تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835747123
احمدرضا درویش: آرزو دارم یک فیلم کودک بسازم
واضح آرشیو وب فارسی:همشهری: - همشهری آنلاین: احمدرضا درویش معتقد است: اثری که مطابق با مجوزهای قانونی، حجت شرعی و همچنین متکی بر صدق و باور سازندگانش ساخته شده است،یقینا مرز نمی شناسد و در حبس نمی ماند.کارگردان فیلم « رستاخیز » که طی چند ماه گذشته اکران فیلمش در روز اول نمایش اش با تصمیم وزارت ارشاد متوقف شد، پس از این ماجرا کمتر مصاحبه کرد اما به تازگی در یک برنامه ی تلویزیونی سخنانی را مطرح کرد، بازتاب این سخنان بگونه ای بود که خبرگزاری ایسنا به بهانه حواشی «رستاخیز» ، درباره وضعیت فرهنگ و سینما از او پرسش هایی کرد که در ادامه می خوانید: در جایی گفته اید که اعتقاداتتان با توقف اکران «رستاخیز» به گروگان گرفته شده است،فکر می کنید که چه زمانی این فیلم از حبس دربیاید؟ این اثر سینمایی متکی بر باور و اعتقاد، توسط عده ای ساخته شده با مضمون بلندترین قله معرفتی و هویتی یک ملت و یک امت که آن هم واقعه عاشورا است، آیا این مضمون را می شود،معلق کرد؟ آیا حبس آن در شان سپهر فرهنگی جامعه ای است که با روح و اندیشه حسین (ع) عجین شده است؟ دستاورد مهم سازندگان فیلم «رستاخیز» تولید آن است و هدیه ای است به همه آزادگان و تشنه گان حقیقت. معتقدم اثری که مطابق با مجوزهای قانونی، حجت شرعی و همچنین متکی بر صدق و باور سازندگانش ساخته شده است، یقینا مرز نمی شناسد و در حبس نمی ماند. برویم سراغ وضعیت فرهنگ و سینمای ایران؛سال هاست که همه می گویند حال سینمای ایران خوب نیست؟ بیماری سینمای ما چیست؟ برای اینکه بفهمیم سینمای ایران به چه بیماری مبتلا شده ، ابتدا لازم است ترسیم کنیم که سلامت سینمای ایران ، تحرک و حیات آن چگونه باید باشد تا سینمای سالم، سرپا و اثرگذاری باشد؟! سینمای دارای حیات، سینمایی ست که بتواند مطابق با ظرفیت ها و انتظاراتی که از آن هست نقش خود را به خوبی ایفا کند؛ از جمله، انتظارات نیروی انسانی درون خودش را برآورده کند، رابطه ی متعارف و طبیعی با مخاطب و مردم داشته باشد، ارتباطش با دولت و نظام، یک ارتباط کاملا طبیعی و منطقی باشد و از درون ارتباط با مخاطب ارتزاق کند، از طریق ارتباط طبیعی با مردم، ایده ها و قصه های خودش را به صورت مستقیم دریافت کند. ارتباطش با منافع ملی،تاریخ ،هویت و مولفه های معرفتی، یک ارتباط اثرگذار باشد. سینمایی که معرف و نماینده ی شایسته ی فرهنگ، تاریخ و هویت ملت ایران در عرصه ی داخلی وخارجی باشد؛ این سینما، سینمای متحرک، سالم، هویت مند و زنده ای است. چرا ما با چنین سینمایی مواجه نیستیم؟ دلایل مختلف دارد. برای ترسیم سینمای ایده آل و دارای وجاهت برای کشور، هرکس با سلیقه ی خودش این وجاهت را تعریف و ترسیم می کند. در بحث جزئیات، فرض بگیرید که سینما یک تلاش جمعی و متکی بر مدیریت رسمی ست در عین حال بحث فردیت هنرمند هم مطرح است، تعریف رابطه ی این فردیت با منافع ملی و با سیاست های رسمی چگونه ترسیم می شود؟ به نظر می رسد سینما به عنوان یک بخش مهم از حوزه فرهنگ و هنر، در عرصه ی مدیریت و برنامه ریزی و پشتوانه های رسمی دچار بحران است. این پریشان حالی و فضای وارونه تحت تاثیر سیاست های غیرمتمرکز،متعارض و پراکنده باعث شده که در هر دوره ای یا با هر تغییرات سیاسی ، سینمای ایران تحت تاثیر قرار بگیرد و در شرایط تعلیق به سر ببرد. در واقع سینما هست ولی در حالت توقف است، چرخ های این سینما درجا حرکت می کنند. مثال می زنم؛ اکثر کارشناس ها و متخصصین، وضعیت فعلی محیط زیست ایران را ناشی از تدبیرهای غلط در نحوه ی مدیریت ها و برنامه ریزی ها ارزیابی می کنند. درخصوص تاثیر کاهش نزولات آسمانی بر تخریب محیط زیست سهم اندکی قائل هستند یعنی در چند دهه ی اخیر در حوزه ی انرژی، باد، هوا، سدها، برق و ... سیاست هایی اعمال شده که باعث وضعیت فعلی شده است. امروز با خشک شدن دریاچه ها و پایین رفتن بسترهای آب در صدها دشت کشور و با مهاجرت بی رویه ی مردم و تورم جمعیت در حاشیه شهرها با سیل بیکاری، بزهکاری و مشکلات دیگر اجتماعی مواجه هستیم؛ و علی رغم همه ی هزینه ها که در حوزه ی توسعه ی علم و سوادآموزی می شود، با حدود ۱۰میلیون بی سواد روبرو هستیم و بحران اشتغال جوانان جدی است! اینها همه نتیجه ی سیاست های غلط در حوزه ی مدیریتی است. از یاد نبریم که در سال های نه چندان دور وقتی یک سد احداث می شد، اخبار و فیلمهای تبلیغاتی در این زمینه به نمایش درمی آمد و در اتوبان ها و خیابان ها بیلبورد نصب می شد. حالا امروز همان سدها برای محیط زیست به معضل و ضد ارزش تبدیل شده اند. این مثال را زدید که شرایط فرهنگی را مقایسه کنید! یقینا وضعیت فرهنگ از محیط زیست بدتر است. برای اینکه در بخش محیط زیست، سرزمین ایران در یک قلمرو خشک و نیمه خشک؛ قرار دارد؛ بنابراین طبیعتا باید حساس باشیم؛ یعنی بحث تغییرات اقلیمی در کل جهان در بستر محیط زیست کشور ما هم اثرگذار است اما در حوزه فرهنگ، ما در یک موقعیت خشک و نیمه خشک قرار نداریم و اتفاقا در موقعیت بسیار آباد به سر می بریم. پبشینه ی تاریخی ما این را اثبات می کند؛ هویت گذشته ی ایران در حوزه ی فرهنگ و علم، بنا بر گواهی مشاهیر بزرگ، بنا بر میراث گران بهایی مثل کتابخانه ی مراغه و آثار بزرگانی همچون ابوریحان بیرونی، عین القضات همدانی، بنا بر گلستان و بوستان و شاهنامه و بسیاری از شاخص ها فرهنگی و هنری که از گذشته به ارث رسیده در واقع گلستان آبادی داشته ایم. اوضاع فعلی در فرهنگ و هنر،خیلی به تحریم های غرب و مسائل اینچنینی ربطی ندارد؛ ما در گذشته در عرصه ی صدور علم، هنر و تفکر به دنیا شاخص بوده ایم اما امروز ما در زمینه های ادبیات، تئاتر، موسیقی، معماری و هنرهای تجسمی نه تنها در داخل دچار بحران و کمبود هستیم بلکه در منظومه ی جهانی هم سهم و نقش زیادی نداریم. ما در حوزه ی کتاب بیشتر ترجمه می کنیم، در حالیکه دستاوردهای ادبی ما باید برای جهان ترجمه شود. در حوزه ی تئاتر نه تنها در بخش های بین المللی بلکه در داخل هم با مشکل مواجهیم، در موسیقی و هنرهای دیگر هم همینطور. اقبال مردم نسبت به تولیدات و آثار بیگانه را هم در عرصه ی رسانه و هم در عرصه های دیگر شاهد هستیم. امروز خانواده های ایرانی سالیانه بیش از ۵۰۰ میلیارد تومان برای دانلود بازی های رایانه ای برای کودکان خود هزینه می کنند، این رقم ها رسمی است، اینها را من نمی گویم! سالیانه بیشتر از ۶۰۰میلیارد تومان درآمد سی دی های قاچاق است. در حالی که درآمد سالیانه ی سینما به ۶۰ میلیارد تومان هم نمی رسد. امروز عرصه فرهنگ در کشور ما تسلیم کالای خارجی شده است. چه اتفاقی افتاده کشورمان که حدود ۱۲۰۰ شهر دارد، فقط ۶۴ شهر آن صاحب سالن سینماست! در این شرایط میزان عقب گرد و خشکسالی در سینما در چه سطحی است؟ آیا این خشکسالی در عرصه ی فرهنگ مانند عرصه ی انرژی، آب و نیرو با رساندن تانکرهای آب حل می شود؟ با این کمبودی که در عرصه ی فرهنگ و هنر و وجود دارد. آیا صرفا با دیجیتال کردن ۲۰۰، ۳۰۰ سینما مشکل حل می شود؟ آیا در این شرایط باز کردن درب خانه ی سینما صرفا مشکل سینمای ایران بوده است؟ تا چند سال دیگر باید بشنویم که موفقیت های مدیران دولتی در عرصه ی سینما فقط به باز کردن درب خانه ی سینما و دیجیتال کردن سالنهای سینما منحصر می شود؟ اگرچه اینها کارهای مهم و ارزشمندی است ولی باید ببینیم، وضعیت در عرصه فرهنگ در چه حجمی از بحران است؟ حجم مطالبات انباشته شده از گذشته بسیار زیاد است. در این شرایط باید پرسید که آیا به مُسکن احتیاج داریم یا عمل جراحی؟ این بیمار در چه وضعی است؟ آیا یک پاشویه حالش را خوب می کند؟ آیا روی تخت اورژانس است و یا نیاز به شوک دارد؟ به نظرم اول باید نبضش را تنظیم کرد و بعد مطالعه کرد که چگونه آن را معالجه کنیم. پس سینما الان در وضعیت اورژانس است؟ بله! و ضرورت دارد در چنین وضعیتی، اعمال و رفتار اورژانسی در خصوص آن تجویز شود. در چنین شرایطی که بیمار، یعنی سینما روی تخت اورژانس است باید یک خیزش یا شوک فرهنگی اتفاق بی افتد. یکی از مشکلات سینما این است که، شاهرگ حیات آن، هم در تبیین قوانین و هم دربخش روابط حرفه ای بطور انحصاری و با تصدی گری در دولت تعریف شده است که این موضوع تناقض های زیادی را بوجود آورده است. در این شرایط مهم است که مدیریت فرهنگی در وجه رسمی با چه رویکردی به آن نگاه می کند. می خواهم یک مثال بزنم؛ امروز کشور ما در دوره ی پس از تحریم قرار دارد و قرار است زیرساخت هایی که بر اثر تحریم مورد لطمه قرار گرفته اند بازسازی و شکاف ها ترمیم شوند. در این شرایط از زبان اهل سیاست می شنویم که در بخش های تولید و اقتصاد چه خبر است و چه برنامه هایی قرار است برای مواجه شدن با دوران پس از تحریم صورت بگیرد. اما آیا در منظومه ی فرهنگ هم برای ترمیم ترک های عمیق و حفره های آن در این دو دهه ی اخیر، فکری شده است؟ آیا برنامه ریزی در عرصه ی فرهنگ برای ورود به دوره ی پس از تحریم انجام شده است؟ در این شرایط با یک همیت جمعی، نخبه ها، اصناف، دلسوزان و متخصصین حوزه ی فرهنگ و صاحب نظران باید جمع شوند و ایده ها، الگوها و مدل های ذهنی خود را برای شرایط پیش رو ارایه کنند و این موضوع را به طرح های اجرایی تبدیل کنند تا دولت بتواند با هم افزایی بین فرهنگ و اقتصاد علاوه بر ترمیم زیانهای گذشته، مسیر را برای حرکت رو به جلو هموار کند، پرسش این است که آیا چنین اقدام هایی صورت گرفته است؟ الان شعار بسیاری از مدیران فرهنگی ما این است که درگیر حاشیه ها شده ایم و این درگیری ها باعث شده است که ما به اصل کارهایمان نرسیم. آیا به نظر شما این حواشی می تواند توجیهی برای عملکرد مدیران باشد؟ اینها فرافکنی است. بالاخره در همه ی دنیا، مدیران سیاسی کشورها و جریاناتی که قدرت را در دست می گیرند، مخالفانی دارند. در کجای دنیا این حواشی وجود ندارد؟! چه جریانی ست که مخالف نداشته باشد؟! هنر این است که شما (مدیر) علی رغم وجود مخالف و سلیقه ی متضاد؛ بتوانید. تاثیرگذار باشید. ایده های جدید تولید کنید و مطابق با شرایطی که در آن هستید برنامه ریزی و گام های جدید را بردارید. آیا امروز در شرایط پس از تحریم، مانند دوره ی پس از جنگ باید به فرهنگ به عنوان تفنن نگاه کنیم؟ آیا فرهنگ یک مقوله ی درجه چندم است که خیلی اهمیتی ندارد و فعلا باید شکم مردم را سیر کرد؟ و فرهنگ نمی تواند به مثابه اصلی ترین مویرگ های عصبی کشور در سلامت کالبد کلی جامعه نقش موثر داشته باشد! زمانی که رویکرد شما به یک مقوله، رویکردی متناقض و بی ارتباط با مقوله های جانبی ست، با کالبدی بی شکل روبرو می شوید. جسمی که هیچ توازن ، هماهنگی در آن وجود ندارد. تناسبی بین سر، پاها،دستها و... دیده نمی شود. شما به نبض و قلب فکر می کنید و خون را پمپاژ می کنید و به او خوراک می رسانید تا نمیرد اما همزمان نیاز است به مغز و روح او هم توجه کنید، اینها لازم و ملزوم یکدیگر هستند. بنیان هویتی کشور ما بر اساس فرهنگ استوار شده و اساس، پایه و شالوده ی اصلی انقلاب اسلامی هم مبتنی بر فرهنگ و اخلاق است. این انقلاب مثل برخی انقلاب های منطقه ای با اسلحه و توپ و تانک پیروز نشد بلکه مبتنی بر تفکر، اندیشه و آرمان خواهی و عنصر کلمه است که پیروز شده و تدوام داشته است. زمانی که نمی توانیم مولفه های فرهنگی، بومی و میراث خودمان را به مخاطب داخلی منتقل کنیم چطور می خواهیم پیام مان را به جهان عرضه کنیم؟! وقتی گذشته ما در هنر و در علوم ریاضی، نجوم، اخترشناسی، شیمی، فیزیک سرآمد است، زمانی که در هنر و ادبیات صاحب مرتبت بلند هستیم، امروز باید شاهد فورانی از فرهنگ و هنر و علم باشیم و در هیچ شهری از کشور نباید خلاء فرهنگی یا هنری و یا علمی وجود داشته باشد. شهرها و رسانه های ما باید مشحون از تولیدات و آثاری باشد که بتواند در هر لحظه به تقاضا و تشنگی مردم و مخاطبان داخلی پاسخ دهد و آنها را سیراب کند. زمانی که شما نمی توانید پیام خود را منتقل کنید، چطور می توانید از تولید کتاب در جهان سهمی در اختیار داشته باشید؟ در بازار تقاضای کتاب، در همه ی عرصه های ادبیات از جمله شعر، رمان، مقالات علمی و دانشگاه ها، در گالری ها و کتاب فروشی ها در نمایشگاه های بین المللی در تمام دنیا ما چقدر حضور داریم؟ ما در سالن های ارکستر، نمایش، فیلم و... چه سهمی داریم؟ جمعیت جهان متقاضی آثار فرهنگی در دنیا هستند، ما چه بخشی از تقاضای آن ها را به خودمان اختصاص داده ایم؟ اصلا در جهان هیچ، در جهان اسلام چه سهمی داریم؟ ما یک کشور شیعه ایم و در منظومه ی جهان اسلام صاحب پایگاه سیاسی و فرهنگی مستحکمی هستیم، اما در پهنه ی جهان اسلام در حوزه ی هنر و ارتباط مستقیم و غیر مستقیم با مخاطب چه سهمی را به خودمان اختصاص داده ایم؟ کدام یک از آثار ما در شبه قاره ی هند با بیش از یک میلیارد انسان که ما با آنها قرابت های بسیار مشترکی داریم، عرضه ی درست داشته است؟ ما چه سهمی از هنرهای نمایشی را در این قاره که میلیون ها مخاطب شیعه دارد به خودمان اختصاص داده ایم؟ همچنین در کشورهای همسایه و همزبان. ما ایرانیم. ایران! با تاریخچه ی کهن فرهنگی، توحیدی و هویتی بلند و عمیق. علت چیست و در کجاست؟ به رویکردها برمی گردد! به اینکه قدرت اصلی، سیاست ورزی و برنامه ریزی در دست دولت است. بنابراین متاسفانه در اندازه آرمانی قرار نگرفته ایم و ایفای نقش نکرده ایم. در شرایط فعلی ما حتما به یک خیزش فرهنگی نیاز داریم و با بهانه تراشی کارها را نمی توانیم پیش ببریم. ابتدا باید رویکردها و نگاه ها را تصحیح کرد. فرهنگ مانند رگ های عصبی ای می ماند که همه ی ساختار های حرکتی و ارادی یک کالبد و جسم را می تواند تضمین و به حرکت درآورد و همینطور هم برعکس می تواند آنها را نابود و تعطیل کند. خود هنرمندان چه نقشی در این خیزش فرهنگی دارند؟ همه ی ضلع های این ماجرا اهمیت دارند؛ اما این پرسش مطرح است که هنرمند برخاسته از چیست؟ جامعه و هنرمند از یکدیگر منفک نیستند، در شرایطی که شما تراز نگاه حاکمیت را در قواره ای قرار می دهید که عوامل مقلد، موثر و کنشگر، تولید کننده و خلاق، سیاست ها و رفتارهایی را می بینند که خیلی نمی توانند آنها را بربتابند،اینها قطعا یا سکوت می کنند یا منزوی می شوند و یا بلاتکلیف می مانند. لازم است روندهای منطقی را در همه ی بخشها تعریف کنیم تا هنرمند بتواند در یک شرایط مناسب، امن و تضمین شده حرکت کند. زمانی که فرهنگ، اقتصاد تضمین شده ای ندارد، زمانی که فرهنگ و هنر نظارت صحیح و تضمین شده ای را از سوی دولتمردان نمی بیند و هنرمند با مدیریتی مواجه می شود که به لحاظ علمی و فرهنگی صاحب ایده و برنامه نیست، اوضاع وارونه می شود. آندره مالرو بعد از جنگ جهانی دوم به مدت هیجده سال مسوولیت وزارت فرهنگ فرانسه را برعهده داشت. فرانسه ی ویران شده توسط آلمان نازی، هر گروه سیاسی که در فرانسه بر مسند مدیریت می نشست باز هم، او بود که وزیر می شد. در واقع این آندره مالرو بود که به جایگاه وزارت فرهنگ فرانسه اعتبار می بخشید و مرتبت آن را بالا می برد، او در طول هجده سال مدیریت خود، پنج رمان بزرگ ادبیات قرن را نوشت، او یک عنصر فرهنگی ست که در وزارت فرهنگ فرانسه تجلی، پیدا کرده است. نتیجه آن می شود که فرانسه تخریب شده بر اثر جنگ؛ امروز می شود پایتخت فرهنگی اروپا و آقای آندره مالرو هم بعد از ژان پل سارتر می شود دومین مبدع و مبتکر ادبیات غرب. اعتراف، موجب بزرگی ست. هرچقدر آدم های بزرگتر به اشتباهات خودشان اعتراف کنند بزرگتر می شوند و اصلاحاتی که مبتنی بر آن اعترافات صورت می گیرد، هم عمیق تر خواهد شد. اما متاسفانه نمی خواهیم اعتراف کنیم که اشتباهات استراتژیک انجام داده ایم، در حالیکه جامعه ای که به اشتباهات خودش اعتراف کند، جامعه ی بزرگ و با ظرفیتی است و این موضوع در بحث توسعه، مسئله ی روز دنیاست. شاهدیم که در تحلیل های اقتصادی،محیط زیست،آموزش،بهداشت، و... اعترافهای بزرگی از سوی مدیران نسبت به عملکردشان صورت می گیرد، ولی در عرصه فرهنگ و هنر هیچ کس حاضر نیست به اشتباهات مهلک در گذشته و هدر رفتن فرصتهای بیشمار، اعتراف و برای جبران آن تلاش کند. برای شما مثال می زنم، در صد سال گذشته یک روستا را در گیلان یا سیستان و بلوچستان تصور کنید، روستایی ها چگونه زندگی می کردند؟ آنها در یک رابطه ی متجانس و متوازن با طبیعت روزگارشان را سپری می کردند؛ یعنی از طریق پرورش دام و طیور. مثلا حمل و نقل شان با گاو و اسب بود و سرما را از طریق کود حیوانی، درخت و جنگل تامین و گرما را از طریق ایجاد سایه قابل تحمل می کردند و با آرامش روزگار می گذراندند اما امروز چه اتفاقی افتاده است؟ برنامه های چندین ساله ی توسعه و اقدامهای بی رویه با این روستاها چه کرده است؟ دنیای مدرن به روستایی گفت که تو باید بیشتر عمر کنی، رفاه و امنیت بیشتری داشته باشی، برای او برق، جاده، گاز، پلیس، پزشک، تلویزیون و رادیو برد اما امروز از این روستا چه چیزی باقیمانده است؟ هیچ چیز، همه به شهرها مهاجرت کردند! چون با بردن این امکانات به روستاها، اولین اتفاقی که افتاد این بود که محیط زیست تخریب و ناامنی،سوتغذیه و پیری زودرس به سراغ روستاییان آمد! در بحث فرهنگ هم وضعیت به همین شکل است. دولت ها دخالت ها و تصدی گری هایی کرده اند که اینها هیچ ربطی به عالَم فرهنگ و هنر ندارد و به عالَم سیاست و قدرت مرتبط هستند و فرهنگ از زد و خورد سیاسی مصمون نمانده است. فرهنگ و هنر مانند یک طفیلی زیر پای آدم بزرگ های سیاست لِه شده است.جریان قدرت و سیاست باید تصمیم بگیرد که فرهنگ را به اهل فرهنگ بسپارد. عالِم فرهنگی می فهمد کشف و شهود یک هنرمند یعنی چه. او رنگ، هماهنگی، حرکت، نور و میزانسن، حس و مکاشفه و ... را از دریچه ی اثر هنری درک می کند، زیرا خودش متعلق به آن دنیاست اگر مدیریت با عرصه ی فرهنگ بیگانه باشد، فقط چارچوب ها و مناسبت های اداری را به خوبی انجام می دهد و جریان فرهنگ رها می شود. خانه سینما چه جایگاهی در رسیدن به این وضعیت مطلوب دارد؟ و الان به این وظیفه اش عمل می کند؟ نمی خواهم قضاوت کنم، چرا که اصل جایگاه خانه سینما بسیار محترم است. اما اینکه خانه سینما در شرایط فعلی نقش خود را به درستی و مطابق با انتظارات ایفا می کند، کسانی که بیشتر فضا را رصد می کنند باید قضاوت کنند. مهم ترین رسالت صنف و خانه ی سینما دیده بانی است، دیده بانی با دقت نظر و دقیق نسبت به جزییات و مطالبه ی حقوق آحاد سینمایی در راستای منافع کلان سینما. خانه سینما لازم است، این دیده بانی را مطابق با نیازها و بحران هایی که سینمای ایران با آن مواجه است، انجام دهد. برگردیم به فیلم سازیتان همچنان در آرزوی ساخت فیلمی با موضوع فتح خرمشهر هستید؟ هنوز یکی از ایده هایم هست ولی باید دید چه پیش می آید، ایده ها به شرایط، زمان و مکان خودشان متکی هستند، وقتی به اقتضای زمان و مکان، شرایط فراهم شود، آدم را صدا می زنند. پس شاید با این حساب الان از آن فاصله گرفته اید؟ نه وقتی فیلم می سازم، تا زمانی که آن فیلم از من منفک نشود کار دیگری نمی کنم. آرزو دارم فیلمی با حال و هوای فیلم «بر باد رفته» در مورد خرمشهر بسازم. چرا وقتی نسل شما از سینمای دفاع مقدس فاصله گرفت، باعث شد این نوع سینمایی به اینجا برسد؟ دلیل اینکه سینمای دفاع مقدس به اینجا رسیده است، این نیست که من و امثال من فیلم دفاع مقدس نمی سازیم چون به نظرم سینمایی که بخواهد به نسل متکی باشد، خیلی نمی تواند به حیات طبیعی خودش ادامه بدهد من در عرصه ی فیلم سازی به گونه ی خاصی از فیلم سازی تعلق ندارم؛ بستگی به نوع تعلق درونی به یک پدیده و ایده آن را می سازم، مانند فیلم «رستاخیز» که بیست سال آرزوی ساختش را داشتم. به آرزویتان رسیدید؟ بله اقبال بزرگی برایم بود. یکی دیگر از آرزوهایم این است که یک فیلم کودک بسازم، ایده اش را دارم ولی امکانش در کشور وجود ندارد، به دلیل سرمایه ای که نیاز دارد کار بسیار سختی است که در حوزه ی کودک و جنگ است.
سه شنبه ، ۲۸مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: همشهری]
[مشاهده در: www.hamshahrionline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 105]
-
گوناگون
پربازدیدترینها