تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836639209
نحوه مواجهه با کودکان کار و خیابانی
واضح آرشیو وب فارسی:پویش: پیش از ورود به نحوه مواجهه و تقابل شهروندان با کودکان کار اجازه بدهید تمایزهای میان کودکان کار و کودکان خیابانی را برشماریم چراکه در نحوه مواجهه شهروندان بسیار موثر خواهد بود. به گزارش جهان صنعت، اگرچه این دو طیف اجتماعی نقاط مشترک بسیاری در ریخت اجتماعی خود و نیز نوع ظهورشان در گستره جامعه شهری دارند ولی از درون دارای تفاوت های بسیار اساسی هستند. کودکان کار معیار و علت حضورشان در جامعه صرفا به خاطر کار و کسب درآمد است، از این حیث گستره تمرکز خاصی هم در شهر ندارند و امکان دارد در کنار خیابان یا حول وحوش یکی از میدان های مهم شهر مشغول کسب درآمد باشند یا به نوعی دیگر صبح ها هم دوش مردان و زنان شاغل به سرکار بروند و ساعات کاری خود را در محل هایی خارج از شهر یا مراکز شلوغ و تجمعی شهرها بگذرانند. آنها تقریبا همگی صاحب خانواده اند، حال این خانواده ممکن است محروم و فقیر باشد یا به دلیل وجود فقر شدید فرهنگی در ساختار فکری بزرگان خانواده، مجبور به کار باشند و به نوعی دیگر به دلیل مشکلات خانوادگی از جمله نبود پدر یا از کارافتادگی وی، بار و مسوولیت امرار معاش خانواده بر دوششان باشد. در این تیپ اجتماعی کودکان کار قرار می گیرند. ولی کودکان خیابانی وضعیت اسفناک تری دارند. تقریبا همگی در مراکز شهری و نقاط شلوغ تردد شهروندان مشغول کسب درآمد هستند. ولی الزاما از نوع عملکرد آنها نمی توان پی به قطعیت کارشان برد. مثلا آدامس می فروشند یا فال حافظ به دختر و پسرهای دم بخت به زور می دهند ولی اگر کسی بخواهد به آنها پول بدهد، یعنی آنها را در مقام متکدی قرار بدهد، ابایی از چنین چیزی ندارند. کودکان خیابانی به همان میزان که امکان دارد پدرها یا مادرانشان به لحاظ هویتی مشخص و معلوم نباشند و آنها در یک وضعیت فقر و گرسنگی مدام شب را به روز و روز را به شب برسانند، به همان اندازه نیز امکان دارد در یک وضعیت کاملا معکوس وقتی وارد محل زندگی شان می شوید ملاحظه کنید که اتفاقا از سامان مناسبی به لحاظ داشتن پدر و مادر برخوردار باشند و حتی استطاعت مالی پدر و خانواده نیز شما را به تعجب وادارد. آنگاه متوجه می شوید ظلمی که در حق کودکان خیابانی روا داشته می شود بسیار ملموس و عینی است در صورتی که ظلم و اجحاف در حق کودکان کار را بسیار غیر ملموس تر و در شاکله های عملکردی شهروندان به مثابه عضوی مسوول در برابر جامعه زیستی خود و نهادهای مسوول و افراد متولی امر می توان ریشه یابی کرد. این در حالی است که به جد متذکر می شوم که هر دو تیپ اجتماعی موردنظر ما به یک اندازه و آن هم در وضعیت برابر بسیار هولناکی در معرض آسیب ها، بزه ها، بی اخلاقی ها و بی قانونی های اجتماعی و شهری قرار دارند. با این تعریف ارایه شده بالطبع معتقدم بتوانیم با تمایز کودکان کار و کودکان خیابانی از هم، نوع مواجهه بهتری با آنها داشته باشیم. در ادامه به چند نمونه از این مواجهات اشاره می کنم. در مواجهه با کودکان خیابانی چه باید کرد الف- از هرگونه ابراز حس ترحم یا وضعیت احساسی که در آن، کودک خیابانی خود را محور و عامل تحریک کننده احساس شما بداند پرهیز کنید. این نوع مواجهه به طور کلی می تواند در پرسش های متعدد به منظور آگاهی از شرایط زندگی، محل اقامت، نوع غذای مصرفی آنها و نیز وضعیت معیشتی پدران و مادرانشان خلاصه شود. متاسفانه بسیاری از شهروندان وقتی که عمل خطای کمک مالی را مرتکب می شوند و به این کودکان به عنوان متکدی نگاه می کنند، خود را محق آن می دانند که از چند و چون و نحوه معیشت آنها نیز مطلع بشوند که این شرایط به کودکان خیابانی و گردانندگان پشت پرده آنها این اجازه را می دهد که در کارشان دلگرم شده و تعداد دیگری از کودکان در اختیار خود را به خیابان ها بکشند. این وضعیت سویه دیگری درست مقابل این شرایط را نیز دربر می گیرد، یعنی از هرگونه پرخاش و بی احترامی و نیز از به کار بردن الفاظ رکیک و رفتار نامناسب در برابر سماجت و اصرار آنها به منظور کمک مالی یا خرید کالایی از آنها جدا پرهیز کنید. عقده های حقارتی که از این وضعیت ناشایست در شاکله فکری و تصویری این کودکان انباشته می شود، آینده بغرنجی را برای آنها دربر خواهد داشت. ب- از نگاه های بی مورد و مکرر به آنها که نشان دهنده غیرعادی بودن رفتارهای آنها یا جالب بودن فکت های رفتاری آنهاست، خودداری کنید. چه بسا تایید بصری شما از عملکرد آنها می تواند در بروز و شیوع حرکات ناشایست آنها بسیار دخیل باشد. توحش و ادای الفاظ رکیک و ناپسند از سوی کودکان خیابانی بدون ملاحظه شرایط موجود اجتماعی و امکانی که در آنجا مستقر هستند، ناشی از همین رفتار شهروندان بی اطلاع است. این شرایط می تواند از تمسخر یا به اصطلاح سر کار گذاشتن آنها به قصد لحظه ای خوش بودن شهروندان بی اطلاع نیز می تواند به وجود آید. اگرچه ناراحت کننده و دردناک است ولی کودکان خیابانی باید حس بی توجهی یا عدم استقبال اجتماعی از حضورشان را به گردانندگان باندهایی که مسوول بروز فجایع شهری اینچنینی هستند، انتقال دهند. عدم توفیق آنها در به کارگیری کودکان به کارهای ناروا شاید بتواند به گونه ای اعلام خطر یا تهدید جامعه ای ناراضی در برابر نحوه عملکرد آنها باشد. ج- نقش ارگان های دخیل در کنترل و جمع آوری کودکان خیابانی نیز بسیار مهم است؛ امری که کمتر به آن پرداخته می شود و متاسفانه از کمترین میزان اهمیت در میان مقامات اجتماعی مسوول برخوردار است. کودکان خیابانی به همان اندازه که نشان دهنده و بیانگر وضعیت نامناسب نهاد خانواده در میان زاغه نشین ها و حاشیه نشین ها محسوب می شوند به همان اندازه نیز عملکرد مدیران شهری و دست اندرکاران ایجاد جامعه شهری سالم را نیز به چالش می کشد. حاشیه نشین هایی که شرایطی اینچنینی را بر کلانشهری نظیر تهران تحمیل می کنند دیگر آن روستاییان صالح اندیشی نیستند که ارتباطی مستقیم میان فکرشان و طبیعت توامان با عامل کار وجود داشت بلکه آنها تبدیل به معترضان و معاندانی در برابر شهرنشین ها شده اند که با دیدن اختلافات طبقاتی و حس کسب درآمد به هر قیمت ممکن به منظور ادامه بقا در شهر فکرشان را مشغول کرده و از هر آسیب یا ضربه ای به شهری مهاجرپذیر مانند تهران فروگذار نیستند. توزیع کودکان خیابانی در مراکز مهم شلوغ شهری بهترین مواجهه آنها با مفهوم شهرنشینی است. توجه داشته باشید که کودکان خیابانی به اندازه و میزان رشدشان در کلانشهرها، لقب و عملکردشان نیز متفاوت می شوند. از کودک خیابانی تا بزهکار خیابان، اشرار خیابانی، سارقان مسلح، آشوبگران اجتماعی و خیابانی، توزیع کنندگان مواد مخدر در خیابان ها و... می تواند تنها تعدادی از انواع این تغییر وضعیت کودکان خیابانی باشد. وقتی که شرایط اینچنین می تواند علیه شهر و شهرنشین رقم بخورد، ضرورتا درک مسوولان و مدیران شهری نیز در این خصوص باید متفاوت تر باشد. د- از هرگونه ارتباط بی حد و حصر با کودکان خیابانی که بی دلیل آنها را در جریان جزییات زندگی فردی شما قرار دهد، بپرهیزید. به کرات مواردی رویت شده که بعضی از افراد به خصوص در میان بانوان، ارتباطی نزدیک و صمیمی با برخی از کودکان خیابانی ایجاد کرده اند اما بسته به نوع ارتباط و همچنین میزان نزدیکی و محبتی که به وجود آمده ضربه های مادی و معنوی از قِبل این ارتباطات خورده اند. نظر به اینکه این کودکان از سوی خود و به طور مستقل هیچ گونه فردیت یا استقلال شخصیتی ندارند، بالطبع نحوه و نوع ارتباط به وجود آمده را به روسا یا والدین خود بازگو کرده و این امر باعث می شود این ارتباط از جانب شما که جنبه عاطفی یا خیرخواهانه دارد از سوی آنها جنبه منفعت طلبانه بیابد و در نهایت شما در یک فرآیند نامناسب ضربه های شدید عاطفی و مادی متحمل شوید بنابراین در نوع مواجهه خود با این افراد تا به این حد جدا تجدیدنظر کنید. شما به عنوان یک شهروند می توانید از راه های دیگری برای کمک به آنها استفاده کنید. حضور در مشارکت های اجتماعی برای از بین بردن شرایط نامناسب برای کودکان خیابانی، شرکت در کلاس هایی که توسط نهادهای مدنی برگزار می شوند و به ریشه کن کردن این معضلات و مشارکت شهروندان بسیار بها می دهند و آن را ضروری می دانند؛ یکی از بهترین وضعیت هایی است که می توانید در بهبود شرایط و ریشه کن کردن معضلات اجتماعی یادشده نقش مفید ایفا کنید. در مواجهه با کودکان کار چه باید کرد کودکان کار شرایط اجتماعی متفاوتی نسبت به کودکان خیابانی دارند. از این رو نوع مواجهه با این افراد نیز باید تفاوت های اساسی داشته باشد. کودکان کار بسته به نوع شخصیت و کاری که انجام می دهند بیشتر از کودکان خیابانی در معرض آسیب های اجتماعی قرار می گیرند. کودکان کار به یک معنا حساس تر هستند و این حساسیت آنهاست که تعهد اجتماعی تک تک افراد اجتماع در قبال آنها را باید دربر داشته باشد. از این رو به چند مورد مهم در تقابل و مواجهه با این گروه اجتماعی اشاره می شود. الف- نظر به بافت خانوادگی و نوع معیشت این کودکان از هر گونه تفاخر و خودنمایی در برابر کودکان کار خودداری کنید. این کودکان به هرحال برآیند و نشان دهنده وجود الگوهای ناسالم زندگی شهری از وجهه اقتصادی و اجتماعی هستند. این کودکان نشان می دهند که با بروز یک مشکل در بطن خانواده مثلا از دست دادن سرپرست خانواده یا فقدان زیرساخت های مناسب مالی، یک کودک تا چه حد می تواند در راه معکوس رشد اجتماعی قرار گیرد و برخلاف رشد و ترقی هم سن و سال هایش در راه عکس حرکت آنها در جاده زندگی قدم بردارد. بنابراین دیدن زیورهای فریبنده زندگی آنها را در شرایط نامطلوب روحی و روانی قرار می دهد. متاسفانه به دلیل حضور همزمان فقر و ثروت در جوامع شهری از نوع جوامع شهری ما، ظاهر فریبنده زندگی لوکس و تجمل گرایی دیگر جایگاه خاص یا یک موقعیت مکانی یا جغرافیایی را دربر نمی گیرد. لوکس گرایی یا تجمل گرایی و به تبع آن ظهور و ولادت نامشروع طبقه بچه پولدارها در جوامع شهری ما دیگر خود را مقید به بافت منطقه ای خاص نمی داند. بسان یک بیماری که در طی یک مدت کوتاه تمام بدن یک انسان را تحت تاثیر قرار می دهد، بیماری تجمل گرایی و بچه پولداری نیز امروزه به کل اعضای جوامع شهری ما سرایت کرده است. سرایت به این معناست که نه تنها کل جامعه را تحت الشعاع قرار می دهد، بلکه وضعیت تخریب جامعه نیز به تبع آن در کم توان ترین اعضای آن بیشتر از سایر اعضا دیده می شود. برای مثال در کلانشهری مثل تهران، اگر فرض خود را بر این اصل نانوشته اما ملموس و عینی می گذاشتیم که بچه پولدارها و زندگی های متفاوت را باید در محله هایی نظیر فرمانیه، کامرانیه، آجودانیه و... جست ولی امروز به وضوح شاهد آن هستیم که در محله هایی نظیر نازی آباد و سلسبیل و نارمک که به طور عمده محل سکونت افراد کم درآمد و طبقه متوسط شهری است، رفتارهایی از سوی برخی خانواده ها می بینیم که خاستگاهش مناطقی است که پیشتر نام برده شد. این اصرار بر تفاخر و سبک زندگی اشرافی (لاکسچری) به واقع اصرار نیست بلکه گونه ای سماجت بیمارگونه است که توازن شهری کلانشهری مثل تهران را برهم زده است و در این عدم توازن و عدم رعایت موازین شهری کودکان و نوجوانان متعلق به اقشار کم درآمد و کم توان مالی ضربه های جبران ناپذیری خواهند خورد. وای به حال کودکان کار که شرایط نامناسب و ناخواسته زندگی شان آنها را مدام در وضعیت و جایگاه شبیه سازی های ناموزون قرار می دهد. امیدوارم روزی جوامع و اجتماعات کلانشهرهای ما به چنان مرتبه از فهم و شعور برسند که سبک اشرافی و نوع استفاده مطلوب از خدمات و امکاناتی که از طریق پول عاید انسان ها می شود، عاملی برای تفاخرشان نباشد. ب- کودکان کار از آن حیث که کار می کنند و احساس بر دوش کشیدن بار زندگی را نیز در شخصیتشان نمود می دهند، نیاز فراوانی به حمایت های قلبی و کلامی اجتماعی دارند. این الزاما به معنای بیان این نکته نیست بلکه به همان اندازه که شهروندان بتوانند با رفتار خودشان به طرف مقابل بفهمانند که بزرگ است و مرد زندگی، کافی است. اما این مساله نباید باعث شود که کودک کار چنان در این مساله غرق شود که به طور کلی سایر واجبات خود و روال زندگی اش را فراموش کند. بخش قابل توجهی از کودکان کار ابتدا همزمان با تجربه و درک شرایط تحمیلی، مبادرت به تحصیل نیز می کنند و از برخی خدمات اجتماعی نظیر استفاده از کلاس های آموزشی یا تفریحات مطابق با سن و جنسیت شان نیز استفاده می کنند. ولی بعد از مدتی از سوی کارفرمایان و اطرافیان شان به شدت از این امور بر حذر داشته می شوند چراکه اولویت مالی و درآمد کافی برای گذران زندگی، شرط اول بقای آنها می شود تا چه بماند به ادامه حیات اجتماعی یا تمایلات و علایق فردی. این کودکان وقتی به سن جوانی می رسند به عنصری بیگانه با شرایط روز جامعه و اجتماع اطرافشان بدل می شوند و به طور کلی در زندگی روزمره و تقابل و مناسباتشان با اجتماع بیرونی دچار مشکل عدم انطباق می شوند. نمونه مثال های فراوانی از این افراد را در روز می توانیم نظاره گر باشیم. کسانی که در کودکی و نوجوانی، کودک کار بوده اند و هم اینک هرچند سن زیادی ندارند اما به گونه ای بی اعتنایی به روابط مدرن اجتماعی، استفاده از خدمات نوین اجتماعی در حوزه های بانکداری، حقوق شهروندی برای آنها بسیار مجهول و گنگ به نظر می رسد. آنها حتی نمی توانند از شبکه های اجتماعی که امروز انواع و اقسام آنها به عنوان اَپ های معمول در تلفن های همراه همه شهروندان یافت می شوند، استفاده کنند. در بسیاری از جهات نه تنها استفاده نمی کنند بلکه به دیگران تحت تکفل خود به دلایل ناموجه از جمله فسادآور، تباه کننده و وقت گیر نیز اجازه استفاده نمی دهند. حال تصور کنید که اگر این شرایط قدری بحرانی تر شود و خانواده در تنش ناخواسته ای با این افراد قرار بگیرد، تازه متوجه می شوید که کودکان کار در آینده کاری و زندگی خود اگر نتوانند کنترل کننده رفتار و وجوهات شخصیتی نامتناسب با اجتماع خود باشند، بالفعل می توانند به وجود آورنده چه بحران هایی باشند. پس اگر نمی توانیم معضل کودکان کار را حل کنیم، امید است که بتوانیم سد و مانعی در برابر توسعه شخصیت اجتماعی و هویت به روز اجتماعی آنها نباشیم. ج- روی سخن در اینجا با کارفرمایان کودکان کار است. کودکان کار گستره وسیعی برای کار و انواع مشاغل را می توانند تجربه کنند. اما این گستره وسیع در عین وسعت دارای محدودیت هایی نیز است. مشاغل موجود در طبقه پیله وران صنعتی بزرگ ترین و مهم ترین گستره شغلی است که کودکان کار می توانند در آنجا نقش ایفا کنند. از آهنگری و تراشکاری گرفته تا خیاطی و پادویی برای کارگاه های تولید لباس یا از کوره پز خانه ها و آجرپزی ها تا نانوایی ها و مشاغل نزدیک به هنر از جمله کارگاه های سفال کاری و منبت و معرق کاری. اما این گستره وسیع و این تنوع شغلی هیچ گاه نتوانسته و نمی تواند محلی آرام و مکانی مناسب برای کار باشد. کودکان کار نه تنها از کمترین میزان دست مزد ها بی بهره اند بلکه هیچ گونه خدمات رفاهی و بیمه شغلی نیز نصیبشان نمی شود. کارفرمایان از این نیروهای کار ارزان قیمت نهایت بهره را کشیده و در اغلب موارد روی خوشی به این نیروها ندارند. متاسفانه معضل خشونت در محیط های کار برای کودکان کار یکی از مهم ترین و در عین حال عمومی ترین مسایل است. از این روی شاید این چند سطر نتواند حاق واقع یا کنه تقید را ادا کند ولی به همان اندازه که از کارفرمایان درخواست شود تا به جد و برای آینده ای بهتر و بدون بحران های شخصیتی از هرگونه خشونت های ناجوانمردانه در حق کودکان کار پرهیز کنند، کفایت می کند. اما چشم بیدار شهروندان در این میان بسیار کارساز است. شهروندان در شهرهای کلان در صورت دیدن هرگونه خشونت و اجحاف در حق کودکان کار به لحاظ اخلاقی، اعتقادی و حتی تقیدات دینی موظف هستند که مراتب را به مسوولان انتظامی و اجتماعی گزارش دهند تا شاید بتوان جامعه ای با حداقل خشونت در حق کودکان کار و خیابانی به وجود آورد. جامعه ای امن برای کودکان محروم. در پایان متذکر می شوم که یکی از مباحث جدی و جهانی در مورد کودکان کار و خیابانی، تعرض های جنسی از سوی کارفرمایان و سرپرستان و بزهکاران اجتماعی است که به علت عمق فجایع و صیانت از حریم اخلاقی خوانندگان و همچنین اشراف و آگاهی عزیزان به این معضلات از تحلیل این مشکلات رفتاری و اجتماعی خودداری می کنم.
دوشنبه ، ۲۷مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پویش]
[مشاهده در: www.puyesh.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 22]
-
گوناگون
پربازدیدترینها