  حال، آن که یک عمر به این هوا و فضای غیر امام، عادت دارد، معلوم است، ادراک او نسبت به امام حقّ، کم است و لذا نکته ی بسیار مهمّی که عامل شهادت أبی­ عبدالله(ع) شد، همین بود که مردم، به خلافت بدون امامت، عادت کرده بودند. مردمی که به فضای خلافتی عادت کرده بودند، فضای علوی را تحمّل نکردند! اصلاً این قضیّه بعد از سقیفه، عادت شد. خود موالی الموالی(ع) دوران کوتاهی(۴ سال) حکومت کردند. مردم در ابتدا امام را به شهادت نرساندند، امّا ایشان را خانه نشین کردند. بعد مجدّداً همان مردم، آمدند و داشتند درب خانه مولی الموالی(ع) را از جا در می­آوردند و به تعبیر خود حضرت که فرمودند: فرزندانم! داشتند زیر دست و پای شما له می­­ شدند که باید حتماً خلافت را بپذیرم و اگر امر الهی، نبود، من نمی­ پذیرفتم. منتها چون مردم، به آن فضای خلافتی، عادت کرده بودند و از آن فضای نبوی، دور شده بودند، طبعاً طاقت فضای علوی را نداشتند. به خصوص شامیان که اصلاً پیغمبری را ندیده بودند و از ابتدا فردی مثل معاویه، حاکمشان بود و از آن جا به بعد هم که حکومت های اسلامی به وجود آمد و بعد هم اسلام، کشورهایی، از جمله ایران عزیز را به عنوان سیطره بلاد خودش قرار داد که طبیعی است این ها پیامبر را ندیدند. گرچه در ایران، سلمان است که حقّ بزرگی بر گردن ما دارد که من یک موقعی بحث مفصّلی در مورد ایشان داشتم. لذا مردم، عادت به آن برنامه داشتند و نمی ­توانستند حکومت مولی الموالی را به عنوان امام عادل، تحمّل کنند و این را که می شود در قسط و عدل و دادگری، امامت و خلافت باشد و خلافت، جزء امامت است، نه همه امامت، باور نداشتند. لذا کار به آنجا می­کشد که باور ندارند امام، خود قرآن است، قرآن ناطق است، لذا به امام شکایت می کنند که تو چرا می­ گویی قرآن هایی که بر نی است، بزنیم!؟ البته توضیح دادیم منظور از قرآن به نی چیست، ورقه­هایی به پوست آهوان و ... بود که در هر کدام از آن ها، تعدادی از آیات را نوشته بودند؛ یعنی یک قرآن کامل نبود. پس این ها اینها باور نکردند که امام، قرآن ناطق است و حقیقت قرآن است و حقیقت احکام است و حقیقت خلقت است. امّا نهایتاً براساس ظلم هایی که به آن ها می­ شد، گاهی به سمت اهل بیت می آمدند. من إن شاءالله در جلسات بعد، یکی، دو مورد از نامه­ های کوفیان و بصریان را برایتان بیان می کنم که هم کوفیان و هم بصریان به وجود مقدّس ابی­عبدالله(ع) نامه دادند. عین نامه­ها را می­خوانم و امضاءکنندگان و موقعیّت اجتماعی و شأنی آن ها را هم بیان می­کنم که این ها بعضاً از سران قبائل بودند. لذا این ها آخر، از باب این که ظلم می شود، دنبال این بودند که کسی بیاید و عدالت را برپا کند. می­دانستند که ابی­عبدالله(ع) ، پسر رسول الله است و او بهتر می­تواند این کار را انجام دهد، امّا هنوز باور به اینکه امام، بر همه وجود انسان حاکم است، در وجوشان نبود. طبیعی است کسی که با این نوع نگاه، جلو بیاید، آخر یک جا می­ برد. یا او را تطمیع می کنند، یا با ایجاد رعب و وحشت، او را از میدان به در می برند. البته این دو حربه، همیشه، در طول تاریخ، نه فقط بحث کربلا، اثر خودش را گذاشته است. لذا این ها هم نسبت به این قضیّه، استثناء نبودند؛ چون حقیقت امام را درک نکردند و این هم نکته بسیار مهمّی است که حالا در این قضیّه ورود پیدا می­ کنیم که امام نمی­ خواهد با مکر جلو بیاید، بلکه امام می­ خواهد با تقوا پیش برود. امام، مولی المتّقین است، امیرالمؤمنین(ع) است، کسی که مولای متّقین است، یعنی خود در مبحث تقوا اعلاست و معلوم است که معصوم است. ترس پیامبر اکرم، از غفلت بعد از معرفت امّت! لذا حضرت خودشان هم خطبه ۲۰۰ نهج البلاغه می­ فرمایند: اگر من می­خواستم مکر کنم، من مکّارتر از همه بودم، امّا آنچه که من را نگه داشته، این است که من به امر الهی عمل می­ کنم، نه به نفس دون و معاویه تصوّر کرده است که می­ تواند بر ما خدعه بزند، در حالی که من مطالب او را می­شناسم، امّا چه کنم که شما گوش نمی­ دهید!؟ آیت الله العظمی شاه آبادی در کتاب شذرات المعارف، در باب مراتب سبعه انسانی، هفت مرتبه را بیان می کنند که اگر انسان بما هو انسان طی کند، می­تواند انسان بشود. بعد در مشاعر که به وجود می­آید، نکاتی را می­فرمایند، از جمله این که اگر مشاعر انسان (یعنی همه وجود انسان، چشم، گوش، دست و ...، یعنی همه مشاعر ده گانه)، مطیع بود، می­تواند مطالب را درک کند، ولی اگر مطیع نبود، مراتب انسانی برایش محقّق نمی­شود. خلاصه این اطاعت را هم باور نداشتند که باید مطیع محض باشند. کسی که مطیع امیرالمؤمنین است؛ یعنی مطیع امر خداست. امّا آن ها مطیع نفس دون بودند و حضرت هم در جایی به آن ها فرمودند: شما مطیع نیستید و در جایی دیگر هم فرمودند شما مرد نیستید، شما اشباح الرجال هستید، به تعبیری یعنی شما نامردید، فقط شبیه مردید و فیزیک مردانه را دارید، امّا مردانگی ندارید. چون شما اطاعت پذیر نیستید. قرآن هم می­ فرماید: «أَطیعُوا اللَّهَ وَ أَطیعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِی الْأَمْرِ مِنْکُم» [۲] . حتّی در باب حبّ هم همین است «هل الدّین إلّا الحبّ»؛ چون بعد از حبّ است که حقیقت به وجود می­آید و انسان می­تواند مطیع بشود. خداوند فرمودند: «إِنْ کُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونی یُحْبِبْکُمُ اللَّهُ وَ یَغْفِرْ لَکُمْ ذُنُوبَکُمْ وَ اللَّهُ غَفُورٌ رَحیم»، با «إن» شرطیّه می­آورد که اگر شما راست می گویید و خدا را دوست دارید، با تبعیّت نشان بدهید و بیهوده اظهار دوستی نکنید. کسی اظهار دوستی و حبّ کند، امّا مطیع نباشد، تبعیّت نکند، إن قلت بیاورد و در مقابل امام و احکام الهی، اظهار وجود کند؛ معلوم است که دروغ می­گوید که من محبّم. گرچه نمی­ خواهند بگویند: اوّل بدون معرفت وارد شوید، اتّفاقاً اوّل با معرفت وارد شوید، امّا وقتی معرفت پیدا کردید، ولو معرفتت نسبی بود، از اینجا به بعد دیگر اطاعت است، نه این که انسان اگر معرفت پیدا کرد، دیگر گرفتار شود. پیغمبر اکرم، حضرت محمّد مصطفی(ص) در یک روایتی می­ فرمایند: بعد از خودم، از سه چیز بر امّتم می­ ترسم، یکی تبعیّت از هوی و هوس است. یکی هم این است که به شهوت بطن و فرج گرفتار شوند و دیگری هم این که می­ترسم امّتم بعد معرفت، غفلت کند. غفلت بعد از معرفت؛ یعنی انسان حقیقت معرفت را نفهمید و إلّا اگر فهمیده باشد، دیگر از آن جا به بعد باید مطیع شود. این که انسان در مقابل فرمایش پروردگار عالم إن قلت بیاورد، بعد از معرفت نیست. لذا می­دانید اصول دین، تقلیدی نیست، تحقیقی است. خود خدا می­گوید: نباید تقلید کنی، امّا وقتی تحقیق کردی و فهمیدی وجود پروردگار عالم یعنی چه، نبوت یعنی چه، امامت امیرالمؤمنین یعنی چه، یعنی معرفت را پیدا کردی، ولو این معرفت، معرفت نسبی است، دیگر باید مطیع شوی. معرفت افراد نسبت به آن شرح صدر و قابلیّت خودشان خودشان است. لذا اگر بعد از آن معرفت نسبی، اطاعت کردند؛ این اطاعت، حبّ را بیشتر می­کند و این حبّ هم اطاعت را، «إِنْ کُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونی یُحْبِبْکُمُ اللَّهُ وَ یَغْفِرْ لَکُمْ ذُنُوبَکُمْ وَ اللَّهُ غَفُورٌ رَحیم»، در این صورت خدا هم شما را دوست دارد. اما وقتی بدون معرفت جلو بیایی، به تعبیری اگر پایت به یک کلوخی بخورد، شروع می­کنی به إن قلت آوردن و اشکال تراشیدن و صبر و حلم و بردباری نسبت به دین، نسبت به مطالب اولیاء خدا و ائمه اطهار و انبیاء عظام نخواهی داشت. امّا افرادی هم مثل جابر و ابی بصیر می شوند که بیان می ­کنند: اگر شما یک سیبی را دو نیم کنید و نصف آن را بگویید حرام است و نصف دیگر حلال است، من إن قلت نمی­آورم. بعد حضرت می ­فرمایند: چطور؟ می­ گوید: چون من معرفت دارم؛ معلوم است دیگر، یک سیب، یا حلال است، یا حرام است، مثلاً نمی­شود بگوییم نعوذبالله پای آن مشروب ریختند و آبیاری آن با این بوده، پس نصف آن حرام است! امّا او می گوید: چون من به شما معرفت دارم، می­دانم چیزی را بدون حکمت بیان نمی­کنی و امکان دارد من حکمتش را ندانم، لذا از این جا به بعد مطیعم. لذا همین معرفت نسبی، انسان را کفایت می­کند. لذا پیامبر فرمودند: من بعد از خودم، از سه چیز بر امّتم می­ترسم و یکی غفلت بعد از معرفت است که این، خیلی بد است. سال ها محضر وجود مقدّس امیرالمؤمنین(ع) باشند، بعد تبدیل به خوارج شوند، بعد یکی از آن خوارج (ابن ملجم)، اشقی الاشقیاء بشود. معلوم است که این ها معرفت نداشتند و حبّشان هم حبّ ظاهری بوده؛ پس اطاعت هم به وجود نمی­ آید. مولی الموالی: من اگر می خواستم مکّارترین افراد بودم! امیرالمؤمنین می­ فرمایند: من اگر می­ خواستم مکر کنم که می­ توانستم مکر کنم، امّا تقوا است که اجازه نمی­دهد مکر کنم؛ لذا شما تصوّر نکنید که معاویه خیلی بلد بود و می­ دانست چه کار کند و چه کار نکند. اتّفاقاً من خودم مطالبی را می­دانم که شما اطّلاع ندارید. این مطالب در خطبه دویست است که حضرت در قسمی از آن، این طور می­ فرمایند: «وَ اللَّهِ مَا مُعَاوِیَةُ بِأَدْهَى مِنِّی وَ لَکِنَّهُ یَغْدِرُ وَ یَفْجُرُ وَ لَوْ لَا کَرَاهِیَةُ الْغَدْرِ لَکُنْتُ مِنْ أَدْهَى النَّاسِ وَ لَکِنْ کُلُّ غُدَرَةٍ فُجَرَةٌ وَ کُلُّ فُجَرَةٍ کُفَرَةٌ وَ لِکُلِّ غَادِرٍ لِوَاءٌ یُعْرَفُ بِهِ یَوْمَ الْقِیَامَةِ وَ اللَّهِ مَا أُسْتَغْفَلُ بِالْمَکِیدَةِ وَ لَا أُسْتَغْمَزُ بِالشَّدِیدَة» [۳] حضرت با آن تعابیر بلاغتی خیلی زیبا مسئله را تبیین می­فرمایند، می­فرمایند: به خدا قسم (اسم جلاله را قسم می­خورند)، معاویه از من زیرک تر نیست. شما عنوان زیرک را برای او به کار نبرید، او زیرک نیست، بلکه مکّار است، خیانت می­ورزد و گناه کار است. خود مکر، گناه است. اگر مکر کنی و کسی را به فریب بدهی، گناه کردی. یک کسی محضر وجود مقدّس امام صادق(ع) آمد و گفت: آقا جان! ما یک موقعی می­توانیم مطلبی را بگوییم که شما نگفتید و اجداد طاهرین شما هم نگفتند، امّا ما به عنوان روایت بیان کنیم و بگوییم: شما گفتید، یا به پیامبر نسبت بدهیم تا بتوانیم از این طریق، تعداد زیادی را از مسلمان کنیم؟ حضرت فرمودند: خیر، حرام است. بعد حضرت می­فرمایند: ظاهرش، این است که فکر می­کنید این ها را جذب کردید، امّا اسلام هیچ موقع با مکر و حیله، کسی را جذب نمی­کند. این طور نیست که یک موقع شما حدیث سازی کنید و بخواهید از این طریق تعداد مسلمانان را زیاد کنید. علامه عسگری در کتاب صحابی ساختگی خود به خوبی تحقیق کردند و همه آن مطالبی را که در کتب دیگر هست، جمع آوری کرده و به خوبی هم آن صد و پنجاه صحابی ساختگی را معرّفی نمودند. بعد هم روایاتی را که این ها شروع کردند به درست کردن آن ها، بیان کردند. باید در این ها تأمل و دقّت کرد که اگر انسان دقّت نکند، طبیعی است گرفتار می­شود. اکنون، یک روایت از این روایت ها را برایتان بیان می کنم. وقتی معاویه بر مردم شامات وارد شدند، این ها نه پیامبری را دیده بودند و نه از اسلام اطّلاعی داشتند. یزیدابن ابی سفیان، در ابتدا حاکم بود و بعد به واسطه جراحاتی که داشت، از دنیا رفت و برادرش، معاویه ابن ابی سفیان، حاکم شد. در آن زمان شروع به ساختن حدیث کردند، به عنوان مثال گفتند پیامبر فرمودند: «الامناء عند اللّه ثلاثة جبرئیل و أنا و معاویة!»، یعنی بدانید امناء، آن هایی که عند الله، امین هستند، سه نفر هستند، جبرئیل، من و معاویه. لذا با این تعابیر، شروع به تبلیغات در شامات کردند. امّا وجود مقدّس امام صادق(ع) می ­فرمایند: شما حقّ ندارید یک حدیث دروغین ببافید، ولو این که به واسطه آن، شما بتوانید گروه و جمعیّتی را، چه قلیل و چه کثیر، به دین وارد کنید. حضرت می­ فرمایند: ما دینمان، دین صداقت است، دین خدعه و مکر نیست، ما با صداقت ورورد پیدا کردیم و اصلاً اسلام به معنی سلم است و یکی از معانی سلم، سالم بودن است. این جا هم امیرالمؤمنین(ع) می­ فرمایند: شما تصوّر نکنید من نمی­ توانم، من اگر بخواهم مکّارتر از او خواهم بود، امّا تقوا به من اجازه مکر نمی دهد. لذا نگویید که معاویه زیرک تر از من است، چون او زیرکی ندارد، او دارد حیله به کار می­برد و گناه و خیانت می­ کند. این ها فجور است.  یک موقع گناه مثلاً دزدی است، یا خیانت با چشم است، یا نعوذ بالله در بستر گناه رفتن است و ... امّا یک گناه این است که شما با فکرت حقّه بزنی. این، مکر است و مکر، گناه بزرگی است. لذا حضرت فرمودند: «وَ لَوْ لَا کَرَاهِیَةُ الْغَدْرِ لَکُنْتُ مِنْ أَدْهَى النَّاسِ وَ لَکِنْ کُلُّ غُدَرَةٍ فُجَرَةٌ وَ کُلُّ فُجَرَةٍ کُفَرَةٌ» اگر مکر و این مطالبی که شما به عنوان زیرکی حساب می کنید، نکوهیده است، من هم مکّار ترین مردم می شدم. حالا ببینیم معاویه می­تواند، یا من می­توانم؟ عمروبن عاص می­تواند یا من می­توانم!؟ حضرت ثامن الحجج؛ استخوانی در گلوی مأمون! اتّفاقاً راجع به همین موضوع، مطلب زیبایی هم هست. همان طور که بیان شد، مأمون، در زمان حضرت ثامن الحجج(علیه الصّلوة و السّلام) ، مدام مناظراتی تشکیل می داد. بیان کردیم: مأمون، بین این ها از همه مکّارتر بود و در مکر، بسیار قوی بود و طوری در مکر و حیله، جلو رفت که دیگر کسی، مثل او نبود و حتّی بعضی از بزرگان ما هم، مثل آیت الله مطهّری می­گویند: او، شیعه امام کش است. در حالی که این­طور نیست و او مکر زده و فریب داده است و خود ثامن الحجج هم مچ او را گرفته که حالا بیان می­کنم که در خصال شیخ صدوق چه چیزی آمده است. مکرش هم این بود که حضرت را ولیعهد کند که هم در کنار خودش باشد و تسلّط داشته باشد و هم علویون را نسبت به امام بدبین کند و اختلاف داخلی راه بیفتد. همین­طور هم شد. لذا بعضی از این ها باور نکردند که حضرت با میل خود نمی روند، با اینکه امام، زیرکی به خرج دادند (مکر نه، بلکه زیرکی)، امام به کنار قبر رسول الله(ص) رفتند و اشک ریختند و بعد هم موقع وداع فرمودند: برای من گریه کنید، گفتند: گریه پشت سر مسافر شگون ندارد، فرمودند: آن، برای کسی است که برگردد، من مسافری نیستم که برگردم، من رفتم که به شهادت برسم و این­ها قصد شهادت مرا دارند. او مطالب زیادی برای امام ایجاد کرد، از جمله پیشنهاد آن نماز استسقاء بود. او در باب تشکیک بود که واقعاً امام می­تواند یا نه که دارد آخرش هم پشیمان شد و آن اواخر که یک مقدار گرد و غبار بلند شد، گفت: مردم برگردند و دید دیگر نمی­شود مردم برگردند و حضرت، آن صلاه استسقاء را خواندند و باران آمد. بعد آن بارانی که آمد، بر ابهّت امام افزوده شد. با آن که قبلش یک عدّه را فرستاده بود که علیه امام جنجال درست کنند و بگویند: باران کجاست و ...، ولی نتوانستند. مدام هم مناظرات علمی گذاشت که امام در همه مناظرات پیروز شد. جالب هم است که به قوّه مخیّله او نمی­خورد که امام با هر زبانی صحبت کند، لذا مترجم هم گذاشته بود، ولی امام می­گویند: من مترجم نمی­ خواهم. جالب است که خود آن ها هم تعجّب می­ کنند و جواب ها بسیار عالی است، طوری که با چینی به زبان چینی، با یونانی به زبان یونانی، با ترک ها به زبان ترکی و با هندی ها به زبان هندو و با هرکس، به زبان خودش حرف می زدند. لذا باز هم ابهّت امام نزد این ها بیشتر می­ شود و مأمون گرفتار می­ شود. لذا مأمون خودش نکته­ای را که اقرار می­کند و آن، این است که ما آمدیم او را مغموم کنیم، امّا برعکس شد. اگر فقط یک بار امام در یکی از مذاکرات شکست می­خورد، به تعبیر امروزی ها آن را بلد می­کردند و جارچیان جار می­زدند و ... چون امام هم کسی نیست که نستجیر بالله دروغ بگوید و بگوید: مثلاً من این جا کم آوردم، امّا دید که نمی­تواند. لذا امام را به شهادت رساند و بعد هم پشت سر امام، به مکر و حیله و خدعه، از فقدان امام اشک می­ریخت و خاک بر سر می­ریخت و پا برهنه می رفت. بارها بیان کردم که بنا نیست ما تاریخ را مثل قصه بخوانیم و به درد ما نخورد. اگر بنا باشد تاریخ به درد روز ما نخورد و فقط یک شأن نزولی داشته باشد، پس فایده اش چیست!؟ اگر قرآن هم فقط در مورد همان شأن نزول های اوّلیّه اش باشد، باید نهایتاً آن را ببوییم و ببوسیم و کنار بگذاریم و به درد ما نمی­خورد. در حالی که قرآن باید به روز باشد و همیشه به درد ما بخورد. لذا همین که امام المسلمین می­فرمایند که امروز یک عدّه امکان دارد با الفاظی، اظهار دوستی کنند، ولی درون خودشان این­طور نیست، یعنی اینها هم یاد گرفتند و از فتنه ۸۸ تجربه حاصل کردند. شاید رهبر معظم هم بگویند، ولی این ها در وجودشان حیله و خدعه و مکر است و انسان باید هشیار باشد. بزرگان و اعاظم ما زیرک هستند و اتّفاقاً خدعه شناس هستند، ولی اهل خدعه نیستند. چون خدعه و مکر به دور از تقواست و گناه محسوب می­ شود. حضرت ثامن الحجج هم در آن لحظات آخر به مأمون می­فرمایند که من از اوّل می­دانستم و خودت هم می­دانستی که تو برای چه مرا آوردی و دنبال چه بودی، ولی با این کار به هدفت نمی­رسی و طوری شده که من برای تو، مثل استخوان در گلویم، که نه می­توانی فرو بدهی و نه می­توانی بیرون بدهی و تو آخر به این کار دست می­زدی و مأمون، سکوت اختیار کرد؛ چون دید آنچه که امام می­گویند، بر حقّ است و امام افشا کردند که تو با مکر جلو آمدی و من می­دانستم تو مکر می زنی، ولی کسانی که اهل تقوا هستند، در خدعه فرو نمی­روند و زیر بار خدعه نمی ­روند و کاری نمی­ کنند که اهل خدعه این ها را فریب دهند که امیرالمؤمنین و هم ثامن الحجج(ع) بیان می­کنند. وقتی کار به درجات عالی رسید، یعنی انسان به مقام أتقی رسیده است. در قران بیان شده که بنی آدم را کرامت دادیم، «و لقد کرّمنا بنی آدم»، حالا این که کرامت، تقواست را از کجا می آوریم؟ از آن جا که فرمودند: «انّ اکرمکم عند اللّه اتقیکم» باکرامت ترین نزد خداوند، باتقواترین است. پس کرامت بنی آدم به تقواست، نه به اینکه این جا پست و مقامی داشته باشد و ... لذا آن که در تقوا رشد کرد و در مقام اخلاق قرار گرفت، اتّفاقاً خدعه شناس است و چون خدعه شناس می­شوند، هیچ موقع زیر بار خدعه نمی­روند. لذا حضرت ثامن الحجج(ع) فرمودند: تو آمدی خدعه کنی، ولی متوجّه نشدی من تمام خدعه­های تو را برملا کردم، یعنی تو آمدی پازل و جورچینت را این طور بچینی، ولی نتوانستی همان طور که می خواهی درست کنی و از آن بهره برداری کنی، یعنی در مقابل آن عمل تو، من به زیرکی عکس­العمل نشان دادم. من درباره تو خدعه نکردم و خدعه هم نمی­کنم؛ چون اصلاً ما اهل خدعه نیستیم، بلکه اهل صداقت و تقوا هستیم. لذا امیرالمؤمنین(ع) می­فرمایند: اگر می­خواستم، من هم می­توانستم مکّار باشم، ولی هر خدعه و مکری، گناه است و جزء فجور محسوب می شود. خیلی جالب است که در ادامه می فرمایند: «وَ لَکِنْ کُلُّ غُدَرَةٍ فُجَرَةٌ وَ کُلُّ فُجَرَةٍ کُفَرَةٌ»، هر فجره­ای و هر گناهی که شما مبتلا شوید، یک نشانه از کفر در وجود شماست. مثال می­ زنم، در مثال مناقشه نیست، این را من در باب جهاد گفتم و حالا چون در این بحث هستیم، نمی­خواهیم وارد آن روایت شویم، فقط به عنوان مثال بیان کنم که در روایت داریم که پیامبر فرمودند: اگر کسی در زمانی قرار بگیرد که جهاد نیست (مثل الآن که جهادی نیست و هشت سال جنگ تمام شد) و ببینند در وجودشان نشانی از جهاد نیست، در قیامت، احساس خسران می­کنند. لذا در مورد برخی از رزمندگانمان، از بزرگانی، جمله از آیت­الله فاضل لنکرانی و آیت الله میرزا جواد آقای ملکی تبریزی و آیت­الله بهاءالدینی(اعلی اللّه مقامهم اجمعین) سؤال کردند: یک رزمنده­ای از دنیا رفته و گفته: آن لباس جبهه مرا در قبرم بگذارید، می­شود چیزی اضافه گذاشت؟ فرمودند: اشکال ندارد. بعد به این روایت استناد کردند که پیامبر می­فرمایند: کسی که فردای قیامت در او چیزی از حال جبهه و جهاد نباشد، احساس مغبون بودن و خسارت می­کند. لذا روایت می­ گوید: اگر جنگ نبود، امّا شخص در دلش خیلی خوشحال شد که الحمدلله دیگر خبری نیست، در قلبش، شعبه­ای از نفاق است. لذا ما در باب شهدای کربلا که دیگر نیستند، می­ گوییم: «یا لیتنا کنّا معکم»، یعنی دلم می­خواست در جهاد باشم، امّا من نبودم و زمانه من ایجاب نمی­ کرد. آیت­الله العظمی سید اسدالله مدنی، آن مرد الهی و عظیم­الشأن، آن شهید محراب فرموده بودند: مصداق آن «یا لیتنا کنّا معکم» که به شهدای کربلا می گوییم، امروز در جبهه جنگ است. اگر می­گویید: «یا لیتنا کنا معکم»، الآن آماده شوید و به جنگ بروید. بدترین صف گناه کاران در قیامت حضرت هم در اینجا همین را می­فرمایند، می فرمایند: آن ها که به خدعه توسّل می­کنند، این خدعه، خودش فجره و گناه است و آن که فجره دارد، کافر شده است. مگر می­شود مسلمان خدعه کند!؟ حضرت می­فرماید: خیر، «وَ لِکُلِّ غَادِرٍ لِوَاءٌ یُعْرَفُ بِهِ یَوْمَ الْقِیَامَةِ وَ اللَّهِ مَا أُسْتَغْفَلُ بِالْمَکِیدَةِ وَ لَا أُسْتَغْمَزُ بِالشَّدِیدَة»، بلکه اصلاً این­هایی که مکّار هستند، پرچمی دارند که فردای قیامت معروفند. خیلی جالب است، یک روایت بخوانم که علّامه مجلسی در جلد ۷۴ بحارالانوار از وجود مقدّس امام باقر(ع) بیان می­فرمایند که حضرت فرمودند: فردای قیامت، گروه­ها مختلفند و مشخّص است که کسی که این گناه را کرده، در این گروه است. آن یکی آن گناه را کرده، در آن گروه است. یا این فلان ثواب را کرده، در این گروه است و ... لذا دسته بندی است و صف ها معلوم است. بعد می­ فرمایند: بدترین صفی که از همه بدتر است و از دور معلوم است، آن پرچم خدعه گران است. لذا خدعه و مکر، خیلی بد است. برای همین است که حضرت علاوه بر قسمی که در ابتدای این خطبه می خورند، باز هم مجدّد قسم خورده و می فرمایند: «وَ اللَّهِ مَا أُسْتَغْفَلُ بِالْمَکِیدَةِ وَ لَا أُسْتَغْمَزُ بِالشَّدِیدَة»، به خدا قسم که من، با مکر و حیله غافلگیر نمی­شوم، یعنی هم نباید مکر کرد و هم نباید زیر بار مکر رفت. مؤمن در مقام تقوا هیچ موقع غافلگیر نمی­شود. امام حقّ، نه خدعه می کند و نه زیر بار خدعه می رود لذا این­ها فکر می­کنند که مثلاً امام نمی­دانستند، کما این که الآن امام المسلمین نمی دانند. امّا هر دوی این بزرگواران می دانستند و می دانند که چه خبر است. یک مثال بزنم، وقتی قم شلوغ شد و آن به ظاهر خلق مسلمان آمدند و آن بنده خدا را که نفس دون گرفتارش کرده بود، علم کردند؛ امام می دانستند که چه خبر است. حتّی آیت­الله گلپایگانی هم از قبل می­دانستند و گفته بودند: من مانده­ام که چگونه بگوییم که اصلاً این نمی­تواند مرجع و محل رجوع مردم در دین باشد، حالا از روی حسادت یا چیز دیگری است. وقتی آمدند، زدند و همه مغازه­ها را شکاندند و درب دفتری رفتند که الآن برای تبلیغات است. وقتی آنجا جمع شدند، اعلامیه خواندند که ما تا وقتی امام بیان نکند نمی­رویم. به امام گفتند که چنین و چنان شده و شما باید یک مطلبی بگویید. امام ظاهراً نماز ظهر را خوانده بودند که این خبر را به ایشان دادند و امام فرمودند: نه. مجدّداً رفتند و آمدند، امام سکوت کردند. دفعه سوّم که آمدند، امام فرمودند: چرا شما متوجّه نیستید!؟ - ببینید کسی که در مقام أتقی است، مکر وخدعه نمی­کند - این­ها دارند او را می­گویند و بعد معلوم شد همین است که امام می فرمودند. اتّفاقاً یک ربع، بیست دقیقه بعد یک اطلاعیه از دفتر آیت­الله العظمی امام شریعتمداری(؟) آمد که اعلام کردند: ضمن تشکّر و فلان، برگردید. ببینید امام خدعه نمی­خورد، امام مراقب است، مواظب است، امام همه چیز را می­دانند. آن موقعی که ایشان را به تهران آوردند، استاد بزرگی بودند، تازه مرجع تقلید شده بودند و خیلی هم کسی ایشان را نمی­شناخت، حالا یک صحبت و قیامی کرده بودند. امّا خود امام فرمودند که پاکروان، رئیس ساواک آمد و به من گفت: اعلی حضرت، درویش هستند. یعنی اعلی حضرت می­ خواهد پیش شما بیاید و حالا شما نمی­خواهد پیش ایشان بروید. من گفتم: نخیر، من با او کاری ندارد. حالا شما چه کسی هستید که کاری ندارید!؟ او با آن قدرت و ...، شاهنشاه چنین است و تو ... امّا امام می­داند که این خدعه است. امام می­داند موقعی که سفیر ایران در عراق می خواست فرشی به حرم مولی الموالی اهدا کند، نباید به حرم بروند تا تأیید آن ها نباشد و خدعه آنان نتیجه ندهد. حالا این را چه کسی به امام گفته است؟ جز ارتباط با امام زمان نیست! لذا امامی که منظم است و معروف است که رأس ساعت خاصّی به حرم می رفتند، طوری که می توانستند ساعت هایشان را با رفتن ایشان به حرم تنظیم کنند. ایشان روزی دو مرتبه به حرم می­رفتند، یکی نماز صبح و یکی هم بعد نماز مغرب و عشاء، در ابتدا نیم ساعت در دفتر بودند و بعد حرکت می­کردند. حالا یک روز نماز صبح که می­خواهند بروند، حال امام بد است و سرما شدید خوردند و می لرزند، حاج آقا مصطفی می­گویند: آقا! شما که می­دانید امام اینجا و آنجا ندارند، از همین جا زیارت کنید و سلام دهید. امام می ­گویند: بگذار آن روح عوامی ما باشد، لذا عبا را بر سر می­ کشند و شال می­ بندند و با آن حالشان می ­روند. امّا این بار، اردیبشهت ماه است، هوا خوب است، حال امام هم خوب است و شب ساعت، هشت است. آماده می شوند که به سمت حرم بروند، پایشان هم به سمت نعلین­ها می رود، امّا یک باره می ­گویند: امشب نمی­رویم! تعجّب می­کنند که چه شده، امام سالم هستند، امّا به حرم نمی روند!؟ فردا در درس خارج فقه امام در مسجد هندی، بین آقایان زمزمه می­شود که دیشب سفیر ایران آمده و فرش نفیسی را به حرم هدیه کرده است. بعد اتّفاقاً دوربین عکّاسی را در جایی قرار داده بودند که همیشه امام در آن جا می نشستند تا امام بیایند و آن جا بنشینند و آن ها عکس بگیرند. به ظاهر منظورشان اهدای فرش بود، ولی در اصل می خواستند امام هم در عکس بیفتند و آن ها آن عکس را در روزنامه های اطّلاعات و رستاخیز و کیهان و ... بزنند و بگویند: ببیند آیت الله خمینی هم از وقتی به نجف رفته، عقب نشینی کرده است. امام می دانند و متوجّه هستند که این ها می خواهند خدعه بزنند. امام از کجا می دانند!؟ ایشان در مقام أتقی بودند. لذا حضرت می فرمایند: بدانید ما زیر بار خدعه نمی رویم. فقط این را به شما بگویم: «وَ اللَّهِ مَا أُسْتَغْفَلُ بِالْمَکِیدَةِ وَ لَا أُسْتَغْمَزُ بِالشَّدِیدَة»، این طور نیست که شما فکر کنید ما با شدّت و سختی، ناتوان می شویم. ما زیر بار مکرتان نمی رویم. هر چه هم شدّت و سختی بیاید، باز هم من علی، عقب نشینی نمی کنم، این را بدانید. پس حضرت می فرمایند: شما نگویید معاویه، زیرک است، چرا لفظ زیرک را به کار می برید!؟ اگر زیرکی به معنی مکر است، من علی هم اگر بخواهم، مکّارترین هستم، امّا من مکر نمی کنم؛ چون ما مکر را به عنوان گناه می دانیم و گناه هم به عنوان یک نوع کفر است. تقوا اجازه نمی دهم ما مکر کنیم و خدعه بورزیم. ما می گوییم: همین است که هستیم و اجازه نمی دهیم. ببینید حضرت با این مطالب چقدر زیبا برخورد می کنند. معاویه و عدم رعایت حلال و حرام الهی لذا معاویه خدعه ورزید. خیلی جالب است، در کهن ترین کتب اهل جماعت هم، این مطالب وجود دارد. من این ها را با مستنداتش بیان می کنم که می گویند: معاویه اصلاً خودش هم مسئله حلال الهی را رعایت نمی کرد. روایتی را بیان می کنم که در کتاب ابن کثیر دمشقی، در جلد ۳۸ مسند احمد بن محمّد بن حنبل - که بیان می کنند: از مسندات قوی اهل جماعت است - و در جلد یکم جامع المسانید و سنن الهادی لاقوم سنن آمده: «حَدَّثَنَا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ بُرَیْدَةَ قَالَ: دَخَلْتُ أَنَا وَأَبِی عَلَی مُعَاوِیَةَ فَأَجْلَسَنَا عَلَی الْفُرُشِ، ثُمَّ أُتِینَا بِالطَّعَامِ فَأَکَلْنَا، ثُمَّ " أُتِینَا بِالشَّرَابِ فَشَرِبَ مُعَاوِیَةُ، ثُمَّ نَاوَلَ أَبِی، ثُمَّ قَالَ: مَا شَرِبْتُهُ مُنْذُ حَرَّمَهُ رَسُولُ اللَّهِ (ص)»، عبدالله بن بریدة می گوید: من کوچک بودم، همراه پدرم در مجلس معاویه داخل شدیم. بر روی تخت هایی که آماده کرده بودند، نشستیم؛ ظهر بود، ما را دعوت به غذا خوردن کرد. معاویه شراب خورد - این روایت را خودشان بیان کردند و الآن در کتب خودشان هست - بعد به پدرم تعارف کرد. پدرم (بریده که از صحابه رسول الله بود) گفت: از وقتی پیامبر، شراب را حرام کردند، من از آن روز تا به حال شراب نخوردم. البته جالب است، یکی از نکاتی که معاویه دارد، این است که این کارهای خود را علنی نمی کرد. این جا هم چون بریده رفیق قدیمی او بود، در حضور او شراب خورد و به او هم تعارف کرد. بعضی از آقایان توجیه می کنند و می گویند: معاویه یک مریضی داشته و مجبور به مصرف شراب بود و این از لحاظ پزشکی اشکالی ندارد! معاویه و حدیث سازی در شأن خودش! مطلب دیگر در مورد شناخت معاویه توجّه به این موضوع است که معاویه در خدعه و فریب، کاری کرد که حتّی عایشه گفته بود: فقط مانده که معاویه حدیث بگوید و خودش را برتر از پیامبر معرّفی کند! یکی از این احادیث را هم بیان کردم که به دروغ به پیامبر نسبت داده و گفته اند که پیامبر فرمودند: «أمناء الله ثلاثه، أنا و جبرائیل و معاویة!» امناء الهی سه نفر هستند: من و جبرائیل و معاویه! این حدیثی است که در کتب اهل جماعت بسیار دیده می شود. از آن طرف هم مطالبی از این دست در کتب آن ها آمده که معاویه شراب می خورد و ... حالا مگر می شود کسی که اهل شراب و ... است، از امناءالله هم باشد؟ خلیفه اوّل و دوم، امناءالله نیستند، امّا معاویه که با برادرش یزید به پدرشان، اباسفیان نامه نوشتند و اعتراض کردند که چرا تسلیم شدی و اسلام آوردی؛ امناءالله است! لذا بیان کردیم که امیرالمؤمنین هم قسم خوردند و فرمودند: به تمام هستی قسم! این ها اصلاً اسلام نیاوردند و فقط تسلیم شدند. «فَوالّذی فَلَقَ الحَبَّةَ و بَرَأ النَّسَمَةَ، ما أسلَمُوا و لکنِ استَسلَمُوا، و أسَرُّوا الکُفرَ، فلمّا وَجَدُوا أعوانا علَیهِ أظهَرُوهُ» [۴] ، این ها کفر خود را مخفی کردند و وقتی دیدند سپاه و اعوانی پیدا کردند، کفر خود را اظهار کردند و إلّا این ها اصلاً ایمان نداشتند و کافر بودند. معاویه در فریب دادن مردم دو مطلب به کار برد: یکی این که معاویه بیان کرد که من کاتب وحی هستم. دقّت کنید که ما می خواهیم ببینیم چه شد که کربلا به وجود آمد؛ چون مردم غفلت کردند. حالا در این مورد باید بررسی کنیم، فعلاً در همین حد بیان کنم که خیلی از کتب اهل جماعت دارند که معاویه، کاتب وحی است. از طرفی دیگر، او مدام بیان می کرد که من خال المؤمنین هستم. او، خودش را با پیامبر یکی می دانست و به زیردستان خود دستور داده بود، هر چه را که می بینید در شأن علی (امیرالمؤمنین(ع) ) است، برتر از آن را برای من درست کنید. این هایی که می دانستند امیرالمؤمنین کیست و حتّی دیده بودند که ایشان چگونه با معاویه برخورد کردند. دوران تمرین پذیرش امامت اگر مردم غفلت کنند و متوجّه نشوند، همین می شود که خدعه ها به وجود می آید و افرادی با لباس دین مداری، مردم را غافل می کنند. لذا باید این را مواظبت کرد. اگر امّت می دانست که باید اطاعت بی چون و چرا از ولیّ خدا و امام خودش داشته باشد، در سیر صعوی قدم برمی داشت، نه مانند الآن که در سیر نزولی است. همان طور که در جلسه گذشته بیان کردم: این دوران و دوران امام راحل عظیم الشّأنمان، دوران تمرین پذیرش امامت است که امام بر حقّ بیاید و آن امام بر حقّ، حکومت کند، عمرها را جاویدان کند و زندگی و حیات دنیوی بدهد. به صراحت بیان می کنم که دعای «رَبَّنا آتِنا فِی الدُّنْیا حَسَنَةً وَ فِی الْآخِرَةِ حَسَنَةً وَ قِنا عَذابَ النَّار»، دعای مستجاب شده نیست إلّا به این که امام زمان بیاید. ما در غبار داریم زندگی می کنیم و به این غبار عادت کردیم. حال ما، حال همان دبّاغی است که به بوی آن پوست دبّاغی عادت کردیم و عطر ولایت و امامت به مشاممان نخورده و اگر بخورد، حالمان متغیّر خواهد شد. لذا برای این که این اتّفاق نیفتد، اوّل دارند آن بو را از مشام ما می برند. لذا باید قبل از ظهور، وضعیّت و حال ما را تغییر دهند. حال ما هم متغیّر نمی شود إلّا به پذیرش ولایت ولیّ فقیه. این مطلب، اصلاً سیاسی نیست، هر چند دیانت ما عین سیاست ماست. اگر امامت امام زمان بیاید، ما هم مقابل امام زمان می ایستیم؛ چون شامّه ما هنوز در آن غبارها دارد زندگی می کند. لذا این دوره، تمرین امام و امّت است. باید این را جدّی بگیریم و باور کنیم. چرا امام زمان باید هــــزار سال در پرده غیبت باشند!؟ امام هست و موجودیّت امامت ایشان هست، امّا چرا در پرده غیبت است؟ چون مردم هنور متوجّه نشدند که چه اتّفاقی در کربلا افتاد. البته مردم برای أبی عبدالله(ع) عزاداری می کنند و به سر و سینه می زنند، امّا باید بدانند چه شد که صحنه کربلا به وجود آمد و امّت، امّت نبود و هر کسی و هر قومی برای خودش کار می کند. اطاعت پذیری و معرفت؛ عامل تعالی درجه سلمان و مالک اشتر در جاهلیّت، بحث قبایل بسیار مهم بود. لذا وقتی سران قبیله، اسلام می آوردند، اهل آن قبیله هم به تبع آنان، مسلمان می شدند. بعداً بیان شد: اصلاً نباید این گونه باشد، لذا فرمودند: اصول دین، تقلیدی نیست، تحقیقی است. یعنی باید شما با معرفت جلو بروید تا امام را درک کنید. امّا این ها هنوز در قبایل به سر می بردند و هر قبیله ای برای خودش کار می کرد، اگر سران قوم، بیعت ظلم و جور را پذیرفته بودند، زیردستان آنان هم قبول می کردند. به من و شما می گویند: زید، بر حقّ نیست. امیرالمؤمنین می فرمایند: «إعرف الحقّ تعرف أهله»، اوّل حقّ را بشناس و بعد افراد را با آن مقایسه کن. افراد، حقّ نیستند، حقّ شناس باش، بعد ببین اگر افراد آن گونه هستند، پس حقّ هستند. «اعرف الباطل تعرف اهله»، اوّل باطل را بشناس، بعد اگر دیدی شخصی آن گونه هست، حتّی اگر کنار پیامبر هم بود، بدان که باطل است. طلحه، زبیر و ... کنار پیامبر بودند. زبیر حتّی اعلان برادر جون جونی بودن با امیرالمؤمنین کرد و دستش را در گردن حضرت انداخت، امّا آن گونه شد. لذا ملاک شخصیّت ها نیستند. ملاک، آن حالی است که الآن در آن هستند. لذا امام راحل هم که فرمودند: ملاک، حال فعلی افراد است، همین است. آیا حال الآن آن ها در اطاعت از خدا و دین هست!؟ شاخصه، حقّ است، نه افراد. اگر شاخصه های حقّ در افراد تبلور یابد، آن ها هم حقّ می شوند. امّا اگر این شاخصه ها در آن ها نبود، ولو به این که سابقاً این چنین بودند، زبیر، طلحه و ... هم باشد، دیگر حقّ نیستند. این ها نکات بسیار مهم است. لذا انسان باید امام را بشناسد تا معرفت الله پیدا شود. اگر بدون معرفت، گامی به جلو برداری؛ گام هایت بعدی تو خراب می شود. وقتی فرمودند: نماز، اصل نیست، این طور نیست که مهم نباشد چون فرمودند: «إن قبلت قبل ماسواها». امّا فرمودند: «وَ الْوَالِی هُوَ الدَّلِیلُ عَلَیْهِنّ»، دلیل همان صلاه هم والی الهی است. برای همین است که بیان می کنند: فواحش، ظواهر دارد که ظواهر آن، همین است که در قرآن آمده و مثلاً بیان می کنند: شراب نخور، حرام است. قمار نکن، حرام است. دزدی نکن، حرام است. ربا نخور، حرام است. زنا نکن، حرام است و ... این ها ظواهر است، امّا فرمودند: باطن فوحش، ائمّه جور هستند، «وَ الْبَاطِنُ مِنْ ذَلِکَ أَئِمَّةُ الْجَوْرِ» [۵] . حلال الهی هم همین طور است. ظاهر حلال، همین مواردی است که برای ما بیان شده است. امّا باطن حلال الهی، ائمّه حقّ هستند، «وَ جَمِیعُ مَا أَحَلَّ اللَّهُ تَعَالَى فِی الْکِتَابِ هُوَ الظَّاهِرُ وَ الْبَاطِنُ مِنْ ذَلِکَ أَئِمَّةُ الْحَقِّ». پس ما باید این را بفهمیم. اگر نفهمیم، سیر زندگی مان، سیر دیگری می شود؛ فقط نماز خواندیم، فقط روزه گرفتیم، فقط حجّ رفتیم، فقط زکاتی دادیم، گاهی انفاقی هم می کنیم، بعد هم تصوّر می کنیم کسی برتر از ما نیست. دچار عجب و بدبختی و سقوط هم می شویم. وقتی اولیاء خدا با نور حرکت می کنند «اللَّهُ نُورُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ مَثَلُ نُورِهِ کَمِشْکاةٍ» - که بیان می کنند، این ها ائمّه هستند -، هیچ موقع در عالم اظهار منیّت هم ندارند. لذا سقوط نمی کنند. بلکه از همه اطاعت پذیرتر هم هستند. سلمان، مطیع ترین است، لذا می شود: «منّا اهل البیت». مالک، مطیع ترین است، لذا می شود کسی که امیرالمؤمنین در مورد او می فرماید: مثل مالک برای من، مانند مثل من برای پیامبر است. من برای پیامبر چطور بودم، مالک هم برای من همان طور بود. مالک، قوم و خویش امیرالمؤمنین نیست و فامیلی با آن ها ندارد و جزء بنی هاشم ندارد، امّا این طور می شود. سلمان هم نسبت خویشاوندی ندارد، امّا می شود: «منّا اهل البیت». این ها همه از باب معرفت و اطاعت پذیری و ادراکات حقیّه است. دکتر ژوزف فرانسوی: احیای مرام شیعه با احیای عزاداری! لذا انسان باید این ها را بفهمد. باید هدف قیام أبی عبدالله(علیه الصّلوة و السّلام) برای ما معلوم شود و إلّا مدام سینه بزنیم، چه فایده دارد!؟ به قول شهید بزرگوار، آیت الله مطّهری، شمر و یزید زمان خودت را بشناس، آن شمر و یزید مردند و تمام شد و رفت. یک موقعی ریگان و کارتر بود، امروز اوباماست. لذا باید این ها را بشناسی و بدانی علّت ورودشان چیست. امروز امام المسلمین نکاتی را به تأکید بیان فرمودند و اگر دقّت کنید متوجّه می شوید که سه بار اخذ «تضمین کافی» از طرف غربی، سه بار وجود «نقاط ابهام»، «پیچیدگی» و «ضعف های ساختاری» در متن برجام را متذکّر شده اند. پس ما باید در این ها تأمّل کنیم و إلّا یزید و شمر مردند، أبی عبدالله(ع) هم به شهادت رسیدند. به آن ها لعن کن و به ایشان هم سلام بفرست، تمام شد و رفت؛ پس چرا دیگر این قدر به سر و سینه خود می زنی!؟ ما باید این را بفهمیم که دکتر ژوزف فرانسوی فهمید و ما نفهمیدیم که این ها دارند با احیای عزاداری، احیای مرام می کنند. صورت ظاهر آن عزاداری است، امّا وقتی در تاسوعا و عاشورا، در خیابان ها می ریزند، حسین، حسین می کنند و هیهات منّا الذّلّه می گویند، به این صورت دارند توجّه جهانیان را به خود جلب می کنند. افراط و تفریط ها: نقشه دشمن برای نفوذ در مراسم عزای اهل بیت لذا برای این که این هم از بین برود، چه می کنند؟ نفوذ می کنند! نفوذ آن ها چگونه است؟ با قمّه بر سر خود بزنید! تا بگویند: این ها یا دیگران را می کشند و یا خودشان را. این ها تشنه خون هستند و اگر دستشان به کسی نرسد، خودشان را می کشند. وقتی شیعیان آن گونه بیرون می آیند، سیاه می پوشند، مدام بر سر و سینه می زنند و اشعار و مطالبی بیان می کنند، توجّه دنیا به آن ها معطوف می شود. لذا در آخر می گویند: آرمان های أبی عبدالله(ع)، چنین مطالبی بود. امّا وقتی وهن در خود عزاداری ها ورود پیدا کند و یهود نفوذ پیدا کند، این مراسم هدف اصلی خود را گم کرده و به انحراف کشیده خواهد شد. حتّی در بحث علم هم وارد شدند و می گویند: حالت صلیب دارد و ... پس اصل عزاداری مهم است، نه این که برویم نمایش بدهیم. اصل عزاداری سبب می شود که جلب شوند تا ببینند چه خبر است. امّا وقتی نمایش دادیم، مردم هم دنبال آن نمایش هستند، این، شش تیغ دارد، آن بیست تیغ دارد و ... او چه چرخی زد و ... انگار ما آمدیم و به نام أبی عبدالله(علیه الصّلوة و السّلام) باشگاه باز کردیم! به خدا قسم گرفتاری داریم و اصل را فراموش کردیم. زدن قمّه، آن اصل را به فراموشی می دهد که مردم بفهمند این ها چرا این قدر حسین حسین می کنند؛ چون می گویند: چه کار دارید!؟ این ها که دائم دارند خون می ریزند و حتّی برای بچّه هم که ناله می کند و می ترسد، قمّه می زنند! این ها به بچّه خودشان هم رحم نمی کنند و ... لذا معلوم است آن طرف دیگر نمی آید در شخصیّت زندگی أبی عبدالله(ع) مطالعه کند، می گوید: وقتی چنین کسانی، پیروان او هستند، ما دیگر فهمیدیم چه خبر است. پس ما باید دقّت کنیم که چگونه داریم أبی عبدالله(ع) را به مردم جهان معرّفی می کنیم و بیان می کنیم که حقّ چیست؟ این طور که برخی پیش می روند که حقّ تبیین نمی شود. خدا گواه است این ها را جدّی بگیریم، این ها جدّی و شوخی نیست. نفود یهود در این مطالب، همین است؛ یعنی کاری کنیم که اجازه ندهیم دیگران حقّ شناس شوند. از طرفی، در اسلام می گویی: سگ نجس است، خوب، این درست است، امّا چطور خودت قلّاده بر گردنت می اندازی و می گویی: یک نفر من را در بین الحرمین بکشد! اگر می گویید: سگ، نجس است، پس چرا می گویید: من سگ هستم و در مجلس أبی عبدالله(علیه الصّلوة و السّلام) ، اوه اوه می کنید!؟ کسی که از بیرون این را می بیند، می گوید: اگر آن، درست است، پس این چیست!؟ قسم حضرت عبّاس را قبول کنیم یا دم خروس!؟ یعنی این گونه به مجلس أبی عبدالله(ع) اهانت و جسارت می کنند! بعد هم می گویند: برای أبی عبدالله(ع) همه چیز جایز است. غلط کردید که چنین حرفی می زنید! از کجا چنین حرفی را آوردید!؟ کدام مجتهد و مرجع بزرگواری بیان کرده سات!؟ بنده، به عنوان مجتهد، این مطالب را حرام می دانم. شما از خودتان درآوردید و بیان می کنید و إلّا کدام مستندات تاریخی و مطالب را دارید که برایش بیان کنید!؟ اگر مطالبی دارید، بیان کنید ما هم بدانیم و تسلیم شما شویم. لذا فعل حرام انجام می دهند، برای این که اصل قضیّه از بین برود. ببینید باید سیاه پوشید و عالم را سیاه کردم. نه افراط و نه تفریط. خود این سیاه پوشیدن، پرچم است و با این کار توجّه ها جلب می شود که بپرسند: این ها چرا سیاه پوشیدند؟ مگر برای پدر و مادرشان، هر سال عزاداری می گیرند که سیاه بپوشند!؟ لذا این گونه جلب توجّه می شود. این را دکتر ژوزف فرانسوی فهمیدند و ما نفهمیدیم. نه آن طور افراط شود و نه این که تفریط کنند و ب

[مشاهده متن کامل خبر]





این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: عقیق]
[مشاهده در: www.]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 56]

bt

اضافه شدن مطلب/حذف مطلب







-


گوناگون

پربازدیدترینها
طراحی وب>


صفحه اول | تمام مطالب | RSS | ارتباط با ما
1390© تمامی حقوق این سایت متعلق به سایت واضح می باشد.
این سایت در ستاد ساماندهی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی ثبت شده است و پیرو قوانین جمهوری اسلامی ایران می باشد. لطفا در صورت برخورد با مطالب و صفحات خلاف قوانین در سایت آن را به ما اطلاع دهید
پایگاه خبری واضح کاری از شرکت طراحی سایت اینتن