واضح آرشیو وب فارسی:بویرنیوز: یونیس مثل تمام جوانان دیگر کنیایی در حیات مدرسه مشغول گپ زدن با بچه های دیگر مدرسه است. هیچ نشانه ای از آسیب روانی که متحمل شده را نمی توان در چهره او دید. به گزراش فرادید، «ژوزفین کوله آ» به سان منجی برای دختران قوم سامبوروی کنیا است. یونیس مثل تمام جوانان دیگر کنیایی در حیات مدرسه مشغول گپ زدن با بچه های دیگر مدرسه است. هیچ نشانه ای از آسیب روانی که متحمل شده را نمی توان در چهره او دید. به گزارش سی ان ان، ۱۳ سال از آن ماجرا می گذرد. زمانی که او تنها ۹ سال داشت و به اجبار پدر و مادرش مجبور به ازدواج با مردی شد که جای پدربزرگش بود. البته این مسئله چیز عجیب و غریبی نبود، چرا که سنت های محلی قوم سامبورو چنین حکم می کند. سامبوروها (Samburu) در واقع گله داران بسیار قدیمی کنیا هستند که گفته می شود رابطه ای دورادور با قوم ماسای [یکی از مشهورترین اقوام آفریقایی که در مرز میان کنیا و تانزانیا و در دشت های دامنه کوه کلیمانجارو زندگی می کنند] دارند. اگر از بیرون به این دو قوم نگاه کنیم، شباهت های فراوانی بین آن ها، چه از نظر فرهنگ و چه از نظر زبان، خواهیم دید. تعدادی از جوانان سامبورویی، مثل یونیس، خوشبختانه توانسته اند خود را از شر سنت های دست و پا گیر نظیر ازدواج کودکان و ختنه زنان خلاص کنند. آن ها اما با این کار ریسک بزرگی را به جان خریده اند؛ بیم آنکه آن ها توسط خانواده و جوامعشان طرد شوند، همیشه همراهشان است. یونیس می گوید: «وقتی ۹ سالم بود، پدرم بدون صحبت با من مرا به ازدواج با مردی ۷۸ ساله وادار کرد… به تبعیت از پدر به خانه اش رفتم و یک هفته هم با او زندگی کردم. آن مرد به من گفت در آینده زنی خانه دار خواهم شد، اما من گناهی نداشتم، چون دوست داشتم به مدرسه بروم… ولی آن مرد ۷۸ ساله با خودخواهی فراوان می خواست که من زن سوم او باشم. بهش گفتم که زن تو نخواهم شد؛ او هم با چوب دستی اش به جانم افتاد.» خاطرات آن ازدواج هنوز هم یونیس را آزار می دهد. این مسئله را به سادگی می توان از حرف هایش فهمید. یونیس می گوید: «کمی بعد از طریق اطرافیان با زنی آشنا شدم که می گفتند به کودکان کمک می کند. آن روز با پای پیاده از باراگوی راه افتادم و به مارالال رسیدم. من حتی کفش هم نداشتم… کوله آ مرا به پرورشگاه کودکان فرستاد… بگذارید ساده بگویم: او مرا به معنای واقعی کلمه نجات داد.» او با بنیاد دختران سامبورو به کمک دختران سرزمینش شتافته است در مدرسه ی شبانه روزی که یونیس درس می خواند، هشت دختر دیگر با شرایطی مشابه او وجود دارند. که همه آن ها توسط «بنیاد دختران سامبورو» به مدیریت ژوزفین کوله آ نجات داده شده اند. یونیس و دوستانش و تمام ۲۰۰ دختر دیگر که با شرایطی مشابه در خاک کنیا زندگی می کنند، خانم کوله آ را با نام «مامان کوله آ» می شناسند. خانواده های این دخترها به خاطر سرکشی آن ها از دستوراتشان دیگر حاضر نیستند سرپرستی آن ها را قبول کنند. اینجا است که مامان کوله آ وارد پیکار می شود و در نقش منجی به کمک آن دختران می شتابد. خانم کوله آ خودش هم با همین سنت ها بزرگ شده و حالا با داسی بُرنده به مبارزه با این سنت ها رفته است. او می گوید از زمانی که به مدرسه شبانه روزی رفته و بعد از آن در رشته پرستاری درس خوانده، این سوال ها را با خود مطرح کرده که واقعا در کشورش چه می گذرد؟ خانم کوله آ می گوید: «به نظرم آمد که ما تنها مردمی هستیم که ختنه زنان را انجام می دهند. جوامع دیگر داخل کنیا چنین کاری را انجام نمی دهند. من متوجه مسائل فرهنگی شدم که از اساس مشکل دارند. بنابراین تصمیم گرفتم که دختران سرزمینم را نجات دهم.» او کارش را در سال ۲۰۱۱ و از همان حوالی خانه اش شروع کرد. ژوزفین در ادامه می گوید: «اولین بار دو دختر از خویشاوندانم را نجات دادم. یکی از آن ها ده سال داشت که در شرف ازدواج بود. زمانی که دختران جوان سامبورو در سن ازدواج قرار می گیرند، باید زیر بار ختنه هم بروند. من فهمیدم که قرار است ازواج کند، به همین خاطر به نجات او شتافتم. پس از اینکه نجاتش دادم، او را به مدرسه فرستادم.» «دو روز بعد شخصی با من تماس گرفت و گفت که یک عروسی در روستا در آستانه برگزاری است. من گفتم که آن دختر پیش من است، پس چه کسی دارد عروسی می کند؟! آن شخص گفت: خواهر کوچک تر ۷ ساله ی او… خانواده آن ها مجبور بودند این کار را کنند، چون گاوها اینجا بودند و تمام دختران باید می رفتند.» خانم کوله آ با شجاعت تمام آن دختر ۷ ساله را هم نجات داد، اما کمی بعد متوجه شد که عموهایش را دستگیر کرده اند. دلیلش نیز این بود که ازدواج در سن پایین و ختنه زنان در سال ۲۰۱۱ در کنیا غیرقانونی شده بود. بنابراین قانون پشت سر او بود و خانم کوله آ در واقع داشت به شکلی ناخودآگاه با پلیس همکاری می کرد. البته این را هم باید گفت که هماهنگی او با قوانین جدید بدین معنا نیست که هیچ خطری او را تهدید نمی کند. والدین و خویشاوندانِ دخترانی که او نجات می دهد، کمی بعد به دلیل روشن شدن جرمشان [دست داشتن در ازدواج کودکان و ختنه] دستگیر می شوند. به همین دلیل، بسیاری از بزرگترهای قوم سامبورو از حتی از ریخت خانم کوله آ هم خوششان نمی آید، زیرا مسبب بسیاری از مشکلاتشان را خانم کوله آ می دانند! ژوزفین کوله آ می گوید: «همه به من می گویند که تو در بین ما بزرگ شده ای و باید در جبهه ما باشی، نه اینکه در جبهه مقابل ما… می دانم که ریسک می کنم، اما این مسیر را ادامه خواهم داد.» همین حالا هم دخترانی هستند که از خانم کوله آ کمک می خواهند. روستاهای موقتیِ سامبورو که برای ییلاق و قشلاق در فصول مختلف بنا می شوند، «مانیارا» نامیده می شوند. مادر چند تن از این دخترانِ ساکن مانیارا از کوله آ درخواست کمک کرده اند. این مانیارا که یک ماه از ساخت آن می گذرد، در مکانی دورافتاده در انتهای جاده خاکیِ جدید قرار دارد. این روستا نه برق دارد و نه آب لوله کشی. نزدیک ترین مدرسه هم کیلومتر ها با آن ها فاصله دارد، بنابراین هیچ کدام از بچه های این روستا نمی توانند به مدرسه بروند. تنها پنج درصد جمعیت قوم سامبورو تواناییِ خواندن و نوشتن دارند. خانم کوله آ با استفاده از یک برنامه رادیویی، صدای خود را به مردم می رساند. مادران ساکن آن روستای دورافتاده هم توسط همین برنامه رادیویی به خانم کوله آ آشنا شده اند. یکی از مادران می گوید: «دختر روستای ما قبلا نشان شده اند. مردان محلی دختران کم سن روستا را اهدای یک گردنبند تسبیحی نشان می کنند. کوچک ترین دختر دِه که نشان شده تنها هفت سال دارد… این خطر متوجه تمام دختران روستا است. دختری ۹ ساله در روستا زندگی می کند که بدون اطلاع خودش قرار است او را شوهر دهند. به خاطر همین است که به او می گویند به مدرسه برو تا زیر ازدواج اجباری نروی.» یکی از اعضای طایفه دختران نوجوانِ روستا را پیش از ازدواج و برای تامین امیال جنسی مردان، خرید و فروش می کند. هر چه تعداد مهره های گردنبند آن دختر بیشتر باشد، قیمت فروش آن نیز متعاقبا بیشتر خواهد بود. زمانی هم این دختران به سن ازدواج برسند، با شخصی از یک طایفه دیگر ازدواج خواهند کرد. اگر دختری در زمان برقراری روابط جنسی با خویشاوندان در پیش از ازدواج باردار شود، او به ناچار باید جنین را سقط کند؛ اگر هم دختری صاحب بچه شده باشد، احتمال پذیرش او در طایفه دیگر بسیار کم خواهد بود. درست است که ازدواج در سن پایین و ختنه زنان در کنیا غیرقانونی اعلام شده، اما برچیدن سنت های فرهنگی کاری بس دشوار است. آنجلا (وسط) و خانم کوله آ آنجلا یکی از دختران کنیایی است که از آینده ای ترسناک گریخته است. او می گوید: «داشتند دوستانم را ختنه می کردند که من خون را با چشم های خودم دیدم. جیغ دوستانم را هنوز به یاد دارم. به همین خاطر، هر کاری که می توانستم را برای فرار از عاقبتی مشابه انجام دادم.» آنجلا با لجنی مظلومانه می گوید: «وقتی ۹ سالم بود، پدرم خواست که مرا ختنه کنند. من هم به سمت جنگل فرار کردم.» ژوزفین کوله آ به میراث سامبورو افتخار می کند. او لباس محلی قومش را به تن کرده و در یک مراسم سنتی مشغول آوازخوانی و اجرای رقص محلی است. به اعتقاد او، دخترانی مثل یونیس و آنجلا نقش حیاتی در جامعه شان را بر عهده داشته و او می خواهد که دختران سرزمینش به شکلی بهتر دیده شوند. او می گوید: «کورسوی امیدی دیده می شود… من مطمئنم که اگر دختران بیشتری را راهی مدرسه کنیم، بعدها شاهد شرایطی متفاوت خواهیم بود.»
دوشنبه ، ۲۷مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: بویرنیوز]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 26]