واضح آرشیو وب فارسی:منبری ها: یک روز من با کسی صحبت می کردم که خیلی مقدس بود؛ از آن مقدس های درجه یک! او به من گفت: «شما که حرف می زنی، مواظب باش غیبت نکنی!»، خب؛ این یک توهین است! می خواست امر به معروف و نهی از منکر کند، ولی توهین کرد! من معلم تو هستم باباجان! من اول از همه، باب غیبت را خوانده ام و مراقب هستم که چه می گویم؛ چرا این طور حرف می زنی؟ این حرف بی احترامی و توهین است. کسی که مربی نداشته باشد، نمی داند چطور حرف بزند! راه و چاه را یاد نگرفته است، داداش جان!به گزارش "منبری ها" به نقل از فارس، با آغاز ماه محرم الحرام هیأت در مساجد و حسینیه های سراسر کشور بر پا می شود و عزاداران حسینی پای صحبت کارشناسان دینی می نشینند و بعد از آن در مصیبت عزای سید و سالار شهیدان اشک ماتم می ریزند. یکی از این سخنوران نامی و درس آموز، مرحوم آیت الله عبدالکریم حق شناس بود که سخنانش هنوز بوی تازگی و معرفت ناب می دهند: *تنها راه نجات: «طاعت خدا بر پایه علم» خدا می فرماید: اگر می خواهید بر صراط مستقیم که صراط امیرالمؤمنین(ع) و عترت است، باشید، باید مرا پرستش کنید، این یعنی اگر تو اهل طاعت نشوی، هنوز کلاس اولی هستی و حتی اگر ۱۰۰ سال هم قیافه مذهبی بگیری، ولی نفس خود را کنترل نکنی و مثلا به آن چیزهایی که نگاه کردنش بر تو حرام است، نگاه کنی، معلوم می شود که هنوز کلاس اولی هستی و داری درجا می زنی! تا نفس را کنترل نکنی و روپوش های الهی را که خدا برای چشمت قرار داده، موقع نگاه به حرام نبندی و خودت را کنترل نکنی، هنوز کلاس اولی هستی! تا تمام قوانین شارع را اعمال نکنی، داری در همان کلاس اول درجا می زنی و هیچ رشدی نکرده ای، تو را زمانی به کلاس دوم می برند که خودت و نفست را کنترل کنی! چون یا باید نفس خودت را بپرستی، یا خدا را! امام کاظم(ع) فرمود: «لا نَجاةَ إلاّ بِالطّاعَةِ»، این «لا»، لای نفی جنس است؛ لذا معنای این روایت آن است که «از نجات خبری نیست، مگر اینکه طاعت و بندگی داشته باشید». حال ببینیم طاعت چیست؟ طاعت این است که «دلم می خواهد» را کنار بگذاری و دنبال خواسته مولایت باشی. بندگی هم راه دارد، آقا جان! طاعت و بندگی با علم ممکن است؛ یعنی اطاعت از خدا، علم می خواهد! انسان باید بداند که امر خدا چیست، تا بتواند او را طاعت کند. به امام زمان (ع) قسم؛ واقعا اگر یک مربی و استاد اخلاقی نداشته باشی، حرف که می زنی یک دفعه می بینی که داری اهانت می کنی و تخلفی از تو سر خواهد زد! یک روز من با کسی صحبت می کردم که خیلی مقدس بود؛ از آن مقدس های درجه یک! او به من گفت: «شما که حرف می زنی، مواظب باش غیبت نکنی!»، خب؛ این یک توهین است! می خواست امر به معروف و نهی از منکر کند، ولی توهین کرد! من معلم تو هستم باباجان! من اول از همه، باب غیبت را خوانده ام و مراقب هستم که چه می گویم؛ چرا این طور حرف می زنی؟ این حرف بی احترامی و توهین است. کسی که مربی نداشته باشد، نمی داند چطور حرف بزند! راه و چاه را یاد نگرفته است، داداش جان! *رابطه عقلانی میان علم و تعلم امام کاظم(ع) فرمود: «والعلم بالتعلم»، برای دانستن، باید بروی یاد بگیری! یک نفر به حضرت اباعبدالله(ع) متوسل شد و گفت: «من می خواهم که بدون رفتن مدرسه به من علم عطا کنی!»، دعایش مستجاب نشد! چون دعایش غیرعقلانی بود. بعد به حضرت عباس(ع) متوسل شد. قمر بنی هاشم که تکلیف را زود معین می کند، به خوابش آمد و فرمود: «یک فلک بیاورید و این آقا را فلک کنید و چوب بزنید!» وقتی که فلک را آوردند و چند ضربه به او زدند، آن شخص پرسید: «آقا مگر من چه خطایی کردم؟!» حضرت فرمود: «تو یک حاجت خلاف قاعده می خواهی!» اگر از راه عبادت پول بخواهی، دعایت خلاف قاعده است؛ برای کسب درآمد باید بروی و کار کنی! پول که از راه عبادت به دست نمی آید. البته، یک عده اهل علم هم هستند که رزقشان «مِن حَیثُ لا یَحتَسِب» می رسد؛ اما این مطلب عمومیت ندارد و یک قاعده همگانی نیست. لذا حضرت به او فرمود: «تو باید بروی مدرسه و درس بخوانی! این دفعه هشت تا ترکه خوردی! اگر دفعه دیگر از این حرف ها بزنی، شانزده تا ترکه به تو می زنم!»، قمر بنی هاشم(ع) زود تکلیف را معین می کند! *ضرورت ربانی بودن معلم «ولا عِلمَ إلاّ مِن عالِمٍ رَبّانِیٍّ»، ببین داداش جان! لقمان حکیم که پای منبرش حضرت داوود و سلیمان و دیگر انبیا می آمدند، به پسرش می فرمود: «یا بُنَیَّ اِختَرِ المَجالِسَ حدیث عَلى عَینَیکَ» بعضی ها این عبارت را این طور معنا کردند که لقمان به پسرش فرمود: مجالسی که می خواهی در آن ها شرکت کنی و وظایف اخلاقی ات را یاد بگیری، از چشمت عزیزتر است. لذا خیلی دقت کن! برای اینکه اگر گوینده کج سلیقه باشد، ممکن است برایت خرابی به بار آورد؛ مثلا روایتی را اشتباه معنا کند و آن وقت به گمراهی خواهی افتاد. «فَإِنْ رَأَیْتَ قَوْماً یَذْکُرُونَ اللَّهَ فَاجْلِسْ مَعَهُمْ»، پس اگر دیدی که گروهی خدا را یاد می کنند، نزد آن ها بنشین، «فَإِنَّکَ إِنْ تَکُ عَالِماً یَنْفَعْکَ عِلْمُکَ وَ یَزِیدُوکَ عِلْماً» چون اگر تو عالم باشی، در همنشینی با آن ها هم علم تو به کار می آید و هم آن ها به علم تو می افزایند و اگر هم جاهل باشی، آن ها به تو آموزش می دهند و از آن ها چیز یاد می گیری؛ به علاوه اینکه اگر خداوند متعال، سایه رحمتی بر آن ها بگسترد، این رحمت، تو را هم در بر می یرد. *اطلاع و آگاهی عالم ربانی، حتی بعد از مرگ خدا رحمت کند حضرت آقای بهبهانی را که بعضی ها پشت سر ایشان صحبت هایی می کردند. بعد از فوت ایشان، کتاب های ایشان را در معرض بیع گذاشته بودند، بنده هم رفتم و در میان کتاب های ایشان، کتابی راجع به خیارات مکاسب به قیمت سه تومان خریدم. بعد در عالم رویا دیدم که ایشان تقریباً در عرض آقای بروجردی وارد شد و بعد به آقای بروجردی رو کردند و فرمودند: «دیروز کتاب های ما را فروختند، ایشان کتاب خیارات مرا خریده است». ببین داداش جان! آن ها بیدارند و ما خوابیم. دیروز من رفتم کتابخانه، کتابی از کتاب های ایشان خریدم، ایشان فردا به آقای بروجردی اظهار کردند که کتاب مرا، به ایشان فروختند....!
سه شنبه ، ۲۸مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: منبری ها]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]