محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830500392
یک معین البُکا و تعزیه خوان:«کیارستمی» تعزیه را به جهانیان شناساند
واضح آرشیو وب فارسی:صدای ایران: علاالدین قاسمی، معین البُکا، امام خوان و حرخوان باسابقه تعزیه است که سال ها عمرش را در این راه گذاشته است. او امسال در تهران و در دهه اول محرم تعزیه اجرا نمی کند، بلکه به دهاتی از اطراف قزوین رفته و آنجا با گروهش در ١٠ روز ابتدای ماه محرم تعزیه اجرا می کنند. او یکی از مؤثرترین عوامل در اجرای تعزیه در فیلم ها و سریال هایی است که تاکنون سوژه اصلی شان تعزیه بوده است؛ به همین دلیل «شرق» با قاسمی درباره این آثار که ساخته عباس کیارستمی، ناصر تقوایی و حسن فتحی و... بوده اند، گفت وگو کرده است که در ادمه می خوانید: شما با عباس کیارستمی چگونه در ساخت فیلمش درباره تعزیه همکاری کردید؟ ابتدا فیلم نبود، بلکه یک تعزیه بود که ما به اسم «گزارش شمر» کار کرده و آن را برای شهروندان ایتالیایی در رُم اجرا کردیم. تنظیم این نسخه تعزیه با من بود که آن را در اختیار آقای اصلانی گذاشتم. کار کیارستمی فوق العاده بود. او از مردم ایران فیلم گرفته بود و حس وحال آنها را در زمان اجرای تعزیه در آنجا پخش می کرد و این ایده فوق العاده ای بود که اجرای تعزیه را برای خارجی ها جذاب می کرد. این ترکیبی از تعزیه زنده و ویدئو پروجکشن بود. یک کار نو بود که کسی تا آن روز نمونه اش را ندیده بود. آیا همچنان تأثیرش بر خود شما باقی است؟ بله، برای همین به شهرداری تهران پیشنهاد کردم اگر موافقت کنند دهه دوم یا سوم محرم آن را در تهران کار کنیم. حتی به خود کیارستمی هم زنگ زدم که چنین کاری را می خواهم بکنم و اجازه اش را از ایشان گرفتم. البته من به آن فیلم کیارستمی از مردم ایران کاری ندارم، بلکه طور دیگری می خواهیم همان تعزیه را اجرا کنیم. یعنی شما هم از ویدئو استفاده می کنید؟ قصدمان فیلم برداری از مردم و پخش هم زمان است که خودشان را در تصاویر ببینند. آن زمان هم آن قدر اجرای کیارستمی سروصدا کرد که ما آن را در میلان و سیسیل هم اجرا کردیم. بعد از ایتالیا این اجرا در چندین جشنواره بین المللی برای مثال در انگلستان و فرانسه حضور یافت شما هم همراهی اش کردید؟ قرار بود همچنان باشیم که به دلایلی نشد و کیارستمی پس از رُم به انگلیس دعوت شد که به دلیل اتفاقاتی نشد که ما همراهش باشیم؛ بنابراین فیلم تعزیه و مردم در آنجا پخش شد و همچنان با استقبال مواجه شد. کیارستمی حرف اصلی را در کار می زد و با درست فکرکردن حرکتی را انجام داد که باعث معرفی دوباره تعزیه در خارج از ایران شد. ما در تعزیه در جایی به مردم می گوییم که خسته جان نباشی و مردم می گویند یا حسین و این صدای مردم ایران است که یاحسین می گویند و همین نکته ای است که کار کیارستمی را جذاب می کرد؛ چون حس و حال واقعی تماشاچی را نشان می داد. بازتاب کار در ایتالیا که شما هم از عوامل اصلی آن اجرا بودید چگونه بود؟ واقعا استقبال کم نظیر بود، چون ما در ایران به رایگان تعزیه را در مناسبت های خاص اجرا می کنیم، اما در آنجا مردم با اشتیاق بلیت می خریدند که از نزدیک با تعزیه ایرانی آشنا شوند. این مهم است که آنها هر شب می آمدند و با بلیت ها سالن را پر می کردند. این اجرا در سال ٨٢ بود و پیش از آن هم خودمان در سال ٨٠ در نیویورک تعزیه اجرا کردیم که آنجا هم اشتیاق فراوانی برای تماشای تعزیه دیده می شد. ما بعد از ٢٠ شب اجرا در رم، آن را به تورمینا در سیسیل بردیم و آنجا هم سالن پر می شد. برای اینکه در رم بشود اجرای خوبی داشته باشیم، بیش از یک میلیارد خرج کرده بودند که تکیه ای درست کنند چون ما در آن اجرا باید اسب می آوردیم و همه چیز باید شکل درست و سنتی تعزیه را به خود می گرفت. در ایران چگونه این بازتاب و اقبال برای تعزیه تأثیرگذار بوده است؟ در آنجا همه از تعزیه لذت می بردند، اما در مملکت خودمان اصلا هیچ حمایت و پیشنهادی برای اجرای تعزیه نیست. هنوز هم باید خودمان به سازمان ها و نهادها رو بیندازیم که می خواهیم تعزیه اجرا کنیم و بپرسیم آیا حمایت می کنند که پاسخ منفی است؛ چون همه می گویند پول و بودجه نداریم که هزینه و دستمزد عوامل تعزیه را پرداخت کنیم. این در حالی است که آدمی مثل من ٥٥ سال وقت خودم را صرف تعزیه کرده ام و در بدون هیچ حمایتی سخت است بتوانم پاسخگوی نیاز مادی تعزیه خوانانم باشم. آنها هم هر یک حداقل ٣٠ یا ٤٠ سال در تعزیه بوده اند و این شغلشان است، باید بتوانند ارتزاق کنند، وگرنه نمی شود کاری را پیش برد. می گویند تعزیه باید آموزش داده شود، من که نمی توانم در خانه ام آموزش بدهم، باید جایگاهی باشد که بشود در آن تعزیه اجرا کرد و آن را به نسل امروز آموزش داد. اگر امروز هم به فکرش نباشند، این آخرین بازمانده ها هم یکی یکی پیر و فرتوت می شوند یا دارفانی را وداع می گویند و داشته های یک عمرشان را به خاک خواهند برد. ما در تهران، پایتخت ایران هنوز یک تکیه برای اجرای تعزیه نداریم. هنوز حسرت به دل تکیه دولت دوران قاجار هستیم که در زمان رضاخان خرابش کردند. نزدیک به ٤٠ سال از حکومت جمهوری اسلامی گذشته است، اما هنوز کسی که فکری اساسی برای پاگرفتن تعزیه کند نبوده درحالی که بارها پیشنهاد کرده ام یک تکیه ولایت بسازیم و در آن در همه سال تعزیه اجرا کنیم که گردشگران بلیت بخرند و تعزیه ببینند. مردم هم از آن لذت ببرند؛ یعنی هم می شود درآمدزایی کرد و هم به شناسایی فرهنگ ایرانی و اسلامی پرداخت و هم در نگهداری تعزیه کوشید. متأسفانه اکنون همه سنت ها و آیین های نمایشی مان در حال اضمحلال و نابودی است و کسی نمی خواهد چاره اندیشی کند. اگر حمایت نشویم با گسست نسل جوان از تعزیه نمی شود این هنر را که سال ها سینه به سینه به ما منتقل شده است، در اختیارشان بگذاریم. من مستمری بگیر نیستم که در این فضای بدون حمایت همیشه بتوانم تعزیه کار کنم. شهرداری تهران از طرحتان برای اجرای تعزیه حمایت کرده است؟ فعلا می گوید که بودجه نداریم. نمی دانیم چرا وقتی به تعزیه می رسیم، همه چیز ته می کشد و کفگیر به ته دیگ می خورد. درحالی که یک جشن و میهمانی که برگزار می شود، بودجه اش بسیار بالاتر از هزینه ای است که صرف تعزیه می شود. قول داده اند که با بودجه ای ناچیز این تعزیه را برگزار کنیم اما هنوز معلوم نیست که سر قولشان باشند یا نه. چقدر از کیارستمی در ایران قدردانی شد؟ هیچی! او با هزینه شخصی و با همکاری نیکی کریمی و چند نفر دیگر به شهرهای مختلف رفتند و از مردم در حال تماشای تعزیه فیلم برداری کردند. آنها به قوچان، اصفهان، شمال، قم و خیلی جاهای دیگر رفتند و ٩٠ دقیقه فیلم گرفتند. الان این ٩٠ دقیقه ٥٠٠ میلیون تومان هزینه بردار است؛ من که ندارم چنین کاری را بکنم اما دولت می تواند برای بهبود وضع تعزیه و حمایت و نگهداری از آن هزینه کند. شما در پروژه ناصر تقوایی هم همکاری کرده اید؛ چه نظری درباره تمرین آخر دارید؟ ناصر تقوایی با وزارت ارشاد همکاری کرد که یک مستند بسازد درباره تعزیه که آن را برای ثبت جهانی اش به یونسکو ارائه کنند. ما ١٠، ١٥ روز به زواره رفتیم که فیلم برداری کنند و فیلم هم مستند بود. آن زمان شادروان هاشم فیاض، معین البکای تعزیه بودند و با او و خانواده اش مصاحبه کردند و در کنارش صحنه هایی از تعزیه و تکیه دولت را سر هم کردند که مستندی ساخته شود. متأسفانه ما سر آن کار ٣٠ نفر را برده بودیم که با عوض شدن مدیران مرکز هنرهای نمایشی در نهایت هم دستمزدی به ما تعلق نگرفت. در قیاس با کار کیارستمی خودت کدام یک را می پسندی؟ کار کیارستمی گفتم که فوق العاده است و تعزیه را در جهان شناساند اما کار تقوایی یک گزارش مستند از تعزیه بود که برای معرفی به یونسکو ساخته شده بود و بیشتر از این هم در جایی نمایش داده نشد مگر در خود ایران. کیارستمی به نظرم تیزهوشانه از این فرصت استفاده کرد که تعزیه را بشناساند و ایده اش هم موفق بود و ما هم این را از نزدیک می دیدیم. فیلم کیارستمی را نمی شود با تمرین آخر مقایسه کرد. برخی از منتقدان می گویند فیلم ناصر تقوایی با آنکه تعزیه ثبت جهانی شد اما در این رابطه به کار نیامده است؟ این بی انصافی است که این طور درباره اش اظهار نظر می کنند، چون ناصر تقوایی ٤٠ دقیقه فیلم ساخته بود و باید یک گزارش ١٠ دقیقه ای برای یونسکو می ساخت و بعد این نسخه ١٠ دقیقه ای از مستند تمرین آخر درآورده شد و کنار مستندات و گزارش های لازم به یونسکو ارائه شد و نتیجه هم داد. متأسفانه فقط ثبت جهانی شد اما هیچ کاری برای گسترش، دوام و بقای تعزیه در ایران نشده است. هنوز یک تکیه ثابت و درخور نداریم. احمدی نژاد رئیس جمهور وقت هم از آن به زبان حمایت کرد و در عمل کاری نشد. آیا علاوه بر این دو فیلم ساز، کار ارزشمند دیگری هم در زمینه تعزیه تولید شده است؟ شب دهم که سریالی ساخته حسن فتحی است، باز هم ارزش بسیاری دارد. او زمانی که دانشجوی کارگردانی بود، در تالار محراب دو تعزیه از ما را دید. یکی شیخ صنعان و دختر ترسا بود و دومی ماهان کوشیار بود که در جشنواره آیینی و سنتی اجرا می کردیم. او بعدها سریال میوه ممنوعه را بر اساس شیخ صنعان و دختر ترسا ساخت. فتحی همان جا گفت که من از صدایت خوشم آمد و اظهار کرد می خواهد با من هم کاری بکند. من هم گفتم اگر روزی توانستی کارگردان شوی و دستت به دهانت رسید، برای تعزیه کاری بکن. او با ساخت شب دهم این آرزویم را برآورده کرد و توانست تعزیه را به مردم خودمان بشناساند. بنابراین تأثیرش ماندگار است. دیگران؟ بقیه در آثارشان اشاره به تعزیه کرده اند اما زیادی تأثیرگذار نبوده اند چون اصل و اساس کارشان تعزیه نبوده است. سیروس مقدم هم در یک تکه زمین دقایقی اشاره به تعزیه می کند اما داستان چیز دیگری است. کرمی هم غیرمستقیم در کاری به تعزیه پرداخته است و دیگرانی که چون مستقیم کارشان درباره تعزیه نبوده، نتوانسته اند بر تعزیه تأثیرگذار باشند. خودت در شب دهم هم بازی کرده ای؟ بله، بنده بازیگر و سرپرست گروه تعزیه بودم. همچنین نقش های متفاوت را در آن بازی کردم. ما بیش از یک ماه در اطراف قزوین و در ماه مبارک رمضان مشغول فیلم برداری بودیم و به قول آقای فتحی یکی از سخت ترین کارها بود. اولین حضور بین المللی ات با تعزیه در کجا و کی بوده ؟ سال ٦٩ در جشنواره آوینیون شرکت کردیم. پیتر بروک در شیراز با تعزیه آشنا شده و مقالاتی نوشته بود؛ او و دیگر دوستانی که در پاریس بودند، زمینه ساز حضورمان شدند، بعد هم سال ٨٠ به نیویورک رفتیم که شرکت لینکن سنتر اسپانسر ما شد و ٤٠ شب در منهتن تعزیه اجرا کردیم و مردم بلیت ٨٠ دلاری برای تماشای تعزیه می خریدند. همچنین روزنامه نیویورک تایمز و نیوزدی دو صفحه را به تعزیه ما اختصاص دادند. تعزیه فقط هنر و نمایش نیست، شیوه عزاداری هم هست که باید مسئولان از این منظر متوجه اهمیت تعزیه باشند. در عین حال اگر جایگاهی باشد، من خودم ٣٠٠ نسخه تعزیه دارم که در تمام طول سال می شود در آنجا نسخه های مختلف را اجرا کرد. حتی می توان در شهرستان ها تعزیه را فعال کرد. نکته پایانی؟ تقاضایم از دولت دلسوز این است که به خاطر امام حسین(ع)، حرکتی و برای تعزیه کاری اساسی بکند و باقیات صالحات درست کند. ما یک تکیه همیشگی می خواهیم، می شود جایگاهی ساخت که ٥٠ هزار نفر را برای تماشای تعزیه در خود جای دهد. در پارک ولایت و بسیاری نقاط تهران، زمین هست که بشود در آنجا تکیه ساخت. اگر جا باشد مجبور نمی شویم از تهران به دهات قزوین بیابیم و اینجا دور از خانواده تعزیه کار کنیم. در اینجا آقای ملک جایی را برای تعزیه وقف کرده و هزینه ای از وقفیاتش صرف تعزیه می شود. مردم هم حمایت می کنند؟ بله، اما مهم این است دولت هم حامی شود و فکری اساسی و عملیاتی برای بهبود و استقرار تعزیه بکند. ما فقط در دهه اول محرم نیازمند اجرای تعزیه نیستیم و در همه سال می توانیم با این شیوه، مخاطبان مان را جذب کنیم. امیدوارم این دولت به داد تعزیه و تعزیه کاران برسد.
پنجشنبه ، ۳۰مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: صدای ایران]
[مشاهده در: www.sedayiran.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 15]
-
گوناگون
پربازدیدترینها