واضح آرشیو وب فارسی:هدانا: حوزه تئاتر گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان ؛ سینما به عنوان هنری وسوسه انگیز و جذاب، همیشه طرفداران زیادی در گوشه گوشه دنیا داشته است. عشق به بازیگری در سینما و کسب شهرت از این طریق، ایرانی و غیرایرانی نمی شناسد طوری که در تمام دنیا مرسوم است حتی خوانندگان، ورزشکاران، و ... پس از گذراندن عمری در حوزه فعالیت حرفه ای خود، جذب سینما و بازیگری می شوند تا از شهرتشان در این عالم جذاب و پرمخاطب استفاده کنند و حتی بیشتر معروف و دیده شوند. در سینما و تئاتر ایران اتفاقی نو افتاده و آن تمایل بازیگران سینما به حضور در تئاتر و نمایش های صحنه ای است! تمایلی که چندان هم به مذاق تئاتر ی ها خوش نیامده و تمایلی به این حرکت ندارند. اهالی تئاتر عقیده دارند اجرای نمایش روی صحنه، با بازی مقابل دوربین سینمایی تفاوت فاحشی دارد و لزوماً توفیق در فیلم سینمایی نمی تواند تضمین کننده موفقیت روی صحنه تئاتر هم باشد. حضور تعداد بسیاری از بازیگران سینما در نمایش و تئاتر که علاوه بر گران تر کردن بلیت نمایش به علت بالا بودن دستمزد آن ها، باعث تضییع حق تئاتری هایی می شود که عمری را خاک صحنه خورده و مو سپید کرده اند، تئاتری هایی که از کمبود سالن و کمبود بودجه شکایت ها دارند. حضور ستاره های سینمایی ضمن کمرنگ کردن حضور بازیگران تئاتری، آسیب های دیگری را هم به تئاتری ها می زند و از این حیث موجب واکنش تئاتری های قدیمی و حتی جدید به این حرکت شده است. قشر دیگری از بازیگران جدید سینما و تئاتر، ورزشکاران هستند که یک بازیگر پیشکسوت تئاتر تلویزیون و سینما رسماً به حضور آن ها واکنش نشان داده و از باز بودن در تئاتر برای ورود همه، انتقاد شدیدی را مطرح کرد، جمشید مشایخی خطاب به فوتبالیست بازیگر شده گفت: آقای فوتبالیست من نوکرتم ولی تو ربطی به تئاتر نداری. اما مسئله ای که مطرح می شود این است که ورود از سینما به تئاتر و از تئاتر به سینما هیچ کدام تضمین کننده قطعی موفقیت یک بازیگر نیستند و همان طور که نمی توان به طور قطع گفت بازیگری که از تئاتر به سینما وارد می شود حتماً موفق خواهد بود، ورود از سینما به تئاتر هم نمی تواند حتماً موفقیتی در پی داشته باشد. هنر اجرا در صحنه نمایش یا مقابل لنز دوربین حرفه ای سینما، تجربه ای ایست که باید ذاتی و البته تربیت شده باشد، استعدادهای بالقوه ای که هرگز به اجرای بازیگری نرسیده اند، کم نیستند؛ نباید بازیگری را هنر آسان و بی زحمتی دانست، بخصوص بازیگری و اجرای صحنه ای که به شکل زنده و مقابل چشمان تماشاگران انجام می شود و لحظه ای خطا ممکنست برای اجراگر صحنه، گران تمام شود. پس می توان به اهالی تئاتر که به دشواری در این هنر تثبیت شده اند حق داد که در پذیرش افراد مختلف در حوزه تخصصی شان سرسخت باشند، یعنی در مقابل کسانی که برای کسب اعتبار در بازیگری پا به عرصه فعالیت آن پیشکسوت ها می گذراند و حاصل زحمات و تلاش هایشان را در چند شب نمایش از آن خود می کنند. مدیریت صحیح و استعدادشناسی در زمینه ورود اقشار مختلف به تئاتر مسئله مهمی است، تئاتر ما برای جذب مخاطب از ویژگی های اصلی و مهم خود که غنا، کیفیت، محتوا، و ... است فاصله گرفته و حرکات کودکانه، طنز سخیف و ... جای خود را به اجرای فاخر و نمایشنامه های معتبر و باکیفیت داده اند؛ متاسفانه انگار همه اینها برای تأمین هزینه و برگشت سرمایه است و دیگر هیچ... دیدن ستاره های سینما از نزدیک و خوش و بش با آن ها و انداختن عکس های یادگاری و سلفی های خاطره انگیز امتیازی است که در سینماهای ما کمتر رخ می دهد. مخاطبان تئاتر برای ارتباط مستقیم با ستاره های جوان سینما راهی سالن های تئاتر می شوند تا با ثبت عکس یادگاری و ابراز احساسات به این بازیگران، مدت ها در میان دوستان و اقوام سوژه داغ بحث باشند! با در نظر گرفتن تماشاگرانی که به خاطر ستاره های سینما بلیت تئاتر خریداری می کنند و ستاره هایی که در سالن های شلوغ تالارهای نمایش، به دنبال جلب نظر مشتاقان و هواداران و درخشش در جمع و قرار گرفتن میان حلقه طرفداران هستند، می توان گفت که به دلیل نبود یک نظارت درست در ورود و آنالیز بازیگران مشتاق به اجرای تئاتری، صحنه تئاتر به یک شوی تبلیغاتی برای نمایش مد و ظاهر و ... تبدیل شده است و می توان گفت در این مورد تر و خشک با هم می سوزند و اهالی اصیل تئاتر به پای تازه واردان مشتاق خودنمایی، می سوزند و خاکستر می شوند. گزارش شیما شفیعی
دوشنبه ، ۲۷مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: هدانا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 106]