واضح آرشیو وب فارسی:فرهیختگان آنلاین: کلید واژه «یکشنبه سیاه» در تاریخ مجلس ایران اشاره به یک رویداد تلخ سیاسی - اخلاقی دارد. مریم محمدپور: حادثه ای که در آن رئیس دولت پیشین با پخش فیلمی صامت و البته صداگذاری شخصی بر آن، صحن علنی پارلمان را دچار تنش کرد و یکی از تلخ ترین رویدادهای سیاسی در تاریخ جمهوری اسلامی را رقم زد. ساکتان آن حادثه، هفته گذشته یکشنبه ای دیگر را در تاریخ پارلمانی کشورمان رقم زدند و با عهدشکنی درباره طرحی که قرار بود با هماهنگی دو فراکسیون اصلی مجلس تدوین و تصویب شود، یکی از مهمترین توافقات بین المللی دولت ایران با بازیگران بین المللی را بازیچه بگومگوهای سیاسی خود با چهره های بانفوذ مجلس کردند. به این ترتیب رسانه های خارجی را به این هوس انداختند که اختلاف افکنی سیاسی در ایران را گسترش دهند و البته خوراک تبلیغاتی آنها چیزی نبود مگر ادعاهای پوپولیستی نمایندگانی که با تابلو «جبهه پایداری» در مجلس فعالیت دارند. حاشیه های تصویب طرح برجام در مجلس شورای اسلامی چنان بود که حتی دفتر رهبر انقلاب نیز در اطلاعیه ای به برخی خبرسازی ها واکنش نشان داد و نسبت به بی توجهی «اصحاب تریبون» به انتساب برخی خبرها به اعضای دفتر رهبری انتقاد کرد. عهدشکنی پایداری؛ تجربه ای که تکرار می شود این البته برای اولین بار نیست که اعضای جبهه پایداری در مجلس زمینه های برخی شکاف ها و افتراقات سیاسی را به وجود می آورند. پیش از این نیز این دسته از نمایندگان اتحاد مجلس اصولگرا و رابطه قوای مقننه و مجریه را با طرح سوال ها و استیضاح های مختلف تضعیف کرده بودند، اما شاید آنچه در «یکشنبه» هفته گذشته پارلمان روی داد از آن جهت مهمتر بود که این بار نه فقط کنایه گویی و متلک پراکنی پارلمانی مسبب اختلاف بود، بلکه ورای آن، حرف بر سر عهدشکنی بود و آنها که در جلسات پشت پرده وعده همراهی برای تصویب طرح برجام را داده بودند، ناگهان در صحن علنی گام در راهی دیگر گذاشتند. این عهدشکنی درست همزمان با طرح موضوع وحدت اصولگرایان در انتخابات مجلس دهم بود. انتخاباتی که پیش از آن، گروه های اصولگرا برای نزدیک کردن دیدگاه های خود کوشش کرده و حالا شعار دستیابی به لیستی واحد می دهند. هرچند برخی چهره های اصلی اصولگرایان به خوبی می دانند که اگر بی توجه به تجربه ادوار پیشین انتخابات به گروه های تندرو نزدیک شوند، نتیجه ای بهتر از شکاف های انتخاباتی سال 84 یا مجالس هشتم و نهم در پی نخواهد داشت، اما بخشی از گروه های اصولگرا امیدوارند با حضور احتمالی رقیب اصلاح طلب در انتخابات پیش رو، همه طیف های اصولگرا به دستیابی به یک فهرست مشترک از نامزدهای انتخاباتی رضایت دهند. خشت اولی که کج گذاشته شد در تازه ترین این اقدامات، حزب موتلفه اسلامی به عنوان یکی از قدیمی ترین احزاب اصولگرا با دو جریان «ایثارگران» و «پایداری» منشوری پنج ماده ای امضا کرده تا خشت اولی بر وحدت اصولگرایی باشد. این منشور وحدت در واقع با دو گروهی امضا شده که اعضای آن در مجلس نقش اصلی در تنش های پارلمانی را در ماه های اخیر داشته اند. حزب موتلفه که سابقه مبارزاتی آن چه پیش و چه بعد از انقلاب بر کسی پوشیده نیست، شاید امیدوار است که با استفاده از ظرفیت برخی جوانان «نئوراست»، سبد رأی خود را گسترش داده و همچنین با جذب طیف های تندرو اصولگرا، گام بلندی در راستای آرمان وحدت اصولگرایان در انتخابات مجلس دهم بردارد. با وجود اینکه به نظر می رسد شعار حزب موتلفه، «گذار از اختلافات گذشته» و «وحدت بر سر تحقق آرمان ها در آینده» است، ولی رفتار گروه هایی که این حزب با آن ها وحدت کرده نشان می دهد، حتی اگر بتوان اختلاف افکنی های گذشته را فراموش کرد، قطعا نمی توان چشم بر رفتارهای اختلافی «اکنون» برخی گروه های اصولگرا بست. همان ها که در جلسات پشت پرده یک حرف می زنند اما چون چشمشان در چشم رسانه ها می افتد، کلماتی دیگر بر زبان آورده و تصمیم مجلس را به «تصمیم لاریجانی» فرومی کاهند و یکی از بازوان اصلی مردم سالاری دینی در ایران یعنی نهاد پارلمان را تضعیف می کنند. حاشیه سازی برای برجام، تجربه ای برای انتخابات فارغ از همه خاطراتی که فعالان سیاسی اصولگرا از گروه هایی نظیر پایداری و ایثارگران در ادوار مختلف انتخاباتی در یاد دارند (اینجا بخوانید) و گردش های سیاسی ناگهانی این جریان ها از مواضع قبلی خود را فراموش نکرده اند، تجربه اکنون همین گروه ها زنگ خطر را در گوش فعالان سیاسی اصولگرا و به ویژه گروه های سنتی راست گرا به صدا در می آورد که آیا آنها که در فاصله ای 12ساعته از یک تصمیم مهم، موضع خود را تغییر می دهند و حتی به تهمت و دروغ روی آورده اند، چنین ظرفیتی را دارند که در انتخابات به منشورهای وحدت چند ماده ای وفادار بمانند؟ آیا نمی توان احتمال داد گروه های پایداری و ایثارگران که تاکنون چندان بر وحدت با موتلفه مانور تبلیغاتی نداده و تنها حزب قدیمی موتلفه است که خوش بینانه، این وحدت را پمپاژ خبری می کند، در آستانه انتخابات در مسیری گام بگذارند که برای بزرگان موتلفه نتیجه ای جز پشیمانی نداشته باشد؟ آیا اعضای موتلفه نباید از خود بپرسند که مواضع روز یکشنبه و سه شنبه هفته قبل نمایندگان پایداری تا چه اندازه در راستای منشور وحدت بوده و چطور می شود به گروه هایی که اینچنین نام «لاریجانی»، «شمخانی» و حجازی» را فریاد می کنند تا به خیال خود پشت پرده پارلمان را افشا کنند، در انتخابات اعتماد کرد؟ اگر باید ملاک را «عمل» و «حال» افراد و نه شعار و حرف و سوابق گذشته آنها قرار داد، آیا باید پذیرفت که وحدت حزب موتلفه با پایداری و ایثارگران - با همه داعیه هایی که درباره اصولگرا بودن و حتی فرا اصولگرایی دارند - به معنی همراهی آقایان حبیبی و بادامچیان با امثال آقایان کوچک زاده و رسایی در جریان مواضع اخذ شده در ارتباط با برجام است و آیا اگر بزرگان موتلفه هم در مجلس بودند، کاغذی در دست گرفته و نامه ایی بر آن می نوشتند که بعد مورد انتقاد دفتر رهبر انقلاب قرار می گرفت؟ همصدایی موتلفه با منکر بزرگ اصولگرایی؟ مهمترین شرط همگرایی در جبهه اصولگرایی، طرد عناصر تفرقه افکن و هشدار به آنها برای بازگشت به مسیر وحدت است. اگرچه کنش های حزب موتلفه و سایر جریانات اصولگرایی برای وحدت را باید ستود، اما این سخن پیر موتلفه، مرحوم حبیب الله عسکراولادی را نباید فراموش کرد که می گفت: «هر کس آگاهانه یا ناآگاهانه به تجزیه اصولگرایان کمک کرد، با او هم صدایی نکنیم و او را از این منکر بزرگ نهی کنیم.» (اینجا را بخوانید) امضای منشور وحدت با گروه هایی که نه فقط مواضع گذشته، که حتی رفتار اکنون آنها نشان دهنده تجزیه و تفرقه در جریان اصولگرایی است، گویی مصداق «هم صدایی» با آنها در انجام این «منکر بزرگ» است. راهبرد وحدت اصولگرایان در آستانه انتخابات، به جای همصدایی با چنین جریاناتی، نیاز به نهیب زدن به آنان دارد. یادآوری این نکته البته زیره بردن به کرمان است؛ در محضر بزرگانی در موتلفه که تجربه همراهی با سازمان مجاهدین خلق را در کارنامه خود دارند. از این رو چه بسا صحبت از نتیجه امضای منشور وحدت با جبهه پایداری توضیح واضحات است.
دوشنبه ، ۲۷مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فرهیختگان آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 43]