تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835597046
دلایل مظلومیت بیشتر امام علی به امام حسین
واضح آرشیو وب فارسی:بولتن نیوز: ما هنوز از مسأله مظلومیت شخصی به مظلومیت مکتب سیدالشهدا(ع) انتقال پیدا نکرده ایم؛ اگر انتقال پیدا کرده بودیم می فهمیدیم که چرا امام خمینی(ره) فرمود مظلومیت امیرالمؤمنین(ع) بیشتر از مظلومیت امام حسین(ع) بود؟!به گزارش بولتن نیوز، در ادامه بخش هایی از سخنرانی حجت الاسلام علیرضا پناهیان در مسجد دانشگاه تهران با موضوع «حرکت جهان به سوی معنویت و آسیب های آن» منتشر می شود: امام حسین(ع) فدای مکتب و مرامی شد که باید برای مظلومیت آن مکتب سوگواری کرد در کربلا همه فدای امام حسین(ع) شدند و خودِ امام حسین(ع) فدای مکتب و مرامی شد که باید برای مظلومیت آن مکتب و مرام سوگواری کرد و خون گریه کرد. ما الان در دوران غربت اسلام به سر می بریم. پیامبر اکرم(ص) فرمود: «اسلام غریبانه آغاز شد و به سرعت غریب خواهد شد، خوشا به سعادت کسانی که در این دوران غربت جزء مسلمانان قرار می گیرند؛ إنّ الإسلامَ بَدأ غَرِیبا و سَیَعُودُ غَریبا کما بَدأ فَطُوبى للغُرَباءِ»(میزان الحکمه/8995-کنزالعمال/1192) وقتی مکتب و مرام اباعبدالله الحسین(ع) را دقیق و از بالا نگاه کنیم به مفهومی می رسیم که امروز به آن مفهوم «تمدن» می گویند که فراتر از سیاست، فرهنگ یا تعدادی قوانین دینی برای رفتارهای فردی و روابط اجتماعی است. تمام تمدن های شکل گرفته در تاریخ، قوانین شان از قوانینی که دین برای حیات بشر ارائه می دهد، کمتر بوده است. ستون هایی که تمدن های دیگر دارند-از نظر استحکام و برافراشتگی و تعداد- کمتر از ستون هایی است که دین برای برقرار یک تمدن ارائه می دهد. لذا تمدن مفهومی نیست که با دین غریبه باشد بلکه اساساً باید گفت که دین به دنبال تمدن سازی است. علامه طباطبایی: هیچ دینی به اندازه اسلام به مسائل اجتماعی حیات بشر نپرداخته است علامه طباطبایی در تفسیر المیزان می فرماید که هیچ مکتب و مذهب و مرامی در دنیا و در طول تاریخ و در بین ادیان، به اندازه قرآن کریم به مسائل اجتماعی حیات بشر نپرداخته است. و ایشان به تفصیل در این باره بحث می کند و تمدن غرب را مورد نقد قرار می دهد و نگاه تمدنی به اسلام را مورد توجه قرار می دهد. ایشان اسلام را به شدت یک دین اجتماعی می داند.(هیچ شکى نیست در اینکه اسلام تنها دینى است که بنیان خود را بر اجتماع نهاده و این معنا را به صراحت اعلام کرده و در هیچ شانى از شؤون بشرى مساله اجتماع را مهمل نگذاشته... اسلام روح اجتماع را به نهایت درجه امکان در کالبد احکامش دمیده...؛ترجمه المیزان/4/148-ذیل آیه 200 آل عمران) اجتماعی بودن دین خیلی فرق می کند با اینکه دین برای روابط اجتماعی ما یک دستوراتی داشته باشد. علامه طباطبایی می فرماید که اساساً در قرآن کریم به جامعه بشری به مثابه یک انسان نگاه می شود و هویت مستقل از افراد دارد و افراد در این هویت مستقل گم می شوند. همان طور که برای یک انسان، عُمری وجود دارد، برای یک جامعه-و به تعبیر امروزی برای یک تمدن- هم عُمر وجود دارد. همان طور که یک فرد امتحان می شود، یک جامعه نیز امتحان می شود. همان طور که به یک فرد دستور داده می شود به یک جامعه نیز دستور داده می شود، همان طور که برای یک فرد، می توان اطاعت و عصیان درنظر گرفت، برای یک جامعه نیز می توان این را در نظر گرفت. دیگر نباید فقط گفت «اسلام سیاسی است» باید گفت «اسلام تمدن ساز است» بنده نمی خواهم بگویم که بیایید اسلام را سیاسی تحلیل کنیم، یا سیاست را در اسلام ببینیم یا اینکه سیاست ما عین دیانت ماست. بنده نمی خواهم سخن امام(ره) را بگویم که می فرمود: «و اللَّه اسلام تمامش سیاست است.»(صحیفه امام/ج 1/ص270) بلکه تقاضا می کنم که شما حداقل جامعه گرایی اسلام را در قرآن، با بیان علامه طباطبایی(ره) ببینید. و یکی از مواردی که علامه(ره) این بیان را دارند در تفسیر آیه 200 سوره آل عمران است. به این مسأله توجه کنید تا ان شاء الله این اسلام غریبِ امام حسین(ع) از غربت در بیاید. این اسلام ما فوق العاده اجتماعی است ولی ما به آن اجتماعی نگاه نمی کنیم! این اسلام مرامی است برای شکل دهی یک تمدن، ولی ما به اسلام، این گونه نگاه نمی کنیم. دیگر نباید فقط گفت «اسلام سیاسی است» بلکه باید گفت که اسلام تمدن ساز است. مناسبات سیاسی «بخشی» از تمدن است که باید از آن بحث شود. بخش دیگری از تمدن هم نظام اقتصادی ای است که بر جامعه حاکم می شود و بخشی از آن هم فرهنگ است. تعریف علامه جعفری از تمدن اجازه بدهید کمی بیشتر به مفهوم تمدن بپردازیم. در میان تعاریف مختلفی که از این دو شده، برخی تمدن را امری گسترده تر از فرهنگ می داند اما زیاد تفاوتی بین فرهنگ و تمدن قائل نمی شوند. اینها تمدن را همان فرهنگ می داند؛ در اندازه های فراقومی و جهانی. اما علامه محمدتقی جعفری، فرهنگ را غیر از تمدن می داند و تمدن را وارد مناسبات اجتماعی می کند که این مناسبات با «فرهنگ» صدا نمی شود. ایشان می فرماید: «تمدن عبارت است از برقراری آن نظم و هماهنگی در روابط انسان های یک جامعه که تصادم ها و تزاحم های ویران گر را منتفی ساخته و مسابقه در مسیر رشد و کمال را قائم مقام آنها بنماید، به طوری که زندگی اجتماعی افراد و گروه های آن جامعه موجب بروز و به فعلیت رسیدن استعدادهای سازنده آن باشد»(جعفری، 1375 ، 16/4-233) در بین تعاریف بسیار زیادی که در باب تمدن هست، از اندیشمندان غربی و بحث هایی که در جامعه اسلامی شده است، تعریف علامه جعفری، تعریف بسیار دقیق تری است. لذا فکر می کنم که ما تعریف تمدن را باید از علامه جعفری اخذ کنیم. ایشان در جای دیگری می فرماید: «تمدن عبارت است از تشکل هماهنگ انسان ها در حیات معقول با روابط عادلانه و اشتراک همه افراد و گروه های جامعه در پیشبرد اهداف مادی و معنوی انسان ها در همه ابعاد مثبت»(جعفری، 1375، 5/161) همان طور که در کلام علامه جعفری می بینید، دیگر ما نمی توانیم تمدن را همان فرهنگ تلقی کنیم، بلکه -در تمدن- بخشی از مناسبات به فرهنگ برمی گردد ولی بخش عمده ای از مناسبات را نظامات اجتماعی و قوانین حاکم، طراحی می کنند. نظام سیاسی یا قوانین اقتصادی حاکم بر جامعه که شیوه معیشت ما را تعیین می کنند، مجموعه ای از نظامات و قوانین هستند که فراتر از فرهنگ و در کنار فرهنگ، تأثیرگذاری خودشان را دارند. اینها بیشتر اسکلت یک تمدن را شکل می دهند. ما می توانیم به دین، یک نگاه تمدنی داشته باشیم. ما در دین قوانین بسیار زیادی می بینیم که این قوانین مانند ستون هایی هستند که می شود بر روی آنها یک بنای مستحکمی ساخت. اسلام قوانینی را مطرح می کند که وقتی این قوانین را در کنار هم می چینید جزئیاتی باقی می ماند که وقتی اینها به هم وصل شوند، یک نظام بسیار متقن برای حیات بشر ارائه می دهد. امام حسین(ع) نماینده تمدنی بود که شکل نگرفت و هنوز هم در انتظار شکل گیری است در جلسه قبل این نکته را عرض کردیم که یزید نماینده تمدنی بود که در حال شکل گیری بود؛ تمدنی که اسلام منهای ولایت، آن تمدن را ساخته بود. و امام حسین(ع) نماینده تمدنی بود که شکل نگرفت و هنوز هم در انتظار شکل گیری است. آن همه فتوحات اسلامی و تمدن اسلامی که-در تاریخ- بیان شده است، در واقع تمدن مسلمانانی بود که برآمده از حاکمیت خلفا و نظام سیاسی و حقوقی آنها بود. یزید خودش پرورش یافته برخی از دِیرهایی بود که در شامات مستقر بودند. جوانان مسلمان هنگام عیاشی به آن دِیرها-که معمولاً در بیرون شهرهای اسلامی بودند- می رفتند. یزید در آن دیرها تحت تعلیم برخی افراد قرار می گرفت و مشاوران ارشدی از غیرمسلمانان داشت، جدا از اینکه یزید شخصاً خیلی تحت تأثیر آنها بود، این نفوذها-قبل و بعد از یزید- در مجموع موجب شد که یک تمدنی شکل بگیرد. وقتی اسکلت های تمدن، بد شکل بگیرد، هرچقدر اخلاق و معنویت به آن اضافه کنید ارزشی ندارد به عنوان مثال در زمان خلیفه دوم، موقع تقسیم غنائم بعد از جنگ با ایران، کسی که به روم رفته بود و برگشته بود، گفت که «رومیان غنائم را این گونه تقسیم می کنند که به رؤسای اقوام و فرماندهان، بیشتر-از بیت المال- می دهند و به آدم های معمولی کمتر می دهند» این یک نمونه از «نظامات اجتماعی» است که طراحی می شوند و اسکلت های یک تمدن را شکل می دهند و بعد از شکل گیری این اسکلت، هرچقدر اخلاق و معنویت به آن اضافه کنید، ارزش و اثری ندارد. علی بن ابیطالب(ع) به این مسأله اعتراض کرد و فرمود: پیامبر اکرم(ص) به همه-از بیت المال- مساوی می داد. اما خلیفه دوم، سخن علی(ع) را قبول نکرد و سخن آن فردی که تجربه رومیان را آورده بود، قبول کرد. البته اینکه این تجربه از روم آمده، برای ما موضوعیت ندارد، بلکه غیرالهی و غیرانسانی و غیرعادلانه بودنش موضوعیت دارد. این گونه بود که کم کم تمدنی شکل گرفت که پول بیت المال را تبعیض آلود تقسیم می کرد و کارش به جایی رسید که وقتی امیرالمؤمنین(ع) در آن پنج سال خلافتش، می خواست بیت المال را مساوی تقسیم کند، تقریباً تمام خواص و نخبگان جامعه، نفرت علی(ع) را به دل گرفتند. حتی برخی از بستگان نزدیک علی(ع) هم به این رفتار حضرت اعتراض کردند که «شما دارید ما را با کنیز و غلام خودمان یکی میگیرید!»( فَقَامَ إِلَیْهِ عَقِیلٌ فَقَالَ لَهُ وَ اللَّهِ لَتَجْعَلَنِّی وَ أَسْوَدَ بِالْمَدِینَةِ سَوَاءً؛ کافی/8/182) مردم شخص امام حسین(ع) را دوست داشتند، اما نسبت به تمدن او بغض داشتند در آن فضای تمدنی ای که آنها ایجاد کرده بودند، امیرالمؤمنین(ع) نتوانست کار خودش را راه بیندازد. این بود که کربلا شکل گرفت. یعنی مردم یک برداشتی از حکومت علوی پیدا کردند؛ برداشتی که نسبت به آن بغض داشتند. واقعاً شخص امام حسین(ع) را دوست داشتند، اما نسبت به تمدن او بغض داشتند. عمر سعد شخص امام حسین(ع) را دوست داشت. او در عصر عاشورا در وسط خیمگاه گریه می کرد و به سربازانش می گفت: به بچه ها حمله نکنید، و غارت نکنید. حتی دو روز قبل از عاشورا می گفت: من می ترسم این ابن زیاد مرا به قتل حسین(ع) وادار کند. (فَلَمَّا وَرَدَ الْجَوَابُ عَلَى عُمَرَ بْنِ سَعْدٍ قَالَ قَدْ خَشِیتُ أَنْ لَا یَقْبَلَ ابْنُ زِیَادٍ الْعَافِیَة؛ ارشاد مفید/2/86 و فَأَقْبَلَ شِمْرُ بْنُ ذِی الْجَوْشَنِ بِکِتَابِ عُبَیْدِ اللَّهِ بْنِ زِیَادٍ إِلَى عُمَرَ بْنِ سَعْدٍ فَلَمَّا قَدِمَ عَلَیْهِ وَ قَرَأَهُ، قَالَ لَهُ عُمَرُ: مَا لَکَ وَیْلَکَ لَا قَرَّبَ اللَّهُ دَارَکَ وَ قَبَّحَ اللَّهُ مَا قَدِمْتَ بِهِ عَلَیَّ وَ اللَّهِ إِنِّی لَأَظُنُّکَ نَهَیْتَهُ عَمَّا کَتَبْتُ بِهِ إِلَیْهِ وَ أَفْسَدْتَ عَلَیْنَا أَمْراً قَدْ کُنَّا رَجَوْنَا أَنْ یَصْلُح؛ همان) امام حسین(ع) شخصاً به عمر سعد خیلی محبت کرد، به او گفت: من به تو باغ می دهم، هر چه آنها بخواهند به تو بدهند، من به تو خواهم داد(قال: إذن تؤخذ ضیاعی؛ قال: إذن أعطیک خیرا منها من مالی بالحجاز، فتکرّه ذلک عمر؛ وقعة الطف /ص186) اما مشکل این بود که عمر سعد جذب تمدن امام حسین(ع) نشد. معنایش این بود که «من در ساز و کار شما نمی توانم نفَس بکشم، ولی در ساز و کار معاویه می توانم نفَس بکشم» آن مردم نمی توانستند با تمدن حسین(ع) کنار بیایند این جنگ(در کربلا) یک جنگ شخصی نبود. آنها چطور توانستند مردم را بسیج کنند که چند هفته تمام آهنگری ها با بودجه مردمی به ساختن تیر و نیزه و شمشیر برای نبرد با امام حسین(ع) اختصاص پیدا کند؟ از ترس بازگشت حکومت علوی توانستند این کار را بکنند. حالا حکومت علوی چه حکومتی است؟ یک موردش این بود که چهار هزار نفر از مردم کوفه را-که خوارج بودند- کشته بود. لذا آن مردم نمی توانستند با این تمدن کنار بیایند، آنها اصلاً این قدر عدالت را نمی خواستند! یک مقدار ظلم از معاویه را قبول می کردند ولی این همه عدالت از علی(ع) را نمی توانستند بپسندند. این تمدن است که شکل گیری آن 1400 سال است که عقب افتاده است. یک وقت شما فکر نکنید که با یک اسطوره تاریخی به نام «حسین(ع)» مواجه هستید! بعضی ها می گویند «امام حسین(ع) جایگزین «سیاوش» شده است و اساساً ایرانی ها دنبال اسطوره های مظلوم می گردند؛ خصوصاً اینکه تشنه لب باشند و سرجدا!» این توهین به امام حسین(ع) است. رسماً به امام حسین(ع) گفتند که قلب های مردم با توست ولی شمشیرهای شان علیه توست(قُلُوبَهُمْ مَعَهُ وَ سُیُوفَهُمْ عَلَیْه ؛ لهوف/62) حسین(ع) نماینده تمدنی بود که مردم پیش پرده آن تمدن را در حکومت علوی دیده بودند امام حسین(ع) نماینده تمدنی بود که مردم پیش پرده آن تمدن را در حکومت علوی دیده بودند، پس معلوم بود که آن مردم به سمت این تمدن گرایش پیدا نمی کنند. از همان ابتدا همه مشاورینی که مشورت می دادند و به امام حسین(ع) می گفتد که «نروید!» آنها غیب گو نبودند که بگویند: «مردم کوفه بی وفایی خواهند کرد» آنها می دانستند که تفکر امام حسین(ع) و تفکر علوی، پایگاه اجتماعی ندارد. یعنی این تمدن شکل نخواهد گرفت. اگر یک نگاه کلان به ماجرا داشته باشیم، وقتی که می گوییم: «یا لثارات الحسین(ع)» و فریاد انتقام خون امام حسین(ع) سر می دهیم، می دانیم که این یک بحث شخصی نیست و الا مختار از آن اشخاص(قاتلین کربلا) انتقام گرفت. ما فقط سرِ مظلومیت شخص، بحث نداریم اگرچه مظلومیت شخص امام حسین(ع) به ما کمک می کند و دست ما را می گیرد و ما را در عرصه این تمدن غریب وارد می کند. اینکه کربلا دارد احیا می شود، اینکه در اربعین 20 میلیون نفر دور حرم امام حسین(ع) جمع می شوند، این از یک سبک زندگی و یک فرهنگ و یک تمدن دیگری خبر می دهد. خبر از یک قوانینی می دهد که در آینده نزدیک بر حیات بشر حاکم خواهد شد. این مسأله از عاطفه شخصی هم عبور کرده است و باید هم عبور کند، اصلاً نباید در عاطفه شخصی بماند. ما هنوز از مسأله مظلومیت شخصی به مظلومیت مکتب، انتقال پیدا نکرده ایم این همه که ما برای زیارت حرم امام حسین(ع) شلوغ می کنیم و بر آن تأکید می کنیم، خیلی بیشتر از آن، زیارت حرم امیرالمؤمنین(ع) ثواب دارد، اما زائران امیرالمؤمنین(ع) مثل زائران کربلای امام حسین(ع) این قدر پرشور نیستند. معلوم می شود که ما هنوز از مسأله مظلومیت شخصی به مظلومیت مکتب، انتقال پیدا نکرده ایم؛ اگر انتقال پیدا کرده بودیم می فهمیدیم که چرا امام(ره) فرمود مظلومیت امیرالمؤمنین(ع) بیشتر از مظلومیت امام حسین(ع) بود؟ خود امیرالمؤمنین(ع) هم بارها می فرمود که من اول مظلوم عالم هستم و کسی مثل من مظلوم نیست. ولی ما برای عاشورا بیشتر شلوغ می کنیم. ما تازه در آغاز راه هستیم، ما باید به سراغ علی(ع) برویم. ما هنوز به آن حدّ و اندازه ها نرسیده ایم که روضه های امیرالمؤمنین(ع) بخوانیم. کسی که بتواند برای غربت امیرالمؤمنین(ع) اشک بریزد، انسان بزرگی است، بزرگتر از کسی است که برای حسین(ع) اشک می ریزد، گرچه سوگ حسینی، آغاز این راه نورانی است؛ آغازی است که هرچه جلوتر هم بروی، سوز تو برای امام حسین(ع) کم نمی شود. حضرت زینب(س) یک جمله ای در کنار گودی قتلگاه دارند که جمله عجیبی است. ایشان اباعبدالله الحسین(ع) را صدا می زند و می فرماید: «ای کشته روز دوشنبه»(زَیْنَبَ بِنْتَ عَلِیٍّ ع تَنْدُبُ الْحُسَیْنَ ع وَ تُنَادِی بِصَوْتٍ حَزِینٍ...وَ هَذَا حُسَیْنٌ مَجْزُوزُ الرَّأْسِ مِنَ الْقَفَا مَسْلُوبُ الْعِمَامَةِ وَ الرِّدَاءِ بِأَبِی مَنْ أَضْحَى عَسْکَرُهُ فِی یَوْمِ الْإِثْنَیْنِ نَهْبا؛ لهوف/133) بسیاری از مورخین می گویند که عاشورا در روز جمعه یا شنبه بوده است، و کم هستند کسانی که بگویند عاشورا دوشنبه بوده است، اما دوشنبه روزی بود که درِ خانه علی(ع) را آتش زدند. یعنی ریشه ماجرا در آنجا بوده است. امام حسین(ع) به تمدن اسلامی چه خدمتی کرد؟ امام حسین(ع) به تمدن اسلامی چه خدمتی کرد؟ به همان تمدن تحریف شده چه خدمتی کرد؟ اجازه بدهید یک تشبیه انجام دهم. فرض کنید که اسلام یک موشکی را برای فرستادن تجهیزات به کره ماه درست کرده است؛ یعنی برای یک خدمت انسانی. و فرض کنید که این موشک را دزدیده اند، و می خواهند آن را بر سر بشریت بکوبند و آن را نابود کنند. یعنی یک موشک درست شده که به دست زنگیِ مست افتاده است. در چنین شرایطی امام حسین(ع) آمد و یک قطعه مهم از این موشک را برداشت. چون این موشک به دست دشمنان بشریت افتاده و آنها می خواهند بشریت را نابود کنند، حسین(ع) یک قطعه مهم آن را برداشت. لذا وقتی آنها شلیک می کنند، این موشک نمی تواند بشریت را نابود کند. اسلام را دزدیده بودند تا علیه بشریت استفاده کنند، ولی امام حسین(ع) قطعه اصلی اش را از آنها گرفت اثر شهادت امام حسین(ع) در کربلا چه بود؟ یزید که سرنگون نشد، خلافت که از بین نرفت، خلافت که به ائمه هدی(ع) نرسید، خوبان که زیاد نشدند و بدها کم نشدند. پس در همان زمان، این شهادت چه اثری داشت؟ یک فایده مهم داشت: امام حسین(ع) در واقع قطعه اصلی آن موشک را برداشت و آنها بقیه موشک را دزدیدند. آنها اسلام را دزدیده بودند که علیه بشریت از آن استفاده کنند، ولی امام حسین(ع) قطعه اصلی آن را برداشت و از آنها گرفت. این قطعه اصلی «ولایت» بود که امام حسین(ع) آن را برداشت تا به دست هر کسی نیفتد. در آن زمان اگر خلیفه می گفت که «نماز جمعه را می شود چهارشنبه خواند» مردم قبول می کردند و می خواندند. خلیفه می توانست حرام را حلال کند و حلال را حرام کند. امام حسین(ع) آمد و آبرویی برای این خلافت باقی نگذاشت و لذا از آن به بعد جریان خلفاء دیگر نتوانستند، حلال را حرام و حرام را حلال کنند. لذا مفتی هایی در کنار خودشان می آوردند ولی اگر مفتی ها دین را تحریف می کردند، دیگر مثل قبل زورشان به تحریف دین نمی رسید. امام حسین(ع) اوج قباحت جریان خلافت را در مقطع خود نشان داد امام حسین(ع) خودش دنبال تأسیس یک تمدن بود، کمااینکه امیرالمؤمنین(ع) دنبال همین بود. آنها هم-در مقابل حسین(ع)- می خواستند یک تمدنی از دین تحریف شده درست کنند، ولی امام حسین(ع) قطعه اصلی دین را از جلوی دست آنها برداشت تا جزء آن تمدن قرار نگیرد. آن قطعه اصلی این بود که «خلیفه، حلال را حرام و حرام را حلال کند» مثلاً برخی از خلفاء راشدین توانستند قسمتی به اذان یا نماز اضافه یا کم کنند، ولی خلفای بعد دیگر نتوانستند این کار را انجام دهند. چرا نتوانستند؟ این در اثر کار امام حسین(ع) بود. یعنی امام حسی(ع) اوج قباحت جریان خلافت را در مقطع خودش نشان داد، و لذا دیگر خلافت آبرو پیدا نکرد. سند سخن بنده برای اینکه خلافت این قدر شرعی بود، دو چیز است. یکی واقعه حره و یکی هم کربلا. در واقعه حره، فرمانده تجاوزکنندگان به مدینه، در راه تجاوز به مکه از دنیا رفت، او وصیتنامه ای دارد که در بین راه نوشته است. در آخر وصیتنامه اش می گوید: خدایا! تو روز قیامت باید گناهان مرا ببخشی برای اینکه من عملی در پرونده ام دارم به نام قتل و غارت مردم مدینه! من چون این عمل را به دستور امیرالمؤمنین یزید انجام داده ام(یعنی چون از ولایت مطلقه یزید تبعیت کرده ام) پس این عمل من بسیار ارزشمند است! (قَالَ الْمَدَائِنِیِّ: نَزَلَ الْمَوْتِ بِمُسْلِمٍ، فَقَالَ حِینَ احْتُضِرَ: اللَّهُمَّ إِنَّکَ تَعْلَمُ أَنِّی لِمَ أَشَاقَّ خَلِیفَةَ وَ لَمْ أُفَارِقُ جَمَاعَةُ وَ لَمْ أَغَشُّ إِمَاماً سِرّاً وَ لَا عَلَانِیَةً، وَ لَمْ أَعْمَلْ بَعْدَ الْإِیمَانِ بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ عَمَلًا أَحَبُّ إِلَیَّ وَ لَا أَرْجَى عِنْدِی مِنْ قَتْلَ أَهْلِ الْحُرَّةِ، فَاغْفِرْ لِی ذُنُوبِی؛ انساب الاشراف/5/338) حسین(ع) کاری کرد که دیگر خلافت فقط ریاست بر دنیا داشت و به دین مردم کاری نداشت خلافت این طوری شده بود؛ یعنی دین شده بود، و رهبر و فتوادهنده این دین هم «یزید» بود و اگر به همین شکل باقی می ماند، هر کسی بعد از یزید می آمد، می توانست دین را بالا و پایین کند و تغییر دهد. اصلاً خودِ امام حسین(ع) را با چه مجوزی به شهادت رساندند؟ با دستور امیرالمؤمنین(یعنی همان یزید)! ولی امام حسین(ع) با شهادت خودش کاری کرد که این وسیله از دست آنها بیرون آمد. دیگر خلافت فقط ریاست بر دنیا داشت و به دین مردم کاری نداشت. اینکه حسین(ع) اسلام را نجات داد، حقیقت معنایش همین است. و الا شما حساب کنید که اگر حسین(ع) نبود، امروز از اسلام ما چه چیزی باقی مانده بود؟ مثلاً خلیفه می توانست مثل پیامبر(ص) حکم کند که «این سوره را بردارید، آن سوره را بیاورید!» مثل ادیان گذشته که تحریف شدند، کار تحریف دین ما هم انجام می شد. اگر به تاریخ امام حسین(ع) یک نگاه تمدنی داشته باشیم، نگاه بسیار قشنگی خواهد بود. امام حسین(ع) در واقع قطعه یا موتور اصلی دین را از آن دین تحریف شده برداشت و آن قطعه را نگه داشت برای یک زمانی که امیدواریم آن زمان همین زمان ما باشد. منبع: خبرگزاری فارس
پنجشنبه ، ۳۰مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: بولتن نیوز]
[مشاهده در: www.bultannews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 19]
-
گوناگون
پربازدیدترینها