تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1867258923
قدرتِ رادیو هنوز درک نشده است
واضح آرشیو وب فارسی:داغ نیوز: باقر رجبعلی – پژوهشگر ادبیات داستانی و نویسنده رادیو – در سومین مقاله از تحقیق «نگاهی به نویسندگان رادیو از آغاز تا امروز» به این نکته اشاره کرده است که «رادیو اساسا و ذاتا هیچ گاه درصدد نبود که نویسنده هایش (حتی نویسندگان پرتوانش) را برای خود سرمایه کند، که اگر می کرد حال و روزش امروز این طور نبود که اکثر مدیران ارشد آن دائم از ضعف نویسندگی و به تبع آن از ضعف محتواییِ برنامه ها ابراز نارضایتی کنند.» در مطلب ارسالی رجبعلی به سرویس تلویزیون و رادیو ایسنا آمده است: «هیچ کدام از اهالی رادیو یادشان نمی شود سخن مشهور و زبانزد دکتر حسن خجسته معاون متحول کننده و خوش برخورد رادیو را به برخی از نویسنده ها که: «شما جزو سرمایه های رادیو هستید!» منظور او این بود که اگر به اوضاع تان نمی رسند و کسی اینجا به فکر عاقبت تان نیست نگران نباشید، همین که جزو سرمایه های رادیو هستید خودش بالاترین افتخار برای شماست. او البته این حرف را از ته دل و با حسن نیت می گفت اما رادیو اساسا و ذاتا هیچ گاه درصدد نبود که نویسنده هایش (حتی نویسندگان پر توانش) را برای خود سرمایه کند، که اگر می کرد حال و روزش امروز این طور نبود که اکثر مدیران ارشد آن دائم از ضعف نویسندگی و به تبع آن از ضعف محتواییِ برنامه ها ابراز نارضایتی کنند. حتی خود دکتر خجسته (که در بحث های نظری برای متحول کردن رادیو تلاش های ارزنده ای انجام داد) نیز هیچ گاه سطح نویسندگی در رادیو را متناسب با معیارهای استاندارد نمی دانست. مقصر اصلی در این میان البته، قانون گذارانِ این رسانه اند اما مدیران ارشد هم نباید خودشان را بی تقصیر بدانند زیرا در جلسات قانون گذاری، بدون شک آن ها نقشی به عهده دارند و می توانند با حمایت های خود در تدوین و تصحیح قوانین، اثرگذار باشند. این که از وضعیت محتوایی رادیو امروزه کمتر اهل تخصصی راضی است، دلیلش دقیقا به آنجا برمی گردد که این دستگاه عریض و طویل (حتی بدون تلویزیون هم رادیو عریض و طویل است هنوز) همیشه خودش را با سرمایه های به اصطلاح «قرضی»، «وامی» سرپا نگه می داشت؛ فقط هم منحصر به بعد از انقلاب نیست، قبل از انقلاب بدتر بود. برای مثال اگر «عمران صلاحی» نوعی در رادیو استخدام شد، به عنوان نویسنده استخدام نشد، چیز دیگری بود که احتمالا ربطی هم به استعداد و نبوغش در نویسندگی نداشت. اگر یک فروشنده، سرمایه از خودش باشد واضح است که پیشرفت و توسعه اش با فروشنده ای که سرمایه اش قرضی است زمین تا آسمان فرق دارد. رادیو را اگر به عنوان فروشنده ارزش ها (فروش نه به معنای مادی) در نظر بگیریم، همیشه سرمایه اش را از جاهای دیگر قرض کرده: از ادبیات داستانی، از شعر، از پژوهش و تحقیق و ده ها پدیده ادبی و هنریِ این سرزمین؛ یعنی احمد شاملو و اخوان ثالث به شعر معاصر ایران متعلق اند، رادیو آن ها را از شعر ایران قرض گرفته. احمد محمود به داستان ایران متعلق است، رادیو او را از ادبیات داستانی قرض گرفته. فلان ادیب، محقق و پژوهشگرِ فلان دانشگاه یا موسسه یا نهاد فرهنگی است و رادیو آن ها را قرض گرفته. نویسنده ای در استخدام مثلا حوزه هنری است، رادیو او را قرض گرفته و بسیاری از این نمونه ها که رادیو مدتی آن ها را قرض گرفته و بعد رهایشان کرده است. هیچ گاه نشد بگویند فلان شاعر یا نویسنده متعلق به رادیوست، اگر هم بوده، به تعداد انگشتان یک دست هم نبوده (و واقعا همین مقدار هم به تحقیق نبوده). چرا؟ چون هیچ کس نیامده در این رسانه، سازوکاری به وجود آورد تا نویسنده هایی را که خودش پرورانده و به عرصه عملِ مطلوب رسانه ای رسانده، با قوانینی به رادیو «وصل» و یا به قول جوان ها «منگنه» کند تا در لحظه های بحرانی و موارد خاص، گفتارهایی برای آرامش، صبوری و خویشتن داریِ مردم بیافرینند و از طریق این موج ها تأثیرگذار، در جامعه منتشر کنند.» این نویسنده و پژوهشگر رادیو در ادامه نوشته است: «هنوز «قدرتِ» رادیو در جامعه ما، درک نشده و کسی این را کاملا نفهمیده که با وجود همه آنچه وسایل ارتباط جمعیِ نوین خوانده می شود، رادیو همچنان می تواند با تحولاتی در خود، یکه تاز عرصه رسانه ای کشور باشد و در همه جا و همه لحظات، مددرسان مردم در لحظه لحظه خوشی ها و سختی های زندگی شان شود. حالا جذب سرمایه هیچ، حتی رادیو همان کسانی را که وام و قرض می گرفت نیز نتوانست به نحو مطلوب، مدیریت و پس انداز کند تا مشکلات زندگی شان (به نسبتِ کاری که برای رادیو انجام می دادند) آنقدر نشود که بر مطلب شان اثر بگذارد.» رجبعلی در ادامه به حسین منزوی و همکاری اش با رادیو اشاره کرده و نوشته است: «خواهیم دید که چه نویسنده های قَدَری، درست در اوج عملکرد مطلوب، به راحتیِ آب خوردن کنار گذاشته شدند و رادیو برای همیشه آن ها را از دست داد؛ این در حالی است که می توانست با استخدام یا جذب حداقلیِ آن ها و پیشنهادی کمی بهتر از آنچه در جاهای دیگر به آن ها شده، تمام وقت شان را از آنِ خود و سرمایه خود کند. قبل و بعد از انقلاب ندارد، رادیو همیشه در این موردِ به خصوص سهل انگار بوده و موارد مثال، فراوان است. یکی از آن ها «حسین منزوی»! که قبل از انقلاب با حالتی پرحاشیه و متفاوت نویسنده برنامه های مختلف ادبی در رادیو بود. (طبیعتِ شاعر و نویسنده، اغلب همین طوری است). ورود او به رادیو از سال ۱۳۴۵ در برنامه «با کاروان شعر و موسیقی» به عنوان شرکت کننده شروع شد. «مهدی سهیلی» مسوول آن برنامه از منزوی دعوت کرده بود بیاید و در کنار «باستان پاریزی» و «عبدالرحمان فرامرزی» حرف بزند و شعر بخواند. باستانی پاریزی در معرفی حسین منزوی به مجری برنامه که مهدی سهیلی بود گفت: «ایشان از بهترین و برجسته ترین دانشجوهای دانشکده ادبیات هستند.» همین شد که نام منزوی در رادیو جا افتاد و دهان به دهان گشت. در آن برنامه منزوی شعری از خودش خوانده بود که با تشویق های پی در پیِ باستانی پاریزی همراه بود؛ اما گویا مهدی سهیلی از شعر خوشش نیامده بود. چون گفت: من با ظرف این شعر موافقم با مظروفش نه! حیف نیست شما با این سن کم با این شعر به این خوبی، این قدر از یأس و از بدبینی و این ها صحبت بکنید؟» گویا عبدالرحمن فرامرزی و گویندگان برنامه، آذر پژوهش و معینی هم با این سخن سهیلی همراهی کردند اما باستانی پاریزی کاملا ساکت بود و هیچ نظری نداد. آن شعر این بود: «مجویید در من ز شاد نشانه من و تا ابد این غم جاودانه- من آ» مرغ غمگینِ تنها نشینم- که دیگر ندارم هوای ترانه- ربودند جفت مرا از کنارم- شکستند بال مرا بی بهانه- من آن تک درختم که دژخیم پاییز- چنان کوفته بر تنم تازیانه- که خفته ست در من فروغ جوانی- که مرده ست در من امید جوانه- نه دست نسیمی نوازد تنم را- نه مرغی به شاخم کند آشیانه- چه می پرسی از قصه غصه هایم- که از من تو را خود همین بس فسانه- که من دشت خشکم که در من نشسته ست- کران تا کران حسرتی بی کرانه.» منزویِ جوان با این شعر، خودش را در دل شنوندگان آن برنامه جا کرد و بدین ترتیب پای این شاعر متفاوت به رادیو باز شد. خیلی زود هم نویسندگی ِ چند آیتم و کمی بعد سردبیری و حتی گویندگی برنامه های ادبی به او سپرده شد. از جمله برنامه های معروف او کتاب روز، یک شعر و یک شاعر، شعر ما و شاعران ما، آیینه و ترازو، کمربند سبز و آیینه آدینه بودند که در همه آن ها استراتژی منزوی البته با خط دهیِ نادر پور، آشنا کردن مردم با نواگرایی در هنر و به خصوص شعر بود.» این پژوهشگر در ادامه مطلبش آورده است: «برنامه کتاب روزِ منزوی از سال ۱۳۵۲ یک روز در میان (در هفته ۳ بار) از ساعت ۱۳ تا ۱۳:۳۰ از شبکه دوم رادیو پخش می شد. نویسندگان مطرح دیگری نیز با این برنامه و دیگر برنامه های منزوی همکاری می کردند که از جمله مشهورترین شان می توان به احمد کسیلا، اصغر واقدی و پرویز شاپور اشاره کرد. یار غارِ منزوی در دوران حضور در رادیو عمران صلاحی بود؛ طوری که خود منزوی در این مورد گفته است: «با عمران صلاحی معمولا هر شب یکی از این انجمن ها برقرار بود و ما هم بالاخره بودیم دیگر. عضو ثابت بودیم. آن قدر ما آن موقع با صلاحی تقریبا همیشه با هم می رفتیم و می آمدیم که آن اوایل بعضی مواقع اشتباه هم می شد. مثلا به صلاحی می گفتند آقای منزوی! آقای صلاحی تشریف نیاوردند؟ یا مثلا به من می گفتند آقای صلاحی! آقای منزوی نیستند؟» عمران صلاحی نیز در یادداشتی، این مسأله را تأیید کرده است: «آنقدر با منزوی این ور و آن ور رفته بودیم که خیلی ها ما را با همدیگر می شناختند. شده بودیم مثل لورل و هاردی. یک شب اگر او به انجمن نمی آمد سراغش را از من می گرفتند و بالعکس. بعدها کاظم سادات اشکوری سرود: «دستت چو نمی رسد به عمران- دریاب حسین منزوی را» در برنامه کتاب روزِ منزوی، انواع و اقسام کتاب های ادبی و هنری اعم از رمان، شعر، نقد ادبی، حتی کتاب هایی مثل زمینه جامعه شناسی هنر از دکتر امیرحسین آریان پور و کتاب انسان و سمبول هایش از گوستاو یونگ مورد نقد و بررسی قرار می گرفت. در برنامه ای دیگر، منزوی از شاعران مطرح دعوت می کرد. بیایند و او را نوشتن یک متن چالشی، فضایی جذاب برای مخاطبان و علاقه مندان شعر نو فراهم می آورد. خودش درباره یکی از این دعوت ها گفته است: «یک روز از «سایه» دعوت می کنم برای گفت وگو درباره شعرش در برنامه «یک شعر و یک شاعر». به تعارف و فروتنی برگزار می کند و تن می زند. نه که ناز کند، نه، علاوه بر گرفتاری هایی که دارد، در او یک حسِ در سایه ماندن، و یک میل خود را به چشم نکشیدن وجود دارد که ربطی به خجالت یا خودکم بینی یا مثلا عدم اعتماد به نفس ندارد! بیشتر به استعفا پهلو می زند تا چیز دیگر. اما سرانجام می آید و البته نه راهی طولانی، سی چهل متری، از یک گوشه رادیو به زاویه دیگرش. گپی می زنیم و او، باشنگی و شوخی گپ می زند، با همان صدایی که نازک تر از آن است که به هیأت مردانه و علی الخصوص آن سبیل پرپشت بخورد. در وهله اول شنونده باور نمی کند که این صدا، از لای همان سبیل بیرون زده باشد…» و این در حالی است که قدیمی های رادیو، کل کل های تاریخیِ سایه و منزوی را هرگز از یاد نمی برند و دعواهای گهگاهی شان را نیز، چون هر دو اهل بذله گویی و شوخی های آن چنانی بودند و از پسِ هم برمی آمدند. در همین مطلب بالا نیز کنایه های مخفیِ منزوی به سایه، قابل تشخیص است. برنامه دیگری که به تهیه کنندگی صمد مهاجر روی آنتن می رفت و حسین منزوی نویسنده اش بود، آیینه و ترازو نام داشت. رویکردِ این برنامه، بررسی ماهنامه های ادبی و هنری بود.» رجبعلی در این مطلب یادآور شده است: «حضور نادرپور، سایه و مشیری و در کنار آن ها منزوی در رادیو، «ابراهیم صهبا» بدیهه سرای معروف آن زمان را به یک واکنش ادبی وا داشت که بسیار جالب بود. او شعر کوتاهی در مورد حضور این چهارتن در رادیو، سرود که دهان به دهان گشت و اغلب آن را زمزمه می کردند: «باز تشکیل شد مربع مرگ-کرده در رادیو صف آرایی- لیک از بهر تقویت، شده است-منزوی جانشین کسرایی» و منظورش یادآوریِ ماجرای تشکّل نادرپور، سایه، مشیری و کسرایی در حمایت از نوع خاصی شعر بود که رضا براهنی به آن ها لقب مربع مرگ داده بود و تا مدت ها بحث و جدلِ قلمیِ نادرپور و براهنی را موجب شده بود. خود منزوی در این مورد گفته است: «در یک شب شعری، نادر نادرپور، سایه، کسرایی و مشیری قرار بود شعر بخوانند؛ جلسه را نادرپور اداره می کرده است اما آن جلسه شعرخوانی به هم زده می شود؛ یعنی گویا رضا براهنی و م آزاد (و یک تن دیگر که نامش را به یاد نمی آورم) در جلسه حاضر بوده اند و تقاضای بحثِ زنده و رو در رو می کنند که ظاهرا مورد قبول واقع نمی شود. می گویند سوالاتتان را بنویسید تا هفته بعد جواب داده شود. براهنی هم گویا می گوید چرا هفته دیگر؟ شما هستید، ما هم هستیم! و این البته، هم خلاف نظم آن طور جلسات بود و هم مخالف نظم و انضباط شاعران چهارگانه و علی الخصوص نادرپور که سخت مبادی آداب بود. به هر حال آن جلسه به هم می خورد و کار به بحث در مجلات می کشد و مدت ها نادرپور و براهنی حسابی از خجالتِ هم درمی آیند! مجله فردوسی هم عرصه زد و خورد است. شاعران دیگرِ جلسه حرفی نمی زنند، ظاهرا حق حرف زدن را به سخنگویشان نادرپور واگذار کرده اند و خود ساکت کنار کشیده اند. در آن مجادلات قلمی است که براهنی آن چهار شاعر را «مربع مرگ» لقب می دهد با این تعبیر که شماها (هر چهار تن) عمر شاعرانه تان به پایان رسیده است. یعنی شاعران مرده اید! البته زمان ثابت می کند که آن چهار تن هنوز زنده اند و علی الخصوص نادرپور و سایه که برخی از بهترین شعرهایشان را بعد از آن دعوا، می نویسند. آن قطعه کوتاهی که ابراهیم صهبا ساخته بود در ذمّ هر چهار تایی ما، علتش این بود که در گروه موسیقی، گویا دستش را از عضویت در شورای شعر و ترانه کوتاه کرده بودند و در گروه ادب امروز هم با آنچه ما مد نظر داشتیم و آنچه شعر او بود، طبعا جایی نمی توانست داشته باشد… بعدها آن قطعه را کسی برای من می خواند و من خوشم می آید و یادداشتش می کنم. آخر باید این قدر انصاف داشت که اگر کسی تو را خوب فحش داد و به ظرافت و استادی، همان را هم بتوان تحسین کنی….»» این نویسنده رادیو درباره دوستی بهمنی و منزوی نوشته است: «یکی دیگر از کسانی که با حسین منزوی دوستیِ نزدیک و به قول معروف سر و سّرِ خاصی داشت، «محمدعلی بهمنی» بود که از سال ۱۳۴۲ به دعوت نادر نادرپور به رادیو راه یافت. آن زمان هم ورود به رادیو مستلزم گرفتن تأییدیه از اداره گزینش بود. بهمنی درباره این قضیه می گوید: «مسوول گزینش به من نگاهی انداخت و گفت هر بچه ای از خانواده اش قهر می کند می آید رادیو… من خیلی جا خوردم.» اما بالاخره به خیر می گذرد. بهمنی در رادیو مشغول می شود و با منزوی دوستیِ تنگاتنگی به هم می زند. گهگاه شوخی های با مزه ای با هم می کردند. بهمنی تعریف می کند: «یک وقتی من به دلیل ناراحتی جسمی در بیمارستان بستری بودم و این مسأله به گوش منزوی رسیده بود که مریضیِ بهمنی خطرناک است. او هم نشسته بو شعری برای مرگ من گفته بود. خلاصه من از مریضی رها شدم و به خانه آمدم. منزوی با همان صداقت کودکانه سراغ من آمد و جلوِ خانواده ام گفت: «من وظیفه ام را انجام دادم، تو خودت نمردی!» بهمنی می گوید: «اگر روحیه کودکی نباشد هیچ انسانی چنین حرفی نمی زند.» به هر حال چند سالی گذشت تا آغاز انقلاب اسلامی، فروپاشی دوران ستم شاهی، تار و مار شدن اهالی رادیو و بیکار شدن منزوی؛ اما «پرویز خرسند» که سردبیر مجله سروش (تماشای سابق) شده بود، در مجله، کاری به او داد و مشغولش کرد؛ منوچهر آتشی هم آنجا بود. پس از برکناری خرسند، منزوی دوباره بیکار شد. در کتابخانه حسینیه ارشاد کار پیدا کرد. آنجا را هم پس از مدت کوتاهی از دست داد و در فرهنگسرای نیاوران مشغول شد. مدتی هم به عنوان ویراستار به همراه مهدی اخوان ثالث در سازمان انتشارات انقلاب اسلامی که رئیس اش علی موسوی گرمارودی بود، به کار گمارده شد اما به روایت خودش در مصاحبه ناتمام با «ابراهیم اسماعیلی اراضی» در کتابِ از عشق تا عشق: «بعد ازاین که گرمارودی را از انتشارات آموزش انقلاب اسلامی کنار گذاشتند، طبیعتا کسانی هم که ایشان برای کار استخدام کرده بود را کنار گذاشتند و بعد، نوبت اخوان و بنده هم رسید و ما را هم کنار گذاشتند و ما دوباره بیکار شدیم. تقریبا سال ۶۰ همین جوری گذشت. سال ۶۰ از سال های عجیب زندگی من بود، بسیار سالِ تلخ، مهم، تعیین کننده، مصیب بار و یک سال تراژیک به معنای کامل کلمه و غیرقابل مقایسه با تنهایی تمام سال های مشابهش در زندگی من. سال ۶۱ که داشت آغاز می شد، با اخوان که صحبت می کردیم گفتم تو که آیت الله خامنه ای همشهری ات هست و سابقه دوستی هم داری، یک زنگی بزن و یک سفارشی بکن که کاری برای من ردیف شود. من از بیکاری پوسیدم این طوری که نمی شود. اخوان گفت ببینم چه کار کنم. فردا صبح به من زنگ زد و گفت که به جای این که سفارش تلفنی کنم، دیشب به فکرم رسید یک شعر نوشتم. بیا شعر را اگر دوست داشتی بخوان و اگر دوست داشتی با خط خودت بنویس که بدهیم ببینیم چه می شود. رفتیم و شعر را گوش کردیم و دیدیم که شعر قشنگی هم هست و به هر حال محبتی هم در حق من کرده بود و قطعه بسیار قوی و چیره دستانه ای هم ساخته بود که واقعا ارزش این را داشت که این شعر بر زندگی آدم حتی تأثیر تعیین کننده بگذارد. این شعر قادر بود حتی این کار را هم بکند. من از شعر خیلی خوشم آمد ولی بعد فکر کردم و گفتم راستش سخت است که این شعر را ببرم و به آقای خامنه ای بدهم. گفتم من این کار را نمی کنم و اتفاقا آقای محمدرضا حکیمی آنجا تشریف داشتند، یک مرد خوب، مهربان و شریف که هرگز محبت هایش را فراموش نمی کنم. با این توضیحات که خدمت تان می دهم دیگر لازم نیست خیلی وارد جزییات شوم که آقای حکیمی… شعر رسیده بود به دست آقای خامنه ای، چون به فاصله دو سه روز، یک هفته ای، آقای «مصطفی رخ صفت» با من تماس گرفت… و قراری با هم سر خیابان جام جم صداوسیما گذاشتیم…» اخوان ثالث هم این مسأله را تأیید کرده و در جایی نوشته است: «منزوی به خاطر بیکاری از همسرش جدا شد. مدتی در زنجان و بعد در تهران به دنبال کار می گشت و چون می دانست من با آقای سیدعلی خامنه ای امام جمعه تهران آشنایی دارم به نزدم آمد تا توصیه ای برای کار برایشان بنویسم تا مشکل بیکاری اش حل شود. من قطعه زیر را برای همشهری خود، آقای خامنه ای گفتم و منزوی هم با خط زیبای خود آن را نوشت.» سطرهایی از شعر اخوان این طور بود: «امام جمعه تهران جناب خامنه ای- کسی که این ورق آرَد حسین منزوی است- حسین منزوی از شاعران زنجانی ست- جوان فاضل و صاحب قریحه ای قوی است- چکد ز لطف و تری آب از غزل هایش- به شور نیز گهی چون جناب مولوی است- به رادیو، به جراید، به جام جم صدها- مقال داشته فارغ از کل ماسوی است- الا که لطف خود از این جوان دریغ مدار- ثواب اخروی اینجا گرنه دنیوی است- جوان شاعر صاحبدلِ وطن خواهی ست- نه تودگی و نه غربی نه خویشِ پهلوی است- چنین شناخته بودم که فضل با اسلام- هماره نسبت شان مثل شکل و محتوی است- چرا گرسنه بمانند این چنین فضلا؟- چرا زمانه چنین بی درایت و غوی است- کنون که مسند قدرت تو راست دستش گیر- که دستگیر ضعیفان فضیلتِ قوی است- جناب حجت الاسلام دنیوی گفتار- به هوش باش درین کار اجر اخروی است- چنان نماند و چنین نیز هم نخواهد ماند- جز این هر آن که بگوید، ضلال و کجروی است.» از همان جا رخ صفت منزوی را به خانه مهرداد اوستا می برد، اوستا هم با منزوی راهی وزارت ارشاد می شوند، نزد کمال حاج سیدجوادی مراسم معارفه ای شکل می گیرد و حسین منزوی مشاور ادبی معاون وزیر می شود اما چندی بیش نمی پاید؛ زیرا با باندهای ادبی و مخصوصا به قول خودش تراست ها و کارتل های ترانه سرایی در می افتد و خیلی زود دوباره بیکارش می کنند. محمدجواد حق شناس می گوید: «عهده دار معاونت استان های وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بودم و همیشه توی راه، برنامه سهیل محمودی را از رادیو گوش می کردم. یادم است یک شب که از محل کار به منزل می رفتم، او در رادیو با لحن بسیار غمگین، از بیماری منزوی حرف می زد و به شدت از مسوولان وزارت ارشاد برای بی توجهی به این شاعر بزرگ انتقاد می کرد… من با شنیدن حرف های سهیل بسیار متأثر شدم….» و بدین ترتیب معلوم می شود که خودِ مسوولان هم در رنجند برای از دست دادنِ نخبه های ادبی، هنری و فرهنگی که نه تنها در رادیو، حتی در تلویزیون، وزارت ارشاد و دیگر سازمان ها و نهادها و حوزه های مربوط، کارِ رایج و عادت شده ای است. این در حالی است که نهادهای مرتبط با نخبه های علمی، ورزشی و… در حد شعار هم که شده برای جذب و وصل نخبه هایشان برنامه هایی دارند. اما در ارتباط با نخبه های ادبی و هنری (و نوع به کارگیری استاندارد آن ها) هیچ برنامه جامع الشرایطی در دستور کار اغلب سازمان ها، نهادها و واژگان های فرهنگی نیست؛ به ویژه رادیو که گرچه همیشه در اندیشه این مسأله که برای این کارِ صواب چه کاری باید بکند و چه کاری می تواند بکند، بوده و هست اما هنوز نتوانسته استقلال حرفه ای را برای جدیت در به ثمر رساندن آن به دست آوَرد.
چهارشنبه ، ۲۹مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: داغ نیوز]
[مشاهده در: www.daghnewz.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 40]
-
گوناگون
پربازدیدترینها