محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831538057
قیام امام حسین(ع) انسانی و فرامذهبی بود
واضح آرشیو وب فارسی:خبرگزاری آنا: یزید وارث نظام سیاسی و اوضاع و احوال اجتماعی دوران زمامداری معاویه بود. در واقع از نظر ماهیت، حاکمیت یزید تداوم و استمرار شکل متکامل و نهادینه شده نظام سلطنتی – استبدادی معاویه بود. در خصوص عملکرد یزید باید گفت که وی فاقد کیاست و سیاست مزورانه و ظاهرسازی پدرش معاویه بود؛ لذا از تظاهر به فسق و فجور و مخالفت علنی با احکام و اصول و شعائر اسلامی هیچ گونه ابایی نداشت. او در آشکار ساختن عقاید خود و خاندانش تا آنجا پیش رفت که علنا از شکست کفار قریش در برابر مسلمانان در جنگ بدر اظهار تاثر و اندوه می کند و کشتن فرزندان پیغمبر و خاندان وحی و فضیلت را در کربلا به حساب انتقام از پیامبر بزرگ اسلام می گذارد. پس می توان گفت که قیام حسین مظهر نبرد حق علیه باطل بود. قیام الهی بود که هر چه زمان می گذرد، تبلور بیشتری پیدا کرده و آموزه های آن روشن تر می شود. بر همین مبنا سوالاتی را در رابطه با وجوه مختلف قیام امام حسین(ع) با آیت الله سید محمد علی ایازی استاد حوزه و دانشگاه و قرآن پژوه مطرح کردیم که در ادامه مشاهده می کنید.* در تاریخ اسلام پیش از واقعه عاشورا نیز شاهد اعتراض هایی سیاسی و اجتماعی بودیم اما هیچ کدام موقعیت و شرایط قیام امام حسین(ع) را نداشته است. چطور است که در تفکر شیعیان قیام امام حسین(ع) اینچنین برجسته می شود و مشروعیت پیدا می کند دلیل امر را چه چیزی می دانید؟ به طور کلی می توان گفت که شرایط اینها با هم متفاوت بوده است. این نیست که بگوییم اصل در اسلام جنگ است. اتفاقا اصل صلح و پیشگیری از خونریزی است. بدین جهت نه امام حسین(ع) هیچگاه می خواسته وارد جنگ شود و نه امام حسن(ع). حتی امام حسین تا آخرین ساعات از عمربن سعد می خواست که به جایی برود که کسی با ایشان کار نداشته باشد و اقدام به جنگ نکند. آنها حاضر به تمکین نمی شوند. پس این طور نبوده که امام حسین(ع) خواسته اش این باشد که بخواهد بجنگد و صلحی اتفاق نیفتد. اگر اجازه می دادند امام حسین(ع) به کوفه یا مکه یا یمن یا هرجایی دیگر بازگردد همان روز دوم محرم یا حتی روز عاشورا هم کربلا را ترک می کرد. هرحکومتی بر مردم جدای از قدرت به دنبال مشروعیت سیاسی است. پیامبر(ص) در عقبه اولی پیش از ورود به شهر مدینه با روسای قبایل اوس و خزرج بیعت کرد. امام علی اصرار داشت که مردم اگر با او بیعت کردند، حکومت را بپذیرد. بنابراین، آن چیزی که در استدلال امام علی(ع) وجود داشت و جزیی از ایده ضروری ایشان، بیعت مردم با وی بود. کسانی که با او بیعت کردند علیه او قیام نکنند. اما این اتفاق نیفتاد و کسانی پیمان شکنی کردند؛ چه کسانی که در جمل شرکت داشتند و چه آنهایی که در نهروان و صفین بودند، هیچ مجوزی برای اینکه در مقابلش بایستند، نداشته باشند. نکته دوم این است که در نهروانیان زمانی که می خواستند اعتراض کنند و سخن بگویند، امام علی(ع) به آنها کاری نداشت. امام علی(ع) در حد اعتراض و نقد، هیچ حرف و بحثی نداشت. تنها وقتی با آنها برخورد کرد که دست به سلاح بردند. در واقعه جمل هم همین گونه بود. زمانی که طلحه و زبیر آمدند از حضرت خداحافظی کنند، امیرالمومنین(ع) با اینکه می دانستند، قصدشان از رفتن به مدینه تشکیل گروهی برای جنگ است اما در عین حال مانع آن نشدند و می فرمودند تا زمانی که اینها دست به مبارزه و شمشیر نبرند و محارب نباشند، کاری با آنها ندارد. یعنی صرف وجود اعتراضات به معنای محارب بودن نیست. در نظر ایشان محارب کسی بود که دست به سلاح جنگی می برد. با این حال در هر سه جنگ جمل، صفین و نهروان تا زمانی که دشمنان دست به سلاح نبردند و پیشقدم نشدند، به جنگ با آنها برنخاست. حضرت علی امیرالمومنین(ع) بعد از اینکه موعظه می کردند و می دیدند که اثری ندارد در مقابل آنها ایستادگی و مبارزه می کرد. وضعیت ویژه دوران امام علی(ع) به این خاطر بود که مردم حکومت را انتخاب کرده بودند و با آن بیعت کرده بودند و بعد از بیعت هم بدون دلیل در مقابل آن ایستاده بودند. اما در دوران امام حسین(ع) نه معاویه به هیچ وجه بدین صورت بر سر کار آمده بود و نه کسی هم به آن صورت با یزید بیعت کرده بود ونه چنان مشروعیت و مقبولیت در میان مسلمانان داشت و یزید چهره موجهی نداشت و این معاویه بود که با تهدید و تطمیع به گرفتن بیعیت از سران قبایل شام پرداخت. امام حسین(ع) هم می گفت با کسی که دیگران از او بیعت نمی کنند، بیعت نخواهم کرد. داستان بیعت نکردن امام هم بدین صورت بود که از او تقاضای بیعت کردند چون معاویه نوشته بود حسین بن علی یکی از سه کسانی است که حتما باید در مدینه از او بیعت گرفت و لذا به این معنا نبود که می خواست در مقابل آنان بایستد. می خواست به گونه ای از بیعت کردن سرپیچی کند. حرکت شبانه حضرت از مکه نشان می دهد که وی نمی خواست در مقابل حکومت بایستد. می خواست با چنین حکومتی بیعت نکند. در مکه به او اطلاع می دهند که عده ای تصمیم گرفته اند در حال حج به او حمله کنند. امام هم برای اینکه حرمت خانه کعبه حفظ شود، اعمال حج را نیمه کاره رها می کند و راهی کوفه می شود. اعتراض و قیام امام حسین(ع) نسبت به یزید بیشتر ناظر به نامشروع بودن شخص یزید بود یا فرآیند خلیفه شدن وی؟ می توان هر دو جهت را در نظر گرفت. امام حسین(ع) اساسا بنی امیه و کسی مثل معاویه را صالح برای چنین جایگاهی نمی دانست. در مورد یزید این حساسیت بیشتر بود. از سوی دیگر هم معاویه با زر و زور در پی بیعت گرفتن برای یزید بود. یعنی فرآیند انتخاب یزید به گونه ای نبود که مسلمانان با شور و رغبت با او بیعت کنند. حتی در شام هم با اینکه معاویه آرزوی ولیعهدی یزید را از مدت ها قبل تر داشت، اما عده زیادی از مردم اعتقاد داشتند معاویه نباید این کار را انجام دهد. معاویه می خواست با قلدری و به سرعت این کار را انجام دهد و با وجود اینکه می دانست در بلاد دیگر به خصوص مدینه و مکه هم مسلمانان مخالف این کار هستند باز هم بر این کار اصرار فراوان داشت. سه شخصیت وجود داشت که بیعت گرفتن از آنها برای معاویه بسیار مهم بود. در راس این سه شخصیت امام حسین(ع) قرار داشت که اگر می توانستند رضایت ایشان را برای بیعت با یزید بگیرند، کار تمام شده به حساب می آمد. طبیعتا امام حسین(ع) هم حاضر نبود چنین بیعتی را بپذیرد. به همین جهت نه فرآیند انتخاب یزید درست بود و نه شخصیت یزید این صلاحیت را داشت که بتوان او را انتخاب کرد. مشروعیت سیاسی قیام در آن روزگار در بین مردم چگونه بود؟ اتفاقا در این رابطه مساله ای دوگانه وجود دارد. یکی از اینها شرایط و وضعیتی بود که معاویه به وجود آورده بود. یعنی معاویه از طریق گسترش حیله، وحشت و ترس در جامعه، شرایطی را به وجود آورده بود که زمینه اصل انتخاب برای مردم سخت و دشوار شده بود و از سوی دیگر با تطمیع و خریدن افراد مهم به حکومت خود مشروعیت بخشیده بود. امام حسین(ع) به هردوجهت کار کرد؛ یکی باید این سد ترس و وحشت را می شکست و اعتراض خودش را اعلام می کرد. دیگری شخصیت های معروف جهان اسلام را متوجه این خطر می کرد که اگر مردم حاکمی مانند یزید داشته باشند باید فاتحه اسلام را خواند: اذا بلیت الامة براع مثل یزید فعلی الاسلام السلام. به همین دلیل زمانی که فرماندار مدینه به ایشان گفتند باید بیعت کند، در جواب گفتند «بیعت خصوصی می خواهی یا بیعت عمومی؟» یعنی برای آنها بسیار مهم بود که اعلام کنند حسین بن علی با یزید بیعت کرده است. لذا به او اجازه دادند که شب را فرصت داشته باشند و فردا نظرشان را اعلام کنند و امام شبانه به سمت مکه حرکت کردند تا در مکه همه بدانند که او حاضر به بیعت نیست. این نکته را باید در بحث رای و انتخاب مردم در نظر گرفت که مشروعیت در آن دوره متاثر از شرایط تاریخی و سیاسی و به خصوص ترس و وحشت حاکم در شهرها به این صورت بود که چون نظام آن روزگار بیشتر قبیله ای بود، اگر روسای قبیله های مهم بیعت را قبول می کردند، زیرمجموعه های قبایل هم می پذیرفتند. مساله امام حسین(ع) از دو جهت مهم بود. در وهله اول نوه پیامبر(ص) بود و مرتبه دوم هم این بود که در راس قبیله بنی هاشم قرار داشت که شناخته ترین قبیله بود. لذا مشروعیت در آن دوره از طریق بیعت روسای قبایل بود. اگر روسای قبایل قبول می کردند، حکومت روند مردمی پیدا می کرد. چون مساله ترس و وحشت و تطمیع در یک طرف بود و از طرفی هم شخصیت یزید هیچ گونه محبوبیتی در بین مردم نداشت و بیشتر به عنوان فردی عیاش و خوشگذران شناخته می شد، بنا داشتند به هر قیمتی شده عدم مشروعیت وی را در جامعه جا انداخته و مانع به قدرت رساندن وی باشند. مگر اسلام به بنی هاشم شناخته نمی شد؟ پس چرا چنین اتفاقاتی می افتاد؟ این مساله به ایراد اساسی نظام حاکم برمی گردد. مکانیسم انتخاب در این نظام به معنایی که ما تصور می کنیم باید دینی باشد و در راس آن امام حسین انتخاب شان را انجام می دادند، نبوده است. حتی ملاحظه می شود که بعد از رحلت پیامبر(ص) هم قبایل در مدینه جمع می شوند و می خواهند برای حاکم آن شهر تصمیم بگیرند. قبیله های اوس، خزرج، قریش و... همگی جمع شده بودند. بحث مرجعیت دینی مطرح نبوده است. یعنی بحث این نبوده که چه کسی می توانسته جانشین پیامبر در مرجعیت دینی باشد. سنت اعراب و قبایل این بوده که کسی را برای انتخاب و با او بیعت کنند. آگاه هستیم که کوفیان با امام علی(ع) چه کردند و بی عهدی های آنها را دیده بودیم. قطعا امام حسین(ع) هم به این مساله آگاه بودند. چه اتفاقی می افتد که امام حسین(ع) مجددا به کوفیان فرصت می دهند یا به نامه ها و درخواست های آنها پاسخ مثبت می دهد؟ دو نکته در این خصوص قابل توجه است. امام حسین(ع) گزینه دیگری نداشتند. یعنی آمدن ایشان به سمت کوفه در مقابل گزینه های دیگر قابل بحث نیست. به این معنا که گزینه های دیگری وجود نداشت که حضرت بفهمند اگر به آنجا بروند بهتر می توانند ایستادگی و دفاع کنند. به هر منطقه ای که می رفتند احتمال همین اتفاقاتی که بر سرشان آمد، وجود داشت. به هر جا که می رفت ممکن بود حکومت محلی بنا به دستور حکومت مرکزی مجبور به ایستادگی در برابر امام حسین(ع) می شد. نکته بعدی این است که کوفه هم شرایط دوران امام علی(ع) را نداشت. در دوران امام علی(ع) مردم هم این قدر از بنی امیه به ستوه نیامده بودند. البته نباید به سادگی پذیرفت که کوفیان به راحتی پیمان شکنی کردند. کوفه دو بخش داشت. یک گروه از آنها موالیان علی بودند. اکثر کسانی که به امام حسین(ع) نامه نوشتند، تا آخر به آن حضرت وفادار ماندند. یک عده هم شامیانی بودند که در کوفه سکونت داشتند. یعنی کسانی بودند یا از شام آمده بودند یا به نوعی عطفی به شرایط دوران بنی امیه داشتند. اینها آمدند و معادله را در کوفه تغییر دادند. ابن زیاد با قیافه ای شبیه امام حسین(ع) توانست وارد کوفه شود وگرنه به سادگی نمی توانست وارد کوفه شود. ابن زیاد به تدریج و با حیله، بسیاری از شخصیت ها را یا زندانی کرد یا از بین برد و آرام آرام بسیاری از قبایل را به تسخیر خود درآورد. یعنی به گونه ای نبود که فکر کنیم همه کوفیان نامه نوشتند و جملگی هم، پیمان شکستند. کوفیان بدترین کارشان حمایت نکردن از امام حسین(ع) بود. هیچ کدام از کسانی که امام حسین(ع) را در کربلا به شهادت رساندند کسانی نبودند که به وی نامه نوشته یا از وی دعوت به عمل آورده بودند. کسانی که سری در آخور دولت شام داشتند این جنایت ها را مرتکب شدند. قیام امام حسین(ع) به واسطه نوعی مبارزه سیاسی آغاز شد اما وجه عرفانی آنچه در کربلا گذشت برجستگی بیشتری دارد. اینکه امام حسین تمام هستی خودشان را گذاشتند تا زیر بار ظلم نروند. یا با اینکه می دانستند زنده بر نخواهند گشت اما باز هم مبارزه را ترجیح دادند. کمی برای مان از این وجه عرفانی صحبت بفرمایید و اینکه ما چگونه می توانیم این وجه عرفانی را بیشتر دریافت کنیم و چه الگوهای انسانیتی را از درون آن برداریم؟ در مورد این قیام و حماسه حسینی باید این نکته را گفت که حرکت امام حسین(ع) حرکتی به آن معنایی که ما می گوییم مذهبی یا اعتقادی نبوده است. قیام امام حسین(ع) یک حرکت انسانی و فرامذهبی بود. یعنی اینکه به تک تک پیام های امام حسین از مکه به مدینه و از مدینه به کوفه و همین طور خطبه هایی که در صحرای کربلا در مقابل جمعیت خواندند، اصول کامل انسانی را مدنظر قرار دادند. با همین اصول است که می خواستند با مخاطبین خودشان صحبت کنند. این اصول و پیام ها به گونه ای بود که انسانیت انسان را مورد خطاب قرار می داد و به همین دلیل بخشی از آن شکل عرفانی و اخلاقی پیدا کرد. یعنی ابعاد آن در شخصیتی که در حال انجام کاری سیاسی است و در مقابل ظلم ایستادگی می کند و حاضر نیست تن به ذلت بدهد، بسیار برجسته شد. یعنی جهت و درون مایه ای انسانی پیدا می کند. اگر به آنچه حضرت در لحظات آخر حیات خود نقل کرده اند که «یا شیعه آلِ أبی سُفْیان إِنْ لمْ یکُنْ لکُمْ دینٌ و کُنْتُمْ لا تخافُون الْمعاد فکُونُوا أحْرارًا فی دُنْیاکُم»، نگاه کنید به این معنا که «ای شیعیان ابوسفیان اگر دین ندارید لااقل آزادمرد باشید» به یک معنا پیام سیاسی است اما به یک معنا هم پیامی انسانی است که در مورد انسانیت صحبت می کند. این یعنی اگر کسی در حوزه مبارزه هم نیست بلکه در رفتار و مبادلات و... هم قرار دارد باید آن را مورد توجه قرار دهد. حتی امروزه در تعاملات اجتماعی خود و در برخورد با دیگران باید یادمان باشد که اگر اعتقاد دینی هم نداریم، حداقل آزادگی و حریت و انسانیت خودمان را نباید فراموش کنیم. کلام آخرتان در رابطه با این نهضت حماسی چیست که بخواهید اضافه کنید؟ چون در آستانه عاشورای حسینی هستیم باید این قیام و حادثه را به معنایی هدفمند تصویر و این هدفمندی را باید در عزاداری ها برجسته کنیم. باید توجه مردم را به این سمت هدایت کنیم که اصل و اساس زنده نگه داشتن حرکت امام حسین(ع)، پی بردن به اهمیت و جنبه هدفمندی این حرکت است. نه اینکه صرفا به این بسنده کنیم که فقط باید عزاداری و گریه کرد. یعنی نباید فقط به جنبه عاطفی قضیه محدود شد. نباید کارهایی انجام دهیم که با اصل و اساس این قیام ارتباط و سازگاری نداشته باشد. نوع عزاداری، نوع برگزاری جلسات، نوع شعر و نوحه سرایی و سخنرانی ها باید با اصل حرکت و قیام امام حسین(ع) تناسب داشته باشد. در غیر این صورت نه تنها به هدف خود نخواهیم رسید بلکه از حقیقت حماسه آن امام شهید(ع) هم دور خواهیم افتاد. * این گفت وگو در روزنامه اعتماد منتشر شده است.
پنجشنبه ، ۳۰مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبرگزاری آنا]
[مشاهده در: www.ana.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 45]
-
گوناگون
پربازدیدترینها