واضح آرشیو وب فارسی:عصر ایران: آربی اُوانسیان در نشست پرسش و پاسخ درباره کتاب «تئاتر و سینمای آربی اُوانسیان» گفت که پس از به بن بست رسیدن پروژه اقتباس سینمایی اش از رمان «شوهر آهو خانم» و سرقت فیلمنامه این اثر توسط داوود ملاپور، به طور اتفاقی وارد کار تئاتر شده است. نویسنده کتاب نیز دلیل طولانی شدن فرایند نگارش اثر را پراکندگی منابع دانست. به گزارش ایبنا، نشست پرسش و پاسخ پیرامون کتاب «تئاتر و سینمای آربی اُوانسیان» عصر دیروز، دوشنبه 27 مهر، با حضور آربی اُوانسیان، مجید لشگری، محقق این کتاب و فرهاد مهندس پور، کارگردان تئاتر و عضو هیات علمی دانشگاه تربیت مدرس، در شهر کتاب فرشته برگزار شد. آربی اُوانسیان در این نشست گفت: من بالاجبار وارد کار تئاتر شدم و حرفه اصلی من سینما بود. پس از آنکه پروژه اقتباس سینمایی من از رمان «شوهر آهو خانم» علی محمد افغانی، به بن بست رسید و در ادامه داوود ملاپور، فیلمنامه من را سرقت کرد، وارد کار تئاتر شدم. در این زمان شاهین سرکیسیان نیز فوت کرده بود و گروهش بدون سرپرست و سرگردان مانده بودند. وی افزود: آزادی بیان سینمایی به من امکان داد تا بتوانم نمایشنامه های عباس نعلبندیان و مهین تجدد را به صحنه ببرم. شیوه های اجرایی من با توجه به شرایط فرهنگی خاص جامعه در آن روزگار بازمی گشت و حتی من هیچگاه بدون در نظر گرفتن این شرایط، نمایشنامه ای را برای اجرا در نظر نگرفتم. کارگردان فیلم چشمه در بخش دیگری از سخنان خود در این نشست با اشاره به نقدهایی که در دوران فعالیتش بر آثارش نوشته می شد، گفت: 99 درصد نقدهایی که درباره آثار من در مطبوعات آن روزگار منتشر می شدند، فحش وقیح بودند و نه نقد. حال پژوهشگر امروزی که اجراهای تئاتری من را مشاهده نکرده، چگونه می تواند از این نقدها برای پژوهش روی آثار من استفاده کند. اُوانسیان ادامه داد: من در دوران فعالیتم گفت وگوهای مطبوعاتی بسیاری انجام دادم، اما متاسفانه حتی همکارانم نیز این گفت وگوها و مصاحبه ها را نخواندند و متوجه نشدند که من چه می گویم؟ به همین دلیل تصمیم گرفتم دیگر هیچ مصاحبه مطبوعاتی انجام ندهم و حتی برای انتشار این کتاب نیز با هیچ رسانه ای گفت وگو نکردم. این کارگردان پیشکسوت تئاتر و سینمای ایران همچنین با اشاره به این که مجید لشگری در این کتاب هوشمندی خاصی به خرج داد و با کنار هم قرار دادن این نقدها و برخی اسناد دیگر دست به روشنگری زد، توضیح داد: خود لشگری نیز با پیتر بروک، کارگردان تئاتر مشهور و اثرگذار، تماس گرفت تا برای این کتاب مقدمه بنویسد و من برای نگارش این مقدمه هیچ چیزی به بروک نگفتم. فرهاد مهندس پور نیز در این نشست گفت: متاسفانه در این کتاب درباره ایده های آربی اُوانسیان برای اجرای تئاتر حتی یک کلمه هم وجود ندارد. این یک اشکال کلی برای تئاتر ماست که هنوز به این دانش نرسیده ایم که بدانیم درباره چه ایده هایی گفت وگو کنیم. وی افزود: در دوره ای که اُوانسیان به فعالیت تئاتری اشتغال داشت، هنوز بسیاری از کتاب ها و نمایشنامه ها ترجمه نشده بودند و وی برای یافتن متن ها و شیوه های جدید بسیار جست وجو می کرد. ظهور پدیده عباس نعلبندیان در تئاتر ایران نیز حاصل همین جست وجوهای آربی بوده است. مهندس پور ادامه داد: در دوره فعالیت اُوانسیان تئاتر ایران مشکلی در بیان ایده هایش نداشت، اما امروزه دارد و خود آربی معیاری است تا ما با استفاده از آن به حل این مشکل بپردازیم. امیدوارم روزی بتوان ایده های اُوانسیان برای تئاتر را ثبت کرد و به دانشجویان آموزش داد. مجید لشگری نیز در این نشست با اشاره به طولانی شدن فرایند تحقیق و نگارش این کتاب گفت: روند تحقیق و نگارش این کتاب چیزی در حدود 10 سال، یعنی به اندازه عمر کارگاه نمایش تهران، طول کشید؛ چرا که من باید با هنرمندانی گفت وگو می کردم که پس از انحلال کارگاه نمایش، در سرتاسر جهان پخش شده بودند. وی افزود: متاسفانه در ایران نهادهایی نداریم که اسناد تئاتری را گردآوری و ثبت کنند. من در دوره ای از پژوهش بر این کتاب برای گرفتن اسنادی به کتابخانه مجموعه تئاترشهر مراجعه کردم. درآنجا متوجه شدم که بسیاری از اسناد این کتابخانه در پشت بام این مجموعه سال هاست در معرض باد، باران و خاک قرار دارد. لشگری اضافه کرد: این کتاب در دو جلد به ثمر رسید. جلد اول شامل رویدادنگاری زندگی و فعالیت های هنری اُوانسیان است. در جلد دوم نیز نمونه هایی از نوشته ها و گفت وگوهای آربی اُوانسیان، و نمونه هایی از نقد ها و نظرهای مندرج در مطبوعات درباره کارهای او گردآوری و تدوین شده است. نقدهای مندرج در این کتاب را با وسواس بسیار انتخاب کردم. به عنوان مثال درباره اجرای «پژوهشی ژرف و سترگ و نو در سنگ واره های قرن بیست و پنجم زمین شناسی یا چهاردهم، بیستم، فرقی نمی کند» نقدهای بسیاری منتشر شده بود، اما من آن نقدی را که گویایی بیشتری داشت، برای انتشار در این کتاب برگزیدم. لشگری همچنین در پاسخ یکی از حاضران به این سوال که «چگونه بدون دیدن حتی یک اجرای تئاتر از اُوانسیان تصمیم به کار بر روی این کتاب گرفتید؟» گفت: من زمانی که نمایشنامه های عباس نعلبندیان را مطالعه کردم، بسیار دوست داشتم بدانم که چه کسی جرات به صحنه بردم این آثار را داشته است؟ تا اینکه به اسم آربی اُوانسیان رسیدم. در ادامه به دنبال کتاب هایی گشتم که درباره آربی بیشتر بدانم، اما متوجه شدم که هیچ منبع مستقلی وجود ندارد. در اینجا بود که حس کردم این گذشته ای که روبه فراموشی است باید ثبت شود. از میان چهره های شاخص در این نشست می توان به خجسته کیا، از محققان پیشکسوت تئاتر و نمایش ایرانی و نویسنده کتاب «قهرمانان بادپا در قصه ها و نمایش های ایرانی»، هوشنگ آزادی ور، مترجم کتاب «تاریخ تئاتر» اسکار براکت، محمود عزیزی، حمید امجد، علیرضا خمسه، محمد رحمانیان، مهوش افشارپناه، هوشنگ توکلی و فریده سپاه منصور اشاره کرد. کتاب دو جلدی «تئاتر و سینمای آربی آوانسیان از ورای نوشته ها، گفت وگوها و عکس ها» با پیش گفتار پیتر بروک و تالیف و پژوهش مجید لشگری سال گذشته (1393) از سوی انتشارات روزنه منتشر شده است.
سه شنبه ، ۲۸مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عصر ایران]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 33]