واضح آرشیو وب فارسی:هموطن سلام: «حقوق» از حق می آید! بنابراین کارفرما قادر است با اطلاع از رزومه تحصیلی-شغلی کارمند و سر در آوردن از اینکه او در کجا ها درس خوانده و در چه جاهایی کار کرده، حقش را بی کم و کاست کف دستش بگذارد! در این میان اطلاع از سمت های قبلی کارمند و اینکه وی تا چه حد در انجام وظایف محوله کوشا و توانا بوده به کارفرما یاری می رساند تا در حد امکان ضریب خطای خویش را در تعیین عایدی و دشتی دریافتی ماهانه کارمند کم نماید! با چنین حقوق و مواجبی است که سیخ و کباب نسوخته باقی می مانند و کارمند مجبور نمی شود تلافی موضوع را سر خانواده در بیاورد و با بیان اینکه براستی چقدر حقوق می گیرد، دل زن و فرزند را کباب "همسر و بابای طفلکی" نماید! از سوی دیگر کارفرماهای باهوش چندان در قید و بند مدرک و سابقه کاری نیستند و ترجیح می دهند به جای توجه به حاشیه ها به استخدام کارمندی همت گمارند که بخوبی از عهده انجام وظایف محوله بر بیاید. به همین خاطر در همان جلسه اول خیال کارمند را راحت می کنند که اگر کارش را خوب انجام دهد می تواند روی دریافت فلان قدر به عنوان حقوق ماهانه حساب کند و اگر احیانا چندان که باید و شاید سر از کار در نمی آورد، بهتر است هرچه سریع تر محل کار را ترک گفته و سر از کاری در بیاورد که اگر هم سر از کار در نمی آورد، عایدی و دشتی ماهانه اش را کماکان پذیرا باشد! «درخواستی» یک جورهایی از علاقه آدم ها ناشی می شود و انسان را ناخودآگاه یاد کافه و رستوران و اینکه «چه میل دارید برایتان بیاورم» می اندازد! با این حال در عالم کاری، درخواستی به این معنا است که کارمند می تواند با توجه به بدی بازار کار از بخشی از حق و حقوق خویش صرف نظر نموده و در پاسخ به «چرا قبول کردی؟!» دوست و آشنا بگوید: «کار بهتری بود که نرفتم»! به علاوه او می تواند بر مبنای اینکه «کارفرما که سر در نمی آورد» بیش از حق و حقوق خویش را درخواست نماید و با پذیرش حقوق درخواستی، متاسف این باشد که تیغش بیشتر از این ها هم می بریده است!؟ شاید باور کردنش سخت باشد اما متاسفانه در کشور ما کارفرما ها به جای ارزش گذاری بر کار ها سعی می کنند استخدام ها را بر مبنای حداکثر سود حاصله سامان بدهند و کارمندان، اگر معمولی باشند نه خاص، منتهای تلاش خویش را صورت می دهند تا کمتر به توانایی های علمی و عملی خود چوب حراج بزنند! این همان موضوعی است که موجب می گردد کار ها به نحو بایسته و شایسته به سامان نرسد زیرا آنهایی که بسیار بیش از حق و حقوق خود دریافتی و عایدی دارند تلاشی چشمگیر به خرج می دهند تا توانایی های علمی و عملی خود را بیش از آنچه هست به نمایش گذارده و عملا محیط کار را به نمایشگاه و ویترینی تبدیل نمایند که انصافا کالا و جنس درست و حسابی برای عرضه کردن ندارد. به نقل از فرارو، کسانی هم که کمتر از حق و حقوق خود را دریافت می کنند در جستجوی راهی بر می آیند که توانایی های علمی و عملی خود را از دید صاحبان کار ها پنهان نمایند تا ضمن سوزاندن توامان سیخ و کباب، مانع از این شوند که دلشان پیش و بیش از همه برای خودشان بسوزد!
چهارشنبه ، ۲۹مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: هموطن سلام]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 18]