محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1846107308
یک روز در «سرای احسان» مرکز نگهداری آسیب دیدگان اجتماعی
واضح آرشیو وب فارسی:سلامت نیوز: سلامت نیوز : اینجا سرای احسان است؛ مرکز نگهداری از آسیب دیدگان اجتماعی که کمی پایین تر از آسایشگاه کهریزک و در روستای قلعه نوچمن واقع شده. بازدید ریاست سازمان بهزیستی بهانه ای بود برای رسیدن به این مرکز به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه شرق، آفتاب مستقیم توی صورتش می تابد، مگس ها از اطراف هجوم می آورند و می شود صدای بال بال زدنشان را در هوا شنید. تسبیح را از دور گردنش که درمی آورد، می گوید: «نیت کن»، بعد لب های ماتیک زده اش را غنچه می کند و با گردن کج، جوری که دل بسوزاند، می گوید: «نمیشه میخوام برات فال بگیرم پول بدی؟» وقتی می بیند که تحت هیچ شرایطی نمی تواند پول بگیرد تسبیح رنگی رنگی اش را زمین می اندازد و به دایره درهمی که با تسبیح درست شده، نگاه می کند و می گوید: «یه مردی پشتته. خیلی ازت محافظت می کنه، قراره بری سفر... اما انگار میارنت یه جای شلوغ بستری ات می کنن...» می پرسم: «کی؟ یه جایی مثل اینجا؟» می گوید: «خیلی دور نیست. شاید... تاااااا زمستون. یه جایی مثل اینجا. اصلا خود همین جا...». اینجا سرای احسان است؛ مرکز نگهداری از آسیب دیدگان اجتماعی که کمی پایین تر از آسایشگاه کهریزک و در روستای قلعه نوچمن واقع شده. بازدید ریاست سازمان بهزیستی بهانه ای بود برای رسیدن به این مرکز، مرکزی که رویا، همان زن فالگیر می گوید که پنج سال است در آنجا بستری است. یک بسته آدامس را که گرفته به هیچ عنوان حاضر نیست با کسی قسمت کند؛ تمام پنج عدد آدامس را در دهانش گذاشته و باولع می جود و هرازگاهی نیز پکی محکم و عمیق به سیگارش می زند... کسی که بابا صدایش می کنند و از خیرین سرای احسان است زودتر از مدیران بهزیستی، عصازنان وارد بخش زنان می شود. زنان هیجان زده از دیدن پیرمرد، باباباباگویان به سمتش می دوند و او را در آغوش می کشند. زنی ٥٠ ساله با لبخندی صاف و از ته دل می گوید: «بابا، برای عروسکم کلاه ندارم، بگو بهم کاموا بدن که ببافم...» گروه همراه مدیران بهزیستی که وارد بخش می شوند، همه هیجان زده می شوند... کسی از انتهای حیاط در حالی که لیوان پلاستیکی قرمزش را در دستش می چرخاند، می گوید: «آقا، بهشون بگین بهمون ماست بدن. من دلم ماست می خواد...» حبیبه اما از اتاقش بیرون نمی آید؛ مددکار صدایش می کند و او با لباسی گل وگشاد و چشمانی خسته روبه روی در پشت توری می ایستد. مددکار می گوید: حبیبه، بیا قصه زندگیت رو بگو براشون... حبیبه اما بی حال و حوصله تر از این حرف ها به نظر می رسد. در را باز می کنم و صورتش را واضح تر می بینم. زنی است حدود ٤٥ سال با چشمانی سبز و صورتی سفید، به نظر از بقیه معقول تر است. می پرسم چند سال است آنجا زندگی می کند و حبیبه می گوید حداقل هشت سال است در سرای احسان زندگی می کند. حبیبه، فوق لیسانس مهندسی شیمی مواد از آمریکا دارد و به افسردگی شدید مبتلا شده، صورتش را میان دستانش می گیرد و از خیانت همسرش تعریف می کند. می گوید «بعد از خیانت همسرش افسردگی گرفته و دست به خودکشی زده و حالا اینجاست، در سرای احسان...» مسئولان سرای احسان می گفتند که شرایط نگهداری از بیماران روانی بسیار سخت است. علیرضا طاهری، مدیر روابط عمومی سرای احسان در نشست خبری با انوشیروان محسنی بندپی، رئیس سازمان بهزیستی از بیماری گفت که وقت خوردن غذا یادش می رود که لقمه اش را قورت بدهد و به دلیل دوربودن سرای احسان از مراکز درمانی و نداشتن آمبولانس جان می دهد. طاهری با تأکید بر اینکه در یک سالن ٨٠ نفر از بیماران مرد نگهداری می شوند از دغدغه های مدیران سرای احسان برای ساخت یک فضای خصوصی برای لحظه های تنهایی این بیماران خبر داد... به گفته مسئولان این مرکز هزینه سالانه سرای احسان بالغ بر ٥/٤ میلیارد تومان است که دو میلیارد آن توسط بهزیستی تأمین می شود... پیرزن زارزار گریه می کند و سینه می کوبد، رو به بهیار می کند و نفرینش می کند و می گوید: «به حق این روزای عزیز خیر نبینی»، بهیار اما آرام است و با لبخند نگاهش می کند و می گوید: «آخه ریه اش خرابه. اگر بهش سیگار بدم پرستارا دعوام می کنن». پیرزن به پهنای صورتش اشک می ریزد و نفرین می کند. بهیار تعریف می کند که اینجا آدم های زیادی بستری اند که قصه های عجیبی دارند؛ آدم هایی با ثروت های میلیاردی که به خاطر بازی ها و حقه های خانوادگی پایشان به اینجا باز شده و هیچ راه برگشتی ندارند. بعد دست ما را می کشد و می برد پیش محبوب. محبوب، زنی جوان است که خطی عمیق روی پیشانی اش دارد و می گوید ناشی از تصادف است. نگاهش بی حس است و چشمانش حالت عادی ندارند، اما آرامش عجیبی دارد. محبوب با لبخند دستم را در دستش نگه می دارد و می گوید چهار سال است که در سرای احسان زندگی می کند. بعد چشمانش را می بندد. می پرسم ازدواج کرده یا نه و می گوید ازدواج ناموفق داشته و حاصل این ازدواج دو کودک بوده که مرده اند. از او دلایل مرگ کودکانش را می پرسم. محبوب چشمانش را باز می کند و به سمت آسمان خیره می شود و می گوید: «کشتمشون. خفه شون کردم. یکی شون دو ماهش بود و یکیشون چهار سالش... حال عادی که نبودم، یکی بهم گفت خفه شون کنم، منم خفه شون کردم...» انوشیروان محسنی بندپی قول می دهد که در اولین فرصت آمبولانسی در اختیار سرای احسان قرار دهد. او می گوید: «با وجود تلاش های بسیار زیاد در گذشته توانسته ایم برای هر فرد ٤٠٠ هزار تومان یارانه نگهداری مراکز را اختصاص دهیم و الان با وجود تلاش های فراوان توانستیم این مبلغ را به ٥٢٠ هزار تومان برسانیم. این در حالی است که طی تحقیقاتی که در استان های یزد، شیراز، سیستان وبلوچستان و... شده است، هزینه نگهداری هر فرد در مراکز هریک از استان های کشور کمتر از یک میلیون و ٣٠٠ هزار تومان نبوده و سقف آن نیز یک میلیون و ٩٠٠ هزار تومان است». از بخش زنان که بیرون می روم، قول می گیرند که دفعه بعدی برایشان لوازم آرایش، انگشتر و پول بیاورم. یکی از آنها هم قول دفتر نقاشی می گیرد. آرام آرام به سمت استراحتگاه مردانه می رویم. بوی آشنا و سنگین منطقه کهریزک سرای احسان را هم بی نصیب نگذاشته. وارد استراحتگاه می شویم. مددجویان روی تخت هایشان نشسته اند و دانه دانه و اختصاصی سلام می کنند. مددکار بخش، جعفر را نشانم می دهد که لیسانس ادبیات آلمانی دارد و در اتریش زندگی کرده و حالا در کارهای بیماران به مددکاران کمک می کند. جعفر به آلمانی خوش وبش و تعریف می کند زندگی اش به خاطر ارث و میراث دستخوش حوادث شده و برادرانش به خاطر اینکه او را از مایملک پدری بی نصیب بگذارند، به سرای احسان سپرده اند. جعفر حالا نزدیک ١٨ سال است که در سرای احسان زندگی می کند... . وسط حیاط ایستاده اند و به کمک مددکاران بادبادک هایشان را هوا می کنند. روی بادبادک ها که در انبار نگهداری می شود، اسم هر مددجو را نوشته اند. مریم شیخ محمدی، مسئول طرح های راهبردی سرای احسان، می گوید وضعیت روحی زنان از مردان بهتر است، اما چون فیدبک های بیرونی دارند و میل به برقراری ارتباط در آنها بیشتر است، به نظر می رسد حالشان بدتر از مردان است. شیخ محمدی می گوید: «بیشتر این بیماران توهم خیانت دارند و حتی یکی از بیماران کار را به جایی رساند که هیأت مدیره قانع شدند او بیمار نیست اما پزشکی قانونی تشخیص داد که بیمار است». شیخ محمدی با تأکید بر اینکه فضای نگهداری از مردان بسیار کوچک است، اضافه می کند: «هرکاری می کنیم، نمی توانیم نظافت آنها را کنترل کنیم. برای همین به شما می گویم شاید به جای وزیر و وکیل آوردن مردم عادی به اینجا برای ما بهتر باشد. آنها باید بیایند و ببینند تا به ما کمک کنند، ما نیازمند کمک ماهانه پنج هزار تومان از طرف مردم هستیم. به شرطی که آنها دائمی به ما کمک کنند. ما حتی یک حریم شخصی برای این بیماران نداریم که لااقل دور تخت هایشان حریمی برایشان اختصاص دهیم... واقعیت این است که ما خیلی محدودیت داریم...». شیخ محمدی می گوید اینجا مردان و زنانی هستند که عاشق هم شده اند و چه اشکالی دارد که زیر نظر مسئولان سرای احسان بتوانند با هم ازدواج کنند، اما چون سرای احسان فضایی برای اختصاص دادن به آنها ندارد، مجبور است آنها را از هم دور کند... . شیخ محمدی می گوید: «با پولی که به ما می دهند فقط می توانیم هزینه خوردوخوراک و داروی مددجویان را تأمین کنیم. در حالی که آنها نیاز به غذای روح دارند. باید به فکر غذای روحشان بود...». پیرمرد در یک دستش بادبادک دارد و در دست دیگرش یک تکه کاغذ. می گوید: «برات نامه نوشتم...» نامه را می گذارد توی دستانم و می رود. دستخط درشتی دارد و بالای کاغذ درشت نوشته: داروخانه تربیت. نامه را بلندبلند می خوانم: «آقامحمدولی جعفری است و توی خارج از کشور است. آقا محمدولی جعفری در سوریه خارج از کشور است. محمدولی جعفری شبیه مادرش است و آقاداوود شکل محمدولی جعفری است و ولی مرده است... محمدولی جعفری خیلی گریه می کند. آقا همه چیز را داد به تربیت. آقای محمدولی جعفری خیلی گریه می کند. محمدولی جعفری جارو خرید، در سوریه خیلی گریه می کند تهران باش». بعد مرجان را نشانمان می دهد؛ دختر ریزنقشی که آرایش کم رنگی دارد و موهایش را روشن کرده. از رنگ موهایش تعریف می کنیم و او می گوید قرار است آرایشگر سرای احسان موهایش را دوباره رنگ کند. خانم شیخ محمدی برایمان می گوید او و یکی از مددجویان مرد به هم دلبستگی دارند. اسم مرد را از مرجان که می پرسم، صدای غش غش خنده هایش حیاط سرای احسان را برمی دارد و می گوید: «سیف الله». سیف الله با لباس فرم آبی و ژاکتی سورمه ای کمی دورتر ایستاده و برایمان دست تکان می دهد. جلو دوربین عکاس ایستاده اند و عکس های دونفره می گیرند و آن طرف تر بقیه مددجویان بادبادک هایشان را تحویل می گیرند. عباس که مرد جوانی است صدایم می کند و می گوید می خواهد برایم شعر بخواند. رنگش پریده است و با لبخند تماشایم می کند و همان طور که بادبادک ها به هوا می روند شروع می کند به خواندن: «حدیث درد را آغاز کردم/ دلم را با غمت دمساز کردم/ نشستم تا سحر در انتظارت/ به گریه بغض خود را باز کردم/ جدایی را به چشمم دیدم آخر/ از آن داغی که می ترسیدم آخر/ زدست نامسلمانی فتادم/ چو تسبیحی ز هم پاشیدم آخر...».
پنجشنبه ، ۳۰مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سلامت نیوز]
[مشاهده در: www.salamatnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 26]
-
گوناگون
پربازدیدترینها